FESTIVAL VAN VLAANDEREN
AALSTERSE NEW WAVE
IN SINT-ANNA ZAAL
GESCHIEDENIS VAN HET FESTIVAL VAN
VLAANDEREN TE AALST VAN 1973 TOT 1979 (II)
ofs JAAR van het kind
32 - 17.8.1979 -De Voorpost
Artikel gebazeerd op de verhandeling van Yvan Verhavert.
Mama mag ik ook een pakje vissen? (Hugo)
In een eerste artikel (Voorpost 10.08) hadden we het over de
verschillende programma's, die in de loop der jaren te Aalst
voorgesteld werden.
Nu dus iets helemaal anders, over politiek en zo...
De politiek achter het Festival
(en politiek staat hier voor op
tie bij de programmering)
wordt bepaald door de organi
satoren. Deze zorgen ervoor,
enerzijds dat er zo'n groot mo
gelijke verscheidenheid in
aanbod is, en anderzijds dat de
concerten niet te elitair zijn.
Het grote gevaar van een voor
stelling zit echter hier dat het
mecenaat als compensatie
voorde steun een bundel gratis
kaarten te verdelen krijgt be
stemd voor personeel en goede
klanten, zodat sommige con
certen (vooral dan als de plaat
sen zeer beperkt zijn zoals in
de Feestzaal van het Stadhuis)
een 'onderonsje' dreigen te
worden. Interessant om weten
is dat de organisatoren de al
gemene programmering en het
tarief naar het mecenaat stu
ren, waaruit deze laatste dan
zijn keuze kan bepalen. Dat
buitenlandse groepen alleen
maar in aanmerking komen,
indien ze werkelijk 'interna
tionale' klasse bezitten is een
primaire eis van de inrichters.
IDe^elfde normen gebruikt
men voorde concerten in eigen
beheer. De artiesten (Aalste-
naars of zeer sterk verbonden
met Aalst) die tot nog toe hier
bij aanwezig waren worden
hierna vernoemd: Cantate
Domino, Herman Slagmulder,
Kris Yserbijt, Karei Druwé en
Kris van Ingeigem. Een paar
individualisten bij de orkest-
groepen worden niet ver
noemd. Dé grote afwezige
hierbij is zeker Louis van der
Paal. Die man is nog steeds
niet aan bod gekomen alhoe
wel zijn talent al lang bewezen
is. en zijn laatste plaatopname
(De Goldbergvariaties) in het
gespecialiseerde Nederlandse
maandblad 'Luister' zeer veel
punten kreeg.
Inspraak van het publiek lijkt
me een ander bijzonder deli
caat punt. Men vermijdt opzet-,
telijk zeer eenzijdige concer
ten, dit zeker na het publiek en
de pers geraadpleegd te heb
ben. Vandaar de dubbelcon
certen, de happening en de
openluchtvoorstellingen. Ie
dereen zijn zin geven is ten
slotte ondoenbaar. Het zou
trouwens gewoon dom zijn.
Dat de geïnteresseerden uit
Ex-hole, een nieuwe Aalsterse formatie. (Erik)
ervaring, die ze reeds ruim
schoots hadden kunnen op
doen onder de naam Kevin
Le Docteur. Ze kregen te
recht een bisnummer en na
de gezamenlijke buiging
werd het bier over de
hoofden leeggegoten.
Vreugde... of Show...?
G.C.
Feestpaleis - zaal 1
Voor de tweede week loopt
hier de film «Ashanti» van Ri
chard Fleischer met een voort
reffelijke Peter Ustinov in de
rol van slavendrijver Sulei
man.
Feestpaleis - zaal 2
In zaal twee een reprise «Air-
port 77-, de derde film in de
'Airport'-recks. Ditmaal een
film van Jerry Jameson met in
de rolverdeling Jack Lcmmon,
Lee Grant, Brenda Vaccaro.
Joseph Cotten, Olivia de Ha-
villand, c.a
Nadat wc reeds een airport
zagen waar de luchthaven ge
blokkeerd werd door een
'sneeuwstorm en wc een
tweede versie beleefden waar
bij een Boeing 747 geramd
werd door een sportvlieg
tuigje. voert het verhaaltje ons
ditmaal bij James Stewart, een
steenrijke kunstminnaar die
zopas een privé-museum liet
oprichten in het ouderlijk kas
teel. Ter gelegenheid van de
vooropening laat hij zijn gas
ten en een lading kunstschatten
aanrukken via zijn ingenieus
ingericht luxe-vliegtuig. En
kele bandieten maken zich tij
dens de vlucht van dit vlie
gende paleis meester met de
bedoeling het te laten landen
op een verlaten eiland in de
Bermuda-driehoek. Bij de
landing raakt het vliegtuig ech
ter een boortoren, scheert over
het water, en strandt, onder
water, op een zandbank. Dan
pas begint het verhaal voor
goed. Inhoudelijk moet men er
echter niet zoveel gaan achter
zoeken. Het psychologische
doorzicht van de scenaru
schrijvers Michael Scheff <ji
David Spector schoot blijkbai
veel te kort om dit verhaal ii
houdclijk boven de middel
maat te laten uitschieten. I
otl
Palace itii
Het goede weer lokte ook di Ki
bioskoopuitbaters naar buitel 't
Gevolg is dat wij U niet me 0
zekerheid kunnen mededelej fli
welke de films zijn die dezi 0;
week in cinema Palace zullei
lopen. Indien er geen verlen
gingen zijn is er echter vee ibi
kans dat de twee volgend ito
films «Fcdora», het nostalgf "11
sche melodrama van Bill;
Wilder, en «Sgt. Pepper' UZ
Loneley Hearts Club Band- ZO
van Robert Stigwood, zijn
Van deze eerste kineast ker
nen wij o.a. Sunset Bouh f
vard», -Avanti en "The Pr
vatc Life of Sherlock Ho
mes». Fedoragetoont tij
dens het slotgala van het Festi
val van Cannes, verhaalt hj
leven van een topster die zifi
op het toppunt van haar roet
heeft teruggetrokken. Met c
laatste stunt, waarbij hai
dochter op de voorgrond koiïl
zal zij trachten haar eigen Ij r
gende te vereeuwigen.
De tweede film «Sgt. Peppel
is een luxeversie van To
Pop». Wie van discomuzw -
houdt vindt misschien zi jn gj
ding in dit Disneyachtig aar
doend geheel. Inhoudelijk
de film echter een flop. dit ol
danks de muziek van de Bet
gees en van vader Grijzen
baard.
he
alle lagen van de bevolking
komen lijkt inderdaad te klop
pen, maar dan wel op een an
dere manier als de schrijver het
voorstelt. Onze ervaring leert
ons, dat er een kleine kern van
'vaste' aanwezigen is, die je
ook buiten het Festival op een
concert terug ontmoet, en dat
er een vrij grote labiele groep
is, sterk verbonden met de
wisselende mecenaten. In de
verhandeling staat ook de zin,
en ik citeer 'wel is het gebeurd,
vooral bij de vertegenwoordi
gers van het mecenaat, dat
men verrast was in prettige,
maar ook in minder aange
name zin met de uitgevoerde
werken, omdat de uitvoering
en het programma volledige
onbekenden waren voor het
publiek'. Over een uitvoering
in het F.v.Vl. te Aalst dat on
der de maat was is mij be
halve één, en dat was geen
klassiek concert niets be
kend. Dat een onbekend pro
gramma noodzakelijk onbe
mind moet zijn, is een ver
keerde gevolgtrekking. Onbe
kend moet hier veel eerder als
'modern' of 'zwaar' geïnter
preteerd worden. Een typerend
voorbeeld hiervan is het optre
den van de London Sinfonietta
(19.09.77), die na een schitte
rende J. Christiaan Bach, en
voor een borrelende Mozart
een eigentijdse Peter Maxwell
Davies er tussen schoof. Da-
vies is misschien wel dé meest
belovende Engelse componist
van dit ogenblik, maar hij
schrijft natuurlijk geen brave-
akkoorden muziek. Trouwens
in Aalst zijn al veel krassere
dingen gespeeld. Er was toen
even paniek bij sommige toe
hoorders, en dus ook bij het
mecenaat, waarbij dan wel de
opmerking mag aangehaald
worden, dat mecenaatsoren
niet noodzakelijk muziekge-.
trainde en muziekervaren oren
zijn. Bovendien kijken ze
meestal met één oog naar de
uitvoerders en met een ander
naar de toehoorders.
Dat is hun
goed recht, want ze gooien er
een boel geld tegenaan, en
kunnen dus waar voor hun
hulp eisen. Wanneer ik het
daarstraks echter over de grote
labiele (muziekonervaren?)
groep had, begrijpt U dat de
kring daarmee gesloten is, en
dat we zonder enig risico over
honderd jaar nog steeds en al
leen naar Beethoven zitten te
luisteren. Een anecdote over
de andere kant van de medaille
d.w.z. een repertorium dat 'ij-
zersterk' is, en dus iedereen
moet behagen maar waarbij er
dan toch nog mensen zijn die
hun zin niet kunnen vinden,
komt uit het optreden van het
Kölner Kammerorchester
(08.09.76), waar een me
vrouw (het bleek later 'une
madame' te zijn) luidop uit
riep: «mais ce n est que du
Bach!»
Dit alles om te illustreren dat er
altijd wel iemand in de zaal zit
die het zeer goed en zeer slecht
vindt.
Waar zit Aalst nu in deze grote
muziekmolen? Zoals uit het
vorige artikel bleek is de stad
ingeschakeld in het Festival
van Vlaanderen Gent. Samen
met Brussel is dit gegroeid uit
de B.R.T. Daarbuiten zijn er
nog 5 andere steden die de
zelfde naam (F.v.Vl.) dragen:
Brugge. Tongeren, Antwer
pen, Mechelen, Kortrijk.
1975 werd een crisisjaar, om
dat sommige steden (niet ver
noemd bij naam) uit eergevoel
of ijdelheid hun eigen vyeg
wilden gaan.
Aalst krijgt echter een flinke
pluim omdat we zo braaf en
dankbaar waren tegenover
Prof Briers, de stad Gent, en
De Bestendige Deputatie. Zo
hoor je het eens van een ander.
Volgende keer, enkele opmer
kingen bij de algemene beslui
ten die Yvan Verhavert uit zijn
verhandeling getrokken heeft.
F.C.
gebracht, was de hoofdscho
tel voor deze avond. Niet
zoals vermeld om 22 uur
doch om zomaar eventjes om
23.40 u. betraden ze het
podium. Ogenblikkelijk
vinyl. Het volgende nummer werd de show ingezet met
werd aangekondigd als reg- het keiharde nummer The
gae, doch wij ontdekten Police,
absoluut geen Jamaicaanse
invloeden in dit lied. De eerste („drukken gaven
Misters toonden ons een ons een n0ga| zenuwachtig
bühne-groep te zijn. Ze gedoe van leadzanger Luc
brachten nummers met een Bombeeck. De korte (en
jazz-tintje, andere met fun- soms uitstekende nummers)
ky-inslag. Tevens gaven ze volgden elkaat op in een
een verrassend goeie presta- onnavolgbaar tempo. Deze
tie bij de life-vertolking van formatie moet het duidelijk
de titeltrack uit hun elpee hebben van het stampende
Change PartnersDit was ritme en niet van zijn
tevens het startsein voor een teksten, zoals het eentonig
viertal kerels die zich uit de gezanik over de cijfers 1, 2.
passieve zaal naar voren 3 4 5 5
werkten om de dansvloer
onveilig te maken. De
Misters besloten met een Het publiek was wat talrij
soort van 78-toeren rocer en ker geworden in deze late
Gold Turkey van ex-beatle uurtjes en zelfs de dansvloer
John Lennon. Speciaal ver- kreeg de danstroepjes niet
melden wij nog even de goeie weer terug op de stoel. De
prestaties van de lead-guita- liedjes van Ex Hole mag men
rist. onderbrengen bij de new-
De Misters zijn afgewerkt, wave, doch dit is geen reden
hebben een goed repertoire, om alle composities uit
maar verdienen geld en dat hetzelfde akkoordenboekje
is hoorbaar geworden. Wij te halen, duidelijk te weinig
hebben de Misters in betere afwisseling en een te ge-
dagen gehoord en gezien. maakte show van podium-
Opnieuw was het wachten beest Luc. Opvallend was
geblazen, ditmaal op de ook dat de disco-tint van de
première van de Aalsterse singel was verdwenen. De
new-wave groep Ex Hole: groep werd ook bijgestaan
Luc Bombeeck, Danny De door Eric Amand. toetsen-
Schrijver. Wim Vanderbiest man van Isopoda, die het
Het tweede deel van de en Erwin Vanderbeken. De- geheel sober en passend
avond was toebedeeld aan de ze groep waarvan hun eerste opvulde. Ex Hole heeft iets.
Brusselse Misters. Een groep singel pas op de markt is kan iets, maar mist nog de
waarvan we hoge verwach
tingen koesterden. Zij heb-
markt gebracht. Beukend
begonnen ze aan hun reper
toire voorzien van een nieuw
gezicht aan de bas. Weerom
was de zang niet hoorbaar,
zelfs de aankondiging van de
nummers was onduidelijk.
Als derde nummer speelden
ze de single 'Women', life
sneller gebracht dan op het
Nu het parkfestival ook ai tot de verleden tjjd behoort, besloten dezelfde organisatoren de
new-wave-liefhebbers te verwennen met een flauw afkooksel van wat ooit een hele
namiddag avond goeie pop was. Trekpleisters: Lavvi ebbel, de Misters en de première
van Ex Hole. Zaterdag 11 augustus 11. was het podium in de Sint-Annazaal vanaf 17 uur
toegankelijk voor alles en iedereen. Een «free podium» waarvoor slechts één groepje
belangstelling had. Allen Aalstenaars die zich FLOW noemden. En zowaar, er verschenen
enige danslustigen die zich de kriebels uit de benen schudden.
Ex-hole aan het werk. (Erik)
Dan was het wachten op de
Aalsterse new-wave groep
Lavvi Ebbel (spreek uit la vie
est belle). Niet om half acht,
maar pas om half negen
besprongen deze mensen het
pjrjium. Geen eer voor de
organisatoren. Lawi Ebbel
bestaat uit een negental
mensen meer bepaald: Cas
Van der Thaelen, zanger,
Chris van Ransbeeck, Johan
«Gust» Guns, Erik De Wit,
Mark De Wit, Francis Hijs,
begeleiding en Bea van
Ransbeeck, Kristien-D'Hae-
ger en Bea De Wit, koor.
Veel kunnen we er niet van
zeggen. Toen de groep be
gon, dienden wij in allerijl
samen met ongeveer de helft
van de aanwezigen, de zaal
te verlaten. De heren en
dames van deze punk groep
produceerden een oorverdo
vend lawaai. Van enkele
hardhorigen die deze deci
belorkaan doorstaan had
den, hoorden we later dat we
niet veel gemist hadden;
geen solo's maar een soort
Gruppo Sportivo op de
punktoer met één grote
troef: lawaai.
Garsovia kwartet (Polen
London Sinfonietta.
