Waarbij de mens weer meetelt
te
Het Jaar van de Ambachten in Aalst
4 - 12.9.1980 - De Voorpost
nieuwste
ige Peop
landskaf prc
fie, et
luren wtekkri
door e|bij.
kkertje de 4
halfnpcF1 slai
Flushi»
ogenblik.
>e Va
jzctdu
pi er
tmdel
hiede
rboek t
een t
1 chaffi
,1 >oek
ofstai
chillei
L' larscl
de jat
aktiviteit(°°9m
oor het
in, de kciumie
de hede»"ssc
tegen laag
apdoeme^e'1
rOosi
frozen
'ijs 15
"Dien
1980 werd in allerijl tot
«Jaar van de Ambach
ten» uitgeroepen.
Op slag en slinger wil
men de welhaast uitge
storven ambachtelijkheid
uit de vergetelheid opdie
pen en het artisanale met
een reusachtige blaas
balg nieuw leven in
pompen!
De westerse wereld
springt op twee krukken
rond, maar men wil die
krukken kost wat kost van
fraaie krullen voorzien,
voor «het zicht van de
mensen»
In plaats daarvan zou
men de zwaar zieke pa
tiënt in bed moeten stop
pen en hem een lange en
moeilijke revalidatiepe-
riode voorschrijven. Lie
ver laat men hem in de
waan, dat hij het er op
zijn kunstig bewerkte
krukken heel wat beter
zal afbrengen.
Als troost voor de natste
zomer van de eeuw, die
we net achter de rug heb
ben, staat thans de zon
verblindend helder aan
de hemel.
1980.
Het eerste van de tachti
ger jaren, die ons zo wei
nig goeds voorspellen.
Maar toch: Jaar van de
Ambachten, en dus voor
de derde maal een Am-
bachts- en Kunstmarkt,
georganizeerd door de
Dienst Kuituur van de
Stad Aalst in de schaduw
van de Beiforttoren.
«Schaart u rond de klok-
ketoren, bevordert de lo
kale handel!» Een slogan
uit de bioskoopreklame
van zowat een kwart
eeuw geleden.
Zou de geschiedenis zich
herhalen?
Om halfelf arriveren we
op de zonovergoten Aal-
sterse Markt, wemelend
Plezant hoor zo'n rijdende beiaard; ik ga er mij eentje
vragen voor St.-Maarten (Per)
«Jaar van de Ambach- van belangstellenden,
ten» dus maar. De fanfare van de Aal-
De oude paarden worden sterse brandweer onder
van stal gehaald en defi- leiding van Marc De Cock
leren onder ons welwil- speelt een langvergeten
lend oog. Zo ook vorige hit van Henk De Bruyn:
zondag. «Als jij van me houdt,
laat de rest van de wereld
Schaart u rond me koud
de Belforttoren! oe warme klanken stro-
Zondag 7 september men over het plein, het
demonstreren, onder het
aandachtig en bewonder
end oog van stadslui,
maar ook van buiten
mensen.
De meesten hebben we
al eerder aan het werk
gezien, maar dat zal wel
gelegen zijn aan het feit
dat overal in Vlaanderen
steeds meer soortgelijke
markten georganiseerd
worden en ook meestal
dezelfde ambachtslui
naar buiten komen.
Tineke
van Heule
We ontmoeten stadsse-
kretaris Chris Willems, al
tijd tot een ongedwon
gen babbel bereid, oud
schepen Lucien Van Si-
nay en een zichtbaar op
getogen kuituurschepen
Herman Roels.
De tachtigjarige Lucien
Van Sinay begroet ons
met zijn traditionele
«Broeder, hoe is 't?» en
vertelt hoe hij in de loop
van de voorbije week
door het stadsbestuur
bijzonder hartelijk werd
ontvangen ter gelegen
heid van zijn gouden hu
welijksjubileum. Het bij
na voltallige schepenkol
lege had hem en zijn
echtgenote een erg ge
waardeerde eer bewe
zen, zei hij. De toespraak
van de burgemeester
was hem en zijn levens
gezellin recht naar het
hart gegaan
Gewezen politieke tegen
strevers, maar toch
loyaal en zelfs vriend
schappelijk. In de politiek
vallen soms harde woor
den, maar om iets op te
bouwen, heeft men el
kaar nodig. Van de vroe
gere ongeschreven wet
ten, van politieke déonto
logie, blijft er in de he
dendaagse politieke
jungle nog bitter weinig
over...
Je kan het alleen maar
betreuren, maar verder
ook helemaal niets aan
doen.
Zal ons een zorg zijn op
dit ogenblik.
Je geniet ervan en de tijd
vliegt ongemerkt voorbij.
Halfeen al.
De volksdansgroep «De
Eglantier» begroet de
ambachtsmarktbezoe-
kers met «De symboli
sche handdruk van
vriendschap en vreug
de»; vijftien overwegend
jonge koppels heten ons
dansend welkom en mo
gen zich over een dank
baar applaus verheugen.
Deze groep uit Heule,
vanwaar het alomgeken-
de Tineke afkomstig is,
mocht zich overigens de
ganse dag door over een
uitbundige bijval ver
heugen.
Die hups dansende West
vlamingen hebben voor
goed de Aalsterse harten
gestolen! En dat wil wat
zeggen...
«Wat stelt dat voor?»
Halftwee 's namiddags.
We zijn de inwendige
mens gaan versterken en
stante pede terugge
keerd, om vooral niets te
missen.
derdaad vanop de Grote
Markt duidelijk zichtbaar
is en onweerstaanbaar
de aandacht trekt en het
allerbest zou passen in
het kader van die heden
daagse gladgeschoren
gazons, die zich schier
eindeloos uitstrekken
voor kastelen en kasten
van villa's.
Je vraagt je af waarom
een kunstenaar dergelij
ke plastieken vervaardigt,
waar hij er plaats voor
vindt en waar een even
tuele koper het dan wel
plaatst.
Voor wie is kunst
eigenlijk bestemd?
Niet voor de gewone
man natuurlijk, die kan
het zich eens te meer niet
veroorloven. Kunst is
voor snobs, die het kun
nen betalen en daar
plooien de meeste kun
stenaars zich dan ook
naar.
De smaak van
Jan Massaal
Stadsbeiaardier Pierre De
The Denta Brass Band bracht zeker sfeer op de Grote Markt.
fPerl
Een borstelmaker, een fijn en geduldig werkje. (Per)
1980.
De koning is jarig, de
man wordt vijftig en het
land waar hij over regeert
honderdvijftig.
Oud?
Je bent maar zo oud als
je je voelt en als het zon
netje schijnt, kom je op
gewekt het bed uit en be
gint met een blij gevoel
een nieuwe dag.
Zo ook vandaag.
Zondag.
En zon.
publiek blijft gefasci
neerd staan luisteren en
applaudisseert na afloop
hartelijk.
De stemming is er.
Dus vergeet je alle pessi
mistische bedenkingen
en kuiert rond, links en
rechts de bedrijvige am
bachtslui in volle aktie
gadeslaand.
Volle aktie betekent na
tuurlijk, dat ze op een on
gelooflijk behendige wij
ze hun artisanale gaven
We laten ons meeslepen
door de ongedwongen
sfeer aan de voet van
Zwarte Man Dirk Martens
en slenteren tussen de
kramen en standen van
kantklossers, borstelma
kers, mandenvlechters,
strodakdekkers, dissel
boommakers, of hoe het
ook allemaal mag heten
Opvallend veel kunst
schilders en een door
dringend geurend
anijskraam.
Maar er is weinig bewe
ging te bespeuren in de
buurt van het stadhuis.
De meeste mensen ge
nieten waarschijnlijk van
een post-kulinaire siesta
en zodoende kan stads
beiaardier Pierre De
Smedt op toernee met
zijn reizende beiaard
zich over weinig luister
aars verheugen, maar de
zeldzame dapperen to
nen wél belangstelling
voor zijn zinderend klok
kenspel.
Hij krijgt gezelschap van
een muzikaal aangelegde
jongedame, die hij uitno
digt om met hem een mi-
ni-koncert te geven.
Samen geven ze een
«quatre-mains»-versie
van het gekende «Broe
der Jakob» ten beste.
Het kind in kwestie blijkt
de dochter van André
Willems te zijn, van de
Aalsterse Dienst Kuituur,
de duivel doet-al van de
ze Ambachtsmarkt.
Leentje Willems bewerkt
ijverig de houten staafjes
van de reizende beiaard
met haar kleine vuistjes
en oogst bijval vanwege
de glimlachende om-
staanders. ..hoordeklok
ken luiden, hoor de klok
ken luiden, bim, bam,
bom. erg toepasselijk,
jawel.
Smedt komt langs en ver
wondert zich over de ge
ringe publieke belang
stelling.
Nou, ons verwondert het
geen zier, want bij ons
weten is kunst en kuituur
niet de sterkste kant van
onze Jan Massaal, alle
goedmenende initiatie
ven ten spijt.
In onze scholen viert im
mers nog steeds een
kortzichtig traditionalis
me hoogtij. Het leven is
in Vlaanderen blijven stil
staan in een landschap
van Streuvels of Timmer
mans, men staat met de
voeten in het komputer-
tijdperk, _en met het
hoofd vertoeft men nog
in lang vervlogen tijden
vol oeroude spinneweb-
ben. Met een vertekend
beeld van de werkelijk
heid voor ogen.
Vlaanderen zal wel nooit
zijn enggeestig provin
cialisme ontgroeien, daar
helpt geen lievemoede-
Schepen Herman Roels in gesprek met een demanstrante. Proficiat schepen, vorig weekeind was
een topper op kultureel vlak. (Per)
We drentelen wat rond
en besluiten de tentoon
stelling op de binnenkoer
van het Stadhuis nog
eens nader te gaan be
kijken.
Enkele zeldzame bezoe
kers bekijken de heden
daagse beeldhouwkunst
met sceptische blikken.
Gnuivend kommentaar
en de vaak herhaalde
vraag: «Wat stelt dat
voor?».
Nog steeds in Vlaande
ren niet rijp voor abstrak-
te kunst en nochtans da
teert het eerste abstrakte
werk van Wassily Kan-
dinsky uit 1910...
Wij gaan op een bankje in
de schaduw zitten, vlak
tegenover de vroegere
standplaats van de Ste
delijke Vrijwillige Brand-
Voor ons de blikvanger
van de tentoonstelling:
«Tuinplastiek» van de
Brusselaar Jo De Blieck.
Een helwit werk, dat m-
Enkele groepjes bezoe
kers melden zich aan en
hun waardering gaat
vooral uit naar de drie
werken van Jules De
Waele: «Fluitspeler»,
«Dansende figuur» en
«Muzikant», het zijn dan
ook de meest herkenbare
van de tentoongestelde
beeldhouwwerken.
De Profeet
We stappen opnieuw de
Grote Markt op, waar de
onvermoeibare Eglan-
tiers nu dansen met men
sen uit de aanzwellende
stroom kijklustigen. Ze
oogsten opnieuw uitbun
dig applaus en maken
dan rond drie ,uur plaats
voor Wannes Van de Vel
de. De Antwerpse volks
zanger begint met enkele
instrumentale nummer
tjes en vervolgt met het
vertrouwd repertorium.
Het is goed, af, zoals we
dat van Wannes allang
gewoon zijn.
Maar met zijn gekort
wiekte baard schijnt ook
zijn stekeligheid verdwe
nen, het klinkt zo braaf
jes, onopvallend eigen
lijk.
Net als Walter De Buck
twee maand geleden tij
dens de elfjuliviering.
Er komt sleet op dat soort
dingen en van onze
vervolg van p
De Egelantier trad zelfs tweemaal op. Sfeer was er zeker. (Per)
reeds heel wat belang
stellenden geduldig
wachten op wat komen
zal.
De koele duistere gewel
ven vormen een ideaal
dekor voor poppenspel.
De kelder is weldra eivol.
zo gauw vergeet.
Maar we zijn moe en ha
ken af voor het definitie
ve einde: we keren de
Ambachtsmarkt en de il-
luzie van een zorgeloze
wereld de rug toe en
stappen huistoe.
deweekse
het werken voor het
gelijks bestaan, de kciumie
frontatie met de hedepnssc
daagse werkelijkheid, gezir
stille strijd
steeds weer
de moedeloosheid. "Hoe
Het vlas wordt geslagen, de vezels komen los. (Per)
Een blond kindje wil dap
per alleen blijven kijken,
maar vindt het eng als
mama en papa weggaan
en wil huilend weer mee
In de verte klinkt nog de
opgewekte muziek van
de Delta Brass Band, ze
lijkt niet te stoppen, nie
mand wil ook dat er ge-
Maar het muziekje is n »m'bGr
te stoppen.,.
The show must go on.
Cyriel Temmerm *hes«
stopt wordt. Lm
«You can't stop the rnun^(
sic, nobody can't stop t|gjq6
music.. is de nieuwstflDas;
van The Village Peo(Lor^
en dat melodietje kliijtesl
ons in de oren als weLen
ver van de Grote Majnen
verwijderd zijn om njjjsat
Een massa zakte zondag af naar de Grote Markt. Een prachtinitiatief. (Per)
volkszangers is Willem
Vermandere zonder eni
ge twijfel nog de puntig-
ste en de meest krea-
tieve.
Het zou geen slecht idee
zijn deze Westvlaming
volgend jaar eens naar
Aalst te halen. Met zijn
muziek én met zijn beeld
houwwerken. Een ge
droomde kombinatie. De
stad Menen kocht trou
wens onlangs «De Pro
feet» van Vermandere
aan, dat daar gisteren
ook onthuld werd.
De tematiek van dit beeld
is dit van de profeet, die
de mensen komt vertel
len hoe bedreigd ze allen
zijn, verwijzend naar de
ramp te Los Alfaques, die
zich voordeed op het
ogenblik dat Vermandere
uit een reusachtige ar-
duinblok een menselijk fi
guur aan het kappen was
Een erg zinvolle aankoop
vanwege de stad Menen
Een diskrete aanwijzing
voor alle mogelijke ram
pen die ons kunnen tref
fen en waarvoor je geen
profeet hoeft te zijn om
ze te voorspellen
Heksen en reuzen
onder duistere gewelven
Om tien over vier is een
voorstelling voorzien van
het Stadspoppenteater in
de Belfortkelder. Dus da
len we omstreeks dat tijd
stip af in de katakomben
van dat gebouw, waar
naar buiten...
We krijgen een vriend
schappelijk porretje in de
rug en de dader blijkt Jan
Caudron te zijn, volksver
tegenwoordiger en zoals
reeds eerder in deze ko
lommen gezegd, omni
present!
Hij is in gezelschap van
zijn dame en zijn twee
schattige kinderen en
even ongedwongen-
vriendelijk als altijd.
Het is hartverwarmend
en ook beslist het vermel
den waard.
De kleintjes leven intens
mee met de belevenissen
van een vogel, die door
een boze heks als hartig
hapje wordt begeerd.
Een reus wordt in ruil
voor het eeuwig jeugde-
lixir gevraagd het diertje
te vangen, maar uiteinde
lijk valt alles na twintig
minuten in de beste
plooi.
Opgelucht verlaten we de
kelder voor het laatste
schuifje van de Am-
bachts- en Kunstmarkt:
het optreden van de Del
ta Brass Band.
«Nobody can stop
the music
Vorig jaar had dit swin
gende muziekkorps al
voor een onvergetelijke
happening gezorgd en dit
jaar keek men dan ook
verlangend uit naar het
optreden van deze band.
Het werd opnieuw een
fantastische belevenis,
een meeslepend muzi
kaal gebeuren, dat je niet
iets van de muziek van
Delta Brass-boys
horen...
We keren terug naar
vertrouwde huiskring
verorberen met
het avondeten, honge
als we zijn van het
lange rondlopen in
buitenlucht.
Plotseling heel erg
duikelen we in de
kelijke zetel en
naar voetbalb
zien hoe de
pioenen in de luren
den
donker
zien later door
ten oogleden ook
en McEnroe voor
meesterschap stri
de New-Yorkse
Meadows.
Maar het einde halen
bijlange niet.
Ons muziekje stopt
rupt en half slapend kl
teren we de trap op, w
het bed ons wacht en
bijna ogenblikkelijk
een diepe en
slaap verzinken.
lens l
tslutte
De volgende dag pterd
maandag, met de dod06" 1
