Geregionaliseerd volkstoneel
1 I.r
B.
te
Toneelkring Hoop in de Toekomst: «Fientje Beulemans»
Te weinig belangstelling voor goede Jan De Wilde
't Land van Riem: «Op blote voeten in het park»
Blijspel op niveau
■■■■MM
nss:
16- 14.11.1980 - De Voorpost
Het Baardegemse Hoop in de Toekomst bracht met «Fientje
Beulemans» een opvoering die een lachlustig publiek
moest bereiken. Dit uitgesproken Brusselse theaterstuk
werd in het plaatselijke dialekt op de planken gebracht.
Daardoor verliest het reeds een deel van zijn charme, maar
dit is geen verwijt. Om zich tegenover het publiek ver
staanbaar te maken moest het immers zo.
Inhoudelijk heeft «Fientje Beulemans» weinig om het lijf.
Een liefdesaffaire met de nodige onvoorziene situaties en
probleemstellingen die in een komische vorm gegoten zijn.
Dergelijke stukken zijn ook de ideale gelegenheden om de
gevestigde waarden een sneer mee te geven.
Fientje Beulemans is de leiding van het mislukte hu-
dochter van een welgesteld welijk en anderzijds wegens
drogist die er steeds maar het ere-presidentschap,
op uit is om ere-president wordt weer bijgelegd. Vader
van de vereniging «De Moe- Beulemans wordt tenslotte
dige Strijders» te worden. In tot ere-president gekozen.
Fientje Beulemans en André, haar verloofde (Per)
het huis Beulemans werkt
echter een gebrekkig
Vlaams pratende Brusse
laar, Albert Delpierre, die er
de stiel van drogist komt
leren. Fientje moet. van huis
uit gedwongen, in het huwe
lijk treden met Isidoor. de
zoon van de al even welge
stelde brouwersfamilie
Meulemeester. Isidoor heeft
echter een verhouding met
een naaistertje. Uit deze be
trekking komt een kind voort
dat een hinderpaal blijkt
voor een huwelijk tussen
Fientje en Isidoor. Deze on
verwachte omstandigheid is
voor beiden nochtans een
gelukkige oplossing daar ze
hun eerder platonische lief
de ten overstaan van elkaar
nu kunnen omzetten in een
werkelijke liefde. Fientje
voor Albert en Isidoor voor
zijn naaistertje. Zo worden
twee tevreden huisgezinnen
gevormd. Ook de ruzie die
was ontstaan tussen de fa
milies Beulemans en Meule
meester, enerzijds naar aan-
zodat een eind -goed- al -
goed op zijn plaats is.
Wegens de grote pleiade
aan akteurs (niet minder
dan 21) is het ons onmoge
lijk om elke rol tot in de
details te bespreken. Een
degelijk gestructureerde re
censie mag immers geen oe
verloze opsomming van na
men en feiten worden.
Roger De Rop als vader Beu
lemans en Luk Schoonjans
als Albert Delpierre kaapten
de prijs van de beste vertol
king weg. Hoewel eerstge
noemde geen totale hoofdrol
bezette was zijn prestatie ze
ker en vast overtuigend te
noemen. De licht ontvlam
bare maar tevens gauw ge
suste vader Beulemans
werd door Roger uitstekend
gestalte gegeven. Bediende
Albert Delpierre werd door
het emotionele karakter van
Fientjes vader steeds op de
stang gejaagd. Vrouw en
dochter Beulemans wisten
echter beter en konden hem
met zeemzoet geflikflooi
steeds weer om hun vinger
winden. Met krachtige en
vaste stem liet hij Albert da
veren na diens zoveelste
blunder; met een zacht tim
bre omgezet in zoetgevooi
sde klanken werd zijn tiran
nieke houding veranderd in
een vriendschappelijker
handelswijze wanneer Al-
bert hem naar de mond
praatte. Deze overschake
ling van hard naar zacht
vergde geen probleem voor
Roger. Op dergelijke wijze
moest hij het publiek aan
het lachen brengen en daar
is hij ten volle in geslaagd.
Luk Schoonjans verdient ze
ker een proficiat voor de ma
nier waarop hij, als niet
Brusselaar, dit vreemde dia-
lekt naar voor bracht. Lang
zaamaan moest hij het
Vlaams gaan beheersen, ze
ker vanuit zijn standpunt ge
zien. Hij wou immers de lief
de van Fientje. Hij vertolkte
zeer goed de gevoelsmens
die achter de fagade van de
ongenaakbaar lijkende, uit
erst verstandige Albert Del
pierre moest schuilgaan.
Zijn liefde voor Fientje is
echt en omdat te bewijzen
vecht hij ervoor tot de laat
ste snik. De houdingen en
gebaren van zowel Roger De
Rop als Luk Schoonjans wa
ren niet overdadig maar
aangepast aan het moment
van aktie. Bij Roger waren
de gestes wild en uitgelaten
wanneer hij zijn tempera
ment botvierde; ze waren ti
mide en zacht wanneer hij
in volle verstandhouding
met echtgenote, dochter of
bediende redeneerde. De
gedragspatronen van Luk
waren koel en afstandelijk
in een zakelijke sfeer; ze wa
ren beschroomd en preten
tieloos in de ontdekking van
zijn liefde voor Fientje.
Roos Moens in de rol van
Fientje Beulemans deed het
daarentegen niet zo overtui
gend. Het was natuurlijk
geen gemakkelijke opdracht
om steeds op de planken te
vertoeven, maar ze had dui
delijk een zekere angst.
Tekstvast en zonder de min
ste aarzeling in de enkele
monologen die gericht wa
ren tot het publiek scheen ze
niet honderd procent met de
gedachten aanwezig. Ze
had blijkbaar té goed haar
rol ingestudeerd en het was
alsof ze slechts een les af
rammelde. Misschien was
het de premièrekoorts die
haar te pakken had of vrees
de ze van gekonfronteerd te
worden met een black-out.
Het losse, frivole en onge-
dwongene dat het jonge,
verliefde Fientje moest ken
merken kwam ook niet hele
maal tot uiting. Wat ze wel
volledig tot haar recht liet
komen was de akt van de
om het lot van anderen,
maar zelf nog kinderloze,
bekommerde kleine moe
dertje. Roos mag zeker niet
vastgespijkerd worden aan
deze ene opvoering, want
talent herbergt ze ongetwij
feld. Alleen heeft ze het
waarschijnlijk niet op de jui
ste wijze aangehoord om tot
een schitterende vertoning
te komen.
Freddy Guldolf als Isidoor
Meulemeester speelde wel
verdienstelijk. Een tussen
kaai en schip gedrongen,
verliefde bon-vivant langs
de ene kant en een zorgza
me huisvader langs de an
dere kant werd goed verper
soonlijkt door Freddy. Zijn
mimieken en gestikulaties
spraken trouwens boekde
len voor zijn handelswijze.
Hautain en dandy-achtig
tegenover de zogenaamd
minderen (Albert Delpierre),
maar met een hart van boter
die smelt als sneeuw voor
de zon wanneer men hem op
de juiste manier weet aan te
pakken. Dit wordt trouwens
bewezen door zijn schijn
baar onuitputtelijk maece-
naat ten overstaan van zijn
kind. Hij is tevens een eerlij
ke gentleman die zijn gevoe
lens laat prevaleren boven
de onrealistische, maar nog
steeds heersende ouderge
dachte: mijn kind - schoon
kind.
Betty De Pauw als mevrouw
Beulemans en Lisette Putte-
man als mevrouw Meule
meester vertolkten een kon-
tradiktorische moraliteit.
Eerstgenoemde was de ech-
tegenote die met een lieftal
lige glimlach en een kleine
minnekozing een echtelijke
twist steeds in haar voor
deel wist te beslechten. De
tweede was de oliedomme,
maar zich slim pretenderen
de en het hoge woord voe
rende. beleidsuitvoerster,
van de familie Meulemees
ter. Beide dames kweten
zich redelijk van hun taak.
Paul Van Rossem als de
heer Meulemeester was de
strenge, punktuele en waar
het geldelijke aangelegen
heden betrof zeer krenterige
vader van Isidoor.
Dit personage was uitste
kend geknipt voor Paul. ze
ker waar het de fysieke ge
lijkenis gold. Een magere,
lange man die nauwlettend
en argwanend toekijkt op
het geluk van zijn zoon en op
de geldbeugel van zichzelf.
De vader van Fientje, vlug opvliegend. (Per)
Vrijdag 14 en zaterdag 15 november in Ons Huis te
Baardegem speelt «Hoop in de Toekomst» - «Fientje
Beulemans» van Fonson en Wicheler.
Vrijdag 14, zaterdag 15 en zondag 16 november in de
zaal Madeion, Grote Markt. Aalst opvoering van «Zes
personages zoeken een auteur» van Luigi Pirandello
door P.A.C.T.
Tentoonstellingen
Tot 23 november 1980 in de galerij S 65. Spaarzaam
heidstraat 65 Aalst stelt Etienne Van Doorslaer zijn
schilderijen tentoon.
De galerij is toegankelijk van 14 tot 19 uur, op zon- en
feestdagen van 10 tot 19 uur. Maandag en dinsdag
gesloten.
Vrijdag 14 november 1980 om 20 uur in de Belfortkel
der, Grote Markt, Aalst: vernissage tentoonstelling
van de werken van kunstschilder Fons Macharis.
Op het programma: officiële opening van de Belfort
kelder door Schepen Jan De Neve; voorstelling van de
dichter-kunstschilder Fons Macharis door Schepen
Herman Roels en inleiding door de heer Jozef Van
Overstraeten.
Openingsuren: elke dag van 9 tot 12 uur en van 14 tot
17 uur.
Tot 30 november.
Tot 7 december in galerij Pieter Coucke, Molenstraat
44 te Aalst: Walter Schelfhout ekspozeert schilderijen,
objekten. gouaches en tekeningen.
Alle dagen van 10 tot 12 uur en van 14.30 tot 18.30 uur
open.
Zondag gesloten.
4et
De volgorde is echter dik
wijls omgekeerd. Paul Van
Rossem gaf deze persoon
goed gestalte, alhoewel zijn
stemvolume zekér wat hoger
kon.
Een aparte vermelding ver
dienen Patrick De Roy als de
zoon van Beulemans en
Geert Callaert als het jonge
re broertje van Isidoor Meu
lemeester. Twee jeugdige
talenten die de nodige
plankvastheid reeds in rui
me mate bezitten. Patrick
was de schalkse en immer
op kwajongensstreken
beluste broer van Fientje
terwijl Geert op een puerile
wijze de met spastische nei
gingen bevattende rol van
Odilon Meulemeester
schitterend voor het voet
licht bracht. Deze beide jon
gens ontberen niet het nodi
ge akteervermogen. in
tegendeel, ze zijn er in rui
me mate mee gezegend.
De overige akteurs worden
niet geëvalueerd omdat ze
het bij een te okkasioneel
optreden hielden. Dit waren
het bestuur van «De Moedi
ge Strijders»: Guy Arijs,
Geert De Clerck, Theo De
Boeck, Louis De Troy, Willy
De Ridder en Ivo Van Lem-
bergen. Verder nog Marie-
Jeanne De Ridder als het
naaistertje waarbij Isidoor
Meulemeester een kind had,
Gertje Jonckheere, Mare De
Bie. Carolien Nissens, Kath
leen De Ridder en Geert De
Clerck.
Een globaal overzicht kan
snel gegeven worden: in zijn
geheel reikte het stuk zeker
niet boven de middelmaat,
enkele prettige uitzonderin
gen daargelaten
Wat het dekor en de kostu
mering betreft: hier is een
welgemeend proficiat op
zijn plaats. Het gebeuren
speelde zich af in de vroege
twintigste .eeuw (1910) en zo
wel de achtergrond als de
kleding lieten toe dat de toe
schouwers zich onmiddellijk
in deze tijdssfeer inleefden.
Hiermee werd duidelijk aan
getoond dat een amateurve
reniging, indien ze een
drachtig samenwerkt, tot
degelijke resultaten kan
komen.
Tot slot nog een klein
woordje over de vei regiona
lisering van het Brusselse
Fientje Beulemans. Hiervoor
laten wij even de tekstaan-
passer Mare De Bie aan het
woord. «Het is onzinnig om
hier het Brusselse dialekt te
gaan praten. Daar om lat«
wij de akteurs in hun eige
streektaal spelen, wat h<
voor het publiek eveneen j
aangenamer maakt
moeten geen moeite doe
om alles te verstaan. Ik we<
natuurlijk ook wel dat ee
deel van de charme van h<
stuk verloren gaat door
opteren voor deze speelwi
ze. Maar het is of publie i<
trekken en ze ontspannin
bieden, of de realiteit bene
deren en de toeschouwer
de zin van een volgen
avondje uit naar het theatt
te ontnemen».
Als konklusie kan gelder
een dankbaar publiek da
spontaan reageerde op kq,
mische scènes. De midde
maat werd echter nooit on
stegen wat enerzijds bijn
onmogelijk- en anderzijd
niet nodig was.
Wij
at ei
aan.
[e ame:
And
en d
an e
^egge
ast e
ij op
laat
t et bi
Op zaterdag 8 november 1980 vond in de feestzaal van het
St. Jozefskollege te Aalst een kleinkunstavond plaats. Jan
De Wilde, een naam die normaal borg staat voor volle
zalen had ditmaal geen weerklank gevonden. De oorzaak
hiervan lag in het feit dat een veertiental dagen voordien,
in hetzelfde gebouw maar dan voor een overweldigende
belangstelling, een andere kunstmanifestatie had plaats
gegrepen. Ook mede door het aanbod van diverse sportie
ve- en kulturele aangelegenheden, was er niet het ver
hoopte toeschouwersaantal.
Aanvankelijk stond het stu
dentenensemble «Kanasj»
op het voorprogramma,
maar wegens ziekte van één
der muzikanten ging dit niet
door. Dirk Lissens. Bart Cal-
lebaut en Jan Gabriëls na
men dus maar de gelegen
heid te baat om zich aan het
publiek voor te stellen. Met
't Land van Riem is er met de produktie. «Op blote voeten
in het park», in geslaagd het publiek te bereiken. Het
toneelstuk zelf was de pennevrucht van één der beste
auteurs in zijn genre: Neil Seimon. Het lag dus in de
handen van d<? akteurs om er iets degelijk van te maken.
hun Neil Young-achtig gen
re haalden ze heel wat ap
plaus binnen. Alleen, ze
moeten steeds samen blij
ven spelen want van zodra
één van hen op de solotoer
ging bleef er niet zoveel
meer over.
Wat normaal het hoogte
punt van de avond had moe
ten worden ging nu verloren
in een sfeer van onvoltooid
heid. Jan De Wilde deed zijn
best om een beetje animosi
teit in de zaal te krijgen
doch hij slaagde er niet vol
ledig in. Zijn liedjes waren
vera
zeker van goede makelij,
maar zijn grappen haalden
niet het gewenste effekt. Hij
gaf sneren mee aan politie
ke figuren, trok de katholici
teit van sommige personen
die in het «Groot Kollege»
een belanghebbende funk-
tie bekleden in twijfel en
haalde jeugdherinneringen
uit zijn schoolse periode op
(Jan komt uit het «Klein Kol
lege»). Hij wisselde oude
suksessen. zo als «Leuven
Centraal» en «Leve de len
te» met nieuwe komposities
af.
Het was slechts op het einde
van zijn optreden dat Jan De
Wilde, met enkele meestam-
pers, een beetje gezellig
heid in het geheel kon
brengen.
Jammer dat dergelijke ras-
artiest niet kon steunen op
een betere achtergrond. an De Wl,de le Urbanus van Anus over zijn kollege. (Per)
Het gegeven was eenvou
dig. wat kenmerkend is voor
bijna elk blijspel. Paul en
Corrie Brother zijn een pas
gehuwd, jong koppel dat in
een armtierige flat op de
vijfde etage van de groot
stad New York City woont.
Hij is een ambitieus jurist
die zich na de eerste liefdes
ontdekkingen op zijn werk
stort zoals een uitgehonger
de leeuw op zijn prooi. Zij
heeft nog geen oog voor de
materiëele omstandighe
den, maar ze wil hun pril
ontluikend, amoureus hu
welijksleven laten open-
bloeien. tot een harmonieus
geheel van wederzijdse
minneweelde. Ethel Banks.
Corrie's moeder, komt af en
toe eens aanlopen bij doch
terlief. Paul. die met deze
situatie wat verveeld lijkt,
wil liefst zo snel mogelijk
een eigen bestaansonafhan-
kelijkheid opbouwen. De
eerste dag dat ze hun
woonst betrekken maken ze
ook al kennis met Vittorio
Velasco, een op leeftijd ge
stelde «blauwbaard». Cor
rie, wiens moeder een we
duwe is, bedenkt een plan
netje om beiden aan elkaar
te koppelen. Zo wordt een
uitgangsavondje op touw
gezet dat echter uit de hand
loopt. Paul en Corrie heb
ben een klinkende ruzie en
ze vinden er niets beter op
dan maar onmiddellijk te
scheiden. Paul. die zich
eerst eens flink bezat, ver
laat het huis en Corrie. die
de wanhoop nabij is, ont
dekt ook nog dat haar moe
der de nacht bij Vittorio
heeft doorgebracht. Alles
komt echter nog in kannen
en kruiken, maar niet eerder
dan dat Ethel haar dochter
een grote levenswijsheid
heeft bijgebracht: toegeef
lijkheid en onderlinge ver
standhouding vormen de
■7b7mi|
n mvmmm a'j
wmmy
■SSSomII
mSSSSSi 1
inMira
MMMKMr
SSSk';
MUM»
mamutin-
ihmmmmH
■nrai
mmw!|
■vaMewnJliM. *mm:.
T«TJfa,T»*a
De echtgenote en echtgenoot, zes dagen getrouwd (Per)
basis van elk goed huwelijk.
Met een kleine rolbezetting
(slechts 6 akteurs) heeft re
gisseur Willy Verbeke zijn
doel toch bereikt. De toe
schouwers werden voortdu
rend in de ban gehouden
door het wervelende optre
den (letterlijk en figuurlijk)
van Paul en Corrie Braehter
en van Vittorio Velasco. De
enige wanklank die wij kun
nen aanstippen was het té
traag op gang komen van
het geheel. Dit lag aan het
feit dat Corrie Bratter te
lang alleen op toneel stond.
Zelfs de kortstondige dia
loog met de P.T.T. monteur
kon daarin geen verande
ring brengen.
Myriam De Vleeschauwer
als Corrie en Paul Coppens
in de rol van Paul Bratter,
lieten zich van hun beste
zijde zien. Hoewel eerstge
noemde een moeizaam be
gin kende, de reden waarom
is hierboven al aangehaald,
is haar vertolking in totali
teit gezien zeker een positie
ve kritiek waard. Ze vertolk
te met de nodige zwier een
dubbele persoonlijkheid.
Aanvankelijk was ze een
pittig, van levenslust borre
lend en nog niet tot volledi
ge maturiteit gekomen huis
vrouwtje dat haar echtge
noot op alle gebieden wou
behangen. Alle geplogenhe
den om een stoffelijke wel
stand te verkrijgen gingen
aan haar voorbij. Zij voelde
niet de bijtende noorder-
wind die door een gat in het
dak naar binnensuisde, zij
zag niet de onbehaaglijk
heid van een kale, koele
leefruimte, zij minimaliseer
de de engheid die van de
slaapkamer als het ware
een kleine cel maakte. Ze
leefde nog werkelijk van de
liefde. De eerste ruzie ont
nuchterde haar echter. In
een impulsieve opwelling
wilde ze alle. amper gekon-
strueerde, bruggen achter
zich opblazen. Maar dan ziet
ze haar fouten en vergissin
gen in. Een verhelderend
gesprek met haar moeder
maakt haar bezadigder in
denken en optreden. Zo her
wint ze de liefde van haar
man. Deze overgang van
uitgelaten viviteit naar ge
modereerd en koelzinnig re
deneren vloeide knap ineen.
De vlotte manier waarmee
ze zich over de scène be
woog getuigt van een stevi
ge plankvastheid. Tekstvast
en ongedwongen in houding
en gebaren boog ze op een
eenvoudige wijze de evolu
tie van idealistisch roman
tisme om naar realistisch
sensitivisme.
Paul Coppens was de ideale
figuur voor het personage
van Bratter. Zijn gebaren
spel, zijn mimiek, zijn ka-
rakteriële omvorming; kort
om de hele prosopografie
die in een akteur moet vere
nigd zijn vormden de ingre
diënten die de toeschouwers
aan het lachen brachten.
Na het wilde liefdesspel der
eerste dagen begon voor
hem het werkelijke leven,
Hij werd een schakel in de
machinale produktie-kon-
sumptie keten, ook al was
het maar een onooglijk on
derdeeltje. Als gediplo
meerd rechtskenner vat hij
zijn eerste zaak ernstig op,
ook al is ze dan twee keer
niets. Terwijl voor Corrie el
ke dag een nieuw begin is,
laat Paul zich in deze roes
niet meeslepen. Ze praten
dan ook gewoonweg naast
elkaar, wat de regisseur uit
stekend opgevangen heeft.
Paul discuteert over zijn
praktijk en Corrie vertelt te
gelijkertijd over wat ze sa
men gaan doen. Wat ook op
een sublieme wijze naar
voor werd gebracht was de
bedronken echtgenoot. Een
fikse twist, ettelijke whis
ky's en Paul was de bezo
pen. niet meer voor reden
vatbare man. Ook deze rel
tussen beide akteurs kwam
goed voor de dag. Corrie
barst los, tomeloos en met
de inzet van al haar krach
ten; Paul blijft rustig en
kalm tot opeens één enkel
woord een totaal verander
de situatie in de hand werkt.
Paul vervult dan de rol ver
ontwaardigde en benadeel
de wederhelft en Corrie van
non-belligerente eega. Re
gisseur Willy Verbeke heeft
beide hoofdrolspelers waar
schijnlijk op dergelijke wijze
geïnstrueerd dat ze elkaar
blindelings aanvoelden.
Myriam en Paul zijn tenvolle
geslaagd.
Marie-Anne Van Der Biest
als Ethel Banks en Luc Noel
als Vittorio Velasco vulden
beide voornoemden behoor
lijk aan. Zeker voor wat be
treft het deel van Luc Noel.
Een Italiaanse charmeur die
probeert om elke dame het
hof te maken. Zijn leeftijd
moffelt hij weg achter een
frivool optreden en een ge
verfde haartooi. Zijn joviali
teit koppelt hij aan een obli-
geante, soms zelfs overdadi
ge. presentatie. Dit. samen
met zijn Italiaanse aksent,
stonden borg om het publiek
aan het lachen te brengen.
Zijn pantomimiek kwam
goed overeen met zijn tem
perament Brede gebaren
met mooie, grote woorden
die echter een holle
weerklank boden. Luc krijgt
dus ook een meer dan vol
doende op z'n rekwiest.
Dat is jammer genoeg niet
van toepassing voor Marie-
Anne Van Der Biest. Zij liep
als het ware op de tenen te
akteren. Van de hebberige
bemoeizucht die ze als
schoonmoeder moest ten
toon spreiden kwam niet
veel in huis. Daardoor was
ook Paul Coppens waar
schijnlijk wat uit zijn lood
geslagen, want de pro-
testkreten die hij moest la
ten horen bij het herhaalde
lijk bezoek van zijn schoon-
ma klonken niet overtui
gend. Ze koncentreerde zich
teveel op één onderdeel van
haar vertolking, namelijk
dat van weduwe die aarzelt
om in het zog van een nieu
we partner de levenswate
ren te bevaren. Ook de ma
nier waarop ze de les speld
aan haar dochter om ee:
beetje meer inschikkend t
zijn, was weinig geloo!
waardig. Ze maakte er
té vlug van af en dat was
het weze herhaald, erg jam
mer. Indien ook zij een over
tuigende prestatie had weg
gegeven kon dit stuk, on
danks het totaal ander^kt
genre, naast «Antigonei
hebben plaatsgenomen. Nu
moet het vrede nemen me
een trapje lager.
Benny Vermeulen als
P.T.T. monteur nam eer
minder goede start. Dit dee
viel echter ook in de aan
vangsfase van deze kome ei
die. De stotterende telefoon
technikus was op zijn best ii
de ruzie-dialoog tussen Pau
en Corrie Bratter. Met gevat
te tussenkomsten en domme
gelaatsuitdrukkingen lie
hij het publiek schateren
3S
Be
in^chts
;erk(
"dat
de stodsschouwburg «Bootvoets
Het Land van Riem bracht
door't pork. (Per)
