PACT: Toneel op beroepsniveau
Hallelujakoor
in vloeiende
Palestrina-stijl
het linnen doek
Eigentijds Cecilia-konsert
«Hand aan Hand»
Louis-Paul Boon-herdenking in Temse
0!
O IZJ
De Voorpost - 28.11.1980 - 13
vensl
onze vorige editie betitelden wij het toneelstuk van
PACT gewoonweg als schitterend. Intussen hebben wij een
tweede maal deze opvoering bezocht en van ons eerder
ingenomen standpunt wijken we geen centimeter af.
We hadden U voor deze week een gesprek beloofd met alle
akteurs die «Zes personages zoeken een auteur» gestalte
hebben gegeven, doch een aantal bleken niet aanwezig.
Sien Orbie bvb, die rond het middernachtelijk uur toch
kwam binnenvallen in gezelschap van Anton Coghen, was
gaan repeteren in het Brugse en Herman Ravijts had
andere verplichtingen na te komen. De voornaamste
woordvoerders waren dan ook Ronald Schollaert, Dolf
Sedeyn, Jozef Ledegen en Gragienne Van Nieuwenborgh.
ten
js hi
n ool^oi
aardi
gest<
i taf«
schei
t eeifim
■4CK
ti.C
Wanneer de mensen de
aal binnenkomen zijn jullie
il bezig met een vorm van
ikteren. Was het niet de be-
loeling dat er zou overge-
jaan worden van die «pre-
ude» naar het echte toneel-
pel?»
tonald: «Opgelet. Het stuk
ran Pirandello is aange-
>ast. Het eerste deel is er
jijgeschreven. Voordat het
ituk begint hebben we dus
;eifcen open scène. De akteurs
if ijn aan het repeteren en die
forden gestoord door de
>mst van zes personages,
li^hndat het maar om een ge-
one repetitie gaat hebben
•e geen outillage nodig
!en bijna onbestaand deko-
een werkelijke
chouwburgruimte zodat die
epetitie geloofwaardig kan
>verkomen. Het hele pro-
ileem van dit drie-dimen-
iionele stuk zit hem in de
chijn of de werkelijkheid.
)aarom is ook dat eerste
leel er bijgeschreven. We
ïebben er gewoonweg een
ilement aan toegevoegd.
)it wil zeggen; we maken
ran die repetitie dat PACT
liet klaar is. Dat er dus één
in ander is misgelopen. Het
ligenlijke stuk begint pas
ia mijn proloog.
)e akteurs zijn aan het her-
ïalen en ze verwachten zes
lersonages. Ze weten wel
Iegelijk dat die mensen
jaan komen, maar door een
nisverstand of iets derge-
ijk, zijn die blijkbaar niet
ianwezig. Tot Jozef plots
komt binnenlopen met de
onthutsende melding dat ze
er toch zijn. Daarom spring
ik. op het einde, onmiddel
lijk in. Ik trek me terug als
regisseur en laat me regis
seren door Dolf.
Die zegt daarop: «Mensen
stop maar. Het heeft geen
zin om verder te doen want
die andere tonelisten zijn nu
toch opgedaagd». Op dat
moment begint «Zes perso
nages zoeken een auteur».
De rest is voorgeschiedenis
en sfeerbeschrijving om de
werking van Pirandello aan
te duiden. Druppelsgewijs
komen we dus de. eigenlijke
stomme, dramatische, story
van de zes personages te
weten.»
«De binding met het pu
bliek. Wordt die niet als iets
speciaals aangevoeld. Jullie
praten toch in het begin te
gen de toeschouwers. Moet
je je aanpassen, ga je een
welbepaalde rol niet anders
vertolken? In funktie van het
publiek bijvoorbeeld?»
Dolf: «Nee. dat kan en mag
ook niet. Dat zijn namelijk
van die klassieke dingen
die de regie niet toelaat.
Fantasietjes mag je je niet
veroorloven. Toch niet wan
neer je zo eng verbonden
bent met het publiek. Ze zit
ten als het ware aan je lip
pen. Als je hier even uit je
rol gaat treden dan breng je
een mede-akteur in moei
lijkheden. Wat wel mogelijk
is; dat het publiek de ene
avond zus en de andere
avond zo reageert. Sommige
situaties zijn voor ieder
mens verschillend. En dat je
daar een beetje op inspeelt,
dat is begrijpelijk. Maar
echt gaan praten, zomaar
voor de vuist weg, nee dat
kan niet.»
«De zaal is nochtans uitste
kend geschikt om het pu
bliek bij het geheel te be
trekken». (Voor diegenen
die het toneelstuk niet
mochten gezien hebben, het
speelde zich af in de Ma
deion).
Ronald: «Dat wel ja. Maar
dat is eigenlijk typisch hé.
De regie wordt gemaakt
naar het stuk en dan wordt
gezocht naar de meest ge
schikte ruimte. Zo hebben
wij destijds nog in een fa
briekshal gespeeld. Dit stuk
hier leent zich nu uitstekend
tot arena-vorming. Wel, wij
hebben dat ook zo opge
steld.»
Dolf: «Ieder heeft daar een
eigen mening over. In Duits
land bijvb. is het stuk ge
speeld op een gewone
scène. Wel daar was het ook
grandioos. Wat me wel ver
wonderd heeft is het volgen
de: het is zo verdomd moei
lijk om hier in Aalst komple-
te stilte te krijgen tijdens
een voorstelling. Welnu,
hier was dat wel degelijk
het geval. Niemand hoestte,
niemand zat over en weer te
schuiven op zijn bank; nee,
iedereen was tot het uiterste
gespannen»
«Hoe voelde men de eigen
rol aan? Was niemand in
een patroon gedwongen dat
hij tegen zijn zin in moest
vertolken?»
Dolf: «Nee, dat zeker niet.
Natuurlijk zoek je in een
richting waarbij elkeen een
rol krijgt waarin hij of zij
zich het best thuisvoelt. Dat
gebeurt in het beroepsthea
ter trouwens ook».
Gragienne: «Hier ligt de
zaak wel anders. Als je zui
ver op publiek gaat spelen
en je beleeft daar genoegen
aan dan heb je automatisch
succes. Hier speelt men niet
voor het succes. Tenminste
niet voor wat betreft de kom-
merciële kant van de zaak.
Het is zelfs zo dat wanneer
je enkel maar moet opko
men en doodvallen, dat men
daar nog genoegen aan be
leeft.»
Dolf: «Dat is het prettige bij
PACT. Iemand als Guido
Van Hecke bijvb., een formi
dabel akteur. voelt zich niet
boven iedereen verheven
om in dit stuk een bijrolletje
te vertolken. En hij was er
ook op alle repetities!»
Graqienne: «Dat is ook de
sterkte van Anton Coghen.
Hij kan iedereen doen gelo
ven in de rol die hij moet
vertolken.
«Jullie akteren wel erg na
tuurlijk.»
Dolf: «Dat is ook het mooiste
kompliment dat je als akteur
kan krijgen. Iedereen geeft
zich werkelijk tot de laatste
snik. Zelfs het kleinste bij
rolletje. Ik persoonlijk heb
nog nooit zo moeten werken
en zo intens moeten bijblij
ven om dergelijke kreatie
gestalte te geven.»
Graqienne: «Het beste voor
beeld is toch wel Herman
Ravijts. Dat is een heel be
weeglijk type maar als je
ziet wat hij hier heeft moe
ten doen...»
Dolf: «Dat is nogmaals het
bewijs wat uit een mens kan
gehaald worden. Ik had ook
nooit gedacht dat Herman
deze rol aan zou kunnen
maar hij heeft het werkelijk
op een fantastische wijze
gespeeld. Een hele meta
morfose heeft hij onder
gaan.»
Graqienne: «Dat is opnieuw
de sterkte van Anton Co
ghen. Hij legt je nooit iets op
waarvan hij pertinent zeker
is dat je het niet aankan.
Op vrijdag 23. zaterdag 24 en zondag 25
januari vindt in Temse een herdenking plaats
van de suksesrijke Vlaamse schrijver Louis
Paul Boon. Op voormelde dagen wordt in de
feestzaal van het gemeentehuis een tentoon
stelling georganiseerd, waarop cartoons van
Louis-Paul Boon (verschenen in «Vooruit») te
zien zijn (zgn. «Kar-boontjes»). De vernissage
op vrijdag 23 januari betreft een akademische
zitting. Woordvoerders zijn:
minister Freddy Willockx, over de persoon
van L.P. Boon;
prof. dr. Paul De Wispelaere. over «De
Kapellekesbaan» «Zomer te Ter-muren»
drs. Gustaaf De Wilde, over het Lolitamo
tief bij L.P. Boon
Willem Ftoggeman. over een vergelijking
tussen het journalistieke en literaire werk van
L.P. Boon
prof. dr. Frans Vyncke, over het plastische
werk van L.P. Boon
De weduwe Jeanne Boon zal worden gehul
digd. Ook zijn zoon Jo en diens echtgenote en
zoon zullen op de plechtigheid aanwezig zijn.
Een brochure wordt ter gelegenheid van deze
herdenking te koop aangeboden. Zij bevat
bijdragen van de sprekers, plus van Luk De
Vos en Stefaan Van den Bremt over het Geu
zenboek, Jeannine De Rop over Boon bij
«Vooruit». Vic Van Saarloos over Boon bij «De
Rode Vaan», een interview van André Hebbe-
linck uit «De Rode Vaan» en een in memoriam-
artikel van Jan Mestdagh en Ronny De
Schepper.
De organisatie van deze Boon-herdenking be
rust bij het Frans Masereelfonds, afdeling
Temse, die in de lente van dit jaar werd
opgericht
ietbal
isdag
•t vai
Moe
mee
esloo
gaan
»et ik
sn als
ileum
in. Di.
Da
in eer
Jerlan
loof
;n di
skbiei
□s nie
:o eei
;ten z
r ja,
s ope
Toe
fe ver
ymne
hu
verde
n twe
nen d
;r wei
evoer
k denl
De spa
kkape
en fo
is lief
veld
reek il
i groti
as he
Jean
ijd eei
broe
i Van
ken.
is toer
k, hie
oest il
it mijr
s. D.
d
- W.T
KFL- Aalst
Met «L'albero degli zoccoli» De Klompenboom
is de KFL-Aalst aan zijn zevende vertoning toe De
voorstelling gaat door op donderdag 4 december ek
in de feestzaal van het Sint-Jozefkollege te Aalst.
Ingang langs de Pontstraat en de Hoogstraat.
«L'albero degli zoccoli» is een 175 minuten durende
film uit 1978 van de Italiaanse regisseur Ermanno
Olmi. een man die naast de regie ook het scenario
schreef, de fotografie verzorgde en de montage
maakte.
Ermanno Olmi. geboren op 24 juli 1931 gaf na de
dood van zijn vader zijn studies als boekhouder op
en ging een jaartje dramatische kunsten studeren
om als akteur aan werk te gaan. Dat lukte echter
niet en daarop ging hij met zijn moeder in het
elektriciteitsbedrijf Edison Volta, te Milaan werken.
Daar regisseerde hij het amateurstoneel, en in 1953
belandde hij aldus op de filmafdeling van de firma.
Tussen 1953 en 1961 realiseerde hij een veertigtal
industriële filmpjes waarvan er sommigen een prijs
behaalden
Alle daarna gemaakte films hebben veelal een doku-
mentair karakter en behandelen veelal het
arbeidersprobleem in Italië. Veel van zijn films
draaide hij met de medehulp van de RAI.
Ermanno Olmi staat immers buiten het kommerci-
ële circuit. Zijn films bereiken zelden of nooit de
gewone bioscoop, met moeite de kunststudio's.
Olmi behoort echter ook niet tot een of ander
underground of alternatief cinema-ghetto. Hij is een
persoonlijke, onafhankelijke en zelfstandige ki
neast die zelf zijn filmwerken schrijft, regisseert,
fotografeert en monteert. Een echte film-auteur.
De film zelf verhaalt de gebeurtenissen die zich
afspelen tijdens de herfst en de winter van 1897 en
het voorjaar van 1898 Op een boerenbedrijf waar
een paar families samenwonen die aan de landheer
een gedeelte van de oogst moeten afstaan spelen zich
een aantal «wel en wees» af zoals de geboorte van een
kind. het slachten van een varken, de ziekte van een
koe.
Kortom het is een film die handelt over de dagelijkse
sleur op een Italiaans boerenbedrijf einde vorige
eeuw Boeren vertellen elkaar s avonds verhalen in
de schuur, een weduwe zwoegt en slooft om haar zes
kinderen in leven te houden, geliefden wisselen
nauwelijks een kus tussen het harde labeur door.
trouwen in de kerk en reizen naar Milaan, een vader
kapt clandistien een boom om klompen te maken
voor zijn zoontje en wordt hiervoor zwaar gestraft:
zijn verdrijving van de boerderij is hiervan het
gevolg
CINEMA FEESTPALEIS
Zaal 1
«Fleisch» Onvrijwillige donors is de nieuwe
film in zaal 1 van cinema Feestpaleis. Deze halluci
nate triller van Rainer Erler vertelt ons het verhaal
van Monica, een jonge Duitse, en Mike, een student
van Princeton, die trouwen en op huwelijksreis
gaan naar Nieuw-Mexico. Zij nemen hun intrek in
een goedkoop hotelletje in Las Cruces. Nog diezelfde
nacht stopt een ambulance voor het hotel. Mike
wordt ontvoerd, maar Monica weet te ontsnappen.
Voor haar begint een haast onmogelijke opdracht:
op zoek gaan naar haar gekidknapte echtgenoot.
Op de autostrade gaat ze liften en wordt er meegeno
men door een vrachtwagenchauffeur Dank zij zijn
CB kan hij kontakt opnemen met vele ander chauf
feurs en aldus de bende opsporen die Mike ontvoerde
het is een bende die gezonde jonge mensen «slacht»
en hun vitale organen tegen astronomische bedra
gen op de zwarte markt verkoopt. Hopelijk is het
voor Mike nog niet te laat... x
Zaal 2 en 3
In zaal 2 blijven «De blokbeesten van de laatste rij»
het voor de vijfde opeenvolgde week waar maken
In zaal 3 beleeft men voor de tweede opeenvolgde
week «Het eiland van de 1000 geneugten».
CINEMA PALACE
Benedenzaal
In de benedenzaal van cinema Palace loopt vanaf
vandaag een western met in de hoofdrollen Bud
Spencer en Terence Hill. Het is dus weer knokken
geblazen in deze film met twee titels. Inderdaad «De
vier doders van het Ave Maria» en «Hazen zijn troef»
zijn twee titels voor een film Hoe dan ook het gaat er
warm aan toe en de goeden halen het nogmaals op
de slechten
Studio
In de studio een film die zich richt tot musical- en
dans-fanaten. «All that Jazz» een film van Bob Fose
met Roy Schneider. Jessica Lante. Ann Reinking en
Leiand Palmer
Deze films, die vier oscars won. vertelt het verhaal
van een briljante regisseur. Jo Gideon, die zodanig
van de showbis bezeten is dat zijn eigen privéleven
één groot spektakel is. Meegesleurd in de maalstro
om van zijn beroep wordt hij het slachtoffer van een
hartaanval op het ogenblik dat hij zijn nieuwste
show leidt op Broodway
Tijdens de daaropvolgende operatie maakt hij de
balans op van zijn beroepsleven en zet in zijn
verbeelding een grandioos spektakel op. een spekta
kel dat hij later op de planken brengt: de laatste
scène is deze van zijn dood
Club
In de kleine Club houdt «the exorcist» nog altijd
onverwoestbaar huis. Een reprise die het uitstekend
doet in het Aalsterse
S.J.
Iedereen pakt hij op een an
dere wijze aan. Anton heeft
een sterk psychologisch in
zicht. Hij laat gewoonweg
voelen wat hij wil.»
Ronald: «Inderdaad, Anton
heeft een sterke impakt op
de groep. Het is ook dank zij
hem dat we naar een hoger
niveau geklommen zijn. Dat
wordt trouwens in onze op
tredens weerspiegeld. We
zijn van 6 naar 17 opvoerin
gen gegaan.»
«Niemand voelt zich dus ge
forceerd?
Ronald: «Mag ook niet hé. Je
moet dit stuk zuiver bren
gen. Je hebt maar twee mo
gelijkheden. Als die jongen
zich doodschiet begint ofwel
iedereen te lachen ófwel
buigt iedereen het hoofd. En
dat laatste is tot hiertoe nog
altijd gebeurd.»
«Nu eens iets anders. Voor
dat jullie beginnen wordt
het publiek gewaarschudw
met: «Kijk mensen, we zijn
nog niét klaar. PACT is door
onderlinge twisten ver
scheurd.» De mensen zetten
inderdaad grote ogen op als
ze de zaal binnen treden.
Vrezen jullie niet dat er toe
schouwers de zaal zouden
verlaten bij het aanschou
wen van dergelijke «ko
medie»?
Ronald: «Al wat voor het
stuk gebeurd heeft Anton
Coghen er bijgeschreven.
Zijn laatste paragraaf is de
volgende: «Het publiek dat
terug wil verdwijnen dient
taktvol te worden overtuigd
te blijven voor een zogezegd
open repetitie als het nor
male startuur overschreden
en de verwarring kompleet
is.»
Jozef: «Wanneer die mensen
taktvol in de zaal gehouden
worden dan zullen ze na een
tijd ook wel beseffen dat al
hetgene wat ervoor ge
speeld is ook bij het stuk
hoort.»
Ronald: «Het was niet de
bedoeling van een apa
thisch publiek te hebben.
Nee. er moest een zekere
sfeer gekreërd worden.»
Jozef: «Dat is onder andere
ook gebeurd in de «Grote
Griezel». De mensen moes
ten, vooraleer de zaal te be
treden. een rouwkapel voor
bij waarin een lijk lag opge
baard. Ze dienden eerst dat
lijk te groeten en pas dan
konden ze plaats nemen.
Ook daar hebben sommige
mensen ons de rug toege
draaid en zijn weggegaan
Graqienne: «Het was zelfs
de bedoeling om het stuk
een andere titel mee te ge
ven. Maar ergens moet je
toch herkenbaar blijven
tegenover je publiek. Daar
om hebben we ook de na
men van de akteurs die niet
meespeelden in het pro
grammaboekje door
streept.»
«Kunnen de mensen het
stuk blijven vatten?»
Ronald: «Dat is onmogelijk
Er komen steeds maar nieu
we elementen bij zodat je er
op de duur het noorden bij
verliest.»
Dolf: «Dat is de sterkte van
Pirandello. Steeds maar die
aanvoer van verrassende
wendingen. Het is pas de
volgende dag dat je een kick
krijgt en zegt: «Ha, om die
en die reden reageerde men
zo en zo.»
Ronald: «Veel stukken zijn
van het blijspelgenre. Daar
worden de toeschouwers in
de eerste tien minuten over
stelpt met feiten om de een
voudige reden dat elke.si
tuatieverhouding moet ge
schetst zijn. Dat heeft men
dus bij Pirandello giet.»
«Wat op een formidabele
wijze is opgebouwd is die
bijna ondraaglijke span
ning».
Ronald: «Die spanning
wordt inderdaad kunstma
tig in het leven geroepen
door die voorafgaandelijke
situatie. En ja. Anton is een
grootmeester in het naar
een hoogtepunt brengen
van dergelijke zaken.»
«Jullie behandelen geen so
ciaal probleem?»
Ronald: «Nee, in dit stuk
toch niet.»
Gragienne: «Het enige wat
daarvoor in aanmerking zou
kunnen komen is het kleine
beetje theaterkritiek, maar
voor de rest nee».
Op dat ogenblik kwam Sien
Orbie de zaal binnenwande
len en op de vraag hoe zij
haar rol ervaren had ant
woordde zei: «Tamelijk
moeilijk, maar het is toch
allemaal goed verlopen
Dergelijke rollen wil ik zeker
nogmaals spelen. Eerst en
vooral omdat je bijgestaan
wordt door een pleiade aan
eersterangsakteurs en ten
tweede omdat je onder lei
ding staat van een buiten
gewoon regisseur.»
PACT, een hoogstaand to
neelgezelschap dat in be
roepskringen zeker en vast
niet zou misstaan. Integen
deel!!
■Renaat' GITS
Hand in Hand bracht dinsdagavond in de siadsfeestzaal een geslaagd optreden. (Per)
In aanwezigheid van tal van SP-prominenten als Minister
Mare Galle, oud-volksvertegenwoordiger Bert Van Hoorick,
schepenen Eddy Monsieur en Edgard Hooghuys, raadsle
den Jan Van der Veken, partijvoorzitter en Gracienne Van
Nieuwenborgh en verder van schepen Marcel De Bisschop,
Martin Hutsebaut, voorzitter van de Bestuurskommissie
van de stedelijke akademie voor muziek, toneel en ballet,
en Herman Van Santen, direkteur van deze school, bracht
de gereputeerde harmonie «Hand aan Hand» onder leiding
van Honoré Verstraeten een zeer geslaagd Ceciliakoncert.
Was de bezetting van de feestzaal van het stadhuis nu niet
om speciaal naar huis over te schrijven, de toch talrijke
aanwezigen werden op het neusje van de zalm vergast;
Vooral dan deze die het hielden bij eerder eigentijdse
muziek.
«Hand in Hand» volgend
jaar aan haar 85e werkjaar
toe, is gesproten uit de
zangkring «Vooruit zonder
vrees» die, in een periode
dat alleen katholieke en libe
ralen over een muziekmaat
schappij konden beschikken,
mee opstapten en strijdlie
deren zong in optochten en
manifestaties.
Uit de in 1895 gestichte
trompettersklub «Vrank en
Vrij» evolueerde dan een
muziekmaatschappij van ar
beidersjongens die door de
tegenstrevers dan ook «Het
houten kloefenmuziek»
werd genoemd. Jongens die
werkten bij Borremans, die
enige fabriek waar men als
socialist niet buiten werd
gegooid.
Toen het lokaal «Recht voor
allen» in het St. Jorisstraatje
werd geruild voor lokaal
«Hand aan Hand» aan de
Saskaai kreeg de socialisti
sche maatschappij de titel
van haar lokaal.
Mijlpaal in het leven van de
ze vereniging was alvast 1
mei 1970, dag waarop de
fanfare werd omgetoverd in
een harmonie en waarbij de
muzikanten voor het eerst
verschenen in uniform.
Ook kwalitatief was er een
zeer gunstige kentering. Te
Herdersem wist de Harmo
nie zich immers te klasseren
in de provinciale muziektor-
nooien in de afdeling «uit
muntendheid» en niet lang
daarna .werd de hoogste af
deling «ere-afdeling» bereikt
onder impuls en na zeer de
gelijk en volgehouden werk
van dirigent Honoré Ver
straeten.
In de provinciale vaandel
wedstrijd, voorbehouden
aan de muziekverenigingen
van eredivisie die het hoog
ste puntenaantal wisten te
verwerven, werd «Hand aah
Hand» reeds tweemaal
tweede en dit op een wijze
waarmee niet iedereen zich
akkoord kon verklaren.
Als enige muziekmaatschap
pij uit Klein-Aalst die het
aandurft zich te meten in een
officieel tornooi en daar ho
ge toppen scheert wordt ver
hoopt dat «Hand aan Hand»
na tweemaal pal achter het
net te hebben gevist, de der
de keer de goede keer zal
zijn.
Met haar Ceciliakoncert
toont de harmonie inder
daad op de zeer goede weg
te zijn al was dit programma
nu niet bepaald gericht op
een provinciaal tornooi.
Veeleer werd ingespeeld op
de hedendaagse trend en
werd muziek gebracht waar
van iedereen kon genieten.
Na een daverende «Cow
boy-parade», een gesinko-
peerde mars van Segers,
kwamen populaire stukken
als «Life van Waignien»
waarin na fluit en hoorn Odi-
lon Mortier op sax-alto in
vedette kwam, en arrange
menten van «The Muppet
Show» en «The Beatles in
Concert». Pareltjes voor wie
van het genre houdt en wie
houdt er niet van als het
superieur gebracht wordt?
In «Ca zon Cotnetto» konden
drie kersverse eerste prijzen
trompet van de Konservato-
ria Gent en Brussel, samen
met dirigent-trompetter Ho
noré Verstraeten, zonder
enige begeleiding, zich to
taal uitleven. Een unieke
prestatie. Samen met Nina
Van der Vorst, gouden
stadsmedaille trompet, wer
den ze dan ook letterlijk en
figuurlijk in de bloemen ge
zet, Minister Mare Galle
overhandigde hen de prijzen
en schepenen Monsieur,
Hooghuys en De Bisschop
de stadsplaket.
In deel II kwam na «Stan
Kenton in Concert» een tor-
nooistuk van Jos Moeren
hout «Vier Antwerpse Kunst
schilders» waarbij vier voor
aanstaande schilders, die al
le vier wat met Antwerpen
hebben te maken, worden
gezongen naar de aard van
hun werk in een Intrada, een
Menuet, een Adagio en een
Rondo waarbij alle instru
mentengroepen beurtelings
aan hun trekken kwamen.
Met een mooi gebracht werk
van Bosch, «In the Lime-tree
avenue» werd dit koncert,
onder luid applaus, beslo
ten. Na «Copacabana» waar
in Marc Van der Sdhueren
zorgde voor een «inslaande»
drumsolo. Positieve weten
schappen en muziekliefheb
bers zijn verre van antipo
den. Doctor in de wiskunde,
autoriteit in de computerwe
reld, S.J. Bogaerts zorgde
inderdaad, in vervanging
van de zieke voorzitter Mar
tin Van der Speeten die we
bij deze gelegenheid een
spoedig herstel toewensen,
voor een begeesterende in
leiding waarbij hij wees op
de taak van de Socialistische
Muziekmaatschappij in
Groot-Aalst, naast de andere
kulturele aktiviteiten. De pre
sentatie en kommentaar was
van J; Verstraeten die naast
zijn melomanie een licen
tiaat in de chemie is.
«Les extrêmes se touchent»!
Als vijfde schakel in de muzikale Sint-Martinusketting liep
het Gemengd koor Halleluja o.l.v. Gaston De Cock van de
ketting. Ze zongen de Missa Brevis van Palestrina. Deken
De Vos zei in zijn inleiding dat die muziek paste in de
periode van de bouw van de kerk. Dat is natuurlijk waar.
maar beweren dat dit de oorspronkelijke bedoeling was, is
iets naast de werkelijkheid. De ervaring leert immers, dat
koren dat zingen, waar het hart van de dirigent ligt. Waar
GaBton De Cocks hart en ziel ligt weet iedereen. Het is
bijvoorbeeld een typerend feit, dat «Pro Musica» een van
zijn ergenissen zich na vijfentwintig jaar nog altijd laaft
aan de oasen van de polyfone muziek.
Palestrina is aartsmoelijk.
Laats ons dat maar vooarf
stellen. Palestrina is boven
dien niet populair. Zijn
kunst slaat niet onmiddel
lijk in, ze imponeert niet
door grootsheid, je wordt
niet omver geraasd van de
klankzeeën, het is muziek
voor fijnproevers. Ik kan je
zo voor de vuist een reeks
goede koren noemen, die
zelfs na ellenlange repeti
ties met die man geen blijf
weten, en vele zangers die
jaren koorzingen achter de
rug hebben, lopen in de mu
ziek verloren. Dat Gaston De
Cock, ondanks deze moei
lijkheid en wereldvreemd
heid die jeugdige knapen
Palestrina kan en laat zin
gen. is meer dan een ver
dienste. Zijn eigen cultuur
en aard zal zoals gezegd
daarbij wel de stimulerende
rol spelen. Als dirigent komt
er bovendien nog een suple-
mentaire moeilijkheid bij
meisjeskoren. Voor Je het
goed beseft zijn de meisjes
meiden en staan hun zinnen
op andere dingen dan can-
tus firmus en vloeiende po
lyfonie. Een jarenlang bij-
lvend repertorium zit er niet
in. De verklaring van de
Missa Brevis (een van zijn
bereikööre missen) leidt ons
naar een (misschien te vroe
ge) conclusie bij deze cy
clus: in de Aalsterse zang
wereld is goddank de spe
cialisatie aanwezig, en zelfs
doorgedreven. De echte Pa-
lestrinastijl krijgt een
dankbare vertolking en
klankbord langs het Halle
lujakoor. De cantus wordt in
een rustige ademboog door
gegeven heel even maar in
het Agnus Dei wordt die
voor een onverwachte
adempauze onderbroken.
De rustige schoonheid van
het pure zingen is op elk
ogenblik aanwezig, de rit
miek in zijn uitbundigheid
op elk ogenblik bedwongen.
De vergelijking met een an
der jeugdkoor uit de stad
mag en kan niet doorgehold
ken worden, maar in dit
genre kunnen ze als een
waardige evenknie be
schouwd worden. Alhoewel
het duidelijk is dat het niet
om geschoolde stemmen
gaat ik denk vooral de man
nen dan, is de totaalklank
verbluffend helder en rijp.
De liefde voor de renaissan
ce zou zich voortzetten in de
tussengezangen: andermaal
Palestrina en Clemens non
papa. Deze keer zingt het
meisjeskernkoor het «Ave
Maria caelorum» en het
«Salve Regina». twee van
Palestrina's meest bekende
motetten klinken langs de
uiterst verfijnde canontech
niek vol rustige deining.
Kortom Halleluja zorgde an
dermaal voor een hoogte
punt in dit muzikale feuille
ton, en ik hoop dat de vele
aanwezigen (tot in de hoe
ken van de zijbeuken) zich
bewust waren van het uur
polyfone schoonheid dat
hen geboden werd.
Even vermelden dat «Kunst
en Vermaak» van het Groen
Kruis ter gelegenheid van
hun 70e verjaardag als ou
verture een flard Schubert
en een vleug Handel
bliezen.
Kristiaan Van Ingelgem gaf
een mini Van de Kerckhoven
cyclus. Hij speelde een serie
Versetten op kerktoonlad
ders.
F.C.
