DAVIDSFONDS HERDERSEM
JUBILEERT MET
«CANTATE DOMINO»
«'T PONTEVEER»
■BRENGT
«DE KALE MAN»!
RUSTIGE START VAN
DRUK CONCERTJAAR MET
INTIEM MIDDAGCONCERT
Rockavond in Terlinden
<:4 - 25.1.1980 - L)e VOOrposi
Optreden van Thor in Jh Terlinden. (Erik)
De Germaanse God Van
De i onder barste in het
beg los met enkele har
de .k nummers, waar
om het stevige Rock 'n
rol reen en I'm gonna
get vhile I can. Vervol
ger swam een aange-
nan afwisseling met
zacl e nummers, waarbij
ook ie dwarsfluit een
dan -are rol speelde.
Hie x>r ging het geheel
eerc ,-r naar het simfoni-
sche toe, zonder echter
het ockkleedje te verlie
zen. De beste hiervan
vonden we Sunshine in
the moming en From the
beginning to the end. Te
vens brachten ze op een
knappe manier het
Throw down the sword
van Wishbone Ash. Sa
men met de degelijke,
maar niet overdreven
lichtinstallatie vormde
dit een genietbaar ge
heel. Hierbij mogen we
ook niet de lange, maar
geslaagde drumsolo ver
geten te vermelden. Na
Alles bij elkaar bracht
THOR een gevarieerd
programma, wat steeds
aanspreekt. De manier
waarop ze dit brachten
was zeker niet van het
eerste het beste. De
groep gebruikte wel op
alles (mikro's en gitaar
versterkers) echo, wat de
klank voller maakt. Maa'
we ontdekten onder an
dere stevig gitaarwerk,
zoals dat van de bas, en
dat zegt genoeg.
Bert
Vanaaag vrijdag 25 januari komt de kulturele raad de programma «De Kale
t Ponteveer» in de feestzaal van het St.-Jozefskolle- Man» aan bod als orga-
ge :n de Pontstraat met een tweede initiatief aan nisatie van de kulturele
W~' raad «'t Ponteveer».
Het wordt een kabaretavond onder de titel «De Kale Op fijne, humoristische
Man» gebracht door Ronald van Rillaer. wijze wordt de moderne
Kabaret is hier teater in Ronald van Rillaer, oud- mens er doorgelicht,
de ruimste zin van het student van de Studio neurosen en psychosen
woord. Het gaat op zoek Herman Teirlinck, slaagt inkluis.
naar nieuwe uitingsvor- er sinds een paar jaar in feestzaal is gelegen
nen. het haalt oude, ver- een eigen Vlaams kaba- de Pontstraat nr. 7 en
eten technieken weer ret op het getouw te bren- °P de speelplaats is par-
Tj. het streeft naar direkt gen en te houden. Een keermogelijkheid. Inrit
intakt met het publiek, zekere bekendheid ver- langs de Hoogstraat.
r veronderstelt uiter- wierf hij alleszins door Toegangsprijs 100 fr.
aandacht, gevoel met de eigen kabaret- Voor kaarten kan men
humor en een soe- groep «Toost» het Humor- terecht in het «groot» kol-
•nges telde intelligen- festival te winnen. lege of telefonisch via
odat men de akteur Voor het eerst in het Aal- nummer 052-35.64.20.
lijk vat en volgt. sterse komt nu zijn twee- LH
Catate Domino gaf ter ere van de H. Antonius een konsert. (Erik)
.et Davidsfonds van Herdersem bestaat veertig
jaar. Geen beter middel om dit uit te jubelen dan
doorheen de heerlijke stemmen van knapen en
mannen van «Cantate Domino». De O.-L.-Vrouw -
Hemelvaartkerk biedt een degelijke akoestiek. De
barokke ruimte is sfeervol, niet overladen met en
geltjes en guirlandes en grillige ornamenten. Er is
veel publieke belangstelling (men zou moeten kun
nen nagaan hoe groot de invloed van de fondsen van
diverse strekkingen op het kulturele leven in Vlaan
deren geweest is en is) en wat uitzonderlijk is en
positief men begint stipt.
Zoals enkele weken gele- heeft niet de gewoonte er
den het Hallelujakoor zich op een gemakkelijke
stemming bracht door of oppervlakkige manier
Praetorius' «Audite, sile- van af te maken (en dit is
te» te laten aanheffen vaak wel het geval bij
door een dubbel koor zogenaamde grote ver-
(voor en achter in de tolkers), een concert is
ruimte), zo ook bracht voor hem geen routine-
«Cantate Domino» een kwestie, geen klusje om
ingetogen sfeer door pro- op te knappen. Het ge-
cessiegewijze naar voor volg daarvan is dat alles
te komen, stijlvol, gedis- verloopt in volle concen-
ciplineerd, eerst zoe- tratié en met een rijkdom
mend, dan zingend. De aan nuances,
stemmen verdeelden Vivaldi's Gloria in D. is
zich over de ruimte, de zo een werk van hoge
.noodzakelijke stilte viel vlucht, van brede adem.
in. Het is een van de be-
Het ligt voor de hard dat kendste werken van de
Vivaldi, Haendel, Mozart Venetiaan en het omvat
en Monteverdi want elf nummers, rijk aan
dat waren de klinkende kontrasten, toonaard en
namen op het program- tempowisselingen. De
ma orkestrale begelei- beweeglijkheid en de
ding vereisen om hele- klankrijkdom zijn typisch
maal uit de verf te ko- barok, de muzikaliteit ty-
men, om de nodige rug- pisch Italiaans. Diep re-
gesteun aan het koor te ligieus van karakter is
geven, om zwierigheid te het werk niet, daarom
krijgen en reliëf. Maar raakt het te zeer de
even vanzelfsprekend is pracht en praal van een
het dat «Cantate Domi- triomfalistische kerk.
no» geen kapitaalkrach- Maar er zijn sterke mo-
tige instelling is die bij menten en die kregen
elk optreden een beroep kleur en reliëf. Ik denk
kan doen op een uitge- aan het gloedvolle cre-
breide orkestbezetting, scendo in de aanhef, aan
Zo komt het dat Jacques de klaar genuanceerde
De Mey, organist aan de golfbeweging van de
Sint-Baafskathedraal te sopranen (die daarmee
Gent, begeleidde op cla- hun wat aarzelende aan-
vecimbel. In de ker- zet van het «In terra pax»
kruimte ging veel van de wegzongen) in het «Lau-
intieme klank van het in- damus Te», aan het ho-
strument verloren, maar mogeen samenvloeien
het koor voelde zich ge- van de stemmen in het
ruggesteund en dat was «propter magnam glo-
primordiaal. rian Tuam». Ik denk aan
Over het koor zelf niets de herhaalde smeekbede
dan lof. Michael Ghijs «miserere nobis», nu
eens voorgezongen door
Steven Daelman, dan
weer door Johan Hae-
saert, nog niet helemaal
vol van draagwijdte
(maar kan men de jeugd
verwijten jong te zijn?),
maar zuiver en geïnspi
reerd van zegging. Ik
denk vooral aan het
«Quoniam Tu solus», het
sluitstuk van de ringcom-
positie en aan de triom
fantelijke dubbelfuga op
de woorden «Cum Sancto
Spiritü», afgerond door
een krachtig «Amen».
Haendel is een gelijkaar
dige persoonlijkheid als
Vivaldi. De luister van
hun werk overtreft de
diepgang. Als je de
«Messias» een paar keer
hebt gehoord, kan je de
thema's meeneuriën.
Haendel is een bron van
melodie maar zonder de
religieuze emst, zonder
de mystiek van Bach.
«And the glory of the
Lord» klonk overtuigend
en vol, met stralende ten
oren, maar naar mijn ge
voel niet voldoende ge
bonden. Ludwig Van Gij-
segem zong met soepele
stemvorming en intense
expressie het lyrisch-pa-
storale «Every Valley».
Toen volgden twee over
bekende koorpassages.
«For unto us a Child is
bom» klonk als een
vreugdevolle reactie op
de aankondiging van
Christus' geboorte, fris
en ongerept, in een door
Michaël Ghijs strak ge
houden ritme. Het «Hal-
leluia» miste de stralen
de koperblazers en de
trillende strijkers maar
het koor schiep de punti
ge notenrijen en het
haakwerk van de diverse
partijen tot een gaaf to
taalbeeld.
Of Mozart noten zet bo
ven een religieuze tekst,
een vrijmetselaarscanta
te of een libretto van da
Ponte, het blijft Mozart:
altijd even Olympisch
sereen, maar vaak toch
niet zonder sporen van
weemoed of pijn. Zijn re-
liegieuze muziek kan
even harmonisch klinken
in een paleis vol kroon
luchters als in een kerk
van pure eenvoud. Maar
anders is de toon in zijn
«Requiem». In het noten
beeld zitten, net als in
het adagio van zijn klari
netconcert, wolken van
verdriet geborgen om
een nakend afscheid.
Weg zijn luchthartigheid
en speelsheid. Hier
heerst een donkere toon
aard, niet verbitterd, niet
wrang, maar droefgees
tig. Het «Sanctus» en het
«Benedictus» uit dit «Re
quiem» kregen in de in
terpretatie van Cantate
Domino iets van die be
heerste gevoeligheid (al
leen het «Hosanna»
mocht iets gedempter),
en het kwintet Steven
Daelman, Lieven Deroo,
Ludwig Van Gijsegem en
de knapenstemmen le
verde voortreffelijk solo-
werk.
Hoogtepunt van de
avond waren voor mij en
kele fragmenten uit Mon
teverdi's «Mariaves-
pers». De komponist
volgde qua bezetting het
voorbeeld van zijn Ita
liaanse voorganger Gio
vanni Gabrieli die in zijn
«Symphoniae Sacrae» de
voor zijn tijd oorspronke
lijke instrumenten met
menselijke stemmen wist
te harmoniëren. Monte
verdi gebruikte als basis
voor zijn tekst passages
uit de psalmen en het
Hooglied, voor de muziek
ingrediënten die hij om
toverde tot een eigen
stijl: het falso bordone
(primitieve meerstem
migheid in de liturgische
muziek), de cantus fir-
mus (melodie in het Gre
goriaans met boven- of
onderstemmen in het
koor), de monodie (recit<
tiefstijl met begeleidin^lijk
van basso continuo), dnak
cori spezzati (opgespli» d«
ste koren om de ruimtienc
op te vullen o.m. meOdt
echo-effecten die stereofenc
fonie suggereren). wer:
«Dixit Dominus DominCt 3-
Meo» kreeg een bijzondelege
re expressie vooral in hecori
recitatief en in de B;
tijnsachtige aanroep:
gen. De tempowisselii
gen echter verliepen ietf®
te weinig subtiel. P) d
«Nisi Dominus aedific<fet_:
eef d
ifk
verit domum» was
gaaf bouwwerk. Nu eei
zetten de alterneren)
dubbelkoren een decoi
tieve Korinthische
voor ons neer, dan
een stoere Dorische pij
Ier. Het samenvloeien
de crescendi groeide g<
lijkmatig. Hier gebeur)'
iets uitzonderlijks:
chaël Ghijs stuwde zijl
koorleden naar een grol
en geestdriftige prestatil
die uitmondde
psalm voor dubbelk<
«Lauda Jerusalem»,
litanie van vreugde
door haar spankracht e."0®'
haar ijl karakter uitdein!® to
de tot iets onaards, afgw'f®'
sloten door een viriel el"
zwierig «Amen».
Toen ik voor het eeri
hoorde dat «Cantate
mino» zich aan Mont
verdi waagde, stond
wat angstvallig. Ma<
mijn vrees is weggeël
Deze muziek, vol drai
tiek, bijna een permi
nent vloeiende mel<
sche stroom, is wat hl
koor betreft 'af'. Zal hl
wonder zich realise»
wanneer strijkers, hoi
blazers, trompetti
trombones, orgel en c!(
vecimbel een klassi
ke bezetting bijna
bij de menselijke stew™®1
voegen? fe*
W.D.B;,.8'1
bleef
net
In de reeks middagkoncerten in de feestzaal van het stadhuis: het Gazelle Ensemble
(Erik)
Met zijn drieën stonden ze op het programma: Chris
Cornelis, piano; Sabine Haenebalcke, piano en Yves
Gazelle, dwarsfluit. Van deze drie (en dat zullen de
beide andere uitvoerders me wel niet kwalijk ne
men) is in Aalst Haenebalcke de meest bekende.
Vooral dan door haar medewerking aan het Dirk-
Martensjaar en haar leraresschap aan de Academie.
Uitgerekend zij moest het vorige zondag door ziekte
laten afweten. Dat bracht meteen een nogal forse
wijziging in het oorspronkelijk programma mee. Het
duo Gazelle - Cornelis loste dit op een perfekte
manier op en bood een muzieknamiddag aan, die
zowel gezellig als boeiend te noemen was.
Zaterdagavond trad de rockgroep THOR op in Terlin
den. en niet in Dido zoals vorige week verkeerdelijk
werd aangekondigd. Nogmaals: sorry JH Terlinden
voor deze ongewilde vergissing. De Oostvlaamse
groep bracht een konsert van een erg genietbaar
niveau, en bewees hiermee dat ze uit ervaren spe
lers bestaat. Het was al een hele tijd geleden dat we
in onze streek een rock konsert konden bijwonen,
laat staan één van goeie kwaliteit, en we mogen dus
zeggen dat we er weer eens van genoten hebben.
enkele nummers in blues
tempo zoals Anyway you
want me (cfr.: Little Ri
chard) werd het rock 'n
roll aan de lopende
band: waaronder Jum
ping Jack flash (Stones),
Johnny B Goode (Chuck
Berry) en Blue suede
shoes (Carl Perkins).
De middagconcerten
hebben een specifieke
taak in het Vlaams Con
certleven. Vooral jonge
mensen, wiens talenten
al duidelijk bewezen
zijn, krijgen hier de kans
om op zeer hoog niveau
de kring der bekenden en
geboortesteden te
ontspringen. Een paar ty
perende zaken zijn daar
bij nogal opvallend: de
zweem van nonchalance
en improvisatie (en dat
mag best van mij hoor)
en de keuze van de gebo
den muziek. Ik maak me
geen illusies dat ze zich
uitgerekend door ons
klaaglied over wildgroei
van barokmuziek in het
Aalsterse leven hebben
laten inspireren om voor
al hedendaagse en ro
mantische componisten
aan het woord te laten,
maar wat de keuze der
Vlaamse muziekschrij-
vers betreft kan ik hen
niet voldoende felicite
ren. Op 6 nummers twee
Vlamingen dat is bij mijn
weten jaren geleden!
Voor we het programma
ter hand nemen toch nog
even vermelden dat
Chris Cornelis natuurlijk
achter de piano-draak
mocht plaats nemen. Ik
herhaal het nog maar
eens, dat dat ding een
ware vlek is voor een
stad als Aalst die zich als
cultuurstad opwerpt,
maar waar pianisten
voor elk concert met een
wiebelende spijkerkist te
maken krijgen. Ik hoop
van harte dat als het cul
tureel Centrum ooit
mocht klaar komen, en
de verhuizers aan rukken
ze zo groot als ze is van
de trappen naar beneden
dondert en zo eindelijk
haar ware functie krijgt:
als brandhout.
Goed we starten met de
sonatine voor fluit en
piano van Pal Jardanyi,
de helaas veel te vroeg
gestorven Hongaarse
componist, wiens muziek
vooral door zijn leraars
en belangstelling verwe
ven is met de volksmu
ziek van zijn land. Vooral
het adagio, een zachte
dialoog tussen de droeve
fluittoon en de treurende
klanken van een broos
pianospel zijn daar type
rend voor. Het wordt met
een een voorbeeld van
hoe een rustig program
ma op een zondagmid
dag ook tot hoogstaand
kan uitgroeien.
Van Peter Cabus staat de
sonatine op het getouw.
Het is een vrij jong werk
(is het niet van 71?), en
een illustratie van Ca
bus' voorliefde en be
heersing van de kamer
muziek, wars van alle re
volutionaire vernieuwin-
gingen schitterend uitge
bouwd. De inzet treft
door de wijde spreiding
in de pianopartij. De fluit
vol spanning en opge
kropte geladenheid
bouwt daar stilaan een
van onze huidige compo
nisten herkenbare
Vlaamse moderne kleur
tegenaan, vooral dan in
het wiebelende tweede
deel. Het moet me weer
van het hart hoe verheu
gend het is dat de nieu
we generatie niet alleen
onze meesters ontdekt
heeft en uitvoert, maar
dat de luisteraars ook
daarmee de kans krijgen
om wat de platenmaat
schappijen aan hun
laars lappen mee te
maken.
Naar Mozart met zijn so
nate KV 14 in C. Aan het
nummer al te merken is
het een jeugdwerk. Oor
spronkelijk voor viool en
piano, respectievelijk
fluit en violoncello ad li
bitum. We krijgen dus de
tweede vorm met dien
verstande dat de piano
behouden blijft. Dat is
voor een Mozartuitvoe-
ring niet zo'n gelukkige
uitvoering. omdat de
kleur van de piano niet
het dartelle en blije van
deze speelmuziek, met
de nodige knipoogjes
naar Johann Christian
Back, kan weergeven.
Het wordt ook nogal een
sterke Mozart, stevig op
zijn poten gezet en vooral
de voorslagen zitten nog
al goed in de verf. Het
hoog tempo van het mi-
nuetto primo duwt de
fluit af en toe naar de
achtergrond, zodat het
evenwicht even op de ba
lans wankelt, maar het
slotallegro spettert wel
de vonken in het rond.
Naar Czerny, nachtmer
rie van velen en mijn
jeugd. Natuurlijk is zijn
Duo Conertant doordron
gen van zijn genialiteit
dan de voorbije num
mers. De beide instru
menten voeren hier een
gesprek, met dien ver
stande dat en toonlad
ders, en tertsloopjes, en
gebroken akkoorden en
octaafsprongen en al die
andere technische dui
veltjes ingelast zijn. De
fluit is in de grond een
meeprater, wel op zeer
hoog niveau, en het pu
bliek gaf uiting aan zijn
voldoening door na het
prachtig eerste allegro
een extra applausje in te
lassen) mag ik toch zeg
gen dat mijn voorkeur
naar het dansend rondo
ging?)
David van de Woestijne,
de vorig jaar overleden
componist was de twee
de Vlaming. Zijn Nottur-
no is een kort stuk, een
zwoel stuk, waarin piano
en fluit elk hun eigen
weg gaan, maar toch
naast elkaar lopen. Het
is vooral een sfeerbeeld,
hoe een beheerste fluit
toon en juiste pedaal
techniek een klankkleui
kunnen oproepen waar
bij muziek om de schoon
heid vervaagt, en di
vreugde om «andere» to m
nen te maken naar vorei
treedt.
donizetti is de slotverant J
woordelijke, zijn Sonate
voor fluit en piano is na
tuurlijk een maaksel vod-
de in de eerste plaati
opera-componist. Ik vei
denk er hem sterk van
dat hij het zo uit de moui
geschud heeft, complee
met alle virtuoze eise:
die hij voor zijn belccmt
of strijkkwartetten ac
de uitvoerders vraagt i
in verweven. Je hoort
dat de glinsteringen ei
schitteringen eruit wip
pen, en dat het hele stu
berekend is om luister
aars en musici daar
pakken waar ze onmid
dellijk te bereiken zijn: ii
hun emoties.
Chris Cornelis en Yvei""
Gazelle rondden na he
inleidend largo met eer
hoogst zwierig allegri
af. Knap hoor!
Volgend middagconcer
3 februari met het Bel
gisch Klarinettenkwaï
tet. Daar moet U heen, c
was het maar om muziel
in een originele samen
stelling te horen klinken
F.C
