Hugo De Pot weer in het
wereldnieuws
Studentenkoor uit Port Washington:
een nieuwe lente, een nieuw geluid
't Soete Huys:
handweven als levenskunst
s?
Promotor van radioprogramma voor Canadese Vlamingen
choreograaf van openingsplechtigheid
Internationale atletiekkampioenschappen
«En God schiep
de vrouw»...
ïn' 26
10 - 4 5 1979 - De Voorpost
Vrienden, pas terug van een bezoek aan de Verenigde
Staten, zegden me dat het beeld dat men van het land
overhoudt na lektuur van Marnlx Gijsen in grote trekken
klopt met de werkelijkheid: een Amerikaan is ongedwongen
en zelfbewust, hij legt gemakkelijk kontakten maar is
oppervlakkig, Europa is voor hem één groot museum waarin
hij het verleden vindt dat hij zelf niet heeft.
Dit alles flitste me door de
geest toen ik de meisjes en
jongens van het studenten
koor uit Port Washington
zag terugkeren van een kort
bezoek aan Brussel: spon
taan en goedlachs, beelden
schietend van om het even
welk idyllisch plekje in de
tuinen van het kasteel Terlin
den waar ze op de receptie
waren genodigd.
Burgemeester D'haeseleer en
de schepenen Blommaert.
De Maght en Monsieur
waren gastheer en gast
vrouw, E.H.M. Ghys en zijn
mensen stonden in voor de
begeleiding. Het ging er heel
gemoedelijk aan toe, zonder
officiële plichtplegingen. De
blanke koorleider dirigeerde
een spirituel. de kleurling
een volkslied.Ik zag onder de
koorleden allerlei types: van
Iers over Italiaans naar Joods,
een afspiegeling van de
Amerikaanse samenleving.
Burgemeester D'haeseleer
verwelkomde. Hij herinnerde
aan zijn eigen langdurig
verblijf in de V.S. en aan zijn
waardering voor de vrijheids
idealen van het land. Hij
pleitte voor internationale
kontakten die moeten leiden
naar wederzijds begrip en
vrede. Verder weidde hij uit
over de kansen van jonge
mensen om te studeren, om
zich op kunst en muziek toe
te leggen, om te reizen en zo
de wereld te leren kennen.
Ook wees hij hun vaderlijk
op hun heilige plicht: «De
jeugd van gisteren bouwde de
wereld van vandaag, jullie
zijn verantwoordelijk voor de
wereld van morgen.» Ten
slotte bracht hij hartelijk
hulde aan de mersen van
'Cantate Domino', de beste
ambassadeurs voor de stad
Aalst.
Fier poseerde toen het gezel
schap met het stadsplakket.
De meisjes-koorleden wer
den met een bloem bedacht
en er werd gezellig nage
kaart.
Hetzelfde stemmingsbeeld 's
avonds in de feestzaal van het
stadhuis vlak voor het kon-
sert: vriendschappelijk, fa
miliair bijna, niets officieels,
zelfs geen toegangsprijs.
Midden het geroezemoes
verschenen de leden van het
'High School Varsity Choir'.
Dirigent Jerald B. Stone
leidde met vaste hand.
Bachs. beroemde 'Jesu. pri
celess treasure' (Jesu, meine
Freude) was niet erg toonzui-
ver, het karakter was niet
Germaans genoeg en het
forte had niet voldoende
kracht. Maar de triomfante
lijke inzet en het 'gratias
agimus tibi' uit Vivaldi's
'Gloria' vulde de feestzaal
met engelenkoren o.m. dank
zij de gespreide opstelling
van de koorleden.
Toen werden de jonge men
sen zichzelf. Het ritme van de
spirituals zit hun als het ware
in het bloed: perfekte nuan
cering, zwierige kadans. ver
tolking zonder kompleksen
van de solisten, vooral in het
'Ride the chariot'.
'Mutima' is een Afrikaans
verhaal rond de schepping,
gebaseerd op een volksle
gende uit Oeganda. Klok
kenspel, timpanen, tam-tam,
xylophoon zorgen voor het
ritme, de fluit kreëert een
eksotische sfeer, het publiek
wordt bij het gebeuren be
trokken.
Af en toe komt Carl Orff aan
de oppervlakte, maar het
geheel wordt beheerst door
de ongerepte krachten van
een magisch-primitieve we
reld.
Het 'Varsity Choir' ruimt nu
baan voor de jongeren van
het 'Junior High School
Select Chorus'. Philip A.
Glover laat hen inzetten met
een madrigaal van Thomas
Morley dat net niet luchtig
genoeg klinkt, iets te zwaar,
vooral in de jongens -
stemmen. Will James' Alle
luia heeft een rijk koloriet
maar het lijkt wat afgevlakt.
Overtuigender is de vertol
king van 'Cry out and shout'
van Knut Nystedt met zijn
gedurfde dissonanten en in
getogen is de stilte in 'The
Doe' van Paul Hindemith.
Maar werkelijk meegesleept
wordt het publiek door een
briljant nummer van Hall
Johnson 'In bright Man
sions'. gebracht met veel
gevoel voor frasering, en door
;en vrolijk uitgelaten boogie-
woogie. Want ook dat durven
ze. deze jonge Amerikanen,
de heilige slagbomen door
breken tussen klassieke en
ontspanningsmuziek.
Waarom ook niet?
Bij zijn terugkeer zingt het
'Varsity Choir' 'Die Primel'
van Felix Mendelssohn -
Bartholdy. Ook hier mis ik
het zacht deinen van de
melodie. En dat het koor zich
beter thuis voelt in het
repertorium v.h. volkslied
blijkt al dadelijk uit hun
gevoelige vertolking van 'An
nie Laurie', een Schots
deuntje en 'Ya viene la
Vieja'. een Spaans wijsje.
Een verrassing bood 'Uri
Tsiyon' (op een tekst van
Isaias) van M. Wilensky.
o.m. door het voortdurend
verloop van het hoofdtema
over de verschillende stem
men en door zijn opwindend
ritme.
Bijna vanzelfsprekend doken
toen de namen George
Iets moois scheppen iets van zichzelf bij voorkeur,
kunnen zeggen 'daar zit mijn hart in, de toets van mijn
vingers', die droom is ons allemaal ingeboren. Hand
weefkunst is een techniek, een vaardigheid, maar er
komt kunstzin aan te pas en gevoeligheid, maar er
kunst lijkt een begrip dat veraf ligt in de tijd: bij Home
rus, in Doornik en Oudenaarde en Brussel, lang gele
den, in Aubussen in de school van Jean Lurcat, dichter
bij ons. Ik herinner me een tafereel uit de Ilias: het
noodlot heeft Hector, de Trojaanse koningszoon vor
de dood bestemd. De held neemt afscheid van zijn
vrouw Andromache en probeert haar te troosten: As-
tyanax ons zoontje, zal me in dapperheid overtreffen,
zegt hij; oorlog is mannenzaak, beweert hij; zoek ont
spanning in weefgetouw en spinrokken, zalft hij. «Met
dit beeld voor ogen trok ik nsar 't Soete Huijs.
Veerle Van den Berghe gaf
er gedurende een zestal
weken (twee uur per week)
een kursus handweven. Op
de achtergrond de sfeer van
antiek en kruiden en kera
miek en Bach, op de voor
grond de gonzende bijen
korf van vrouwen die er na
enkele weken al in geslaagd
zijn een eigen idee te ont
werpen en te realiseren.
Aan de muur hangen de
wandkleedjes die van ver
beelding en vaardigheid ge
tuigen.
Veerle Van den Berghe
praat met veel liefde over
het ambacht. Zelf stak ze
heel wat op bij Elisabeth De
Saedeleer, dochter van
onze fijnzinnige land-
schapssschilder Valerius.
«Tijdens de eerste wereld
oorlog, zegt Elisabeth De
Saedeleer in haar inleiding,
moest vader met zijn gezin
naar Engeland uitwijken.
Daar zagen we voor de eer
ste keer een weefgetouw en
door een gelukkig toeval
kwamen we in aanraking
met oude wevers en volge
lingen van de dichter-
kunstenaar William Morris,
die een .vurig voorstander
van de terugkeer naar het
handwerk bleek te zijn.»
Door kontakt met Mia Wel-
lekens groeide de idee een
kursus handweven te orga
niseren. Hoofdzaak was de
drempelvrees weg te ne
men en zelfvertrouwen aan
te wakkeren.
Schering en inslag kent ie
dereen en kan ook ieder
een. Eerst werd met kleuren
gespeeld op een lap, dan
volgde een ontwerp voor
een wandkleedje.
Eens de basisprincipes zijn
gekend, blijven ze in de vin
gers steken, zegt Veerle
Jong geteerd, oud gedaan. (EDV)
Van den Berghe, en kunnen
ze ook worden doorgege
ven. De uiteindelijke bedoe
ling is dat wie de kursus
Gershwin en Cole Porter op.
Dirigent Jerald B. Stone nam
plaats aan de vleugel, het
koor voelde zich volkomen in
zijn schik. Van enige plan
kenkoorts was bij verteller of
solisten geen sprake. We
kregen een kleurrijke ver
klanking van een aantal
evergreens.
Grote geestdrift, gul applaus
en dank vanwege het koor
met een merkwaardig num
mer van Charles Ives. folklo
ristisch getint en gebracht
met veel zwier. Het feest was
ten einde. Een Amerikaans-school zangkoor was te gast bij Cantate Domino en gaf een voorstelling
W.D.B. feestzaal van het stadhuis (EDV)
t aiuiV
-Zeker
mag A
inoemi
ijk zij
jar erv;
haat va
lor het
en arti
lelde
Zijn de Belgen dan toch geboren met een horloge in de maag? We moeten het stilaan gaar::.
geloven. Want na de Lierenaar Zlmmer en de beroemde Sint-Niklazenaar Heirman is nu eervideze
derde landgenoot: begonnen aan de bouw van 'n op z'n minst mysterieus uurwerk. Zijn naam:, Licht
Gustaaf De Baere. Hij is afkomstig van Grembergen, maar woont al ettelijke jaren inüanada.en, mi
Hij is trouwens niet de enige Vlaming die in het verre Montreal van zich laat horen. Ook det vooi
ondertussen beroemde Aalstenaar Hugo De Pot - je weet wel de man die tijdens de Olympische^ mac
Spelen van 1976 die wondermooie choreografie tijdens de openingsplechtigheid uitdacht-^10UI
blijft niet stilzitten. Hij startte zeer onlangs met een radio-uitzending in het nederlandsf*^
bestemd voor de vele Vlamingen in Canada. ujtge
fan ste
itromii
dert het ons heieman de r
niet dat zij «in (ve™
vreemde landen'
lerlei wijzen met
kontakt zoeken
Pot. beroemd en g
roemd na zijn pracht
choreografie tijdens
openingsplechtigheid
van de Olympische S|
len te Montreal, ij
komstig uit Aalst,
woont nu in Longi
Quebec (voor de belar
Een Canadese krant
pakte met het nieuws uit
en omdat «De Voorpost»
ook in dat land wordt ge
lezen mochten wij met de
primeur gaan lopen. We
danken in alle geval Me
vrouw Marie-José De
Waegemaeker-Van Nuf
fel, 3640 Beaufort ui'
Brossard Quebec in Ca
nada, die ons in vlekke
loos nederlands eer
vriendelijk briefje schreel
en ons ook de nodige in
formatie toestuurde.
Pronkstuk
Daar is onder meer Gus
taaf De Baere, die in
1930 in Grembergen
werd geboren en die zich
zijn hele leven heeft ge
boeid voor alles wat met
mechaniek heeft te ma
ken. Daar hij op de
hoogte is van de bouw en
werking van meerdere
horlogetypes, is het ook
niet zo verwonderlijk
meer dat Gustaaf zich
vroeg of laat een eigen
horloge zou bouwen. Zijn
werk is nu zowat het
pronkstuk van de hele
stad. Het zal trouwens
een ereplaats krijgen in
het kommercieel kom-
pleks van Calgary.
Het gaat in feite om een
wateruurwerk, en dat is
op zijn minst aller-
eigenaardigst. Het hele
ding weegt om en bij de
1000 kilogram en is zon
der voetstuk 18 voet
hoog. De foto in de Ca
nadese krant toont ons
trouwens een fiere Gus
taaf De Bare, staande op
In een gezellige sfeer de weefkunst aanleren en beoefenen. (EDV)
volgt zelf ontwerpt, kreërt
realiseert zich vervolmaakt.
Dat er inderdaad niveau
verschil bestaat blijkt uit het
verschil tussen de wandta-
pijtjes en een werkje van
Veerle Van den Berghe zelf
dat uitmunt door zijn ver
fijnde kleurschakeringen en
zijn gestileerde lijnen. Toch
blijft ze er bescheiden bij. «Er
bestaat nog wel wat fraaiers
dan dit», zegt ze glimla
chend.
Ik loop even rond bij de be
zige bijen aan het weefge
touw Geertje, de jongste
vindt het gewoon 'plezierig',
de meeste anderen be
schouwen hun dinsdag -
dag van de kursus - als een
moment om naar toe te le
ven. De sfeer achten ze
gemoedelijk, het kader in
spirerend
Of lezing geen rijkere ont
spanning biedt? Waarom ze
precies handweven kozen?
Lezen is boeiend maar
vergt voortdurend konsen-
tratie en na een dag huis
houdelijk of ander werk lukt
dat niet zo vlot. Kantklossen
vint de bejaardenhelpster
uit het gezelschap wat
schoolser, handweven biedt
meer ruimte meer armslag.
Op maandag 14 mei speelt het Kollektief Internatio
nale Nieuwe Scène een voorstelling van de produktie
«En god schiep de vrouw...» in de Stadsschouwburg
van Aalst, Vredeplein 20 u. Het stuk bestaat uit een
aantal monologen die elk verschillende aspekten van
de vrouwen problematiek aansnijden. De verschil
lende verhalen werden allen geschreven door Dario
Fo en Franda Rame. Het spektakel wordt gebracht
door Reinhilde Decleir, Claire Nelissen, Hilde Uitter-
linden en Caroline Van Gastel. De regie beruste bij
Arturo Corso
Of het geen monnikenwerk
is dat het geduld op de proef
stelt? Absoluut niet, het is
anders dan anders, niet al
ledaags, ontspannend,
rustgevend. Bovendien is
het zinvol, men is kreatief en
het resultaat is iets van
zichzelf, in zekere zin
'uniek'. Of die zalige uren
dan geen vluchfuit de wer
kelijkheid zijn, terugkeer
naar een zoet verleden, iets
als het beeld van een leraar
die er genoeg van heeft en
schaapjes weidt in Ierland?
Neen. maar toch erkent
men dat het waardevolle uit
het verleden verdween in de
raderen van de techniek en
dat biologisch tuinieren en
ambachtelijk werk moet ge
revalueerd worden.
Niet zonder fierheid wordt
me nu gewezen op de kleur
rijke wandtapijtjes, een
mooi resultaat na amper
enkele lessen: poëtische ta
fereeltjes, erg dekoratief. Of
ik iets kan kopen? «In geen
geval klinkt het bijna ver
ontwaardigd, het is een stuk
van onszelf, voor geen geld
ter wereld gaat het weg
Ik begrijp: iets van onszelf,
een idee, een gevoel zicht
baar maken met penseel,
woord, notenbeeld, beitel of
gewoonweg met een vaar
dige beweging van de hand
aan het weefgetouw bete
kent vreugde die men
niet wHTwil en niet betalen
Kan.
W.D.B.
een drietraps ladder, zo
dat zijn hoofd ongeveer
gelijk komt met het bo
venste deel van het uur
werk: de wijzerplaat. Het
uurwerk werd voor een
groot deel uit Aluminium
gemaakt. Dat er heel wat
werkuren werden be
steed aan dit wonder
baarlijk stuk hoeven we
nauwelijks te zeggen:
100 dagen zagen en vij
len aan de talrijke grote
en kleine stukjes en ra
dertjes, ze daarna als
een puzzel in elkaar pas
sen. Dat laatste kon ge
beuren in de Tremblay
Metal-werkhuizen te
Saint-Hubert (ook al in
Canada). Dan kon het
uurwerk worden overge
bracht naar Calgary,
waar het dus een ere
plaats krijgt in het indus
trieel centrum. Het werd
trouwens op verzoek van
de verantwoordelijken
van het centrum ver
vaardigd.
Het uurwerk werkt zeer
juist. Het werd immers
gebouwd volgens het
princiepe van de water
uurwerken, principe dat
al ruim 2.000 jaar bekend
is. In feite is het een zeer
eenvoudig uurwerk. De
moeilijkheid die men
moet overwinnen is deze
van het zoeken naar het
juiste waterdebiet dat het
uurwerk moet aandrij
ven. Eenmaal dat voor
mekaar, loopt de rest als
gesmeerd. Om narighe
den te voorkomen heefl
de heer De Bare in alle
geval een soort vergaar
bak ingebouwd, van
waaruit het waterdebiet
kan geregeld worden.
Eenvoudig, maar je moet
het weten. Ook de wij
zerplaat is iets apart. Niet
de ronde plaat, maar een
cylinder die rond een as
draait. In feite staan of
liever staat de ene wijzer
van het uurwerk vast,
terwijl het de cijfers
(grote Romeinse cijfers
werden aangewend)
voorbij deze wijzer
draaien. Ook dat is
nieuwvoor ons al
thans
Eigen radio
Omdat Vlamingen vin
dingrijk zijn en in zich de
eigenschap dragen erg
kreatief te zijn, verwon-
tTELLI
atievi
socii
laatkl
eeft i
jd, bi
hebt
stellenden het volledi) uit te
adres: Hugo De P achtic
1652 Montarville - Lcfm:ee
gueuil Quebec JAJ3H
Hij startte op 5 april n
een wekelijks radiop(aar
gramma op ra(
C.F.M.B. -Montreal.
aanc
jke vr
dat d
programma luister n« «ttaire
de naam «Groet
Vlaanderen» en is te b
luisteren elke donder( "d te
inzen
dat l<
ladeh
igeno
lerlei
biec
inseli
gen.
raakt
gavond van 22.30
23.00 op de golf lei
AM-1410 (let op het
plaatselijke tijden)
bedoeling is uiteraard
Vlamingen die in Cana
wonen te bereiken fi vrij
hun kontakt met Vlaa k<
deren te herstellen ofenke:
onderhouden, d(ithPt
nieuws, muziek en ge\ ]rr.
rieerde informatie Jn ve
brengen. Tweede bed( |,gt
ling: het kontakt tuss^orrr
de Vlaamse Canadezjibers
in Quebec herstellen n. Di
vergemakkelijken, zo< behi
men sociale en kulturi
aktiviteiten op een m<
doeltreffende wijze k
inrichten. «Groet
Vlaanderen» kon wore als a
gerealizeerd dank zij
geldelijke steun van e Ee
aantal sponsors die en a
huur van de zendtijd l#aar 1
kostigen. Verder kr Dui1
men de welwillende nr Jjer
dewerking van de h< 1aks
Marcel Vertomm Jp
(BRT-Wereldomroep) weri<
die zijn volledige mee jpiei
werking schonk on< soit
vorm van opsturen veel
platen en nieuwsmece re
delingen. Ook de BelkRKl
sche Consul in Queb( hee,
de heer Van Crombru!t pr
ge, steunt het initial ie2e
ten volle. n zc
Tenslotte willen we n este
graag kwijt dat Hugo I n vr
Pot opnieuw borg idel
staan voor de choreogi do°
fie tijdens de opening v "9e
de Atletiek wereldkami a.
oenschappen die dit ja
in Montreal zuil ns,j
plaatsvinden.
