VRV GAAT MET
REUZESPRONGEN VOORUIT
Kaatsen in Aalst aan nieuwe
«Herleving» toe?
KADETTEN ASAHI KWAI
NATIONAAL KAMPIOEN
HAMS SUKSES OP PROVINCIALE
KAMPIOENSCHAPPEN
Vilt jaar geleden weerklonk startschot
Judo
De Voorpost - 7.12.1979 - 39
Eind 1975 werd in het Waasland het VRV gesticht.
Waarom? Jo Maris, een man die zelf als vrijetijds
besteding de paardesport koos, zegt dat die nieuwe
vereniging er nodig komen moest omdat in het
O VRV, een regionale aangesloten bij de Belgische
Federatie voor de Springsport, te weinig kansen
werden geboden aan mensen die in het paardrijden
niet meer zoeken dan een gezonde en vooral
ontspannende hobby. Debutanten of amateurs
konden er niet terecht omdat te hoge eisen werden
gesteld: de hindernissen waren echt te moeilijk
Algemeen VRV-kampioen tijdens het afgelopen zomerseizoen, was Frans Meersman.
In Temse bestond een klub
met 20 leden, doch slechts
vier waren goed genoeg
voor de springwedstrijden.
Er waren nog meer obsta
kels: naar de OVRV-jum-
pings gaan, was geen la
chertje: doorgaans moes
ten verre verplaatsingen
gemaakt. Vooral de hoge
kosten schrikten sommigen
af: je moest een kamion
afhuren en dan konden
daar slechts vier tot maxi
mum zes paarden in.
Jo Maris: «Volgens ons
bood de regionale te weinig
mogelijkheden. Daarenbo
ven voelden we ons niet
meer gelukkig in dat
O VRV, waarin de Wase
deelneming alsmaar slonk.
Er moest dus dringend wat
aan gedaan. De as Belsele-
Temse was de «geboorte
grond» van een gloed-
Aalst, jaren geleden een ster
tan het Belgisch kaatsfirma-
ment, is sinds geruime tijd
pit die sterrenhemel verdwe
nen.
Deze populaire volkssport is
hier bijna totaal uit de
belangstelling van het grote
publiek verdwenen.
In de vooroorlogse periode
Waren namens als Xaveer De
Boeck en Valery Janssens
toonaangevend. Nadien kon
men daar Louis Mattens,
Van Medegael, Ceuterick,
Podevyn en Cornand aan
loevoegen. De Boeck bleef
kaatsen tot zijn drieënzestig-
ste...
Onverwoestbaar noemt men
dat. Maar aan alles komt
een eind en toen ook deze
mannen van het toneel
verdwenen waren, ontstond
de grote leegte.
Een logische gang van zaken
eigenlijk. Het kan gewoon
niet blijven duren.
Als de vedetten verdwenen
zijn. volgt een gapende
afgrond. Men heeft zich
jarenlang blindgestaard op
grote namen en niet aan de
toekomst gedacht. Ze waren
onvervangbaar, de jeugd
kreeg geen kans en keerde
de Houtmarkt de rug toe.
Toch gaf men de moed niet
op en «Herleving Hout
markt» zou heel even de
heropflakkering brengen.
Met eigen mensen als Benoit
De Moor, Willy Cornand,
Etienne De Waele en Jean-
Pierre Carael, aangevuld
met enkele Waalse vedetten
zoals Foucquet, Marcelis en
De Preter...
Nadien zakte het kaatsen in
deze stad langzaam weg in
het moeras der naamloos
heid. Mede door het toene
mend verkeer verminderde
de gelegenheid tot kaatsen
en werden geen nieuwe
beoefenaars meer gevonden.
Het publiek kwam niet meer
en dus was het financieel
niet haalbaar om dure vedet
ten aan te lokken. Gelukkig
maar eigenlijk...
Want wat zou de oplossing
kunnen brengen? Het lag zo
voor de hand: de jeugd van
deze stad, die zoveel geduch
te kaatsers heeft voortge
bracht...
De kaatssport herontdekken
Vorig seizoen begon het be
stuur van Kaatsklub Aalst
«Herleving Houtmarkt», zo
als de vereniging voluit
Nadat Asahi Kwai voor enkele op de nationale jeugd
kampioenschappen te Brussel drie gouden en twee
zilveren medailles won van de vijf gekwalificeerde ju
doka's, dan ging vorige zondag te Namen opnieuw één
van de streefdoelen van trainer Raymond Van Aver-
maet in vervulling. Eén nationale titel per ploeg halen
en dit gebeurde en de hoogste nationale eer ging naar
de jongsten: de kadetten.
De beloften haalden zilver
en met provinciaal kampi
oen Danny Clayé, die we
gens kniekwetsuur verstek
moest lagen gaan, in de
ploeg zat er ook goud in.
Danny Claeyé, werd ver-
Vangen door een andere
Danny De Schrijver en die
had het jubileumfeest nog in
de benen en moest na 1
wedstrijd forfait geven.
'De juniores stonden als
■groot favoriet aangegeven.
Onder de 7 geselekteerde
waren er drie zwarte gor
dels, maar door allerlei om
standigheden waren er
maar vijf judoka's paraat en
werd het een ontgooche-
ling
Maar trainer Raymond Van
Avermaet kon juichen sa
men met zijn kadetten en
voor Asahi Kwai een nieuwe
parel aan de jeugdkroon.
Vier judoka's wonnen alle
kampen, nl. kapiteinen na
tionaal kampioen Freddy
De Schrijver (-47 kg), Eddy
Van Cauter (-52 kg), Guido
Claeyé (-57 kg), Patrick Van
Acker 57 kg). Verder
hielpen mee om de natio
nale titel te winnen: Peter
Braeckamn (-35 kg), Franky
Rasschaert (-38 kg), Peter
Van de Velde (-42 kg).
De uitslagen waren Zele
Ronse 4-3, Zele - St. Geor
ges 6-1, Zele - Reet 4-1,
Zele - Brasschaat 6-1.
Zilver voor de beloften
De beloften, zonder provin
ciaal kampioen Danny Cla
eyé, konden onder impuls
van nationaal kampioen
Said Bouharrak, Franky
Huyghe en Peter Bracke,
die geen enkele kamp verlo
ren, een eervolle tweede
plaats behalen. De ploeg
Franky Huyghe (-48 kg),
Said Bouharrad (-52 kg),
Ivan De Raedt (-57 kg), Eric
Van Ries (-62 kg), Danny
De Schrijver )-68 kg), Ivan
De Pieker (-75 kg), Peter
Bracke 75 kg).
Zele - Brasschaat 2-4, Zele
Ronse 5-1Zele - Reet 5-1
Juniores maakten het niet
waar
Niet de judoka's die paraat
waren voor hun ploeg, maar
de afwezigen gewild of on
gewild. De overgang van
zwarte dan Mario Van Eet-
velde, een Zeienaar die van
Schaarbeek overkwam.
was 14 dagen te laat ge
beurd en één judoka trok
zich terug.
De ploeg bestond nog uit
Johan Fierens (-60 kg),
Maurits De Leenheir (-65
kg), Ronny De Geest (-71
kg), Marc Van der Haegen
(-78 kg), Mario Bauwens
(-95 kg.)
Uitslagen:Zele - Ronse 2-5,
Zele - Meupré 4-2, Zele -
Jambes 2-5
Zele -Ronse 2-5
Raymond Van Driessche:
tweede dan
Raymond Van Driessche
behaalde op knappe wijze
in het Sportcentrum te Her
entals de graad van tweede
dan, hetgeen het resultaat
is van zijn inzet.
Op de provinciale vrouwen
kampioenschappen te
Ronse behaalde Ingrid
Christiaens zilver en Nadine
Verschueren brons.
Beno
wordt genoemd, met het
eksperiment om jonge kaat
sers op te leiden. Er werd
gestart met miniemen en
kadetten. De resultaten wa
ren bevredigend en men
besloot daarom door te gaan
en er dit jaar ook meer
ruchtbaarheid aan te geven
en in 1980 de zaken nog
grootser aan te pakken. Wij
juichen het initiatief van
harte toe. Onder impuls van
de energieke voorzitter en
gekende Aalstenaar Emiel
Van den Broucke staat de
bestuursploeg klaar om jon
ge mensen tussen 10 en 18
jaar op passende wijze op te
vangen en vertrouwd te
maken met de knepen van
het kaatsvak.
Onder leiding van de geken
de kaatser Raymond Bau-
ters zullen in de toekomst
vier jeugdploegen worden
opgeleid:
pupillen (van 10 tot 12 jaar),
miniemen (12 tot 14 jaar),
kadetten (14 tot 16 jaar) en
juniors (16 tot 18 jaar).
Echt een prachtig initiatief.
Samen met Emiel Van den
Broucke en Raymond Bau-
ters, die ondervoorzitter is,
staan sekretaris-penning-
meester Jozef Van den Brou
cke, bestuursleden Emiel
Cooman en Gust Van Gyse-
ghem klaar om aan de slag
te gaan. Met Fred Verhae-
ghe en Jan Hoebeeck als
losse medewerkers.
Bij deze dynamische be-
stuursequipe zijn de jonge
kandidaat-kaatsspelers in
goede en sportieve handen.
Ze laten inschrijven is niet ze
definitief aan Herleving
Houtmarkt binden. Inder
daad, indien de spelers bij
het einde van het seizoen de
klub wensen te verlaten en
naar een andere ploeg over
gaan, staat het hen volledig
vrij om zulks te doen!
Inschrijvingen worden inge
wacht in het lokaal «Herle
ving» aan de Houtmarkt, tot
uiterlijk 31 december 1979.
Het seizoen begint in april
en eindigt rond 15 augustus.
Wie er nog meer wil van
weten kan opbellen naar het
nummer 053/21.86.40 van
het lokaal.
CAT
nieuwe vereniging: we
startten met wedstrijden en
in de winter organizeerden
we zelf oefenjumpings.
1976betekende de defini
tieve start van het VRV:
iedere week was er een
jumping en in een mum van
tijd ondertekenden 200 rui
ters een aansluitingskaart.
Over een vroeg en over
donderend sukses gespro
ken en op de meeste wed
strijden werden 120 par
cours afgelegd».
Zelfs wandelruiters
Erg belangrijk is, dat bij
het VRV iedereen terecht
kan: zelfs wandelruiters
wordt een kans geboden.
Dus echt iets voor vrije-
tijdssporters. Ook al omdat
de afstanden naar en van
de plaatsen waar de jum-
pings worden georgani-
zeerd, niet al te groot wa
ren, voelden velen zich tot
het VRV aangetrokken.
Sommige verplaatsingen
konden zelfs te voet wor
den gedaan. Mettertijd
zorgden bepaalde klubs
voor eigen transport: in
Temse schafte iemand zich
een eigen aanhangwagen
aan met plaats voor een
zestal paarden. Als het
moest, werd twee keer «ge
bold». De klubs sponsor
den; de leden betaalden
een bijdrage en iedereen
kon er naartoe.
Anderen lieten een be
stelwagen ombouwen, en
ook daarmee waren velen
Intussen deed het VRV er
ook technisch wat aan: in
één jaar tijd werd een zeer
goed circuit uitgebouwd.
Vier kategorieën van rui
ters kwamen aan bod: be
ginnelingen, en de reeksen
1, 2 en 3. In de hoogste
reeksen moesten hoogten
van 1,10 m en 1,20 m. over
schreden. Voor de barrages
werd de balk al eens op
1,30 m. gelegd.
Er rezen evenwel proble
men met het O VRV: daar
werd gezegd dat niemand
anders in Oost-Vlaanderen
wat mocht organizeren. Er
is ooit eens sprake geweest
van een fusie OVRV-
VRV, doch dat is ten slotte
in het water gevallen. Het
VRV stelde nochtans zeer
matige eisen: twee leden te
zien opnemen in het be
stuur, was de enige en be
scheiden voorwaarde die
werd gesteld. Intussen
groeide het ruiterspoten-
tieel van het VRV steeds
maar aan. Als op een goeie
dag een algemene vergade
ring van de «fusievereni
ging» zou worden gehou
den, dan kon het haast niet
anders, of het VRV zou
meer bestuurszetels toege-
wezenkrijgen: «Doch dat
laatste lag niet in onze be
doelingen», aldus voorzit
ter Jo Maris; «bij ons is
alles gestoeld op de klubs,
die hun eigen afgevaardig
den naar het bestuur zen
den. Wel staat in onze sta
tuten een clausule die ons
toestaat eventueel een be
roep te doen op experts in
een of andere specialiteit,
doch vooralsnog is het lich
ten van dergelijke optie
niet nodig gebleken».
Goed overgekomen
De jongste 3 h 4 jaar in het
VRV zeer goed overgeko-
Het werd te Ronse eens te
meer een opmerkelijke
prestatie van de Hamse
deelnemers aan het provin
ciaal kampioenschap. Dat
de schitterende uitslagen
van verleden week geen
louter toeval warenvoor de
twee meisjes uit de Hamse
judoklub Jitsu Kwai, hebben
zij het voorbije weekend
bewezen in de kampioen
schappen van Oost-
Vlaanderen. Daar kreeg
men de beste judokas uit de
provincie bijeen, vooral om
dat alleen de eerste drie uit
elke reeks mogen deelne
men aan de Regionale
kampioenschappen, waar
van ook enkel de prijswin
naars toegelaten worden te
Brussel op de Nationale
kampioenschappen.
Ingrid Smet vatte de strijd
aan tegen de grote belofte
uit Ronse, Annicq De Buy-
ser. Geen onbekende voor
haar, want reeds een paar
maal bleef deze baas in hun
onderlinge kampen. Na een
paar maal zelf in gevaar te
zijn geweest, bracht Ingrid
haar rivale ten van kontro-
leerde op een meesterlijke
wijze de volle dertig secon
den en ging naar de tweede
ronde, waar zij korte metten
maakte met Katrien de Mar-
telaere uit Aalst. Om nadien
met volle ippon te winnen
van Pascale Gistelinck uit
Zwijnaarde. Hierdoor was
Ingrid Smet geplaatst voor
de finale. Tegen Katrien De
Jaeger, een Gentse politi
eagente, liet zij zich echter
verrassen in een armklem
en moest zich tevreden stel
len met een schitterende
tweede plaats.
Christianne De Cock is als
een heerseres uit het strijd
perk getreden in haar reeks,
waar zij vier rivalen diende
te overwinnen om op het
hoogste schavotje te kun
nen belanden. Haar eerste
tegenstreefster, Martine De
Bruyne uit Sleidinge, heeft
nog de meeste tegenstand
geboden. Zij geraakte zelfs
op achterstand. Geen nood
echter, vrij vlug kreeg ze de
goede kadans te pakken en
nog met ruim voordeel te
winnen. Ook Marleen Cop-
pens uit Waarschoot bleek
een waardig tegenstander
voor De Cock. Doch even
als Tania Van Poucke als
Lutgard De Baets uit Aalter,
was zij niet opgewassen te
gen de Hamse kampioene.
Die hiermee de begeerde ti
tel van Oost-Vlaamse kam
pioen op een schitterende
wijze behaalde. De Hamse
judosport-liefhebbers ho
pen dat op 15 december te
Oostham op de regionale
kampioenschappen een
zelfde resultaat mag bereikt
worden.
P. Van Gendt
men bij de ruiters uit het
Scheldeland en Klein-Bra-
bant. Ze kunnen terecht op
verscheidene overdekte
pistes en ook in de zomer
zijn er een 25 tot 30 wed
strijden per seizoen met
een gemiddelde van 150
parcours voor ééndagswed-
strijden.
Het VRV zou nog meer
ruiters naar zijn organisa
ties kunnen lokken, maar
liefst blijven de voor
trekkers van de vereniging
binnen de eigen regio: an
ders ga je naar tweedaagse
wedstrijden met een 400 tot
500 omlopen, maar als
spektakel is dat minder in
teressant. De springsport,
gezien uit de optiek van het
VRV, mag geen massaver
toning worden: de ruiters
moeten hun familie kunnen
meenemen, hun vrienden
en hun fans. En moet het
bovenop ook prettig vinden
te «rijden».
De vereniging legt haar
leden geen verplichtingen
op: wie VRV-lid is, mag
rijden waar hij of zij dat
zelf verkiest. Er worden
geen verplichtingen opge
legd en verbodsbepalen
zijn eveneens uit den boze.
Bij het VRV komen rijden
betekent: «Ge moogt ko
men, maar ge moet niet».
Het is in die zin dat kan
gesproken worden over een
volwaardig amateurisme.
Jo Maris: «We hebben, wat
het uitbouwen van onze cir
cuits betreft, steeds moeten
boksen woor de kwaliteit:
vergeet niet dat een auto
matische chrono-installatie
een slordig half miljoen
kost. We hebben gezocht
en gespeurd om voor veel
minder geld een volwaar-
dige apparatuur binnen te
rijven, en we zijn daar in
geslaagd. We mogen met
het hand op het hart bewe
ren dat we beschikken over
een zeer betrouwbare in
stallatie».
Het is er het VRV niet om
te doen centen te verdienen
achter een jumping: «Als
er geld overblijft, dan moet
dat naar de organisator
gaan. Administratie en in-
frastruktuur worden be
taald door de ruiters. Dat is
duidelijke taal».
Het VRV is lid van de
BGLSR, dat is de groepe
ring van landelijke en ste
delijke organisatie van
springruiters. Het betekent
meteen dat, als iemand
daarvoor een licentie
neemt, kan deelnemen aan
een zestal op nationaal vlak
georganizeerde wedstrij
den.
Iedereen is welkom
Wat je moet doen om lid te
worden van het VRV? Dat
is zo eenvoudig als het ei
van Columbus. Je gaat naar
een wedstrijd. Zomaar,
zonder dat je lid bent. Je
neemt kontakt op met de
mensen in de jurytoren, be
taalt 500 frank voor een
vergunning plus 50 frank
per paard dat je tijdens het
seizoen wil inzetten, en je
bent gestart.
Je moet niet eens een paard
hebben om aan de VRV-
jumpings mee te doen: met
een pony ben je er ook al.
In het begin kenden die
ponywedstrijden niet zo'n
enorme bijval. Maar je
moet toch «ergens» begin
nen. Vooral piepjonge ele
menten doen aan die jum-
pings mee. De toeschou
wers vinden het gewoon
fantastisch. Op die pony
wedstrijden komen heel
wat «fans» af: naast de rui
ter is gans de familie pre-
zent. Er de gezelligheid in
houden en een.goeie kame
raadschappelijke en fami
liale sfeer creëren, 1s erg
belangrijk in het VRV.
Meedoen aan VRV-spring-
tornooien, betekent met
een dat kan gewaagd over
organisaties die op en top
verzorgd zijn. Bovendien
houdt de vereniging zich
strikt aan de internationale
reglementeringen
De behaalde punten wor
den omgezet in vergoedin
gen. De helft van de prij
zen wordt «opzijgelegd» tot
het seizoen afgelopen is:,
dankomen ook de «spaar
centen» op tafel. Tijdens
het in Temse gehouden bal
met prijsuitreiking, werd
een bedrag van 200.000
frank verdeeld aan dege
nen die er recht op hadden.
Als je over jumping
spreekt, betekent dat ook
dat er moet georganizeerd
worden. Een VRV-jum-
ping opzetten, kost slechts
een prikje: je betaald 1.500
frank. Daarvoor stuurt de
vereniging een programma
naar alle aangesloten rui
ters, komt er een jury,
wordt de jurytoren ge
bracht en is de pistebouwer
op de afspraak. Als je dan
toevallig niet zelf een ge
luidsinstallatie in huis hebt,
betaal je nog eens 500
frank bovenop. De organi
sator krijgt ook een garan
tie: als voor minder dan 90
omlopen wordt ingeschre
ven, moet hij geen rooie
duit afdokken. Vooralsnog
is dat slechts één enkel
keertje gebeurt: dat was
toen ergens in een «verlo
ren hoek» een jumping
werd gehouden op een rot-
slechte dag.
Pro deo
Waarom kost bij het VRV
alles zo pietluttig weinig.
Gewoon omdat alle be
stuursleden pro deo
werken. Niemand ontvangt
trouwens een cent: de jury
leden, de pistebouwer en
noem maar op, knappen"
hun taak zonder enige ver
goeding op. Zelfs verplaat
singskosten mogen niet
aangerekend worden.
Het VRV gaat met reuze-
sprongen vooruit. Onlangs
werd in Puurs een vriend
schappelijke België-Hol-
land op touw gezet. Een
officieuze «landenkamp»
die uit een bepaalde hoek
nog-al werd geboycot: de
Nederlanders werden on
der druk gezet en aange
maand weg te blijven. Het
heeft niets geschaad aan
het sukses, zodat nu ook al
met de gedachte wordt ge
speeld volgend seizoen een
«officiële» België-Ne-
derland te organizeren.
Eén keer per jaar, in het
voorseizoen of in het nasei
zoen, wil het VRV ook een
«Military». Eventueel kan
ook de dressuur ingescha
keld. Men blijft dus niet
stilstaan bij de suksessen:
steeds beter is de leuze.
Jo Maris: «Belangrijk vind
ik ook de fantastische me
dewerking van alle be-
stuurs-leden. Juffrouw
Thierens, verantwoordelijk
voor het sekretariaat doet
haar (onbezoldigde) job
met zeer veel entoesiasme
en bekwaamheid. Er zijn
nog anderen op wie we
voor honderd procenr kun
nen rekenen als propagan
disten voor het VRV: neem
nu meneer Moortgat uit
Kieldrecht, die voor onze
vereniging door een vuur
zou gaan».
«Eigenlijk zou ik nog veel
meer namen -willen noe
men», zegt voorzitter Ma-
ris, «doch te weten dat ie
dereen aan hetzelfde touvT
trekt en met vereende
krachten werkt aan de uit
bouw van een al na al toch
nog jonge vereniging, die
in een periode van weinige
jaren haar levenskracht en
haar noodzaak heeft ge^
toond en bewezen».
Belangstellenden, die meer
informatie willen over het
VRV, kunnen steeds te
recht op het sekretariaat,
Sparrenhofstraat 133 te
2700 Sint-Niklaas, telefoon
031/76.96.93, of bij voorzit
ter Jo Maris, Piet Nu-
tenslaan 22 te 2690 Ternse».
telefoon 031/71.12.71.
M. Van Hauwermeiren
Het VRV is een vereniging waar iedereen zich thuis voelt en waar een gezellige sfeer heerst.
