film uandeWeek
VAN DE BRANDKAST
IN DE HANGKAST
PRO ARTE NODIGT UIT...
het linnen doek
Deze week hebben we in onze bioskopen van het
goede te veel. Liefst drie films zouden we in deze
rubriek kunnen bespreken. Doch uiteraard gaan we
%fis tot één film beperken waar we grondiger zullen op
in gaan. Vooreerst draait men in zaal 3 van het Feestpa
leis «Fingers» van regisseur James Tobback. Hiermee
is deze regisseur aan zijn eerste prent toe en dit nadat
hij naam maakte als scenarist van «The Gambler». De
film werd volledig gedraaid in de Newyorkse wijken
daardoor geeft de regisseur in zijn film de sfeer weer
van de grootstad met al haar verborgen verdovenhe-
den. Een film die zeer sterk aanleunt bij Martin Scorces
«Taxi driver».
In de bioskoop Palace in de
Schoolstraat draaien deze
week twee films welke
waarschijnlijk tot de beste
tien van dit jaar zullen beho
ren. Vooreerst de science
fictionfilm «Alien» die in op
volging van «StarWars» en
«Close Encounters of the
Third kind» met minder pu
bliciteit dan deze twee eer
ste films werd aangekon
digd, doch die even kom-
mercieel en suksesrijk werd
in Amerika. Het is een ui
terst vakkundige, zeer on
derhoudende en span
nende ruimtefilm. Alien»
brengt entertainment op
een zeer hoog niveau, maar
is als geraffineerd filmspék-
takel ook in staat de meer-
eisende cinefiel te boeien.
De film bevat verschillende
elementen die de prent van
de jonge regisseur Ridley
Scott gekend van o.a.; «The
Duellists» (onlangs nog te
zien bij KFL Aalst) doen uit
groeien tot een klein mees
terwerk.
De film waar we het in deze
rubriek willen over hebben
en die te zien is in de studio
van de bioskoop Palace in
de Schoolstraat, is de pro-
duktie waarmee dit jaar het
filmfestival van Cannes
werd geopend. De musical
«Hair» verfilmd door regis
seur Milos Forman een
Tsjechische immigrant die
daarmee aan zijn zevende
speelfilm toe is en ook zijn
eerste musical. Van hem
zijn o.a. gekend «Taking
off» en «One flew over the
cuckoo's nest». Een film die
als een meesterwerk mag
aanzien worden. «Hair» het
Broadway-stuk dat voor de
eerste keer in oktober 1967
werd opgevoerd, heeft als
geen andere kulturele ge
beurtenis de rebelse tijd
geest van jong Amerika in
de jaren zestig in een aan
lokkelijke en meeslepende
entertainmentsvorm gego
ten. Deze musikale happe
ning die zijn naam dankt
aan de weelderige haardos
van als bonte hippies uitge
doste jongelui die er in zin
gen en dansen, kwam aan
zetten met een boodschap
van liefde en vrede bij de
dageraad van de «Age of
Aquarius», dreef rustig de
spot met de vastgeroeste
waarden van het Esta
blishment en maakte van
het gapende generatiekon-
flikt een fleurige, hekelende
show. Met 1.759 Broadway
opvoeringen werd het een
hit in New-York, maar lang
zamerhand veroverde
«Hair» ook de rest van het
land en veroverde even
eens Europa. Dat «Hair»
zo'n fenomenaal sukses
kende was een groot deel
toe te schrijven aan het feit
dat het de eerste musical
was met flitsen van inte
graal naakt en onbe
schroomde songs over so
domie en masturbatie. Mi-
los Forman heeft in zijn film
wat schokkend kon lijken in
de toneelversie, netjes om
zeild om meer nadruk te
leggen op de ballet- en
massascenes. Het verhaal
zelf heeft hij bijgewerkt; zo
dat er talrijke scenes zijn die
op een podium onmogelijk
kunnen gerealiseerd wor
den. De sfeer en de ge
schetste sociale toestanden
zijn die van het einde der
jaren zestig, de bloeitijd van
de hippiekuituur, de
flower-power, de bedevaar
ten naar Katmandou en het
geflirt met Oosterse religies
en filozofiën. Milos Forman
en scenarist Michael Weller
doen echter meer dan al
leen maar het verleden
evoceren; de thematiek
zoals in de film verwerkt, is
even aktueel als tien jaar ge
leden, is van alle tijden. Ook
al omdat het verlangen van
velen om te ontsnappen
aan de dreiging van de ei
gen tijd, aan de angst voor
morgen, een universeel
Toneelkring De Schakel gaf op zondag 11 november een voor
stelling voor een nokvolle zaal.
Wat op de eerste plaats bijzonder duidelijk is, is dat de ama
teurgezelschappen dank zij hun repertoire een veel grotere
impact hebben op het Aalsterse publiek dan om het even welke
groep met naam, die wat dan ook voor het voetlicht brengt
Spijtig is alleen dat eerstgenoemden geen beter gebruik ma
ken van de macht waar ze over beschikken om hun publiek een
stapje verder te brengen dan het veaudevilleniveau waar ze
meestal blijven in ploeteren.
Je kan natuurlijk stellen dat dit
een kwestie is van vraag en
aanbod, doch hoe kan je de
mensen een keuze laten maken
lals ze niet weten wat er allemaal
te koop is. Er zijn echt wel heel
wat betere auteurs dan Michel
André en consoorten met bo
vendien goed verteerbare stuk
ken. Ik vraag me af op welke
basis voor een bepaald stuk
wordt geopteerd. Wellicht heeft
men het ooit eens zien opvoe
ren door een ander gezelschap
om vervolgens de wet van de
kleinste inspanning toe te pas
sen, zodat men er niet meer toe
komt eerst nog eens ander
werk te lezen.
Wat er ook van zij, de keuze
die De Schakel maakte was
met om over naar huis te schrij
ven. Een erg goedkope intrige
vol getelefoneerde moppen en
met een duidelijk misprijzen
voor het logische denkvermo
gen. Buiten het hoofdperso
nage werd niet de minste
moeite genomen om de figuren
ook nog een karakter mee te
geven. Je krijgt een stelletje pal
jassen voorgeschoteld waarvan
je alleen maar kan vermoeden
dat ze ook nog van vlees en
bloed gemaakt zijn. Kortom het
wordt vechten tegen de bierkaai
van begin tot einde. Het ligt
derhalve voor de hand dat je
met een dergelijke miskleun
moeilijk tot een gave voorstel
ling kan komen. Een aantal ak-
teurs had dan ook duidelijk
problemen. Waar Mieke Hen-
drickx verondersteld werd een
gangsterliefje voor te schotelen
kwam ze hooguit tot een soort
kostschoolmeisje dat al eens
een neus durft te zetten als de
juffrouw net niet kijkt. Mis
schien had men er beter aan
gedaan Mieke Cornand met
deze rol te bedenken.
In plaats daarvan gaf "ze een
verrrschrikkelijk nimfomane
Fernande gestalte waar stuntel
Antoine terecht over opmerkte
dat dit geen vrouw meer was
doch een orkaan. Precies deze
stuntel, een soort derderangs
muzikant en vrijgezel, was het
enige personage dat werkelijk
goed uit de verf kwam. Jo Van
Den Brulle slaagde erin om,
zonder een spoor van charge of
overdrijven een zielpoot te pre
senteren waar het publiek zich
duidelijk goed bij voelde. An
derzijds was het talent van
Guido Klinck vergooid aan een
speelgoedgangster die het niet
verder bracht dan het formule
ren van een aantal clichés en
verder doodleuk tot viermaal
toe een appartement binnen
wandelt waar, bij wijze van
spreken, het noodlot op hem zit
te wachten. Paul Seghers,
overigens erg goed getipeerd
als radioreporter, zal wel al be-
psychiscn verschijnsel is.
Juist dat maakt de grote
kracht uit van Forman's film
die over tien of twintig jaar
niet zal verouderd zijn. Door
het integreren van moderne
gedachtenstromingen. ver
zuchtingen, angsten, pro
testen en dromen in een
denkwereld van tien jaar te
rug, met eerbiediging van
de historische realiteit
schiep Forman een ceuvre
dat ver uitstijgt boven
«Westside story».
De jonge Claude Hooper
Bukowski (John Savage uit
the Deer Hunter) wordt op
geroepen voor de oorlog in
Vietnam. Vooraleer zich bij
zijn eenheid in Nevada te
voegen trekt hij van Okla
homa naar New-York om
daar eerst nog wat rond te
kijken. Als hij zich in Central
park bij een groep hippies
aansluit voor een paar da
gen gaat voor hem een to
taal andere wereld open. Hij
ontdekt evenals de toe
schouwer een wereld van
vrijheid, onbezorgdheid om
de dag van morgen, van
zelfvertrouwen en broeder
lijkheid. Een ogenblik denkt
men het is allemaal erg
mooi maar erg onrealis
tisch. De oorspronkelijke
musical was een hulde aan
de jeugd die zich van de of
ficiële wereld distantieerde
die «maaide noch zaaide»
en toch niets te kort kwam.
Forman en Weller legt de kri
tiek in de mond van een
jonge vrouw (Chery Barnes)
die door de vader van haar
kind in de steek werd gela
ten: uit het prachtige lied
«lts easy to be hard» ge
zongen tegen de achter
grond van Wall Street klinkt
de bitterheid. Het is makke
lijk zogenaamd uit idea
lisme vrouw en kind te verla
ten. maar wat met de ver
antwoordelijkheid die men
éénmaal op zich heeft ge
nomen. De jonge vrouw
voegt zich eveneens bij de
groep. De aantrekkings
kracht die van de hippiebe
weging op de bourgeois-
jeugd uitging krijgt gestalte
in de figuur van Sheila
Franklin die zowel gefasci
neerd door het «anders»
zijn van haar leeftijdsgeno
ten als ontroerd door de na-
ieve liefde van Claude zich
eveneens bij de groep aan
sluit, maar zonder zich echt
te integreren, zij voelt als
een hippie doch blijft zich
kleden als een bourgeois.
Zij die allergisch zijn voor
musicals of er zich gemakke
lijk bij vervelen zullen zich
bij het zien en horen van
«Hair» misschien voor het
eerst realiseren welke dra
matische mogelijkheden dit
genre biedt, dit wanneer
een scheppend kunstenaar
er achter staat. De songs en
balletten (ontworpen door
Twyla Tharp) die meestal in
dit soort films de handeling
kompleet stil leggen, zijn
hier op zodanige wijze op
genomen in het ceuvre dat
ze groeién uit de handeling
en deze voort zetten. Hu
mor, ontroering en tragiek
wisselen elkaar af. De schit
terende fotografie en de dy
namische montage, de feil
loze vertolking waarbij men
al heel vlug vergeet dat het
acteurs zijn die de hippie-
droom belichamen, de intel
ligente dialogen, ook al
zeldzaam in een musical,
de mooie songs en vooral
de scheppende regie van
Milos Forman maken het
geheel tot een MEESTER
WERK. Naarmate de the
matiek wordt ontwikkeld,
het verhaal steeds pijnlijker
wordt groeit ook de gelijke
nis met een andere grote
film «The Deer Hunter». Ik
geef dan ook de voorkeur
aan «Hair» omdat Forman
in tegenstelling met Cimino,
geen bloed en onmenselijk
geweld nodig had om de
gruwel en onzin van de oor
log te suggereren. Hoe be
langrijk «The deer hunter»
ook is «Hair» gaat dieper en
opent meer wonden dan
Cimino. Laat de slotse-
kwenstie van «Hair» een af
zienbare massa jongeren
die betogen voor het Witte
Huis, zingend «Let the
sunshine in» een orgel
punt van hoop zijn, de se-
kwentie die er vlak aan
vooraf gaat, en de kern van
de film is, reveleert een tra
gischer waarheid, met
name deze dat het paradijs
waarin de wolf naast het lam
ligt, niet voor morgen is.
R.
Antoine en Lulu maken het
even aezellio met een lekkere
pot kamilletee. (Hugo)
tere opdrachten hebben gehad
en Herman Ravijts. samen met
Guy Van Moesike wens ik alvast
prettige eindejaarsfeesten,
waar hun respectievelijke poli
tieagent en gangsterbaas be
slist bestsellers zullen zijn.
Het heeft verder weinig zin de
regie van Tuur Van Den Brulle
buiten de vermelding ook nog
te gaan ontleden, om de goeie
reden dat je zelfs met alle talent
van de wereld geen stuk kan
halen uit een bundel poespas.
Het publiek leek alvast tevre
den, de critici hadden weer
eens vette kluif en zo had uit
eindelijk toch nog niemand
werkelijk te klagen.
Jan Dhondt
Emile toont het gestolen geld aan Lulu. (Hugo)
Voor haar tweede konsert van het seizoen op
donderdag 22 november te 20.30 uur in de feestzaal
van het stadhuis brengt Pro Arte het optreden van
het Philidor Ensemble, een ongewone kombinatie
van houtblazers met een unieke klank, een groep
waarvan de bezetting soepel en veranderlijk is
omdat de leden verschillende instrumenten bespe
len aangepast aan de vereisten van het uit te voeren
werk.
Barokmuziek wordt door en qua techniek histo-
hen uitgevoerd op risch verantwoord. Toch
Emile biedt Luie een drankje aan in het appartement van
Antoine. (Hugo)
originele
instrumenten ls muziek voor hen niet[
in de eerste plaats stijl
oefening maar iets le-
vendigs en fris.
1 De naam van het ensem-
JHË| ';y' ble is ontleend aan een
I beroemde familie van
;y tJ; i houtblazers in dienst van
j l lis het Franse hof van in het
1H midden van de zeven-
KP «HP "r Vu tiende eeuw. In de rij van
bun prestaties staan
°'m' de uitvindin9 van
H; de hobo, de stichting
van de 'concerts spiri-
';v tuels', en de schaak-
opening die haar naam
I draagt en die tot op
I heden voortleeft.
aW&p* Leden zijn Ricardo Kanji
|W (Brazilië) (blokfluit en
H traverso), Bruce Haynes
I (V.S.) (barokhobo en
blokfluit) (beiden stu-
De dader van de overval gesnapt Fernande vindt het een schattige jongen, doch Lulu is op haar deerden samen met o.m|
hoede. (Hugo)
Frans Brüggen), Wilbert
Hazelzet (Nederland)
(traverso), Ku Ebbinge
(Nederland) (barokhobo,
blokfluit), Danny Bond
(V.S.) (barokfagot), en
Chris Farr (V.S.) (klave
cimbel).
Voor platenopnamen
speelden leden van het
Phiiidor Ensemble sa
men met het Leonhardt
Consort, La Petite Ban
de, Concerto Amsterdam
en Musica Antiqua
Amsterdam.
Op het programma:
- Kwintet in d voor 2
traverso's, 2 voice -
flutes en continue van
Jacob Loei liet
- Kwartet in b uit de
Tafelmuziek I voor kon-
serterende blokfluit, 2
traverso's en continue
van Georg Philipp Tele-
mann
- Toccata en fuga in D
voor klavecimbel van
J.S. Bach
- Triosonate in a voor
blokfluit, fagot en conti
nuo van Antonie Vivaldi
- Triosonate in g voor 2
hobo's en continuo van
G.F. Haendel
- Sonata «Corralisante»
nr. 3 in b voor 2
traverso's en continuo
van G.P. Telemann
- Suite in C voor twee
bovenstemmen en con
tinue (tutti) van Pierre
Philidor
W.D.B.
CINEMA FEESTPALEIS
Zaal 1
In zaal 1 loopt vanaf vandaag de Amerikaanse pren
«Love and bullets». Een man ruimt op, een film mei
in de hoofdrollen Charles Bronson, Jill Ireland en Rod
Steiger.
Joe Bomposa, gangsterbaas uit New York, heeft zich
gevestigd in Phoenix en maakt de stad onveilig met
drughandel, afpersing en prostitutie. Luitenant Char
lie Congers zal het onmogelijke doen om Bomposa
achter de tralies te krijgen en de misdaad in de stad
uit te roeien. Dit kan lukken met de hulp van Jackie
Pruitt, Bomposa's vriendinnetje. Niemand kan beter
dan zij de politie de nodige informatie verschaffen om
Bomposa's bende te' laten oprollen. De gangster
weet dit echter maar al te goed. en hij heeft dan ook
Jackie veilig laten opbergen in een chalet in Zwitser
land streng bewaakt door zijn helpers.
Lt. Congers zal er echter in slagen haar uit het chalet
weg te halen. Via heel wat moeilijkheden en benarde
situaties probeert hij haar naar Amerika over te bren
gen. Tijdens een dolle achtervolging in de Alpen zal
Jackie echter vermoord worden Woedend om het
verlies van Jackie, waarop Charlie ondertussen ver
liefd werd, zet hij onverbiddelijk de strijd verder.
Zaal 2
Hier word de uitstekende film «De doortocht» voor
een tweede week verlengd
Zaal 3
«Fingers» - melodie voor een doder - is de film die
loopt in de nieuwe cinema Feestpaleis-zaal.
Hoofdrolspeler Harvey Keitel die de rol vertolkt van
Jimmy Angelli leren wij in deze prent kennen als
levende tussen twee werelden, deze van moeders
muziek en deze van vaders geweld.
Bij het begin van de film treffen wij hem aan werkend
aan een tocata Van bach die hij onder de vorm van
een concerto wil opvoeren Zijn aandacht wordt ech
ter verstoord door het opdagen van Carol, rol vertolkt
door Tisa Farrow. Zij wordt voor hem een obsessie.
Zij strekt hem aan en vlucht hem tegelijkertijd, hem
blijft alleen een gevoel van frustratie. Tijdens een van
de karwijtjes die hij voor zijn vader opknapt, het afha
len van verschuldigd geld bij kleine gangsters, ziet hij
hoe Carol hem bedriegt. Het gevolg hiervan is dat hij
tijdens de auditie van zijn concerto er niet in slaagt
iets deftigs naar voor te brengen. Zijn moeder, die in
een psychiatrische inrichting verblijft is hierover ten
zeerste ontgoocheld en keert hem letterlijk en figuur
lijk de rug toe. Zijn innerlijke spanningen bereiken
een hoogtepunt wanneer hij zijn vader dood aantreft,
een deel van het hoofd afgerukt. In een vlaag van
razernij en woede doodt hij de moordenaar Ricca- ige
monza om alleen, vol afschuw van zijn eigen daden
achter te blijven.
CINEMA PALACE
Hier lopen deze week twee zeer goede films die
zeker een bespreking in onze rubriek «film van de
week» waard zijn. In de benedenzaal is dat de
nieuwste en opmerkenswaardige SF-film Alien» en
in de studio de filmversie van de bekende musical
«Hair» volgens Milos Forman. Voor de geïnteres
seerden kunnen wij alvast vermelden dat deze films
beide gedurende veertien dagen in hun respectieve
lijke zalen zullen te bekijken vallen. h
Ine
PP
n i
BENEDENZAAL
«Alien» of de achtste passagier is een futuristische
thriller die buiten de klassieke SF-reeks valt Het is
het verhaal van een zevenkoppige bemanning die j*c
tijdens een ruimteopdracht, of ruimtependel. ge-Wï
alarmeert worden door de aanwezigheid van mense- ll
lijke signalen. Bij hun tussenlanding op een marka- Ine
bere planeet zal het ruimtemonster aan boord ko
men, een nietig beestje dat zal uitgroeien tot een
biomechanische draak.
De film kunnen wij best kort samenvatten met de
woorden van de realisator. Scott: «Het is een film
over de terreur en over de manier waarop mensen
reageren wanneer ze met een nieuwe vorm van
agressie worden gekonfronteerd. Men zou zich een
zelfde situatie kunnen inbeelden in een heel andere
gesloten ruimte waar een kleine groep mensen zich
ziet opgesloten»
Vermeldenswaardig is ook dat de idee van het ruim-,
temonster. en het ontwerp, het werk is van de Zwit
serse kunstenaars Hans Rudi Giger
STUDIO
«Hair» een musical die ook beroemd en beruch
werd in België werd voor kort door Lios Forman op
nieuw bekeken en samen met de auteurs en kompo
nist maakte hij er een nieuwe Hair-filmversie van.
De dramatische ontwikkeling van het gegevei
«Hair» wordt geïllustreerd door vijf belangrijke ge
danste taferelen op een koreografie van Twyla
Tharp.
The tunnel suite; opgenomen bij Bethesda Foun
tain brengt vier dans- en zangnummers in beek
(«Aquarius», «Ain't Got No», «Colored Spade
«Manchester, england»)
I got life; opgenomen te Millnek nabij Oster Ba
van Long Island illustreert de opvattingen en eis
van Berger (een van de hoofdpersonages!)
Hare Krishna, gedraaid in de Astoria Studios
bij Queens vertolkt de drughallucinaties van hoof
rolspeler Clade en is tevens een konfrontatie tuss
de Amerikaanse, de Europese en de Aziatisc
dogma's.
Black boys. white boys. waarin Nell Carter
Charlaine Woodard een opvallende prestatie lev
enis een ironischevergelijking van de respektiev
lijke verdiensten van blank en zwart
Let the sunshine in tenslotte verenigt meer
twintigduizend figuranten tijdens een kleurrijke
eenkomst bij het Lincoln Memorial te Washingto
