HET GROTE STILZWIJGEN
VAN HUGO LEFEVRE
STAKING VAN MEDICI TE AALSi
4 - 28.109/y Uê voorpost
«Ze hebben Hugo veel eer aangedaan.»
Op de afgesproken dag
ontmoetten ze elkaar in
Aalst, in de Kattestraat.
De man maakte zich be
kend en bleek helemaal
geen Engelse geheim
agent, doch een lid van de
Gestapo. Hij verzocht Szif-
fer hem te volgen naar de
Kommandantur Sziffer had
op dat ogenblik bezwa
rende papieren bij zich, die
een heleboel mensen in op
spraak zouden hebben
kunnen brengen en die ver
schillende onder hen het le
ven had kunnen kosten.
Hij moest dus kost wat kost
die papieren kwijt zien te ra
ken en zijn ogen zochten
dus naar een bekende, aan
wie hij ze zou kunnen ge
ven.
Plots liep hij hard weg. Ge
lukkig voor hem liep er op
dat ogenblik heel wat men
sen rond in de Kattestraat,
zodat de Duitser het de eer
ste ogenblikken niet
waagde om te schieten.
Sziffer liep de «patisserie»
Claessens binnen, maar
kon zich natuurlijk ook daar
niet in veiligheid brengen.
Wel slaagde hij erin de pa
pieren kwijt te raken aan
Mon Van Audenhove, die
het hele gebeuren had ge
volgd en wel vermoedde
hoe de vork aan de steel
zat...
Pol vluchtte dan de Peper
straat in en toen schoot de
Duitser wél. Sziffer viel
neer, getroffen aan het be
en. Een lelijke wonde...
Hij werd naar het hospitaal
gevoerd en stond er dag en
nacht onder bewaking.
«Ze hebben Sziffer komen
halen...»
Zodra het nieuws hen ter
ore kwam, besloot de Aals-
terse Groep Rita handelend
op te treden.
Sziffer moest zo spoedig
mogelijk uit het hospitaal
worden gehaald. Ten huize
van Jean Van den Brempt
werd een grond plan van het
hospitaal getekend.
De operatie krijgt al vlug
vaste vorm.
Dinsdag 4 januari 1944.
Hugo Lefèvre is aan de
beurt om bij Sziffer te wa
ken.
Wat verder, aan de Brus
selsesteenweg, krijgt een
groepje van acht man wa
pens
Per auto rijden ze onmiddel
lijk in de richting van het zie
kenhuis Ze stappen er ge
woon binnen, drijven de
aanwezige zusters en pom
piers bij elkaar, sluiten de
poorten snijden de telefoon
lijnen af.
Alles heeft zich bliksemsnel
afgespeeld.
Binnen is zuster Elisabeth
op de hoogte van wat gaat
gebeuren. Ze helpt de
zwaargewonde Sziffer naar
de klaarstaande auto dra
gen en zorgt voor de nodige
papieren, die zijn opname in
een Brusselse kliniek moge
lijk maken.
Agent Lefèvre's revolver
wordt hem ontnomen, zijn
holster stukgetrokken.
De auto gaat er zo snel mo
gelijk vandoor. De overige
mannen nemen doorge-
moedereerd de fietsen van
de pompiers enrijden tot
Met onbekende bestem
ming
Ze heeft immers niet het
minste vermoeden wat tot
Hugo's aanhouding heeft
geleid.
Daarom gaat ze onmiddel
lijk politiekommissaris Van
der Linden opzoeken.maar
die zegt niets voor haar te-
kunnen doen.
Ze aarzelt om bij burge
meester Bocqué te gaan en
hem te verzoeken bij de Duit
sers te willen tussen komen
ten gunste van haar man.
De burgemeester grijpt haar
handen en dankt haar ont
roerd voor het vertrouwen
dat ze in hem stelt: «Me
vrouwtje», zegt hij «ik ben
blij, dat je bij mij komt. Ik ben
Daensist, géén Duitseren ik
zal alles in het werk stellen
om je man vrij te krijgen!».
Hij laat het niet bij woorder
en stelt zich direkt in verbin
ding met de Ortskomman-
dant. Deze belt naar Gent,
waar Hugo Levèvre opge
sloten is in de Nieuwe Wan
deling.De Duitsers daar
verzekeren de Aalsterse
burgemeester dat de zaak
Hugo Lefèvre afgesloten is
en dat zijn echtgenote zich
verder geen zorgen hoeft te
groep ingedeeld, later ook «Hugo komt terug, en dan
in Hartzungen en Elbrich, zal het feest zijn!»
waar ze diep onder de ber- prosper is nu vrij, maar he-
gen enorme onderaardse lemaal afgestompt door de
ruimten moeten graven. Die ellendige maanden in
moeten dienen om de Duitse gevangenschap.
V-bommen te fabrikeren. Als hij naar Aalst terugkeert
De Duitsers staan nu aan de WOrdt hem natuurlijk ge
rand van de nederlaag en vraagd of hij inlichtingen
die bommen zijn een laatste j<an verstrekken, over men-
wanhoopspoging om te sen dje nog niet zijn terug-
trachten het tij toch nog te gekeerd,
doen keren. Men vraagt hem ook of hij
Onder de Duitse bergen weet hoe het met Hugo Le-
moeten de ongelukkige ge- fèvre is.
vangenen de rotsen dinami- «Hugo is dood»,
teren. De ontploffingen ver
oorzaken ontzaglijke stof
wolken. Ze werken er acht
uur per dag en ademen on
afgebroken het stof in.
hij la-
koniek
Hij zeft het vlakaf, zonder
omwegen. Zóveel mensen
heeft hij zien sterven, dat hij
op dat ogenblik geen flauw
Als «loon» krijgen ze iedere benul meer schijnt te heb-
dag een broodje, dat ze met ben, wat «dood» dan wel be-
acht man moeten delen, en tekent.,
een schep bietensoep. Adeline vangt iets op van
Daarbij ook slagen van de het ontstellend nieuws,
bewakers en beten van hun maarwil het gewoon niet ge-
honden. loven. Ze heeft haar zoon-
In de barakken liggen de
mannen als het ware
opeengestapeld, haast
zonder kleren en zonder
enige verwarming. Buiten
vriest het 15 graden onder Maar Hugo is er niet bij.
tjes steeds beloofd, dat
papa weerkomt en blijft daar
zelf rotsvast van overtuigd.
Jean Bomon, Bert Van
Hoorick komen naar huis.
nul. Toch hebben ze het in
die barakken niet zo koud,
door het feit, dat ze met ve
len in een kleine ruimte op
gesloten zitten...
Overigens zijn nog tot
weinig gevoelens in staat.
De moedige vrouw, die on
vermoeibaar voor haar kin
deren is blijven werken
hoopt dat ze weldra aan
haar Hugo zal kunnen tonen
wat ze verwezenlijkt heeft.
Hugo zal de laatste zijn die
aan de sint-Annabrug.
Daar laten ze de fietsen
achter en stappen bedaard
maar met kloppend hart in
de richting van de Dender-
straat, waar ze een partijtje
biljart gaan spelen... De
hele operatie is geslaagd,
geen van hen hoort er ver
der nog een woord over en
niemand van hen wordt ooit
verontrust.
In het Brussels ziekenhuis
wordt het been van Sziffer
geamputeerd. Maar hij lééft.
Hij wordt zelfs door zijn
Aalsterse vrienden verwend
als niet één. Sebastien Ver
hulst brengt hem regelmatig
een pak levensmiddelen:
brood, chokolade en zelf
gebakken taart!
«Pol» is de dans ontspron
gen en mét hem heel wat
anderen.
's Avonds komt Hugo Lefè
vre thuis en zegt tot zijn
vrouw: «Wil je nu wat weten,
Adeline, ze hebben die Szif
fer komen halen...».
Meer zegt hij niet.
En dan merkt Adeline hoe
haar man steeds zwijgza
mer wordt en in zichzelf ge
keerd. Waarom weet ze
niet. Wat zou toch de oor
zaak kunnen zijn, vraagt ze
zich bezorgd af.
De zeventiende februari is
hij belast met de bewaking
van de elektriciteitscentrale.
Daar wordt hij door twee
Duitsers aangehouden. Ze
nemen hem mee naar huis
om hem toe te laten zijn
burgerpak aan te trekken
Terwijl ze het huis doorzoe
ken, vraagt Adeline hem
«Hugo, wat gebeurt er
toch?» «Ik ben aangehou
den, maar ik weet niet
waarom», antwoordt Hugo.
Intussen heeft hij zich van
zijn uniform ontdaan en
staat klaar om met de Duit
sers meer te gaan.
«Ik zal spoedig terug zijn»,
spreekt hij zijn vertwijfelde
vrouw bemoedigend toe.
De lange lijdensweg van
Adeline is begonnen.
maken...
Gerustgesteld gaat Adeline
weer naar huis.
Maar Hugo blijt weg en ze
mag hem ook niet gaan be
zoeken.
Eén keer krijgt hij de toela
ting zijn vrouw een briefjq te
schrijven met het verzoek
hem een pak levensmidde
len en kledingstukken te
mogen afgeven. Met dat
pak én het briefje van Hugo
trekt ze hoopvol naar de
Gentse gevangenis. Maar
daar neemt men briefden
pak in ontvangst, met de
verzekering dat haar man
het zal krijgen. Ze mag
nem echter niet zien...
En opnieuw is na dat spran
keitje hoop een lange pe
riode van onzekerheid aan
gebroken.
In de gevangenis te Gent
zitten twee mannen in te
genover elkaar liggende cel
len: de ene is P.Roels,
de andere Hugo Lefèvre
Ze maken kennis met el
kaar Prosper blijkt evenals
Hugo een Aalstenaar tezijn.
Hun lot zal voortaan aan
ekaar verbonden zijn.
Prosper Roels heeft ons
verteld, dat hij in die ver
schrikkelijke periode zijn le
ven te danken heeft aan
een man die luisterde naar
de naam Joseph Juliani.
Deze begreep, dat de fors-
gebouwde Prosper - een
man van 120 kg - best een
schepje meer eten kon ver
teren.
Hugo echter eet haast niets,
laat dikwijls zelfs de karige
maaltijden onaangeroerd
staan
Drie maanden zitten ze in
Gent als op een zekere
aprildag het barse bevel
weerklinkt om de cellen te
verlaten
Ze verlaten ook de gevan
genis voor een verre, onbe
kende bestemming.
Dat blijkt dan Buchenwald
te zijn...
Diep onder de grond
Steeds worden Lefèvre en
Roels in dezelfde werk-
Wezenloos staren ze voor terugkomt,» zegt ze «en dan
zich uit: ze hebben elk ge- za| het feest zijn!»,
voel voor tijd verloren... Maanden geleden had een
Op een dag verneemt Pros- waarzegster in Brussel haar
per Roels dat Hugo Lefèvre verzekerd, dat haar man
naar het lazaret van Kran- n0g leefde, dat ze nooit iets
kenrivier is overgebracht. zou tekort hebben
Twee dagen later overlijdt ze zou een grijze heer ont-
hij daar. moeten op de trein, die over
Hugo is dood, Prosper leeft Hugo zou praten en ze zou
en weegt nu nog amper 50 geld frijgen van een dame...
kilogram. Dat klopte. Ze ontmoette die
man en van mevrouw Tita
«Have a sigar, boy...» Pietsier ontving ze regelma-
De Duitsers ontruimen Bu- tig geld als steun voor haar
chenwald en stoppen de gezin...
gevangenen in beestenwa- De rest zou dus ook waar
gens, met 120 in één wa- zijn.
gen! Op het ogenblik dat die
De «reis» zal negen dagen vrouw die dingen vertelde,
duren, negen dagen en was Hugo Lefèvre ook nog
nachten zonder eten of niet dood.
drinken. De overlevenden Maar naarmate de maan-
worden in Bergen-Belsen den verstreken, ging Adeli-
uitgeladen. ne's vertrouwen aan het
Prosper ziet in zijn halluci- wankelen. De onzekerheid
naties alleen nog voedsel werd ondraaglijk, ze sliep 's
en het gelaat van de nazi- nachts niet meer leder ge-
beul Kramer, die er met een rucht dat ze buiten hoorde,
stok duchtig op los ranselt, dacht ze dat Hugo er was,
Op een keer vlucht Prosper maar hij was er nooit...
voor hem en vindt zelfs de Ze breide kousen voor de
kracht om bovenop een waarzegster en liet ze aan
kleerkast te gaan liggen... de vrouw bezorgen. Maar
Maar aan de verschrikke- ze durfde zelf niet meer te-
lij ke nachtmerrie komt rug omdat ze vreesde de
toch eindelijk een einde: De waarheid te horen.
Engelsen komen het kon- Uiteindelijk hoorde ze de
centratiekamp bevrijden. waarheid ook
En het eerste wat Prosper Het was Fritz Van Mol die
Roels van een Engelsman het haar vertelde
krijgt is een sigaar... Maar Hij had een brief bjj zich en
dan stellen de Engelsen voor het eerst had zij het
met ontzetting vast in welke verschrikkelijk voorgevoel
erbarmelijke toestand die dat zij de waarheid niet
ongelukkige mensen verke- meer zou kunnen ontlopen,
ren en stellen alles in het «Is Hugo dood?»,
werk om hen zo spoedig Fritz aarzelde nog: «Ik weet
mogelijk de levensnoodza- het niet
kelijke zorgen toe te dienen. Maar in de brief stond toch
Er wordt hen echter de raad zwart op wit dat de heer Le-
te geven om voorlopig nog fèvre Hugo op 3-2-45 te Ell-
niet te vlug en niet teveel rich overleden was en op
ineens te eten. Prosper 4-2-45 verbrand was, vol-
volgt die raad op en dankt er gens de archieven van het
zijn leven aan. Andere, die kamp.
dadelijk hun onmenselijke Mevrouw Pietsier kwam la-
honger wilden stilen, be- ter, samen met Gustaaf De
zweken eraan. Stobbeleir het nieuws van
Duitse krijgsgevangenen gemaakt op 4.9.1944
Jean De Schaepsdrijver, Jozef De Smet (zittend) Paul
Mich em (rechtstaand),
Hugo's dood bevestigen
Groep Rita zou de kosten
van de begrafenis volledig
dragen.
Het werd een waardige uit
vaart, die bijgewoond werd
door Max Sziffer, de man
om wie het allemaal begon
nen was.
Het land was weer vrij, er
waren diepe wonden gesla
gen, die de tijd zou moeten
helen.
Ook het drama Hugo Lefè
vre had zijn definitieve ont
knoping gekregen en Ade
line zou haar man nooit
kunnen tonen waar ze te
recht zo trots op was: hun
beide zonen, die zij op dap
pere wijze zo flink door het
moeilijke oorlogsgebeuren
had geloodst.
Nooit meer oorlog!
Nu, bijna 35 jaar later,
woont weduwe Lefèvre in
een nette woning in de
straat die de naam draagt
van haar man.
Het leven staat niet stil en
Adeline Eylenbosch is al die
jaren als de weduwe van
Hugo Lefèvre door het le
ven blijven gaan.
In de trapzaal hangt een
pleisteren afgietsel van de
gedenkplaat aan de ingang
van het Stadhuis en in de
woonkamer hangt, netjes
ingelijst volgende tekst:
«Vermelding ten posthu-
men titel op de dagorde
van het Geheim Leger»:
LEVEVRE HUGO - ALOIS
PROSPER - ALFONS
Aktief lid van het Geheim
Leger, schuiloord «Le Hi-
bou».
Als politieagent heeft hij
aan de Weerstand belang
rijke inlichtingen kunnen
verschaffen, die tevens
ten goede kwamen aan de
Geallieerde Legers.
Zijn moed en zelfopoffe
ring waren een waarborg
voor zijn collega's.
Was medehelper bij het
weghalen van een ge
kwetste partisaan die on
der bewaking lag in het
Stedelijk Hospitaal.
Op verraad aangehouden
door de Gestapo werd hij
naar het koncentratie-
kamp van Elbrich ge
stuurd, waar hij overleed
aan de onmenselijke be
handelingen.
Voor zijn heldendaad aan
het hospitaal heeft de
Stad Aalst de naam Hugo
Lefèvre aan een nieuwe
straat in Aalst gegeven.
16.6.49
Lt. Gen. Pire,
Bevelhebber van het
Geheim Leger.
Alles in het huis ademt nog
de dierbare herinnering aan
haar echtgenoot.
«Men heeft Hugo veel eer
aangedaan,» zegt ze.
Ze spreekt over hem alsof
alles nog niet zolang gele
den gebeurd is.
Toch zijn vijfendertig jaar
voorbij
Er is een generatieopge-
groeid die geen weet meer
heeft van wat die gruwelijke
oorlog was, er is een gene
ratie die er nog vage herin
neringen aan heeft, maar er
zijn ook degenen die het
nooit zullen vergeten...
Hebben zij vergeven?
Wij hebben het niet ge
vraagd, omdat we nergens
een spoor van haat hebben
gevonden Men heeft ons al
les verteld met ontroering,
doch in volkomen sereniteit.
Dat heeft ons toch erg ge
troffen en we heben er lang
over nagedacht.
Komt er nog ooit zo'n oor
log?
Zullen wij het nog zelf mei',
maken? Of onze kinderen
Beangstigende vreger
waarop het antwoor
«NOOIT!» zou moeten zijrjp
Het Grote Stilzwijgen
In Aalst droeg een eenvoii,"0
dige politieman bij tot h^tei
redden van één mensenk l
ven. Het schijnt zo wein|-P
maar is zoveel
Want hierdoor werden no
heel wat mensenlevens
spaard
Hij hield van zijn land, mat
óók van zijn vrouw en v<J
zijn kinderen
Hij had gemakkelijk erger
kunnen onderduiken vo<
hij werd aangehoudej
Maar dan had men Adelii
en Jacques en Pierre opgi
pakt. Hugo offerde zich
voor zijn gezin.
Wat moet in die man zij
omgegaan, de weken vói
men hem gevangen nai
Niemand heeft ooit gewetr
wie hem heeft verradei
zelfs zijn eigen vrouw wifco
niets af van zijn aktiviteitr
in het verzet...
Hugo Lefèvre zweeg toi
men hém wilde dwingi
anderen te verraden,
had er zich uit kunnen pi
ten, maar hield vastberadi
de tanden op elkaar g<
klemd en sprak geen woori
Nauwelijks 34 jaar
stierf hij, ver weg van alk
wat hem lief was
Zwijgend.
Een stille, brave man,
tuigen allen die hem hebbef
gekend.
Eén van de vele miljoem
slachtoffers van het wrei
spel dat men oorli
noemt...
C.A.'
H. Hartkliniek te Asse
noch akkoord met pro
grammawet noch met de
metodes van Dr. Wynen.
Vorm van administratie
ve staking door voor am
bulante patiënten het
stelsel van de derde beta
ler niet te aanvaarden.
300 professoren uit
Leuven en elders protes
teren schriftelijk tegen
het feit dat patiënten
worden gebruikt als gij
zelaars in een politiek
konflikt.
Hoe is de toestand in het
Aalsterse?
Wat volgt is geschreven
maandagavond. Met de
kerstdagen zal daaraan
wel niet veel veranderen
met de wachtdiensten.
Hoe het verder evolueert
blijft ook voor ons een
vraagteken.
Huisartsen:
Volgens de «Medische
Kring van het Arrondisse
ment Aalst», die zich bui
ten het syndikale enkel
voor beroepsvervolma-
king en kulturele doelein
den opstelt, is het aantal
stakende huisartsen in
het Aalsterse quasi nul.
In het OCMW-hospitaal
St.-Elisabeth werd ons
uit goede bron gezegd
dat elk dokter die moest
fungeren er steeds was.
Nog een drietal dokters,
afwezig voor vakantie of
andere redenen, zouden
een andere houding kun
nen aannemen doch dat
ligt niet in de lijn van de
verwachtingen.
De eigen apoteek funktio-
neert normaal.
In het O.L.V.-Ziekenhuis
zijn alle diensten verze
kerd en gaat de wacht
normaal door. Zulks be
tekent uiteraard niet dat
elk medicus er aan de
taak is.
Op de bijeenkomst van
de specialisten op vrij
dagnamiddag stemde 2/
3e van de 20 aanwezigen
voor en 1/3e tegen de
staking.
De toestand is dan zo dat
wie verkoos niet te sta
ken gewoon, ongehin
derd, verder werkt.
Wie wel staakt behandelt
nog vroeger in empore
non suspecto gemaakte
afspraken doch houdt
geen konsultaties. Wie
zich toch aanbiedt wordt
door de dokter van
wacht, volgens zijn toe
stand, ofwel naar huis
gestuurd ofwel voor di-
rekte behandeling opge
nomen. Nieuwe patiën
ten kunnen alleszins niet
op raadpleging komen.
Hoofden van dienst blij
ven verantwoordelijk en
op post.
Naar men ons verklaarde
ligt het zeker niet in de
bedoeling individuen
voor de kop te stoten
doch gewoon aan te to
nen dat men met de pro
grammawet niet kan in
stemmen.
Iemand met ervaring
schetste ons de verdere
evolutie als volgt: «De
Konfederatie zal verder
blijven praten. Vroea of
laat wordt Dr. Wynen op
eigen vraag of op die van
andere instanties in het
gesprek betrokken en
wordt uitgekeken naar
een honorabel kom-
promis».
En de apotekers uit het
Aalsterse?
Volgende informatie
eveneens uit gezagheb
bende bron:
De apotekers van het
Land van Aalst hadden
Ir
vervolg v.p.
besloten voorlopig
dag te sluiten. Dat wa
verleden
tegenstelling met vl
Gent zijn echter vandaag
maandag alle apotekQ^
in het Aalsterse open. y
Voor verdere evolut j.
blijven echter alle mogt^
lijkheden open. Volger
onze zegsman had h( jn
bestuur van de apoteke |s
het niet bij het rech
eind door de apoteker >e
staking aan die van c ei
artsen te koppelen. Dtr
staking ageert ook te
gunste van de patiëntei'e
Door afsch- .en voor 9 |e,
procent var it magistr; n
le bereidingen zal d 'ei
klant op vb. een zalf t<-
gen reuma of een fl«
tegen de hoest geen tui-1
senkomst van de mutui^
liteit meer genieten. v
En worden de apoteker
gedegradeerd gewoo c
tot winkeliers.
LÉnc
