ZO IS VOETBAL (10)
De ANDERE match
Lokeren krijgt het
verduiveld moeilijk
•- J*
De Voorpost - 14.11.1980 - 21
esult
reeks
m z
!and<
ende
rlore
tege
d Le
onn«
p
eda'r
I ge«
t m
allic
rijn
of de avonturen van Vladimir Voetblazer
Met het zilvergelakte fluitje in de mond zoekt Vladimir Voetblazer zijn
spullen uit de mand met de vuile was. Voor de zoveelste maal vertikte zijn
echtgenote het de zwarte uitrusting onder het sop te duwen. Vladimir kan
zich daarover woest maken op zijn halve trouwboek. Voortdurend moet hij
tussenbeide komen om het kakelende en kibbelende vrouwmens uit de
handen van de al even venijnige buurvrouw te houden, maar wassen. De
feministe! (Vladimir Voetblazer laat, met een blik waar de afkeer afdruipt,
een onwelriekende kous in zijn valies glijden.) Al jaren vliegen de vrouwen
elkaar in de haren, maar de tussenkomsten van de onvervaren Vladimir
waren en zijn zo overweldigend gevat en autoritair, dat de kruidenier, wiens
zoon furore maakt in een team dat in eerste nationale uitkomt, hem
aanspoorde een loopbaan van scheidsrechter aan te vangen.
Eerst vond Vladimir dat voorstel nogal verwerpelijk, maar in de loop van
de daaropvolgende maanden groeide het verlangen in hem om de weide
te betreden. Zijn vrouw was er tegen, maar hij wees ze onmiddellijk
terecht. Naarmate zijn voornemens vaste vorm aannamen, durfde hij zelfs
een gele kaart te trekken om haar bezwaar te bestraffen.
In het stadion wordt Vladimir verwelkomd door de klubvoorzitter.
Vladimir houdt de openingsceremonie steeds kort en oppervlakkig, hij
schuwt de voorzitters en hun kollega's een beetje. Om twee uur loopt niet
alles doch veel gesmeerd, maar om kwart voor vijf krijgt hij soms de smaak
van rotte eieren en tomaten in de mond wanneer een klubafgevaardigde
hem bij het verlaten van het terrein opvangt.
In de kabines rond het scheidsrechtershokje laaien de vreugdekreten
hoog op. De trainer schudt enkele geintjes uit de mouw en de spelers
jutten elkaar op. «We vliegen er eens goed in vandaag» hoort Vladimir
iemand roepen. «Als die er maar niet uitvliegt,» knort Vladimir. Terwijl de
arbiter een modderspat van zijn broek schuurt stapt een bevriend
lijnrechter het smalle vertrek in. Vladimirs hart bonkt enkele slagen minder
hard. Hij is verheugd wanneer hij zijn kollega's mag begroeten.
«Als een zware overtreding binnen de backlijnen wordt begaan dan
beweeg je met je vlaggestok naar voren. Ja, zo, langs je been dat niemand
het merkt. Als de overtreding buiten de fatale rechthoek plaatsgrijpt, dan
beweeg je je linkerarm. Als we goed afspreken kan ons na de wedstrijd
weinig overkomen. Mocht het toch uit de hand lopen dan rennen we full
speed naar mijn wagen. Die staat startensklaar.»
Onder luid en uitbundig gejouw lopen de spelers en de scheidsrechters
de groene mat op. Ergens knalt een voetzoeker. Vladimirs vrouw zit thuis
achter de kachel. «Dat hij zich vandaag maar eens door anderen laat
uitschelden.» Terwijl de opperhoofden onderling fanions uitwisselen
werpt Vladimir zijn laatste stuk van vijf de lucht in.
Op het moment dat het geldstuk de grond raakt begint het lichtjes te
sneeuwen. «Ik kan dus toch toveren,» glimlacht Vladimir. «Houdt de
nummers zeven maar in het oog. De grootste bullebak en schenenschopper
in het Belgisch voetbal,» waarschuwt de thuisspelende armbanddrager.
«Probeer jij maar op de bal te trappen, dan doe ik de rest wel,» wimpelt de
scheidsrechter de opmerking weg.
Vladimir stopt het muziekinstrument in de mond en de spelers schieten
in beweging. Vladimir kruist het veld van links naar rechts. Tijdens de
opwarming bezeerde hij zijn knie, maar het letsel speelt hem weinig
parten. Als dertigjarige stoof hij de spelers op zijn ene been voorbij (bij
manier van spreken), maar in de loop van de vele lentes die hij (verrassend
snel) de rug toewendde verloor hij heel wat van zijn renvermogen. Ook het
buikje dat van links naar rechts, van onder naar boven rolde, bracht hem
soms in verlegenheid tegenover de andere lopers. Maar deze terugge
schroefde vaardigheid rekupereerde Vladimir door zich millimeters dikke
brillenzen aan te schaffen. Zelfs een speld zou hij zien vallen aan de
overkant van het terrein.
Nummer negen draaft langs hem heen, met de hardleren bal aan de voet,
schudt een niet onaardige pass uit de slof en de inspuitende elf wordt met
een brede tackle de grond ingeboord. Fwieeetü Vladimir blaast zo hard dat
het fluitje net niet uit zijn mond tuimelt. In zijn broekzak tast hij naar zijn
notaboekje. Het zit er niet!! Misschien in de kous? Inderdaad, Vladimir is
gered. In zijn linkersok steekt het notaboekje met de weinig begeerde
kartonnetjes, in de andere vindt hij een potlood met stompe punt. Even
duwt hij de schrijfstok in de mond en met sierlijke krulletters schrijft hij nr. 5
in het boekje (pagina 7).
Is die bal buiten of niet? Wordt er getrokken of
geduwd? Vladimir moet het allemaal zien of het
loopt mis (kslwvc)
Het publiek joelt en schuifelt: «Dwaze koekoeksuil! Sleutelhanger!
Zwarte Duivel! Gestapo! Veeëmoo!» brullen de supporters van het ene
team. De andere fans zijn ook niet mals met hun kritiek: «Rood! Rood!»
krijsen ze. De scheidsrechter voelt dat de spanning hem bij de keel grijpt.
«Op en rond het terrein kan niemand mij uitstaan. Maar wie begaat de
fout? Ik of de nummer 5? Ik zie tenminste klaar uit de ogen met mijn bril,»
moedigt hij zichzelf aan.
Vijf sekonden later schiet een blauwwitte de bal vanuit een onmogelijke
hoek in de gapende doelmond. De lijnrechter staat echter met zijn vlag
boven het hoofd als een oudstrijder op elf november, maar dan met veel
minder dekoraties. Vladimir Voetblazer mompelt een niet publiceerbaar
woord en fluit de goal de droomwereld in.
Een reus van een stopper stormt als een stier op hem af. In zijn dolle
vaart sleurt hij enkele klubgenoten mee. Heethoofden achter het doel
trachten zelfs de afsluiting te ontwrichten. Vladimir kijkt vluchtig naar de
elektrische klok en bemerkt dat de wedstrijd reeds vijfenveertig minuten
aan de gang is. Net voor de bokser-stopper met een dodelijke mep kan
uitpakken, fluit de belaagde enkeling driemaal en voor de elf aanvallers uit
stormt hij het terrein af.
Stierevechters als El Cordobes hebben het niet veel moeilijker als ik, hijgt
Vladimir in het kleedhokje. Een vrouw, die met een bestuurslid van de
thuisspelende ploeg het huwelijksbootje instapte, laat koffie en sandwiches
aanrukken. «Na de match wordt U uitgenodigd op een koud buffetje,» weet
ze nog te vertellen. «Tegen die tijd zal ik al met huid en haar opgepeuzeld
zijn door de inboorlingen,» voorspelt een slurpende Vladimir. Ook de
lijnrechters zien er allesbehalve stralend uit. De ene tast naar een pijnlijke
buil (iemand wierp een appel in plaats van een zachte handschoen) en de
andere bet een dik blauw oog met koud water.
Nauwelijks is de waterachtige oploskoffie opgedronken of deel twee van
het bewogen schouwspel kan beginnen. Tot zijn grote opluchting blijken
de gemoederen voorlopig bedaard. Voorlopig echter. Een roodgele thuis-
speler geeft een ontzettend harde mep op de bal. ledereen is ervan
overtuigd dat die bal in het doel zou beland zijn ware het niet dat Vladimirs
hoofd in de weg stond. Met een zuchtend fluittoontje dat ergens uit de
keel moet komen, zakt de getroffen scheidsrechter op het gras. Overal
wordt het zwart om de ogen, het lijkt alsof niks anders dan scheidsrech
ters op het terrein rondlopen. Tot overmaat van ramp worden nu zelfs
tomaten, voetzoekers en allerlei rommel naar de scheidsrechter gegooid.
«Flierefluiter! Hardgekookte troeten!».
Vladimir beseft dat hij het zowat bij iedereen heeft verkorven (er zijn nu
eenmaal van die dagen dat de zondebok ruw naar het slachtaltaar wordt
gesleept). De linker-extreem is zijn zenuwen ook al niet meer de baas:
«Waar heb jij je vak geleerd? Zou je beter niet je vrouw scheiden van de
buurvrouw dan op een voetbalveld de onnozele hals te komen uithan
gen?». Deze persoonlijke aantijging schiet Vladimir hoog in de keel (meteen
komt het fluitje vrij). Zijn hand daalt tot in zijn sok en met de rechterarm
toont hij als een rechter het kartonnetje aan speler en publiek!
«Hier zie! En wees nu maar braaf en stillekens. Maar de woede van de
speler groeit nog aan. «Wablief, rood?! Voor enkele onschuldige woorden!
Ik keel je, schoft! Jij moet van het plein af!». Vladimir kijkt even verbaasd
naar de kaart. «Verdorie, de verkeerde kleur!». Enkele agenten trachten
vurige supporters achter de omheining te houden, kollega's van hen
slepen de linkervleugelspeler naar de douches. Vladimir begrijpt dat hij nu
wel in erg nauwe schoentjes staat, maar toch laat hij het spel hernemen.
De spelers der beide kampen vloeken en tieren wanneer ze hem voorbijlo
pen en het publiek blijft maar in kooktoestand gisten.
«Er zijn rustiger zondagen als deze,» droomt Vladimir. «Dat ze volgende
week iemand anders zoeken. Ik kap ermee...» bromt Vladimir, hoewel hij
heel goed beseft dat hij zal blijven arbitreren. Zolang hij niet wordt
verdronken uiteraard.
Opgelucht en met een hongerig gevoel in de maag stapt Vladimir van
het veld. Tot dusver schoot hij er het leven niet bij in. Maar net voor de
deur van zijn hokje wordt Vladimir getrakteerd op een linkse hoek van de
dokter-erevoorzitter, en voorzitter van het beschermingskomitee voor
gekwetste voetballers. Aan alle kanten vallen nu klappen. Vladimir stormt
in scheidsrechterstenue en met het zondagse kostuum onder de arm naar
zijn wagen. Daar blijkt echter een aantal fans de wicht te hebben
opgetrokken. Wanneer ze Vladimir bemerken gaat indianengeschreeuw in
hun rangen op. Net op het cruciale moment wordt Vladimir echter
opgevist door een persman die vroeger ook al arbitreerde. «Dat was geen
minuut te vroeg,» lacht die. Een uurtje later wordt de weinig fortuinlijke
scheidsrechter voor zijn deur afgeleverd.
Paul DE MOOR
rmel
in df
Thie
arig<
eer
He
at hi
oir
we
ever
i orr
zoni
roo<
Tiaa
be
een
D.M.
Je vraagt je soms af of
een scheidsrechter «zo
maar» wat ronddraaft op
een terrein. Of hem ge
leerd wordt waar hij zich
moet opstellen, hoe hij
zich het best verplaatst.
Er zijn inderdaad voor
schriften. Hij weet uitge
rekend waar zijn plaats is
bij een hoekschop, een
inworp, een penalty en
noem maar op. Of hij al
dan niet die onderrichtin
gen in de praktijk omzet,
wordt door de fan niet
eens opgemerkt. Waar
om zou hij daar
trouwensaandacht aan
besteden? Voor hem is er
slechts één «must»: dat
de arbiter «goed» fluit en
vooral de fouten van de
«andere» ploeg bestraft.
In princiep volgt de ref
een «diagonaal». Het be
tekent dat hij zich dia
gonaal over het terrein
beweegt van de ene lin-
kerhoekvlag naar de an
dere. Hij moet dat van
zelfsprekend met de «no
dige» soepelheid doen,
want ten slotte moet hij
dicht genoeg bij de spel-
fazen zijn om de fouten te
kunnen zien en ze des
noods te bestraffen. Wie
te ver van het spelver-
toon is, ziet niet wat er
gebeurt, wie niet ziet kan
niet bestraffen, wie niet
bestraft kan niet arbi
treren... en gaat liever in
burgerplunje een match-
ke bekijken.
Mag de scheidsrechter
ALLE fouten bestraffen?
Neen, zegt het «gele
boekje»; hij zal het vertik
ken te fluiten indien hij
meent de overtredende
ploeg te bevoordelen.
Ken je een frappant voor
beeld?
Inderdaad: de bal wordt
naar doel geschoten, de
keeper is geklopt en een
andere verdediger slaat
met hand of vuist op de
bal die niettegenstaande
deze «wanhoopstussen-
komst» toch tegen het
net belandt. De ref-zal in
dit geval NIET voor straf
schop fluiten, doch het
doelpunt toekennen.
Nogal wiedes.
Er zijn twee verschillen
de vrije schoppen. De
rechtstreekse en de on
rechtstreekse. Hoe kan je
weten of het om een «di-
rekte» of «indirekte» vrij
schop gaat?
Bij een rechtstreekse vrij
schop mag een speler de
bal rechtstreeks in het
doel van de tegenstander
trappen en er met een
geldig goaltje voor be
loond worden. De referee
zal één keer fluiten voor
de spelherneming. Uit
onrechtstreekse vrij
schop kan slechts een
«echt» doelpunt ontstaan
op voorwaarde dat de bal
door een tweede «ak-
teur» wordt geraakt of
gespeeld. De scheids
rechter zal één maal flui
ten voor de spelherne
ming en terzelfdertijd een
arm in de hoogte steken
en die ook naar omhoog
houden tot de trap geno
men is en de bal zijn om
trek heeft afgelegd.
Wat met een hoekschop?
Een hoekschop, of als je
de Engelse benaming
verkiest, een corner, mag
rechtstreeks worden bin
nengeschoten. Het is dus
een «direkte vrije trap».
En een inworp?
Een inworp wordt gelijk
gesteld met een onrecht
streekse vrijschop. De bal
moet een tweede speler
hebben geraakt. Als dat
niet het geval is en de
aanvaller gooit de bal in
het «vijandelijk doel»,
dan mag de verdedigen
de ploeg gewoon herne
men met doelschop.
Veronderstel dat een ver
dediger de bal teruggooit
in de richting van zijn
eigen keeper die zich
daar echter niet aan ver
wacht heeft en tot zijn
grote konsternatie het
ronde ding in zijn eigen
kooi ziet verdwijnen...
Als die doelman de bal
inderdaad niet heeft aan
geraakt, mag de tegen
partij een corner trappen.
Dat is ook zo wanneer het
ledèr naast de goal over
de doellijn zou zijn ge
vlogen.
Een verdediger krijgt, op
een dertigtal meter van
zijn eigen doel, een fikse
por in de rug. De «du-
wer» wordt bestraft met
een rechtstreekse vrij
schop. Het «slachtoffer»
neemt zelf de vrijschop,
stuurt de bal met een
viriele trap in de richting
van zijn eigen goal, maar
zijn keeper heeft dat al
lerminst verwacht en ziet
het balletje binnenvlie
gen. Doelpunt of geen?
Geen doelpunt, wél een
hoekschop voor de «an
deren». Raar? Maar waar.
Stel dat de keeper de bal
toch had geraakt, dan
was de ref verplicht een
goaltje in zijn boekje te
noteren.
Soms begrijp je er niets
van. De «man in het
zwart» fluit en inplaats
van een vrijschop aan
een of andere ploeg toe
te kennen, het spel ge
woon te hernemen met
«scheidsrechterbal».
Waarom is dat eigenlijk?
Stel dat een speler ge
wond op het terrein blijft
liggen zonder dat op hem
een fout werd begaan. De
ref oordeelt dat de speler
zorgen nodig heeft, maar
hij kan de «soigneur» of
de dokter niet het terrein
laten betreden terwijl het
spel aan de gang is. Dus
wordt gefloten. Achteraf
moet opnieuw aan voet
ballen gedacht. Er wordt
dus herbegonnen met
scheidsrechterbal op de
plaats waar de bal zich
bevond. Het betekent dat
de referee de bal laat val
len. Pas als die bal de
grond geraakt heeft, mag
die worden «gespeeld».
Er zijn nog meer aanlei
dingen voor een
«scheidsrechtersbal»?
Meerdere zelfs. Wat ve
len niet weten is, dat na
een gelijktijdige en even
zware (of lichte) fout van
twee tegenstrevers, de
ref zijn toevlucht kan ne
men tot die fameuze
scheidsrechtersbal. Een
voorbeeld? Twee akteurs
steken de voet tegelijker
tijd te hoog. Beiden be
zondigen zich aan ge
vaarlijk spel. Aan wie
moet het voordeel van
een vrijschop toegekend?
Aan geen van beiden.
Dus: een alternatieve op
lossing en... inderdaad,
scheidsrechtersbal op de
plaats waar de fouten
werden begaan.
(wordt voortgezet)
Marcel VAN HAUWER-
MEIREN
Vraag het maar
Zijn er vragen over de
spelregels? Stuur die
naar De Voorpost, Sport-
redaktie, Oude Vest 34,
9330 te Dendermonde.
Het antwoord volgt
prompt.
Roger De Vogel derde
in CISM kampioenschap
In de militaire wereldkampioenschappen te Sao-Paulo
heeft Roger De Vogel een derde plaats behaald. Roger
kwam er uit op de 10.000 m. die gewonnen werd door
Hagelsteens maar op het podium stond Roger De
Vogel op het derde trapje.
Aktueel
Ondanks het feit dat het vorige week in bijna
gans Europa winterde konden de Europese
cupwedstrijden toch hun verloop krijgen. Heel
sportief ging het er blijkbaar niet overal aan toe.
In de Bulgaarse hoofdstad Sofia moest de Roe
meense topscheidsrechter Rainea zelfs drie ro
de kaarten voor de neus van de hoofdrolspelers
uit de wedstrijd Sofia-Sparta Praag duwen. Ver
rassingen waren er ook. Dat Ajax Amsterdam
niet voorbij de Duitse kampioenenploeg uit
München zou geraken, werd algemeen ver
wacht. Het Nederlandse voetbal zit momenteel
in de puree. De Keesjes verloren in de tweede
ronde van de Europese wedstrijden niet alleen
Ajax maar bij de Uefaploegen ook PSV Eindho
ven, Utrecht en Twente. Alleen kompetitieleider
AZ'67 kon zich overtuigend plaatsen. Bij de
bekerhouders moesten Valencia, Malmö en ons
eigen Waterschei afhaken. Waterschei onver
diend. Vriend en tegenstander zijn het er over
eens dat de Limburgers alleen door onkans en
een foute beslissing van de Zwitserse scheids
rechter uit de kwartfinales voor bekerhouders
werden gehouden. De grootste verrassingen
kwamen echter uit de UEFA-cup. Er zijn dus
eerst de drie hogergenoemde Nederlandse ver
tegenwoordigers die bleven hangen. Maar ook
het Italiaanse Juventus kwam niet voorbij Lodz.
De verrassing kwam echter uit Spanje. FC Bar
celona werd met zware 0-4 cijfers door Keulen
in de pan gehakt. De rijkste Europese klub werd
voor 70.000 toeschouwers gewoon belachelijk
gemaakt. De Duitse elftallen deden het trou
wens biezonder goed. Alleen Kaiserslautern be
kert niet verder. Standard Luik, inderdaad onze
beste cup-ploeg, zorgde daarvoor. En zo komen
we opnieuw bij het Belgisch tintje in dit Euro
pees voetbalgebeuren. Standard mag dus ver
der. Maar ook ons eigen Lokeren.
Het spektakel op Daknam was niet denderend
maar daar zit de slechte toestand van de gras
mat waarschijnlijk ook voor een stuk tussen. Als
we dan de knappe prestaties van de Waaslan-
ders in Schotland en de gemiste kansen thuis in
beschouwing nemen, kunnen we toch stellen
dat Lokeren verdiend verder bekert. Inmiddels
weten we ook reeds wie de volgende uitverkore
ne is. Het Spaanse Real Sociedad uit San Sebas
tian. Misschien nog geen bekende naam door
Europa, maar in eigen land de nieuwe groot
heid. Vorig seizoen werden de Basken op het
nippertje door Real Madrid van de titel gehou
den. De Koninklijke had daarvoor zelfs de hulp
van de scheidsrechter nodig, zo werd achteraf
gezegd. Dat Sociedad een moeilijke klant wordt
blijkt ook uit het feit dat de Spaanse selektieheer
vijf spelers van de klub selekteerde voor de kern
van de Spaanse Nationale ploeg. Bekende na
men zijn ongetwijfeld Zamora en doelman Arco-
nada. Doelpuntenmaker bij de Basken is Jezus
Satrustegui. We kunnen de Lokerse verdedigers
alleen maar aanraden de Spaanse topschutter
goed in het oog te houden. In de huidige
kompetitie staat Sociedad op de tweede plaats
op vier punten van leider Atletico Madrid. Het
wordt dus op 26 november ontegensprekelijk
een aangename wedstrijd op Daknam. Real
Sociedad is, zo zeggen ons de kenners, een
attraktieve tegenstander. De Lokerse verant
woordelijken hopen nu alleen dat het weer wat
meevalt, dan verwacht men meer dan 15.000
toeschouwers.
Indien Lokeren tegen de Basken opnieuw als
een homogeen elftal op het veld komt zit de
kwalifikatie voor de kwartfinales er zeker in.
Maar het wordt verduiveld moeilijk.
Hugo AERTS
