uuj mmm*
Zangwedstrijd De Huisvriend»
iet
-lllld/Nb.
•e redaktie is niet verantwoordelijk voor de inhoud en heeft het
recfil de teksten in t» korten.
dememing vrij haar maat
schappelijke hoofdzetel te
vestigen in het gewest van
haar keuze maar van zodra
zij in een ander gewest een
bedrijfszetel opricht is zij
verplicht voor deze be
drijfszetel een onafhanke
lijke boekhouding te orga
niseren.
Dit zal meebrengen dat de
gewestelijke overheid zich
een duidelijk beeld zal kun
nen vormen van de reële
ekonomische en financiële
toestand van de bedrijven.
Zodat hierop dan een effi
ciënte en verantwoorde
subsidiëringspolitiek kan
worden geënt.
Het zal ook toelaten dat het
gebruik van de subsidies
van Streekekonomie dui
delijker zal kunnen gekon-
troleerd worden zodat kan
voorkomen worden dat
subsidies die door één ge
west worden verstrekt wor
den overgeheveld naar
een ander gewest.
Tenslotte kan dit ontwerp
een belangrijk hulpmiddel
worden wanneer de
gewesten hun eigen fiscali
teit willen organiseren.
Gevaar voor een negatieve
houding van het bedrijfsle
ven of de vakbond is er
niet. Integendeel: de poli
tieke en ekonomische
struktuur van het land zal
bij invoering van mijn voor
stel weer een stukje duide
lijker geworden zijn.
Mare Galle
Minister v.h. Vlaamse
Gewest
BRIEF AAN
DE GEZINSRAAD
Als afgevaardigde voor de
K.P.-Aalst in de Stedelijke
Adviesraad voor het Gezin
voel ik het als een dwingen
de plicht u volgend schrij
ven te richten: «Langs de
pers om heb ik vernomen
dat het in de bedoeling ligt
van het schepencollege om
in de begroting 1980 de
stedelijke premies voor ge
boorte en huwelijk gewoon
te schrappen. Verder is
door de gemeenteraad in
zitting van 28.11.79 en met
algemeenheid van stem
men reeds beslist dat de
dagprijs in de stedelijke kin
derdagverblijven wordt op
gevoerd van 65 F-dag tot
85 fr.-dag; dit is met één
klap een verhoging van om
en bij de 30%. Dit alles
gebeurt zonder dat daar
over met één woord werd
gerept aan de adviesraad
voor het gezin, nog erger
de adviesraad werd daar
over niet eens om een me
ning gevraagd. Ik weet wel
dat het uiteindelijk besluit-
recht terzake bij het sche
pencollege en de gemeen
teraad ligt en dat zij het zijn
die de verantwoordelijkheid
moeten opnemen, maar ik
vind het hoogsteigenaardig
dat de bestaande en door
de gemeenteraad geïnstal
leerde «adviesraad voor het
gézin» er gewoon voor spek
en bonen bijloopt.Werd de
ze adviesraad dus gewoon
opgericht om -de schijn te
redden en de demokrati-
sche inspraak tot een kari
katuur te herleiden?
Ik ben het met dergelijke
opvatting over de Gezins
raad helemaal niet eens en
vraag dan ook dat zeer snel
de Gezinsraad zou worden
bijeengeroepen om over de
ze problemen een advies te
formulieren en aan het
stadsbestuur de vraag te
stellen hoe de werking en
de taak van de Gezinsraad
nu uiteindelijk wordt
gezien.
Hopend dat zeer spoedig
aan mijn vraag gevolg zal
worden gegeven achtings-
volle groeten».
Brief gericht aan de Mevr.
Voorzitster van de Stedelij
ke Gezinsraad met kopie
aan het College van Burge
meester en Schepenen.
7.12.79.
Agnes Vinck - K.P. afge
vaardigde in de Gezins
raad.
(3y3|D>
DE STRUCTUUR VAN DE
ONDERNEMINGEN
Dertig jaar geleden, in ok
tober 1949, diende volks
vertegenwoordiger Phili-
part een wetsvoorstel in
dat inhield dat in de toe
komst de maatschappelijke
zetel én de bedrijfszetel
van een onderneming op
één en dezelfde plaats
zouden moeten worden in
geplant.
Door allerhande omstan
digheden werd het voorstel
nooit wet. Het werd in 1952
wel goedgekeurd door de
kamer maar geraakte nooit
door de Senaat. Ondanks
het feit dat het zowel door
vakbonden als onderne
mers gesteund werd.
De bedoeling van Philipart
was duidelijk: het ontvetten
van Brussel, waar de
meeste firma's hun maat
schappelijke zetel geves
tigd hadden. Sinds 1949 is
de toestand echter grondig
gewijzigd in België. De ge
westvorming gaat verder
en de invloed van deze
gewesten op de ekonomi
sche ontwikkeling wordt
steeds groter.
Daarom wordt het tijd dat
een duidelijke toestand ge
schapen wordt op het vlak
van de struktuur van de
ondernemingen.
Ik heb dan ook een initiatief
genomen dat er moet toe
leiden deze duidelijke si
tuatie te bereiken. Dit initia
tief komt hierop neer dat de
bedrijfszetels van onderne
mingen die in verschillende
gewesten gesitueerd zijn
een ekonomische entiteit
vormen, met een eigen
boekhouding. In mijn voor
stel blijft, zoals nu, de on-
RELATIE
STADSBESTUUR
EN O.C.M.W.
Alhoewel het O.C.M.W.
een autonoom orgaan is,
moeten de raadsbeslissin-
gen in veel gevallen onder
worpen worden aan de
goedkeuring van het Colle
ge van Burgemeester en
Schepenen en (of) van de
gemeenteraad.
Art. 42 van de organieke
wet betreffende de Open
bare Centra voor Maat
schappelijk Welzijn, be
paalt o.m. dat het perso
neel van het O.C.M.W. het
zelfde administratief en
geldelijk statuut geniet als
het personeel van de ge
meente waar de zetel van
het centrum gevestigd is.
Zo komt het dat de beslis
singen die door de raad van
het O.C.M.W. inzake het
personeel worden geno
men, voorafgaandelijk
moeten toegepast op het
gemeentepersoneel
In de schoot van het
O.C.M.W. van Aalst is een
syndikale commissie opge
richt, waarin de specifieke
personeelsproblemen wor
den verhandeld.
Behoudens de fractievoor
zitters van de verschillende
partijen (ook van de oppo
sitie) zijn in deze commissie
ook de gewestelijke secre
tarissen van de erkende
vakbonden opgenomen,
alsmede de vertegenwoor
digers van het personeel,
erkend door deze va
kbonden.
Dit is een schoolvoorbeeld
van hoe het eigenlijk moet.
Het stadsbestuur kan daar
een lesje aan nemen.
Deze commissie besliste
o.m. aan de bloedgevers
onder het personeel vrijaf te
geven de dag na de bloed-
schenking. Voor een plas
ma-afneming wordt de tijd
voorzien die nodig is voor
de verrichting.
Men is er tevens over ak
koord aan het personeel
een opvangverlof toe te
staan met het oog op adop
tie en pleegvoogdij.
Men is er tevens over
akoord aan het personeel
een opvangverlof toe te
staan met het oog op adop
tie en pleegvoogdij.
Zowel het bloedgeven als
de adoptie zijn sociaal en
caritatief verantwoord. Het
stadsbestuur van Aalst
geeft sinds vele jaren vrijaf
aan de bloedgevers. Tot op
hedenheeft men echter na
gelaten een gemeente
raadsbeslissing te nemen,
welke deze maatregel wet
tigt. M.a.w. men leeft in de
onwettelijkheid.
Met zijn omzendbrieven
van 2 juni 1977 en 10 sep
tember 1979 geeft de mi
nister van binnenlandse za
ken niet alleen de toelating
tot het nemen van de voor
gestelde maatregelen,
maar pleit hij er bovendien
voor deze onverwijld in toe
passing te stellen. Aldus
zou de discriminatie weg
gewerkt worden tussen het
staatspersoneel enerzijds
en het personeel van de
stad en van het O.C.M.W.
anderzijds.
Aangezien de vakbondsaf
gevaardigden het onder
stoelen noch banken ste
ken dat zij tot geen gesprek
komen met de verantwoor
delijke schepen, hebben' wij
gemeend deze punten aan
de dagorde te moeten stel
len van de laatste gemeen
teraad.
Tot onze grote verwonder
ing werd de voorstellen
door het schepencollege
weggewuifd en hebben de
gemeenteraadsleden van
de meerderheidsgroepen
een negatieve stem uitge
bracht.
De vakbondsafgevaardig
den welke zitting hebben in
het C.B.S. en in de meerder
heidsfracties hebben aldus,
zonder blozen, tegen de
wettige belangen gestemd
van het personeel en van
hun leden in het bijzonder.
Zou het dan toch waar zijn
dat de huidige meerderheid
alleen oog heeft voor haar
eigen voorstellen en dat zij
de toch wel belangrijke
C.V.P.-groep er alleen wil
laten bijzitten voor spek en
bonen.
Toch wel een eigenaardige
vorm van democratisch be
heer!!!
Wij hopen alleen maar dat
de meerderheid zeer vlug
terugkomt op de ingeno
men standpunten.
Het volstaat immers niet
zich als de verdediger van
de democratische belangen
van de bevolking op te stel
len en door zijn daden het
bewijs te leveren van het
tegengestelde.
De C.V.P. is niet langer ge
diend met deze kortzichtige
dorpspolitiek. In een stad
van 80.000 inwoners moet
ook de oppositie daadwer
kelijk kunnen medewerken
aan het beheer, ten bate
van alle lagen van de bevol
king.
Robert De Pauw
Gemeenteraadslid
Raadslid O.C.M.W.
ken diensten op het stad
huis. De oorspronkelijke
tekst werd doorgegeven
aan de dienst Organisatie-
Informatie die voor ALLE
teksten de eindredactie ver
zorgt mits de definitieve
tekst voor te leggen aan de
mensen die voor de eerste
redactie instonden. Via de
Economische Dienst werd
de eindredactie voorgelegd
aan het Klein Comité, die
de tekst integraal goed
keurde.
De Middenstandsraad is
een adviesraad die, het
woord zegt het zelf, slechts
een adviserende bevoegd
heid heeft. De stad heeft
echter kennelijk de houding
aangenomen om heel wat
diensten en raden armslag
te geven. Zoiets werkt sti
mulerend en ik ben er dan
ook zeker van dat de be
hoefte aan pluimen ruim
bevredigend is voor wie ze
opeist.
Willy Van Renteighem
VRIJWILLIGERS!?
ledereen weet het... de
stads en staatsfinantiën
staan er slecht voor... De
uitgaven worden te
groot, de belastingen
hebben het plafond be
reikt. Instellingen van
openbaar NUT, zieken
huizen, rusthuizen, dien
stencentra moeten zo zui
nig en efficient mogelijk
werken. Het personeel
wordt eveneens beperkt
tot het strikt noodzake
lijke.
Dit wordt in dienstcentra,
waar 24 op 24 uur ge
werkt wordt scherp aan
gevoeld. Tijdens week
ends en vakantieperiode
treedt duidelijk perso
neelsgebrek naar voor.
Ik weet het: wat betreft
ziekenhuizen en rustoor
den zijn de normen bij
ministerieel besluit vast
gelegd.
Wie dagelijks met zieken
of ouden van dagen om
gaat weet echter wat er
komt kijken buiten het
strikt medisch-verpleeg-
kundig werk.
Terecht verwachten pa
tiënten meer dan alleen
zorgenverstrekking. Ze
willen zich veilig voelen,
opgevangen worden, ge
rustgesteld worden. Ze
willen zo maar eens pra
ten en gezelschap
hébben.
Oude mensen krijgen ook
weinig bezoek... ontspan
ning blijft meestal be
perkt of ontbreekt volle
dig. Het verpleegkundig
personeel heeft nochtans
oog en hart voor dergelij
ke noden maar ze zijn
overbelast soms door
zeer eenvoudige taken...
vervoer van zieken vóór
onderzoek, ronddelen
van maaltijden, schikken
van bloemen... Met wat
takt en gezond verstand
kunnen vrijwilligers hier
zeker hulp bieden op ve
lerlei terreinen. Wat men
er ook moge van zeggen
of denken er zijn nog
mensen die «vrijwillig»
iets willen doen.
Ik denk aan sommige
werklozen, aan huisvrou
wen met grote kinderen,
aan jonge mensen die
graag een stukje vrije tijd
besteden om mensen in
de schaduw hulp en
vreugde te brengen. Be
wijs van deze «goeie wil»
zijn oude initiatieven als
caritashulp en talrijke
nieuwe «privée-hulp-
diensten. Het medisch-
sociaal dienstbetoon
wordt bijna onbetaal
baar. De tijd is voorbij
waarop vrijwilligersaan-
bod «als ongewenst kan
worden afgewezen». De
vrijwilligers kunnen en
moeten stilaan hun
plaats krijgen in onze
dienstcentra.
Is dit geen studieobject
voor het Aalsters Sociaal
Overleg???
Dr. Anny Dierick
Brieven waarvan de afzender met aan de redaktie bekend is. komen
met voor plaatsing in aanmerking
De redaktie behoudt zich het recht voor de tekst te bekorten.
Publikatie betekent niet dat de redaktie achter de inhoud staat
het vrije woord
in de kerk is het nieuwe jaar
al begonnen en ook ons ka
lenderjaar zit er bijna op. dé
gelegenheid dus om even
de kruislichten op het voor
bije te richten, althans voor
zover dit -voorbije' belang
rijk schijnt voor de toe
komst. wie zeker van zich
laten horen leeft in Rome
dat is onze levenslustige en
reislustige paus. de schoe
nen van petrus schijnen
hem goed te passen, hij
heeft twee bolwerken van
braaf en volgzaam katholi
cisme bezocht; polen en ier-
land. die reizen zullen zijn
emotionele natuur wel aan
genaam geweest zijn. maar
wat was eigenlijk de bood
schap aan de kleine ver
drukten, aan de verneder
den in die landen? heeft hij
een bevrijdend woord ge
sproken tot de vrouw in ier-
land, die volgzaam en on
derhorig leeft 'voor man en
kinderen' zoals dit eufemi
stisch wordt uitgedrukt door
diegenen die niet weten wat
dit in de dagelijkse werke
lijkheid betekent, wat ik mis
in de paus, dat is die gegre-
penheid, die onrust om het
lot van de échte mens, of
deze mens nu gelovig is of
niet. onrust om het verbor
gen, maar zo reële lijden
van gewone mannen en
vrouwen en kinderen, de
paus moet niet zo bekom
merd zijn om de kerk, de
paus moet bekommerd zijn
om de wereld, om de men
sen. zoals jezus van naza-
reth bekommerd was om de
mensen, wij kunnen jezus
slechts zien als niemand
met een bevrijdend, met een
vrij-makend woord tot ons
komt.
nu, de paus is niet het gan
se volk van god, wij zijn
daar allemaal volwaardig lid
van en ieder van ons draagt
de verantwoordelijkheid
voor het geluk van alle men
sen. leder voor ons is verant
woordelijk voor het klimaat
in de kerk. is dit een klimaat
van zwijgen en braaf zijn?
of kan men er open spre
ken, zoals van volwassene
tot volwassene past... wat
een storm steekt er op om
dat een vrouw een verzoek
richt tot de paus! zou dit
niet de gewoonste zaak van
de wereld moeten zijn? sis
ter kane sprak daar gewoon
uit wat duizenden vrouwen
voelen en denken, al tiental
len jaren lang. dat er dan
andere vrouwen zijn die me
nen daarvoor verontschul
digingen te moeten aanbie
den, dat is wel een van de
meest bedroevende onder
vindingen van dit jaar ge
weest. staan we nu écht
nog niet verder? ten eerste
is het een belachelijke zaak
in naam van iemand anders
verontschuldigingen aan te
bieden, ten tweede vraagt
men zich af wat dan wel die
geweldige misdaad is die
sister kane heeft durven be
gaan? de kerk heeft drin
gend priesters nodig, dui
zenden vrouwen zijn daar
toe geroepen, moet men
zo'n toestand niet dringend
en luid en herhaaldelijk me
dedelen aan diegenen die
de macht hebben om prie
sters te wijden, aan diege
nen die zich de macht toe
eigenen om te zeggen; gij
wel en gij niet!
ontvoogding van de vrouw?
zelfbeschikkingsrecht voor
de vrouw? evenwaardige
man-vrouw verhoudingen?
gedaan met rollenpatroon?
neen, zegt de kerk. in dé
naam van god, natuurlijk,
maar laten we maar alle
maal toegeven dat we zoe
kende en tastende mensen
zijn en dikwijls helemaal niel
weten waar god met de kerk
naartoe wil! de wil van god,
die wordt ons medegedeeld
door onze mede-mensen
wie de mensen belet te spre
ken, wie het vrije woord ver
biedt die is heel erg op de
verkeerde weg. wie na diep
nadenken voelt dat zij of hij
iets te zeggen heeft en dit
niet doet, die is laf. het is zo
gemakkelijk aan de kant te
staan van hen die de macht
hebben... om grote mene
ren naar de ogen te kijken
heeft men geen moed no
dig. sister kane zal wel ge
beefd hebben toen ze zei
wat ze voelde dat gezegd
moest worden, maar vo
waar de blijde boodsc
verteld wordt, zal vernoe
worden wat zij voor de
vrijding van de vrouw h
gedaan, verheugend is
dat pater schillebeeckx,
op het matje wordt c
pen )dat schijnt een vqni
gebruikte procedure te zidi
in de kerk...), niet in ost
steek wordt gelaten do<C€
zijn broeders - theologejO
ook theologen moeten hu«
onderzoek in volledige vijpl
heid kunnen voeren eh<
moeten hun bevinding^su
volledig vrij kunnen publicLr
ren. waarvoor is men i,
bang in de hiërarchie? heer.
god misschien lemen voL
ten, zodat hij kan omtuimi
len als men er aan schuay
is de kerk als een politieF
partij, die niet tegen êe
waarheid kan en waar mef
achter de schermen óanp..
het daglicht wordt gewerkP
als het volk rond jezus nirej
méér was dan dat, wie z<|
er zich nog mee bezig hor'
den, wie zou er nog willr*
voor leven, werken, lijdenDl
niet diegenen die zeggfr
-zwijg' hebben het grootspa
geloof, maar wel diegene
die de grootste mogelijk
vrijheid opeisen voor ied#3
een. karl rahner is in de bifir
gesprongen voor zijn mecf0
mens metz, omdat hij voP3
dat metz oneerlijk wordt tpe:
handeld door kardinaal r^ge
zinger. ik ben daar blij of3
want als karl rahner vrffi
daag niet opkomt voor fie
menselijke rechten van zf'j1
broeder johan metz, wie
er dan morgen en overmjiji
gen opkomen voor de mesA.<
selijke rechten van ge|o<
wie... het recht op vrije npe
ningsuiting.. het recht
een eigen levensvisie...
recht op priesterschap v
iedere gelovige, die daart)
geroepen is... het recht
een menswaardig en gelij_
kig leven op aarde...
alle mensen die van go<
wil zijn. Moge het 1980 k
Par I
worden van het vrije wocr"
en het moedige wedre
woord, o, yes, we shall ovf*'
come...! some day...!
aleidis dierjj^
Er gebeuren
rare dingen
in de stad
De topdag '80 kreeg nu al
een gedroomde publiciteit
dank zij de inspanningen
van Pol De Paepe, die de
vraag opwierp, wie in Aalst
de pluimen op zijn hoed
steekt voor de organisatie
van de topdag.
Het is zeer vanzelfsprekend
dat er geen topdag moge
lijk is zonder de midden
stand, zonder de dekenijen,
zonder het Verbond van
Dekenijen, en uiteraard
zonder Pol De Paepe. Er is
evenmin een topdag denk
baar zonder het advieswerk
van de Middenstandsraad
en van zijn Klein Comité.
Nog minder zonder de in
spanningen van de indivi
duele middenstanders, de
Aalsterse verenigingen, in
stellingen en organisaties.
De topdag is evenmin
denkbaar zonder het stads
bestuur dat zijn Economi
sche Dienst inzet voor de
uitvoering, een budget in
schrijft (ondanks de moeilij
ke financiële toestand van
de stad), de politie inzet, en
bovendien nog alle kosten
dekt ook voor de ruime pro
motie van die topdag. Het
zet heel wat mensen in om
alles vlot te laten verlopen,
stelt alle zalen ter beschik
king, organiseert de recep
tie, enz...
Veel van die kosten zijn niet
eens verzekerd op het bud
get van de topdag zelf,
maar op die van verzen
ding, overuren, personeels
kosten enz...
Het is om die reden dat
vorig jaar zo hard werd be
nadrukt dat in Aalst ieder
een de handen in mekaar
slaat. Het is noch de stad,
noch Pol De Paepe die de
pluimen op hun hoed moe
ten steken. De pluimen ko
men toe aan Aalst, en ze
ker aan alle inwoners en
bezoekers die op 10 mei de
kassa's weer zullen doen
rinkelen.
Wat betreft de tekst die in
een lokaal advertentieblad
verscheen, heb ik mijn licht
opgestoken bij de betrok-
WANNEER GAAT
DE KUIS VERDER?
Toen de stad Aalst de bij
zondere onderzoekskom-
missie oprichtte om de mo
gelijkheid te onderzoeken
het Stedelijk Slachthuis ren
dabel te maken werd meer
dere malen aangekondigd
dat het een eerste te on
derzoeken onderwerp be
trof en dat andere bijzonde
re onderzoeken zouden
volgen.
Tot nog toe werd er in dat
verband geen enkel nieuw
initatief genomen.
Wij doen daartoe een op
roep tot het stadsbestuur.
Het stadsbestuur is de door
de bevolking aangeduidde
groep mensen die de open
bare onderneming «Stad
Aalst» besturen.
Die openbare onderneming
verricht een hele serie ta
ken. De opsomming ervan is
moeilijk te maken gezien de
uitgebreidheid ervan.
Men kan er zich wel een
idee over geven bij het lezen
van de brochure «Het Be
stuur van Aalst dichterbij».
De rekening voor de beta
ling van die diensten wordt
aan de bevolking voorge
schoteld voornamelijk on
der vorm van een uitgebrei
de serie belastingen die
dagelijks aangroeit en ver
zwaart.
Wanneer nu een onderne
ming of ze ontstaan is uit
een openbaar of uit een pri
vaat initiatief maakt geen
verschil een rekening
aanbiedt dan moet die reke
ning verband houden met
de kosten die nodig zijn
voor het verrichten van de
aangeboden diensten.
De onkosten of verspillin
gen moeten maximaal ge
drukt worden.
De ondernemingen die dat
niet doen en de rekening
verzwaren met de gedane
vërspillingen doen aan op
lichting.
Dat principe is hetzelfde
voor iedereen en spruit trou
wens voort uit het recht
vaardigheidsbegrip. Voor
openbare initiatieven wordt
dat echter dikwijls uit het
oog verloren. Dat is trou
wens een der belangrijkste
argumenten ertegen.
De «Stad Aalst» heeft nog
vele diensten die tQtaal one-
konomisch werken en die
dus door de bevolking veel
te duur moeten betaald
worden.
De grondige sanering er van
is dringend nodig.
Dat zal de financiële toe
stand van de «Stad Aalsvai
spoedig gezond kunnus
maken. De belastingsdrj
zal nadien kunnen daleO
vele verouderde belastincjdi
heffingen zullen afgeschdtr
kunnen worden en het vflze
beeldingsvermogen tot hee
bijkreëeren van nieuwe bekjlC
tingsvormen (bijvoorbe^vr
urbanisatiebeslasting) zm
voor jaren gespaard kunnfdi
worden. ee
De doorvoering van efhc
grote rationalisatie is
grootste uitdaging voor
grootste verliesmaken de
onderneming van Aalst, r^vr
melijk de «Stad Aalst». In
kc
F. Janseg
he
DOSSIER DRUGS KALMEER - EN SLAAPMIDDELEN: EEN TOEMAATJE
Het dossier drugs zal ongetwijfeld bij velen belang
stelling gewekt hebben. Maar ook teleurstelling:
en ontbrak een stem van «de andere kant». Hier volgt
een getuigenis van ELLY, de stichtster van een Ne
derlandse zelfhulpgroep voor mensen die aan kalme
ringsmiddelen verslaafd zijn.
«Vage klachten, zoals sla
peloosheid, huilbuien,
neerslachtigheid en mis
selijkheid brachten mij bij
de huisarts, die mij een
recept gaf voor 'iets waar
je rustig van wordt'.
Langzaam maar zeker
raakte ik in de ban van de
kalmerende middelen. Ik
voelde minder verdriet,
minder pijn, minder teleur
stelling, minder ge
kwetstheid. Maar ook
minder vreugde, minder
blijdschap, minder warm
te. Het leven werd een
grijze sleur, zonder ver
wachtingen, zonder
hoop, zonder echt geluk.
Lichamelijk groeide ik
naar een totaal verval. Al
tijd moe, altijd ergens
last, bijna altijd misselijk.
De nachten waren af
schrikwekkend door hun
slapeloosheid, de dagen
nog meer, door hun
grauwheid en somber
heid.
Ik was dertig jaar en ik
voelde me een zieke,
krachteloze oude vrouw
die haar leven wel had
gehad...»
Ons antwoord aan Elly
(en aan al haar lotgeno
ten) is dat, zonder haar
verslaving haar toestand
wel anders zou geweest
zijn, maar waarschijnlijk
toch alles behalve roos
kleurig.
We laten het probleem
«dokter» hier buiten be
schouwing, gewoon om
dat we terzake niet be
voegd zijn. Maar dit we
ten we toch: het is onzin
verdriet, eenzaamheid en
gebrek aan warmte met
pillen te behandelen. En
in een prestatiegerichte
geneeskunde zal nooit de
nodige tijd gevonden
worden om de echte ach
tergronden op te zoeken.
Heel veel mensen uit alle
leeftijdsgroepen vinden
geen voldoening meer in
hun dagelijks leven. Het is
best mogelijk dat ze, op
materieel gebied alles
hebben wat nodig is, en
zelfs nog veel meer ook.
Maar met hun innerlijk
heid, hun emotionele no
den staan ze letterlijk in
de kou. Ze kennen geen
ware vriendschap, ze ver
vreemden van het leven,
ze worden depressief en
angstig. Omgeven door
een aantal «vrienden»
vergaan ze letterlijk door
hun eenzaamheid.
Iemand van M.O.M. zei:
«ik zou liever mijn villa
verlaten, en in een klein
huisje wonen met vrien
delijke buren, en alle da
gen pelle-patatten eten,
als ik maar tevreden kon
zijn.»
In zulke gevallen is een
regelmatig contact met
gelijk-voelende mensen
in een kleine vertrouwde
groep wellicht een uit
komst.
Men kan niet troosten als
pien niet vanuit zijn eigen
pijnlijke ervaringen weet
wat het betekent verdriet
te hebben en eenzaam te
zijn. De mens die hulp no
dig heeft voelt heel goed
het verschil tussen goed
kope troost en echte
doorleefde woorden.
Die gelegenheid bestaat
o.m. bij de zelfhulpgroep
M.O.M. (Mens onder
mensen) die wekelijks
contactavonden heeft. Al
het mogelijke is gedaan
om de drempelvrees weg
te nemen: er komen al
leen lotgenoten onaer ei
kaar, en de anonimiteit
wordt strikt gerespek-
teerd. Niemand wordt ge
dwongen wat dan ook te
zeggen of te doen. En
toch blijven veel van deze
mensen hun toestand als
een soort schande aan
zien die binnenshuis
moet gehouden worden.
Een meisje van 25 zei: «Ik
zou liever een arm of een
been kwijt zijn. Ik zou er
minder onder lijden, en
niemand zou me dat kwa
lijk nemen.»
Een uitdaging aan de
jeugd
We weten dat dezelfde
problemen bestaan bij
een aantal nog zeer jonge
mensen. Omdat hun
jong-zijn deel uitmaakt
van hun toestand kunnen
ze moeilijk terecht in een
groep die in hoofdzaak uit
dii
oudere mensen bestap
Daarom wil M.O.M.-Aal t<
samenwerking m
HAK, een jeugdgroep o(+
richren die geheel a
tonoom werkt. Enkeli
volstaan om te starte
M.O.M. "stelt zijn orgai
satie, zijn ervaring^
documentatie ter besch
king. Je droomt van e
betere toekomst: Doe
dan wat aan. Je kunt
.recht op onderstaan
adressen, of bij Luk v
de donderdagavon
ploeg van HAK.
Vergaderingen:
De Pijpesteel
Houtmarkt, 5
Elke woensdag om 19.
uur.
Contactadres
P. Haegeman
Immerzeeldreef 206
9.300 Aalst.
Tel. 21.67.77.
0p zondag 9 december vond in aanwezigheid van schepen E. Monsieur de prijsuitreiking
plaats van de zangwedstrijd De Huisvriend in café Morta - Kruisstraat Aalst De koning
van de klub (Fr. Goossens) en de twee kampioenen (Coliemans Jean en Van Mieghem
Willy) werden in de «bloemetjes» gezet (Hugo)
