p
20 JAAR
CANTATE DOMINO
«De Parochievrijers»: maat voor niets
LACHKABÏNET MET IVO
het linnen doek
20 - 25.4.1980 - De Voorpost
Zoals iedere aktieve muziekliefhebber waarschijn
lijk wel zal weten wordt dit jaar het 20-jarig bestaan
gevierd van het internationaal gekend koor. name
lijk de Schola Cantorum Cantate Domino. Om hier
aan een ruimere bekendheid te geven werd in
samenwerking met de plaatselijke zetel van de Bank
Brussel Lambert een perskonierentie georganiseerd
de naam en faam van het koor waardig. Op deze
wijze geeft de Bank Brussel Lambert de kuituur de
kans te groeien.
Twintig jaar Cantate Do
mino is misschien niet
veel, aldus E.H. Ghijs di
rigent van het koor. In de
huidige tijd is het echter
niet gemakkelijk, aange
zien het steeds moeilijker
wordt jongens van elf en
twaalf jaar nog voor de
muziek ander dan de
moderne nog te sensi-
bilizeren. Ten tweede
wordt het ook moeilijker
omdat in een koor niet
altijd de stemkwaliteit
op de eerste plaats komt,
maar wel de tucht en die
is heden ten dage soms
ver te zoeken. Uit het feit
dat er elk jaar toch nog
steeds liefhebbers te vin
den zijn blijkt dan toch
dat er nog een persoonlij
ke belangstelling moet
zijn vanwege de jonge
ren. Een ander aantrek-
kingspunt is dan ook wel
de internationale faam
van het koor met de daar
aan verbonden buiten
landse reizen. De kontak
ten met de bevolking van
die andere landen blijkt
dan toch telkens zeer ver
rijkend te zijn voor de
koorleden.
Een ander probleem dat
niet zijn oorsprong vindt
in onze huidige tijd,
maar eigen is aan elk
knapenkoor, is dat men
verplicht is elk jaar nieu
we krachten op te spo
ren. Hierbij kent men bij
Cantate Domino dan wel
enige beperkingen om
dat de rekrutering enkel
gebeurt binnen het Sint-
Maarten - instituut. Deze
beperking is er omwille
van praktische overwe
gingen. De repetities
hebben namelijk onmid
dellijk voor of na de
schooluren plaats. Dit
gebeurt niet minder dan
3 maal per dag: 1 uur 's
morgens voor de aan
vang van de lessen, het
zelfde 's middags en
eveneens na het beëindi
gen van de schooldag.
Het is dus een harde leer
school waarvoor een gro
te dosis moed en zelfo
poffering nodig is. De
grootste deel van de le
den zijn namelijk studen
ten die dus zingen wan
neer anderen studeren,
maar moeten studeren
wanneer anderen zich
ontspannen.
Ter gelegenheid van dit
twintig-jarig bestaan
worden de Mariavespers
van Claudis Monteverdi
uitgevoerd. Dit zal drie
maal gebeuren namelijk
te Grembergen, te Gent
en te Aalst. In onze stad
zal dit koncert plaats vin
den op donderdag 1 mei
a.s. in de Sint-Martinus-
kerk. Hieraan wordt
reeds gewerkt vanaf de
maand september van
vorig jaar, aangezien dit
werk een niet te onder
schatten moeilijkheids
graad heeft. Voor de uit
voering wordt beroep ge
daan op het Instrumen
taal Ensemble van oude
instrumenten uit Keulen.
De algemene leiding is
in handen van prof. dr.
Lützen eveneens uit Keu
len. Als solisten werden
mensen van eigen bo
dem gevraagd, waaron
der eveneens leden van
het koor. Het koncert
wordt uitgevoerd in me-
moriam Frans De
Koninck.
In de loop van alle twin
tig jaar is natuurlijk wel
een en ander gebeurd.
Cantate Domino is na
melijk gegroeid uit een
bestaand kollege-koor.
Dit koor had echter enkel
een reden van bestaan
binnen de school. Het is
pas vanaf het ogenblik
dat E.H. Michaël Ghijs in
1960 de leiding in han
den nam, dat het koor
zijn huidige reputatie is
beginnen opbouwen. Het
is eveneens onder zijn
leiding dat de huidige
naam werd gegeven.
In 1961 maakte het koor
zijn eerste koncertreis.
Het zong in Tilburg, Düs-
seldorf, Köln, Maria-
Lauch en Echtemach. In
1963 werd Cantate Domi
no voor de eerste maal
ontvangen door de Ko
ning en de Koningin. Na
een eerste plaats op het
Pueri Cantores Congres
te Lorets in Italië kreeg
het belangrijke engage
menten. Suksesrijke rei
zen naar Wenen en Salz
burg bekroonden het har
de werken van zangers
en dirigent. Naast optre
dens in de Londense
Queen Elisabeth Hall en
uitvoeringen te Praag en
te Karlo Vivari in Tsje-
choslowakije zongen zij
in eigen land op belang
rijke koncerten.
In november 1968 brach
ten zij in de Gentse Ope
ra de eerste uitvoering in
België van Handel's or
gelconcerto opus IV nr. 4
in G met alleluia. Dat
zelfde jaar stond Spanje
en Frankrijk als koncert
reis op het programma.
Het jaar werd afgesloten
met de uitvoering van de
Kerstkantate van Jos
Wuytack te Londen.
De eerste tien jaar wer
den dan in 1970 bekroond
met een koncertreis door
heen de Verenigde Sta
ten. Washington, New-
York en Dallas waren en
kele van de merkwaar
digste optredens.
Dit scheen de inzet ge
weest te zijn van een
aantal reizen waarbij
heel wat meer kilometers
De champetter op zoek naar het konijn van de burgemeester, (per)
dienden afgelegd te wor
den. Met Kerstmis 1972
waren zij voor het eerst
in Israël. Daar heeft Can
tate Domino gezongen op
uitnodiging van Mgr.
Raya, aartsbisschop van
Galilea. Dit land zou nog
twee maal het reisdoel
zijn, namelijk in 1973 en
1975. Blijkbaar kent de
muziek geen grenzen,
want belangrijke sukses-
sen werden nog geboekt
te Johannesburg en Pre
toria in Zuid-Afrika. Ter
gelegenheid van het 200-
jarig bestaan van de Ver
enigde Staten toog het
koor voor de tweede
maal naar de «States».
Een niet te vergeten kon
cert was de integrale uit
voering van de Messias
van Handel tijdens het
Festival voor Religieuze
muziek te Popayan in Co
lumbia.
Dit alles geeft misschien
de indruk dat Cantate
Domino enkel in het bui
tenland suksessen be
haalt. Niets is echter
minder waar! Zij zorgden
in België voor de eerste
uitvoering van J.S.
Bach's Johannes Passion
in originele uitvoerings-
praxis. Jaarlijks worden
zij gevraagd hun bijdra
ge te leveren aan het
Festival van Vlaanderen.
Steeds behalen zij in de
pers lovende kritieken.
Om het tweede decen
nium af te sluiten staat
een derde Amerika-reis
op het programma met
o.a. een optreden in de
St.-Pauluskathedraal te
New-York en in de kathe
draal van Washington.
G.D.B.
De Humanistische Jongeren, afdeling Groot Aalst
organiseerden op zaterdag 19 april een optreden van
Ivo's Rariteiten Cabinet. Voor het eerst in Aalst,
bleek hiervoor toch wel interesse te zijn. Het raritei
tenkabinet werd gepresenteert door de Zwarte Ko
medie Antwerpen.
Ivo's rariteitenkabinet
was eigenlijk een «one
man show» van Ivo Pau
wels, waarbij geslaagde
karikaturen werden ge
maakt van bekende per
sonen, en bepaalde toe
standen ons op een vrij
satirische wijze werden
voorgeschoteld.
Geslaagde imitaties,
zoals die van de Koning,
als hij naar het theater
gaat, waarbij ook het ko
ningschap in vraag ge
steld werd. In Grote
Kunst werd het doorsnee
akteertalent aan de kaak
gesteld, bij het tonen van
verschillende types van
akteurs.
Het Vormingstheater
werd op zijn beurt,
steeds op een satirische
wijze in vraag gesteld.
En het nagesprek dat
erop volgde, kon men
duidelijk zien dat zowel
vragen als antwoorden
duidelijk naast de kwes
tie waren, en er weinig
«vorming» aan het thea
ter was geweest.
In Een zendeling spreekt
werd het fanatieke van
het Mormoons bekerings
werk duidelijk aange
toond, en in Dramatic
reading with music werd
op een overdreven ernsti
ge wijze De Werkmensch
van Ivan Heylen gede-
klameerd. Ook de Japan
se vechtsvormen wer
den ons haarfijn uiteen
gezet, zij het met een gro
te korrel zout te nemen,
en er kwamen ook groe
ten voor zeelieden, die
zelfs sinds drie jaar nog
niet waren - terugge
komen.
Ook Mare Galle kreeg
een ereplaats in het reit-
je der karikaturen, met
Taalwenken, en zijn so
cialistische «vrienden».
En als laatste kwam een
Mededeling van defensie
waarin Van den Boei-
nants bijna in eigen per
soon kwam pleiten over
de neutronenbom.
Al bij al een rare bedoe
ning, waarmee men al
lerlei inderdaad dwaze
toestanden wou aanto
nen door ze in het belac
helijke te trekken.
Misschien een nogal ru
we manier om bepaalde
zaken aan de kaak te
stellen, en men kan zich
daarbij afvragen of dat
eigenlijk bij het jong kri-
tich publiek dat erop af
komt nog meer betekend
dan een avondje lachen.
Bert
Ivo Pauwels met zijn rariteitenkabinet, (per)
Dansen, één van de hoofdbrokken van het toneelovondje. (per)
Op 18, 19 en 20 april voerde Groep 75 van Jeugdhuis
Terlinden een blijspel op van Gaston Martens in een
regie van Jef Borms. «De Parochievrijers» handelt
over het reilen en zeilen van een Vlaamse dorpsge
meenschap enkele tientallen jaren geleden. Ruim
dertig akteurs en aktrices. twee zangers en een
heuse fanfare een opgemerkte inspanning maar
konden niet verhinderen dat het blijspel amper van
de grond kwam.
De oorzaken voor dit fa
len zijn talrijk; vooïeerst
koos men voor de veel te
ruime St.-Annazaal die
slechts voor de helft ge
vuld was. Bijzonder ver
velend was het geroeze
moes achteraan, waar de
toogploeg tijdens de op
voering rustig doorging
met spoelen. Bovendien
was buiten net een
scoutsfeestje aan de
gang en dat ging ge
paard met oorverdoven
de muziek die pas na de
pauze zweeg op aandrin
gen van enkele akteurs.
Het hoeft niet gezegd dat
het lawaai binnen en
buiten de zaal storend
werkte en de koncentra-
tie van de akteurs niet
ten goede kwam. Maar
het zou onrealistisch zijn
het bedenkelijk niveau
van de vertoning uitslui
tend aan de ondankbare
omstandigheiden te
wijten.
Een zwak verhaal, fletse
dialogen en langdradig
heid drukten bovenal
him stempel op dit blij
spel. Het verhaal draait
rond de belevenissen
van een tiental dorpsfi
guren. Centraal staan
Schone Kato, waardin
van De Bonte Os en Cal-
leke, een vondelinge. Sa
men brengen ze het
hoofd van vier gegeerde
vrijgezellen op hol. De
burgemeester, de slach
ter, de paardekoopman
en de kleermaker trach
ten elkaar voortdurend
de loef af te steken en die
konkurrentie leidt na
tuurlijk tot gekke toe
standen en onderlinge
ruzies. Maar als Challe-
kes moeder plots komt
opdagen en de burge
meester haar vader blijkt
te zijn komt alles weer in
orde. Dit is een verhaal
in de geëikte Vlaamse
traditie die het nog
steeds goed blijkt te
doen. Het sukses dat se
ries als «Slisse en Cesar»
of «De Paradijsvogels»
genieten laat daarvoor
geen twijfel bestaan,
hoewel we de inhoud in
vraag durven stellen.
Mits een professionele
aanpak en de medewer
king van beroepslui kan
die povere inhoud enigs
zins weggemoffeld wor
den; indien dit echter
zoals hier niet het ge
val is, zal het niemand
verwonderen dat de re
sultaten bedenkelijk zijn.
De personnages zijn stuk
voor stuk herkenbare ty
pes en karikaturen, de
dialogen zijn (ondanks
ettelijke «nondedju's»)
even onnatuurlijk als ba
naal en het verhaal zelf
is ronduit ongeloofwaar
dig. Daar kan zelfs de
bewonderenswaardige
inzet van de akteurs en
aktrices weinig van ver
helpen.
Regisseur Jef Borms, te
vens op de planken in
een der hoofdrollen, le
verde degelijk werk wat
de plaatsing van de spe
lers en de timing betreft,
maar had het tempo best
wat kunnen opdrijven.
Door de scènes onnnodig
te rekken wordt geciteer
de langdradigheid nog
geaksentueerd. Kris
Vidts en Paul Coppens
akteerden goed in de rol
van Schone Kato en Bolle
Verbuyck, de varkens
slachter. Paul Coppens
was zowat de enige ak-
teur die zijn rol geloof
waardig en zonder over
drijven kon overbrengen.
Vooral in de dialogen liet
hij zich van zijn sterkste
zijde zien. Een klare
stem, een sprekende mi
miek en feeling voor de
points in de dialoog zijn
de grootste eigenschap
pen van deze akteur. Bo
vendien was hij fysisch
geknipt voor zijn rol. Ook
Kris Vidts had zich erg
ingeleefd in haar rol, als
de jaloerse, op profijt be
luste maar toch joviale
Kato. Zij bracht een aan
vaardbare typering van
haar personnage.
De andere akteurs en ak
trices vertolkten hun rol
behoorlijk maar vaak ge
chargeerd. Dit laatste
gold vooral voor Jef
Borms en voor Johan
Schockaert. Jef Borms
was te zien als Hippoliet,
de burgemeester, een
«oude bok» die ook nog
eens een groen blaadje
lust. De akteur had dui
delijk werk gemaakt van
die rol, maar zette de
kleine trekjes van zijn
personnage te nadrukke
lijk in de verf en kwam
daardoor vaak nogal be
lachelijk over. Johan
Schockaert bezondigde
zich aan dit euvel: als
Firmin, de kleermaker,
kon hij aanvankelijk het
publiek aan het lachen
krijgen; naarmate het
stuk vorderde werd ech
ter duidelijk dat hij zijn
rol te weinig had uitge
diept.
Martine Wellekens was
te zien als Challeke, het
hulpje van schone Kato.
Zij speelde sober en
onopvallend, naar het
ons toescheen eerder
onzeker. De vierde dorps-
vrijer, Schalck Van Dam-
De Parochievrijers, een dom
me, werd gebracht door
Frans Borms. In de scha
duw van Paul Coppens
was hij één van de betere
akteurs. Een tiental bij
rollen moesten het ver
haal de nodige kleur ge
ven. Dat dit niet lukte
kan toegeschreven wor
den aan de eerder matte,
onpersoonlijke vertolkin
gen. Alleen Pol Degrauw
kon ons echt overtuigen.
toneelstuk, (per)
Als Sterke Miel, eei
ginale figuur in het dor
bracht hij een kn<
staaltje van gevoelig
suggestief spel.
Ondanks een paar goei
vertolkingen dreef
blijspel op een bedrc
vend niveau. De tone<
vereniging Groep 75
duidelijk aan bezinni:
toe.
jjra
Deze week heel wat film Informatie. Niet minder dan vijf nieuwe i
prenten komen vanaf vandaag op het witte doek ln AalsL
CINEMA PALACE
mu
BENDENZAAL
Hier loopt vanaf vandaag «De Witte» de remake die Rebbe De Hertij
draalde naar het gelijknamig boek van Emest Claes. Inhoudelijkjjoi
over deze film uitvoerig handelen ls daarenboven overbodig. Wlent
de Inhoud van deze film niet min of meer kent heeft gewoon eenj,
gat ln zijn kuituur.
Aangezien deze Vlaamse film meerdere weken op de affiche zal
blijven kunnen wij over andere aspekten op een latere datum nogF'
uitvoeriger terugkomen.
STUDIO: Lar
«Wet dreams» - Natte dromen een bizarre titel, voor een altt.
even bizarre film. Het ls een film die, vla de artistieke kijk van de
auteur, op talrijke momenten fantasmen en obsessies van lest
seksuele of geweldadlge aard uitdrukt Het ls een vaak pijnlijk
en soms beproevend oeuvre dat zich uitsluitend tot een gevorderd
publiek richt !n
De meest haUuclnante erotische fantasmen van tien Internatio-1 w
nale artiesten (Nicholas Ray, Jens Joergen Tborsen, Sam Rotter ipt
dam, Oscar Clgard, Falcon Stuart Heathcote Williams, Lee Kraft b.
Geert Koolman, Hans Ranters en Max Fischer), geëvoceerd In een fur
reeks wellustige dromen van ontelbare fantastische en humoris jjjf
tlsche vormen en fantasiefin, gecofirdoneerd door Max Fischer tot
een schltterent «underground» spektakel. n
CLUB lUe
Vanaf vandaag ook Informatie over de derde maal ln cinema1:1
Palace. Deze start op 30 april ek. met haar projektles. Eerste film jze
die aldaar gedraald wordt «Hardcore», een veelbesproken filmhui
die op subtiele wijze de problemen van de porno aansnijdt mi
Toen Jake Van Dom, een gelovig en welstellend burger uit hetr p
Amerikaanse Michigan, Kerstmis vierde met zijn vrouw en,r^
dochter, was hij nog een gelukkige echtgenoot en vader. Enkele a|
dagen later verandert zijn levenspatroon, wanneer hij verneemt,
dat zijn dochter verdwenen ls, temeer daar het meisje helemaal]
niet van het soort ls dat van een slippertje kan verdacht worden.
Jake verwittigt dan ook dadelijk de politie en, op aanraden van[e r
de commissaris, werft hij Andy Mast aan, een bekwaam privé-imf
Na enkele dagen speurderswerk, nodigt Andy Jake uit voor een
privé-fllmvoorstelllng van een pornografische prent, van het soort
dat ln «speciaalzaken» verkocht wordt Tot zijn ontzetting
ontdekte Jake dat de «heldin» niemand minder ls dan zijn
dochter.
Jake ls een verslagen man. Hij verlaat zijn gezin en zijn
beroepsbezigheden om naar Los Angeles, de stad waar Andy Mast
de film kocht te trekken, en daar, ln het «CallfornlS bij nacht»,
zijn dochter terug te zoeken, hopende haar terug mee naar huls
te kunnen nemen.
Een film die wij aanbevelen.
CINEMA FEESTPALEIS
ZAAL 1
Nogmaals onze ekskuzes, maar alhoewel wij er vast van
overtuigd waren dokumentatle te bezitten over de nieuwe Olm ln
deze zaal «Spetters», hebben wij nogmaals moeten vaststellen
dat deze onvindbaar bleek. Misschien blijft de film langer dan 1
week en kunnen wij u volgende week meer Informatie bezorgen.
ZAAL 2
Wie houdt van Ijzingwekkende griezelseenes kan terecht ln zaal
2 voor «Zombie» een film van George A. Romero.
Wij bevinden ons ln de Verenigde Staten, op het ogenblik dat de
noodtoestand ls afgekondigd omdat een bovennatuurlijke kracht
paniek zaait op aarde. De lijken van de onlangs overleden
mensen komen Immers terug tot leven. In de grote steden breekt
hierop paniek uiL Immers overal dwalen zombies rond die zich
voeden met het vlees van de levenden.
Een gruwelfllm met gevechten, bloederige scenes en angstsitua
ties. Dus zeker en vast niet geschikt voor gevoelige kijkers.
ZAAL 3
Verlenging, voor de derde
Olm op «Love Story».
week, van «Olivers Story», de vervolg-
