DE VERGETEN GEVANGENEN
VAN UNCLE SAM
Ze sneden hun vingers af en stuurden die naar de overheid op
De Voorpost - 1.8.1980 - 15
lens de laatste Russische dissidentenprocessen praatte U.S.-ambassadeur An-
r Young eventjes zijn diplomatieke mond voorbij door te stellen dat ook de
lerenigde Staten van mr. «human rights»-Carter hun aantal politieke gevangenen
"ebben. Een waarheid als een koe die een heleboel mensen die van nabij bij deze
roblematiek betrokken zijn, al sedert jaren kennen. De laatste tijd komen er natio-
il én internationaal enorm veel protesten én akties los. Toch is het niet makkelijk
n tegen deze schijn-moloch van «the American dream» op te tornen. In dit verband
k er me al dikwijls gevraagd hoe je d'r eigenlijk toe komt om een dergelijk onderwerp
0nte pakken en te gaan uitdiepen. Het antwoord is heel eenvoudig: bijna onmerk
bar- Je komt langs een of andere aktie in kontakt met een gevangene, na een verloop
£n tijd zijn dat er tien en meer geworden, want zonder dat je het zelf weet ben je plots
{en schakel in een reusachtige ketting.
i ontdek je dat al je kontakten voor het grootste deel Indianen of zwarten of
hicano's of Porto-Ricanen blijken te zijn. Zijn er toevallig enkele blanken bij, dan
aat het om sociale werkers met «linkse ideeën of sympathieën» of niet-gekleurde
lettominderheden van meestal niet Anglosaksische oorsprong. Stilletjes aan be-
innen dan de vragen bij je te rijzen. Hoe zit dat nu eigenlijk met die langs tv, film en
ndere media zo benadrukte hoge graad van «gekleurde» kriminaliteit? Waar liggen
e wortels, waar de diepste oorzaken?
ten uit Wilmington de toelating
om herdenkingsplechtigheden
te houden voor Martin Luther
King. Dit wordt ze geweigerd.
Als protest organiseren de stu
denten vreedzame optochten
en beginnen ze een boycot van
het racistische schoolsysteem.
Ze krijgen heel vlug de steun
van heel de zwarte gemeen
schap van Wilmington en ze
houden in 't vervolg hun verga
deringen in de Gregory Con
gregational Church. Rev. Ben
Chavis, een gegradueerde in
de scheikunde, tevens domi
nee en buurtorganisator in op
dracht van de Commissie voor
raciale rechtvaardigheid van de
Verenigde Kerken van Chris
tus, wordt naar Wilmington ge-
Geen enkele van deze mensen
heeft een strafblad. Zij hebben
nooit ook maar de kleinste mis
daad bedreven. Het is voor ie
dereen duidelijk dat het hier om
een zuivere «politieke» afreke
ning gaat! Kroongetuige in het
proces was een jonge zwarte
kruimeldief. AlenHall, die ach
teraf in 76 291 «getuigenver
klaring» pubfiek heeft herroe
pen, verklarend dat hf door de
autoriteöen samen met zijn fa
milie onder drek weid gezet.
Tijdens hun eerste proces in
72 bestond de jon? uit tien
zwarten en twee btaraken. Toen
werd plots de openbare aan
klager ziek. Bij het tweede pro
ces bestond de jury echter uit
tien blanken en twee oudere
«STRIPPING CELL»
John White Thunder Gibbs.
Federale gevangene 86976-
132. Momenteel in de gevan
genis van Butner. Kreeg twintig
jaar voor... «homoe-hibitionis-
me». Tegen hem bestaat er
geen enkele kriminele be
schuldiging. In de gevangenis
begint hij met zijn medegevan
genen te helpen en naar buiten
uit de toestanden in de gevan
genissen aan te klagen. Resul
taat: er komt een onderzoek en
de direkteur wordt ontslagen.
Je zou kunnen zeggen, tiens,
er gebeuren toch nog recht
vaardige dingen. Op het eerste
gezicht dus wel. Maar nu het
vervolg van deze trieste ge-
de sporen door getuigen vast
gesteld. Hij krijgt geen medis
che verzorging en wordt «ge
lucht» om 1 u. 's nachts, dan
mag hij een stortbad nemen.
Vele weken aan één stuk wordt
hij in een zgn. «stripping cell»»
gehouden, dit is een vochtig,
stinkend hol, zonder verluch
ting of verlichting, met een
harde plank als brits en met een
gat in de grond als sanitair!
Twee maanden geleden werd
hij in de gevangenis van El
Reno door een cipier bijna ge
wurgd omdat hij weigerde de
cel te delen met een psycho
paat die speciaal bij hem gezet
was om hem aan te vallen. Na
deze gebeurtenis werd hij
overgebracht naar de instelling
diverse degelijke opzoekin-
en is nu wel al lang duidelijk
ebleken dat geen enkele etni-
1e groep, aan de basis, meer
f minder «potentieel-krimineel
iricht» zou zijn dan een ande-
Het zijn dus enkel de om-
idigheden, het leefmilieu
het zo bepalen en doen uit-
ijnen.
irbuitêpem nu een wereldstad als
iw-York met een ontzettend
-inn kriminaliteitscijfer, waar-
in het middelpunt Harlem als
jootste broeinest wordt afge-
jhilderd Truman Nelson,
3n blanke Amerikaanse au-
■ur, die door James Baldwin
èzien wordt als een van de
atste grote abolitionisten,
ïhrijft hierover in zijn uitste-
Iind boek «The Torture of
others» het volgende:
fVanneer de regering van dit
nd ooit eens het gezond ver
and zou kunnen opbrengen
n in plaats van een legertje
jlitiemannen naar Harlem te
jren, er eens een legertje
idgieters, schilders, schrijn-
jrkers en behangers heen te
nden, om de verstopte af-
erbuizen te repareren zodat
9 zilt niet langer van de muren
)u druipen en de w.c.'s en
adkuipen normaal zouden
nktioneren; om de kromge-
t>kken deuren te herstellen
>dat meteen ook een stukje
krivacy» zou hersteld worden:
Ti de woonruimtes een beetje
efbaar te maken. Kortom: dat
9t niet langer nodig zou zijn
at ganse gezinnen gedwon-
sn worden om als «dieren» te
ven of erger, en ouders niet
inger verplicht zouden zijn om
j de bedjes van hun kinderen
waken opdat ze niet door de
itten zouden verminkt wor-
9n Dan zou de misdaad op
jn minst voor 80% kunnen in-
jdijkt worden!»
faarom gebeurt dit dan niet?
-~-~mdat politiek gezien saneren
iriteit3n minder goede slogan is
ten kBn slopen en misdaad bestrij-
w#n-
t Jay'6 staren ons hier in het wes-
an -pn nog té veel blind op de zgn.
Jvontjtalitaire regimes in Latijns-
zan »merika, het Midden-Oosten,
s ge\»zië of het Oostblok. Door be-
ankeMst onjuiste informatie in de
n nfesterse rechtse pers wordt
jeltaf®1 «propere-cleane» Amerika
rd d<£n een welvaartsstatus met
^„nbegrensde mogelijkheden
(por lefgozers bij onze door-
edenPeet)ur9ers nog té levendig
bouv#houden-
TOI/ie het daar niet mee eens is
om n een ander geluid wil laten
ziclPren' wordt onmiddellijk en
1 in «Pvert»iddellijk gedoodverfd als
en drn,<s,>» <<rood» of «kommu-
at korst"
andje USA bezitten het grootste
e akpvan9enissensysteemterwe"
ei „vjbld. 25.000 gevangenissen
e sij°or volwassenen, met het
nvootste aantal mensen achter
deral Prison in Illinois) «85 tot
90% van al de bedreven mis
daden zijn ekonomische,
m.a.w. ze worden gepleegd ten
aanzien van bezit». Wie zijn nu
de daders? De allerarmsten, de
werklozen, de machtelozen
van de- maatschappij, voor het
merendeel zwarte of andere
niet-blanke etnische groepen,
van oudsher de grootste slacht
offers van een krimineel-
getinte «rechtspleging». De ra
cistische, sociale en dus klas-
segerichte instelling van het
strafrechterlijk systeem is dui
delijk voor iedereen die de rotte
plekken wil zien en de vinger op
de open wonden wil leggen.
Mannen en vrouwen worden
dagelijks de gevangenissen in
gegooid, voornamelijk omdat
hun ekonomische en sociale
omstandigheden zo enorm mi
serabel waren dat ze afknapten
en uiteindelijk overgingen tot
een daad van «agressie», tot
een overlevingsmisdaad ge
dreven door een soort wan
hoop die de ziel aanvreet, die
geen plaats meer laat voor
«fatsoen» omdat men nooit ook
maar met het minste menselijk
fatsoen gekonfronteerd werd,
door frustraties geschapen
door een leefmilieu dat geen
enkele menselijke waardigheid
meer toelaat.
In de grond zijn zijzelf de eerste
slachtoffers, vermits ze mees
tal van in hun jeugd onderwor
pen zijn geweest aan menson
terende woon- en leefomstan
digheden, armoede, geweld,
plus rassen- en klassendiskri-
minatie vanwege overheid en
politie in een maatschappij
beeld dat enkel respekt en kon-
sideratie kan opbrengen voor
geld en macht. Om nu terug te
komen op het gevangenissys
teem zelf, dringen zij er ten stel
ligste op aan dat er eindelijk
een «bill of rights» voor de ge
vangenen zou komen. Ik zal
hier enkele van de voornaam
ste eisen vermelden die in deze
beschermende wet zouden
moeten worden opgenomen.
De afschaffing van de racisti
sche en bureaukratische Pa
role Commissie; Het recht op
degelijke en onmiddellijke me
dische verzorging; het recht op
religieuze en politieke vrijheid
van mening; het afschaffen van
de censuur op dagbladen en
tijdschriften en andere publika-
ties; het recht op degelijk en
fatsoenlijk gekookt voedsel;
warme kleding en een «droog»
verblijf; verder een eerlijke kon-
trole ten aanzien van de brutali
teiten door de gevangenisbe
wakers ten opzichte van vooral
gekleurde gevangenen zoals:
folteringen, slagen, toedienen
van drugs, gedwongen rektale
onderzoeken, enz. Het afschaf
fen van de doodstraf, die enkel
ling), waarin ook zij stellen dat
slechts tien procent van de to
tale gevangenisbevolking als
écht gevaarlijk ten aanzien van
de maatschappij kan be
schouwd worden en dus als
onherstelbaar echt misdadi
gers.
REBECCA
Uit ondervinding weten we dat
cfe meeste mensen het beste
overtuigd raken door «geval
len», door naakte feiten met
naam en toenaam. Daarom wil
len we dit artikel dan ook stoffe
ren met enkele gevallen waar
we zelf al meer dan twee jaar
een regelmatig kontakt mee
onderhouden.
Rebecca Ann Machetti, ge
vangene A 104993, Hardwick,
Georgia. Doodstraf. Half Che
rokee, half Italiaanse. 39 jaar,
verpleegster. Op 31 augustus
74 schiet John Mauree twee
mensen dood, de ex-
echtgenoot van Rebecca en
diens nieuwe echtgenoot. Hij
bekent de misdaad maar houdt
vol dat hij dit gedaan heeft op
haar aanstoken. Rebecca be
vond zich op het ogenblik van
de moorden op 700 km van de
misdaadplaats. De man krijgt...
levenslang. Rebecca, de
doodstraf, al heeft ze de ganse
tijd haar onschuld staande ge
houden. Tijdens het proces
wordt ze volgespoten met Tho
razine en één van de argumen
ten van de Openbare Aankla
ger tot de jury is: «Zoals u weet
is beklaagde o.a. Italiaanse en
katholiek, en u weet zo goed als
ik dat die allemaal tot de maffia
behoren!»
Sedertdien vecht die vrouw
voor haar leven. In Amerika zelf
zijn reeds meer dan 5.000
handtekeningen bijeenge
bracht op petitielijsten. Op een
lijst samengebracht door
W.A.I.A. en gestuurd naar de
goeverneur van Georgia kreeg
men een helemaal nietszeg
gend, schijnheilig antwoord.
Positief is echter wel dat die
man zich verplicht gevoeld
heeft om te antwoorden waaruit
blijkt dat men niet té vlug moet
denken dat zo'n petities en pro
fit»» Chavis, buurtwerker - 34 jaar gevangenisstraf, hongerstaking onlangs en bijna blind
e tralies van om het even welk
|and ter wereld nl. zowat
100.000! Men kan zonder
Verdrijven of propagandadoe
leinden stellen dat de USA «de
jnatie is van de gevangenishui-
Inderdaad, het getal
(300.000 slaat enkel op de be
volking van de officiële staats-
federale gevangenissen.
Wanneer we er dan nog al de
insen gaan bijtellen die in de
j-county» (provinciale) of «city»
^.(stadsgevangenissen worden
^Vastgehouden, dan komen we
ré tot het ontstellende cijfer van
jiongeveer drie miljoen opgeslo-
0 ten mannen en vrouwen dage-
,jt 'ijks! Een cijfer om stil van te
worden.
Overlevingsmisdaden
Jn een open manifest tot de re
ligieuze gemeenschap in de
USA, schrijft Lorenzo Kom-
boa Ervin als spreekbuis voor
Marion Brothers (een
pering van militante ge-
enen van de Marion Fe-
een instrument is tot raciale
genocide en politieke repres
sie. Een einde maken aan een
zame opsluiting en langdurige
(soms jaren) durende afzonde
ring. Het afschaffen van medi
sche experimenten op gedeti
neerden alsook «gedrags-
veranderende experimenten».
Het recht op rechtsbijstand van
een zelfgekozen advokaat en
het verbod om «jailhouse la
wyers» op alle mogelijke ma
nieren het leven zuur te maken
(het gaat om gevangenen die
tijdens hun gevangenschap
rechten studeren).
Een totale amnestie voor alle
politieke gevangenen (zoals
Ben Chavis en de Wilmington
Ten, Leonard Pertier, Russell
Means (A I M leiders) Assata
Sgakur en Lorenzo Komboa
Ervin samen met nog zovele
anderen, al dan niet gekend).
Al dit voorgaande wordt ge
staafd door een grondige stu
die die Ronald Goldfarb en
Linda Singer gepubliceerd
hebben in Amerika, «After
Conviction» (Na de veroorde-
testen niets uithalen. Wees
maar gerust, ten aanzien van
het buitenland verliest men niet
zo graag zijn gezicht.
De vroegere werkgever van
Rebecca, de hoofdgeneesheer
van de kliniek waaraan ze ver
bonden was, verklaarde open
lijk tegenover de pers: «vol
gens mij is ze volkomen on
schuldig en wanneer ze vrijge
laten wordt kan ze onmiddellijk
terug in dienst.»
DE TIEN VAN
WILMINGTON
Rev. Ben Chavis en de Wil
mington Tien, momenteel ge
vangen in de McCain Prison
Hospital in N. Carolina.
Naast Ben zijn er nog: Marvin
Patrick, Wayne Moore, Joe
Wright, Willie Vereen, Jerry Ja
cobs, Reginald Epps, Connie
Tindall, James McKoy en de
enige blanke van het gezel
schap. de sociale werkster Ann
S Turner.
De Voorgeschiedenis. In ja
nuari 71 vragen zwarte studen-
stuurd om de zwarte gemeen
schap bij te staan. De reaktie
van de blanke racisten is hard
en geweldadig. De paramili
taire groepering Rights of
White People, samen met de
Ku-Klux-Klan, zetten knok
ploegen die met auto's in de
zwarte wijk rondrijden en schie
ten op weerloze zwarte bur
gers. Gedurende vier dagen in
februari 71 wordt de zwarte
wijk belegerd en worden di
verse branden gesticht. De be
zoekers van de Gregory Con
gregational Church worden
door sluipschutters beschoten.
Dan brandt de kruidenierszaak
Mike's Grocery Store uit, één
blok verwijderd van de kerk.
Eén jaar na de gebeurtenissen,
beslist een geheime Grand
Jury tot de aanhouding van
Rev. Ben Chavis, acht zwarte
middelbare schoolstudenten
en één blanke anti-armoede
helpster, op beschuldiging van
aanslag en medeplichtigheid in
het platbranden van Mike's
Store.
zwarten. De beschuldigden
werden veroordeeld tot enorm
zware straffen ten belope van
282 jaar! Rev. Ben Chavis
kreeg de zwaarste: 34 jaar!
Omdat hij de leidende rol had
gespeeld. Sindsdien zitten de
tien van Wilmington verspreid
over de diverse gevangenissen
van N. Carolina waar ze voort
durend onderworpen zijn aan
de brutaliteiten vanwege de
bewakers (bijna allemaal lid
van de K.K.K.) Ben zelf werd
overgebracht naar McCain Pri
son Hospital, een gevangenis
die gereserveerd wordt voor
gevangenen met mentale en
psychische afwijkingen en al
lerlei besmettelijke ziekten als
tuberkulose. De laatste berich
ten melden dat hij door een
hongerstaking van 130 dagen
fysiek erg zwak werd en dat hij
wegens slechte medikatie en
toediening van drugs langzaam
blind wordt.
De enige van de tien die mo
menteel «op parool» is vrijgela
ten, is de blanke sociale werk
ster Ann Turner.
schiedenis. John wordt op
transport gesteld naar een
staatsgevangenis, wat onwet
tig is vermits hij een federaal
statuut heeft. Dan wordt die
zelfde ontslagen direkteur
hoofd van deze staatsinstel
ling. de tweede onwettigheid,
want normaal kan een persoon
in staatsdienst niet benoemd
worden in een federale dienst
en omgekeerd.
En dan begint voor John de hel
die nu reeds vijf jaar duurt.
Voortdurend van de ene ge
vangenis naar de andere, met
geen andere kledij dan één slip
je, één broek en één paar kou
sen, geen hemd, geen schoe
nen. Er wordt konstant met zijn
briefwisseling geknoeid, op
een bepaald moment wordt
hem verboden nog naar het
buitenland te schrijven. Hij
wordt in de psychiatrische afde
ling gestoken met zwaar
agressieve medegevangenen
zodat hij steeds vreest voor zijn
leven. Hij wordt regelmatig
«bijgewerkt». Daarvan werden
van Memphis en nu laatst weer
naar Butner in Kentucky. In zijn
laatste schrijven maakte hij
melding dat Amnesty Interna
tional (aan wie zijn zaak reeds
meer dan een jaar geleden
werd overgemaakt) met hem
kontakt had gezocht om een
onderzoek in te stellen.
OHIO 14
We kunnen zo nog bladzijden
en bladzijden verdergaan met
voorbeelden maar we willen
eindigen met nog eventjes het
geval aan te stippen van de
Ohio 14, een groep van blanke
gevangenen die gevraagd
hebben om van hun Ameri
kaans staatsburgerschap te
worden ontheven. Om hun
vraag en protest kracht bij te
zetten hebben drie leden van
deze groep, nl. Shirley Keller,
David Cattano en Richard
Armstrong zichzelf verminkt
door zich vingers af te snijden
met het deksel van een konser-
veblikje. Deze vingers werden
opgestuurd o.a. naar de Sov
jetambassade, president Car
ter en Patricia Derian, hoofd
van de Amerikaanse Liga voor
de Rechten van de Mens. In de
States zelf is er de laatste
maanden een groeiend protest
op gang gekomen ten voordele
van deze groep gevangenen
en hun eisen.
Ik wil dit artikel graag besluiten
met de vertaling van een brief
die een groep vrouwen aan
Jimmy Carter gericht heeft:
«We zijn een vereniging van
400 arme en werkende men
sen uit Gary, Indiana. We heb
ben van dichtbij de strijd ge
volgd van de gevangenen van
de Lucasville Gevangenis en
het Ohio Reformatory, verte
genwoordigd door David Cat
tano, Richard Armstrong en
Shirley Keller. We erkennen
dat hun offers, het afsnijden
van vingers, brutale maar ak-
kurate voorbeelden zijn van de
manier waarop wij als arme
mensen moeten leven in een
maatschappij, gebaseerd op
sociale onrechtvaardigheid.
Wij steunen van ganser harde
deze moedige broeders en
zusters en hun vraag om van
hun staatsburgerschap te
worden ontheven. Wij kennen
géén geldige reden waarom
deze gevangenen, die nooit
ook maar één echte kans heb
ben gekregen door het feit dat
ze arm geboren werden, ge
dwongen zouden worden nog
langer te verblijven in een land
waarin ze nooit enige rechten
hebben kunnen laten gelden.
Wij verzoeken u dan ook drin
gend op hun vraag in te gaan.
Wij hier in Gary, Zowel als in de
rest van dit land, en ook in an
dere landen over de ganse we
reld, zijn getuigen van uw da
den als «leiders». Wanneer u
eerlijk gelooft dat «mensen
rechten» nog iets meer bete
kenen dan eeh verkiezings
slogandan kunt u geen en
kele andere beslissing nemen
dan deze mannen en vrouwen
toe te staan de Verenigde Sta
ten te verlaten.»
We hopen dat iedereen die dit
artikel leest zich even zal be
zinnen en in de toekomst de
«American Dream» met andere
ogen en wat meer kritische re
serve zal bekijken. De vergeten
(politieke) gevangenen van
Uncle Sam hebben er recht op!
Frieda Groffy
