DAVID LIVELY
MUSICEERT MOOI
MAAR RIMPELLOOS
UITAGENDA
JONGE AALSTENAARS
EXPOSEREN „„„„i,
TERUG VAN NOOIT WEGGEWEEST
16 - 26.9.1980 - De Voorpost
Een bedenking eerst bij het festival. Vorige week kwam het blijven bijna altijd onveran-
Clemencic Consort met muziek uit de renaissance. Cle- derd. Toch is hier geen sprc-
mencic is een autoriteit in zijn domein en net als David ke van eentonigheid en
Munrow een baanbreker. Een recent bewijs? Daags na heeft iedere vanatie haar
zijn concert in de kerk van Erembodegem - Terjoden werd eigen aard. Legato en stac-
op de RTB-radio een volledig voormiddagprogramma ge- cato, dubbelgrepen en
wijd aan zijn persoonlijkheid en zijn visie. En hoe was de tegenbeweging bepalen de
belangstelling voor zijn muziek? Goed. maar niet overrom- stijl. Idyllisch en sereen, vi-
pelend. Is het misschien omdat Okeghem, De la Rue en riel en zachtaardig, wee-
Isaac in het geheugen van de gemiddelde concertbezoeker moedig en dramatisch zijn
verdwaalde geesten zijn? Neen. maar him kunst schrikt af. de karaktertrekken. En de
Ze is nochtans uit het hart gegrepen, ongecompliceerd en groots opgezette fuga is een
geraffineerd meteen. Ze heeft een taal die direct aan- wonder van architectuur. Li-
spreekt, tenminste voor
i wil luisteren. Kent iemand vely tekende het profiel
mooier liefdeslied dan «Innsbruck, ich muss dich lassen?», scherp en klaar afgelijnd.
Neen. maar men staat voor de drempel van het onbekende en ik heb de indruk dat hij
en die wordt vaak een muur.
Dindsdagavond 16 septem- ke klip voor veel pianisten.
ber was David Lively te gast Zelfs Kempff e
in de feestzaal van het stad- den zich pas na grondige
huis. De zaal barstte uit studie en aanpak aan
haar voegen. Waarom? platenopnamen met zijn
Waart de schim rond van de werk. Schumann hield niet
Elisabethwedstrijd waar hij van de vaak holle retoriek
geliefd vooral door het van Liszt en de soms overge-
Brusselse salonpubliek om voelige stemmingen bij
zijn charmante verschijning Chopin.
terecht een van de eerste Zijn muziek weerspiegelt
laureaten werd, vooral om zijn eigen ziel die gekweld
zijn intimistische aanpak? Is wordt door Weltschmerz,
er niet een socioloog te vin- Louter virtuozen lopen hier
den die festival en publiek verloren tussen de noten en
-kan doorlichten?
Maar terzake nu
jongensachtige
erin slaagde de toehoorders
mee te voeren in een pano
rama van kleuren en con-
vergeten het 'unheimliche'
Lively's achter het notenbeeld. Zijn
toccata op. 7 verloopt rit-
lijkheid uit 1972 heeft plaats misch-nerveus en over een
gemaakt voor volwassen spanningsveld tussen emo-
- 1UII1U 4
trasten. Het klonk subtiel
maar niet altijd vlekkeloos
(ik denk aan het fortissimo
vóór de fuga) en de adem
van Brahms' ingehouden ro
mantiek kreeg niet altijd de
gewenste diepte. Wellicht
houdt dit verband met Live
ly's Franse scholing (hij stu
deerde jarenlang in Parijs)
waardoor we iets misten
van het mengsel van de
somberheid en de me
lancholie, eigen aan Noord-
Duitsland (Brahms werd in
Hamburg geboren) en de
vertedering en de glimlach
van de Weense sfeer.
decadent en 'tin-de-siecie
«D'un cahier d'esquisses» is
een habanera, een vluchti
ge schets. «Masques» en
«Isle Joyeuse» zijn geïnspi
reerd op Watteau's «Embar-
quement pour Cythère», het
eiland van Venus, godin
van de liefde. De idee die je
visueel bij het schilderij op
doet komt auditief via De-
bussy's klankbeeld: volken
loos. wazig en sensueel. Li
vely kleurt de muziek met
zachte contrasten en vage
contouren.
Fauré is helaas afwezig
maar Lively maakt ons
geestdriftig en stemt ons
dankbaar met «Clair de Lu-
ne» uit Debussy's «Suite Ber-
gamasque», een teder stem
mingsmuziekje, en een Cho
pin zoals ik hem graag hoor,
niet vanuit een salon met
veel Franse galanterie maar
energiek, verwant aan de
Poolse oorsprong van zijn
moeder.
W.D.B.
David Lively, een virtuoos. (Per)
Zondag 28 september:
15.30 uur: St. Martinuskerk Aalst in de orgelcyclus
Sint-Martinuskerk: Louis VAN DER PAAL.
Woensdag 1 oktober:
20.15 uur: Kreja - Driesleutelsstraat Aalst: de Australi
sche vrouwenfilm «Caddie»: tijdens de krisisjaren
van 1930 trotseert ze de vooroordelen en vecht voor
haar bestaan. Het is een organisatie van het Vrou
wenhuis, Aalst; de toegangsprijs bedraagt 60 frank.
Donderdag 2 oktober:
Galerij Pieter Coecke, Molenstraat 44 te Aalst: Vernis
sage. Tentoonstelling van tekeningen gouaches
olieverf - brons - grafiek van Albert DE BOIS.
Alle dagen van 10 tot 12 uur en van 14.30 tot 18.30 uur.
Zondag gesloten. Tot 31 oktober.
Vrijdag 3 oktober:
20 uur Kasteel Terlinden Square J. Geerinder,
Aalst.
Zuid-Amerika-Avond, waarbij de Indiaanse muzikale
groep «Rupay», met fascinerende muziek uit het
Andes-hooggebergte, centraal staat.
Verschillende leden van de toneelgroep P.A.C.T.
zorgen voor passende omlijsting, met Zuid-Ameri
kaanse Poézie, die afwisselend wordt gebracht in het
Spaans en in het Nederlands.
De avond wordt ingeleid door mevr. Elza Galle-
Dehenin, die tevens instond voor het uitzoeken van
het belangrijkste gedeelte van de te brengen ge
dichten.
Dit initiatief van de «Werkgroep Peru» is gratis
toegankelijk. Gezien het beperkt aantal plaatsen
worden toegangskaarten ter beschikking gesteld op
het redaktie-adres van «De Voorpost».
ómst. Hij zet zijn program- tie (romantiek) en vormge-
ma in met vier bagatellen ving (barok), dat aan de ver-
Precies die Franse scholing
tolker hoge technische en (esprit de clarté) en wellicht
muzikale eisen stelt. Bijna ook zijn eigen temperament
krijgt de klassieke concert- steeds kan men van Ameri- maakten van Lively een
bezoeker de kans heden- kaanse pianisten zeggen ideale vertolker van Ravel
daags eigen werk te leren dat hun technische vorming en Debussy die het tweede
kennen, te waarderen of te quasi perfect is, muzikaal deel van het programma
verguizen. Het werk zit echter ligt de romantiek (een vormden,
als een doos van Pandora gevoelskwestie!) hen min-
zijn der dan het impressionisme Eigenlijk zou men hun mu-
de twintigste eeuw. Maar ziek kunnen samenvatten
uit de muziek, er zijn bruus- dat kan te maken hebben onder de noemer 'geraffi-
ke ritmeveranderingen. On- met het feit dat ze een verle- neerd'. Subtiliteit en finesse
verwachts springt Wester- den missen en een achter- zijn er de positieve kanten
linck van agressiviteit naar grond die haar wortels heeft van. een zekere oppervlak
ingetogenheid, vaak ook pa- in klassiek gedachtengoed. kigheid (het verwijt dat de
van Wilfried Westerlinck,
als idee een pluspunt. Zo muzikale
vol verrassingen:
knipoogjes naar grote heren
rodieert of bidt hij.
mooie muziek is.
Of dit Zo komt het dat Schumanns door onrust gekwelde ex-
oorstre- toccato af en toe te extra- pressionisten aan het im-
lend? Neen, maar Van vert-heroïsch klonk, dan pressionisme toestuurden)
Goghs «Aardappeleters» weer te speels, te gejaagd de keerzijde. Voor Monet is
ook. Te ijlings was de vaart schilderkunst een spel van
zijn dat ook niet
«Guemica» evenmin. De en weg de bezonkenheid.
n Picasso's
kernvraag is wat zo'n kun
stenaar beoogt. Misschien
schokken, ergeren, wakker al ernst en toch een en al
schudden uit de apathie? En
licht en kleur en toetsen,
Brahms is een met Schu- maar dan ook een
verwante ziel: een en meesterlijk spel. Voor Ravel
Debussy is de muziek een
zoals Westerlincks muziek
eerder flitsen zijn dan ge
bonden zinnen of uitgewerk
te muzikale thema's, zo ook
kan ik mijn gevoelens hier
slechts uitdrukken via woor
den of beelden. Bij één:
schalks, gebroken bloem,
circuspolka van Stravinsky.
Bij twee: bitsig, animatie
film, Paul Klee. Bij drie:
speels, slaan en zalven,
martellato. Bij vier: drei
ging. okerlandschap. Apo
calyps now, dood, stilte. Li
vely speelt expressief, met
soms iets te veel pedaal.
muziek. Geen mens zonder verklanking van verfijnde
vreugde en ontgoocheling schakeringen en
van een
maar altijd ingehouden en sensuele sfeer. Toch is Ra-
gedempt. Geen vuurwerk veis sonatine in Fis niet spe-
van briljante vondsten, zijn cifiek voor het impressionis-
muziek, maar werk van een me. Daarvoor is de vormge-
ambachtsman die schaaft ving te klaar afgelijnd. Het
en polijst tot hij de
kern overhoudt. Geen kwis
tig uitstrooien van gevoe
lens, maar elk motief be-
'modéré' herinnert aan zijn
«Une barque sur l'Océan»
waar lichtvlekken over het
water flitsen. Het 'mouve-
heerst-geladen. De variaties ment en menuet' roept het
en fuga op een thema
Haendel zijn het werk van
een jongeman van 28 jaar.
beeld op van een droefgees
tige Pierrot. Het 'animé' is
van een ingehouden blijd-
niet oud, wel getuigend van schap. De charme die van
het werk uitgaat vloeit pro
bleemloos uit Lively's
grote maturiteit. Brahms'
voorliefde voor het monu-
maar met de onrust van de mentale uit zich vaak in de vingers,
verdwaalde zwerver die de
moderne mens is, en zo
Paganini, zoals ook de fina- prentkunst. Ze is zuiver en
hoort het. Vandaar de
vreugde van de componist
die aanwezig is en komt ge
lukwensen.
Schumann is een gevaarlij-
variatietechniek zoals die Debussy's pianomuziek
op een thema van Haydn en heeft iets van de Japanse
le van zijn vierde symfonie, precieus. Die kwaliteit heb-
Hier haalt Brahms het the- ben critici vaak omgekeerd
ma steeds in zijn geheel tot een gebrek en men kwam
aan. Ook toonaard en maat aandraven met etiketten als
In Aalst startten deze week vrouw nog even op zoek is °?k via zi)n affiche, uitnodi- verbeeldingskracht. Deze
twee leuke tentoonstellin- naar haar eigen persoonlij- 9in9 en catalogus van een tentoonstelling loopt tot 15
gen. In zaal 't Apostelken» ke artistieke lijn. Vandaar
exposeert Nicole Temmer- de verscheidenheid: het is
man. Nicole is een rasechte nog een overigens ver-
Aalsterse, die echter sinds bluffend geslaagd experi-
haar huwelijk te Outer (Ni- mentoren, een spontaan
nove) woont. Ze volgde eerst zoeken en vinden. Deze ten-
kunsthumaniora en kreeg toonstelling loot tot 5 okto-
onder andere les van Her- ber, en is toegankelijk op
man Van der Eelst en Lydia zaterdagen en zondagen,
Van Lieferingen. Ze trok telkens van 10 tot 12 en van
daarna naar de Rijksnor- 14 tot 20 uur. Op weekdagen
maalschool van Gent, en na afspraak. Nicole Tem-
had daar onder andere Oc- merman in 't Apostelken»:
taaf Landuyt als leraar. Ten- zeker de moeite waard!
slotte volgde ze nog een op
leiding als etalagiste. Mo- In galerij «De Gapert», Mo
menteel is Nicole Temmer- lenstraat, exposeert Patrick
man verbonden aan het Mi- Van Caeckenbergh, lau-
nisterie van Nederlandse reaat van de Valerius De
Cultuur. De tentoonstelling Saedeleerprijs 1980 (20.000
zelf vormt een kleurig ge- fr.). Patrick Van Caecken-
heel vol aangename afwis- bergh is een jongeman die
seling. De artieste biedt een pas is afgestudeerd aan de
opmerkelijk diversiteit qua Aalsterse Academie voor
onderwerpen: stillevens. Schone Kunsten, qaar hij de
portretten, dieren, land- afdeling beeldhouwen-kera-
schappen, naakt... Ook de miek volgde. In «De Gapaer-
aangewende technieken t»exposeert hij keramiek,
zijn al even afwisselend: gemaakt tussen 1977 en
pasteltekeningen, olieverf- 1980. De werkjes zijn meest-
doeken, linodrukken, zelfs al kleine, vreemde, origine-
een collage... Ie beeldjes. Patrick Van
De tentoonstelling werd Caeckenbergh helt met zijn
geopend door TV- en radio- keramiek naar het fantasti-
medewerkster Nancy Come- sche, visioenen uit een
lis. Deze had het ook over de droomwereld... Voor zover
veelzijdigheid, de afwisse- de beeldjes zelf nog figura-
ling en het steeds opnieuw tief zijn doen ze denken aan
verrassende van de tentoon- geschubde dieren, een door
stelling. Ze bedeelde Nicole elkaar wiemeien van van-
Temmerman, meteen een garmen, slangen, ineenge-
«rijk kleurenpallet vol ge- strengelde wezens... Naast
waagde tinten, die echter deze kleine werkjes expo-
alle opvallend goed tot hun seert Patrick Van Caecken-
recht komen» toe. Het is de bergh ook nog een paar gro-
eerste keer dat Nicole Tem- tere werken... De kunste-
merman exposeert. Het is naar getuigt, niet alleen
duidelijk dat deze ionae doorheen zijn werk, maar
oktober.
Loop eens langs!
Balerina, rug en vooraanzicht, een vleugje Toulouse-Lautrec van Temmerman. (Per)
Leon Boel.
Hoe kan het ook anders? Zoals we hem kennen is het
iemand die steeds heimatgebonden is geweest. Te Aalst
geboren over zo ongeveer een 29 jaar is hij in de streek
groot geworden, heeft er school gelopen en... ja, wat nog
allemaal? Er is hier in deze Voorpost nog herhaalde malen
over hem geschreven. Ter gelegenheid van een of andere
tentoonstelling. En tentoonstellingen heeft hij er al ettelijke
opzitten, 'n Kleine greep: Mater, Herdersem, Wijnegem
(waar hij een vermelding kreeg voor de Bob Courtensprijs),
Baardegem, Vloesberg, Ronse (meer dan eens), Wetteren,
Bergen (Nederland, waar in de plaatselijke pers meer dan
één pluimpje werd gestreken) en natuurlijk hoe kon het
ook anders te Aalst, o.a. Kuklos. Capri en ook in de
Belfortkelder.
Voor wie het nu nog niet
duidelijk genoeg is: we pra
ten hier over iemand die de
kunst van het schilderen
beoefent.
Alhoewel hij oorspronkelijk
van start ging in de stedelij
ke akademie voor schone
kunsten met als discipline
het glazuur op metaal, scha
kelde hij over op keramiek
omdat deze tak hem meer
kansen op uitdrukking
bood.
Zijn toenmalige leraar, Geo
Vindevogel. oordeelde het
opportuun hem te laten
meedingen aan de zo fel be
geerde Valerius de Saede
leerprijs in 1974. De jury,
onder het voorzitterschap
van de wereldbekende kera
miste Carmen Dyonise, ken
de hem de prijs toe.
Totaal autodidakt wierp hij
zich echter op doek, verf en
penseel. Het is dan ook met
zijn schilderijen, die een to
taal vernieuwd beeld van
het leefmilieu onder ogen
brengt dat L.B. van tentoon
stelling naar tentoonstelling
trok.
Zoals in elk kunstenaarsle
ven kende ook zijn loopbaan
hoogten en laagten.
Familiale omstandigheden
j^aren hieraan ook niet
vreemd. Van Groot-Aalst.
over Steenhuize-Wijnhuize,
kwam hij uiteindelijk weer
in Groot-Aalst terecht.
En wat nu nog meer gezegd
over zijn oeuvre?
Blijft een schilder steeds zijn
doekjes kopieren dan ver
slijt men hem dra voor ie
mand met oogkleppen.
Waagt hij het in de loop van
de jaren enigszins van rich
ting te veranderen dan ver
wijt men hem een gebrek
aan logische gedachten-
gang.
Maar bij Leon Boel is er een
stadige evolutie merkbaar.
En dat is nu iets dat volgens
ons gans normaal is. Op de
plaats blijven trappelen is
stilstaan. Evolueren is de
normale gang van het leven
volgen. En dat heeft Leon
gedaan.
Waar hij in het begin van
zijn carriere enigszins aan
leunde bij het surrealisme
heeft hij zich langzamer
hand hiervan losgescheurd
en is hij een eigen stijl gaan
uitkienen en volgen.
Werken van over een viertal
jaren kunnen geen vergelij
king meer doorstaan met
wat hij tegenwoordig op het
doek brengt. En wat is dat
dan in feite?
We laten hiervoor liever de
bekende vlaamse dichter
(ook een Aalstenaar) Marcel
Wauters aan het woord:
Leon weet met bezinning
naar een persoonlijke rich
ting en expressie te strèven
en de onvermijdelijke be
ïnvloeding gepast met het
eigen temperament in ver
houding te brengen.
Over deze beïnvloeding is
ook nog het laatste woordje
niet gezegd. Want er zijn er
genoeg anderen die even
tjes achter het hoekje komen
piepen zijn en het schilder
eigen hebben geplagieerd...
Het komt er alleen maar op
aan er een andere naam on
der te plaatsen en zoek dan
nog uit wie er eigenlijk eerst
mee is op de proppen geko
men. Het is uiterst makkelijk
een Magritte te kopieren.
maar 't zal toch nooit een
originele Magritte worden,
bij manier van spreken...
Daar het hier niet in onze
bedoeling ligt een polemiek
te ontketenen, laten we dit
potje liever gedekt en hou
den ons bij onze penaten, in
casu, Leon Boel.
Die vandaag, vrijdag 26 sep
tember tentoonstelt in de
plaatselijke galerij Maxan-
dre. Keizerlijk Plein 53, waar
iedereen welkom is. Deze
tentoonstelling blijft open
tot 9 oktober. Voor meer bij
zonderheden raadplege
men de aanplakbrieven ter
zake. Voor wie nog even
twijfelachtig staat ten over
staan van de werken van
deze jonge Aalsterse schil
der, lichten we hier even
een paar zinsneden uit de
openingsrede die Marcel
Wauters hield ter gelegen
heid van de tentoonstelling
in de Belfortkelder.
Leon Boel is een en al be
langstelling voor het kleine,
verborgen en veronacht
zaamde leven van onooglij
ke dieren, insekten, kevers,
wormen, slakken. Met een
verduldige attentie heeft hij
hun ondergrondse samenle
ving geobserveerd en in zijn
schilderijen heeft hij er ver
slag over uitgebracht en zijn
bevindingen, door het ab
straheren van de nauwkeu
rig waargenomen elemen
ten, verbeeld in visioenen,
waarin de waarachtigheid
van de overtuiging waarop
ze berusten, haar stimule
rend inzicht vertolkt. En zo
gaat het verder. Er is ruimte
voor spelingen van licht en
donker, van schaduwen,
van sferen van leven en sfe
ren van dood en verrotting...
Kortom, zoals een kritikus
het neerschreef ter gelegen
heid van een tentoonstelling
te Ronse bij de Jaycee
Schrikkeljaar 1980: Leon
Boel is konstant bezig met
een Genesis op kleine
schaal...
Met opzet brengen we hier
geen illustraties bij het
artikel.
Wie zich enigszins aange
trokken voelt tot een ten
toonstelling van heden
daagse schilderkunst, let
terlijk en figuurlijk uit onze
eigen bodem ontsproten,
kan deze avond om 20.30 u.
de vooropening bijwonen
met een inleidend woord
door onze schepen Herman
Roels op het adres hoger
vermeld.
We kunnen er alleen nog
aan toevoegen dat wij (ook
eens achter het gordijntje
gepiept) een paar werken
hebben gezien die getuigen
van een steeds voortschrij
dende evolutie. Voor de eer
ste keer hebben we een ini
vloed gemerkt van het land
schap. samen met de vroe
gere onderwerpen bij fauna
en flora.
Een recente vakantiereis
naar het Franse Auvergne
met zijn uitgedoofde vulka
nen heeft klaarblijkelijk een
diepe indruk achtergelaten
bij Leon Boel. Een paar nieu
we werken getuigen
hiervan.
Wie heeft ooit gezegd dat
stilstaan gelijkstaat met
achteruitgaan?
Dat zal dan evenwel niet het
geval zijn met Leon. Hij blijft
evolueren.
En ook wij gaan even naar
de tentoonstelling kijken.
B.A.
Werkjes in een reuzeletterkast. Van Caeckenberghe stelt tentoon in Galerij Gaeoaert
(Per)
Winterlandschap, nog een ceuvre van Temmerman. (Per)
Paul De Rijck en Marino Van
de Weghe, twee Aalsterse
kunstenaars, zullen van 28
september tot 7 oktober hun
etsen en tekeningen tentoon
stellen in kunstgalerij Het
Pand, Oude Vest 16-24 te
Dendermonde. De Heer Her
man Roels, schepen van kui
tuur van de stad Aalst, zal dr
beide kunstenaars inleiden.
Paul De Rijck werd geboren
te Aalst in 1953. Hij studeer
de sierkunsten - kunstam
bachten aan de stedelijke
akademie voor schone kun
sten te Aalst en graveerkun
sten aan de koninklijke aka
demie te Gent. Hij nam
reeds eerder deel aan kollek-
tieve tentoonstellingen te
Denderleeuw, Aalst, Brussel,
Bergen, Neigem, Dilbeek,
Affligem, Schelderode, Gou
da en Veurne. Kunst is voor
hem een levensvorm, het is
het zichtbaar maken van de
verbondenheid van de mens
met de natuur en de kos
mos. Hij wil een verband
leggen tussen wat binnen en
wat buiten ons gebeurt, tus
sen hart en zijn netvlies. Aan
onderscheidingen ontbreekt
het hem niet. Hij kreeg reeds
de aanmoedigingspremie
van de Nationale Kommissie
voor Kunstambachten in
1972, de tweede prijs «Hom
mage aan PP Rubens»
kunstforum Schelderode
1977 en Monografie «Paul
De Ryck» door prof. E.
Vyncke en werd geselek-
teerd voor de Prijs Jonge
Belgische Grafiek en voor de
Grafische wedstrijd JEC Me-
chelen. Van Marino Van de
Weghe kunnen we enkel
melden dat hij werd geboren
in 1952 en dat hij een oplei
ding genoot aan de akade
mie van Aalst.
