Senator Wim
Verleysen vraagt
hulpgroei
in bewapening
Valse verdachtmaking
binnen eigen partij
''®orj(? [>r?i
CVP-JONGEREN BESPREKEN PROBLEMEN VAN ZIGEUNERS
2 - 29.6,1979 - De Voorpost
U LüJcV S3U I
Be redaktie is niet verantwoordelijk voor de inhoud en heeft het
recht de teksten in te korten.
van de P.V.V. in het College
zeer belangrijk.
Ze is tenander een niet te
onderschatten stuk uitvoe-
In een bepaald persartikel ring van de beleidsverkla-
'van vorige week probeert r'n9 waar a"e Partners vo
de auteur ervan een sa- komen achter staan,
menvatting op te stellen van Willy Van Renterghem
de P.V.V.-bijdragen in deze
«Vrije Tribune». De schrij
ver van het artikel vat mijn
bijdragen samen in een
nogal, qua inhoud, opper
vlakkig opgestelde para
graaf.
De kern van mijn artikels, de
lijn die erin terug te vinden
was en die gevolgd werd,
was naar ik meen toch wel
minder oppervlakkig als de
voorbeelden die de auteur
van het persartikel wel laat
vermoeden. Het ging er bij
mij om een gemeen
schappelijk belang te be
nadrukken.
Al de maatschappelijke
problemen hebben veel
gemeen met de gemeen
schapsproblemen. Wat de
gemeenschapsproblemen
betreft is het overduidelijk
dat structuren moeten ge
schapen worden die tege
moet komen aan realiteiten.
Als dat niet gemakkelijk is,
dan is dat alleen maar om
dat de realiteiten verkleurd
zijn door belangen.
De economische crisis is
net zo'n probleem dat ook
onopgelost blijft omdat ie
dereen verstrikt zit in die
zelfde kleine belangen.
In een crisisperiode komt
het erop aan niet de nadruk
te leggen op belangen
waarvan men beweert dat
ze diametraal tegenover el
kaar staan. Het komt er op
aan één gemeenschappe
lijk belang te benadrukken.
Dat is de terugkeer van de
stabiele tijd die niet zoveel
zorgen baart voor de toe
komst. Dat is het prioritaire
belang, zowel voor arbei
ders, winkeliers en bedrijfs
leiders. Dat belang kan uit
eraard slechts gerealiseerd
worden door al die mensen
samen, die door de maat
schappij moeten beloond
wórden in de mate dat ze
ondernemend zijn. Want
dan pas is er genoeg, zeker
ook voor de mensen die niet
kunnen ondernemend zijn:
gehandicapten, studerende
jeugd, werklozen...
De eeuwige fout die steeds
wordt gemaakt is het scherp
tegenover elkaar stellen
van maatschappelijke gele
dingen. De fundamentele
gedachte van de P.V.V.en
ze werd meermalen uiteen
gezet in mijn bijdragen, be
staat er integendeel in dat er
geen enkele oplossing mo
gelijk is, zonder eerst een
perfecte harmonie te zoe
ken tussen die verschil
lende geledingen. In een
ander persartikel wordt de
vraag gesteld waarom de
P.V.V op lokaal vlak geen
voorstander is van belas
tingsvermindering, Ik meen
dat de P.V.V. in alle om
standigheden hiervan voor
stander is, alleszins waar
dat enigszins mogelijk is.
De partijen, vertegenwoor
digd in het College, moeten
zich alle bewust zijn van de
bijzondere financiële pro
blematiek van de stad. De
stad Aalst is niet alleen een
stad met centrumfunctie,
die trouwens met 11 andere
centrumgemeenten, in
spanningen heeft gedaan
om een rechtmatig deel van
het gemeentefonds te krij
gen.
De toenemende schuld van
de stad is daarom zeker
geen wonder.
Daarbij komt het feit dat
Aalst, in vergelijking met
andere soortgelijke steden,
een geweldige inspanning
doet om het hele grondge
bied te voorzien van de no
dige infrastructuur. In de fu
sie van Aalst kwam er een
bijzonder groot aantal in
woners bij (80%) en de op
pervlakte werd verviervou
digd. Een dergelijk voor
beeld zal men moeilijk elders
vinden. Bovendien moet
men weten dat de hogere
overheid, zeker voor een
gemeente met een begro
ting die niet in evenwicht is,
dezelfde normen toepast
qua belastingen.
De Burgemeester heeft
daaraan ook toegevoegd
dat hij in Aalst toch de eer
ste was om de handschoen
tegen de economische cri
sis op te nemen, en in een
beginperiode zeker meer
weerstand dan wel bijval
heeft geoogst.
In dat opzicht is de bijdrage
Personencultus tot op de
straat
In Aalst krijgt men een zie
kelijke neiging om,
meer dan vroeger, per
soonsnamen aan straten te
geven. Zijn de bewoners
daar wel mee gediend? In
plaats van een vlotte,
plaatsnaamkundig verant
woorde naam uit te kiezen
vóór de een of andere
nieuwe straat, gaat men
denken aan de namen van
Aalsterse mini-grootheden.
Aangezien het krachtens de
kreet slechts over overle
den personen mag gaan en
er dus de kans goed inzit dat
men van deze mini-
grootheden niet eens nog
iets weet (wie ze juist waren
en wat ze gedaan hebben)
wordt gans de zaak potsier
lijk. In Erembodegem loopt
een onderzoek commodo et
incommodo over straatna
men, toe te wijden aan een
volstrekt onbekende schrij
ver uit 1700 (slechts één to
neelstuk geschreven van 58
blz. dat slechts éénmaal
werd opgevoerd), aan een
onderwijzer uit dezelfde tijd
niets ondernam tenzij zeer
vlug uit Erembodegem ver
huizen en aan een persoon
uit de laatste eeuwwisseling
wiens verdienste beschre
ven staat als «hij heeft gans
zijn leven gewijd aan zijn li
berale partij».
Waar gaan we naartoe?
Naar de devaluatie van de
namen van onze Aalsterse
groten aan wie wij wél en
terecht een straat gewijd
hebben als Valerius De
Saedeleer, Pieter Coucke,
Louis Paul BoonStefan De
Jonghe
Ghis Willems
Een K.B. dd. 15-12-78 or
ganiseert de tegemoetko
ming van de Staat voor de
uitvoering van initiatieven
die bijdragen tot stads- en
dorpskernherwaardering.
Dit organiek besluit voorziet
het verlenen van toelagen
aan gemeenten voor de
verwering van onroerende
goederen en de uitboering
van werken die noodzake
lijk zijn voor dergelijke reali
saties. Maar ook partiku-
liere initiatieven kunnen in
aanmerking komen voor te
gemoetkomingen en dit in
de vorm van een premie.
Onder stads- en dorps
kernherwaardering verstaat
men het geheel van de wer
ken die het behoud, het her
stel en - of de bevordering
van de leefbaarheid van
een welbepaald gebied be
ogen, rekening houdend
met de culturele en socio-
ekonomische aspekten.
Vermeldenswaard is dat het
begrip stoiktuurplan voor
het eerst in de sfeer van een
officiële reglementering
wordt opgenomen. Het K.B.
geeft volgende definitie
voor het struktuurplan: «het
geheel van globale richtlij
nen en programma
elementen voor verschil
lende ruimtebehoevende
aktiviteiten en relaties in het
plangebied en zijn ruimere
omgeving, met het doel een
conceptueel en strukture-
rend totaalbeeld te schet
sen van de meest gewenste
ontwikkeling op korte en
lange termijn, het zal be
staan uit een uitgebreid
rapport met uitgangspun
ten, onderzoeksgegevens,
doelstellingen, ruimtelijke
alternatieven, een evaluatie
en een ontwikkelingskeuze
met een financieel investe
ringsprogramma».
Het begrip struktuurplan
zoals dit in Aalst reeds in
'1976 werd opgevat stemt
volledig overeen met deze
omschrijving. Nieuw is wel
de noodzaak om een finan
cieel investeringspro
gramma op te stellen. Er
dient duidelijk gesteld dat
de wethoudende organisa
tie van de ruimtelijke orde
ning op dit punt een belang
rijke leemt vertoont. Het
B.P.A. moet immers vol
gens de wettelijke normen
geen financieringsplan,
doch hoofdzakelijk een be
stemmingsplan bevatten
(naast het plan van de be
staande toestand en even
tueel een onteigenings
plan). De aanhoudende kri
tiek op dit punt t.o.v. het
B.P.A. ligt zonder twijfel
aan de basis van deze inno
vatie die gebeurt op het
ogenblik dat het struktuur
plan een juridische basis
krijgt.
De draagwijdte van dit K.B.
reikt zeer ver met betrek
king tot de waarde van het
struktuurplan. Dit plan
ningstype, dat door de V.U.
reeds in 1975 werd aange
prezen en gevolgd, zal uit
eindelijk het meest opera
tionele plan worden waar
mee de overheid kan wer
ken. Het biedt, in tegenstel
ling tot het B.P.A., dat een
alleenstaand en statisch
dokument blijft, meer moge
lijkheden aan de plaatse
lijke besturen omdat het
deel uitmaakt van een gro
ter geheel, het herwaarde
ringsdossier van stad en
dorp. De ruime en sociale
visie die de V.U. op de ruim
telijke ordening heeft wordt
opnieuw benadrukt. Het
woonerf en het struktuur
plan, twee principes die de
V.U. reeds lang als beteke
nisvol heeft verdedigd, zijn
thans algemeen erkende
beleidsmiddelen.
Jan DE NEVE,
Schepen van Openbare
Werken en
Ruimtelijke Ordening
PROBLEEMBEWUSTE
GROEPEN
De Werkgroep Stadsher-
waardering probeert rond
de geplande afbraak van
het oud-huis Moyersoen in
de Nieuwstraat een be
paalde beroering te ver
wekken, en hij heeft gelijk.
Let wel, we bedoelen hier
mee niet dat de werkgroep
over de ganse lijn gelijk
heeft in dit konkreet geval.
Daar kan over gepraat wor
den. Zoals er bijvoorbeeld
heel wat kan gezegd wor
den over de stelling van Ro
ger Dhondt in «Voor Allen»,
dat de inplanting van een C
en A - winkel te Aalst voor
delen bijbrengt inzake te
werkstelling en prijsrege
ling. Met zo'n redenering in
een marktekonomie waar
het recht van de sterkste
nog wordt opgedreven door
miljarden aan «staatshulp»,
likwideren de «prijsrege-
laars» elke dag opnieuw te
werkstellingsplaatsen door
rationalisatie en sluitingen.
Denk maar eens aan de
waarschuwing van de vak
bond BBTK, Roger, omtrent
de doorgedreven toepas
sing van de elektronica in de
grootwarenhuizen en an
dere discounts...
Maar om bij stadsherwaar-
dering en bij andere kontes-
tatiegroepen te blijven
die wij liever probleem-
bewuste groepen noe
men de mannen die daar
achter staan hebben over
schot van gelijk de bevol
king te willen gevoelig ma
ken, voor bepaalde feiten
en gebeurtenissen die onze
samenleving stap voor stap
een richting uitduwen waar
de mens en de waarden van
gisteren zoals van vandaag
minder en minder aan bod
komen, waar het individua
lisme en het eigenbelang
zeggen we maar de
winst méér en méér pri
meren.
We leven nu eenmaal in
zo'n maatschappij, riep
schepen De Neve schier
vertwijfeld uit, tijdens een
debat over zin of onzin van
klasseren van gebouwen.
En dat is inderdaad een feit
voor vele kwesties waar
voor de probleembewuste
groepen in het geweer ko
men. Het vraagt geld ge
bouwen aan te kopen die
met vernieling bedreigd zijn.
Het vergt geld de zwakkere
bevolkingsgroepen aller
hande te beschermen en
een menswaardig bestaan
te garanderen. Het kan heel
wat geld en vooral veel poli
tieke moed kosten de mi
lieuvernielers een halt toe te
roepen. Als de regering wil
besparingen doen tast ze
de mogelijkheden van het
onderwijs aan en grijpt ze
naar «saneringsmaatrege
len» inzake gezondheids
zorg, maar ze laat bijv. de
pharmaceutische trusts met
rust. Ze tast de mogelijkhe
den van de steden en ge
meenten zo danig aan, dat
er al zijn die de lonen en
wedden van hun personeel
niet meer kunnen uitbeta
len!
Wanneer al die mensen van
goede wil van werkgroepen
en bescherm- of verdedi-
gingskomitees in de bres
staan, dan is het omdat zij
ergens een schrijnend te
kort aanvoelen in het socia
le, politieke en kulturele le
ven en de vereiste zorg voor
de verschillende aspekten
ervan, dan is daar ook er
gens groter bewustzijn en
tevens groeiend gemis aan
vertrouwen in degenen die
het zouden moeten doen.
Deze bedoeling is bij dit ar
tikel niet geweest een of an
der van de gestelde pro
blemen uit te diepen. We
hebben alleen maar willen
onderstrepen, dat men
deze «kontesteerders» niet
kan negeren. Zij zijn ergens
een demokratische gast in
de maatschappij. Zij heb
ben er voor hun zaak trou
wens alles bij te winnen zich
niet in hun «specialiteit» op
te sluiten, wél balans op te
maken, ze aan de openbare
opinie onvermoeibaar voor
te leggen, maar ook, zich
niet met een vriendelijk
schouderklopje te laten
amadoueren, en namen te
noemen waar en wanneer
het moet.
Met dit laatste willen we
niemand de les spellen,
doch er alleen maar op wij
zen dat «uitleggen» de bij
zonderste taak blijkt te zijn
van sommige politieke
vooraanstaanden, waarvan
de bewusten die hen hun
mandaat helpen bezorgen
nochtans méérverwachten.
Of rekenen zij vooral op de
anderen?
Ray De Smet
In deze tijd door 't jaar...
Tijdens het senaatsdebat over de Begroting van
Buitenlandse Zaken, Buitenlandse Handel en Ontwikke
lingssamenwerking voor 1979 kwam de Aalsterse senator
Wim Verleysen tussen in verband met de SALT-akkoorden
en de ontwapening.
In zijn tussenkomst vroeg hij de minister dat hij de
onderhandelaars van de SALT akkoorden zou feliciteren
voor het gepresteerde werk, en dat hij bij de voorzitter van de
Amerikaanse senaat zou aandringen op ratificering van het
akkoord. Het zou immers een historische vergissing zijn als
de Amerikaanse senaat die akkoorden zou verwerpen.
Hierdoor zou hel ontluikend vertrouwen tussen de USA en
de URSS immers worden kapotgemaakt en zou de wedloop
inzake kernwapens worden versterkt.
Weer is 't de tijd door 't jaar
gewone tijd, gewone dag.
Alleen een goeie dag van
wege God:
zijn zon, een regenwolk
de maan, een lied,
een klok die naar de mis
ons roept als 't zondag
wordt.
We vallen dan in 't oude
schema weer:
een lied, gebed, een lezing
twee of drie. Een korte
preek
geloofsbelijdenis - we zeg
gen 't achteloos
van buiten op alsof een an
der spreekt.
En dan 't gebed voor Jan en
alleman.
Het offer dan: een hostie wit
wat wijn, een nikkelen geld
stuk
in de schaal - zo achteloos
het dankgebed, de lof van
God
De consecratie met het stil
moment,
Komt God hier nu, zo tussen
ons?
Het onze vader thans, dat
kort gebed,
en nadien op een rij naar
voor.
Of wij het waard wel zijn?
en Kristus in ons hand ge
legd,
Wie zei daar weer dat het
een feestmaal was?
Op 't laatste dan, nog even
stil
een lied dat vaak alleen het
koor nog zuigt.
De zegen van de priester
sluit
de viering af: zijn vrede
wens,
de wens van God.
Het ga u allen goed...
't Is alles veel te vlug ge
gaan
in deze tijd door 't jaar
alsof die God van ons ook
op vakantie wil
zo goed als wij.
Was ook die mis geen ver
gezicht
iets buiten ons?
Kan't dan niet meer
als op die dag in Emmaüs?
De Heer die 't brood breekt
en zich daardoor herkennen
laat.
Op 't samenzijn, na de ver
rijzenis,
en langzaam in gaan zien
dat Hij er is, om ons?
Wordt het dan nooit meer
als in d'eerste tijd: de Heer
die telkens voelbaar tegen
woordig komt
als men het brood weer,
samen, breekt?
Het is zo koud geworden,
Heer,
in onze kerk...
Of hebben wij 't verleerd
bij U te zijn.
Omdat de wereld fascine
rend is
zo vol geweld, zo nieuw.
Wordt Gij dan, Kristus,
d'oude man die met pensi
oen gaat
na twintig eeuwen werk?
De tijd door 't jaar...
En ook dit jaar hoe vele
jaren al?
zijn we gebleven aan de
rand van 't meer
en hebben d'overtocht weer
niet gewaagd
naar U, die wenkt en roept.
De tijd door 't jaar...
de liturgie op 't peil
van een gewone,
door-de,-weekse-dag
als 't leven zelf.
Dat ook wel Pasen kent,
verrijzenis, het waaier van
de Geest,
vervoering, in hetopengaan
van horizonten, wijd en
nieuw,
een jubellied om 'k weet niet
wat.
Maar ook het langzaam
gaan
van jaren en seizoenen
als met de grote regelmaat
van d'eeuwigheid...
Humeurig weer, humeurig
mens,
verloren dag, als alles te-
een grote pijn, bij ziekte of
dood.
En toch geloven dan
dat Kristus tegenwoordig
komt
als alles grijs is en ons niets
meer zegt.
In weer en wind een kristen
zijn,
en vechten om wat zon,
voor ons,
voor hen, met Kristus één.
Een opgaaf dus,
voor deze tijd door 't jaar...
16 juni 1979
F. Moyersoons
Aalst was bijna een politiek incident rijker. «Vies
Oilsjt» pakte er mee uit. Binnen de CVP sprak men er
liefst niet over, of dan toch met gesloten deuren. Het
was namelijk een CVP-er die het eigen nest had be
vuild.
De senator citeerde hierbij
enkele cijfers over de stijgen
de wapenwedloop. In 1978
lagen de militaire uitgaven,
uitgedrukt in constante prij
zen, viermaal hoger dan in
1948. In 1968 namen de
landen van de Derde Wereld
6 pet. van de bewapenings
uitgaven voor hun rekening;
thans is dit 14 pet. In 1978
werd gemiddeld om de drie
dagen een militaire satelliet
gelanceerd. De wapens wor
den volgens de spreker
trouwens steeds meer geso
fistikeerd. en het verschil
tussen conventionele en
kernwapens wordt steeds
kleiner. Het huidig kernwa
penarsenaal heeft één mil
joen maal de kracht van de
bom van Hiroshima.
De senator meende dan ook
dat de oorlog kan voorkomen
worden door een vermin
dering van de wapenproduk-
tie. Hij verheugde zich dan
ook over de internationale
onderhandelingen die ertoe
strekken het internationaal
wantrouwen te verminderen,
de militarisering van bepaal
de zones te voorkomen,
atoomvrije zones af te ba
kenen en de produktie van
bepaalde wapens te verbie
den. In dit verband vroeg hij
hoever het stond met het
verbod van de produktie van
chemische wapens. «Ik ben
geen naieveling» zo ging de
heer Verlysen verder, en
derhalve is hij ook geen
voorstander van eenzijdige
ontwapening. Deze zou al
leen maar een vacuum ver
oorzaken dat direct door
andere zou worden opgevuld.
Hij meende dan ook dat men
er toe moet komen om in
gemeenschappelijk overleg
de bewapening af te remmen.
Hier lag een aktieterrein voor
kleine landen zoals België.
Onsiand kan kleine stappen
wagen, die grote mogendhe
den op dit ogenblik niet
aandurven, zoals het afbou
wen van het vijand-imago en
het verzaken aan het gebruik
van nieuwe wapens, of
althans de vernieuwing van
het huidig wapenarsenaal
vertragen. De Aalsterse sena
tor blijft in elk geval1 een
hardnekkig tegenstander
van elk atoomwapen, omdat
het gebruik ervan gelijk staat
met zelfvernietiging. Volgens
hem zijn er andere vormen
van weerbaarheid. «Een vrij
en mondig volk biedt een
betere waarborg voor de
vrede dan elke wapentechno
logie» zo meende hij.
In zijn tussenkomst stelde hij
nog een ganse reeks vragen
over de eerste kommissie van
de UNO. die omgevormd
werd tot een echte ontwa
peningscommissie. Zo vroeg
hij naar de rol van België en
dc EEG in deze commissie
naar de besluiten ervan, enz.
België zou de ontwapening
op gang dienen te brengen.
Dit zou o.m. kunnen gebeu
ren door in de begroting voor
1980een nulgroei in absolute
Paul Stockman, gemeente
raadslid bij de genade van
die partij, had een partijge
note in het haar gezeten,
ook gemeenteraadslid, en
bovendien lid van de pro
vincieraad. In het «Land van
Riem» trok hij de riemen los
en, gezeten achter een pint,
strooide hij boosaardige
dingen rond over Chris Lie-
vens - Borms. Het ACW, zo
vertelde hij ook, zou de kie
zers voor de partij moeten
leveren, maar na de stem
mentelling zou de stem van
het ACW van geen tel meer
zijn. Dat is een bewering
waar je de mist mee inloopt.
De CVP in Aalst is een
tweedekker die haar vlucht
op twee vleugels draagt.
Wie zich binnen het eigen
luchtruim beweegt kan daar
voor of tegen zijn. Het is zo
gegroeid, een kwestie van
struktuur, Indien er kon-
struktiefouten inzitten, zul
len die de partij wel aan de
grond houden. Maar je valt
er het publiek niet mee las
tig. En je steekt evenmin
bommen tussen de bagage
van iemand die in de eigen
partij dan toch eerste klasse
vliegt. We hebben het hier
voornamelijk over een vol
gende uitspraak: het pro
vincieraadslid zou steek-
geld toegestoken zijn door
de ondernemer van het
nieuw stedelijk zwembad
aan de Albrechtlaan. Daar
voor zou ze de bouw ervan
zelfs hebben pogen te ver
snellen. Mij verbijstert de
lichtvaardigheid waarmee
een dergelijke overdosis gif
wordt toegediend. Paul
Stockman, een stem hoort
haar eigen echo niet. Maar
uw echo had bijna een la
wine in beweging gebracht.
Want intussen weet u ook
wel goed dat er geen steek-
geld uit het zwembad
kwam. Voor dit zwembad ij
vert Chris Lievens - Borms
inderdaad al sedert de fusie
in 1977, samen met alle
CVP-parlementairen, de
plaatselijke en arrondisse-
mentele voorzitter en de
sektievoorzitters. Zij onder
tekenden een subsidieaan
vraag, gericht aan Minister
De Backer. Op 12 septem
ber vorig jaar kwam uit
Brussel het bericht terug dat
met het bouwen van het
zwembad mocht begonnen
worden. U kent waarschijn
lijk zelf wel heel de geschie
denis. Ik verwijs u anders
naai artikelen in de pers van
medio september 78, In dit
weekblad en in verschil
lende dagbladen. U weet
ook dat het initiatief door uw
partij in het vorig Bestuur
werd genomen, U weet dus
ook dat Chris Lievens -
Borms niet alleen stond. Of
zijn al die anderen dan ook
mee-eters? Ik begrijp niet
goed wat u heeft bezield,
maar hou in de toekomst
toch maar die beesten aan
de lijn. En let op als u derge
lijke dingen zegt, ook achter
een glas, en zeker als de
vieze oren van Oilsjt mee
luisteren.
Wilfried Lissens.
cijfers te aanvaarden voor
bewapeningsuitgaven. Dit
gaat wel in tegen een recente
beslissing van de NAVO.
maar hij meende dat het aan
de nationale parlementen
toekomt om stellingen te
formuleren.
België moet trouwens een
daad stellen, die het wan
trouwen helpt afbouwen,
door bewust af te zien van de
gelijktijdigheid. De bespa
ringen, die met de voor
gestelde maatregelen zouden
verwezenlijkt worden, kan
dienenom projekten te
financieren inzake de om
bouw van de eigen wapenin
dustrie tot andere vormen
van hooggeschoolde techno
logische bedrijvigheid. Ver
der kan men volgens hem
bijkomende financiële hulp
verlenen aan ontwikkelings
landen. die op dezelfde wijze
als wij hun militaire uitgaven
bevriezen.
Tot slot van zijn toespraak
vroeg Wim Verleysen
waarom de minister geen
gebruik gemaakt had van de
wet van 19 juli 1968, om de
zending van wapens naar
Zaïre tijdens de recente
moeilijkheden in Shaba op te
schorten.
VEHE
Het bureau van de CVP-jongeren van Aalst hield haar
plaatselijke raad vorige zaterdag in 't apostelken, waar
de problemen van de zigeuners ter sprake kwamen.
Senator Paula D'Hondt had het over de stand van de
wetgeving terzake, terwijl provincie- en gemeente
raadslid Chris Lievens - Borms handelde over de toe
stand in het Aalsterse.
Maar vooraf heette voorzit
ster Vera Van der Borght de
sprekers en de andere
aanwezigen welkom. Erg
veel aanwezigen waren er
niet. De problemen van de
zigeuners en andere op
verplaatsing wonenden zijn
blijkbaar de onze niet. Maar
dat sluit niet uit dat het een
bijzonder interessante
avond werd. Senator
D'Hondt staat uiteraard he
lemaal achter het wetsvoor
stel dat op 16-8-77 werd in
gediend. Senator De Bondt,
later minister, beoogde
aanvankelijk vooral de zeer
lamentabele situatie van de
zigeuners in het Brusselse.
Senator D'Hondt kwam
langs de media in het pro
bleem terecht. Haar wets
voorstel, eenvoudig en
soepel, tegen willekeurige
verdrijving van zigeuners en
«voyageurs», mensen die
rondreizende beroepen uit
oefenen, viel met de val van
de vorige regering. Op een
paar dagen na. Volgens
Senator Paula D'Hondt vin
den de bronnen van discri
minatie en verdrijving vooral
hun oorsprong in de botsing
van twee kuituren, waarvan
de éne tussen vaste muren
woont, en de andere los, in
de vrije wijde natuur. Het
zou ons te ver brengen om
het hele debat over te doen.
Maar Senator D'Hondt
waarschuwde fel tegen in
gerichte woonwagenkam
pen. Zij had een heel
nieuwe struktuur op het
oog, er waren zelfs al 30 mil
joen kredieten voorzien
voor de inrichting van ter
reinen, maar haar wets
voorstel werd door Egmont
onthoofd.
De problemen zijn nog altijd
zeer kompleks. Maar de se
nator hoopt dat het voorstel
vooralsnog hernomen
wordt. De kredieten zijn
voorlopig mee overgehe
veld naar dit jaar.
Chris Lievens - Borms
lichtte vervolgens de situa
tie in het Aalsterse toe, zij
behandelde de verschillende
vragen aan de gemeente
raad terzake, en de evolutie
van de resultaten die langs
daar in het vooruitzicht werd
gesteld. Zoals men wellicht
weet krijgen de «blijvers»
een terrein aan de
Churchill-steenweg, terwijl
voor de «doortrekkers» het
terrein tussen de Bloemen-
halle en het Slachthuis aan
de Albrechtlaan wordt gevi
seerd. Maar dit laatste ter
rein is nog lang niet zeker.
De voorwaarden voor het
huren van deze terreinen
zal uiteraard nog in een la
tere gemeenteraad moeten
vastgelegd worden.
Het probleem van de zigeu
ners is nog altijd verre van
opgelost, en is inderdaad
zeer ingewikkeld. Maar op
dergelijke vergaderingen
merk je toch dat er mensen
serieus mee bezig zijn. Een
stem uit het publiek hield
zelfs vol dat zigeuners hier
geen handel (in tweede
handswagens) konden drij
ven omdat ze nergens mee
in orde waren, en dus ook
niet met de vestigingswet.
Volgens deze stem zouden
Zigeuners ook vooral op
frauduleuze manier aan de
boterham komen. Waarop
senator D'Hondt repli
keerde dat men deze men
sen eerst de kans moet ge
ven op een menswaardig
bestaan. Kan je iemand die
honger heeft verwijten dat
hij een brood pikt?»
Velen waren zelfs nog anal
fabeet. En dan nog., hoe
veel «serieuze» handelaars
belazeren de fiscus niet? Of
is dit géén bedrog? De in-
terpellant was wel een
taaie. Volgens hem zouden
de woonwagenbewoners
aan de Churchillsteenweg
in een eiland terecht komen
tussen de autostrade en de
nog aan te leggen ring op
die plaats. Alles zal ervan
afhangen hoe en waar de
ring op die plaats zal wor
den gericht.
Alles samen, een zeer inte
ressante vergaderng.
Wilfried Lissens.
