i
ROEPSTENTOONSTELLING
=N OUD HOSPITAAL
het iinnen doek
B K
rff
I
(Wedstrijd is ondenkbaar zonder ambitie; een
.O 'trijd impliceert concurrentie; een wedstrijd be-
Ik.» element van spanning. Ambitie, concurren-
B spanning, drie facetten die een niveau kunnen
uleren, maar evenzeer begrippen die jonge
m kunnen verlammen en weerloos maken. In
irt is de situatie zo geëvolueerd dat zonder
de belangstelling wegebt, dat vriendschappe-
ontmoetingen elke spankracht missen.
e muziek echter lig-
rl de problemen an-
Hier is veel afhan-
f k van de eisen die de
.,-f stelt, van het ant-
*jd op de vraag welke
aen primeren. Het is
lo dat in de koningin
jbethwedstrijd tech-
h meesterschap (of
loure) en virtuositeit
k hoger worden aan-
jagen dan muzikale
feeling en expressie. Ge
lukkig was dit niet het
geval met de Kiwanis
pianowedstrijd van
woensdag 14 mei in de
feestzaal van het stad
huis.
De toehoorders waren
schaars, de nervositeit
groot, het muzikaal ge
beuren van goede kwali
teit. Van de kandidaten
werd gevraagd: een frag
ment uit Bachs «Wohl-
temperiertes Klavier»,
een werk van Chopin en
een romantisch werk
naar keuze. Voorwaarde
tot deelname was dat de
pianisten zich aan het
voorbereiden waren voor
hun eerste prijs, een rek
baar begrip eigenlijk om
dat buitenlandse kandi
daten (zoals bleek) een
andere achtergrond heb
ben. Stadsgenoot Kris
Van Ingelgem zat de jury
voor. Eugeen Traey, Ga
briel Verschraegen, Ro
bert Groslot en Abel Mat-
thijs maakten er deel van
uit.
De jury tijdens de pianowedstrijd Kiwanis. (Per)
Geert Claeys uit Aartrij-
ke zet in met een ietwat
brave Bach. Zijn prelu-
eind
n he
Eeman, zacht en elegant. (Per)
'□ert Claeys tijdens zijn optreden. (Per)
vol-
dium is sereen als een
gladde waterspiegel en
er zitten een paar
schoonheidsfoutjes in de
linkerhand. De fuga
klinkt iets te afstande
lijk. Zijn Chopin komt uit
het salon gewandeld. Ik
hoorde hem graag wat
kloeker en expressiever,
wat rijker aan contras
ten. Ook Mendelssohns
«Variations sérieuses»
(met herinneringen aan
sommige «Lieder ohne
Worte») krijgen een ge
polijste afwerking. Som
mige variaties zijn fel ge
kleurd en de snelle pas
sages klinken boeiender
dan de dromerige. Voor
al zijn aanslag blijkt hier
en daar te weinig ge
voelsgeladen.
Hilde Eeman zet belofte
vol in. Bach komt goed
uit de verf en heeft meer
vlees en kleur dan bij
haar voorganger. Maar
ze mist een overgang en
wordt nerveus. Haar zelf
vertrouwen is geschokt.
Zo komt het dat ze zich
vergaloppeert in de tem
pi bij Chopin. Zo ook
komt het dat haar poëti
sche ziel in Schuberts so
nate in la groot (en die
lyriek is duidelijk aan
wezig in de tedere passa
ge van de eerste bewe
ging en het dansachtig
karakter van de laatste)
niet tot haar recht komt,
verraden als ze wordt
door storende technische
fouten.
De Braziliaanse Eliane
Rodriguez blijkt een ge
rijpt talent (ze nam reeds
deel aan de koningin Eli-
sabethwedstrijd). Ze
geeft een zelfzekere in
druk en techniek is voor
haar een sinecuur. Toch
vind ik haar interpretatie
van Bach nu eens te cere
braal, dan weer te ro
mantisch. Chopin ligt
helemaal in de lijn van
haar temperament. Zo
wel het dromerige als het
viriele krijgen een ge
nuanceerd klankbeeld.
Door sterke en kleurrijke
contrasten breekt ze het
gevaar voor monotonie.
Soms echter schaadt ze
de helderheid van het
palet door een overdadig
pedaalgebruik, soms ook
bruskeert ze de opbouw.
Maar het storende spel
van een duif onder het
dak kan haar concentra
tie niet verstoren en alle
rijkdom die Chopin hier
voor ons uittekent van
gevoeligheden en virtuo
siteit wordt door haar
subtiel en boeiend ver
klankt.
Yvette Van Tittelboom
ziet er freel uit maar mist
toch niet de kracht om
een expressieve en fel
gekleurde Granados
voor ons uit te tekenen.
De dialoog tussen linker
en rechterhand stokt wel
eens, maar er zitten mo
menten in van felheid en
poëzie. Hier is hard ge
werkt! Chopin is geen sa
lonjonker met wazige
ogen maar een energieke
Pool met heroische dro
men. Bach echter blijkt
uit de barok te zijn ge
stapt en naar de vroeg-
romantiek te zijn gewan
deld: hij klinkt te gevoe
lig, te weinig beschou
wend.
Michel Waegemans uit
Tienen nam hier vorig
jaar deel aan de Stephan
de Jonghewedstrijd. Ik
herinner me nog zijn sub
tiele vertolking van Ra
vels «Une barque sur TO-
céan», even fijnzinnig
als een doek van Monet.
Dezelfde indruk over
heerst nu van ernst en
degelijkheid. Hier zit een
man die niet terugschrikt
voor een serieuze op
dracht, die het aandurft
César Franck op zijn pro
gramma te nemen, op
zichzelf al een compli
ment waard. Zijn Bach is
cerebraal en objektief,
maar mist toch de nodige
spankracht niet. Zijn
Chopin klinkt eerder be
dachtzaam dan als een
uitbarsting van emoties
en mist wat vaart en
zwier. Maar beheersing
is de aard van deze jon
geman en eerlijk als
hij is wordt dit weer
spiegeld in zijn spel. Hij
besluit met César
Franck. We horen een
mijmerend preludium
met reminiscenties aan
zijn symfonische varia
ties voor piano en orkest,
een beschouwend ko
raal, rijk gevarieerd als
orgenspel, een fuga ten
slotte met een pracht van
een structuur: opwaartse
stuwing en uitdeinend
wegebben wisselen me
kaar af. Michel Waege
mans speelt het beheerst
en contemplatief, bijna
klassiek, niet sentimen
teel, niet gevoelloos, een
klankjuweel!
De uitslag? Geen verras
singen, de logica zelf!
Eliane Rodriguez wint
(verdiend). Michel Wae
gemans wordt tweede en
krijgt (terecht) een spe
ciale premie. Geert
Claeys en Yvette Van Tit
telboom zijn ex-aequo
derde. Hilde Eeman is
vijfde. W.D.B.
>t 1 juni loopt in het Oud Hospitaal een tentoonstel-
og onder de naam «Art Made in Belgium» wat
^middellijk het vermoeden doet rijzen dat hier de
latste strekkingen aan bod zullen komen. In zekere
n is dat ook zo, zij het nogal tendentieus en weinig
rertuigend; vaak blijft het bij een of andere origine-
I idee zonder meer. Michel Mineur en misschien
ok Marcase zijn de enige lichtpunten in een hetero-
een samenraapsel van stijlen en technieken.
WÊKHÊÊÊÊÊÊÊKÊÊÊÊÊÊÊHtKÊm
Arte Made in Belgium in het Oud Hospitaal. (Per)
Eén vrouw, Hélène Keil,
teemt deel aan deze ten-
ponstelling. Haar werk
Omschrijven we best als
ipassé.» Je kan geen stijl
-t kit de laatste dertig jaar
ï- bedenken of hij is wel
>- jerug te vinden in een
d jler werken en dat resul-
r- leert onvermijdelijk
g halfslachtige uiteraard
d £eer dekoratieve doeken
e Hie allicht goed in de
pandel liggen. Tech-
e hisch valt het best mee,
piaar het is zó braafjes,
ongedurfd en zoutloos
look in het kleurenge-
pruik). Dat komt zelfs tot
uiting in de titels van
haar doeken, die op zijn
zachtst gezegd naïef
aandoen.
De gravures van Alain
Winance spreken aan
omwille van de sterke
techniek en het goede
materiaalgebruik. Dit
geldt ook voor zijn teke
ningen, intimistische
momentweergaven
waarin zeker een vleugje
poëzie te ontdekken valt.
Bovendien strelen de
werkjes het oog van de
kijker, hoewel diepere
inhouden, die het werk
boeiend maken, ontbre
ken. Dit is overigens een
kenmerk van de meeste
werken die in het Oud
Hospitaal te bezichtigen
zijn.
Paul Lembourg maakt te
keningen en «matras
schilderijen», goed ge
vonden maar zeer anek
dotisch en oppervlakkig.
Hetzelfde procédé wordt
tot vervelens toe her
haald, zonder er nieuwe
dimensies aan toe te voe
gen. Hoewel Lembourg
teken-technisch hoge
toppen scheert bekoren
zijn tekeningen ons even
min; we vermoeden dat
ze te zeer gemaakt zijn in
funktie van die sterke te
kentechniek, als het wa
re om zijn kunnen te eta
leren.
De werken van Robert
Bruyninckx worden best
gesitueerd in de sfeer
van de Minimal Art en
Environment. Zo worden
bijvoorbeeld in «projec
ten ICC Antwerpen 1979»
op sterk vergrote, op
doek gezette foto's be
paalde ingrepen op het
gegeven aangebracht.
Andere werken, studies
op zwart papier, worden
niet opgehangen, maar
op de grond neergezet.
Spijtig genoeg is de om
geving waarin de wer
ken worden geplaatst
niet ideaal, zodat de uit
eindelijke bedoeling, het
spelen met een ruimte,
niet voldoende uit de verf
komt. Dergelijk werk
leent zich in feite weinig
of niet voor groepsten
toonstellingen.
«Geordende Strukturen»,
Meditatieve Tekenin-
Voor wie het begrijpen kan. (Per)
gen» en «Variaties op het
Vierkant» zijn werken
van Marcasse. Vooral de
ze laatste werken spre
ken ons erg aan omwille
van de ernst waarmee ze
gemaakt zijn en de stu
die die er onmiskenbaar
aan vooraf ging. Indien
deze werken, waarvan
spijtig genoeg de afdruk-
techniek niet vermeld
wordt, inderdaad een
meditatief karakter heb
ben, is dat vooral te dan
ken aan het denkwerk
vooraf en aan de doorge
dreven vormenont leding.
Michel Mineur schildert
hoofdzakelijk landschap
pen met als vage achter
grond de tekening van
een landkaart; een origi
nele en goed uitgewerkte
techniek die voor verras
sende resultaten zorgt,
vooral wat de kleuren be
treft. Door zware kalli
grafische tekens in de
doeken te verwerken
worden de overwegend
zachte kleuren nog be-
klemtoond. Ware mee-
sterwerkjes zijn «Les
Grandes Vacances» en
«Paysage rural Morial-
me», vier seizoenschet- j L
sen van een landelijk -JS g-
plaatsje.
Noch als geheel, noch \Sw 5
wat de individuele talen- fp
ten betreft haalt de ten
toonstelling het peil van m -
«etnische en toeristische
aspekten in de kunst», de - -
vorige tentoonstelling in 1
het Oud Hospitaal. Enkel f
Mineur maakt daar een J
uitzondering op. Zijn
werken zijn een bezoekje
waard. Voor 15 jaar was zo'n werk schokkend, nu
TV gestreefd. (Per)
- - f
am
lijkt het voorbij
CINEMA PALACE
Benedenzaal
De Witte van Sichem die een zaaltje opgescho
ven is heeft de plaats geruimd voor «Mad
Max», een Amerikaanse prent van George
Miller met Mel Gibson, Joanne Samuel en
Hugh Keays-Byrne. De jacht die Max, een
jonge klabak, maakt op de «nachtridder»,
eindigt met de dood van de motorrijder. Zijn
bende, de «vingerhakkers» komen zijn lijk
ophalen. Als weerwraak zet de bende jacht in
op een jong koppel, waarvan ze de auto tot
schroot reduceren. Max komt ter plaatste met
zijn vriend Jim Goose. Ze arresteren Kleine
Johnny die er, versuft van de drugs, was
achtergebleven
's Anderendaags barst Goose van woede als hij
hoort dat Kleine Johnny in vrijheid is gesteld.
Fifi Macaffee, hoofd van de nachtpolitie, walgt
van de laksheid van de magistratuur en geeft
aan zijn ploeg de vrije hand om naar eigen
goeddunken de steeds maar groter wordende
dreiging van de motorgangs de kop in te
drukken. Later wordt Goose achternagezeten
en tenslotte vermoord door de «vingerhak
kers» en kleine Johnny. Geconfronteerd met
de dood, besluit Max de raad van zijn vrouw op
te volgen en de politie te verlaten. Maar de
vingerhakkers kennen geen pardon, zij zullen
Max doen betalen. Ze jagen het paar op en
doden htm baby, Jessie. Dan schiet Max pas
goed uit zijn kram. Een voor een zullen de
leden van de motorgang sneuvelen.
Een film dus voor niet te gevoelige kijkers.
STUDIO
In de Studio zet de «Witte van Sichem» zijn
suksestoer door Vlaanderen voort. Meteen de
vijfde week hier in Aalst.
CLUB
«A little romance» is de film van George Roy
Hill naar het boek van Patrick Cauvin «E=MC2!
mon amour»...
Daniël Michon is een uiterst begaafde leerling
van 13 jaar oud. Op papier heeft hij reeds
honderden malen de wedrennen gewonnen,
maar hij heeft nog nooit echt gespeeld. Zijn
vader, taxichauffeur in Parijs, weet niets af
van de speeltalenten van zijn zoon, terwijl
hijzelf voortdurend verliest op de wedrennen.
Tijdens een schoolreisje waar bij Daniël op de
filmset van een Amerikaanse film beland ont
moet hij Lauren, een mooi, eveneens uiterst
begaafd meisje van 10 jaar. Haar voorliefde is
filosofie. Daniël en Lauren voelen zich t t
elkaar aangetrokken en worden snel vrien
den. In de «Tuileries» ontmoeten zij een oude
diplomaat. Door zijn cultuur en zijn fantasti
sche conversatie verovert hij zeer snel de
harten van de kinderen. Hij vertelt hen o.a. de
legende van Venus, volgens dewelke de gelief
den die elkaar omhelzen onder de brug der
zuchten voor altijd van elkaar zullen houden.
Samen met de oude diplomaat zullen zij naar
Italië afreizen, en het jonge paar zal daar,
achternagezeten door de politie, maar dank zij
de diplomaat, toch nog in de mogelijkheid
gesteld worden om mekaar onder de brug der
zuchten te omhelzen.
Het avontuur eindigt in Parijs. Lauren en
haar ouders vertrekken terug naar de VS.
Iedereen veronderstelt echter dat Daniël en
Lauren genoeg vertrouwen hebben en rijp
genoeg zijn om op de voltooiing te wachten
van de legende die ze zelf in het leven geroepen
hebben.
CINEMA FEESTPALEIS
Zaal 1
Tweede week voor Bud Spencer in «The sheriff
and the satellite». Of hoe Bud afrekent met
ruimtemannetj es
Zaal 2
«Night games» is de nieuwe film van Roger
Vadim. Een film waarin hij tevens zijn nieuw
ste verovering, Cindy Picket, ten voeten uit
aan het pubüek voorstelt.
Het gaat over een artistieke jonge vrouw
wiens huwelijk zal barsten door haar frigidi
teit. Ze kan haar echtgenoot niet aanvaarden
als minnaar. De visioenen van een walgelijke
verkrachting tijdens haar kinderjaren komen
altijd terug en ze stoot daarom haar echtge
noot af. Dat is een deel van haar probleem,
maar er is ook een andere faktor die mee
speelt. Ze is een produkt van het tijdperk der
bevrijde vrouwen. Ze is er in gelukt een schit
terende loopbaan op te bouwen. Maar zij mis
lukt in haar huwelijk. Ze voelt dat onderbe
wust aan en dat werkt tegen hun seksuele
leven.
De enigste manier om haar seksualiteit terug
te vinden, denkt ze, is door fantasieën met een
«spook-minnaar» die zij kan aanvaarden.
«Night games» is meer mytisch dan psycholo
gisch. De dingen die de aandacht vragen
worden in mytische termen getoond. Iets dat
op de werken van Sigmund Freud gelijkt.
Zaal 3
«Intérieur d'un Convent» intiem leven in 'n
klooster naar «Promenades dans Rome» van
Stendhal is een Italiaanse prent van Walerian
Borowczyk uit 1978.
Het decorum uit deze film, een klooster, is een
van de geliefkoosde onderwerpen van deze
realisator De bevoorrechte ruimte waar met
grote vanzelfsprekendheid het geweld van de
frustratie en de wereldvreemdheid tot uit
drukking komt. De kamera dringt het kloos
ter binnen samen met een man, dus dank zij
een element dat van nature uit vreemd is aan
deze gesloten ruimte. Deze man wordt geacht
niet te kijken, vanaf het ogenblik dat hij alleen
al door zijn aanwezigheid deze wereld van
afzondering profaneert. Zoals de meeste wer
ken van Browczyk, is deze film het werk van
een gluurder. De onthutsing ligt zo eerst in de
blik, daarna in wat er te zien wordt gegeven
Het verhaal zelf verloopt in een reeks taferelen
die alle handelen over frustratie, transgressie
en censuur. De strijd is steeds dezelfde, tussen
de krachten van het leven en een streng
beteugelende macht. De afloop is van gelijke
strekking: moord en/of waanzin. Mensen die
zich door de inhoud van deze film niet moreel
geschokkeerd voelen willen wij deze film wel
aanbevelen. I
S.J.
