De Roger De Neef story (3)
Roger De Neef deed
SS-vrachtwagen met tien ton
munitie in de lucht vliegen
32 - 12.9.1980 - De Voorpost
dadelijk
maar hij
i
VRIJDAE
«Zwetend als een gek en vol zenuwen zat ik daar. De
minuten tikten traag de klok weg. We vlogen eerst boven
de Noordzee en dan het luchtruim van bezet Belgie
"ö/nnen. Het was zevenentwintig augustus 1944, ja, «zegt
hij,:» nu zesendertig jaar gelden. De vijand rook precies
dat wij het waren want een begeleidend vliegtuigje werd
onder vuur genomen en neergehaald. Het rode lichtje
floepte aan. Nog twee minuten en we zouden moeten
springen. Boven Gedinne, een kleine gemeente in de
Ardennen ten Zuiden van Beauraing. Ikzelf zat aan de
springopening van het vliegtuig.
De chef. Blohdeel, zat aan
de andere kant. Wat er dan
in je omgaat is onbeschrij
felijk. Niemand zei een
woord. Iemand beet op z'n
lippen, de ander verfrom
melde een papiertje.. Nog
een ander zat voorover ge
bogen en steunde op z'n
knieën. Het was nacht en
de Belgische bodem bleef
onzichtbaar. De hoorn
loeide en het waarschu
wingslichtje flikkerde. De
Belgische para's die nog
vóór de geallieerden België
zouden binnendringen,
stonden op. namen de wa
pens en controleerden vlug
de ganse uitrusting. Het
was nu een kwestie van
sekonden.
Het vlieguig vloog op am
per honderd meter hoogte.
Eén voor één lieten we ons
in het duister vallen. Wat
er beneden op ons wachtte
was een groot vraagteken.
Misschien floten straks de
kogels wel langs onze oren.
Maar, op zo'n moment
denk je daar niet aan. Mijn
valscherm ging open en nog
geen halve minuut later
stond ik op de grond. Een
aangenaam moment, in alle
angst een aangenaam mo
ment want na vier jaar af
wezigheid was ik blij terug
op Belgische bodem te
staan. Ik zag al m'n mate
riaal na en als sektiecom-
mandant moest ik zo spoe
dig mogelijk m'n man
schappen groeperen. Een
vriend van mij had z'n voet
gebroken en werd opgeno
men in een hospitaal als
«een arbeider die van een
stelling gevallen was». Mis
schien wel een slecht voor
teken, dacht ik. Neen, toch
niet, er viel geen enkel
schot. De Ardeense stilte
werd niet verstoord. Alles
was goed voorbereid. Er
viel geen enkele Duitser te
bekennen.
Roger vertelt alles alsof het
gisteren gebeurde. Stom
verbaasd zat ik te luisteren
naar de man die meegehol
pen heeft aan onze bevrij
ding, een wielrenner die
langs omwegen als para in
België terecht kwam. Roger
Een typische soldatenfoto:
aanslag.
heeft aan het front heel wat
meegemaakt. Gelukkig had
hij prachtkerels rond zich.
Zo was er een komman-
dant, Blondeel; de stichter
van de eerste Belgische pa
rachutisteneenheid. Van die
man was hij misschien wel
een tikkeltje jaloers. Het
was een kerel met een sterk
karakter, hij was altijd bij
het werk en bleef het recht
vaardigheidsprincipe han
teren. Moedig tegenover z'n
ondergeschikten. Roger
was er voor hij vertrok hon
derd procent zeker van dat
met zo'n leider niks te vre
zen viel.
Het begon echter allemaal
heel eigenaardig. Hij had
voor het uitbreken van de
oorlog, een tweede plaats
behaald in de zesdaagse
van Antwerpen samen met
Achiel Bruneel. Daarna
tw-
Muziek moest erbij.
De Neef heeft het wapen in
trok hij met Stan Huys naar
Buenos Aires. Daar moest
hij als soldaat naar Canada
en indien hij zich niet aan
meldde, werd hij be
schouwd als deserteur.
Voor de vijfendertige jari
ge De Neef zat er dus niks
anders op. Met een Noorse
boot vertrok hij naar Cana
da en daar leerde hij ver
schillende vrienden ken
nen. Blondeel. Debefve,
Limbosch en Kirschen, al
lemaal stoere kerels die
men later als parachutist
zou droppen in de voorste
linies van het front. Roger
werd hier opgeleid tot
sportonderrichter. Zo ook
kreeg hij een paar strepen
bij en was hij van het groot
ste beulwerk, de drile,
vanaf.
Ook wilde hij absoluut een
muziekkorps zoals alle an
dere compagnies. Iedereen
moest een dollar soldij af
geven en Roger zou met
dat geld alle instrumenten
aankopen. Tijdens de vrije
tijd in Canada werd dan
druk geoefend. Iedereen
keek er een beetje tegenop
maar na een paar maanden
zag men ze toch allemaal
met een stoere borst voor
hun korps marcheren.
Toen kwam de grote dag.
met 25.000 man werden ze
verscheept naar Schotland.
Een paar maand later wer
den kandidaten gevraagd
om parachutist te worden
en Roger stelde zich kandi
daat. Met de eerste para's
verhuisde hij dan naar een
net uitziende hoeve te War
wickshire: Fiz-Hile
genaamd.
Daar verbleven ze twintig
maanden, niks anders doen
dan zware oefeningen met
scherpe munitie. Alle dagen
hetzelfde programma. Er
vielen ook slachtoffers:
kommandant Thys liep zo
bij een landing een kwet
suur op en mocht niet meer
Eerste minister Pierlot schouwt de troepen. In hel witte cirkeltje het Itoofd van sergeant Roger De Neef.
springen. Alleen de harde
kern bleef over, de training
was gewoon keihard. «Zo
zaten we eens in een bos en
alles werd nagebootst. Men
vroeg ons wat we hoorden.
Het eerste was een wegrij
dende jeep, daarna hoorden
we een man sluipen in het
gras, ais je deze geluiden
niet kon «vertalen» mocht
je het vergeten, dan kon je
keukenhulpje of kuisvrouw
gaan spelen».
De belgische parachutis
tencompagnie werd als ge-
vechtsklaar en plichtsbe-
wust erkend. Ze hadden
alles verworven, zo ook de
voornaamste faktor van het
succes: het zelfvertrouwen.
Alles werd speciaal ingeoe
fend met het oog op de
invasie in Normandië.
D-dag brak aan en de pa
ra's van Blondeel waren er
nog niet bij.
Vruchteloos vroegen ze om
in Frankrijk te mogen
springen, het bleef echter
maar duren. Op zevenen
twintig juli werd de eerste
groep Belgische para's on
der leiding van luitenant
Ghijs en eerste sergeant
Klein naar Frankrijk gevlo
gen. Twee uur later Werden
ze gedropt, achter de Duit
se linies. Andere ploegen
streken eveneens neer en in
Picardië ontdekte luitenant
Kirschen het plan van de
Duitse opstelling achter de
Somme.
Montgommery stuurde ge
lukwensen. Negentien da
gen lang bleef De Neef in
de streek van Gedinne. Als
sergeant instrukteur bij de
para's had hij de opdracht
Duitse konvooien die naar
de gevechtszone reden, te
vernielen, ook moest hij
doelwitten signaleren.
De hond op de schoot van
Roger komt terug overeind
alsof hij het ganse verhaal
al kent, ik spit m'n aan
dacht ook.
«Op een avond, eind au
gustus, het was pikdonker,
vertrok ik met sergeant
Goffinet en nog een tiental
anderen vanuit Gedinne.
Na vier uur te hebben ge
marcheerd vatten we post
langs een druk kruispunt.
We waren tot de tanden
gewapend. Mitrailleurs,
lichte en zware. Veel gra
naten, mijnen andere
springstoffen. Plots hoorde
iedereen in de verte een
zware wagen. Ik wist het
zeker: Duitsers. Het kon
niet anders. Ik zie nog al
tijd die twee kleine lichtjes
van de vrachtwagen. Hij
kwam vanuit de bergen in
ónze richting gereden. Die
kans mochten we niet mis
sen. Ik was geen moorde
naar. ik handelde als een
automaat, in opdracht, ik
kon evengoed vermoord
worden. Als je tegen een
Duitser ooit probeerde
vriendelijk te zijn dan was
hij het ook, maar als hij de
kans zag om je neer te
knallen dan ging je eraan,
wees daar maar zeker van.
Samen met m'n mannen
legden we springstoffen die
de banden van de auto's
afrukten. Verderop legden
we mijnen. We verstopten
ons en verspreidden ons op
één lijn, het machinege
weer in aanslag en strij-
densgereed. We waren echt
op alles voorbereid. Want
wij waren tenslotte specia
listen. geoefend in het ge
bruik van een wurgkabel,
een dolk, geoefend in doel
treffendheid en snelheid.
Het brullend geluid toen de
vrachtwagen waarin een
twintigtal SS-ers had
plaatsgenomen op de eer
ste mijn liep was akelig.
Het voertuig was immers
ook nog geladen met tien
ton munitie. We gooiden
daar bovenop ook nog
handgranaten.
Nooit zal hij dit schouwspel
vergeten. Hij noemt het een
echte afslachting. En met
die tien ton munitie had het
vuurwerk ter gelegenheid
van honderdvijftig jaar Bel
gië er niks aan. Een echte
ravage. De geallieerde voor
uitgang echter achterhaalde
'K 01
Parapionier Roger De Neef wordt gelukgewenst door koning Boudewijn
gelegenheid van het vijfentwintigjarig bestaan van de paracommando's
Met acht man kropen ze in ven. Nog zes maand en da
het wagentje en dan volle
gas door Gedinne. dat op
dat moment vol zat met
Duitsers die hun tien ton
verloren munitie kwamen
wreken, niemand had hen
opgemerkt, maar in Waver
liep het fout. het wagentje
kon het niet meer bolwer
ken. gelukkig passeerde er
toen een kolonne van de
ondergrondsen, waarmee
ze naar Brussel konden.
Daar aangekomen was het
reeds avond en ze konden
pas 's anderendaags ver
trekken naar Engeland,
daarom kreeg iedereen een
alle Belgische paragroepen.
Maar toen van Rundstedt in
de Ardennen aanviel, werd
wederom-op hen een beroep
gedaan. In Tellin, Wellin,
Chanly, leverden ze verbit
terde gevechten met SS-
pantserdivisies. Op oude
jaarsavond, in de slag van
Bure, sneuvelden Renkin.
Lorphre, de Villermont bij
een aanval op een anti-
tankbatterij.
Sergeant De Neef is na de
oorlog nog geruime tijd bij
het leger, bij de valscherm
springers, gebleven. Het
voornaamste doel van lui
tenant-kolonel Blondeel
was het voorgoed uit.
Dan gaat Roger verbitter
en teneergeslagen terug i
ten, z'n vrouw had heel veel;
meegemaakt, geen inkom-f
sten meer en vier jongen}
die ze tot in de puntjes wildel
verzorgen. Al het geld wa<
opgeleefd en Roger was verl
plicht z'n villa te verkopen
voor een handvol geld. Het
noodlot had toegeslagen.1
Een paar dagen later stondl
ook de deurwaarder aan dep-
deur van z'n nieuw verblijf,!
hij kwam alles aanslaan^ 9'
omdat z'n vrouw de belas- e'
was immers het in leven dag vakantie. Degene die
houden van z'n mooie een- dicht bij huis waren konden
tingen op haar hondje nog
niet betaald had. Dat decd8as a
heid. Ze was een samen
stelling van mannen uit alle
standen, leeftijd en her
komst. Als instrukteur le-
yoor een nacht bij
zin. Roger begon dadelijk
vervoer te zoeken, maar hij
vond het niet, gelukkig
de deur dicht, letterlijk
figuurlijk. De Rosten,
taai als vroeger, legde hel!
geval uit, het hondje was al
een half jaar dood en met de'
rlijk el'Mr
ra. cve3 Ai
■2d, hein laar
De blijde thuiskomst na de bevrijding.
ublikati
De Fe
p feest
fceerd c
èn W. 1
emd v
in, ou
irs en
Ml. Ko
iets i
Beft me
ilijke s
biedt
'eep u
ihieder
et pra
van f
iepen,
Beid
hooi:
n.
it aani
fees
ust bi
n bij i
inde
verde hij nog vele diensten
aan de parachutisten. Hij is
er nu vijfenzeventig. De
onverbrekelijke band van
vriendschap met z'n vroe
gere vrienden is er nog
steeds, het waren allemaal
kerels waar je blindelings
op kon vertrouwen.
Oost West, thuis best
Na hun verblijf te Gedinne,
hadden de Belgische para's
hun werk volbracht en ze
moesten terug naar Brussel
om van daaruit overgevlo
gen te worden naar Enge
land. Dit alles verliep niet
van een leien dakje, want
hoe moest men in Brussel
geraken, alle openbaar ver
voer lag stil en de Duitsers
mochten hen zeker niet
ontdekken. Er werd in de
omgeving van Gedinne ge
zocht naar een auto. Ze
hadden geluk, een oude
boer had onder z'n hooi
een vierwieler verborgen.
Nu hadden ze nog geen
benzine, die moesten ze
gaan halen bij een andere
boer. maar vooraleer ze de
brandstof kregen moesten
ze de man toch een paar
maal met de dood bedrei
gen of hij loste ze niet.
kwam toen de kapitein van
de ondergrondsen die twee
man van z'n compagnie de
opdracht gaf Roger naar
Lokeren te vergezellen. In
Lokeren aangekomen was
het daar een groots feest
ter gelegenheid van de be
vrijding.
Roger trok eerst naar z'n
stamcafé, zette zich op z'n
vertrouwde plaats en be
stelde gewoon een pilsje.
De barman echter liet alles
vallen, het feest kon goed
beginnen. De man vertelde
hem waar Roger z'n vrouw
kon vinden, die was gaan
dansen met haar oudste
zoon want die wilde nooit
thuisblijven Toen Roger
de zaal binnentrad begon
het grote gejubel, maar z'n
vrouw was echter al flauw
gevallen van de emotie. De
mooiste dag in Rogers le
ven was wel het weerzien
van z'n vrouw en z'n vier
zonen. Het feest duurde tot
's anderendaagsmorgen.
maar Roger moest dan toch
terug naar Engeland. Hij
was heel gelukkig dat hij
z'n gezin teruggezien had
en daarom ook had hij zich
voorgenomen niet lang
meer bij het leger te blij-
revolver die hij ondertussen
uit z'n kamer gehaald had
zou hij iedereen die aan z'n
spullen kwam. neerknallen.
Voor de deurwaarder vol
stond het en hij bolde het
af. De zaak ging in de doof
pot. Gelukkig maar, lacht
Roger nu, want hadden ze
dat ooit moeten doordrij
ven. dan was Lokeren te
klein, ik die meegeholpen
heb aan de bevrijding v
m'n land en dan nog m'n
boeltje afnemen, neen ver
geet dat maar.
De toekomst zag er dus vrij
somber uit, eerst begon hij
een fietsenwinkel. Hij ver
diende daar wel wal geld
mee, maar toch niet genoeg
om z'n gezin te onderhou
den. Dan begon hij een han
del in kaas en eieren en hij
deed vier markten op de
week, nou dat was wel
winstgevend en dat heeft hij
dan ook een tijd lang ge
daan, tot hij later café zou
gaan houden, een verdien
ste die hem op de hoogste
plank bracht bij de zelfstan
digen. en een zaak die de
basis zou leggen van een
politieke carrière van een
entwintig jaar.
vervolgt
lumd
lüand
feantwi
*DE Ci
Maktie
Aa
"•053/
