inghet Vro tien jaar samen bravo!
Schmurz swingt De Pan in
KAN DUS
LEUK ZIJN
vriendin de Italiaanse. (VW)
lijn dus zaterdagavond om halfzeven naar de mis
an te Mere. «Singhet Vro» vierde zijn tweede lus-
i, In duidelijke taal het tiende jaar samen zijn. Het is
eze tijd van bevliegingen en rages beslist een pres-
om mensen zo lang bij elkaar te houden, zeker en
tals het gaat om een vereniging waarbij men zich
moet 'inspannen'. Na de mis was er nog een ont-
pst op het gemeentehuis, maar laat ons eerst eens
wat er aan vooraf ging.
leider van Sing het Fro, Ohr. Matthieu. Zijn betrach
beter presteren. (VIM)
Zuster Beatrijs was de eer
ste dirigent van het koor. Ze
deed het tot voor drie jaar,
toen Frans Matthieu de stok
overnam. Hij had zijn mu-
zieksporen al verdiend als
dirigent van het Immerseel-
koor. Ik herinner me nog
zeer goed de aanwezigheid
van Zuster Beatrijs op de
uitvoering van de 'Matheus
Passion' nu bijna tien jaar
geleden, waar alle Aal-
sterse en pre-
fusiegemeentekoren aan
mee werkten, het geheel
o.l.v. Jakus. De zuster was
ook op de receptie aanwe
zig-
De kerk zat aan de volle
kant, voor een goed deel
gevuld met nieuwsgierige
sympathisanten en toege
wijde volgelingen. De da
mes en heren van het koor
stonden er ruim een kwar
tier op voorhand klaar in hun
keurig uniform (dat merk
waardig genoeg als twee
druppels water lijkt op dat
van een gemengd koor uit
Aalst dat in ere-divisie
zingt).
Ziehier het programma van
de uitgevoerde "werken: in
trede 'Singh voor de Heer'
een koraal uit de Duitse 'ko
raal -aan - de - lopende -
/et-
Taal en Vrijheid» brengt een zeer geslaagde
en, Irstelling van «Mijn vriend de Italiaanse».
Dole.
Marc Van Wesemael.
gooPaul Sonck, Marleen Eeckhout, Rita De
Lieve Vervaet, Gaby Lievens, Jacques De Gols,
ilaine Cornand, Mark Buys, Claudine Beeckman,
Annie De Vriendt en Hubert Janssens.
!at> neer amateurgezel- daan gevoel naar buiten te
rdc, ppen het woord kome- stappen.
:eit i de mond nemen, ga je Was het dan allemaal per-
xi- ddellïjk denken aan fekt? God beware me! Het
dadig schminkwerk, blijft tenslotte werken met
irbroekparades, valpar- beperkte middelen. Er is
valse snorren en prui- geen zee van tijd om alles in
Halt en rechtsomkeer! de puntjes uit te werken. De
hele arsenaal goed- akteurs blijven op de eerste
slapstick bleef waar plaats mensen die enthou-
oorde In plaats daar- siast zijn maar voor de rest
aktie, ritme en tempo vooral goeie wil en vrije tijd
>og niveau. in de weegschaal kunnen
/erhaal is er eentje uit gooien. Er is niet voldoende
inge reeks komieke si- geld om de dekors uit te
ïs rond persoonswisse- bouwen zoals het werkelijk
n, ongelegen binnen- zou moeten, doch wat jam-
;tr«Jnde echtgenotes en mer is, er is blijkbaar ook
rbei onmoeders, met tus-
te e oor een aantal pitto-
asp figuren zoals loodgie-
jn i huiseigenaars enz
rijd
niet genoeg eergevoel en
kundigheid om van het pro
grammaboekje iets meer te
maken dan een vodje vol
niet direkt het soort reklame, waar dan nog
nde en waar de echte teja- gauw een gestencild papier
tloo inner warm voor loopt wordt tussen geschoven.
P 5 dan ook voor de volle Buiten de namen van de
2 d erd prosent aan het medewerkers krijg je bo-
ave Ie gezelschap te dan- vendien geen snars infor-
lk V1 lat het publiek werkelijk matieJammer!
gt i eid bleef tot het einde Even terug naar de voorstel-
enslotte met een vol- ling. Wat de regie betreft,
bewijst Marc Van Wese
mael dat hij heel presies
weet hoe je een komedie
aanpakt Het is dan ook dui
delijk dat de akteurs veel
meer hebben meegekregen
dan alleen maar de juiste
plaats op het juiste moment.
Allen, op een paar uitzon
deringen na, slagen erin
een tempo te halen dat
adembenemend en boven
dien ook nog juist is. Paul
Sonck, Claudine Beeckman
en Marleen Eeckhout ma
ken van hun personages
duidelijk herkenbare figu
ren Lieve Vervaet miste wel
wat élan om de snelheid van
de draaimolen voortdurend
te volgen en Rita De Wolf
alleen al om er nog maar op
te wippenBlijven dan nog
drie revue-personages die
je meer op uiterlijk dan op
karakter moet taxeren en
ook dat viel gunstig uit zo
wel voor Gaby Lievens,
Jacques De Gols en Ghis-
laine Cornand. Alleen Mark
Buys had zichtbaar moeite
om Arthur Cellini in de hand
te houden en niet zichzelf
naar voor te brengen.
Alles bij mekaar: een goeie
voorstelling. Spijtig dat je
met dergelijke inzet slechts
drie voorstellingen kan ge
ven.
Jan Dhondt
band - school a la Praeto-
rius of Schein. De Neder
landse mis (met veel paral
lel lopende stemmen) van
Vermulst. Tussenzang: Ave
Maria van Arcadelt (uit het
ijzeren repertorium). Offe,-
rande: O Jesu van Van Ber-
chem (dikwijls opgelegd in
de provinciale wedstrijden).
Sanctus: uit de Duitse Mis
van Schubert (hemels).
Communie Herr Ich binn
(Vulpius) een soort van
vroege Schütz, en als slot
zang: Exultate Deo van da
Viadana (de obligaat b.c.
was thuis gelaten, maar eer
lijk gezegd laat men die bij
de uitvoering altijd thuis).
Het zou niet eerlijk zijn om
het optreden als een kon-
sert te beoordelen. Je weet
hoe het in die omstandighe
den gaat: de mensen zijn
zenuwachtig, het feest zit te
lonken, de receptie zit voor
de deur, en de gloeiende hit
tegolf van de laatste weken
zet zich duidelijk op de
stemmen. Als pluspunt
dient zeker het evenwicht in
de stemmen aangestipt te
worden. De sopranen (en
dat zal niemand me kwalijk
nemen geloof ik) zijn wel de
zwakke broertjes (bij manier
van spreken). Ze zitten
soms merkelijk onder de
toon (merkwaardig genoeg
in het gemakkelijke koraal),
maar zoals de dirigent het
zei zijn het allemaal ama
teurs.
Bijna niemand kan muziek
lezen, en er kruipt enorm
veel tijd in het doodgewone
aanleren van de melodie.
Dan spreken we nog niet
over afwerking of frazene-
ring. Het zou daarom niet
fair zijn van mij om de pe
zewever uit te hangen en
aan muggezifterij te doen.
Na de mis, waarin op het
einde pastoor Wauters het
koor nog dankte voor zijn ja
renlange inzet, kwam de
Blijde Intocht op het ge
meentehuis. Raad eens wie
het eerst voor de receptie
en de drank klaar stonden.
Juist, de fotograaf en de
verslaggever van de V.P.
Burgemeester De Lat,
schepen De Wolf' en De
Langhe waren aanwezig
om het wierookvat te hante
ren. De burgemeester zei
het direkt: «de lofwoorden
komen dadelijk maar
meisjes jullie gaan toch
eerst zeker iets zingen?».
Dat deden ze dus maar.
Omdat het een qemenqd
koor is en de mannen er niet
graag voor spek en bonen
bij staan zongen ze dus
maar drie liederen uii de
losse hand: van Brahms 'In
stiller Nacht' een volksliedje
dat een romantische vier
stemmige bewerking ge
kregen heeft; van Orlando
di Lasso, de evergreen
«Matonna mia cara» ofte
Serenade van een lands
knecht (al duizend keer ge
hoord, nee al tweeduizend
keer) en tot slot van Wael-
rant 'Als ich U vinde'.
De burgemeester roemde
de zangers als uitdragers
van de Erps-Meerse kuituur
en noemde hen een unicum
in deze gewesten (wat als
lof voorhet koor vreselijk tel
len kan, maar eerlijk gezegd
niet erg met de waarheid
strookt).
De dirigent gaf grootmoedig
het geschenk van de ge
meente aan de voorzitter
over die al jaren al het werk
opgeknapt heeft (ja zo zijn
de goede voorzitters!).
In de korte historiek hoor
den we dat het koor in 1970
in 2de divisie te Wetteren
geklasseerd werd (ik was er
nog bij), in 1975 te Mere in
2de divisie, (ik was er ook
bij) en in 1979 te Ronse
daarin bevestigd werd (ik
kan niet overal zijn). Elke
week twee uren repeteren
zei de voorzitter geeft op
een jaar tijd na een kort re
kensommetje meer dan
honderd uur zingen, dat is
ruim drie weken aan een
stuk. zonder extraatjes en
optredens! Er zijn mensen
die minder moeten werken
om bekend te raken.
De burgemeester zei na af
loop dat het buitengewoon
knap was, en de schepenen
knikten want hij nam hen de
woorden uit de mond.
Dat tijdens de paar minuut
jes dat het gezelschap
wachten moest op de nota
belen verscheidene koorle
den aan het roken sloegen
is een minpunt.
Dat de familieleden en de
vrienden in die kleine ruimte
het gaan doen, getuigt mis
schien doodgewoon van
onwetendheid (ik hoop toch
niet van gebrek aan begrip)
Dat ze zich daarmee de
vlammendste kanker en
andere gedrochten op de
hals halen is hun volle recht,
maar zangers die op twee
vrije minuutjes aan het
dampen gaan. dat zijn geen
Zuster Beatrijs, de «moeder» van Singhet Fro, leidde het koor door zijn prille beginjaren en was
de motor die alles draaiend hield. (VIM)
Ter gelegenheid van zijn 10-jarig bestaan verzorgde het koor de H. Mis. (VIM)
Op het Meerse gemeentehuis zong dit koor een paar liederen. (VIM)
koorleden maar rookfedem
En daar komt de schuim-
wijn. Volgens een der aan
wezigen, en ik heb alle re
denen om aan te nemen dat
hij ter zake expert is, was
deze veel lekkerder dan die
welke men op het gemeen
tehuis van Lede pleegt te
schenken. Maar ik herhaal
het. Ik heb het niet gezegd.
Anders vallen de boze brie
ven in de Pontstraat weer in
de bus.
F.C.
De Pan waagt zich aan «Schmürz» (Les batisseurs de
l'empire) van Boris Vian.
Regie: Jo Corthals.
Medewerkers: Hugo Matthieu, Yvette De Prez, Marijke
Van Hover, Lieven Matthieu, Vera Singelyn, Inge De
Waegeneer, Marion J. Bruyland, Janice Van der
Meersch, Tin Jacops, Hugo Roelandt, Chris Lorie, Mi
chel Putteman, Phillippe Putteman, Hugo De Boom en
Rudi De Smet.
Niet alleen de woorden op
zichzelf, hun inhoud en on
derlinge samenhang bepa
len dat een stuk tot het ab
surde tejater behoort, doch
in veel grotere mate de
schijnbaar logische toon en
de herkenbare sfeer waar
binnen ze worden uitge
sproken. Het is mijns in
ziens een verzwakken van
het stuk om mensen die je
als prototypes naar voren
schuift niet de dag
dagelijkse toon van die pro
totypes mee te geven. In
plaats daarvan wordt men
overspoeld door een woor
denvloed, die mede door de
slechte uitspraak van som
mige akteurs op zeer veel
momenten onverstaanbaar
wordt. Essentie van het ab
surde tejater is naast het
uitzichtloze van een situa
tie, de komplete kommuni-
katiestoornis tussen de per
sonages. Wanneer je daar
bovenop, door tal van om
standigheden, ook nog een
kommunikatiestoornis met
het publiek bereikt, wordt
het knokken om de belang
stelling gaande te houden
En toch. er werd niet slecht
geïnvesteerd. Je moet al
meer dan alleen maar geïn
teresseerd zijn in tejater om
een dergelijk stuk op het
programma te nemen Als je
dan het oer-degelijke pro
grammaboekje in handen
hebt, wordt die zekerheid
nog eens bovenop beves
tigd.
Naast de gewone informatie
van wie - wat - waar. krijg je
een heldere uiteenzetting
van het stuk en de visie
erop. Daarnaast een al
even uitgebreide als boei
ende biografie van de
schrijver, een gesprek met
de regisseur en tenslotte
een verantwoording voor de
keuze van het stuk. Reden
te over dus om hoge ver
wachtingen te koesteren.
Helaas!
De regie was ontzettend
slordig. Geen enkel detail
werd echt uitgewerkt, zodat
zelfs heel belangrijke infor
matie totaal de mist inging.
Je kon onmogelijk weten
dat het vage getimmer van
de vader op de achtergrond
bedoeld was om de deur te
barrikaderen en de lijfelijk
aanwezige angst te illustre
ren. Diezelfde handeling
moet in het laatste bedrijf
daarenboven aantonen hoe
de man moedwillig zijn
vrouw buitensluit, maar hier
kon het net zo goed een te
ken voor de buren zijn. Ook
wat sfeer en dekor betreft
werden heel wat mogelijk
heden totaal genegeerd In
plaats van de voorhanden
zijnde sfeer van de ex-
stadshallen te verdoezelen,
waardoor ze alleen maar
storend werkte, had men
veel beter geprobeerd ze bij
het stuk te betrekken.
Op gevaar af het kind met
het badwater weg te gooien,
blijf ik het een gemiste kans
vinden Hopelijk is het en-
toesiasme en de overtui
ging van Pan sterk genoeg
om verder te gaan, zonder
in dezelfde fouten te herval
len, zodat Aalst wat betreft
het andere tejater in eigen
stad steeds terecht zal kun
nen.
Jan Dhondt
scene uit «Mijn vriendin de Italiaanse». (VW)
Mevrouw Öupont gaat de Schmürz te lijf. (EDV)
De Schmürz, het wezen waar het ganse verhaal eigenlijk rond draait (EDV)
Steeds komen Zenobia, de dochter,en Crucke, de meid, in konflikt met de ouders. (EDV)
