MINISTER GALLE WIL BOSSEN
OPENSTELLEN
Minister op sportieve toer
UUJ Q»®fFö+
Be redaktie is niet verantwoordelijk voor de inhoud en heeft het
recht de teksten in te korten.
laatste gemeenteraadszitting
te Aalst bracht CVP-opposi-
tie het zo ver dat zij alle
leningen, zelfs voor dringen
den en allernoodzakelijkste
werken, sistematisch ging
verwerpen tot zelfs deze voor
kerkfabrieken toe, en dat zij
zich nu gaat opwerpen tot
De Grote Bespaarder zonder
ook maar met één woord te
reppen over wat boven aan
de top allemaal gebeurt. Het
Aalsterse stadsbestuur is
nochtans niet al te onwillig
tegenover de «krisispolitiek»
van de staat want zo werd er
gezegd «een plaatselijk hak-
bijlkomitee is bezig met
werken en de resultaten
daarvan zullen reeds in de
begroting van 1980 te zien
zijn.» Mare Galle mag voor
lopig gerust zijn, vanuit
officieel Aalst zal hij niet
teveel last ondervinden te
genover zijn van bezuinigin
gen en beperkingen uitpui
lende omzendbrief (zie vo
rig artikel «met de strop om
de hals»). Dit «hakken» werd
door de CVP-Aalst gehuld in
het kleedje van het «vast
stellen van prioriteiten»,
daarbij goedmoedig gevolgd
door BSP-fraktieleider Jan
Van der Veken, ook vak-
bondssekretaris. Raadslid
Richard De Gols, ook al een
vakbondssekretaris en PVV-
er, sprak zich eveneens uit
voor die prioriteiten en
voegde er veelbetekenend bij
«Dat van de lokale bestu
ren verwacht wordt dat ze
zich in de krisispolitiek in
schakelen». We zouden zo
zeggen «waar is der ouderen
Aalsterse fierheid nu geva
ren?»
In dergelijke poespas van «ik
zou wel willen maar ik mag
niet, ik zou het wel anders
wensen maar ik durf niet, ik
weet dat het niet klopt maar
ik kan niet» teelt de demago
gie welig en verwijt de pot de
ketel regelmatig dat hij
zwart is. CVP-ers Willems
en Bogaert zitten nu met een
besparingsgezwel in de kop,
ook al omdat ze op lokaal
vlak niet mede aan de
bestuurspot zitten. De
aalsterse PVV volgt gedwee
de lijn die reeds door
voorman Willy De Clerck
werd uitgetippeld. De Volks
unie zwijgt en likt interne
wonden. De BSP zit mee in
de regeringsschuit, kan geen
twee meesters dienen, en
kan dit op plaatselijk terrein
alleen trachten af te vlakken
door regelmatig zogeheten
kontroverse partijstandpun
ten te publiceren en intussen
niet te raken aan wat haar
mandatarissen in de diverse
besturen uitspoken. De
nieuwe politieke sekretaris
van de BSP-Aalst, Roger
D'Hondt, is op dit vlak een
kei. Regelmatig waarschuwt
hij het stadsbestuur dat de
BSP één en ander niet langer
zal aanvaarden, maar in het
college spelen haar vertegen
woordigers het spelletje mee.
Hij is tegen de «C en A» in
het stadscentrum maar vóór
de verdere groei van groot
warenhuizen. Hij is zoge
zegd gewonnen voor de
standpunten van de vak-
bonden-stadspersoneel en
steekt een dreigende vinger
uit naar personeelsschepen
Blommaert, toevallig geen
BSP-er. zonder daarbij met
één woord te reppen over het
feit dat diezelfde vakbonden
vlak voor de vakantie door
het Schepenkollege werden
wandelen gestuurd met me
dewerking van de BSP-sche-
penen in dit College. Of zijn
de beslissingen van dit Col
lege misschien niet solidair?
Op de laatste gemeente
raadszitting schoot ook
schepen De Neve (VU) een
hoofdvogel af. Op vraag van
Chris Lievens-Boons (CVp)
naar de stand van zaken bj
de prefab-'t Klaproosje (ste
delijke kindertuin) flapte hij
er doodgemoedereerd uit dat
alle werken er vier dagen
later zouden in orde zijn
zodat de lokalen normaal
zouden kunnen worden ge
bruikt. De schepen wist dat
dit niet mogelijk was. Nu,
drie weken later is dit
trouwens ook nog steeds niet
in orde. Jan De Neve heeft
de gemeenteraad gewoon
voor de aap gehouden. Of
dit voor politieke BSP-sekre-
taris Roger Dbondt de aan
leiding moet zijn om van
«wraakroepend en nonsens»
te spreken blijft een andere
vraag. Want al te gemak
kelijk vergeet hij dat ook de
BSP-ers pakken beloften de
wereld hebben ingestuurd en
blijven insturen waarvan ze
weten dat ze zelfs, niet
Verdienstelijken of critici?
In de Voorpost van 21
september 1979 las ik met
veel belangstelling de bij
drage van Ghis Willems in
de Vrije Tribune. Ghis Wil
lems noemt het stadhuis een
braderij waar men met
andere woorden aan het
braderen is gegaan en wel
met recepties, ontvangsten
en dergelijke.
Dat artikel heeft me erg
verwonderd, hoewel Ghis
Willems inmiddels toch
moet gekend zijn als een
man die alles helemaal
anders bekijkt naargelang
hij deel uitmaakt van de
coalitie of van de oppositie.
Rekening houdend met het
feit dat het kleine stadje
Aalst is uitgegroeid tot een
grote stad van 80.000 in
woners, lijkt het me nogal
vanzelfsprekend dat er nu
meer recepties zijn dan
tijdens het vorige bestuur.
Trouwens, dat er nu in
verhouding meer recepties
worden gehouden iets dat ik
niet zo vanzelfsprekend
vind, laat ik hier in het
midden. Als gemeenteraads
lid heeft de auteur recht van
inzage in alle documenten
van gemeentelijk belang. Hij
kan op het stadhuis de
cijfers gaan bekijken en
daarmee zijn artikel een
beetje beter gaan argumen
teren. Toch zijn er een paar
punten die hij niet uit het
oog mag verliezen.
In kleine gemeenten is het
vanzelfsprekend dat er bij
voorbeeld geen voetbalploeg
speelt zoals in de grotere
steden. Dat betekent niet
dat hun spelers, rekening
houdend met de mogelijk
heden van de club, minder
verdienstelijk zijn dan die
van de grotere, ook jubile
rende of kampioenspelende
club.
De recepties zijn het middel
bij uitstek om, zoals de
schrijver het stelt, de afstand
tussen het bestuur en de
inwoners te overbruggen. De
schrijver is van oordeel dat
de Burgemeester en de
Schepenen zich beter zou
den verplaatsen naar de
clublokalen om daar een
pint te trakteren, voor zijn
part «gerust op kosten van
de stad». Daaruit besluit ik
dat de schrijver meent dat de
verenigingen om een pint
verlegen zitten, of dat in een
clublokaal betere relaties
kunnen geschapen worden
dan in een receptielokaal.
Niets is minder waar!
Misschien heeft hij er nog
nooit over nagedacht dat een
plechtige receptie, in aanwe
zigheid van gemeenteraads
leden, prominenten en de
pers, op het stadhuis, voor
de gehuldigden een belang
rijke openbare erkenning
inhoudt vanwege het stads
bestuur, ook al kwamen er
geen pinten aan te pas...
In het vorig bestuur geleken
de recepties werkelijk op een
braderij, niet zozeer opdat er
veel waren, maar omdat ze
een vertoon waren van grote
onverschilligheid en een ge
brek aan interesse. De re
cepties vandaag zijn ver
zorgd, en hebben alle ken
merken van een waardige
plechtigheid zoals het past
verdienstelijke mensen te
ontvangen. Van het stads
bestuur wordt inderdaad
gezegd dat het «werkelijk
onvermoeibaar lijkt».
In mijn optiek zijn heel wat
mensen verdienstelijker dan
dat de schrijver wil doen
uitkomen. Iemand die de
dag van vandaag een on
baatzuchtige inspanning le
vert voor het sociaal, cul
tureel of economisch leven
van de stad is onmetelijk
verdienstelijk.
Er moesten meer dergelijke
mensen zijn, en minder
critici.
Willy Van Renterghem
De taal van de demagogen
Het zogeheten krisiskeurslijf
waarin de regering (onder
welaanvaarde druk van het
grootkapitaal) ook de lokale
besturen dwingt brengt som-
mige politieke verantwoor
delijken tot zeer eigenaar
dige bokkesprongen. Bij de
zinnens zijn zich er aan te
houden.
Is dat alles niet de zuiverste
demagogie?
J.De Geyter
ONZE BUITENLANDSE
FAAM
Om te weten wat buitenlan
ders. die Aalst even aan
doen, van onze stad denken
was een artikel uit de Leeu
warder Courant, dat mij on
der de ogen kwam, bizon
der leerzaam. De kores
pondent van deze Friese
krant was op Aalst afge
stuurd om de begrafenis
plechtigheid van Louis-
Paul Boon bij te wonen en
hij begaf zich dan ook naar
onze stad met haar «chao
tisch in elkaar stekend cen
trum». Gekomen aan het
stadhuis, is de beschrijving
van de binnenkoer «met zijn
naargeestige muren» tref
fend: «ommuurd door groe
zelige wanden waar de verf
van afbladert. Bijna have
loos ziet het er uit. Boven
(de doeken), een rijtje vuile
stenen. Daar weer boven in
verschoten letters: stede
lijke vrijwillege brandweer».
Tot zover deze weinig vlei
ende teksten.
Of het proces van een ver
keerd stedelijk beleid in
zake gebouwenaanwen
ding! Ze kopen gebouwen
op de hoop (hoeveel?
waarvoor?) maar ze gebrui
ken ze niet. Erger nog: ze
onderhouden ze niet. Zo
heeft de oude brandweer
kazerne op de historische
binnenkoer van het stad
huis geen bestemming
meer. Menig pompiershart
moet bloeden bij het zien
van de deerniswekkende
toestand waarin de ver
trouwde gebouwen zich be
vinden. Speciale vermel
ding daarbij voor de stin
kende W.C. naast de poor
ten van de kazerne; het is
misschien het vuilste toilet
van de stad en ter plaatse
een ware schande.
De Noord-Nederlandse
persman heeft ons ook ge
leerd dat ons stadscentrum
«chaotisch» is, daarmee
waarschijnlijk doelend op
de ondraaglijke en steeds
groeiende verkeershinder
ten gevolgen van allerlei
werken. Het is al genoeg
gezegd, ik wil er niet op
nieuw over bomen, alle
mensen spreken ervan. Zijn
er eigenlijk nog invalswe
gen die zonder akrobatie
naar het centrum leiden?
Het is de laatste tijd nog
verslechterd, het staat op
geen beteren, er wordt geen
informatie verstrekt, maar
de mensen ergeren er zich
dood aan.
Ghis Willems
AALST EN HET FRANS
KILJONISME
Het treft me steeds pijnlijk te
moeten vaststellen dat er
ook nu nog in Aalst mensen
bestaan die menen dat de
vlaamse taal enkel goed is
voor het gewone volk, maar
dat zij in hun betere kringen
(sic) toch maar frans moe
ten praten.
Op recepties, op feestjes
stelt men vast dat het frans
hun voertaal is. Wel is waar
verwaardigen ze zich met
«de flaminganten» vlaams
te converseren, maar zo
gauw mogelijk wordt over
geschakeld op hun «elite
taal».
Zoiets gebeurt zelf op een
«festival van Vlaanderen».
Dit festival is nochtans een
vlaams - kulturele aangele
genheid, men kan dan ook
venvachten dat daar kuituur
bewuste mensen naar toe
komen.
Is de taal niet de eerste ui
ting van KULTUUR? En is
onze taal niet zeer RIJK en
geschakeerd? Maar ja
«deze franssprekende» we
ten dat niet...
Oh, neen, het gaat hier niet
over vreemdelingen; maar
over geboren en getogen
Aalstenaars Mensen met
hoge plaatskens (zoals de
volksmond het zegt), men
sen met een vrij beroep,
mensen die goed leven van
en door de gewone man,
met wie men wel vlaams
spreekt, om de centen.
Deze feiten tonen aan, dat
zelf in de stad van «priester
Daens», er nog mensen le
ven die geloven dat «stand
en standing» volksvreemd
moeten zijn.
SCHOOL... SCHOOL... WELKE SCHOOL?
De dichter zegt het zo schoon: Van het leven dat wij
droomden, is het leven de weerglans niet...! En we
moeten hem met heel ons hart nazeggen: van de scho
len die wij (voor onze kinderen) droomden, zijn de
scholen de weerglans niet! Want er wordt veel gepraat
over scholen, maar wie vraagt er aan de vaders, aan de
moeders: «Welke school wilt gij voor uw kind?». In
spraak, medezeggingsschap, het waren zulke mooie
woorden in de voorbije jaren van '60.
Het is allemaal zoveel moei
lijker gebleken om er iets
van te realiseren Toch
hebben vele ouders wel
eens gedroomd over die
school voor hun kind... Een
open school, een glazen
huis, zodat de scheiding
tussen gezinsleven en
schoolleven niet zo totaal is.
Een school waar leraressen
en leraars de vrienden van
hun kinderen zijn; een
school waar alleen waarlijk -
volwassen mensen les ge
ven. Een school waar hun
kinderen niet gekwetst wor
den door de ironie of de
machtswellust van be
paalde «grote» mensen die
hun problemen uitwerken
op puberniveau. Een school
waar men heeft negedacht
over de woorden «de eer
sten zullen de laatsten zijn;
wie zich verheft zal verne
derd worden; de grootste
onder u zal de dienaar van
allen zijn; ziet hoe zij, die de
macht hebben anderen er
onder houden. En waar
men deze woorden, en
vooral de geest die in die
woorden leeft, dan eens
wérkelijk in praktijk gaat
brengen. Hoe moeten onze
kinderen zich voelen als ze
het leven van Jezus lezen
en als ze de vergelijking
maken met hun leven? Zou
er een school kunnen zijn
waar prestatie minder be
langrijk is dan leerzucht, ja,
waar prestatie helemaal
niet te pas komt...? Zou er
zo'n school kunnen zijn
waar men begaan is met het
persoonlijk geluk van het
kind, met "t welzijn, de gees
telijke rust van elk van die
kwetsbare mensen op die
schoolbanken, waar dat
primeert boven het afwer
ken van het programma, het
uitblinken boven het «ge
middelde». Wat is dat, on
der mensen, een «gemid
delde»? Zou er een school
kunnen zijn waar jonge
mensen gevoelig en begrij
pend worden behandeld
opdat zij later gevoelige en
begrijpende mensen zou
den zijn? Mensen met een
warm en opengebloeid ge
voelsleven die gelukkig
kunnen zijn en die een goed
en gezond zelfwaardë-
ringsgevoel hebben zodat zij
vanuit dat gevoel ook ande
ren gelukkig kunnen ma
ken. Want ouders wéten
hoe belangrijk een school
is. Zij voelen immers dage
lijks aan hun kinderen wat
de school doet aan dit kind,
hoe de school inwerkt op dit
kind. Het is soms angs
twekkend hoe hevig de
haatgevoelens kunnen zijn
die door een leraar in een
kind worden opgewekt. Wie
draagt in zulke gevallen de
verantwoordelijkheid, wie is
de «opvoeder», wie is de
«volwassene»? De wereld
heeft nood aan gelukkige
mensen, geleerde mensen
die zijn er genoeg. Laat dus
de school een plaats zijn
waar men gelukkige men
sen vormt. Waarom zou dat
niet kunnen samengaan
met het doorgeven van de
nodige kennis? Hoofdzaak
lijkt mij, dat die mens die
voor de klas staat een fijn en
fijngevoelig mens is. Ie
mand die er zich van bewust
is dat een belediging, een
belachelijk-maken. zeer
lang kan doorwerken in een
jong gemoed. Moet men
daarvoor een eindeloos ge
duld opbrengen? Staat men
dikwijls voor kinderen die
thuis al brutaal zijn behan
deld, en van wie de geest al
een knak heeft gekregen?
Niemand zal dun/en bewe
ren dat lerares of le
raar zijn niet een veelei
send en zwaar beroep is.
Laat het daarom een roe
ping zijn, want dat is het ze
ker. Een kind is, in wezen,
niet slecht. Een kind wordt
hard en hebzuchtig ge
maakt door wat het vanaf de
eerste levensdagen «er
vaart» rondom zich, in die
«grote-mensen» wereld
waarin zoveel kleine men
sen een grote mond opzet
ten. Mogen ouders dromen
van een school waar kinde-
o
di
ren de kans krijgen o
groeien tot mensen di
staat zijn om lief te hebb
omdat ze, toen zij kind
ren, zoveel liefde hebb
ondervonden. Want
enige wijze om te komen
een wereld waarin ment
elkaar lief hebben, is a
nu, die mensen van lal
lief te hebben. Over*
hoofden van de out
heen wordt veel over-t
weer gepraat over schol
zus en scholen zo. 0
«What's in a name?»
Shakespeare. Geef on
kinderen een school waf
ze gelukkig kind kunn
zijn. geef hen een midd
bare school waar ze lei
liefhebbende mensen
zijn, geef ze een universil
waar ze humaan en red
vaardig behandeld wordi
waar de hooggeleerde fi
ren eerbied hebben vc
hen omdat zij ook mens
zijn met hun eigen angsl
en moeilijkheden. Gi
onze kinderen zulke sch
len, dan is er hoop vi
onze samenleving!
ALEIDIS DIERK
tie
zr
-I
Brieven waarvan de afzender niet aan de redaktie bekend is, komen
niet voor plaatsing in aanmerking
De redaktie behoudt zich het recht voor de tekst te bekorten.
Publikatie betekent niet dat de redaktie achter de inhoud staat
AKTIE ROND GUATEMALA
Op 20 september II. organiseerde de Aalsterse Adop-
tiegroep van Amnesty International, in samenwerking
met de plaatselijke afdeling van Oxfam Wereldwinkel,
een openbare briefschrijfavond rond Guatemala.
Zij waren daarvoor te gast in de lokalen van Jebron te
Aalst.
Een inleiding werd gegeven
door Guido De Schrijver,
een Scheutist, welke drie
maanden geleden uit Gua
temala terugkeerde, waar
hij gedurende 14 jaar ver
bleef.
Guatemala is van de zes
republieken van Midden -
Amerika het dichtstbevolkt.
Ongeveer 75% van de
mensen zijn Campesinos
(boeren). Zij bewerken het
land om in hun eigen levens
onderhoud te voorzien; dit
aangevuld met de schaarse
inkomsten van loon- of sei
zoenarbeid.
Agrarische produkten vor
men het belangrijkste ex
portmiddel van Guatemala.
De buitenlandse politiek
van Guatemala is sinds
1954 gericht op de Ver
enigde Staten.
Guatemala heeft de Ameri
kaanse Konventie van de
Rechten van de Mens on
dertekend en is deelnemer
aan de Amerikaanse Ver
klaring van de Rechten en
Plichten van de Mens.
Amnesty International schat
het aantal slachtoffers van
moorden en verdwijningen
sinds de zestiger jaren op
ruim 20.000, berekend op
basis van alle beschikbare
informatie.
In 1975 interpelleerde de
Organisatie de Guatema-
laanse regering over de
schending der mensenrech
ten in haar land, zonder
hierop een afdoend ant
woord te ontvangen.
Op 12 december 1976 pu
bliceerde Amnesty Interna
tional dan een landenschrift
over Guatemala, waarin
een schets werd gegeven
van de buitengerechtelijke
vervolgingen en executies
waarin officiële of semi-
officiële para-militaire orga
nisaties de hand hebben.
De aandacht dient geves
tigd op het feit dat de poli
tieke moorden en verdwij
ningen op het platteland ook
veelal samenvielen met
problemen die ontstonden
als landbouwgronden, tradi
tioneel bewerkt door de In
diaanse boeren, door spe
culatie in waarde stegen.
Alleen al voor de periode
van juli 1977 tot juni 1978
registreerde Amnesty Inter
national 300 gevallen van
personen die verdwenen
waren nadat zij door de
«doodseskaders» waren
ontvoerd. De meesten wer
den na hun arrestatie ver
moord.
De lichamen der slachtof
fers vertonen meestal erge
sporen van martelingen.
Te noteren valt dat hoger-
vermelde «eskaders» bij
hun optreden geen enkel ri
sico op strafmaatregelen
lopen!
Stc
De deelnemers aan
Guatemala-aktie hebbfcoi
brieven gericht aan de au
riteiten van Guatem ife
waarin aangedronj
wordt een einde te stel
aan de onwettige exeeul
en verdwijningen en I
wettig toepassen van
doodstraf volgens het str
recht van Guatemala.
Amnesty International v
oordeelt beide vormen
doodstraf en beschoi
deze als schending van
fundamentele recht op
ven.
Voor meer uitgebreide
formatie over het ond
werp kan u terecht bij
fam Wereldwinkel, Burd
straat 20, Aalst en bij AL,
nesty International, Adr
tiegroep Aalst, Leo de
thunelaan 96-10.93.00
Aalst.
Aalst, 21 september 19!
A|
Slechts een vijfde van het Belgisch grondgebied is
groene long, bos.
Van het totale bosareaal ligt dan nog 70% in Wallonië
zodat voor onze kontreien er niet zo bar veel rest.
Onze provincie is samen met West-Vlaanderen dan
nog stiefmoederlijk bedeeld met 4,5 en 2,5%. Voeg
daar dan nog bij dat vier vijfden van de Vlaamse bos
sen privé-bezit zijn en U hebt een duidelijk beeld van
de schaarse groenvoorraad die dan daarenboven nog
in fel versnipperde toestand voorkomt.
Aan deze toestand wil Mi
nister van het Vlaamse Ge
west Mare Galle, zoals hij
op een perskonferentie in
zijn kabinet aan de Belliard-
straat meedeelde, in de
mate van het mogelijke ver
hinderen. Begin oktober zijn
de bossen op zijn mooist.
Alle mogelijke tinten en
schakeringen groen zijn
nog voorhanden doch wor
den nu aangevuld door een
weelde van licht- en don
kerbruin naar dieprood.
Paddestoelen zijn op dat
ogenblik ook veelvuldig.
Uitgerekend in die periode,
namelijk van maandag 1 tot
en met zondag 7 oktober,
organiseert het departe
ment in samenwerking met
de Vlaamse Bosbouwver-
eniging, het Onderzoeks
centrum voor Bosbouw en
het Centrum voor Bosbiolo-
gisch Onderzoek de eerste
«Week van het Bos».
Gebroken moet worden met
het afspannen van alle bos
sen met prikkeldraad en
met het weren van de re-
kreant uit deze bij uitsték
gezonde en serene sfeer
die het bos ons bieden kan.
Een mentaliteitsverande
ring bij velen dringt zich
daarbij uiteraard wel op
maar, nu ekologie, akties
voor een beter leefmilieu en
streven naar een adekwater
natuurbehoud beter aan
bod komen schijnt het mo
ment gunstig.
«Van elk bosbezoeker wil
len we een bosbeschermer
maken,» verklaarde de mi
nister, het komt erop aan de
rekreatie-zoekende mens
te doen inzien dat hij zich in
het bos diskreet hoeft te ge
dragen, brommer en tran
sistor beter thuislaat, respekt
opbrengt voor planten, bo
men, bloemen, bosbewo-
ners allerhande en elke be
vuiling voorkomt.»
Om dit te bereiken stelde de
minister beleidsopties voor.
Bossen in privébezit aan
kopen is er een van en dit
werd reeds voor een ge
deelte gerealiseerd. Ook
gronden die voor bebossing
in aanmerking kunnen ko
men kunnen staatseigen
dom worden. Verder zou
den openbare besturen een
aantal bossen in pacht kun
nen nemen en zou «Waters
en Bossen» privé-bossen
kunnen beheren.
Dit alles blijkt echter met de
huidige wetgeving een uto
pie zodat wijzigingen in het
Boswetboek een must wor
den. Alleen dan zou de
overheid, op vraag van de
eigenaars, het beheer van
waardevolle bossen voor
zijn rekening kunnen ne
men. Dit vergt natuurlijk
heelwat studie op voorhand
met besprekingen met de
eigenaars en vaststellen
van voor beide partijen inte
ressante voorwaarden zo
dat ook de eigenaar er gun
stig tegenover staat.
Minister Galle ziet dan in het
totaal areaal speelbossen,
parkbossen, wandelbossen
en ook produktiebossen.
Vanzelfsprekend kan een
bos tot meer dan één van
deze kategorieën gelijktijdig
behoren.
Aan de gemeentebesturen
en verenigingen wordt ge
vraagd initiatieven te ne
men op dit gebied en ook de
scholen komen aan bod.
Uitgebreide informatie hier
omtrent zijn ten andere te
bekomen bij het «Bestuur
van Waters en Bossen»,
Stwg op Elsene 29-31 te
1050 Brussel (02-
512.39.10), bij de «Vlaamse
Bosbouwvereniging», Ge-
raardsbergsesteenweg 267
te 9231 Gontrode (091-
5221.13), bij het «Centrum
voor Bosbiologisch Onder
zoek», te Bokrijk, 3600
Genk (011-35.35.83) of op
het Kabinet van de Minister,
Belliardstraat 32.
De Stad Aalst, meer be
paald het schepenambt
Huisvesting, Leefmilieu en
Grondbeleid, neemt dan
ook terzake volgende initia
tieven om de ons nog ver
blijvende bosrelikten eens
in de kijker te plaatsen:
op vrijdag 28 septem
ber, dus vandaag, voor
dracht en diavoorstelling te
20u in de feestzaal van het
stadhuis over «Het Bos in
Oost - Vlaanderen».
op zondag 30 septem
ber te 15u met samenkomst
aan de ingang van de
terreinen aan de Park<
te Aalst geleide wandel
in en rond het Osbr<
Laarzen noodzakelijk.
op zondag 7 okt(
met samenkomst aan
Hof te Putte, Putstraat
dert, geleide wandelii
het Kravaalbos.
Herdersem doet ook
duit in het zakje en or<
seert, eveneens op de'
tingsdag van de «Weel
het Bos», op zondag 7
ber, een geleide wam
waarover elders meer.
Natuurwachters!
Naast de «Week van
Bos» lichtte minister N
Galle ook zijn milieube
in het Vlaamse Gewestl
Vlaanderen kan inderda
wegens de regionaliser
een eigen milieupol
voeren. Galle wil dan ooi
dienst «Waters en Boss
uitbreiden en er een Advi
raad aan toevoegen. Is
wetenschappelijk werk,
het praktisch plan ziet
minister het zitten in
tuurwachters» die mo<
zorgen voor de noodza
lijke begeleiding van
bosrekreanten.
In de Hoge Raad voor I
tuurbehoud zou volgens
minister dan ook
Vlaamse Kamer diene»
worden opgericht die
zou laten bijstaan door
technische kommi!
Hieruit zou dan een Instil
voor Natuurbehoud kui
groeien.
Nochtans kan niemand ons
er van beschuldigen taalfa-
natiekers te zijn op'euro
pees of wereldvlak. Is het
niet overal gekend dat wij
«Vlamingen» steeds ons
best doen om ons in
vreemde landen verstaan
baar te maken in de taal van
het volk waar we te gast
zijn?
Is het niet zo dat juist de
«flaminganten» vele andere
talen kennen en zeker ook
frans. We weten dat het een
verrijking is voor onze per
soonlijkheid vreemde talen
te leren spreken.
We zijn er fier op dat ONZE
mensen de meeste wereld
talen beheersen.
Maar we zijn en blijven Vla
ming en een Vlaming
spreekt ZkJN taal in ZIJN
stad en land.
Degenen die dat nog niet
begrepen hebben be
schouwen we als blaaska
ken. Respekt kan men daar
niet voor opbrengen.
De taal siert het Volk. Het
Volk siert niet immer de taal.
Wie zich schaamt over zijn
afkomst is kleinzielig.
Wie zijn neus schendt,
schendt zijn gezicht.
Wees vlaming om Europeër
te worden is meer dan ooit
«IN».
Maar als europeër willen we
bewust Vlaming zijn.
Piet Heyma/is
Ronde v
bal van
Mare Galle ontving op zijn kabinet Eddy Merckx, waarmee hij reeds de I
Vlaanderen voor juniores volgde. Eddy Merckx zal ook aanwezig zijn op het b
Minister op 13 oktober eerstkomend.
