Voor Taal en Vrijheid:
«Een bruid komt op bezoek»:
Traditionele afloop
Driedaagse Willy Raes
INTERNATIONALE
TENTOONSTELLING IN «DARIUS»
Voor koude winteravonden.
De Voorpost - 19.12.1980 - 13
Het toneelgezelschap «Voor Taal en Vrijheid» bracht een
hal! komische thriller die jammer genoeg een traditionele
afloop kende. Wij nemen inderdaad het woord «jammer» in
de mond omdat de spanning, die steunde op een humoristi
sche ondertoon, daardoor gedeeltelijk werd verbroken.
Inhoudelijk was het stuk problemen zelf op. Tijdens
niet moeilijk om vatten, de nacht verrast ze de but-
Mortimer en Wilson Travers
zijn twee verstokte, rijke
vrijgezellen die al hun tijd
wijden aan hun hobby's.
Mortimer, de oudste, is ge
passioneerd door het leven
van de dieren en Wilson
koestert met een «moederlij
ke liefde» een unieke verza
meling robijnen.
Op een avond wanneer bei
de heren opnieuw hun aan
dacht schenken aan hun
vrijetijdsbesteding, komt er
langs het raam zomaar een
bruid, Marie Duquesne, ge
kleed in een witte japon bin-
ler, James, terwijl die poogt
de brandkast te plunderen.
De op heterdaad betrapte
dief blijkt een roemruchte
juwelenkaper te zijn en Ma
rie Duquesne is niemand
minder dan één van de bes
te vrouwelijke politie-in-
spekteurs. Zo krijgt Wilson
niet alleen zijn robijnen te
rug maar wint hij ook het
hart varv de wel erg onver
wachte logé. Van een geluk
met een ongeluk gesproken.
Ingrid Fischer als Marie Du
quesne was ontegenspreke
lijk de beste van het hele lot.
nenvallen. Ze dist de twee Op een sluwe wijze liet s
en verhaaltje op dat zij ont- Mortimer en Wilson Travers
vlucht is aan een ongeluk
kig huwelijk. Mortimer staat
aanvankelijk nogal weiger
achtig tegenover haar bede
om de nacht ten huize Tra
vers door te brengen, maar
Wilson stemt onmiddellijk
toe. Dit feit blijkt ook de
volledige goedkeuring weg
te dragen van Henrietta Tra
vers. de tante van beide
jongheren, die tuk is op
schandaaltjes en uiterste in
spanningen doet om de
twee mannen in de huwe
lijksboot te laten stappen.
Alles blijft nog binnen de
redelijke perken tot plots de
robijnen van Wilson ont
vreemd zijn. Alle verdenkin
gen laadt zich op Marie Du
quesne, mede door het feit
dat inspekteur Gillson het
zogenaamde alibi van de
gevluchte bruid kan door
prikken. Deze gedachten-
gang wordt nog versterkt
wanneer ene Miss Dr. San-
dross komt verklaren dat
Marie aan zwakzinnigheid
zou lijden. Ze lost echter alle
in de waan dat zij een jonge
bruid was die op het nip
pertje kon ontsnappen aan
een «eeuwig ongelukkig
zijn». Ze bouwde op een heel
natuurlijke manier een ima
go op waarmee de beide
heren, die zich in vrouwelijk
gezelschap erg zenuwachtig
voelden, niet goed weg wis
ten. Ze maakte zich langs de
ene kant beminnelijk en
langs de andere kant bleef
ze gehuld in een waas van
mysterieusiteit. Ingrid is ze
ker bezegend met heel wat
akteertalent wat ze ook dui
delijk liet zien. Haar mimie
ken, haar gebaren, de
plankvastheid; het waren
allemaal 'ingrediënten die
instonden voor een vloei
end. harmonieus verloop
van het optreden. Ingrid
was ook zelfzeker en dat
komt de prestatie ten goede.
Wanneer men gaat twijfelen
aan de eigen mogelijkheden
gaat dit gepaard met een
gekunsteld, niet meer op
losse wijze naar voor bren-
De butler James. (Per)
gen van een personage.
Men moet zichzelf kunnen
wegcijferen en het is pas
wanneer het doek valt dat
men weer zijn eigen ik kan
en mag zijn. Men moet dus
als het ware het lichaam en
de geest van diegene die
moet uitgebeeld worden
overnemen. De diepere be
tekenis over het hoe en het
waarom van de handelin
gen, de woordenkeus, de
uitdrukkingen van het per
sonage dat gestalte moet
Op vrijdag 12, zaterdag 13 en zondag 14 december stelde
Willy Raes in de St.-Martinuskring voor de eerste maal ten
toon. Het debuut van deze kunstenaar mag zeker veelbelo
vend worden genoemd. Zijn werken die overhellen, naar
het traditionele, zijn grotendeels landschappen die op een
zeer subtiele wijze op doek zijn gebracht. Alles ademt rust,
zowel wat betreft de sfeer als de kleurenkomposities.
Vooral deze vlucht uit de
moderne, op de spits gedre
ven maatschappij naar een
stille, eenvoudige omgeving
werd tijdens de vooropening
die zich mocht verheugen in
de aanwezigheid van Mevr.
en Mr. Van Den Ede, sterk
benadrukt. Onderpastoor
van de St. Martinusparo-
chie, E.H. Keymeulen was
tevreden dat hij een talent
van eigen bodem aan een
redelijk opgekomen publiek
mocht voorstellen.
«Schilder Willy Raes laat
zich kenmerken door vier
periodes. Vooreerst was er
het beginstadium op het Be
gijnhof waar Willy zijn
jeugd doorbracht. Dit laat
ste heeft een niet onbelang
rijke rol in zijn ontwikkeling
naar volwaardig kunste
naar vervuld. Hij aanzag het
Begijnhof als een dorp in de
stad, en hij leerde er vooral
de kalmte appreciëren
Zijn tweede periode situeert
zich in de Stedelijke Akade-
mie waar hij zijn tekenkunst
kon botvieren en waar een
verdere stap werd gezet
naar zijn huidig werk. De
laatste twee periodes vol
trekken zich na zijn huwe-
en Jos Van Herreweghe in de
rol van Wilson Travers ak
teerden te wisselvallig.
Eerstgenoemde voelde zich
slechts behaaglijk wanneer
hij bezig kon zijn met z'n
geliefd onderwerp: de die
ren. Hij kreeg het op de heu
pen van zodra Marie of tante
Henrietta zich in zijn buurt
vertoonden. Hij wist op der
gelijke ogenblikken niet
goed meer waaron of waar
uit en zowel zijn woorden
als zijn daden getuigden
van een zekere wrevel ten
opzichte van de andere sek
se. Het was vooral in z'n
gebarenspel dat Mark nogal
eens over de schreef ging.
Soms was het té opzichtig
en kaderde het optreden
niet meer in het vooropge
stelde patroon. Hij moest ze
nuwachtig zijn, handen
wringend en tandenknar
send omdat men hem kwam
storen in zijn rustige be
staan. Zijn gestes waren op
worden gegeven kan enkel
verwerkt worden als men
zich vereenzelvigt met dat
personage. Dat heeft Ingrid
zeer goed gedaan. Op het
ogenblik dat zij voor het
voetlicht trad was ze niet
langer meer Ingrid Fischer
maar Marie Duquesne. In de
werkelijke betekenis dan.
Daarom verdient zij dan ook
deze notering zonder dat wij
daarom aan overdrijving
willen doen.
Mark De Jode als Mortimer
Politieinspekteur raakt slaags met de meid. (Per)
sommige momenten echter
te wild en niet meer aange
past. Dat bracht de toe
schouwers niet meer aan
het lachen; integendeel het
wekte een lichte ergernis
op. We weten natuurlijk niet
of Mark naar eigen goed
dunken handelde, maar in
dien zulke «nukken» meer
afgezwakt werden dan zou
men een positiever beeld
van Mortimer Travers heb-
gen gekregen. Nu kwam hij
over als een eigen zinnig en
een tikkeltje gênant, daar
waar hij toch begripvol en
zachtzinnig kon zijn.
Jos Van Herreweghe vonden
wij persoonlijk te jong om
reeds in de huid van een
vrijgezel te kruipen. Zijn he
le «acte de présence» liet
dat ook duidelijk uitschij
nen. Van zodra Marie Du-
qiesne zich op het toneel liet
zien fladderde hij om haar
heen als een vlinder rond
een bloem. Iemand die zich
werkelijk van het amoureu-
se leven niets aantrekt gaat
zelden op dergelijke wijze te
werk. Dan is men eerder ge
neigd de houding van knor
rige brompot aan te nemen,
op dit vlak verdient Mark De
Jode zeker een pluim, dan
die van losbol die het hoofd
verliest van zodra hij ook
maar enig vrouwelijk
schoon aan de einder ont
waart. Jos bleek niet hele
maal opgewassen om deze
taak tot een goed einde te
brengen. Hij was duidelijk
zenuwachtig en wist geen
raad met zijn houding. Wan
neer zijn robijnen gestolen
waren en alle verdenking op
Marie ruste nam hij het voor
haar op. Zoals een gentle
man past. Maar het tikkeltje
argwaan dat toch ergens in
hem moest sluimeren kwam
niet aan de oppervlakte. Jos
had het moeilijk met zichzelf
en hij dwong zich als het
ware om geloofwaardig
over te komen. Als «jeune
premier», wat hem beter lag
en ook meer aan de realiteit
gebonden was, die Marie
het hof maakte was hij over
tuigend; als vrijgezel die
zijn kostbaar bezit en zich
zelf moest beschermen te
gen de «indringerigheid»
was het niets. Wat echter
zeker is: Jos heeft het nodige
talent en moet zich door de
ze mindere prestatie niet la
ten ontmoedigen.
Op de apllausmeter bere
kend haalde Claudine
Beeckman als de keuken
meid Ann gewis de hoogste
score. In het Aalsterse dia-
lekt was zij de antipode van
Jacques De Gols in de rol
van James, de butler. Eerst
genoemde trok zich niets
aan van het stijve gedoe en
de vormelijkheid die bij de
aanspreking, de bediening
en de verzorging van de he
ren Travers hoorde. Zij was
een kind van de buiten en
dat toonde ze ook. Zonder
daarom te vervallen in het
wulpse wist ze haar manie
ren zo aan te passen dat ze
op het nippertje af waren.
Haar verschijning deed het
publiek lachen zonder dat
men er een wrange na
smaak aan overhield. Eén
keer is ze wel te ver gegaan;
je verschijnt niet met volle
mond voor de heren des hui
zes en je pikt ook niet nog
eens wat van het bord dat
hen geserveerd wordt. Clau
dine staat echter al jaren op
de planken en ze weet best
hoe ze het publiek moet aan
pakken.
Jacques De Gols was de def
tige, met een uitgestreken
gelaat en keurig pratende
butler die op de minste wen
ken van zijn meesters ge
hoorzaamde. Achter dat ver
zorgde uiterlijk verbergde
hij een sluwe trek die hem
aanvanjcelijk niet verdacht
maakte. Jacques speelde
goed, alleen op het einde
wanneer hij betrapt en ont
maskerd werd was de pa
thos iets te gemaakt om vol
ledig aannemelijk over te
komen. De tegenstelling
butler meid werd door
regisseur Alex De Decker op
een goede manier uitge
speeld alhoewel het een
goedkope vorm is om succes
te verkrijgen.
Lieve Vervaet als Henriette
Travers was de bedillerige
tante die, tuk op vette kran
tekoppen op de eerste blad
zijde, Mortimer en Wilson
graag wilde verpatsen aan
het «vrouwelijk welzijn». Tot
haar grote voldoening ge
beurde er eindelijk iets in
het saaie door - de - weekse
Travers' leven en als op het
eind Wilson zich ook nog
aan Marie bind kon haar
geluk niet op. Lieve was
zonder meer eenvoudig
maar overtuigend. Geen
overdadige handelingen en
zinspelingen maar gewoon
zich degelijk van een op
dracht kwijten. Dat is trou
wens ook niet altijd makke
lijk.
De enig werkelijk negatieve
noot die we moeten laten
weerklinken betreft Johnny
Marcoen als inspekteur Gill
son. Het spijt ons dit te moe
ten zeggen, eerlijkheid is
beter dan valse vleierij,
maar het optreden van John
ny trok op niets. Hij stond
bijna voortdurend te lachen,
zijn houding, zijn gebaren;
kortom zijn hele verschij
ning was, excuseer ons het
woord, lullig. Hiermee dui
den we op toneelspeler
Johnny Marcoen, niet op de
werkelijkheid!
Hugo Van De Maele als
Isaac Walton Palham, Ghis-
laine Comand als Miss Dr.
Sandross en Benny Vermeu
len als politieagent vervol
ledigden het geheel.
De algehele konklusie kan
best als volgt worden sa
mengevat: een stuk net bo
ven de middelmaat met een
uitstekend optreden van In
grid Fischer.
RENAAT GITS
Willy Raes in de Sint-Martinuskerk. (Per)
Willy Raes stelt in de
Sint-Martinuskring,
Korte Zoutstraot tentoon
lijk. Hij werd aangesproken
door het wonder van het le
ven zelf en de kinderkoppen
die hij leverde zijn daar een
getuigenis van. Meteen
werd de drukte van de stad
hem te machtig en zocht hij
z'n heil op de buiten. Van-
daaruit kon, en kan hij in
alle sereniteit werken tot de
vervolmaking van zijn the
ma's. Al de werken van Wil
ly hebben iets mysterieus
doch ze brengen geen ver
wrongen beeld. In het ab-
strakte, dat Willy trouwens
zelf mijdt als de pest, zal hij
zich nooit terug vinden» al
dus E.H. Keymeulen.
Willy Raes is zeker iemand
die de nodige «support» ver
dient opdat hij zijn rijke ga
ven op de juiste manier kan
aanboren.
Renaat Gits
In de kunstgalerij «Darius»,
Alfred Nichelstraat 9 te
Aalst, loopt tot woensdag 24
december een internationa
le tentoonstelling van schil
derwerken. Tal van voor
aanstaande kunstenaars,
o.a. de Italiaan Leonor Fini;
de Nederlanders Jan Hen
drik Kuppens en Hans Kits-
laar en de Belgen Marleen
Gerlo, Maarten Boffé, Vic
Doorns e.a. laten hier hun
talenten bewonderen.
Ook
een plaatselijke penseelrid-
zijn werk. terwijl een andere
het betere, kwasi zorgeloze
laat prevaleren. Om aan ie
ders smaak te voldoen en
om de meningen te kunnen
toetsen heeft men dus ge
probeerd de verschillende
perspektieven en kleuren
komposities in één geheel
naar voor te brengen. De
echte kenner komt in be
wondering te staan voor de
zachtheid en sereniteit die
de werken uitstralen. Een
echte «must» voor wie het
neusje van de zalm wenst.
Vermelden we tenslotte nog
dat de galerij alle dagen
toegankelijk is van 14 tot 18
u. en op zondagen van 10 tot
12 en van 15 tot 18 u.
Renaat Gits
Ditmaal en voor de eerste keer
geven wij jullie leuke tips om
dingen te maken tijdens de
koude winteravonden.
Hiervoor hebben wij het vol
gende nodig:
stevig papier
schaar en lijm
verf en potloden
Uit deze materie gaan wij nu
allerlei dieren maken.
Voorbeeld: een hert:
a. vouw het papier en teken er
een hert op
b. knip het uit en het kan
staan
c. kleur of verf naar eigen
smook.
Zo kan je alle dieren maken
Een olifant, een hond, een pa
pegaai, enz Na een paar uurt
jes hebt U een pracht
exemplaar. Je kunt het op
schouw of de kast zetten. Ook
de meester of de juffrouw zal
opkijken als je het meeneemt
naar de klas.
Er terwijl je aan het werk bent is
de koude winteravond vlug
vergeten en voorbij.
WJ.
RAADSEL
WEDSTRIJD
Welke koning heeft de grootste
kroon?
Waarom roept de koekoek
nooit zondags?
Wanneer is een paard geen
paard meer?
Wat is lichter dan een baal H
veren?
Wat heeft de jager als hij ge-
schoten heeft?
Welke dief is heel lief?
Goed gevonden hé, zou Urba-
nus zeggen. Een
Oplossingen volgende week.
der, in de persoon van Wil-
heim Mechnig, komt aan
bod.
Er werd naar gestreefd om
een zo groot mogelijke di
versiteit in genres ten aan-
schouwe te brengen. Zowel
traditionele waarden, win
terlandschappen a la Vale
rius De Sadeleer, het boe
renleven enz., als meer ku
bistische vormen kunnen
door de kunstliefhebbers
rustig hekeken worden. Zo
brengt de ene schilder meer
details en subtititeit aan in
ir deze tijd van het jaar passend landschap. (Per)
Kalvarie met de drie kruisen. (Per)
