ft!
v
FESTIVAL VAN VLAANDEREN:
I MUSICI BEZETTEN PARNASSUS
TWEEDAAGS
JAZZFESTIJN OP
TE AALST
TIL
LOUIS VAN DER PAAL:
WIE ZO VLIJTIG IS ALS IK,
ZAL HET EVEN VER BRENGEN
Leon Boel in Maxandre
ETSEN
EN TEKENINGEN
IN GALERIJ Het Pand
Pro Arte
programmeert
Dora Milanova
16 - 3.10.1980 - De Voorpost
Apollo, de Griekse god" van licht en harmonie, van klaar
heid en rede, en de negen Muzen die onder zijn hoede op de
Parnassus wonen, hebben gezelschap gekregen. Want wat
I Musici op het festival hebben gebracht (dank zij de
kruistocht van André Willems) is niet meer van deze aarde.
Hun muziek was nectar en ambrozijn voor hemelbewoners.
I Musici vormen een kamerorkest en zijn een begrip. Hun
interpretatie gold jarenlang als absoluut en onbetwist
baar. Ze betekenden voor de kamermuziek wat von Karajan
voor de symfonische muziek was: de quasi-perfectie, het
bijna-buitenaardse dat door zijn gaafheid voor mensen
ongenaakbaar wordt en daarom betwist. Ik had dit jaar de
uitzonderlijke kans von Karajan te beleven (en dit is het
enig juiste woord).
Ik erken dat ik sceptisch ge
stemd was. Zijn houding die
niet vrij is van een zekere
pose, komt soms koel en su
perieur over. Maar de ma
nier waarop hij de strijkers
liet zingen in Stravinsky's
«Apollon Musagèta» en de
heldere structuur die hij aan
Mahlers vierde symfonie
schonk, wisten alle vooroor
delen weg. Net als bij een
bezoek aan Griekenland
overtrof de werkelijkheid de
verwachting. Zo ook met «I
Musici». Ze hebben zo'n re
putatie en scheppen illusies
die zo hoog reiken dat ze
zich niet het minste schoon
heidsvlekje kunnen veroor
loven op gevaar af hun au
reool kwijt te raken. Maar
geen vrees daarvoor. Tech
nisch gezien is alles zo «af»,
muzikaal zo genuanceerd en
doorleefd dat je je gaat af
vragen: waar vind ik super
latieven om; mijn gevoelens
en indrukken weer te ge
ven? Wat tien jaar geleden
geldig was, blijkt ook r.u
nog relevant. Nikolaus Kar-
noncourt. de zoeker naar au
thenticiteit is als een deus
ex machina neergedaald.
Hij trok een spoor van ver
nieuwing, wordt gewaar
deerd en verguisd, maar
gaat zijn weg. Botticelli
schildert anders dan Brue
ghel. Eerstgenoemde zoekt
een verfijnd schoonheidsi
deaal, de tweede treft ons
door zijn streven naar echt
heid. ook als de realiteit
minder fraai is. Maar zijn
beide niet even grote kun
stenaars? Uiteraard is dat
alles subjectief. En ik con
stateer dat de beurswaarde
van voornoemde Hamon-
court samen met Paillard,
Scimone en Marriner in de
platenwereld momenteel
hoger ligt dan die van I Mu
sici. Maar de muziek die I
Musici voor ons toverden (en
toveren is hier correct ge
bruikt) was van die aard dat
je begrippen als mode en
authenticiteitsstreven weg
veegt om in de ban te verke
ren van hun fascinerend
spel.
Wat me zozeer trof in hun
vertolking? De homogeni
teit. Ik denk aan de begelei
ding van het orkest in Bachs
concert voor twee violen. De
muzikaliteit. Ik denk aan de
cello in het grave van het
aan Pergolesi toegeschre
ven werk. De zangerigheid.
Ik denk aan de toemaatjes,
kleinodiën van Vivaldi, I
Musici op de huid getekend.
De musiceervreugde. Ik
denk aan het sprankelend
vuurwerk in Rossini's sona
te. En wat meer is, achter
deze grandioze musici
schuilen mensen met grote
menselijke gaven. Ik had
het voorrecht enkele woor
den te wisselen met Pina
Carmirelli die het ensemble
leidt. Haar eenvoud en haar
bescheidenheid waren recht
evenredig met haar artistie
ke kwaliteiten. En ze voelde
zich, net als René Clemen-
cic, bijna naief gelukkig met
een dankwoord en een ge
lukwens.
De staking van de verkeers
leiders op Zaventem heeft
voor vertraging gezorgd.
Daardoor zijn de leden van I
Musici via de luchthaven
van Keulen en laattijdig in
Aalst beland. Het concert
gaat echter door. Toch staan
I Musici op him eis hun in
strumenten te stemmen en
hun klankbord uit te balan
ceren. Het wachten heeft de
muzikale spanning nog ver
hoogd. Geruisloos is hun in
trede en bijna religieus-in-
getogende sfeer.
Het concertino nr. 1 in G
voor strijkers en continuo is
een anonieme Nederlandse
compositie toegeschreven
aan Pergolesi. Het werk is
niet revolutionair, het ligt
zacht in de plooien van zijn
tijd maar geeft I Musici ruim
de kans hun kwaliteiten in
de verf te zetten. Het eerste
allegro vloeit als vanzelf uit
de snaren, gepolijst en
haarfijn. In het tweede gra
ve laat Francesco Strano
zijn cello een droefgeestig
«Egidius, waer bestu ble
ven?» zingen. En in de slot-
faze duikt de ook visueel
zichtbare musiceervreug
de op.
Dat men de laatste decennia
aan een (soms overtrokken)
Vivaldi-revival toe is, dankt
men in de eerste plaats aan
«I Musici». Dank zij Vivaldi's
vindingrijkheid bloeide na
het concerto grosso het solo
concert open. En geen in
strument was hem te min.
Zowel voor de feestelijke
trompet als voor de beschei
den mandoline, de weemoe
dige cello, de zingende viool
en de virtuoze fluit schreef
hij zijn levendige allegro's,
zijn elegische adagio's. Tie-
polo en Canaletto waren
zijn tijdgenoten, de eerste
beroemd om zijn
plafondfresco's, de tweede
om zijn transparante zichten
op Venetië. Dat de cello een
bij uitstek zangerig instru
ment is bewijst ons Frances
co Strano in Vivaldi's cello
concert in G. Hij bidt. fluis
tert en babbelt in het alleg
ro, mediteert dromerig in
het adagio. De solist leeft
met zijn instrument op een
eiland. Melodie en gevoel
vinden probleemloos hun
weg en deel mimiek onder
streept de eenheid van par
tituur en vertolker.
Rossini was een genie en
een levensgenieter. Zijn gul
zigheid (hij was erg gesteld
op een Lucullusmaal) be
wijst het laatste; dat hij de
opera's in een zeldzame bui
van werklust uit zijn mouw
schudde en dat hij op
twaalfjarige leeftijd zes so
nates voor strijkers schreef
pleit voor het eerste. Die so
nates zijn wolkenloze mu
ziek in de trant van Haydns
en Mozarts divertimenti
maar spittant. Dat de con
trabas een niet onaardige
rol speelt kan verwonderen,
echter niet als men weet dat
Rossini's gastheer in Raven
na waar hij de sonates
schreef Agostino Triosso,
een amateur van het instru
ment was. Het aanvalsalle-
gro van de derde sonate is
een sprankelend vuurwerk
van vondsten: de geestige
bas vecht het uit met even
geestige pizzicati in de ove
rige strijkers. Het andante,
eerder een moeizaam opge
bouwd knutselwerk, wordt
onder de tovervingers van I
Musici nog een subtiel tafe
reel. En het slotallegro, bril
jante muziek zonder meer, is
een frivolle dialoog tussen
de zingende cello en de
schalkse bas. Diepzinnig is
het allemaal niet maar wel
een doeltreffend genees
middel tegen droefgeestig
heid. En ook dat is een muzi
kale waarde.
Tijdens de pauze maak je je
de bedenking: dit eerste
deel was superieur maar het
was typisch Italiaans en he
lemaal in de lijn van het
temperament van I Musici:
gepolijst, gaaf. charmant,
vol zuiders licht. Maar wat
met Haydn en vooral met
Bach, een nog gewaagder
onderneming? Scepsis en
vraagtekens die na enkele
maten uit Bachs concerto
voor twee violen de mist in
gingen. Pina Carmirelli en
Pasquale Pellegrino pakken
het hoofdthema aan met een
mengsel van Duitse emst en
Italiaanse zonneklaarte. De
energieke boogstreek is er,
het verweven van beide so
listen tot een netwerk van
ideeën, thema's, overlap
pingen en imitaties, de mo
menten van poëtische ver
stilling. Van het Largo ma
ken I Musici een engelen
zang die ik nog nooit zo in-
nig-doorvoeld en zo vreed
zaam hoorde. Vooral Carmi
relli (zijzelf blijft bijna in de
schaduw van haar spel) laat
haar instrument (een Stradi
varius uit 1732) zuiver en
delicaat zingen. Het allegro
ma non tanto tenslotte is
een van die variatiewonde
ren van Bach. In een onon-
opdracht van hoge heren
boeken vol divertimenti en
serenades geschreven, mu
ziek voor salons met kroon
luchters en pruiken (en dit is
niet pejoratief bedoeld),
luchthartig van karakter en
vol «Spielfreude». Qua vorm
behoort Haydns Cassazione
in G nog tot de suite (zoals
bv. Haendels «Watermu
ziek»). Qua geest is het ont-
spanningsmuziek maar dan
van uiterste verfijning. Ook
in deze materie voelen I Mu
sici zich volkomen thuis.
Doorheen presto en allegro
dartelt een lichtvoetige Mu
re. statig klinken de me
nuetten en vertederend is
het adagio.
Gestimuleerd door de geest
drift van de toehoorders la
ten I Musici nog even Vival
di verschijnen. Als vanzelf
komen kleuren en nuances
uit de snaren en ook het
clavecimbel krijgt nu reliëf.
Een slotindruk? Woorden
zijn maar de schaduw van
wat ik zou willen zeggen.
Vertolkten I Musici muziek?
Ja, maar wat meer is, zij zijn
het.
W.D.B.
Vrijdag 3 oktober
20 uur Kasteel Terlinden Square J. Geerinckx Aalst
Zuid-Amerika-Avond, waarbij de Indiaanse muzikale
groep «Rupay», met fascinerende muziek uit hel
Andes-hooggebergte, centraal staat.
Verschillende leden van de toneelgroep P.A.C.T.
zorgen voor passende omlijsting, met Zuid-Ameri
kaanse Poëzie, die afwisselend wordt gebracht in he
Spaans en in het Nederlands.
De avond wordt ingeleid door mevr. Elza Galle
Dehenin, die tevens instond voor het uitzoeken vai
het belangrijkste gedeelte van de te brengen ge
dichten.
Dit intiatief van de «Werkgroep Peru» is gratis toe
gankelijk. Gezien het beperkt aantal plaatsen wor
den toegangskaarten ter beschikking gesteld op ht
redaktie-adres van «De Voorpost».
Tentoonstelling fl
Tot 6 oktober in 't Apostelken. Apostelstraat te AalstM
Schilderijen van Nicole Temmerman.
Tot 9 oktober in Galerij Maxandre, Keizerlijk Plein 53M
Aalst: schilderijen van Leon Boel. ft
Tot 12 oktober in het Museum Oud-Hospitaal, Oude
Vismarkt 13 te Aalst.
Retrospektieve Frans Minnaert.
Tot 15 oktober in Galerij «De Gaepaert», Molenstra<
45, Aals't:
Keramiek 1977-80 van Patrick van Caeckenbergh.
Tot 19 oktober in Galerij S65, Spaarzaamheidstraat
65, Aalst: schilderijen en tekeningen van de Japanse
kunstenaar TakeSada Matsutani.
Tot 31 oktober in Galerij Pieter Coecke, Molenstra<
44 te Aalst: tentoonstelling van tekeningen, goua
ches- olieverf, brons, grafiek van Albert De Bois.
derbroken cadans snelt het De liefhebbers van springlevende, swingende jazz worden
vnnri nnnr cnlicton an tuH< 1
net komend weekeinde bepaald verwend!
In samenwerking met het Braderiekomitee der Kattestraat
voort, door solisten en tutti
uitgesponnen
ynan
Uitgi
irange
ten. Si
us af;
en efl
tergee
I Hbar
Deze Braderie der Kattajmt e
straat wordt beslist es
swingende aangelegenhe
meesterstuk. Dit was een organiseren The Andrew Brothers op zaterdag 4 en zondag dit jaar, een echte
5 oktober aanstaande liefst drie jazzconcerten!
hebben.
Haydn en Mozart hebben in
Dat is natuurlijk geen gezegde van Van der Paal zelf,
daarvoor is de man veel te bescheiden. Het komt uit de
mond van een van zijn leveranciers, de heer Bach. Bach zou
in dit ultieme orgelconcert een schakel in de chronologi
sche ketting zijn. Voor we aan het programma beginnen,
eerst gauw iets over de uitvoerder. In het laatste boek van
Job Ghijsens «De muziekschool te Aalst» krijgt hij op blz.
132 naast de foto de volgende vermelding: directeur Sint-
Jozefschool. Autodidact. Briljant clavecinist, winnaar gou
den stadsmedaille orgel (1974) en regeringsmedaille (1980).
Over de vele uren spanning en inspanning wordt bij zoiets
nooit stilgestaan. Op dat gebied lijken muBici wel politici.
Alleen hebben die wel een ander soort verdienste op het
oog.
Heb je dat ook, dat sommige
concertreeksen associaties
oproepen? Zo hoort bij een
aperitiefconcert een fikse re
genbui, bij een Festivalcon
cert een stapel papieren in
de bus. bij een middagcon
cert de smaak van een half
uitgedronken koffie, en bij
een orgelconcert een lap zon
achter elke pilaar in de
kerk.
Vorige zondag, iets voor vijf
uur ging de 10e cyclus te
ruste. Van Ingelgem kan
dus de kaarsjes en als er
nog iets financieels aan
over blijft de champagne la
ten aanrukken. Voor zijn ja
renlange inzet (vanaf het
lampje boven het partituur
blad, tot de bindteksten, en
het verzorgen van de bro
chure) en het geschenk dat
deze soms bizarre muzikale
stad gekregen heeft, zij hij
meer dan geprezen. Merk
waardig genoeg is er van
officiële zijde (De Stad. de
erkende en gevierde kunste
naars. het mecenaat) zelden
een levende luis te ontdek
ken. Nochtans zal het wel de
bedoeling geweest zijn om
met uitsluitend Aalsterse or
ganisten de muur van orgel
fanatici. specialisten, vrien
den en kennissen te door
breken. Het is niet aan mij
om hier uit te maken of het
gelukt is, maar een greintje
erkenning voor musici uit
ons eigen midden, zou ook
een waardering betekend
hebben. Buurmans tuin is
blijkbaar nog altijd mooier,
en als men moet betalen om
te mogen kijken, wordt het
vlug als een paradijs aange
zien.
Van der Paal opent met
Bruhns. Beweren dat je van
die man dagelijks noten te
horen krijgt ware wellicht
overdreven. De jong gestor
ven Bruhns is een adept van
de Noordduitse school met
de karakteristieke eenheid
van modemisme en traditie.
Zijn «Praludium und Fuge in
e-moll» is een zware dobber.
Het vreemd karakter straalt
uit de fuga. die zich heel
eventjes opricht en dan de
berg afglijdt. Het gewoonlijk
hitsig doorgeven van een
oplaaiend thema wordt hier
door totaal verlaten en om
gekeerd. Het telkens weer
herhaalde neerduiken geeft
aan de compositie een in
houdend gevoel, een vleug
je vaagheid, een zoeken,
een duister over-en-weer
schuiven. De fuga wordt bo
vendien streng, maar in
sterk opgesloten delen uit
gespreid en de variaties die
de tussenmoot opkleuren
als klanktegenstelling voor
gesteld.
Dat Bach ruim vertegen
woordigd zou zijn lag meer
dan voor de hand. Van der
Paal is langs het klavecim
bel dé Bachspeler uit onze
contreien. Een van zijn uit
spraken is trouwens dat je
van veel componisten werk
kan spelen, maar dat je al
tijd weer bij Bach terecht
komt.
Het «Choral vorspiel Von
Gott will ich nicht lassen»
opent de reeks van 2. Het is
toch een raar ding, dat Bach
naar aanleiding van die
dingen op het matje geroe
pen werd, omdat hij de goe-
gemeenten in paniek duwde
door het koraalvoorspel tot
een dissonantencursus te
Momenteel stelt kunstschilder Leon Boel tentoon ii
Plein Een boeiende tentoonstelling. (Per)
galerij Maxandre aan het Keizerlijk
vermommen. De superbe
klaarheid van het thema
komt door het onderschui
ven van de kabbelende be
geleidingsmelodie als in
een spotlichtje te staan. De
koele naaktheid van de ui
terst sobere koraallijn ligt er
als een lokkend eierdopje op
een bruine aarden schaal.
En het zou natuurlijk Bach
niet zijn, als er zelfs in de
laatste afsluitnoten geen
geniale afsluitfase zou op
duiken. Het tweede werk
eveneens uit de Leipzigpe-
riode «Praludium und Fuge
in e-moll» is meteen de
langste orgelcompositie van
Bach. Het Praludium op
zichzelf is al een hele ency
clopedie. en de meterslange
fuga wordt uitgesponnen
met een eindeloze variatie
techniek. Ik moet telkens
weer aan Schumann den
ken, die het ergens in een
van zijn uitspraken over
«een hemelse lengte» heeft.
Vooral de laatste ontwikke
ling met de aartsmoeilijke
coördinatie van het pedaal
is voor de interpretator een
ware meesterproef.
De stiefmoederlijke behan
delde Brahms waait ook nog
binnen. Geen Ave Mariaatje
maar andermaal een ko
raalvoorspel «Herzlich tut
mich verlangen». In de in
leidende woorden wordt de
ze man tegenover Liszt en
Berlioz, kampioenen uit de
tuin van Allahwinkel gezet.
Alleen heeft hij geen spuit
bussen klatergoud moeten
uitstrooien om zijn kunst te
bewijzen. De vergelijking
met Bach (vooral dan omwil
le van het «Hoofd vol bloed
en wonden») ligt wel voor de
hand. Zijn taal is bezonke-
ner, de gloed van de hoop is
bedwongen. Het Hasslerthe-
ma wordt niet boven de be
geleiding geplaatst, niet in
geschoven, maar deint er
uit. De verwerking met gril
lige dissonanten en heel
donkere kleurvlekken wordt
dramatisch uitgewreven, en
het verbreden en verkorten
van sommige noten uit de
melodie drijft de spanning
ten top. Ik dacht aan Gla-
zounof, die een paar koralen
van Bach meesterlijk geor
kestreerd heeft, en vroeg me
af hoe de geniale Brahms
het met deze. bijna voor hem
geschreven muziek zou ge
daan hebben.
We sluiten met een Vlaamse
meester (anders barsten de
persbanbliksems weer los):
Flor Peeters, pedagoog, vir
tuoos. globetrotter. «Tocca
ta, fuga en hymne over «Ave
Maria Stella». Peeters zoals
alle leeftijdgenoten oor
spronkelijk onder de knoet
uitgepuurde Bach, niet
zwaar op de hand maar van
een intensiteit die de como- Twee Oostvlaamse jazz- Town Jazz Band die komt
nist zelf zou gewaardeerd bands werden door hen ge- overwaaien uit Oude-
kontrakteerd en zeker niet naarde.
de eerste de beste! Het feest De oprichters en mentors
begint zaterdag 4 oktober te van deze groep zijn drum-
15 u. op de Braderie van de mer-pianist Albert Crombe
Kattestraat waar in open en bassspelende politieman
lucht optreedt The New Or- Etienne De Moor. Naamge-
leans Train Jazz-Band en dit noot Mare Demoor (geen fa-
tot ongeveer 19 u. milie) onderzoekt met suk-
Wij zagen The New-Orleans ses alle registers van zijn
Train reeds aan het werk, in klarinet. Trompettist Michel
april van dit jaar, in The Simons heeft een voorliefde
Crazy Bol Jazz Kafe waar zij voor zeer hoge tonen alhoe-
een fijne avond vulden met wel hij in bluesnummers lie-
zeer stijlzuivere en spontane ver een gestopte trompet ge-
New-Orleans jazz. Even ter bruikt. Jongste aanwinst is
herinnering de samenstel- banjospeler Patrick Vcmhou-
ling van deze band: stichter, te. Hoewel zij een New-Or-
leider en bezieler is ex-Jegg- leans repertoire brengen
pap trombonist Alajos Van leunt hun stijl bij de Dixie-
Peteghem, naast een elf-ja- land aan.
rige Jeggpap loopbaan deed The Cellar Town Jazz Band
hij de meeste ervaring op zorgde in juni jl. voor een
met het begeleiden van de marathon concert in The
New-Orleans jazz-groten. Crazy Bol Jazz Kafé dat zo-
Mede oprichter Tony Peel- wat zeven uur duurde en
man neemt de trompet voor waarbij de muzikale kwali-
zijn rekening. Jean-Claude teit toch konstant bleef,
bespeelt de voorwaar een prestatie voor
j j «reeds», gitarist Jos Opreqt een jong orkestI
delijk en zijn de fameuze jji u--
vraagt voor een deel bij tot
de originele sound van de
ritme-sektie, samen met de
Aalsterse bassist Pol Ren
ders en drummer Dirk Burs-
sens. Pianist is de bekende
voorzitter van de Lokerse
Jazzclub Guido «Rowlf» Ros.
Deze band heeft een voor
liefde voor heden ten dage
nummers
De a
leer c
arsen
prime
voor Aalst die beslist ni
onopgemerkt zal voorbVe9^'^
gaan.
Naar men ons verzekert zii Eige
deze koncerten gratis, a>P he
leen wordt er tijdens de ojilhoev
tredens met een hoed ronjet no
gegaan waarin de toehocjQQ fa)
ders een bijdrage kunné-g
gooien naar de maat vl
hun strikt persoonlij# i
waardering van de prestl
lad
van Franck opgegroeid
heeft zich tot dé organist
van dit land ontwikkeld. Dit
religieuze werk zit wat in de
dualistische hoek: enerzijds
het Gregoriaans thema in
getogen. vertrouwend puur
biddend van karakter, en
anderzijds de breed opge
zette, duidelijk virtuoos be-
doelde behandeling. Zo is Êè'èchap°s
de fuga niet altijd even dui-
ties der muzikanten. Dëndï
Zonder gevaar voor overdrfchake
ving geloven wij nu reeèag.
het inrichtend komitee vc Rent
de Braderie-Kattestraat se n a n
The Andrew Brothers, ionen
stuwende kracht achter Tb
Crazy Bol Jazz Kafé. geluk r
mogen wensen met dit oriff?' 9°
nele initiatief. llguil
Wij hopen dan ook met hjlitStUl
dat deze Jazz Happenii
mag uitgroeien tot iets wa
jong en oud niet alleen pl
zier zal aan beleven, mai
dat zij voor velen een ke
nismaking zal beteken*
met deze mooie muziek c
wij wellicht later verder w -
len uitbreiden.
Willy Schuyti
parallelle drieklanken
de hymne niet van een zeke
re effektzoekerij vrij te pra
ten. Het is me ook nooit dui
delijk geworden waarom
een perfekte Gregoriaanse
melodie zich moet lenen tot
het opvoeren van een tocca
ta, waarbij de belijdenis en rxjyjg
het ontroerende er op virtuo- j"
minder gespeelde uuuiuieis
w": Ia= «p.,.
den. Zo is de hymne,
danks het zwaar getormen
teerd pedaalspel en het jui
chend chargerend karakter
zijn oorspronkelijke bedoe
ling duidelijk kwijtgeraakt. u«*«»
Bij deze opmerkingen mag ^Li^en,'
zeker niet het onderscheid Trouwens
tussen werk en uitvoering
toire en in het biezonder
voor nummers die vroeger in
de Ballrooms te horen
waren.
Wij bevelen u ten zeerste
aan deze «trein» vooral niet
m
d
voor de laatko
mers geen nood want dezelf-
,»»^io uwii uuuu nuui
d«SL,-..'da3 4 oktober.
Van der Paal, met de glim
lach van de perfekte hekke
sluiter, dankte het publiek Kaié'waar'si) e, in de hun
en liet nog een roos ont
springen.
Wie
1981 in bezit heeft kan
reeds de data van de orgel-
ten in The Crazy Bol Jazz tekeningen tentoon. Beide
kunstenaars werden inge
leid door de heer Herman
Roels, schepen van kuituur
van de stad Aalst, die zich
terecht fier noemde.
vertrouwde jazz omgeving
j beslist weer iets speciaals
zullen van maken.
Zondag 5 oktober vanaf 15 u.
tot ongeveer 19 u. zelfde a-
h i ïa" dreB- hel openluchtpodium
In het foldertje te bezichtr- van de Braderie v.d. Katte-
gen. Het lestivalgras geile- 8traat, „ptreden vd. Cellar
ve die dagen niet te groeien.
De aloude Aalsterse concertvereniging Pro Arte heeft
een stevige traditie en zet die voort. Voor haar eerste
concert nodigt zij Dora Milanova uit, een boeiende
persoonlijkheid met een indrukwekkend palmares,
een repertorium dat loopt van Bach over Chopin naar
Prokofiev en een discografie van betekenis. Vandaag
iets over haar persoonlijkheid, volgende week iets
over haar -aantrekkelijk - programma.
Dora Milanova stamt uit een muzikale Bulgaarse
familie, studeerde eerst in haar vaderland, daarna in
Moskou, viel op door haar technisch meesterschap en
haar gevoeligheid voor de muziek, werd net als
haar zus Stoïka laureate in de koningin Elisabeth-
wedstnjd, won aan rijpheid, en dwong door haar
vertolkingen waardering af van enkele groten o.m.
Kiril Kondrachin, Benjamin Britten en Arthur Rubin
stein die haar in Warschau Chopins grote Polonaise
hoorde spelen en uitriep dat het de beste interpretatie
was die hij ooit had gehoord.
Het concert heeft plaats in de feestzaal van het
stadhuis op maandag 13 oktober a.s. Het programma
bevat werk van Scarlatti. Beethoven, Liszt en Chopin.
Kaarten tegen 250 fr. of 150 fr. (jeugd en 3 pas) zijn te
verkrijgen in kunstwinkel Rosemarijn of op tel. nrs.
77.65.51, 21.49.92. 21.16.49.
Opnieuw twee Aalsterse van deze verbondenheid
kunstenaars in de Dender- voor Jan Van de Weghe
mondse kunstgalerij «Het Paul De Ryck dan ook e<
Pand» en ook nu weer gaat dwingende opdracht,
het om twee vrienden die in bevrijdende daad. Paul I
eikaars kunst de inspiratie Ryck werd in 1953 gebort
zoeken. Marino Van de We- te Aalst en studeerde sie
a ghe en Paul De Rijck stellen kunsten en kunstambacht»
vanaf 20 u. zijn zij te beluis- er no9 tot 7 oktober etsen en aan de stedelijke akadem
- - - tal,»»,»»., voor schone kunsten te Aaj
en graveerkunsten aan
koninklijke akademie
Gent. Hij mocht heel wat
derscheidingen in ontvan*
nemen, waaronder aanm<
digingspremies en selekti
Het moest de schepen toch
van het hart dat kunst geen
eenvoudig iets is, waarvan
we ons zonder meer kunnen
afmaken. Kunstenaars zijn
bovendien ook vaak moeilijk
te begrijpen mensen. Maar
ze hebben allemaal iets ge
meens: ze drukken hun Marino Van de Weghe wer
ideeën en dromen uit, al ge- geboren te Sint-Laureins i
beurt dat soms in de meest 1952 en genoot net als Pai
gekke vormen en lijnen. De Ryck een opleiding aa
pa..i q de akademie van Aalst. Me
W.1» -V L 6 ks" beide kunstenaars bt
H bre.l°n?e.ku1»- schouwen als geestesvei
w>n ndllr beiden in Aalst wanten,
mk. Ki,? aBh il «ch elkaar optrekken
hike Akademie hebben ge- die elkaars insPpiratiebrd
lle6n V 2ii"- H"n "«t'koo
persoonlijke visie op de heel w8t gelijkenissen, ma.
mens en op de betrokken- zijn toch verschiller,l
held van de mens met de h„h„r„„
Beiden beheersen ze als nie
een de fijne tekentechniel
en hebben ze oog voor d
LV°r„man. kleine details, mL voort
natuur en de wereld. Figuren
nemen vaak ondoordringba-
uiteengereten om dan over
te vloeien in andere figuren.
Het is een bizarre kunst, die
echter biezonder fijn uitge- ,entoon
lingen. Hij exposeerde ree<
eerder in Denderleeui
Aalst, Brussel, Gent, Berge iauriL
Neigem, Dilbeek, Affliger )elserr,
Schelderode, Gouda
Veurne.
Ril
in
Ri
uur
wen
Late
0|
bij e
van
Cau
van
legd
maa
tean
Rusi
Bo
tw
voor de symboliek. Paul D
Ryck en Marino Van de We
ghe stellen nog tot 7 oktobe
- icmuuM in Galerij «He
werkt wordt gepresenteerd. Pand 0ude Ves, ,'6.24
Beide kunstenaars z„n op De„de,monde. De tentoon
zoek naar een ideale verhou- stelli toegankelijk elk,
ding tussen de wereld, die zij dag van 14 30 uur tot '20 uu(
de kosmos noemen en de
mens. Kunst is voor hen het ..,Qr,
zichtbaar maken van de ver- °d d'"sds9 gesloten en O, wen
bondenheid die er tussen de ?dndad °den 10 u,ur'c drof
mens en de kosmos bestaat. 13 uur en van 16 uu' ,ot
Het aanschouwelijk maken uur'
Bc
time
omk
