het linnen doek
MET «EDWARD» TOTAALSPEKTAKEL IN ST.-JOZEFSKOLLEGE
24 - 15.2.1980 - De Voorpost
ïaïeve manier worden de symbolische bijgedachten van
b aan de orde gebracht. De decors, de mooie choregra-
de fijne nummers vormen echter een streling voor oog en
i beetje bombastisch soms, maar de moderne versie van
ls allerbest genietbaar voor muslcalllefhebbers.
met de menselijke kracht. Op eenl
machine onklaar. HIJ wordt hlerdootj
;ale dosis erg gevaarlijke gamma
it schijnt Dr. Banner er heelhuids af!
vaad over maakte. HIJ
I dierlijk uitzicht, en zijn
zienderogen dikker. HIJ
HIJ ls de ongelooflijke
ge David Banner,
probeert Banner
te doen worden,
Toneelkring De Schakel sluit zijn seizoen ongeluk
kig af met «Pro Patria», een stuk in vier bedrijven
van Eddy Asselber&s in een regie van Guido Kllnck.
Zelfs een schitterende vertolking van Jo Van Den
Brulle kon niet verheulen dat een en ander vierkant
draaide. Ruim drie uur lang wordt de gelaten
toeschouwer een zoutloos stuk teater voorgescho
teld.
De kantine van een ka
zerne ergens In Duits
land. Soldaat milicien
Freddy Konincken kon
het werk als barman niet
alleen aan en krijgt een
hulpje toegewezen, sol
daat milicien Rudy De
Haeck. Op het eerste
zicht Is deze laatste een
harde jongen, maar stil
aan groeit een vriend
schap tussen de mill-:
ciens en De Haeck ont
popt zich tot een gevoe
lige, onzekere figuur. Op
een stille avond valt de
officier van wacht, kapi
tein Verachtert, de bar
binnen vergezeld van
twee adjudanten. Hij ter
roriseert alle aanwezi
gen, barman De Haeck
Inkluls. Verachtert Is een
pover' figuur en een mis
lukkeling; hij weet dit
maar al te goed en
reageert zich af door zijn
ondergeschikten op een
ongehoord brutale ma
nier te vernederen. De
adjudanten durven niet
protesteren, dat zou hun
promotie in gevaar bren
gen. Uiteindelijk ontploft
de bommoegetergd
bedreigt De Haeck kapi
tein Verachtert met diens
revolver, en dat komt
hem duurte staan.
Dit verhaal is vooral
bedoeld als kritiek op het
leger en de maatschap
pij, waar de groten alle
macht hebben en hun
verantwoordelijkheid af
schuiven op de rug van
de kleintjes. Of zoals
Verachtert op zeker
ogenblik zegt: «Ge geeft
iemand een uniform, ge
steekt er een paar
stompzinnige tekens op,
streepkes of sterrekes
of... en ge maakt andere
mensen. Ge begint
direkt te vereenvoudi
gen: ge kunt met kate-
gorieën babbelen.»
De stroeve regie van
Guido Klinck ontneemt
het spel alle kansen en is
de belangrijkste oorzaak
voor het matte vertoon.
Door het veel te trage
De akteurs hadden het echt hard te verduren op scène, (per)
tempo Is alle spanning
zoek en zijn vooral de
eerste twee taferelen
langdradig en saai. Dit
stuk had minstens een
half uur sneller gespeeld
kunnen worden. Dat ge
brek aan spanning werd
nog in de hand gewerkt
door een verkeerde
plaatsing: het hele ge
beuren speelt zich voor
namelijk af op één helft
van de scène. Pas naar
het einde toe wordt de
hele ruimte benut. Te
traag tempo en ondoor
dachte plaatsing zijn de
voornaamste, maar spij
tig genoeg niet de enige
leemten in de regie.
Herhaaldelijk wordt het
effekt van een dialoog of
van de aktie verknoeid
door een zwakke Inter
pretatie. We denken hier
aan het enerverend op en
neer geloop van lui
tenant Chivet. Dat il
lustreert wel bepaalde
karaktertrekken van dit
personnage, maar het is
niet meer mooi om aan
te zien. Er bestaan sub
tielere manieren om een
of ander trekje te sug
gereren en dat hoort een
regisseur te weten. Maar
we denken ook aan het
beginfragment na de
pauze; terwijl de zaal In
volledige duisternis is
gehuld wordt een maat
schappijkritisch lied van
Vuile Mon gedraaid. In
één der strofen krijgt
ook het leger een veeg
uit de pan. In plaats van
dit fragment er uit te
pikken wordt heel het
nummer gespeeld. Heel
wat aanwezigen maakten
van de gelegenheid ge
bruik om hun gesprek
van zoéven voort te zet
ten, zodat de bewuste
passage de mist inging.
Ook dat had G. Kllnck
kunnen voorzien.
Als beginnend regisseur
moet hij natuurlijk leer
geld betalen, maar deze
fouten waren te flagrant
om door de vingers te
zien. Tenslotte is het
publiek er de dupe van,
want ook de prestaties
van de spelers hadden er
onder te lijden. Hans
Hendrickx bracht als
S.M. Freddy Koninckx
een van de betere vertol
kingen. Hendrickx ver
plaatst zich vlot en moei
teloos in de huid van de
brave en naïeve jonge
man die stilletjes naar
zijn laatste dag onder de
wapens toeleeft en zich
zonder morren naar de
grillen van zijn dlrekte
chef, Brigadier Wendin,
schikt.
André Hendrickx vertolkt
de rol van die onbehou
wen brigadier. Deze man
gebruikt het beetje
macht dat hij bezit om
zich te verrijken met
allerlei smokkelzaakjes.
Ook hij speelt zijn rol
behoorlijk, zij het soms
wat te gechargeerd.
Paul Sonck daarentegen
stelde ons teleur. Hij is
de driftige luitenant Chi
vet die we al eerder
vernoemden. Benevens
dat zenuwachtig geren is
de man zo goed als
Een mooi plastisch beeld als afscheid, (per)
Een sterk moment in het stuk. Jo Van de Brulle tijdens zijn
monoloog, (per)
onverstaanbaar en onge
loofwaardig; dergelijke
figuren bestaan gewoon
weg niet.
Ook Tuur Van Den Brulle
was niet in zijn dagje.
Deze akteur had zicht
baar last met zijn tekst
meer dan eens versprak
hij zich of kon hij slechts
met moeite zijn tekst
herinneren. Dat kapitein
Verachtert toch een boei
ende figuur bleef was te
danken aan het akteerta
lent van een technisch
sterke Van Den Brulle,
die ook fysisch geknipt
was voor de rol
Hendrik Wljnendaele le
verde een knappe presta
tie in de rol van adjudant
K.R.O. Simoens, één
van Verachterts slacht
offers. Hij verkeert In de
weinig benijdenswaardi
ge positie die menig
intellektueel in het leger
bekleedt: om zijn kan
sen op promotie gaaf te
houden moet hij zich de
vernederingen van zijn
chef laten welgevallen.
Wljnendaele weet die
tweestrijd goed te sug
gereren, vooral dankzij
een beheerste mimiek en
gevoelig stemgebruik.
Ulrich D'Haese Is de niet
al te snuggere Westvla
ming, adjudant K.R.O.
Dekkers, het type dat
zijn oversten steevast
naar de mond praat, tot
grote ergernis van heel
zijn omgeving. Geen
gemakkelijke rol, maar
toch een goede vertol
king. Vooral de scène
waarin hij, na een reeks
vernederende opdrach
ten, totaal uitgeput neer
valt was één der hoogte
punten van de avond en
getuigde van heel wat
akteertalent.
Gi Van Moesike en...
vertolkten als M.P. een
kleine bijrol. Ze brachten
die naar behoren.
Dat er op sommige
ogenblikken echt goed
toneel viel te beleven
schrijven we op het
debet van Jo Van Den
Brulle. Hij leverde een
vlekkeloze prestatie. Zo
wel in de dialoog als in
Traditiegetrouw brengt de basisschool van het St.-
Jozefskollege te Aalst, «Collegium Alostanum», om
de twee jaar een toneelstuk met muziek en zang.
Dit wordt dan «Edward», een toneelstuk voor jong
en oud op tekst van schooldirekteur Jos Van de
Maele muziek van Pater E. Poot S.J. en dit in
samenwerking met het «Hallelujakoor» en de «Kolle
gesymfonie» onder leiding van retorikaleraar Gaston
De Cock.
Met «Edward», een tragi- beeldingskracht zijn ge-
komisch stuk in vijf akten, weest, wordt gebracht
een ode aan Daniël Defoe als hulde aan de heer Van
en zoon Robinson Crusoë de Maele die ook met de-
die bij generaties kinde- ze zevende en wellicht
ren oorsprong en inzet laatste prestatie in het
van moed, durf en ver- Aalsterse qua kinderto
neel pionierswerk heeft
gelevert.
Nieuw is tevens de unie
ke samenwerking tussen
Kollege en verschillende
Aalsterse Meisjesscholen
die instaan voor de Bal
letgroep.
In de hulde komt ook Pa
ter Poot aan bod die nu
precies in februari 1980
de Kollegesymfonie een
karteeuw leidt.
Wat het kollegetoneel zo
bizonder maakt is wel de
harmonische samen
werking tussen leraars en
leerlingen, het naast en
door mekaar lopen van
kinderen- en volwasse
nenwereld waarbij de
jeugd meestal oorzaak
maar tevens oplossing
van het dramatisch gege
ven is.
Spel, mime, ballet, mu
ziek, symfonie, het wordt
een totaalspektakel waar
bij zowel inrichtende
macht als de hele Kolle
gegemeenschap nauw
betrokken zijn.
In het Museum Oud-Hospitaal gaat vanaf 29 februari schilderkunst, e.a.; Er men te stellen welke jn
tot 25 maart e.k. een tentoonstelling over «Kinderar- wordt tevens gedacht om dit alles een beknopt
beid vanaf omstreeks 1800 tot 1914». Het is een ernaast en/of er op aan- doch blijvend overzicht
initiatief van het D.A.V.S. voluit: Daensmuzeum sluitend een brochure sa- zou kunnen geven. £_v.
en Archief van de Vlaamse Sociale Strijd dat
iermede een eerste maal in de kijker gaat staan,
eteen is het een gelegenheid voor deze instelling
waarvan Rein D'Haese nu haast tweejaar lang de
vel-doet-al is geweestom zochzelf bij het pil
lek te introduceren en tevens zijn bestaans reden
abaar en duidelijk te maken.
ganse opzef van deze
■■toonstelling was eer-
c als idee gegroeid
men, zowel de plaat-
- ïijke Daenskring als bij
-3.V. De Rank, zij het
,,-eheel buiten eikaars
.aedeweten. Zodra men
hiervan afwist werd in
onderling overleg door
beide verenigingen over
eengekomen om, in een
eerste fase, de organisa
tie van deze tentoonstel
ling door het pas ge
ïnstalleerde D.A.V.S. te
laten uitwerken. Met de
hulp van het stadsbe
stuur en de schepen van
Kuituur kon het geheel
binnen een vrij korte tijd
spanne vorm krijgen.
Dit alles was niet in het
minst haalbaar doordat,
door het Gentse Stadsbe
stuur en het Gentse mu-
zeum voor Tekstiel en In
dustriële Archeologie,
het reeds bestaande ver
zamelde en uitgewerkte
materiaal over dit onder
werp dat door dezen
trouwens reeds vorig
jaar te Gent zelf werd
getoond welwillend
voor de gelegenheid
werd afgestaan.
Het tema Kinderarbeid
zal later nog aan bod ko
men te Aalst. Zowel
DaensKring als C.S.V.
denken hierbij aan een
tentoonstelling over de
invloed en weerslag van
dit zo emotioneel gela
den onderwerp, in de
verschillende kunstuitin
gen van de gelijklopende
periode en ook van latere
periodes, o.m. in de lite
ratuur, de poëzie, de
Het stuk
Na zijn leven van roem-
maar ook van bittere
tegenslag verblijft de
blinde en hulpbehoeven
de Daniël Defoe, gewe
zen diplomaat, bij lan
Gently en diens zoontje
Edward. Tussen Defoe en
Edward is een diepge
meende vriendschap ge
groeid. Edward deelt
onvoorwaardelijk het lot
van «oompje», een leven
waarin gunst en afgunst,
nijd en vriendschap hem
blijven achtervolgen. Ed
ward wordt dan ook met
harde dingen gekonfron-
teerd doch zet zich totaal
voor «Oompje» in.
Meteen komen we in de
stroeve wereld van de
volwassenen en in de
weldoordachte spelletjes
van het kind waarin fiktie
en werkelijkheid voortdu
rend mekaar kruisen.
De auteur
Jos Van de Maele is met
«Edward» niet aan zijn
proefstuk.
Reeds in '45 voerde hij
als jong onderwijzer «Ra
dijs en Bot op sterre-
vaart» van Anton Van de
Velde op.
Hij startte met het kolle
gekoor waarvan hij tien
jaar lang de leiding had
en waarmede de Provin
ciale Prijs van Oost-
Vlaanderen werd be
haald. Bij «Arbeid en
Kunst» was hij aktief in
de onvergetelijke operet
tes «Victoria en haar Hu
zaar» en «De Lustige
Boer».
Nadat met de retorici en
kele klassieke werken ten
tonele werden gebracht
volgde de lange reeks
kindertonelen, steeds
met zang.
Na de opvoering van
stukken van Gustaaf Van
de Perre (Okegem) waar
de aktle doet hij ons het
falen van anderen verge
ten. Hij laat ons Rudy De
Haeck kennen als een
ruwe bolster met een
zachte pit, een romanti
sche natuur die zich niet
kan schikken naar de
harde en zinloze disci
pline van een systeem.
Reeds van bij zijn eerste
verschijning slaagt Jo
Van den Brulle er In een
levensechte figuur neer
te zetten en het drama
tisch einde aan te kondi
gen.
Het dekor en de kostu
mering voldeden aan
verwachtingende
ziek van Isopoda ligt
niet, maar was to
nergens storend.
Om een positieve eln
balans van deze v
toning te kunnen opn
ken moesten we tev«
tekortkomingen vastst
len. De besproken goe
vertolkingen waren e
pleister op een hout
been, maar houden d<
ondanks ons vertrouw
In toneelkring De Scl
kei ongeschonden.
T,1
bij ook de heer Eeckman
en Pater Pont zich ver
dienstelijk maakten
kwam de indrukwek
kende reeks toneelstuk
ken van het duo Van de
Maele - Poot. Na «Reppe
de haas», «De Roep in
het Woud», «De jonge
Magiër», «Potta Gyoma»,
«Het junglekind» en «Jo
zef, de kleine Dromer»
wordt het nu «Edward».
De Komponist
Van jongsaf toonde de te
Parijs geboren Pater Poot
muzikaal uitermate be
gaafd, als zanger en vio
list. Het Koor genoot zo
wel te Drongen als te
Borgerhout en te Aalst
steeds zijn volle interesse
en een Kollegesymfonie
stichtte hij zowel te Bor
gerhout als te Aalst,
Zijn grote verdienste
blijft zeker het stimuleren
en het initiëren tot muzie-
kale kreativiteit bij ontel
bare jongeren.
Wanneer?
Opvoeringen van «Ed
ward» kan U meemaken
op vrijdagen 22.2, 29.2,
7.3 en op zaterdagen
23.2, 1.3 en 8.3 in de
feestzaal van het St.-Jo-
zefskollege, Ponststraat
met begin de vrijdag te
19 u. en op zaterdag te 18
u.
Origineel hierbij is de
programma-brochure die
tevens dient als toe
gangskaart zodat U,ge
ïntroduceerd wordt en
vertrouwd raakt met de
Engelse spirit uit de tijd
van Daniël Defoe en het
toneelgenot reeds op
voorhand thuis kan be
ginnen.
Kaarten aan 150 fr. Fami-
liekaart voor 4 personen
500 fr.
Op de Kollegespeelplaats
is parkeergelegenheid.
LH
De mannen van De Schakel. Zij vertolkten Pro Patria
Deze week drie nieuwe films op de affiche. Echte uitschieters
er weliswaar niet bij. De enige uitschieter Is «The Wlz»,
remake waarover de kritieken verdeeld zijn.
Cinema Feestpaleis
Zaal 1
Met «De kolossale Hulk», de film van Kenneth Johnson met
Blxby ln de hoofdrol blijft het Feestpaleis In het genre van
monster- en aanverwante uitspattingsfilms.
Ditmaal gaat het hem om een geleerde, David Banner,
geleerde die experimenteert met de menselijke kracht,
keer raakt de teller van
blootgesteld aan een massale dosis erg
stralen. Op het eerste gezicht schijnt Dr. Banner
te komen. Een paar dagen later echter beeft hij een licht
ongelukje. Hierdoor ondergaat hij een verschrikkelijke
fose, blijkbaar omdat hij er zich kwaad over maakte,
verscheurt zijn kleren, hij krijgt een wild
huid kleurt groen. Zijn spieren worden
groeit Ineens tot meer dan twee meter.
Hulk geworden.
Wanneer zijn woede afneemt ls hij weer de rustl;
Met de hulp van zijn assistente Elaine Marks
het proces, dat hem de gevaarlijke Hulk dreigt
om te bulgen. Hun pogingen worden tegengewerkt door
journalist van een sensatieblad, door de politie die het
monster achterna zit, door Banner zelf als die weer
woedeaanval heeft, en door nog zovele toevaUlgheden.
Voor een op sensatiebelust pubUek die eens op een plezante
manier wil griezelen.
Zaal 2 en 3
In zaal 2 en 3 deze week twee verlengingen. Voor zaal 2 ls dat
«Airport 80» of de kaping van een Concorde, en voor zaal 3
«Paradise Alley» of «De hellekroeg».
CINEMA PALACE
Benedenzaal
In de grote benedenzaal heeft men hier aan de kinderen gedacht
die nogmaals hun hartje zullen kunnen ophalen met die «Dolle
Kever» Herble.
Wie het nog niet wist, Herble ls een kleine lieve volkswagen die
zijn Uefde verpacht heeft aan twee mensen, Jim Douglas en
Carole Bennet Samen met dat Ietwat stuntelige koppel zal hij
heel wat knettergekke avonturen beleven.
In deze film van Robert Slevensom (er bestaan meerdere
fllmavonturen van Herble) draalt het verhaal rond de passie van
Jlm, autoraces. Jlm heeft echter op dat vlak geen geluk. HIJ rijdt
al zijn wagens lu diggelen, totdat bij Herble ontmoet Vla de
diplomatische Carole zal hij er zelfs ln slagen een race te rijden
tegen de kampioen autoracen, Peter Thoradyle, en natuurlijk
dank zij Herble wordt de race gewonnen.
Een guitige familiefilm die ln herneming gaat
STUDIO
Hier loopt de op wisselende kritiek onthaalde remake «The
van Sidney Lumet Deze film ls niets minder dan een
versie van Victor Flemings «The Wizard of Oz», een Olm waarmee
destijds Judy Garland Internationale bekendheid verwierf.
Lumet'8 film ls zij vervangen door Diana Ross die
geflankeerd wordt door een integraal zwarte bezetting. Op
Ietwat naïeve mai
deze Olm aan de
flöen en
oor. Een
de retro
