HULDECONCERT
500 JAAR SINT-MARTINUS
CONTROVERSIEEL
Kunst en Vermaak
viert zeventigjarig bestaan
Trongon:
«Dankbaar publiek
voor matige vertoning»
-wh t
W 1
»1fn k
De Voorpost - 21.11.1980 - 15
meningen na het huideconcert van dinsdag 11
er in Sint-Martinuskerk waren erg gevarieerd, zo niet
rerdeeld. Ik hoorde uitingen van opperste zaligheid en
cherpe kritiek.
)e waarheid zal wel in het midden liggen. Er waren
ositieve klanken en momenten. Positie! is het feit dat we
rerk van eigen bodem kregen. Positie! is het feit dat zovele
msen van Aalst zei! bij de uitvoering betrokken waren
Feremans' oratorium Het bronzen hart
litief is dat uit zo'n hetergeen gezelschap als het orkest
in homogeen klankbeeld kwam. Negatie! was de te korte
irbereiding. Negatie! ook enkele schaduwzijden in de
itvoering.
Sint-Martinuskerk was melodie uit zijn hand. Voor
iet al te koud. En er was een leek is hij bevattelijker
tenselijke warmte doordat dan zijn grote tijdgenoot.
toehoorders dicht opeen- Watermuziek en Vuur-
ipakt zaten. werkmuziek zijn gelegen-
'ragmenten uit Haendels heidswerken, suites, aange-
i Watermuziek zorgden regen dansen, volks soms
foor een feestelijke inzet, en erg eenvoudig. De strij-
haendels muziek is zonne- kers en vooral de kopers
klaar, helder afgelijnd en spelen een hoofdrol en met
jangerig. Hij graaft niet zo hen staat of vajt de uit
diep als Bach maar tovert voering,
probleemloos melodie op De ouverture klonk te gedra
gen en de toon van de eerste
viool ging ijl de gotische
ruimte in. De hoorns en de
andere koperblazers bereik
ten een gaaf klankbeeld en
hadden een mooi timbre.
Maar allegro en presto mis
ten tempo en kracht en daar
door vaart en zwierigheid.
Ze kwamen als vanuit een
traag voortschrijnende pro
cessie, niet vanuit een fees
telijke stoet. De contrasten
werden terecht niet
scherp uitgewerkt. Air en
menuet waren speels en
lichtvoetig. Maar ik miste
wat Sigiwals Kuijken en zijn
Petitie bande wel wisten
te bereiken: dat ik werd
meegesleept door en opge
nomen in de muziek.
Mozarts vioolconcerten zijn
jeugdwerken (hij was amper
19 toen hij de drie mooiste
componeerde). Toch zijn ze
risdagavond vond in de Sint-Martinuskerk een huldeconert plaats. (Per)
meer dan alleen maar onbe
vangen en stukjes van een
rococodecor. Mozart is net
als Gezelle in de poëzie een
onuitputtelijke bron van mu
ziek. Maar beide zijn even
broos en breekbaar. Mozart
vertolken is geen sinecuur.
De man verdraagt geen zoe
terigheid, geen vlakheid,
geen buitenissigheid. Het
vioolconcert nr. 3 (K.V. 216)
is een en al muziek. musi-
que pure In het allegro
laat Herman Van Santen het
orkest jachtig huppelen.
Strijkers en houtblazers we
ven een verfijnd doek. Mar-
jetica Delcourt Korosec
(laureate van de koningin
Elisabethwedstrijd) zet vi
riel en energiek in. Ze heeft
een mooie boogstreek maar
haar toon gaat wat verloren
tussen de gewelven. De ca
dens is muzikaal (niet in de
eerste plaats gericht op vir
tuositeit- en zangerig maar
niet altijd zuiver in de dub
belgrepen. Het adagio is
een dromerig stukje, haar
fijn, gedept ook. De soliste
speelt het gevoelig, bijna ro
mantisch, en gelukkig dich
ter in de buurt van de wol
kenloze Mendelssohn dan
van de geweldenaar Beetho
ven. Het slotrondo begint
met een verrukkelijk thema
waarin de loopjes niet altijd
feilloos uit de snaren ko
men. Maar het andante
heeft een warm-weemoedi-
ge ondertoon en het alle
gretto een speels karakter.
Viool en orkest vinden me
kaar in een gesprek dat uit
loopt op een open vraag als
stuurde Mozart de
vioolklank naar de berg der
Muzen.
Vaak gebeurt het dat een
componist beroemd wordt
door één bepaald werk, ech-
3 19;
7\ De
12;
3 10;
A 8;
Kra-
'and-
h muziekmaatschappij van 't Groen Kruis Kunst en
fermaak bestaat zeventig jaar en liet dit jubileum niet
ngemerkt voorbijgaan.
>ndervoorzitter Bert Bequé heeft de archieven keurig uitge
pluisd en bezorgde ons een historiek van deze maatschap
lij die in 1910 door enkele durvers werd gesticht en in de
Oop der tijden nogal eens van naam veranderde.
levon-
ruime
ter in
meer
Tijl 9.
Tanu,
jon 5,
ka 12.
VV.H.
e Van
5 Her-
aelen,
Stef
nel en
1473
;kman
,n der
arman
Rik
AV.H.
ïtesticht onder de titel In
rreugd en Deugd kwam
wereldoorlog I en liet uiter-
iard nogal wat averij in de
pngen van de kersverse
raatschappij. Onder de
iverblijvenden van het Be-
hune-Bokkenmuziek ci-
eert Bequé de Goffa's, de
fan Cauwenberghen, muzi-
tanten van Mijlbeek en van
Ie turnersgroep van Schaar
beek. De maatschappij heet-
e nu Willen is Kunnen
lie ook aktief optrad bij festi
viteiten van de brandweer
»n wel eens de Fanfare van
ie Pompierswerd
Éenoemd.
Begonnen in de school van
Ie Broeders werd later gere
peteerd in de Meuleschette-
ttraat en daarna in 't
Broen Kruis Deze laatste
laam zou ontstaan zijn binst
Ie eerste wereldoorlog,
iet de opgang van de
atholieke Werkliedenpartij
de stuwkracht van een
antal muzikale families als
familie Goffa, Sonck,
inck en Barrez groeide de
infare stilaan breed uit.
oor een aanzienlijk deel
ras dit ook het werk van
irigent Pol Barrez.
ond de dertiger jaren kwa-
nen de families Bequé, Kep-
ens. Van den Abeele en tal
an andere voor versterking
jrgen.
et ging echter niet altijd
aar wens en door de nood-
Jak van het verkrijgen van
echtspersoonlijkheid nadat
iboedel van de fanfare on
er Werkmanshulp was
ekomen leed de maat-
chappij een gevoelige ader-
iting. Na wereldoorlog II
roeide de fanfare uit tot het
rootste muziek van de
treek dat tot 37 maal per
lar optrad, de wekelijkse
erhalingen niet medegere-
end. Niet alleen de kwanti-
Jit steeg men bereikte
pel eens de 120 muzikanten
ook de kwaliteit verbeter-
le voortdurend en onder lei-
ling van Cyriel Muylaert uit
leldert, die 26 jaar lang de
laatschappij dirigeerde,
'olueerde Kunst en Ver-
laak naar de afdeling Uit-
luntendheid in het Provin-
iiaal Muziektornoöi.
Maurits Bonnaerens
lingen de poorten van de
IRT open en in 1960, viering
tan het vijftigjarig bestaan,
werden grootse jubileum-
pesten gehouden. Muzikan-
pn werden gelauwerd, er
wam een nieuwe kostume-
ing, een trommelkorps en
heel wat nieuw materiaal.
Momenteel ziet het bestuur
er uit als volgt:
Voorzitter Remi Van Vaeren-
bergh, ondervoorzitter Al-
bert Bequé, sekretaris Jozef
Van de Sijpe, dirigent Bert
Veldeman, proost E.H. Van
Der Meeren, ekonoom Jaak
Sonck, ouderdomsdeken de
nog steeds kranige 94-jarige
Frans Bequé en bestuursle
den Benny Boeykens, Petrus
De Troch, Alfons Janssens,
Polydoor Sonck, Paul Schel-
linck, Maurits Van den Bos
sche, Louis Van Laer, Marcel
Crombeen, Floris De Winter,
René Van de Voorde, Chris
Lievens - Borms (tevens on
dervoorzitter) en Henri Van
der Veken.
In aanwezigheid van senator
Wim Verleysen, schepenen
Van den Eede, Hooghuys en
De Bisschop en raadsleden
Chris Lievens - Borms, Eu-
geen Van der Biest en Henri
Van der Veken mocht voor
zitter-raadslid Remi Van
Vaerenbergh voor het jubi-
leumkoncert een flink aantal
belangstellenden en sympa-
thiserenden verwelkomen.
Dat Kunst niet zonder ar
beid mogelijk is, daaraan
twijfelen noch dirigent Al-
bert Veldeman noch de hele
schare muzikanten die zorg
den voor een zeer geva
rieerd en verzorgd koncert.
Een wel enigszins heteroge
ne formatie enerzijds door
een aantal meespelenden
van buiten de maatschappij
zelf en anderzijds door het
karakter van de formatie zelf.
Een fanfare die ook klarinet
ten en een dwarsfluit onder
haar uitvoerders telt en dus
een tussenvorm is tussen
fanfare en harmonie.
Niettegenstaande dit paar
handikaps wist Bert Velde
man, gereputeerd trompet
ter en dirigent van tal van
maatschappijen een zeer
verdienstelijk koncert te rea
liseren met erin ingrediën
ten voor elk wat wils.
Begonnen met de Happy
Two-mars van Freddy Van
Laer, gedirigeerd door de
komponist zelf die later op
de avond zou zorgen voor
een sublieme demonstratie,
bespeelde de maatschappij
zowfat alle genres, waarbij
Benny Boeykens keurig de
bindteksten verzorgde.
Met In een Chinese Tem
peltuin werd dadelijk een
oriëntale sfeer geschapen
waarbij welluidénde ooster
se melodieën afwisselden
met de doordringende
gongslagen van de opper«
eunuk van dienst.
Van Franz Lehar, de operet
te-koning die onsterfelijke
roem wist te verwerven mot
o.m. De Lustige Wedu
we «De Graaf van
Luxemburg «de Tsare-
vitch en niet in het minst
met Het Land van de Glim
lach speelde de maat
schappij de wereldberoem
de koncertwals Goud en
Zilver een belevenis op
zichzelf.
In het Wiener-genre blij
vend volgde dan de niet
minder bekende Séréna-
de van de romantikus bij
uitstek, vooral bekend om
zijn Unvollendete Franz
Schubert waarin trompetter
Wilfried Van Den Bossche
zeer sonoor, beheerst en
zangerig de solopartij ver
tolkte. af en toe wel eens
even overstemd door een te
luide begeleiding of een
minder geslaagd samen
spel. een euvel dat trou
wens in quasi elke maat
schappij schering en inslag
is.
Met Robert Stolz' sukses-
sen de man die de Wiener-
operette populair maakte in
de States na zijn vlucht voor
de Duitse diktator. en ver
antwoordelijk is voor heel
wat filmmuziek en even
eens. in samenwerking dan
met Ralph Benatzky voor de
voltreffer lm weissen
Róssl kwamen dan meer
up to date en gegeerde
schlagers en evergreens
aan bod die bij de toeschou
wers en luisteraars veel
sukses oogstten en waarbij
de formatie op een flinke
ovatie werd bedacht.
Met Show-Boat van Jero
me Kern zijn we dan volle
dig in de muziek van de
Nieuwe Wereld beland met
een prachtige selektie van
boeiende en meeslepende
songs waarbij Old Man Ri
ver uiteraard de kroon
spande. Met een moeilijke
en soms van aarzelingen ge
tuigende Huldigings
mars van Edvard Grieg,
stuk waarbij inderdaad veel
hooi op de vork werd geno
men, werd het jubileumkon-
cert althans wat de fanfare
betreft, afgerond waarbij de
dirigent op een flinke pres
tatie mag terugblikken en
ervoor trouwens, zijn echt-
genoie althans, in de bloe
men werd gezet.
Welk hemelsbreed verschil
er dan blijkt uit de konfron-
tatie van goede amateurs
prestaties met professionele
arbeid werd met het optre
den van klarinettist Freddy
Van Laer, onderkapelmees
ter, bij het muziekkorps van
de Gidsen en direkteur van
de Muziekakademie te Jette
iedereen duidelijk.
Laureaat met hoger en vir-
tuositeitsdiploma klarinet,
zelf gegroeid uit en steeds
trouw aan het Groene
Kruis toonde deze jonge
virtuoos een volledige be
heersing van zijn instru
ment. Meer zelfs. Naar onze
mening en ervaring werd hij
met zijn instrument totaal
één. daarbij degelijk bege
leid aan de vleugel door een
Oosterse schone uit Taiwan.
Zowel in het Concertino van
Carl Maria von Weber als in
Introduktie, thema en va
riaties van Rossini toonde
Freddy Van Laer aan over
welke fantastische moge
lijkheden een klarinet kan
laten beschikken en dit met
een merkwaardige sonori
teit in alle registers, een
verbluffende techniek en
een waarlijk artistieke inter
pretatie waarbij beide num
mers uitgroeien tot pareltjes
op hoog niveau.
Na het koncert volgde in de
trouwzaal een receptie
waarbij schepen Van den
Eede. zelf lange tijd voorzit
ter van een muziekmaat
schappij en tevens gewezen
schepen van kuituur, op de
waarde van muziek en to
neel als grondpijlers van ak-
tieve kunsbeoefening.
Hij roemde de moed van de
stichters, 70 jaar terug, die
in een toch moeilijke perio
de als de vooroorlogse jaren
van rond 1910 een nieuwe
maatschappij wisten op te
richten. Een periode even
wel waarbij op de stoepen
van de Grote Markt de luis
teraars bij openbare mu-
ziekkoncerten zich verdron
gen feit dat nu nauwelijks
meer geloofwaardig klinkt.
Als blijk van waardering
werd het ereplaket van de
stad dan uitgereikt aan de
mannen van het eerste uur,
Jaak en Pol Sonck. nog
steeds aktief, en aan vader
Bequé. in ontvangst geno
men door zoon Albert.
De maatschappij zelf had
bloemen voor schepenen
Van den Eede en gewezen
voorzitter Marcel De Bis
schop en tevens voor feest
leider Benny Boeykens. se
kretaris Jozef Van de Sijpe,
bestuurslid Chris Borms en
last but not least voor Deni-
se. de dame van de onver
moeibare voorzitter, de spil
van de zaak, Remi Van Vae
renbergh.
De Ceciliaviering zelf ging
dan door verleden zondag
met een Eucharistieviering
in de St.-Martinuskerk, een
korte optocht door het stads
centrum en een feestmaal in
't Groen Kruis waarbij
alle muzikanten werden be
dacht op een prachtig sou
venir, een gelegenheids
brandglas.
LH
ter in die mate dat zijn ande
re werken onder de koren
maat blijven liggen. Ik denk
aan P. Dukas en zijn Leer
ling-tovenaar ik denk aan
de Moldau van B. Smeta-
na. Gaston Feremans wordt
wel eens vereenzelvigd met
zijn Gebed voor het vader
land een smeekbede
('Heer, laat het prinsenvolk')
en een duurzame belofte
('tot statig als een eik voor U
ons volk herbloeit'). Toch be
tekent Feremans meer. Zijn
oratorium Het bronzen
hart bv. waarin hij volks
lied, laat-romantische
denkbeelden en eigentijdse
ideeën laat versmelten tot
een harmonisch geheel, is
een markante ode aan Me-
chelen en zijn Sint-Rombout-
storen. Het werk verdient
beter dan een platenopna-
me die je niet meer vinden
kan (en men zou een waslijst
kunnen aanleggen met werk
van eigen bodem dat nooit
werd opgenomen of uitge
voerd) en een zeldzame uit
voering.
De tekst van het oratorium is
soms zwaar op de hand en
overbeladen (maar dat kan
men ook zeggen van het li
bretto van bepaalde opera's
en niet de geringste, ik denk
aan Mozart) maar de muziek
geeft er zeggingskracht aan.
Het symfonisch orkest is sa
mengesteld uit leden van
het symfonisch orkest van
de B.R.T., de koninklijke
muziekkapellen van de gid
sen en de rijkswacht, en
leerkrachten van de stedelij
ke muziekacademie. De
koorbladzijden zijn toever
trouwd aan de Schola Can
torum Cantate Domino, Laat
blijde weergalmen, het ka
merkoor van de stedelijke
muziekacademie, en het
meisjeskoor van Sint-Marti-
nus, voorbereid door Mi-
chaël Ghijs, Karei Van Dae-
le en Herman Slagmulder.
Deze laatste zorgt samen
met Rita Piron voor de solo
partijen. Pierre De Smedt
laat de beiaard galmen.
Herman Van Santen leidt
(als een eerbetoon aan zijn
overleden voorganger Fere
mans) het geheel.
Vlaamse muziek is blijkbaar
ondenkbaar zonder koper
blazers. Je kan geen Vlaam
se manifestatie bijwonen,
geen muziek van Benoit.
Van Hoof, Meulemans of
Poot beluisteren of de ko
pers spelen hun hoofdrol. Zo
ook in het preludium en de
fughetta, de inleiding van
Feremans' oratorium, een
impressie van de toren en
zijn opbouw die door de
strijkers en de blazers in een
fors crescendo wordt gete
kend.
In zijn dialoog met koor (en
orkest) krijgt Herman Slag
mulder een arioso die ligt
tussen zingen en reciteren,
een beeld dat eerder wordt
geëtst in krachtige contou
ren dan in een vloeiende
lijn.
Er wordt wel eens gezegd
dat Vlamingen zweven tus
sen twee polen: de mystiek
van Ruusbroec, de uitgela
tenheid bij Breughel. Het
laatste facet vinden we in
het 'kermislied' een pracht
van een parafrase op het
bekende Te Kieldrecht
Het eerste luik klinkt door in
de 'litanie' waarin Rita Piron
en het Sint-Martinusmeis-
jeskoor alternerend als om
het zuiverst en het innigst in
een nooit aflatende aanroe
ping hun bede laten horen.
Tenor en koor zingen dan
(met op de achtergrond de
markante ritmen van het or
kest) een dodendans waarin
zonder genade de groten der
aarde worden aangepakt. In
La Chaise-Dieu, een Franse
abdijkerk is rechts van het
koor een beroemd fresco te
zien waarop koningen en
schooiers, bisschoppen en
arbeiders, rijk en arm,
speelman en zwerver,
machtigen en machtelozen
berooid van hun macht,
hun bezit, hun praal voor
de Opperrechter verschij
nen, allemaal gelijk voor de
wet. Feremans tekent hier
muzikaal - hetzelfde
beeld, bijtend, sarcastisch,
parodiërend zoals de abt in
Orffs Carmina Burana
Naar het einde toe (stijgt
de hoop op 't nieuw leven
en »eenmaal zal de mens
verrijzen opent zich een
nieuwe horizon. De ironie
blijft weg. Herman Slagmul
der overstijgt in een stra
lend slot koor en orkest.
Voor mij is de 'kerstwake'
het mooiste deel van het
oratorium. Pastorale klan
ken suggereren de sfeer van
vreugde en onschuld. Kin
derlijk en onbevangen is de
dialoog tussen Rita Piron en
het Sint-Martinusmeisjes-
koor. En zacht deint het ge
sprek uit in het Gloria in
excelsis Deo
Deze serene stemming
wordt doorbroken door het
Het Kortrijks Gemengd koor, o.l.v. Rudy Tas, verzorgde zaterdagavond de eucharistieviering.
(Per)
spel van beiaard en orkest,
geen dialoog nu, maar een
gevecht bijna waarin de
knecht van de beiaard zijn
wil oplegt aan het orkest. In
de academie komt een mo
ment van verwarring maar
het duel valt in de plooi en
de beiaard laat zijn triomf
nagalmen.
Uniek is de slot-psalm waar
in het koor de lof bezingt
van de Schepper. Het orkest
begeleidt in een obsederend
ritme dat zoals in Ravels
Bolero beklemmend
werkt. De mineurtoon heeft
een oosterse bijsmaak. Men
zou zich op een moslimpro
cessie naar Mekka kunnen
wanen. Monotoon is de slag
van de trom en gelovig-
triomfantelijk de stem van
het koor in de climax Ale-
luia-Amen.
Een paar indrukken nog?
Het Aalsterse koorleven
maakt het uitstekend. Voor
solisten moeten we zelfs
niet buiten de stadsgrenzen.
Er was in het orkest een
gaaf klankbeeld. Dirigent
Herman Van Santen door
stond een paar moeilijke
momenten, ging op de u t-
daging in en overwon.
Toch naar een paar randbe-
merkingen. De Wiener Sym-
phoniker is een van de beste
orkesten ter wereld. Geen
mens ontkent het. Voor twee
jaar vertolkten ze, in het ka
der van het festival van
Vlaanderen, onder meer de
derde symfonie van Brahms.
Ik had geluk en was een
paar uur te vroeg in de Sint-
Baafskatedraal. Claudio
Abbado nam enkele passa
ges nog eens grondig door,
rondde af, deed flitsen of
wegebben, kortom corri
geerde nog wat toetsen tot
het werkstuk 'volledig' af
was. Bij ons daarentegen
heeft een dirigent het zo
moeilijk (en zeker bij gele
genheden als deze viering)
om orkestleden, koren en so
listen (sommigen zijn pro
fessioneel, anderen ama
teurs) bijeen te krijgen dat
hij al tevreden mag zijn één
algemene repetitie te kun
nen houden. Afwerken, po
lijsten, de laatste toets aan
brengen is bijgevolg moei
lijk, zo niet onmogelijk. Ik
werp geen stenen, ik consta
teer slechts.
Ten tweede. Vlamingen zijn
maar gelukkig als ze hun
minderwaardigheidscom
plex kunnen aanscherpen,
als ze niet zonder minach
ting kunnen neerkijken op
eigen werk. eigen kunste
naars, eigen taal. Iedere
Vlaming die belangstelling
heeft voor muziek laat zich
meeslepen door Dvoraks
kleurijke Slavische dansen,
hij wordt ontroerd bij het
luisteren naar Griegs Noor
se dansen, ziet bij het horen
van de Falla de zuiderse zon
in de Spaanse tuinen onder
gaan. maar weet niet dat
een zekere Jan Blockx ooit
pittige Vlaamse dansen
heeft geschreven. Iedere
Vlaamse muziekliefhebber
is onderste boven van be
paalde koorbladzijden uit
Haendels oratorium The
Messiah kan in de Paas
tijd niet zonder Bachs Mat-
theuspassie maar vindt Fe
remans' Bronzen hart
een allegaartje van ver
dacht allooi. Tot zijn verba
zing ziet de Vlaming tiental
len mensen troepen rond
Van der Goes' Aanbid
ding, van de herders in het
Uffizi te Firenze en men
loopt momenteel storm voor
Breughel in Brussel. Conclu
sie: we zijn dringend aan
een gewetensonderzoek toe.
Masochisme is nl. genees
lijk.
W.D.B.
Minister Mare Galle en schepen Marcel De Bisschop lieten
zich op zaterdagavond 15 november voor een opvoering
van Jeugd en Ballet Trongon verontschuldigen. Dat beide
heren andere, en waarschijnlijk meer dringende, afspra
ken moesten nakomen is hen als hemels manna in de
schoot gevallen. Ze hebben inderdaad niets, maar dan ook
niets gemist.
let. Een monotoon herhaal-
Ongekoördineerde uitvoe
ringen, simplistische bewe-
de arm- en voetbeweging.
gingen, een afschuwelijk onderbroken door twee niet
dekor (de eerlijkheid ge- overtuigende solisten vorm-
biedt ons echter te vermei- den de ingrediënten voor
den dat in de laatste akt een weinig boeiende Bole-
gepoogd werd om enigzins roscène. Vooral de heer De
een waarheidsgetrouw Rijbel mag voor ons part,
beeld voor ogen te schepen), dat vonden wij niet alleen.
De enig positieve noot die best ophouden met publieke
we kunnen laten weerklin- opvoeringen. Qua fysiono-
ken betreft het ten gehore mie heeft hij alles tegen zich
brengen van de muziek en om een goed balletdanser te
het aanschouwen van
kleurrijke kostumering.
zijn. Daar kan hij weinig
aan veranderen, dat verwij-
Voor de rest: huilen met de ten we hem ook niet
pet op. Dat er desondanks stellen enkel vast, maar zijn
hartstochtelijk geapplaudi- optreden slaat over naar het
seerd werd was te wijten potsierlijke. Hij doet een ui-
aan het feit dat de zaal (niet terste inspanning om boven
volledig uitverkocht voor het de planken te «zweven».
overgrote gedeelte gevuld
was met ouders en familie
genoten van de uitvoerders.
doch hij komt nog nauwe
lijks van de grond. De lenig
heid die een konditio sine
In deel één werd het piano- qua non is tot het uitvoeren
koncerto nr. IB mineur van
Peter Tsjaikovski en de Bole
ro van Maurice Ravel voor
het voetlicht gebracht. Dit
bedrijf was werkelijk in mi
neur. Bij het pianokoncerto
waren het vooral kinderen
(tussen 4 en 12 jaar) die voor
het welslagen instonden.
Dat dergelijke ukjes nog
geen vloeiende en gratievol-
van ballet lijkt hem ook ge
heel ontzegd zodat zijn figu
raties neigen naar een har
lekinade. En dat is het
tegenovergestelde van bal
let. Voor de heer De Rijbel
lijkt de tijd van gaan dan
ook gekomen.
Door een niet op zijn laak
berekende De Rijbel komt
ook zijn partner nooit tot het
le mobiliteit vertonen is best volle rendement. Dit kwam
aanneembaar. Al doende
leert men immers. De Bolero
wekte echter de lachlust van
het publiek en dat is toch
niet de bedoeling van bal-
duidelijk tot uiting bij de
«schaatsenrijders», dat op
hetzelfde bedroefende ni
veau stond van de «Bolero»,
en in akt 2 uit het «Zwanen-
meer». Tijdens eerstge
noemde voorstelling was
het Linda De Moyer die zich
moest inhouden om haar
dansgenoot niet te overtroe
ven en in het tweede deel
was het Mevr. Trongon «her
self».
Als we eerlijk willen blijven
met onszelf moeten we ook
zeggen dat Mevr. Trongon
niet meer op de planken
thuishoort. Zij is waarschijn
lijk wel een goede lerares en
het okkasioneel «voordoen
aan leerlingen» zal nog best
meevallen. Doch een echte
«performance» lukt haar
niet meer. Daarom deze kri
tiek die haar misschien hard
zal aankomen, maar indien
ze er nu mee ophoudt, van
een nodeloze afgang zal be
sparen. De heer De Rijbel en
Mevr. Trongon weten ook
wel dat alles nog niet tot in
de puntjes verzorgd is en ze
wilden blijkbaar, aan de
hand van hun optreden, de
schijn redden. Het tegen
deel was echter waar. Tot
slot nog een klein woordje
over het dekor waarin alles
zich afspeelde.
Een onzinnig geklooi met
gordijnen (groen en rood!)
dat even onderbroken werd
bij «Het Zwanenmeer». Hier
konden de toeschouwers
zich enigszins in het gebeu
ren inleven.
Als algehele konklusie kan
gelden: een publiek dat
mild was met het applaus;
een vertoning die U de lust
tot verdere balletbezoeken
1 ontnemen.
Renaat Gits
Trongon; een bekende naam in Aalst als balletgroep. (Per)
