YVONNE JANSSENS:
«JEAN EN HET VOETBAL
ZIJN MIJN LANGE LEVEN»
JÊP r%, V"
30 - 31-8-1979 - De Voorpost
Je zou het niet zeggen dat Yvonne Buys de echtgenote is van een van Belgiës topvoetballers. En toch
deelt ze al ruim 15 jaar het wel en wee van dit aardse leven met Jean Janssens, de nooit afgevende en
steeds even sterk spelende Beverse kapitein. Yvonne heeft eigenlijk bij het verschijnsel «Jean Jans
sens» stil gestaan. Voor haar is en blijft hij de man van haar dromen, de man waarvoor ze a les over heeft
en die ze op handen draagt, die ze in moeilijke momenten ten volle steunt. En die steun kan Jean best
gebruiken, zegt Yvette, die beter dan wie ook weet dat haar echtgenoot bij tegenspoed vrij vlug de moed
laat zakken. De eenvoudige, vriendelijke vrouw, die er bijna steeds sportief bijzit, met jeans, t-snln of
makkelijk zittende pull, laat de sportroem van haar man rustig over zich heenwaaien. De voetballer Jean
Janssens is voor haar maar een klein stukje van de man die ze huwde. Belangrijker voor haar is de mens
die in hem schuilt: een man met een hart van koekebrood, zegt ze zeif.
man in hun woning ontving, hoor*,t.wel eens dat hij
«Bijna elke avond was er 90ed 9esPeeld had», ze9t
hier iemand, vertelt Yvonne. Yvonne «Dat had ik wel
Sommigen bleven tol een Staag- Gaat het mmder
stuk in de nacht zitten, ge- 9°ed dan leeffa ™a®
woon om te praten. Voor ™ezegtdm geen
hen was dat misschien de «°otd. Alleen voelt hij dan ontvangen. Nog een geluk
'late avond' in de overal P'in- Terwijl hij nooit dat onze kennissen daar
enige
week, maar voor Jean en
mezelf was dat iedere
Jean en Yvonne hebben vrienden, en kennissen, 9®^°^JearTkende
een ruime woning opge- bewonderaars van haar U!S
trokken aan de Guido Ge-
zellelaan 65 te Beveren.
Hun twee flinke zonen ko
men er ruimschoots aan
hun trekken: ze beschikken
over voldoende leef- en
vooral loopruimte, want ook
bij hen leeft de voetbalmi-
krobe welig. Onze bedoe
ling was het eigenlijk eens
te praten met de vrouw van
een topvoetballen aan de
weet te komen hoe zij de
dag doorbrengt en welke
haar inbreng is bij de presta
ties van haar echtgenoot.
Met enige trots stelt Yvonne
haar twee zonen voor: Ivan,
twaalf jaar en uiteraard Jean Janssens laat zich die
voetballer bij de Beverse avond voor het eerst sinds
geel-blauwen. Andy is vier geruime tijd weer zien op de
jaar jonger en schreeuwt Freethiel. «'t Was weer
het van de daken dat hij nog wat», zegt Yvonne, «Als
stukken beter wordt dan zijn Jean ziek is of ziek geweest
papa. Hij steekt boordevol 's moet ik hem enorm steu-
«ambitie» of hoe je dat ook nan- N'J 's een zwartkijker
paar supporters hebben de
Jean dan op hun schouders
naar het podium gedragen.
Uren heeft het geduurd
vooraleer hij terug bij mij
was, zoveel handtekenin
gen moest hij uitdelen, zo
veel gelukwensen moest hij
avond zo. Bovendien staan hem dan niet deren>>-
wij elke morgen om zes uur teaenover
nn pn kunnen we dus onze "°e J
iets voelt als ze winnen. Het waren, want ik wist echt niet
is alsof de blauwe plekken wat te beginnen».
op en kunnen we dus onze
nachtrust best gebruiken».
Zwartkijker
de vrouwelijke
supporters?
«Ik ben niet jaloers», aldus
echtgenote Janssens, die
er wel aan toevoegt: «maar
ze mogen niet overdrijven.
En de slechtste
herinnering?
«Ik ga naar praktisch iedere
match mee», zegt Yvonne
Janssens. «Als ze dicht bij
huis spelen, dan rij ik zelf.
De kinderen gaan dan ook
Als Jean met voetballen stopt en op zondag op zijn duiventil zit, danzal ik werkelijk pas echt alleen
zijn (dm)
mag noemen. Die twee rak
kers nemen een groot deel
van Yvonne's tijd in beslag.
Daar Jean vaak weg is,
staat zijn praktisch alleen in
voor de opvoeding van de
jongens. Toch zijn ze erzich
van bewust dat hun papa
ook wat te zggen heeft. Een
oogopslag van Jean is dan
ook voldoende om de twee
tot bedaren te brengen.
Wanneer hij hun naam
roept, weten die 2 ben
gels dat ze best onmiddel
lijk komen, anders zwaait er
wat. En het eigenaardige is
wel dat ze biezonder veel
van Jean houden. Hij is voor
hen immers een grote
speelkameraad en boven
dien een man waarnaar ze
kunnen opkijken: aanvoer
dervan een kampioenenelf
tal is niet weinig.
die direkt denkt dat het niet
Kussen als ze kampioen mee. Toch ben ik eens een
spelen, waarom niet. Maar gans jaar niet naar de voet
sommige vrouwen openen bal geweest. Uit schrik. Het
bijvoorbeeld hun bloes en was na drie kaakbeenbreu-
vragen Jean of hij daar dan ken van Jean. Toen was ik toch met een strootje om het dacht dat ik van mijn stokje
hetwerkelijk beu. Dat kwam uur de nodige kaloriën zou ging vallen». Verder blijkt
zo: het speeljaar 76-77 was kunnen opnemen onder de dat Yvonne niet zo diep in
een rot jaar. Jean begon vorm van een drankje of een de put zit als Jean zelf wan-
eens wil tekenen. Dat vind ik
nogal een beetjeallee, 't
moet toch serieus blijven.
meer zal gaan. Hij kan ook Op het plein zijn de vrouwen
diep in de put zitten na een wel kalmer dan de mannen,
kwetsuur. De zwarte ge- maar wanneer Beveren
dachten van Jean Janssens kampioen speelde werden
zijn in gans Beveren ge- ze de mannen zot ge-
Vijftien jaar geleden leerden ,kend lkma9mda"rït™®-
ij3n in Yvnnne elkaar treuren en moet daar te-
tennen Ze werkten samen 9en0P komen- Soms meent Jean °ok veel
m Anrêre™n en hof oaat Jean dan wel dat ik alles brieven waarin men vraagt
in Antwerpen en noe_gaat |uchtjg oppak maar da( is naar 2ijn gezondheid en zijn
niet waar. Ik moet er - zoals konditie. Na het kampioen-
nu - zelf hard tegen vech- schap en de bekerfinale
ten. Ik heb er hem nu echt kwamen er heel veel brie-
moeten van overtuigen dat ven met gelukwensen. Ik
hij naar die match moest lees die allemaal, want ik
gaan kijken. Anders zou het verzorg zijn briefwisseling
nog weken geduurd hebben en stuur de foto's op».
waai i ici tantAii u. uioi hum -
kpnnkmakinn weet Yvonne vooraleer hij zich liet zien.
S nog dafdie rXet gesi- ^aar dat hij innerlijk popel. Welke is eigenlijkje
tueerd worden in het stille van ongeduld om te begin-
seizoen. Zij wist niets af van "en tra,nen' dat weet 9ans
de sportieve aspiraties van Beveren».
Jean en schrok niet weinig
Hoe het begon
dat dan. Allebei van Beve
ren, dus samen naar en van
het werk. Af en toe ook al
eens in mekaars ogen kij
ken en zo klikte het tussen
die twee spoedig. Op 17 de
cember 1966 gaven ze el
kaar het jawoord. Over hun
nooit doet. Hij werd dan ge- en na zes weken komt men
kwetst aan de gewrichts- terug beroep doen op Jean.
banden. Met zes weken rust Mijnheer Braems zat hier
tot gevolg. Nu zijn er spelers dan elke dag. Allee, de Jean
dens het voetbalseizoen, eerlijk niet. Voor mij is
Sausjes zijn zeker taboe, gewoon mijn man geblevei
Jean Janssens verzucht dik- Ik rreb hem leren kennen a
wijls: «wat zal ik allemaal een zeer eenvoudige joi
gen, op zijn duizend gemal
jes. Yvonne vertelt verd*
ook buiten het voetbal o
echte vrienden te hebbe
Jean zelf heeft geen tijd o
thuis allerlei karweitjes op te
knappen. De familie Jansl*
sens kan dan altijd beroer
doen op Vivianne en Kari
Suy. «Die woonden indertijd
tegenover het ouderlijk huifv
van Jean. Karei is een echt^
goede jeugdvriend, waa:
we alles kunnen aan vraü
gen. Verder hebben we nor
veel «voetbal»-vrienden.
Transferts... f(
'Die zullen er voor Jean niWi
meer inzitten», vertelt
Yvonne. «Volgend jaar wortfci
hij 36, dan kan hij zicnzeje
«verkopen». Mijn ideje
daarover is dat ge er veeti'
geld kunt aan verdienen, alil
het goede moment er iö
Maar als er volgend jaai
geen ploeg opdaagt z^
Jean zeker zichelf niet vet
kopenDaarvoor ken ik heij
te goed. Wel zou hij ar
jeugdtrainer bij S.K. willej
fungeren. Maar als er niel
mand komt stopt hij ermej,
en speelt hij met zijn duiver
toen hij op een bepaalde
U bent dus vanavond
weer alleen thuis.
Hoe voelt U dat aan?
dag zei: «Yvonne, ik kan
niet langer blijven, want ik
moet gaan trainen voor het Yvonne Janssens: «Dat
voetbal». Van een verras- komt geleidelijk aan. Wan- w
sing gesproken zegt Yvon- neer Beveren in derde heb ik al ondervonden. Een
ne. We kenden elkaar toen speelde was Jean twee of voorbeeld: Op een avond
al vier maanden en nog drie avonden per week weg. moesten we - hier op de
mooiste herinnering?
Yvonne Janssens: Er zijn
zo van die supporters die de
spelers voor rotte vis kun
nen verwijten als ze niet
goed spelen. In Beveren
heb ik dat nog nooit mee
gemaakt. Ik weet dat Jean
hier graag gezien is. Dat
Na die kaaksbeenbreuken was ik het werkelijk beu (dm)
die lang de tijd krijgen om te 9'n9 dan maar teru9 °P het
herstellen. Jean niet, die veld, half gebakken. Twee
moet te vroeg herbeginnen, maand later (tijdens de
Ze hebben hem altijd nodig, match tegen F.C. Antwerp,
Hij was maar half genezen ik was niet aanwezig) bellen
toen Beveren op R.W.D.M. ze me op om te zeggen dat
speelde Voor die wedstrijd Jean in de kliniek lag met
had ik een voorgevoel. Er een gebroken bovenkaaks-
zou daar iets gebeuren. Het been. «Maar die breuk is
jaar daarvoor was Jean im- niet zo erg» zegden ze. Ik
mers reeds kwaad terugge
komen van die match in
Brussel. «Kindje», zei hij, «ik
heb me daar moeten inhou
den of ik had een rode kaart,
Die Bjerre pestte me de
ganse match door met van
die geniepige kwakjes die
de arbiter zelden ziet
Friet-
Frieten met biefstuk of
stoofvlees. Dat is de lieve-
houden met mijn duiven-
Heb je ooit gedacht
dat je man eens
zo'n beroemde
en graaggeziene
voetbalvedette
zou worden? vraag ik aan
Yvonne.
«Neen», zeker niet, ant
woordt ze verbaasd. «Wie
had ooit gedacht dat Beve
ren nog kampioen in eerste
zou spelen en dat de Jean
zo een topjaar zou hebben.
Hij wordt 35 in september.
Dat is toch redelijk oud.
Vooral voor de plaats die hij
in de ploeg inneemt, voor
speler Toen hij 29 jaar was
bouwde hij zich een duiven
hok met de gedachte dat het
toch ver gedaan was met
voetballen. Ik dacht er an
ders over. Hij rookt niet,
drinkt niet, kortom, hij ver
zorgt zich goed. Ik denk dat
Jean tot zijn veertig - vijfen
veertig jaar mee kan als ze
hem van achter plaat
sen....»
Ben je fier met
zo'n man getrouwd te
mijn
lingskost van Jean Jans- 2'in- vraa9 'k
sens. Hoewel de maandag neus we9-
de enige dag is dat zijn Yvonne Janssens: «Je
vrouw dat mag klaarmaken, moet er wel altijd verzorgd
Mosselen en paling lust hij bijlopen. Want ze kijken
ook erg graag. Maar die zijn evengoed naar mij als naar
ten strengste verboden tij- hem. Maar fier? Ik weet het
zegt hij.
Hoe zullen jullie
samen het einde van
zijn loopbaan opnemen
Yvonne Janssens den
even na. «Het zal voor hei
misschien wel hard zijn,
zegt hij zelf van niet. Mai
mij zal het in ieder gev
zwaar vallen. Ik heb hei
nooit anders dan voetba
lend gekend. Elk seizoe
denk ik dat het zal gedaa
zijn, maar telkens hoop
dat hij herbegint. Het is ni
zo dat ik zot ben van hi
voetballen. Maar het
mijn leven, al dertien jai
lang. Voor mij zal het ve
erger zijn dan voor Jea
omdat hij een hobby hee
Maar als hij dan de zond<
op zijn duivehok zal zitte
Dan zal ik pas gans aller
zijn en me uiteindelijk e<
hobby moeten zoeken.
Yvet
Yvonne Janssens tot onze verslaggeefster:Vrouwelijke supporters moeten toch serieus blijven'
(dm)
nooit had hij mij gezegd dat jgu jS <jat elke avond het ge- Ster - naar een groot sup-
hij met SK Beveren in derde val. Ge raakt er stilletjes aan portersbal. Maar Jean
nationaal uitkwam. Yvonne gewoon. Ik zeg niet dat ik moest eerst nog een sport-
had echter al onmiddellijk bet graag heb maar ik zie avond gaan bijwonen. Het
begrepen dat Jean en het bet ze verdienen er iets was bijna middernacht als
voetbal een waren. Vanaf mee en v00r niets hebt ge we op dat supportersbal
dat ogenblik stond zij dan niets. Een reporter die 's toekwamen. Geen enkele
ook volledig achter de voet- avonds komt laat ook zijn supporter was hiervan op
bal loopbaan van haar sport- vrouw alleen. Veel vrouwen de hoogte. Enkele kennis
idool nummer één. zeuren daarover. Ik niet. sen hadden echter wel een
Ze lacht verlegen wanneer Het heeft ook zijn goeie kan- plaats voor ons voorbehou-
je haar zegt dat zij in feite len Bijvoorbeeld met de den. Wanneer wij de zaal
van bij de aanvang een Europabeker heb ik drie binnenkwamen waren er
flinke steun is geweest voor |<eer mogen meerei- wel duizend mensen, le
de voetballer Jean Jans- zenga vroeg slapen man<j riep: daar is Jean
sens. «Dat is toch normaal», ajs jj< njet meekan en schrik Janssens». Daarop veerde
zegt Yvonne, «als je van om a||een thuis te blijven alleman recht; men sprong
iemand houdt, dan steun je beb ik niet. Ze voetballen, op de tafels en gaf Jean een
die toch ook volledig». Van- weet je en daar moet ge daverend applaus dat uit-
daar ook dat ze het voorbije je^s voor over hebben. vloeide tot een denderende
seizoen zich ontpopte tot jean Janssens is een voet- ovatie. Ik werd er koud van
een ideale gastvrouw, die balvedette, een beroemd- en stond te schudden op
journalisten, supporters en beid. Hoe neemt zijn echt- mijn benen. Dat pakt U. Een
Nu moest Jean dus terug
tegen diezelfde Bjerre spe
len. Ik zei «Jean, maak je
ziek speel niet mee», Maar
Jean weerlegt dat. «Allee
toe, kinneke, die zal nu toch
niets doen», zei hij. Maar
mijn voorgevoel kwam uit.
Bjerre trakteerde Jean met
een elleboogstoot tegen de
onderkaak. De dokter zei
dat ge daar echt met een
hamer moet op kloppen om
dat te breken! In het naar
huis rijden klaagde Jean op
de bus dat hij pijn had. Maar
de verzorger en de klubdok-
ter wimpelden de zoge
naamde breuk lachend af.
Omdat ze weten dat Jean
geweldig hard is, maar ook
een zwartkijker. Maar 's
nachts om drie uur moesten
de dokter opbellen en ja
hoor, een gebroken onder
kaaksbeen. Zes weken rust.
De dokter heeft Jean zijn
tanden dan opeen genaaid.
Verder werd een goede
tang getrokken opdat Jean
4 i#*"
■^g0r Se-
Het voetballen en Jean zijn mijn ganse leven- (dm)
