w
VRIJE tribune
kruislicht
JAN CAUDRON
JAN CAUDRON:
«RIJKE LANDEN MOETEN HUN
VERDOMDE PLICHT DOEN»
r
|l
2 - 5.12.1980 - De Voorpost
ot een draak of een slang,
geniepig en wreed...
Moeder en vader, broertje
en zusje, waar zijt Gij? Z3tl
Bescherm die bloem in de he
voor de gierende wind, t133
voor 't ijs en de sneeuw.
Geef al wat gij hebt:
aan tederheid, gevoel,
rust en de zekerheid
aan 't jonge, groeiende kin^f 9'
Vang 't harde leven
voor hem op, en voor haar,
wees water en brood.
Vertrouwde gids, sta sterk!
Leef schoon en trouw,
zodat gij nooit eens blo
moet
De redaktie is niet verantwoordelijk voor de inhoud en heeft het
recht de teksten in te korten.
ONDERWIJS
We zijn waarschijnlijk in een tijd dat de stedelijke administratie,
de partijen en de raadsleden de voordracht van de gemeentebe
grotingen 1981 aan het voorbereiden zijn
Voor de belastingsbetaler zal het er in de eerste plaats terug op
aankomen te weten wat met zijn bijdrage gebeurt en hoe die
worden aangewend.
Vermits ik in de begroting 1980 aan het bladeren was aan de
funktie kleuter- en lager onderwijs, kwam ik ertoe enkele
bedenkingen hieraan te wijden.
De gewone ontvangsten zouden 54.120.900 fr. belopen (grote
artikels hierin zijn bijdragen van de staat: 1voor de bezoldiging
van het onderwijzend personeel 45.582.000 fr. en 2) voor de
werkingskosten, school behoeften en middagtoezicht 6.922.000
fr.).
De gewone uitgaven zouden 82.036.503 fr. belopen (grote
artikels hierin: bezoldiging onderwijzend personeel ten laste staat
45.582.000 fr., bezoldiging voor schoonmaak en verwarming
klaslokalen 13.745.745 fr.)
Als men de ontvangsten van de uitgaven aftrekt, ziet men dat de
stad aan het kleuter- en lager onderwas 27.915.603 fr. uitgeeft
Nu is het zo dat er per 1.10.79 1 730 leerlingen ingeschreven
waren. Eén leerling kost dus 16.136 fr. Per inwoner betekent dit
een nettolast van 349 fr. De funktie bekleedt de 8' plaats op 19 in
de nettolast per inwoner.
Vroeger volgde praktisch ieder kind de lagere school in de eigen
gemeente. Meestal was de jongensschool een gemeenteschool
en de meisjesschool een vrije instelling, geleid door religieuzen
(nu nog in Baardegem, Erembodegem, Gijzegem, Hofstade,
Meldert). Hierin is echter heel wat veranderd de laatste jaren (nu
gemengd in vroeger Aalst, Herdersem en Moorsel). Er kwamen
tevens Rijksbazisscholen bij in Erembodegem, Gijzegem, Moor
sel. Sommige plaatselijke scholen lopen leeg en de ouders sturen
hun kinderen naar een «grote» school. Leerlingen van de tweede
graad worden al naar een voorbereidende afdeling van een of
ander kollege of ateneum overgeplaatst. De dorpsschool heeft
veelal alleen een eerste en tweede leerjaar overgehouden De
achteruitgang van het gemeentelijk lager onderwijs blijkt duide
lijk uit statistieken.
Blijkbaar is het zó dat de meeste ouders heel wat meer
vertrouwen stellen in de onbekende onderwijzer van de grote
school dan in de dorpsonderwijzer, ze kennen immers niet alleen
zijn gaven maar ook zijn gebreken. Dergelijk onderricht en een
goede opvoeding kunnen nochtans in de dorpsschool van
vandaag nog aan bod komen op voorwaarde dat een dynamisch
bestuur gelooft in eigen opdracht en mogelijkheden. Indien de
afstand tussen het ouderlijk huis en de school te groot wordt, is
dit ongetwijfeld nadelig voor het kind. Lange verplaatsingen
werken lichamelijk en geestelijk vermoeidheid in de hand.
Vergeten wij echter niet dat de kwaliteit van ons onderwijs in de
eerste plaats afhangt van de pedagogische bekwaamheid van de
leerkrachten en de didaktische middelen waarover zij beschik
ken. Als de onderwijzer maar voor één klas moet instaan
(Binnenstraat Aalst 265 lln. voor 11 klassen, Erembodegem 173
lln voor 8 klassen, Hofstade 131 lln. voor 6 klassen), is de kans
wel groter dat dit degelijker gebeurt dan in een school waar
opeenvolgende studiejaren in één klaslokaal zijn ondergebracht
(Vrijheidstraat Aalst 72 lln. voor 4 klassen, Edixvelde Nieuwer-
kerken 30 lln voor 2 klassen, Baardegem 30 lln. voor 2 klassen,
Gijzegem 76 lln. voor 4 klassen, Meldert 72 lln. voor 4 klassen,
Koolberg Moorsel 57 lln. voor 3 klassen. Herbergstraat Moorsel
74 lln. voor 4 klassen, Herdersem 75 lln. voor 4 klassen).
Dorpstraat Nieuwerkerken werd in 1978 reeds afgeschaft
Ik heb voorgaande gegevens willen aanhalen, louter ter inlich
ting. Nochtans wil ik nu ten laatste de aandacht vestigen op een
probleem betreffende het onderwijs.
Velen weten dat op nationaal vlak een rationalizeringsplan is tot
stand gekomen inzake het onderwijs Ook ons stedelijk onderwijs
zal een keuze moeten maken. Zal dit onderwijs zich richten naar
de vrije gesubsidieerde sektor of zal onze stad zich toekomstge
richt opstellen en haar onderwijs naar het gemeenschapsonder
wijs laten overgaan?
Zou, gelet op het grote onderwijsprobleem, het ogenblik niet
aangebroken zijn voor de stedelijke onderwijskommissie om de
problematiek en mogelijkheden te bestuderen.
Freddi Pijck
raadslid.
Vlaamse Vrienden,
U zijt van harte welkom op het
BAL VAN
VOLKSVERTEGENWOORDIGER
EN DE VU-MANDATARISSEN
VAN HET ARRONDISSEMENT
AALST
Orkest: Paul Roelandt
Attraktie: Kurt Fleming Vlaamse tenor
ZATERDAG 13 DECEMBER 1980
KEIZERSHALLEN, KEIZERLIJK PLEIN, AALST
Aanvang 21 uur
Parking Beekveldstraat
Organisatie: Willy Aloo
Toegang: 100 fr.
HUILEBALKEN
Uit de enquête van De Voorpost «Gemeentepolitiek, wablieft»?
blijkt dat inwoners meest belang stellen in ons leefmilieu en dat
88% van de geënquêteerde menen dat het leefmilieu onvoldoen
de beschermd wordt
De commentaar op die lovenswaardige enquête is niet altijd even
duidelijk, in die zin dat de inwoners eruit zouden kunnen afleiden
dat de huidige stadspolitiek in dat domein faalt. Maar is dat wel
zo?
Alleszins moeten wij ons goed herinneren dat het pas bij het
begin van deze legislatuur was dat er een dienst leefmilieu werd
opgericht, de milieuproblemen bewust werden bekeken en er iets
werd aan gedaan. Het is dan ook geen wonder dat de onbezon
nen erfenis van de na-oorlogse heropbouw- en, expansiejaren
niet in een handomdraai kan worden hersteld, zeker niet in de
actuele benarde financiële situatie van de overheid. Ook onze
nog resterende bedrijven zouden liefst niet hinderlijk zijn. Ze
vragen niet beter dan ongestoord te kunnen werken op industrie-
gronden, als er maar mogelijkheden zouden geboden worden
liefst niet hinderlijk zijn. Ze vragen niet beter dan ongestoord te
kunnen werken op industriegronden, als er maar mogelijkheden
zouden geboden worden en als hun winstmarge(?) het enigszins
zou toelaten.
Bepaalde facetten van het leefmilieubeleid zijn weliswaar ouder
dan de fusie. De stedebouw, de ruimtelijke ordening en het
verkeer werden al lang voordien bekeken, maar meestal enkel
van uit nutsoverwegingen. In het beste geval werd de esthetiek
overwogen, maar zelden hadden Welzijnsoverwegingen de bo
venhand op Welvaart, onbezonnenheid en egoïsme.
Met zo'n erfenis doet men natuurlijk geen wonderen in korte tijd,
zeker niet in het huidig psychologisch klimaat waarin een
hinderend aardappelbedrijf voor de gemeenteraad geen aanlei
ding is om voorzichtig en sereen de economische en de
milieuproblemen af te wegen, maar wel om «herrie» te schoppen
en elkaar te kwetsen... Een klein bedrijf en het leefmilieu zijn
blijkbaar niet meer van tel!
In Aalst zijn er trouwens niet alleen milieuproblemen. Ook het
psychologisch milieu staat er ver onder nul.
Van enig politieke hoffelijkheid is er al lang geen sprake meer
Men grijpt naar onheuglijke daden en zowat iedereen «klimt in
zijn pen», niet om orde op zaken te stelen, maar om het laatste
beetje vertrouwen aan diggelen te gooien.
Er worden kloven geslagen tussen politieke partijen, die veel
dieper gaan dan de al zo diepe ideologische geschillen. Er
worden kloven geslagen tussen de politiek en de pers. Er worden
kloven geslagen tussen mandatarissen en stadsaangestelden
Waar gaat zoiets eindigen?
Ik duld geen gif in mijn pen, maar het moet me echter wel van het
hart dat in deze moeilijke tijden niets zo schadelijk en beangsti
gend is, als die psychologische rotzooi. De inwoners vragen zich
terecht af wanneer de Aalsterse huilebalken hun energie gaan
besteden aan eensgezinde inspanningen OM AALST DOOR
HEEN DE CRISIS TE LOODSEN
Vandaag denkt men alles te mogen doen wat niet uitdrukkelijk
verboden is. Principes en déontologie bestaan blijkbaar niet
meer. Mandatarissen klagen ambtenaren en diensten aan.
Sommige ambtenaren doen er niet voor onder, waarschijnlijk bij
gebrek aan goed voorbeeld, omdat er in de gemeentekieswet nu
eenmaal een onverenigbaarheid te weinig is opgenomen.
Onlangs las ik in de Vrije Tribune een oproep tot begrip en
samenwerking Dat was een zeldzaam bewonderswaardig licht
punt van een bekeerde steller Waar is de tijd immers dat hij eeh
Aalsterse rondetafelconferentie over onze tewerkstellingsproble
men een overbodige luxe vond. Waar is de tijd dat hij, noch zijn
collega's, oor hadden voor een oproep tot Aalsterse economi
sche samenwerking?
Spoedig wordt de stadsbegroting gestemd Ik hoop dan ook dat
alle fracties in de raod uiteindelijk eens alle kloven zullen dichten,
hun «boerenbedrog» en andere dooddoeners zullen begraven en
eens ernstig willen praten over stadsbelangen, om in het
aanschijn van de pers (en de inwoners dus!) een beetje eerlijkheid
aan de dag te leggen Want de werking van de Aalsterse raad
lijkt me niet veel beter dan het wansmakelijk nationaal gebakke
lei over de nochtans ernstige problemen uit onze geschiedenis.
Vandaag staat alles op de helling zozeer dat, als het zo
doorgaat, we over enkele jaren de ontwikkelingslanden kunnen
vragen voor België een 11.11.11 -actie te organiseren
Gelukkiglijk houdt het schepencollege in dat verward psycholo
gisch milieu het hoofd koel. Bij monde van Schepen Van den
Eede werd gezegd dat de Aalsterse financiële toestand wordt
gesaneerd waar mogelijk. «De resultaten zullen zichtbaar zijn in
het begrotingsontwerp», waarvoor onder meer begrip zal moeten
opgebracht worden door de inwoners. Eén ding is zeker: de
inwoners HEBBEN meer begrip dan de Aalsterse huilebalken en
zijn zich bewust van de crisis die natuurlijk ook de stad aangrijpt.
Laten we hopen dat de hemel in de nabije toekomst zal opklaren
en dat we weer eens middelen en energie kunnen vrijmaken om
te werken aan ons leefmilieu, aan een stod waar het goed is om
te wonen, te winkelen, te werken en te leven, zoals dat in de
grootste overmoed in 1976 gedrukt stond in menige partijpropa-
ganda
Het is hoog tijd om dat ernstig te nemen en om daarvoor alle
krachten te bundelen In het artikel van Jos De Geyter (Vrije
Tribune van 21.11.1980) is, voor iedereen die niet weet hoe
zoiets moet een uitstekend idee te vinden
Willy Van Renterghem
Volksvertegenwoordiger
IN UW HANDEN...
Oude man, oude vrouw,
gesteund op een stok
gestut op een stoel:
verleden dat leeft,
in 't heden beperkt
en toekomst zo kort.
Jonge man, jonge vrouw,
in d'aarde geplant
het hoofd in de zon:
verleden zo kort,
het heden een daad,
voor toekomst gereed.
Meisje en jongen,
licht en gezwind,
zo klaar voor de reis:
't verleden een niets
een eeuwig vandaag,
om morgen geen zorg.
Een kind bij een kind,
ogen die vragen
een leven dat leeft:
zoeken en tasten,
beschermend geleid
naar eeuwige morgen
Zo oud en zo moe...
dat stukje weg nog, kort,
genadeloos-grauw,
alleen moeten gaan.
Gij goede vader God,
ga weer met hen mee
en toen struiken met rozen
langs de weg, met vlinders
in een zachte zon.
Dat ze de winden horen
in 't spel met blaren en bomen.
Wees ook voor hen,
als ze gekwetst zijn,
op die laatste weg.
barmhartig Samaritaan
En help hen dragen 't huis
op d'eigen goede vrijdag
naar het licht van Pasen.
Zij hebben altijd toch
op U betrouwd
in U geloofd.
Hun voeten op de grond,
in hun hoofd gonzen motoren
hun handen strelen computers.
De wetten van 't leven,
atomen, de ruimte,
zijn hun vertrouwd,
gezellen bij doen en bij laten,
Hondelen, handelen...
iets doen! Harde beton,
een keiharde daad,
de markt en de beurs,
't bedrijf en de winst,
procenten, statistieken,
en geen tijd en geen tijd!
Gereed zijn voor morgen!
En het hart, jonge man?
En de stress, jonge vrouw?
En 't geluk maar vergeten?
Vergeef ons, O Vader,
we werden voor 't geld
en de macht, van jongsaf
geprogrammeerd en gedrild.
Geef ons de tijd
voor wat rust en geduld,
een bezinnend gebed
een lach en een traan,
medelijden en liefde,
een vluchtige kus
een kameraad en een boek.
En houd tegen, de hand
van uw Zoon, zijn zweep
uit de tempel van toen
Wachten op morgen
(hij zal er altijd zijn)
Vanaaag is er zon
en het licht is zo groot.
De jongens, de meisjes,
zijn broeders en zusters!
Muziek nu, en dans
de vrede, de vriendschap,
geen oorlog, maar liefde,!
Een rugzak en jeans,
op stap door het land,
(de wereld is klein).
Ontmoeten, ontmoeten...
en vrij zijn, zo vrij,
los van die band
die aan 't oude hen bindt.
Verdwalen in Rome,
honger hebben in India.
Op zoek gaan naar 't schone,
naar 't heilige, zuivere
heldere bronnen ontdekken...
Jeruzalem, Jeruzalem...
en Jericho, Genezanet
die sloep in het meer
en die stem... «Komt...»
Meegaan, misschien,
mirakels beleven
langs de weg, Kafarnaum.
te Kana en Bethania
de vijvers van Siloam
waar weer de blinde ziet.
En toch gaat ook vandaag,
de rijke jongen weg
Vader, er is veel goeds
in deze jeugd vandaag,
trek in hun leven nu
de klare, rechte lijn!
Twee oogjes om te kijken
twee oortjes om te horen
twee handjes om te tasten,
te strelen, te aaien,
Een mondje, brabbelwoordjes,
en de wereld zo groot:
een qrote slokop
ig
ir v
•gen
96E
>loe
als 't kind u in de ogen kijk ,®c'1
Vóór dat een kind verhong "e
Vader, neem 't even nog o on
in d'armen, op de knie,
zoals Uw Zoon het deed. r A
En zeg 't nog eens \aar
zo van die molensteen ?'m'
dat allen 't horen mogen, Petj{
en van dat «worden 'ut'e
net als zij» en 't hemelrijk. Vl
ïme
Mensen langs de weg. p bi
nu breed en recht ir d
dan smal en steil: jlakt
rozen en doornen iker;
dagen en nachten prtis
brandnetels en distels,
bloemen en water
woestijnen van zand
vlakten van ijs,
met soms een vergezicht:
t' beloofde land.
In uw handen. Vader,
ligt hun leven en hun dood],
F. Moyers<
21 november
■o/C
?r!
Bij de bespreking van de Begroting van Ontwikkelingssamenwer
king 1980 op 19 november II heeft V U.-kamerlid Jan Caudron
krasse taal gesproken. Het ging daarbij niet om goedkope
oppositieslogans, maar om een gefundeerd pleidooi voor een
nieuwe aanpak.
Als Aalsters gemeenteraadslid hebben hoe «jaarlijks duizen-
was het dezelfde Jan Caudron, den miljarden besteed worden
die zich recent beijverde voor aan de waanzinnige bewape-
een hernieuwd 11.1111 -en- ningswedloop» en hoe het Par-
thousiasme. In zijn toespraak lement zelf «vruchteloos dis-
in de Kamer beklemtoonde hij kussieert over het aftoppen
trouwens het belang van de van schandalig hoge pensioe-
zgn. Niet-Goevemementele or- nen en wat parlementairen zelf
ganisaties zoals het NCOS willen afstaan», bewijst hij met
(11.11.11), Broederlijk Delen, cijfers dat het budget voor ont-
Damiaanaktie, Vredeseilan- wikkelingssamenwerking naar
den, Wereldwinkels, de Inter- omlaag gaat. Het A.B.O.S. be-
nationale Bouworde, Mensen
broeders
Mosterd na de maaltijd
Vooreerst merkte de volksver
tegenwoordiger namens zijr
partij op dat de begrotingsbe
spreking nogal laat komt, nl.
schikte in 1980 over 7% min
der. In tegenstelling tot Neder
land en de Skandinavische lan
den, heeft België het mes gezet
in de begroting van Ontwikke
lingssamenwerking.
Het altaar van het Belgisch uni-
AALST IS NIET ALLEEN IN FOUT
De grootste struikelsteen voor de autonomie van de gemeenten
was steeds de armoede van de gemeenten op financieel vlak
In Aalst is het, zoals algemeen bekend, niet enkel armoede maar
gewoon platte beurs, met daarbij nog een zeer aanzienlijke
gecumuleerde schuld Om het bedrag van de stadsschuld neer te
schrijven moet men een cijfer gebruiken met een ongelooflijk
aantal nullekes.
Al vier jaar heeft de CVP-fraktie als bevoorrechte maar steeds
meer verbaasde getuige, gewezen op het fataal gedrag (onkun
de? onverantwoordelijkheid3) van de plaatselijke gezagsdragers
die de geldmiddelen van de stod met een onverstaanbare
nonchalance voortijdig hebben opgebruikt. De stad is niet zuinig
genoeg in haar beheer en niemand stelt zich voldoende vragen,
zeker met in de vitale sectoren van openbare werken, van de
groendienst, van het personeelsbeleid..
Een van de voordelen van de fusie, zo zegde men, zou de
gezondmaking van de gemeentelijke financiën geweest zijn
Aalst heeft op dat punt volledig de trein gemist Het voordeel
van de consolidatielening is geneutraliseerd, de samenwerking
met de Centrumssteden brengt blijkbaar geen voordelen meer
op, de opbrengst van de verhoogde opcentiemen (het kleine
soelaas dat de wet van 1931 aan de gemeenten toestond) wordt
vlugger opgebruikt dan ze geïnt wordt, doorlopende likwiditeits-
moeilijkheden, enfin, alle uiterlijke tekenen van een failliettoe
stand.
De plaatselijke overheden zijn echter slechts ten dele verant
woordelijk voor dit tekort.
De wet van 1964 betreffende het Gemeentefonds had in haar
geheel aan de gemeenten voldoening geschonken, ze heeft hen
in staat gesteld het hoofd te bieden aan hun verantwoordelijkhe
den en hun behoeften.
Sedert 1973 hebben de financiële moeili|kheden van de Staat via
opeenvolgende programmawetten en budgettaire wijzigingen
jammer genoeg geleid tot een volledige ontmantéling van die
wet. Dit gebeurt door het aantasten van de basisprincipes van de
stijging van de dotatie en door het afschaffen van sommige
ermee samenhangende fondsen (Vennóotschapsfonds, Fonds
voor bijzondere opdrachten, Fonds van de samenvoegingen,
enz.
Als gevolg daarvan stapelde het verlies aan inkomsten zich voor
de gemeenten in 1980 op tot bijna 70 miljard.
Men verbiedt de gemeenten zekere belastingen te heffen maar
men belooft in compensatie een tegemoetkoming vanuit het
gemeentefonds dat gespijsd wordt met diezelfde belastingen
doch die door de Staat geïnd worden Sinds de laatste jaren
krijgen de gemeenten slechts een deel van die inkomsten terug
terwijl het andere deel voor de Staat behouden blijft
Hier wordt de leefbaarheid van de gemeenten aangetast als men
eerst de belastingen van de gemeenten afschaft omdat ze
vervangen worden door nationale belastingen en als men
achteraf de compensatie vermindert of, mettertijd misschien,
dreigt af te schaffen.
Op initiatief van de Vereniging van Belgische Steden en Gemeen
ten wordt binnenkort een wetsvoorstel neergelegd om een
oplossing te vinden voor de dringenste en de nijpenste financiële
oroblemen van de aemeenten. Voornamelijk hoopt men langs de
ogenblik dat het ganse tarisme
budget nagenoeg is opgesou- Opvallend vindt Jan Caudron
peerd». Hij grijpt dit niet aan dat de multilaterale hulp in ons
om te pleiten voor een her- land sterk vermindert (bv. ons
waardering van het parlement, aandeel in Sahelhulp is van
maar wel om erop te wijzen dat 100 min. tot 30 min, geredu-
wat men «hier mag komen ver- ceerd), terwijl een vermeerde
tellen, komt als mosterd no de ring van 2,5 mjn, vastgesteld
moaltijd, een maaltijd die zich wordt als kabinetsuitgave voor
voor de meeste behoeftigen in aankoop van machines, meu-
de ontwikkelingslanden be- bilair en materieel,
perkt tot een handvol rijst, een Hij betreurt ook dat, in tegen-
korst brood of helemaal stelling tot wat in de Rege
niets». Het aktualiteitskader, ringsverklaring staat («beide
dat hij daarop schetste, gaf gemeenschappen zullen bij het
meteen de toonaard aan waar- Ontwikkelingsbeleid betrokken
in zijn interpellatie geschreven worden»), de gemeenschap-
was, nl. een radikaal «neen» pen enkel hun zeg krijgen over
aan de huidige weinig kracht- de opbrengsten van de Natio-
dadige en efficiënte aanpak nale Loterij. Over de belangrij-
van ontwikkelingssamenwer- ke hefbomen van het Ontwik-
king. «Op een ogenblik waarop kelingsbeleid bestaan volgens
de nationale arbeidskonferen- Caudron uiteenlopende opvat-
tie aan de gang is, tijdens de- tingen tussen de gemeen-
welke de meeste Belgische be- schappen en «de nationaal op-
langengroepen de hardste be- gedrongen kompromissen lei-
sprekingen uit hun loopbaan <jen daarom tot een beleid van
voeren over het inleveren van noch mossel noch vis». Het
een stukje welvaart in de hoop belang van arme landen wordt
diezelfde welvaart te redden,
krijgt deze Kamer de gelegen
heid zich laattijdig te buigen
over het trieste lot van miljoe-
alzo «geofferd op het altaar
van het Belgisch Unitarisme»
Budgettaire misgroei
nen medemensen in de derde Maar liefst tussen de 6 en 12
wereld die aan de rand van de miljard Bfr heeft zich zegt
hongersnood leven en voor wie -l°n Caudron met de jaren
onze binnenlandse diskussie opgestapeld i.p.v. effektief de
als een provokatie moet aan
gevoeld worden.
Na in herinnering gebracht te
ontwikkelingsnood te zijn gaan
lenigen De ongebruikte saldi
blijven maar gestadig toene
men en de projektuitvoering
loopt steeds grotere vertraging
op. Anderzijds blijven hoogst
noodzakelijke montregelen,
ten gunste van een efficiënt
ontwikkelingsbeleid, zogezegd
om budgettaire redenen, uit.
Onomwonden pleit hij voor het
toekennen oan vrijwilligers van
het loon dat men in België
geniet, daar waar dit nu gemid
deld 14 000 fr per maand is
(vergelijk: 175 000 fr. voor de
coöperant) Hij stelt bitter vast
dat men «het onontbeerlijke
weigert aan de meest gemoti
veerde en onbaatzuchtige van
al onze ontwikkelingshelpers».
De N.G.O.'s
De Ontwikkelingssamenwer
king in ons land steunt op 3
ongelijke peilers. Er is de over
heid, die van regering tot rege
ring onderhandelt en zowat 23
miljard/jaar besteedt, wat on
der de gevraagde 0,70% BNP
overheidshulp is. Ten tweede is
er de privé-sektor van banken
en bedrijven die met een alo-
baol pakket van meer dan 70
miljard werkt, «niet vrijblijvend,
soms weinig doorzichtig». On
geveer 1 miljard projektwerk
wordt door de Niet-Goeveme
mentele Organisaties verricht.
Hoewel deze loatste financieel
minder betekenen, «zijn ze
toch beter bekend bij de man in
de straat» «De veertig miljoen
van de jaarlijkse 11.11.11 -aktie
heeft meer diskussie opgeroe
pen dan de miljarden die door
regeringshanden zijn gegaan
De aanwezigheid van Wereld
winkels in Vlaanderen is een
levendiger teken van de we-
reld-ekonomische strukturen
dan de voorbereiding van de
politici op een UNCTAD-kon-
ferentie»
Een aantal NGO's zijn hij
denkt in het bijzonder aan het
NCOS en aan Broederlijk Delen
geëvolueerd van charitatief
ingestelde organisaties tot poli
tiek sterk bewuste organisa
ties» Een fase binnen de eerst
komende jaren, meent hij
zal zijn «het gericht zijn op de
Belgische Ontwikkelingspoli
tiek»
Die NGO's dringen gemakkelij
ker door tot de armste bevol
kingsgroepen, waar regeringen
vaak tot kollaboratie
«niet-inmenging» genoei
overgaan, zoals bv. in Zaïi
[lijk!
1 I
dsbi
jr tc
nun
jere
l Scl
i Ec
pen
bmi
Verder vraagt hij nog efficiëi
maatregelen voor kontrole
de multinationale ondernem
gen, konsekwentie van de l I
gering inzake de «mensenre^l i
ten» (bv. inzake de Zaïrepj
tiek en de haast om met j ge|
Filpippijnen akkoorden te n^jgj,
ken) en haalt hij uit te£ar;
(meestal Brussels-Franstali|urr
studiebureaus die weinig n
deren, maar wel winst opsier
ken. Voor een toekomsfiee
Vlaams Ontwikkelmgsbekrou
ziet hij volgende principes: inge
Zolang er van eigste
Vlaamse inkomsten geen sp gel
ke is, moet een even gr©rgc
percentage van het BNP cj
ontwikkelingssamenwerking st
besteed worden, als in de B so
gische begroting het geval racl
(momenteel 0.55%) Nad|rde
moet minimum de belooijjn
0,70% bereikt worden.
De NGO's moeten een
delijke inspraak in het bely^
krijgen, «niet alleen wat met^
financiering van projekten ^*4
voorlichting van de bevolk*
betreft, maar ook in de uitv%w
king van het officieel beleid"
Een «werkelijke aanpak w—
de eigen maatschappij ditj
het geheel von de oorzakelif™
verbanden tussen Noord j
Zuid. tussen overontwikkel
en onderontwikkeling».
Het gekende VU-standpunl
zake de taaipariteit bij het J
OS wordt daarna herhaf
(een federalizering wordt v
gesteld) en men schaart
achter het «Pact voor Solid®
Groei», dat door de voormaR
minister van O.S., dhr. M. I
kens, werd voorgesteld.
«Alleen reeds onze instinktil
drang naar zelfbehoud zou I
moeten doen inzien dat hetP
voor twoalf is Deze begrotl
heeft ons niet geleerd dat I
reeds zo laat is! «besluit Q
volksvertegenwoordiger
toespraak betekent een fris f
luid, maar precies de aonll
vochten ekonomische, finai^
ële en politieke machten i
den er wat moeten van terel
brengen Of dit zal gebeuil
blijft de eeuwige open vraafl
(Pel
sector van het O.C.M.W. de gemeentetinanciën gedeeltelijk te
verbeteren.
Als onze stad het dus financieel slecht stelt, moet ook met de
vinger gewezen worden naar de schuldige Staat die de gemeen
ten naar een fusie lokte onder het voorwendsel van gezonde
financiën, daar waar diezelfde Staat van 1973 tot nu (t.t.z de
prae- en de postfusie periode) de gemeenten nog verder haar
financiële basis ontnam.
Ghis Willems
ALS DE PW-VOS DE PASSIE PREEKT OMTRENT GEMEENTE-
FINANCIEN
In de Vrije Tribune van het plaatselijk weekblad «De Voorpost»
heeft PVV-volksvertegenwoordiger Willy Van Renterghem de
stadsfinanciën aan zijn boezem gedrukt. Na wat zoeterig gedoe
omtrent «De Voorpost» en de redakteurs ervan, die inderdaad
degelijke informatie brengen, waarvoor ze beslist niet op het
goedkeurend vleierijtje van W. Van Renterghem hebben ge
wacht, komt de PVV-volksvertegenwoordiger tot de enorme
vaststelling dat «één en ander i.v.m. de stadskas te maken heeft
met de krisis». Tot over (het moet zijn «voor») een paar jaar, zo
zegt hij, was er geen vuiltje aan de lucht, waarmee hij dan
meteen een geschiedkundige onwaarheid de wereld instuurt
vermits het afromen en het beknotten van de gemeentelijke
gelden door de staat reeds begon sinds de fameuze wet
Vermeylen en die dateert van meer dan 20 jaar geleden. Maar
deze historische onwetendheid vergeven we hem nog. Erger
wordt het waar hij zonder blikken of blozen stelt dat vandaag
NIEMAND de krisis ontgaat Daarmee liegt hij heel bewust want
als volksvertegenwoordiger moet hij toch weten dat o.m. de
grote petroleummaatschappijen nooit eerder dergelijke winstba
lansen konden voorleggen zodat zelfs vooraanstaande politici en
zakenmensen uit de Verenigde Staten dit al te gortig vonden,!
verzekeringsinstellingen en grote financiële machten met tricf
cijfers kunnen uitpakken, en daarmee is de lijst van hen, voor!
de krisis beslist geen windeieren legt, zeker niet af; want i'r
geheel mogen we de grote belastingsontduikers en zij die
kapitalen over de grenzen laten zweven op zoek naar r
mumwinst en minimumbelasting beslist niet vergeten. Als!
gemeentebesturen niet aan dit proces van verarming ontsJ
pen, dan is dat ook heel logisch het gevolg van het feit!
«men» het geld niet wil gaan halen waar het zit, maar I
verhaalt op de gewone man, op de sociale zekerheid, opl
werklozen en op de financies van de steden en gemeenten. V
deze werkelijkheid heeft onze PVV-volksvertegenwoordiger b
baar geen oog. De liberale blinddoek belemmert hem
nochtans duidelijk zicht. En dan vervalt hij maar, zoals wij
een paar weken geleden al hadden voorspeld, en niet alleen v
hem, in het klassieke vitten over personeelsonkosten, de pr<
ge-uitgaven, die natuurlijk niet door de Aalsterse PW maar c
anderen op het getouw werden gezet, de leniglast en
onvermijdelijke noodzaak om de stedelijke inkomsten (ho
belastingen) te verhogen en de uitgaven te beperken. Daarn
zit hij dan volledig in de boot van de grote nationale jr Z\
internationale profeten van de krisis waar hij zich blijkbaafer
goed gezelschap voelt. Een zure oprisping van liberale oorsprfals
krijgt hij daarbij als hij stelt dat hij nog nooit weet heeft gelfer
van enig verzet van Houthuys-De Bunne (dus de vakboncfwi
tegen de beknottingspolitiek van de Staat t.o.v. de gemeen^aV(
We raden hem aan, ondanks zijn allergie tegen de vakbondx>r
dan toch maar van tijd tot tijd eens de sindikale geschrifterfcor
stellingen te gaan lezen, al was het maar om één of ant^oe
bewering op de juistheid te gaan kontroleren. Uiteraard rr^br
Van Renterghem met al deze kronkels tot de konklussie kor^ch,
dat de berooide gemeenten op zoek moeten gaan naar nieijaai
inkomsten en de uitgaven afslanken Daarmee zit hij volledig h
lepelen in de liberale soep. Vermits hij zich daarmee laat voe<
hadden we eigenlijk van hem ook niets anders verwacht
Jos De Get
