il
Ul
L
Niet minder maar wel meer sport
op school vraagt Jan Caudron
Zwarte Hoekbrug
ging het hoekje om
E
i
- 1
TEF
c - o.o.isry - ue voorpost
Be redaktie is niet verantwoordelijk voor de inhoud en heeft het
reclit de teksten in te korten.
RELATIE
STADSBESTUUR - PERS
Niet zonder verwondering
las ik in verschillende kran
ten het perscommuniqué
over de relatie tussen de
pers en het stadsbestuur. Ik
wist natuurlijk wel dat deze
zaak een lastig probleem
was, dat reeds aansleept
sinds de fusie, en dat de re
latie nooit optimaal is ge
weest. Weinige zaken haal
den in de verschillende
kranten zoveel koppen.
Niettemin was ik toch erg
verwonderd dat de zaak zo
scherp wordt gesteld en dat
zelfs de «heilige» pers
vrijheid in vraag wordt ge
steld.
Als volksvertegenwoordiger
ligt mijn taak vanzelfspre
kend vooral op nationaal ni
veau, en ben ik in die zaak
geen insider. Dat levert me
het nadeel op dat het com
muniqué zo onbegrijpelijk
overkomt als bij de gewone
lezer die zich wel moet af
vragen hoe «corrupt» het
stadsbestuur wel moet zijn!
Dat geeft me anderzijds het
voordeel het te kunnen le
zen als een onbetrokken ge
tuige.
Uit het communiqué pik ik
de volgende passage: «De
persvrijheid is een recht
waaraan niemand te raken
heeft en waarbij elkeen die
meent door de pers on
rechtvaardig of leugenach
tig behandeld te zijn het
grondwettelijk recht op ant
woord kan gebruiken».
Hiermee kan ik alleen maar
grondig akkoord gaan. Dat
staat trouwens vermeld in
onze grondwet. Wie echter
geregeld de Aalsterse pers
volgt weet wel dat wanneer
het recht op antwoord door
het stadsbestuur zou wor
den toegepast, wanneer
echt nodig, dat dan het ad
ministratief kader op het
stadhuis ruim zou moeten
worden uitgebreid om al de
«antwoorden» tijdig op de
respectievelijke redacties te
krijgen.
De journalisten vergeten in
de hierboven vermelde
passage toch duidelijk dat
de relatie tussen pers en om
't even welke berichtgever
gesteund is op wederzijdse
vrijheid. Als men de aange
legenheid sterk wil stellen
zou men de berichtgeving in
Groot-Aalst kunnen verge
lijken aan wegen van een
richtingsverkeer waarop de
journalisten absolute voor
rang tot gebruik hebben!
Uit de praktijk van de relatie
blijkt dat de pers en het
stadsbestuur duidelijk te
gengestelde belangen heb
ben. In het raam van zijn
vooropgestelde openheid
wil het stadsbestuur zoveel
mogelijk de burgers infor
meren. Het wil vanzelfspre
kend het zouden anders
geen politici zijn met een
goed imago naar buiten tre
den. De bedoeling van de
pers is nieuw te brengen,
De nederlandse informa
tiespecialist Kuipers zegt
daarover: «De waarde van
het nieuws wordt niet alleen
bepaald door zijn belang
rijkheid, maar ook door zijn
ongewoonheid. De onge
woonheid kan zelfs de
enige nieuwswaarde zijn.
Het is geen nieuws wanneer
een hond een man bijt,
maar dat wordt het wel
wanneer een man een hond
bijt omdat een mens (be
halve die ene dan) het niet
in zijn hoofd haalt een hond
te bijten».
Daaruit blijkt dat de gewone
vloed van informatie die aan
de man moet worden ge
bracht geen kans maakt.
Daaruit blijkt ook dat de
twee partijen duidelijk te
gengestelde belangen heb
ben, wat de relatie tussen
beide bijzonder moeilijk
maakt. Temeer dat die rela
tie nog wordt bemoeilijkt
door het feit dat niet alleen
politici wel eens durven een
verkleurde waarheid verko
pen, maar dat ook journalis
ten politiek geëngageerde
mensen zijn. In die omstan
digheden moet niemand er
zich over verwonderen dat
de besproken relatie pro
blemen heeft
Waarschijnlijk om die rede
nen schept het stadsbes
tuur zijn eigen nieuwsme
dia. zoals bijvoorbeeld de
jaarlijkse publikatie «Hoi
Bestuur dichterbij» en
meerdere bladzijden weke
lijkse berichten in een lokaal
advertentieblad.
In 100 voordrachten per jaar
geven ze aan de burgers
een beleidsvisie prijs Dat
geeft het bestuur de zeker
heid dat de bestuursinfor
matie op de beste manier bij
de burgers komt.
Niet zoveel jaren geleden
ging al de stadsinformatie
schriftelijk de deur uit, en
wat de visie op het beleid
betrof stonden de journalis
ten op hetzelfde niveau als
de gewone burgers. Op het
moment dat de persconfe
renties werden ingesteld
verschilden die niet van de
conferenties van vlak na de
fusie. Steeds werd het
zelfde scenario gevolgd, en
er was evenmin verschil in
berichtgeving, integendeel.
Hetenige mogelijke verschil
was dat er nu een bijna
steeds voltallig college de
pers te woord stond en dat-
de Burgemeester bijna
steeds een twintigtal dos
siers behandelde. Sedert
de fusie is de informatie zo
omvangrijk geweest dat een
perscorrespondent zelf be
weerde: «In Aalst is het mo
gelij keen journalist van ach
ter het bureau te zijn».
Als het nu waar is dat de
journalisten niet vertrekken
van «a priori stellingen»,
dan zie ik slechts één grote
zaak van het bestendig ver
killen van de relatie: het feit
dat de journalisten geen
verschil en geen onder
scheid weten te maken tus
sen een louter informatieve
boodschap en het beleid
van de bestuurders. De
pers staat immers vol van
berichtjes die via allerlei
formele kanalen de journa
listen bereiken Blijkbaar
volstaat het dat om het even
wie een oppositie
raadslid bijvoorbeeld
een seintje geeft opdat de
volgende dag een ophef
makend artikel in de krant
verschijnt, waarop dan weer
een recht op antwoord zou
kunnen volgen.
De persmededeling zegt
verder ook:«... zij wensen
hun informatieve opdracht
in de beste voorwaarden te
kunnen vervullen, wat in
houdt dat alle informatieka
nalen maximaal openstaan
en dat zij de mogelijkheid
moeten krijgen naar diepere
informatie te peilen, volgens
de manier die hen het beste
lijkt».
Zoals reeds gezegd steunt
de relatie bestuurders op
wederzijdse vrijheid. Als de
pers de vrijheid neemt te
melden wat ze wil, dan heeft
ook de berichtgever de
vrijheid te vertellen wat hij
wil. Op basis van gespecia
liseerde literatuur terzake
beweer ik dat het zeker niet
de perscorrespondenten
zijn die de informatiekana
len bepalen. Dat recht is
duidelijk voorbehouden aan
de berichtgever.
Uit het feit dat het bestuur
van bij de start opteerde
voor eerst de 14-daagse en
daarna de maandelijkse
persconferenties blijkt dat
het de wil had om de infor
matiekanalen maximaal
open te zetten. Ook in die
tijd werd dat initiatief niet in
dank afgenomen, en werd
meermaals in de pers be
weerd dat het «glazen huis»
nogal wazig en ondoor-
zichtbaar was. Daaruit blijkt
voldoende dat het door
stromen van informatie niet
bepaald wordt door de in
formatiekanalen maar wel
door wederzijdse goede wil.
Deze formele informatieka
nalen werden trouwens
weinig benut. De perscor
respondenten stelden blijk
baar meer informele kana
len op prijs wat de relatie
alleen maar meer en meer
kan vergallen, en wat mis
schien wel de belangrijkste
reden van kortsluitingen is.
Een derde greep uit het
communiqué: «zij niet kun
nen en zullen aanvaarden
dat hun berichtgevingen
worden gemanipuleerd
door uitoefening van druk».
De verduidelijking ervan
vond ik alleen in een inlei
dend artikel waar wordt ge
zegd dat door een schepen
regelrechte druk werd uit
geoefend. Het is bijna on
begrijpelijk dat de pers in
gaat op de houding van een
schepen die als persoon
geen enkele bevoegdheid
ïeeft Het moet de pers toch
liet onbekend zijn dat de
eden van het College van
Burgemeester en Schepe
nen slechts een collegiale-
of korps-bevoegdheid bezit
ten. Dat was trouwens de
reden waarom het voltallig
college voor de pers ver
scheen. In de stad is er in
feite maar één persoon die
alleen als officiële spreek
buis kan optreden. De Bur
gemeester vanzelfspre
kend.
Uit een Nederlands voor
lichter, G.M. Galjaard, citeer
ik het volgende:
«Een open bedrijf of organi
satie kan er geen bezwaar
tegen hebben als verte
genwoordigers van de pers
overal in de organisatie toe
gang hebben. Dat is goed.
Toch is er een beperking.
Dat betekent niet dat ieder
een uit die organisatie zon
der meer gemachtigd kan
zijn om over het geheel van
de organisatie informatie te
geven, als zegsman op te
treden. Op maar een paar
plaatsen zitten mensen die
het geheel van de organisa
tie en haar beleid kunnen
overzien. Die mensen moe
ten praten. Anderen niet.
Daar moeten dus afspraken
worden gemaakt». Alhoe
wel de verouderde gemeen
tewet van 1836 dat niet met
zoveel woorden zegt blijkt
toch uit enkele artikelen dat
de Burgemeester niet al
leen de vertegenwoordiger,
maar ook de zegsman van
de stad is. Daaruit leid ik af
dat het toch wel tegen de
regels is dat de pers inpikt
op informele kanalen en
dan zelfs bloklettert: D'hae-
seleer deed het weer», ter
wijl die in realiteit niet eens
in functie was.
Eerder haalde ik al aan dat
het zeker niet de informatie
kanalen zijn die de relatie
tussen het bestuur en de
pers bepalen, maar we] de
goede wil.
Ik ben er zeker van dat er
zonder de persconferenties
nog altijd formele informa
tiekanalen bepaald be
staan, zoals uit hierboven
blijkt.
Ik kan me nauwelijks voor
stellen dat het College van
Burgemeester en Schepe
nen niet zou ingaan op
eventuele vragen van de
pers. Ik geef de journalisten
de raad toch eens de docu
mentatiemap te raadplegen
die tijdens de hearings werd
verspreid. Daaruit blijkt dat
er heel wat informatiekana
len bestaan waarmee ze de
mogelijkheid krijgen naar
diepere informatie te peilen
volgens de manier die hen
het best geschikt lijkt. De
pers heeft vanzelfsprekend
een beentje voor.
Ik was zinnens een verzoe
nend artikel te schrijven,
maar dat leek me plots niet
meer nodig. Het is louter
een kwestie van de goede
wegen te volgen... met een
beetje goede wil. Wie er zin
toe heeft, heeft recht op
antwoord!
Willy Van Renterghem
AALSTERSE LENTE
Er gebeurt wat in Aalst. De
doorsnee burger moet het
wel opvallen dat onze «lome
keizerlijke stede» opleeft
De traditionele jaarlijkse
karnaval was lang zo wat
het enige dat de winterslaap
verbrak Nu zijn de aktivitei-
ten niet meer te volgen.
Voor één week kregen we
de Topdag... een pracht in
itiatief van de midden
stand. helaas was er geen
zon en was het druilerig
koud.
Ons aller Grote markt is
verkeersvrij gemaakt, het
eerste deel van een plan tot
stadskernhernieuwing.
Ik weet het.parkeren is
een probleem en daar moet
dringend wat aan gedaan
worden.
Volgens de laatste geruch
ten wordt er een autobus
dienst met de pendelpar
king overwogen. (Beginnen
met een zaterdag zegt Jan
De Neve) Hier vlakbij kreeg
de Meldertse Molenstraat
een mooi voetpad met
boompjes... de deelge
meenten krijgen ook wat.
Het nieuwe zwembad is er
nog niet... helaas Mevrouw
De Backer schijnt geen wa
terrat te zijn., op de Capu-
cienenlaan doet «De
zwemkom» nog steeds haar
best om bij de jeugd de
zwemsport in ere te hou
den
Ook het koncertleven bloeit
open naast de onvolpre
zen koncerten van Pro-Arte
en de prestaties van de mu-
ziekakademie zijn er ook
namiddagkoncerten en or
gelcycli; onlangs nog kre
gen we op privé initia
tiefeen sterk gewaar
deerd aperitiefkoncert.
Aalst was altijd een stad van
toneelopvoeringen.
De toneelverenigingen
worden echter fel gehandi
capt door gebrek aan een
ruime speelzaal... we wach
ten op een kultureel Cen
trum.
Op medisch-sociaal vlak
valt er ook wat te vermel
den.
De eerste steen van het
nieuw hospitaal is gelegd en
binnenkort komt de inhuldi
ging van de nieuwe kliniek.
Het O.C.M.W. heeft ge
zorgd voor warme maaltij
den... Wanneer komt het
«hulpcentrum» in nood?
Sedert één jaar wordt inten
sief «gepland». We zouden
wel graag hiervoor wat
meer entoesiasme zien.
HAK vierde zijn vijfjarig be
staan, het infojeugdcentrum
is een realiteit.
De eerste aangepaste wo
ningen voor ouden van da
gen zijn gereed De com
missie van Volksgezond
heid blijft echter steken on
danks aandringen van de
Geneeskundige Kring.
Er blijft dus nog heel wat te
doen, maar de eerste stap
pen zijn gezet. De bevolking
is wakker gemaakt., het
privé initiatief bloeit naast in
itiatieven van het stadsbes
tuur.
De Aalsterse Lente is een
feit... we kunnen nu alle
maal meehelpen opdat
deze Lente zou open-
bloeien in een stralende
zomer.
Dr. Anny Dierick
SCHERP TEGENOVER
ELKAAR
GESTELD
Dat ter gelegenheid van 1
mei het probleem van de
werkloosheid over het al
gemeen, en in ons gewest
in het bijzonder, nogal
scherp gesteld werd, ligt de
nieuwbakken PVV-
volksvertegenwoordiger
Willy Van Renterghem,
derde in de D'Haeseleer-
dynastie, nogal zwaar op de
maag. Het is trouwens bijna
venwonderlijk hoe volledig
hij in de vrije tribune van
«De Voorpost» de liberale
PVV-stellingen daarom
trent uit de doeken doet.
Maar ja, de ene leert al wat
vlugger dan de andere
Deze rubriek leent er zich
niet toe het ganse probleem
te behandelen. We willen al
leen doen opmerken, dat
14.500 werklozen voor het
arrondissement Aalst, zon
der de tewerkgestelde werk
lozen, de stagiairs, het bij
zonder tijdelijk kader en de
bruggepensioneerden, hem
blijkbaar niet bijzonder aan
het schrikken hebben ge
bracht. Wat hem speciaal
bezighoudt is het feit dat de
arbeidersbeweging voor
een flink deel niet bereid is
de stellingen van het Ver
bond van de Belgische On
dernemingen te volgen, dat
gans Aalst niet is komen
aanlopen toen zijn schoon
vader op het stadhuis zijn
informatie-avonden voor de
Kleine en Middelgrote on
dernemingen organiseerde,
en dat er mensen zijn die
het durven wagen de ogen
te richten op de winsten van
het grootpatronaat.
En dan haalt hij 'n toer uit die
ook de CVP zo lief is. «De
eeuwige kwaal van de so
cialisten, zo schrijft hij, is dat
ze de verschillende maat
schappelijke geledingen
steeds al te scherp tegen
over elkaar stellen» En
daartegenover stelt hij de
PW, die de arbeiders, de
zakenman, de huisvrouwen
de middenstander naast el
kaar zet in perfekte harmo
nie. Die laatste woorden zijn
absoluut van hem.
De man die dit schreef weet,
dat dit goed klinkt, dat de
slogan van het algemeen
belang het nog bij een flink
deel van de massa kan
doen en ook doet Hoe zou
anders de CVP nog het
grootste deel van de arbei-
dersstemmen in dit land op
haar lijsten kunnen krijgen?
Volg ons en met ons wordt
het anders, op ons kunt ge
rekenen. Hij weet het en hij
voegt er de specifieke de
magogie van de liberalen
aan toe: iedereen betaalt
teveel en de Staat is een
slokop en gooit ons geld
door vensters en ramen.
Maar zijn oplossing voor de
werkloosheid?
Welnu, ja, en wij nog scher
per en principevaster dan
de socialisten, wij zeggen:
de krisis, de werkloosheid
zijn niet fataal, ze komen zo
maar niet uit de hemel ge
vallen, de nog grotere werk
loosheid en de hoge pendel
in ons industrieel afgetakeld
arrondissement Aalst
evenmin; het is het kapita
lisme dat faalt, het grootka
pitaal maakt enorme win
sten wanneer alles goed
gaat en wanneer de ma
chine blokkeert verwijst het
naar de gemeenschap. En
hoe zouden we dan de grote
massa der uitgebuitenen
niet tegenover de kleine top
van de uitbuiters stellen? En
bij die spits rekenen we ze
ker niet de kleine midden
standers die dikwijls even
eens uitgezogen worden,
maar die door de liberalen
misbruikt worden als het
uithangbord van de vrije
onderneming, tot en met
hun eigen dood.
In de perfekte harmonie van
Willy Van Renterghem is er
een component teveel: het
grootkapitaal dat alléén de
maximumwinst op het oog
heeft en dat vandaag met
een technologische en al
gemene krisis zit, een ge
vecht met de machine,
waarvan het de kosten wil
doen betalen door degenen
die werken, door de weg te
rug, door soberder leven,
door afstand van verworven
rechten en veroveringen.
De strijd tussen degenen
die dat wensen en degenen
die dit verwerpen, kan men
niet uit de weg gaan, giste
ren niet, vandaag niet, mor
gen niet. Elke demagogie,
elk egoïsme en elk opportu
nisme ten spijt.
Ray De Smet
AAN HEN DIE
VOORT STRIJDEN
In de stad van Aalst werken
nu reeds meer dan 1500
personeelsleden bij het
gemeentebestuur en meer
dan 600 bij het O.C.M.W.
Het schijnt mij gepast, naar
aanleiding van het feest van
de christelijke arbeiders,
duidelijk te zeggen hoezeer
wij waardering opbrengen
voor de christelijk gesyndi-
keerden bij de stads- en
O.C.M.W. diensten, niet in
het minst voor hun trouw in
deze «beloken» tijd.
Rerum Novarum zal wel
een heel bizondere klank
hebben voor deze stads
werkers die met banden van
lidmaatschap, van jaren
lange trouw en werkzaam
heid, zich verbonden voelen
met de christelijke arbeiders
beweging. Het is geen si
necure om dag-in dag-uit te
werken onder een regime
waar men schijnt te behoren
tot een klasse die op geen
voorspraak moet rekenen
Zovele redenen zouden er
kunnen zijn on het werk niet
positief op te nemen: als
vastbenoemde onder het
vernederend bevel ge
plaatst te worden van een
tewerkgestelde werkloze
(maar van de goede kleur),
het zien ronddwalen van
overdadig veel nieuw aan
gewon/enen (steeds van
juist bevonden komaf), de
degeneratie van het werk
die deze overvloedige aan
wervingen teweeg bren
gen, het weinig open karak
ter van de relatie tussen de
schepensecretariaten en de
ambtenaren, tenslotte, de
honderd en een dingen die
doen aanvoelen dat men, in
de relatie met het bestuur,
er niet echt bij betrokken is
en men toch niet zoveel
mag weten als de anderen.
Veel sterkte dus, en trouw
aan de plicht van staat in
openbare dienst. De viering
van het christelijke arbei-
dersfeest zal een deugd
doende ontmoeting ge
weest zijn. Wij zullen samen
nieuwe richtingwijzers
plaatsen.
Eugeen Van der Biest
LOUIS PAUL BOON
Telkens als het regende en
als ik door het sluierstraatje
liep, hoorde ik de stem van
Louis Paul Boon «de Sint
Martinuskerk, die moet ge
zien vanuit het Sluier
straatje, als het regent
Boon en de kerkik moest
er aan denken op die stra
lende meimiddag, bij de ge
sloten kist, tussen de rode
rozen. Hoe spijtig is het dat
de kerk in Vlaanderen dik
wijls een muur is, een ver
sperring tussen groepen en
tussen personen. Onbegrip
of onverschilligheid, langs
beide kanten. Zo wordt een
verdeeldheid in stand ge
houden die, in de harten van
de mensen eigenlijk al lang
niet meer bestaat. Als ze
daar ooit bestaan heeft. De
kleine mens laat zich opja
gen en voor de ideologische
kar spannen van de groten.
Terwijl al die ideologieën
meestal grote woorden zijn,
die met hoofdletters worden
geschreven opdat we niet
zouden zien hoe hol ze zijn.
De echte grote waarheid is
zo eenvoudig: we zijn hier
op aarde samen mensen,
het leven is dikwijls moeilijk
en wreed, laten we goed zijn
voor elkander, laten we
trachten de wereld 'n bee
tje menselijker te maken.
Bij de gesloten kist van
Louis Paul Boon heb ik een
kruisteken gemaakt want
het leek mij een passend
gebaar, daar, waar zijn
zoon zo smartelijk het kruis
van zijn verdriet droeg. En in
mij kwam het gebed op van
een ander groot nederlands-
talig schrijver: Van het Re-
ve:
Eigenlijk geloof ik in niets
en twijfel ik aan alles
zelfs aan U
maar soms, wanneer ik
denk
dat Gij waarachtig leeft
dan denk ik dat Gij liefde zijt
en eenzaam—en dat,
in dezelfde wanhoop,
Gij mij zoekt
zoals ik U
Want Louis Paul Boon zocht
naar gerechtigheid, naar
rechtvaardigheid voor de
kleine mens, de mens uit de
Bikl
iliersi
bronz
rmee
vieringen en lofuitingen
officiële gelegenheden.
Veel te vroeg is hij plotseli
weg uit Aalst«de gr<
duisternis ingegaan» zc
zijn vriend zei. Veel
vroeg.... veel
vroegWaarom zou c I® P'a
achter «die grote duist )iam<
nis», niet een nieuwe tc li
stand van ander leven zij het v
Een «zijn» dat wij van hieriralt ht
niet begrijpen kunm
Waar al het goede van di
mens, al het rechtvaar*
en eerlijke ten volle gewj
deerd en tot zijn recht
komen. Waarom zou
«achter de grote duisteri
van zijn dood, geen re*
vaardig «samen zijn-
staan, dit samenzijn w<
de idealen en de droi
van zijn jeugd naar stn
den. I)< geloof dit voor hi
Want het land van de re<
vaardigheid is niet voor
machtigen en de heer;
maar voor mensen als Loj
Paul Boon die oprecht
gaan zijn met hun me*
mensen op aarde en
eerlijk en eenvoudig
eige weg gaan., hun ei;
unieke weg. Op zijn ei;
wijze heeft hij brood
deeld aan wie honger
en een glas water gegei
aan wie dorst hadzo is|
rechtvaardig geweest...
dat is zoals Mamix Gij;
dicht «het schone, dw;
kwaad waar, na ons H*
JeZus Krisjus, de ster!
man aan ondergaat.
Als ik in de regen in het SJ
erstraatje uw stem zal
ren, Louis Paul Boon,
zult gij voor mij niet dood
maar sterk en volmaakt
vend, in een leven dat vfl'er
weg ligt van ons bepej
begripsvermogen
waar we het heimwee vj
meedragen diep in ons hi
Misschien mogen we zi
zeggen «tot ziens»! 1
ziens in een beter en scl
ner land waaralle liefde r<
is en zuiver, waar
vriendschap écht is en h|
der, waar de mensen g<
wolven zijn voor elkj
maar mensen. Ik hoop
Louis Paul Boon want q
vergeten straat. De liefde idealen waren zo groot j»an9
die pastoor Daens voort- uw verdriet was soms (°nen
dreef heeft ook hem gedre- diep en de «eeuwige jeug£ren
ven. Ook had zo'n groot trok u zo aanik ho£. 'av
en gevoelig hart en hij door- het....tot ziens!! b niet
zag de schijnheiligheid van Aleidis Dieriierd. I
verst
pir,%
iet let
Dit is wat er voor het ogenblik nog overschiet van de
«goeie» ouwe brug. (Erik)
De resten van de Zwarte Hoekbrug liggen naast de DendeiS~P
Op de foto is duidelijk de erosie te zien. (Erik)
Besnoeien blijkt steeds een moeilijke zaak. Men be
snoeit steeds op de rug van iemand en normalitair gaat
die dan aan het steigeren.
Nog maar een paar weken geleden werd gevraagd de
uren Nederlands niet te verminderen zodat Frans meer
aan bod zou komen dan de moedertaal. En dat in het
Vlaamse land.
Te Mere hield de gouwvoorzitter van het Verbond voor
Heemkundige kringen een warm pleidooi om de uren
geschiedenis niet te verminderen en op 15 mei had
volksvertegenwoordiger Jan Caudron het in een vraag
aan de minister van Nationale Opvoeding over de «be
drieging van het vak schoolse bewegingsopvoeding»
in het sekundair onderwijs van het type II
Moet er inderdaad in het
kader van de anti-krisiswet
bezuinigd worden, dan al
leszins niet ten koste van
bewegingsopvoeding op
school, zegt het kamerlid.
dfcze soldaten volgens
oud-premier Theo Lefevre
«met kiekenborst» en naar
het zeggen van minister
Van den Boeynants dat
onze dienstplichtigen er
Dit vak heeft trouwens nood tenger uit zien blijkt deze
aan uitbreiding i.p.v. aan
besnoeiing.
Onze jeugd besteedt 80%
van de vrije tijd aan TV-
kijken, 65% heeft hou
dingsafwijkingen en 16%
van de achttienjarigen wordt
laatste uitspraak er volgens
de test bij meer dan 15.000
Belgische soldaten afge
nomen met de waarheid te
stroken.
De tijden veranderen: kom
fort allerhande sluit veel be-
afgekeurd. Verwijzend naar weging uit. Er is meer huis
werk. kinderen spelen niet
maar kijken T.V.. ze worden
met debus of de wagen tot
aan de schoolpoort ge
bracht. Hart- en vaatziekten
zijn momenteel de eerste,
doodsoorzaak in ons land.
Ettelijke miljarden worden in
de gezondheidssektor ge
ïnvesteerd en een deel er
van zou men, door meer
beweging, kunnen voorko
men.
In het buitenland worden
veel uren aan sport be
steed: 5 uren per week in
Frankrijk, 3 in Zwitserland
en gemiddeld 2 3 u. in
Europa.
Vlaanderen heeft dus een
merkelijke achterstand in te
lopen. De kinderen vragen
er trouwens zelf naar zoals
bvb te Liedekerke waar in
het kader van het «Jaar van
het Kind» deze schreven
«graag hadden we meer
zwemmen, turnen, wande
len; enz.».
itkad
nunal
minal
Wemogen ons niet blinds#"eel
ren op de sportklubs wade ve
meestal aan kompetitie spiaatsc
worat geaaan en de zwe
keren niet aanbod komeLa) er
Slechts 10% van de scf e arm
lieren van de middelb< le
scholen doet aan sport b ,e{
ten de school. leririQ
en, d
Het kamerlid wenst dan o had c
verlichting van de dag- Mis, h
weekbelasting met e< og he
paar uren cognitieve va schei*
ken minder en stelt daart »g hel
genover uitbreiding van h rsrade
aantal lesdagen per jaar w koord
neerkomt op een vermindmaa
ring van vakanties en v< nieuv
de snipperdagen nderrr
«Geef onze leerlingen éi eze m
uur per dag bewegmgso den A
voeding en U zult zie it-Nikl
mijnheer de minster, dat d.
beoogde besparing uitei werk*
delijk zal worden gereanitee)
seerd door verminderde d te Ge
ficiten van het RIZIV», immir
