%#ik
De Zwarte Bende
van «Tijger»
Verstuyft (slot)
LEEFRUIMTE VOOR ONZE KINDEREN
lATECHETISCH PROCES...
OSSEN ROME EN KORINTHE
STU0ENTENB0ND
«MERCURIUS»
MET KABARET
CARIT AS-
GEMEENSCHAPS
DIENST RICHT
INF0-DAG IN
Feuilleton
DIEPVRIESSHOP
De Voorpost - 13 4.1979 - 17
ïurl -
Tiert
e ve
jr m
d
m h
andi
Br g
>sbi
>n
eka
i.
Door Louis De Lentdecker
>p 12 juli 1920 luidde in Melle de nocxlklok die
:t einde betekende van de bende Van Hoe-
'erstuyft. Ze hadden tientallen diefstallen,
ervallen en moorden gepleegd, de mannen van
jie geheimzinnige wreedaardige groep, ze waren
ivreesd door politie en door de plattelandsbe-
lking, ze hadden een deel van Vlaanderen ge-
iisterd, voortdurend nieuwe leden aangeworven
nieuwe slachtoffers neer te slaan, ze hadden
gere vrienden weggeruimd, ze dachten dat
:t geheel van hun schelmerijen nooit zou wor-
n bestraft. En die dag van 12 juli gebeurde het:
:r Verstuyft maakte bij René zijn beklag dat
ij ondanks heel wat operaties weer zonder geld
it. René dacht even na en zei toen: «Als ge
inavond met mij op stap gaat kunt ge honderd
ink verdienen». De broer vroeg wat er zou
jbeuren maar René deed geheimzinnig. Omdat
ij in feite nog niet wist wat te doen.
tond 20 uur kwamen de broers samen. Per fiets
len zij naar Kwatrecht waar het kermis was.
litioneel was er op kermis altijd wat te stelen
te vinden maar die avond hadden de boeven
n geluk. Ontgoocheld en misnoegd reden zij
weg terug naar Gent. Zij kwamen langs het
asteel de Potter d'Indoye te Melle waar die dag
en grote ontvangst was gegeven ter ere van
tugdleiders en jeugdbewegingen.
- Het kan geen kwaad als wij van al dat dure en
at lekkere het onze meenemen», besliste René.
Sj drongen dc hovingen rond het kasteel binnen
angs het hekken dat niet slotvast was, ze legden
mn fietsen in de struiken en wachtten lange tijd
Dt ze dachten zeker teeijn dat alles rustig was.
la een half uur uitkijken gingen zij tot tegen de
uitenmuur van het kasteelVia een ijzeren roos
ter drong René de benedenverdiepingen van het
gebouw binnen om weldra terug te komen met
flessen wijn en likeur. Een hele mand werd ge
vuld met de duurste wijnen.
De broer van René Verstuyft vertelde het verhaal
als volgt verder:
«Ik droeg de flessen tot aan de voet van een
boom. Toen we veel flessen in een mand hadden
en terug naar het kasteel wilden hoorden wjj plots
de noodklok van het kasteel luiden. Wij sloegen
op de vlucht. Ik droeg de mand met flessen en
men schoot naar mij. Wij hebben onze fiets ge
nomen, zijn over de spoorweg gegaan en zijn de
Kruisstraat ingereden tot aan de overweg die
gesloten was. Daar stond een groenteboer met
zijn dochter. Ik vroeg of de weg langs de sporen
berijdbaar was. Hij antwoordde dat het zeer
slecht zou gaan. Toen de barreel opengedraaid
werd sprongen wij op onze fietsen en reden wij
over de sporen in de Akkerstraat. Daar gekomen,
niet ver van de Brusselse steenweg zei ik aan
René: «Die flessen in de mand maken teveel
gerucht. Ze rinkelen teveel. Men hoort ons van
ver. Wij stapten van onze velos en René wik
kelde de flessen in een zak. Juist op dat moment
reden twee wielrijders voorbij. Daar zij zonder
licht reden en zwart gekleed waren dacht ik dat
zij arbeiders waren. Maar mijn broer zegde:
«Neen het zijn politiemannen»Ik zei: «Laat ons
maken dat we wegkomen». René antwoordde:
«'t is te laat. Ze zijn daar». De twee mannen
kwamen de straat ingereden. Ik was van plan te
vluchten maar mijn broer René zei: «Ik ga niet
achteruit, ik vlucht niet en ik wacht niet meer. Ik
schiet». Hij begon te schieten. Ik hoorde twee
series schoten. Ikzelf was niet gewapend en daar
ik vreesde dat de politiemannen zouden terug
schieten heb ik mij in een haag schuil gehouden.
Na de schietpartij zei mijn broer René: «Rijd
voort». Ik haaste mij zoveel mogelijk en zag op
de steenweg een zwarte gedaante liggen. Ik reed
voort en enkele ogenblikken nadien werd ik door
René bijgebeend. Hij droeg een velo op zijn
schouders. Wij hebben de steenweg genomen
naar Heusden. Ik weet ten slotte niet langs welke
weg wij thuis geraakt zijn..
Maar iemand had via een naamloos schrijven de
twee broers verklikt en broer Verstuyft werd een
dag later opgepakt terwijl RenéVerstuyft naar
Frankrijk vluchtte. Te Lille werd hij 23 juli 1920
in een café vastgepakt door kommissaris Moors
van de gerechtelijke politie te Gent.
Uit de akte van beschuldiging in het proces tegen
de twee broers die voor deze feiten apart terecht
stonden (naast het proces tegen de hele bende),
hoort men de volgende beschrijving van «de
schietpartij» waarover Verstuyft het had.
«Het was mevrouw de Potter die werd gewekt
door het lawaai dat de dieven maakten bij het
leeghalen van de kelder. De zoon des huizes,
Henri de Potter ging de politiekommissaris van
Melle verwittigen. De Meyer die, vergezeld van
een opzichter Karei Ervinck op zoek trok naar de
dieven.
Gekomen langs de Brusselse steenweg, in de
richting Gent en ter hoogte van de Akkerstraat
zagen zij twee mannen aankomen, met een rij
wiel aan de hand. Onmiddellijk hebben de onbe
kenden op de politiekommissaris en de opzichter
geschoten. Ervinck werd in de arm getroffen,
ging enkele ogenblikken schuilen achter een huis
en haastte zich toen naar de rijkswacht om hulp te
halen. Toen de rijkswachters ter plaatse kwamen
vonden zij de politiekommissaris op de grond,
langs de steenweg van Gent. Hij was getroffen
door een kogel en overleden. Ter plekke werden
twaalf hulzen van kardoezen voor revolver
«Colt» gevonden.
René Verstuyft heeft beweerd dat de politie eerst
naar hem schoot.
Ten slotte heeft hij, ook enkele jaren voor zijn
dood, toegegeven, dat hij begon te schieten eer
de politie kon optreden. Politiekommissaris De
Meyer zou geroepen hebben: «Handen om
hoog». Maar, zei René: «Ik heb nooit de handen
omhoog gestoken, voor niets of voor niemand,
wat zou ik het dan gedaan hebben voor die vent
of om het even wie»
Tijdens het onderzoek was René echter niet zo
brutaal. Hij vreesde dat de straffen zwaarder
zouden zijn wanneer bewezen werd dat hij een
politieman neerschoot. Daarom zegde hij, na
lange tijd te hebben geloochend: «Ik beken ge
schoten te hebben op personen van wie ik niet
wist dat zij politiemannen waren. Mijn broer was
niet gewapend. Ik heb slechts geschoten nadat
men eerst op mij had gevuurd. Iemand zei: «Wie
is daar?» en dan «Handen omhoog of ik schiet»
Ik antwoordde: «Ik doe mijn handen voor nie
mand omhoog, sprong van mijn velo en schoot
nadat eerst op mij was geschoten'.
Tijdens hetzelfde onderzoek heeft René getracht
de moord op de politiekommissaris voor te stel
len als een ongeval. Volgens hem zou opzichter
Evinck mislied door de duisternis (en bang) op
zijn eigen chef geschoten hebben. Het kwam tot
een konfrontatie tijdens dewelke Karei Evinck
zei dat noch hij noch de poltiekommissaris een
schot losten en dat al het vuur van Verstuyft
kwam. Deze laatste bleef volhouden dat hij
slechts op 1 persoon schoot, dat hij het wellicht
was die Evinck aan de arm verwondde maar dat
hij niets te maken had met de moord op de kom
missaris. Het technisch onderzoek heeft echter
alle twijfel uitgeschakeld: het was René Ver
stuyft die zowel op de kommissaris als op de
opzichter schoot. En de fiets van Evinck nam hij
mee om een onmiddellijke achtervolging te
voorkomen.
Eens aangehouden liep René Verstuyft rond met
wraakplannen tegen degenen die hem verraden
hadden en bouwde hij het ene ontsnappingsplan
na het andere op. De gevangenis zelf kon hem
niet zoveel schelen maar dat hij verwijderd was
van zijn geliefde Maria was hem ondraaglijk.
Toen ik veroordeeld werd, zegt hij, is zij
terug naar haar man gegaan. Ik neem haar dat
niet kwalijk. Het mens moest toch leven en waar
kon ze anders heen. Maar ik geloof dat ze me
echt trouw bleef, ondanks alles. Want wanneer
ik na zoveel jaar ben vrijgekomen en zij weduwe
was zijn we samen gaan wonen. Ik ben die korte
tijd met haar, ondanks de jaren scheiding en
ondanksde leeftijd, zeer gelukkig geweest. Maar
ook dat mocht niet blijven duren. Maria is na
enkele jaren gestorven aan de gevolgen van de
kanker. Ik ben daarvan nooit hersteld. De gevan
genis vergeet men. Zodra men in de vrije lucht
staat is men de gevangenis kwijt, weet men niet
meer hoe het was... Anders gaat het met de
vrouw van wie men echt gehouden heeft:
Ook al is die dood dan blijft zij in uw binnenste
vreden en leven...
Ik ben opgenomen in een bejaardengesticht, ik
heb moeilijkheden gehad met andere oude men
sen, ik heb nog gevochten, ik ben gelukkig ge
weest als tuinman, als boodschapper, maar nooit
ben ik genezen van de genegenheid voor Maria.
Men vraagt mij dikwijls of ik spijt heb van dit
leven. Neen. Ik heb geen spijt. Ik weet niet wat
spijt en berouw betekenen. Toch niet zoals gijlie
daar meestal over spreekt. Jaren stond ik aan het
front. Ik was voortdurend in eerste linie. Ik heb
tientallen Duitse soldaten neergeschoten. Ik
schoot ze soms als vogels uit de bomen. Men
heeft mij nooit gevraagd of ik daarover spijt had.
Men heeft mij gezegd dat ik goed deed dat het
mijn vaderlandse plicht was en dat ik daarvoor
zou worden gedekoreerd.
Ik ben deserteur geworden, heb hier en daar een
overval gepleegd en heb mensen doodgeschoten.
Ik heb daarover geen berouw. Spijtig dat zoiets
moest gebeuren omwille van de mensen die er 't
leven bij inschoten, maar ikzelf heb daar geen
nacht van wakker gelegen. Gij zijt met mij gere
den naar Sinaai, naarEvergem, naar Oostakker,
naar vele plaatsen waar ik aan allerlei overvallen
heb deelgenomen. Telkens hebt ge mij gevraagd
of ik mij iets herinnerde. Altijd wist ik u te
vertellen hoe alles was verlopen., en hoezeer
huizen en omgeving nu waren veranderd. Iedere
keer hebt ge mij gevraagd of ik spijt had toen ik
op de plaats van die feiten terugkwam. Telkens
heb ik u in waarheid gezegd: «Neen, ik heb geen
spijt. Het enige spijt dat ik ooit had is dat ze mij
gepakt hebben en dat ik zolang in de gevangenis
moest zitten». Spijt dat is iets voor rijke, ge
leerde en welopgevoede mensen, spijt is een luxe
die mensen zoals ik zich niet kunnen veroorlo
ven.
Zo sprak René Verstuyft. Op zijn doodsbed lag
hij, uitgemergeld, uren zwijgend voor zich uit te
kijken. Er stonden tranen in zijn ogen. Hij kon
geen woord meer zeggen. Ik geloof niet dat hij in
die momenten spijt had of dacht aan de overval
len van vijftig jaar tevoren.
Ik ben bijna zeker dat hij, zoals de laatste jaren
van zijn leven, vooral dacht aan de ruzies in het
bejaardengesticht te Brussel en in Wallonië waar
hij moeilijkheden had met een oude Rus omwille
van een oude vrouw.... die zij allebei wilden
beschermen. De politie moest optreden om hier
de orde te herstellen en toen René na een nieuwe
passage in de gevangenis eindelijk definitief vrij
kwam en in het Antwerpse heerlijke zorgen
kreeg in een ander bejaardengesticht sprak hij
over het gevaar van het gerecht, over de onrecht
vaardigheid van sommige rechters
Daarmee bedoelde hij niets van de feiten of de
mensen uit zijn jeugd maar wel de belachelijke
herries die hij op latere leeftijd had om.een pot
lijm die men hem zou ontnomen hebben. Over
die lijm en «Die Rus» heeft hij een heel boek
verteld. Maar dat is een andere historie...
1304*1
rtlen avonden waren het, van januari tot vorige maandag;
Ben avonden van katechetische vorming, gewoon voor
teen die begaan zijn met hun krlsteüjk geloof en hun
k. Dit nieuwe, dekanaal opgezette initiatief, kende
jfcr meer sukses. Dat blijkt alvast uit de zowat zeventig
inen en vrouwen, meisjes en jongens die er iedere
indag op af kwamen.
waren op de voorlaatste
nkomst aanwezig; toe-
een open vergadering
op ook de priesters van
kenij en de dominee van
rotestantse gemeente op
nodigd waren. We
eten het mee dat jonge
idere mensen, met een
onderling verschillende
ngen en visies, zich tot
n rond tafeltjes zetten,
in een hartelijke en
k-joviale sfeer mekaar
Tagen. Praten en luiste-
ver mekaars geloofser-
gen, en konkreet bij
avond: over mekaars
tellingen en wensen over
chiale uitbouw.
Mr we dit «verslag»
ijven. hebben we net
Wereldwijd» (tijdschrift
evangelisatie en ont-
:ling) wat gelezen van
uul Trauwaen (sekreta-
in de stadspastoraal in
'erpen). Die zegt: «Ik zie
kerken, de kerk van
5 en de Kerk van
ithe». De eerste is voor
Ie kerk van de gevestig-
irden met sakramen-
irgie en verenigingen
de parochiepriesters,
kerk van Korinthe
tmpelt hij een smelt-
s van nieuwe en verras-
visies en waarden,
tschappijkritischc groe-
en jeugdig geweld,
rtussen zien wij het
en van mensen met
sn naar zin en betekenis,
mekaar verschillende
in, mensen die zich
en een kerkverband voe-
zich er verantwoordelijk
n. Die mensen, tussen
en Korinthe, waren
►aarvan er zeventig naar
lertien avonden in de
lestraat kwamen,
het eindresultaat van
katechetisch proces vra-
kan je niet. Precies het
ces» is het belangrijkste,
al zullen er vele vriend-
ppen aan overblijven,
!t misschien tot nieuwe
Hen op dekanaal of
chiaal (of...) vlak komen
t zij de «13», dan nog is
niet het belangrijkste
est. Het nieuwe lag in de
ak van deze vormings-
i\: door animatoren
I geen uiteenzetting ge-
waarover dan even-
Inogccns kon nagekaart
jen. Integendeel lag het
ut sterk op het «vertrek-
nnuit het leven» van
IM
ieder. Voor de 13 avonden
werd dat konkreet: het tot
gesprek laten komen van
ieders ervaringen over geloof,
kerk, welzijn, onrecht. Al
dan niet met «moderne»
muurkrant- en andere tech
nieken uit het vonningswe-
reldje.
Als animatoren waren er:
Kris Das. Anjes en Rufin De
Pourq, Margriet en Etienne
Souffreau, Frieda en Rik De
Brouw en Guido Debree. Bij
de aanvang van die voor
laatste bijeenkomst hoor je
Guido Debree de situatie
ontvouwen waarin die «13»
tot stand gekomen is. Het is
één grote motivatie. Hij ziet
tpenemende ontkerkelijking, 1
tenzij bij de dradtitionals
doopsel.vormsel,huwelijk en
begrafenis. Voor die belang
rijke dingen van het leven,
die mijlpalen, komt men nog
naar de kerk. Hij ziet een
servicekerk die zich om
bouwt tot kerk van zelfwerk
zame mensen, aktieve leken.
Een toenemende zinbevra-
ging, een drang naar dina-
misme en autenticiteit. Die
vaststellingen, plus nog het
(schijnbare?) dilemma «mas-
sakerk of elitaire kerk van
aktieve bewusten» zijn voed
sel voor de gesprekken. En de
muurkrant die zich daaruit
vormt.
Sommigen willen nieuw le
ven inblazen in opgepoetste
waarden en organisaties.
Anderen zoeken nieuwe we
gen voor hedendaagse pasto
raal en religie, soms los van
parochieverband. Er zijn er
nog anderen die zoeken naar
een taal voor de «blijde
boodschap» bij gelegen
heidskristenen en weinig ak-
tieven. Rome en Korinthe. Je
hoort meningsverschillen
over doopsel aan kinderen,
eucharistie voor zevenjarigen
de macht van de pastoor, het
simbolische priesterkruisje,
bijbelverhalen in kleuter
klassen, bidden in het gezin,
jeugdbeweging, samenwer
king met niet-gelovigen...
Er is ook: de informatie die
men bij mekaar gaat vragen.
Hoe zit dat juist met Jebron?
Met de gehuwdenwerking
Marriage Encounter? Met
het parochieleven in jouw
parochie? Met Tele-Bouw-
orde...
In de korte slotbezinnings-
stonde gaat het over ver
vreemding. Weer die zucht
naar autentieke geloofs-be-
leving die hier als gemeen
schappelijke norm gevoeld
wordt. Als je daarop lette was
het verwarmend en deugd
doend. Ging je aandacht
naar de o, zo verschillende
opvattingen over geloof en
kerkopbouw, dan zag je
lauwheid van Middellandse-
Zeewater tussen Rome en
Korinthe. Gelet op de harte
lijke en entoesiaste gesprek
ken van de deelnemers, is de
beoordeling vlug gemaakt.
Een tweede editie wordt meer
dan waarschijnlijk.
(pd)
Zoals reeds vermeld in de editie van afgelopen vrijdag
publiceerde het OCMW van Lede zopas een uitge
breide enquête over de kinderopvang in Groot-Lede.
In het OCMW groeide immers het idee om te werken
rond het projekt «kinderopvang». Vooraleer echter
over te gaan tot de uitbouw van een dergelijk projekt,
vond men het belangrijk en noodzakelijk om eerst bij
de bevolking na te gaan in hoeverre er een behoefte
bestond en welk antwoord deze wenst te geven op de
formule «kinderopvang».
Gedurende een zestal komst,
maanden werd aan deze Vervolgens wordt in de bro-
enquête gewerkt, maar het chure een statistiek gege-
resultaat is dan ook lovens
waardig.
Gegevens over
Lede
In het eerste
ven over de bevolking naar
leeftijdsgroepen, maar deze
cijfers dateren van 1970 en
Groot- gelden enkel voor klein Le-
Belangrijker zijn wel de
hoofdstuk aegevens voor Groot-Lede
worden een aanta! beïng- 1977H "ierbi' *f" wi'
rijke gegevens vermeld dat er ,n dat jaar 226 ge-
3 hnnrton u/aron tononrtuor
over de bevolking van
Groot-Lede. Aldus bemer
ken wij dat deze bevolking
groeide van 16.483 inwo
ners in 1970 naar 16.993 in
1977 en 17.101 op 1 de
cember 1977. Op 7 jaar tijd
kende men aldus een be-
boorten waren tegenover
195 overlijdens. Het aantal
inwijkelingen bedroeg 634
terwijl het aantal uitwijkelin
gen 557 was.
Het verschil tussen opname
en afvoering bedroeg aldus
108 personen.
nci iu& i mci t aiuuo ccii uc-
volkingsaangroei van 618
deriijk beschouwd, ontdekt
men een aangroei-cijfer
personen.
Tot 1974 kende Lede een
praktisch stabiel bevol
kingsaantal. Vanaf 1975 is
er een versnelde stijging.
Uit inlichtingen bij de bevol-
kingsdienst van Lede, blijkt
dat deze stijging vooral een
gevolg is van len geboor- toegeschreven aan
r 3 3 wpntrpkkpn van Hp in
voor Lede van 185 inwo
ners, terwijl er een vermin
derd bevolkingsaantal is
voor de andere fusie ge
meenten. Deze daling wordt
het
teoverschot t.o.v.de overlij
dens. Deze stijging van ge
boorten zou trouwens een
gevolg zijn van het ge
voerde sociaal woningbe-
leid. De bouw van sociale
woningen trekt jonge gezin»
nen aan, die behoefte heb
ben aan een zekerheid van
huisvesting voor de toe-
De Studentenbond «Mercurius» richt op vrijdag 4 mei
in de St.-Annazaal naar aloude traditie van de Rijksho-
gere Handelsschool te Aalst een Kabaretavond in. Het
programma werd volledig door de studenten zelf sa
mengesteld en belooft veel kijkgenot en humor.
Het kabaretgedeelte wordt
afgerond door een keiharde
T-Dansant. Begin te 20 uur.
Inkom 50 fr. in voorverkoop
en op de dag zelf bij de in
gang 60 fr.
Hierbij dan het volledig pro
gramma:
1 Openingsnummer:
We're having a party - The
Osmonds.
2. Koreografie o.l.v. Adi
Van Eekhoorn (muziek van
Patrick Hernandez Born to
be Alive)
3. Zang: Anniek zingt voor
ons: Une belle Histoire
4. Gedicht van Linda De
Bosscher
5. Majoretnummer door
Lilly Lambrechts
6. Dans o.l.v. Mevrouw L.
Buyle
7. Karate
wegtrekken van de jongere
bevolking naar plaatsen
met meer arbeidsmogelijk
heden of waar er gemakke
lijker verkeersverbindingen
zijn. Volgens de opstellers
van de brochure moet men
een nog groter gedecentra
liseerd beleid voeren om
meer aandacht te geven
aan de verder afgelegen
woonkernen.
Voor de gastarbeiders is er
geen apart beleid noodza
kelijk vermits er slechts 5
gezinnen in Lede aanwezig
zijn. Toch zou het positief
8. Komisch Nieuwsbericht zijn, indien een dienst van
door Patrick Janssens en de gemeente zich speciaal
Van Wambeke T. zou inrichten op het onthaal
9. Dans o.l.v. Anniek Wa- van gezinnen, die nieuw in
thelet (muziek van Peaches de gemeente komen wo-
enHerb: Shake your groove nen. Heel wat gezinnen blij-
thing) ken het immers moeilijk te
10. Holly Hobby's hebben bij hun aankomst in
11Gedicht door Chris Zerr hun nieuw leefmilieu. Der-
12. Majoretnummer door gelijke onthaaldienst zou op
Christine Van Langenhove dit vlak zeer zinvol werk
13. Monoloog door Chris kunnen leveren, zo wordt in
Zerr de brochure'vermeld.
14. Imitatie Zangers: Pa- Enkele andere tabellen le-
trick, Chris en Linda ren ons dat 52% van de be-
15. Nawoord door Chris volking vrouwen is, en dat
Zerr 56% van de totaliteit tussen
Presentatie: Chris Zerr en 22 en 65 jaar oud is. Het
Co
Belichting en dekor o.l.v.
Tony Van Walbeke.
Disc-jockey en muziek: Dirk
Van Duin
LH
aantal kinderen van 0 tot 6
jaar bedraagt 8% terwijl
tussen 7 en 14,jaar 12%
van de bevolking uitmaakt.
Anderzijds blijkt het dat
Lede instaat voor 64% van
het totaal aantal inwoners,
Oordegem voor 15%,
Impe-Papegem voor 9% en
Wanzele en Smetlede elk
voor 6%.
Het grootste deel van de
bevolking van groot-Lede
heeft enkel lager onderwijs
gevolgd. Het laagste per
centage zijn de universitair
geschoolden.
Men vermoedt echter dat er
in de toekomst steeds meer
personen, naast het lager
onderwijs, een voortgezette
opleiding zullen volgen.
Huidige opvangmogelijk
heden
De opvangmogelijkheden
voor babies, peuters en
kleuters bestaan te Lede,
maar zijn vrij beperkt. Ner
gens is er echter een kin-
derkribbe of peutertuin
voorzien.
Wanneer beide ouders uit
werken gaan, moeten zij
voor een kinderkribbe hetzij
naar Aalst, Wetteren of
Dendermonde, of naar een
dagkribbe dicht bij het werk.
Alleen reeds het vervoer
schept hierbij voor sommige
personen een probleem.
Indien de ouders kiezen
voor de formule van een
onthaalgezin, heeft men
meer mogelijkheden. In
Lede zelf zijn er 24 gezin
nen erkend door het NWK,
in Impe 2, in Oordegem 4,1
te Wanzele en 1 gezin te
Smetlede. Naast deze er
kende onthaalgezinnen zijn
er volgens de opstellers
van de brochure nog familia
les die als vriendendienst of
mits betaling kinderen op
vangen. Deze zijn echter
niet officieel gekend. Heel
wat kinderen vinden trou
wens een thuis bij grootou
ders of familie. Dit blijkt
trouwens uit de enquête. Dit
verschijnsel vindt men posi
tief, tot zolang de kinderen
geen echte overlast vormen
voor grootouders.
Wat voor- of naschoolse
opvang betreft, is dit afhan
kelijk van de goodwill van de
plaatselijke schooldirekties.
In het Rijksonderwijs te
Oordegem werd op, op in
itiatief van de oudervereni
ging een opvang gekreërd
door het aanwerven van
een betaalde kracht. Ook
kwam men via overleg tot
het organiseren van een
vakantiewerking en het in
richten een vakantie-
kamp.Beide initiatieven
oogstten groot sukses.
Ook andere plaatselijke
scholen bieden opvangmo
gelijkheden. Voor de kinde
ren vanaf het eerste leerjaar
wordt soms de mogelijkheid
van studie-uren na school
tijd voorzien.
Terecht wordt opgemerkt
dat schoolvakanties en vrije
dagen dikwijls een pro
bleem zijn voor ouders, die
beiden uit werken gaan en
die niet terecht kunnen bij
familieleden. Daarom tracht
men dit probleem op te los
sen door plaatselijke speel
pleinwerking zoals te Wan
zele en te Oordegem. Te
Lede heeft men een derge
lijke speelpleinwerking
vanuit de jeugdklub «De
Leeuwerik». Het begelei-
dingspersoneel blijkt wel te
jong te zijn en te weinig per
sonen staan in voor het toe
zicht.
De opstellers van de publi-
katie zeggen dat wanneer
men erover zou denken de
speelpleinwerking verder
uit te bouwen, dit zo hecht
mogelijk met de betrokke
nen moet georganiseerd
worden.
Anderzijds bevorderen
wijk-dorp of of buurtgebon
den speelpleintjes een
buurtvriendelijke mentali
teit. Hierbij moet men trach
ten beroep te doen op de
plaatselijke bewoners.
Groot-Lede als landelijke
entiteit heeft mogelijkheden
te over om een kreatieve
vakantie-werking uit te
bouwen, zo besluit het
tweede hoofdstuk.
Dan komt men aan de ver
werking van de behoeftepei
ling over de nood aan kin
deropvang te Groot-Lede,
maar daarover wensen wij
het in een volgende bijdrage
te hebben.
VEHE
Wat is Caritas-gemeenschapsdienst? Het is een groe
pering van vrijwilligers, die tijdens weekenden (2 maai
vier uren per maand) gaat helpen in ziekenhuizen of
bejaardentehuizen of in MPI's.
Wie aan dit initiatief als vrij
williger wenst mee te wer
ken dient één vormings
dag te volgen. De eerstko
mende gaat door in het Insti
tuut voor Verpleegkunde-
Kriekerij te Gent op 28 april
e.k.
Op deze infodag wordt een
lijst voorgelegd van instel
lingen, verspreid over de
provincie, waar men de
vrijwilligers graag zal be
groeten.
Van de Caritassers, die mi
nimum 18 jaar moeten zijn
worden op dienst kleine
werkjes gevraagd gaande
van hulp bij het eten tot
meehelpen bij het verzor
gen van het toilet. Tevens
wordt de aandacht geves
tigd op de luisterbereidheid
van de vrijwilliger.
Dat het vrijwilligerswerk in
de mode is moge blijken uit
het feit dat bij Caritas alleen
reeds in de loop van 1978
zowat 22.010 uren gepres
teerd werden binnen het
bisdom Gent.
Voor nadere inlichtingen
over deze provinciale info
dag kan men steeds terecht
bij Juffr. G. Buydens,
Schoolstraat, 23, 91001_o-
keren.
VEHE
ROOMIJS en DIEPVRIESPRODUKTEN
AAN GROOTHANDELSPRIJZEN.
Nestor de Tièrestraat 42 AALST
OPEN alle weekdagen van 9 tot 12 u.
en van 14 tot 17 u.
ZATERDAGS van 9 tot 12 u.
