11 JULI TE AALST:
TWEELEDIG FEDERALISME IN
EEN VERENIGD EUROPA
MALLEMOLEN
Met de Walen w'"en w'' onder"
DE VOORPOST
4 - 27.7.1979 - De Voorpost
De feestdag van de Nederlandse Kuituurgemeenschap kende een groot sukses. Zelfs van op de nieuwe
terrasjes, met een verfrissing in de hand, kon men de 11 juliviering bijwonen. (Hugo)
Ook Willy Teirlinck was van de partij. Nog een naam die in Aalst in de
oren klinkt (Mark)
Gelukkig arriveerde Roger
net op tijd en te 7 uur stipt werd
de mallemolen op gang ge
bracht.
Waar is de tijd, dat men zich de
keel hees schreeuwde voor
Eddy en Lucien? De hysterie
bereikte hier een hoogtepunt
toen Van Impe Lu
cien van Impe d'lmpe als hij
ooit ereburger wordt van deze
stad? de belachelijke bolle-
kenstrui verwisselde voor een
echte «Maillot jaune», de
meest begeerde T-shirt ter we
reld! Enfin, dat is allemaal lang
voorbij...
Nu was het Gery Verlinden, die
als Belgische vlag dienst deed
en in zijn trikoloré trui als eerste
onze Grote Markt opstormde.
Want daar was men niet ver
trokken zoals dat vroeger het
geval was.
Start en aankomst kregen een
vorstelijker tintje: dat gebeurde
namelijk op het Keizerlijk Plein.
En goi na...
De speaker van dienst pro
beerde de spanning ten top te
drijven, maar stelde bij de voor
laatste ronde vast, dat er van
spanning nooit sprake was ge
weest. Op de Grote Markt kon
men via de luidsprekers het
hele koersgebeuren volgen.
Voor de meeste toeschouwers
werd het dus meer een luister
spel...
Wie persoonlijk de felbetwiste
spurten wilde bewonderen, kon
dat mits betaling van een sup
plement van 50 Belgische fran
ken.
De meeste personaliteiten wa
ren na het volbrengen van hun
plicht blijkbaar stante pede naar
huis teruggekeerd. Bijgevolg
waren de tribunes maar voor de
helft meer bezet.
Daardoor viel beter de aanwe
zigheid van Louis De Pelsmae-
ker op. Hij hield zijn mond, en
dat scheen hem zwaar te vallen
Al die koereurs maar rondjes
zien draaien en daar géén
kommentaar mogen bij geven
moet inderdaad een helse be
proeving zijn voor een kom-
mentator. Maar Louis zag er
goed uit. En bruin. Zoals de
andere Toer-de-zwanzers.
Frieten raken in onbruik.
Nu is het de geur van hot-dogs
en hamburgers die de brave
burgers in de neusgaten dam
pen. En niemand kan de verlei
ding weerstaan. Zelfs koude
broodjes gingen als warme
broodjes van de hand.
'25 ballen voor een broodje met
Venolg p 1
Het welkomswoord werd door de voorzitter
mitee, Frans Wauters, uitgesproken. (Hugo)
ontlokte aan één enkele toe
hoorder de opmerking dat dit
géén «elfjulitaal» was!
Maar liever dan steeds weerke
rende gemeenplaatsen te ge
bruiken, vestigt de Aalsterse
burgemeester de aandacht op
onze aktuele Vlaamse proble
men en is hij bekommerd om
de tewerkstelling en de ekspan-
sie van het bedrijfsleven ,in
Vlaanderen, dingen die in deze
tijd van levensbelang zijn voor
ons aller voortbestaan. Als be
sluit zei de burgemeester:
«Vandaag moeten de oude wa
pens worden afgelegd. Wat ik
vandaag Vlaanderen toewens is
die nieuwe «spirit», een geest
kracht en een daadkracht die er
borg voor staan dat onze toe
komst in wezen niet slechter
zou zijn dan het verleden.»
«Spirit» is inderdaad wat ons
volk ontbeert.
Een vleug ouderwetse roman
tiek hoort er beslist nog wel bij
en strijdlust op het podium is
erg mooi.
De realiteit is anders.
De Lamme Goedzakmentaliteit
verwijzen wij voorgoed naar de
van het stedelijk feestko- prullemand
Vlaams-gezind zijn is niet ge-
een mager worstje en een spat
mosterd...
Moesten onze grootouders
weerkeren, ze zouden rap
weerkeren vanwaar ze weer
gekeerd waren...
O, ja, iets over ae Koers zen.
Halfweg ongeveer hadden vijf
kerels de euvele moed gehad
om weg te springen, zoals dat
in vakkringen heet.
De nummers 1-2-3-7*8, twee
te veel voor een tiercé, één te
weinig voor de lotto; maar zeg
zelf: verleidelijke cijfers, niet
waar?
Verlinden De Vlaeminck
Van Impe Willems en Die-
rickx... Oscar!
Dus niet André. Maar deze Die-
rickx uit Meldert won wel geen
Oscar, maar een -
uurwerk (geen verkapte publici
teit in dit blad!) van 14.000
snaren...
Een slimme streek van onze
streekrenner.
Wilfried Wesemael, van Gijze-
gem en bijgevolg ook van Aalst,
won de Ronde van Zwitserland
Misschien kan het gelijknamige
huis hem ook eens een horlo
geken kado doen?
In de Tour draaide Wilfried
spijtig genoeg met veel toerkes
mee.
En in eigen stad viel hij plat.
Misschien wordt Valkenburg
iets voor Wesemael?
Mare De Meyer won de eind
spurt en Ronald De Meyer werd
tweede.
Zo schreeuwde de mikroman
het luid over de daken. Wij ge
loofden hem op zijn woord en
zijn op het Keizerlijk Plein niet
gaan checken of hij niet gelo
gen had.
Wél hebben wij verschillende
onwetende toeschouwers kond
gedaan van het feit, dat niet
minder dan twee De Meyer's op
de eerste twee plaatsen hadden
beslag gelegd.
Ze geloofden het niet allemaal.
De plaatselijke politieke figuren op de foto met de veteranen van het Aalsters kriterium. (Mark)
Frans Wauters, Voor
zitter van het Stedelijk Feest-
komitee, sprak zijn welkomst
woord uit vooreen aanvankelijk
niet zo talrijk opgekomen pu
bliek
In de loop van de avond zou het
marktplein echter stilaan vollo
pen.
Een aandachtig gehoor kon ge
nieten van een hoogstaand op
treden van achtereenvolgens
het koor «Laat Blijde Weergal
men» o.l.v. Karei Van Daele,
zang door Lieve De Ro en Luc
De Mot op de piano begeleid
door Chris Van Ingelghem, een
poëziekollage door Rose-Marie
Daelman, Guido Klinck en Jo
Van den Brulle en een tweede
optreden van «Laat Blijde
Weergalmen». Marleen Eeck-
hout zorgde voor een vlotte
presentatie van al deze num
mers.
EEN NIEUWE «SPIRIT»
In de Vlaamse pers treft men
onveranderlijk volgende adjek-
tieven aan als het over de jaar
lijkse Guldensporenherdenkin-
gen gaat: «stijlvol, luisterrijk,
hoog intellektueel peil, hoog
staand niveau» en wat al
meer...
Allemaal erg mooi natuurlijk,
maar het gaat zo gauw verve
len. Een kwinkslag tussendoor,
een tikkeltje zelfspot, een flits
aktuele satire laat de mensen
toe even te verademen.
Maar ook in onze stad was het
dit keer al bloedige ernst wat de
beiaard speelde. In onze knet
tergekke karnavalstad kon er
zelfs ter gelegenheid van dit Ui
lenspiegeljaar geen glimlachje
af
Men vervalt hier soms wel eens
van het ene uiterste in het an
dere: «de ene keer te zot» zegt
men, «de andere keer te bot».
Gelukkig kwam er deze keer
geen vendelzwaaien bij te pas,
want er was zo al wind genoeg
Een man die weinig wind
maakt, doch als realist-door-
dik-en-dun nogal eens nagels
met koppen slaat, is burge
meester D'Haeseleer. Zijn rede Optreden van «Laat Blijde Weergalmen» o.Lv. dhr Karei Van Daele. (Hugo)
BBMHBP!!^BBP,!iiBB!!BB^3!!Ml^fc.-'~~~x- -• noeg: wij zijn Vlamingen. Niets
W meer, maarzeker niets minder!
i, handelen op bazis van gezonde
I wederkerigheid. Wij zullen niet
Bh - meer toegeven afdreiging
WUr 'ra
Jgpm^Bp - mw'j één van onze elementaire
V wiffi rechten hebben afgedwongen!
1® BMB! MAURITS coppieters,
L 1 Miir—r BIBS tt?VLAANDEREN EN EUROPA
Volksunie-senator Maurits
B.:. Coppieters, Europeeër van het
eerste sinds de Euro-
i' k i iHÉÉ f pese verkiezingen van 10 juni jl
B<i! I l^^BJ één van de dertien Vlaamse ver-
■Bé I tegenwoordigers in het Euro-
mkw y B aw I Parlement te Straatsburg, be-
i sloot de avond met een schitte-
Bif;' I «dSÖ?* i "B rende rede. Hij is een meesle-
BBf J pend redenaar en de aanwezi-
|i jgpgK,-. jgj&ÉÊÊ gen luisterden dan ook met ge-
"4 .yjL, fL spannen aandacht naar wat
•V 't^lSSk. WÊÊm^r,.^ÊÊÊÊÊÊÊÊÊÊMI deze man te zeggen had
Vijftien jaar eerder, ter gele-
Poësiekollage «Vlaming met de glimlach» door Guido Klinck, Rose-Marie Daelman en Jo Van den Brulle. van e|f juli in Dik- Senator en Europees Parlementslid Maurits
(Hugo) schitterende feestrede. (Hugo)
Zoals steeds met de lach. (Mark)
Wij hebben er niet van wakker
gelegen.
Moe maar gelukkig zijn we om pen, dromen van het volgend:
elf uur tussen de lakens gekro- kriterium.
C.A.T.
smuide, had Maurits Coppieters
het over kultuurautonomie, de
centralisatie en zetelaanpas
sing: drie problemen waar men
in de Vlaamse Beweging toen
mee bezig was
Op dat ogenblik speelde Cop
pieters reeds met de Europese
gedachte en met wat hij
noemde de laatste faze van de
demokratie, het federalisme.
Doch ook op deze 11 juli 1979
is dit federalisme in België nog
steeds niet tot stand gekomen.
Eindelijk is in alle partijen de
federalisering een feit gewor
den. Vorig jaar stonden de
kranten bol van Egmont-
nieuws, dit jaar heeft men de
mond vol over staatshervor
ming, die vorige week in de zo
genaamde «tweede faze» is ge
treden.
Het blijft echter een moeizaam
worstelen en de uiteindelijke
oplossing ligt nog helemaal niet
in 't verschiet.
Bovendien is het gevaar voor
een drieledig federalisme al
lerminst geweken. Maurits
Coppieters sprak er in Aalst zijn
bezorgdheid over uit. De Vla
mingen moeten op hun hoede
blijven was het ooit anders?
voor de minorizering:
Wallonië-Brussel tegen Vlaan
deren. Dètmoet ten allen prijze
worden vermeden! België mag
geen Skylab worden waarvan
de unitaire brokken in drie
stukken op onze hoofden neer
storten: twee grote en een
klein, scherpgerand stuk dat
Brussel heet!
Het mag ook niet uiteenspatten
en als sateliet aan Nederland en
Frankrijk worden toegevoegd.
Na 150 jaar België is separa
tisme uit den boze. In het Eu
ropa dat op weg is naar het jaar
2000 moeten Vlaanderen en
Wallonië in een tweeledig fe
deraal België samen blijven.
Dat is en blijft de einige goede
oplossing!
Sinds de Europese verkiezin
gen van 10 juni die op vele
plaatsen toch wel tot nadenken
heeft gestemd sijpelt de Eu
ropese gedachte traag tot de
ondergrond van ons kontinent
door. Het is niet voldoende: er
is een doorstroming nodig, die
Coppieters tijdens zijn
een aardverschuiving veroor
zaakt. Een aardverschuiving in
de geesten van onze 410 verte
genwoordigers in dat demokra-
tisch gekozen parlement te
Staatsburg die hen wakker
schudt en van het Europees
Parlement geen machteloos in
strument maakt, dat de maat
schappij veel geld kost en ons
toch dieper in de put duwt.
Nochtans was de start van dit
parlement op 17 juli weinig
hoopgevend.
Voor de dames die op emanci
patie gesteld zijn: twee Franse
dames speelden in deze aan-
vangsfaze een voorname rol: de
oudste in jaren Denise Weiss
had de eer de allereerste zitting
te openen Haar landgenote
Simone Veil waarvan de in
telligentie hoog wordt geprezen
werd als eerste voorzitter
verkozen.
Onze dertien Vlaamse verte
genwoordigers hebben de vol
gende vijf jaar de moeilijke op
dracht om dit kontinentaal li
chaam van de Europese één
wording te stuwen.
De Europese eensgezindheid is
er broodnodig om enig gewicht
in de schaal te werpen op we
reldvlak.
De Verenigde Staten, de
Sovjet-Unie, China, Japan:
deze wereldmachten zullen
geen rekening houden met de
door elkaar schreeuwende
stemmetjes van onderling ver
deelde landen, wél met het
krachtig stemgeluid van een
eensgezind en wilskrachtig Eu
ropa.
Dèt is de boodschap, die een
man als Maurits Coppieters
reeds vele jaren in al zijn facet
ten heeft gebracht en belicht
Laten we eindelijk gehoor ge
ven aan deze gezaghebbende
stem en aan deze van zijn op
volger als voorzitter van de Ne
derlandse Kultuurraad, Rik
Boel, die in Ronse besloot met
de oproep:
«Vlamingen,
Laten we de rangen sluiten, het
grote doel voor ogen. Ver
draagzaam en eensgezind. Zo
en zo alleen kunnen we over
winnen.»
Een nieuw tijdperk is aangebro
ken.
Op het politieke wereld-
schaakbord worden beslis
sende zetten gedaan, die ons
niet onverschillig mogen laten
Wat tijdens de volgende twintig
jaar in deze wereld staat te ge-
beurzen is van belang voor de
toekomst van onze kinderen.
De welvaartstaat loopt op zijn
laatste benen. Er zullen offers
moeten worden gebracht die
voor de verwende Westerse
mens hard zullen aankomen.
Maar het heeft geen zin de ogen
te sluiten voor wat onvermijde
lijk komen zal.
11 juli voor Vlaanderen, 21 juli
voor België, zijn symbolen uit
het verleden. Vlaanderen en
België hebben het recht en de
plicht hun verleden te herden
ken. Maar wat van oneindig
meer belang is, is datgene wat
ons te wachten staat Het wordt
tijd dat wij ons daar allemaal
eens ernstig gaan over bezin
nen.
C.A.T.
aan bij uw vrienden,
zij zullen er U
dankbaar voor zijn
