Amnestie is nog steeds
omstreden onderwerp
3
Jan Caudron te gast in Mikisklub
SHOWUURTJE TE AALST
SELEKTIEPROEVEN
VOOR BATI-B0UW
TE AALST
Wachtend op de
koffie...
4 6 -19.12.1980 - De Voorpost
Paul Roelandt, de dorpszanger is geliefd bij het Aalsterse publiek
en kende dan ook heel wat sukses bij de BRT show. (Per)
Op de maandelijkse vormingsavonden van het Instituut
voor Marxistische Vorming (Imavo) in de Mikisklub komen
de meest diverse onderwerpen aan bod. Nadat verleden
maand CVP-fraktieleider Ghis Willems zijn standpunt uit
eenzette over de Aalsterse gemeentefinanciên was het
ditmaal de beurt aan de Volksunie-fraktieleider van de
Aalsterse gemeenteraad om te handelen over een onder
werp dat nog steeds gevoelsgeladen is, met name am
nestie.
Verrassend was wel dat uit de diskussie achteraf bleek dat
de standpunten van de Volksunie en de Kommunistische
partij in feite niet zo heel ver uit mekaar liggen.
Vergeven
Amnestie is afkomstig van
het griekse woord amnestia
wat «vergeten» betekent.
Volksvertegenwoordiger
Jan Caudron preciseerde
onmiddellijk dat zijn partij
niet wenste dat men zou ver
geten maar wel vergeven.
Hiervoor is natuurlijk het no
dige begrip en de nodige
moed vereist. Hij deelde ook
mee dat de Vlaams-nationa
listen niet voor gelijk welke
daad amnestie vragen. Al
dus worden diegenen die
zich tijdens de oorlog bezon
digden aan gruweldaden,
moorden, deportaties en
verklikkingen volgens de
VU-voorstellen van amnes
tie uitgesloten. Wel vraagt
de partij bepaalde vormen
van kollaboratie te vergeten.
In zijn inleiding wees Jan
Caudron erop dat Vlaande
ren, in tegenstelling met
Brussel en Wallonië in feite
reeds lang amnestie ver
leend had. Men had echter
nog niet de mogelijkheid ge
had om amnestie in wettek
sten om te zetten.
De spreker trachtte de kolla
boratie met de bezetters in
de tweede wereldoorlog te
verklaren door wat er ge
beurd was tijdens de eerste
gel, Theo Brauns, Irma La-
plasse, Leo Borms en Dom
Modest Van Assche die
doodgemarteld werd in de
gevangenis.
Jan Caudron belichtte hier
op nader de persoon van
Leo Vindevogel, oorlogsbur
gemeester van Ronse, die
een Vlaamsgezinde, een so
ciaal werker en een diepge
lovig mens genoemd werd.
Tijdens de oorlog ontsnapte
hijzelf twee maal aan een
aanslag op zijn leven. Tij
dens zijn proces na de oor
log zou de voorzitter van de
Krijgsraad geslapen hebben
terwijl de debatten aan de
gang waren.
Een ander voorbeeld dat de
spreker aanhaalde was dit
van Leo Borms, die in 1914-
1918 aktivist geweest was en
hierdoor in de gevangenis
belandde, waar hij 10 jaar
lang verbleef. In 1928 werd
hij bij tussentijdse verkiezin
gen in Antwerpen met
83.000 voorkeurstemmen
als parlementair verkozen.
Ook de persoon van Irma
Laplasse, een volksvrouw uit
de kuststreek, werd nader
belicht. Zij was na de oorlog
beticht geworden van ver
klikking en terechtgesteld.
Zoals later bleek uit een stu-
ekonomische kollabora-
teurs, die het o.m. klaar
speelden om zich tijdens de
oorlog op ongeoorloofde
wijze te verrijken. Deze per
sonen werden volgens Jan
Caudron bijna niet vervolgd
enerzijds omdat zij ofwel
zich na de oorlog konden
vrijkopen door aan bepaalde
verenigingen of partijen
geld te geven hetzij omdat
het noodzakelijk was dat de
ekonomie na de oorlog op
nieuw diende te herleven.
op een interview met de
hoofdredakteur van het Bel
gisch-Israëlitisch Weekblad
Louis Davids die zich ook
achter de amnestieëist
schaarde.
Debat
Na een korte pauze werd Jan
Caudron, zoals verwacht be
stookt met al dan niet verve
lende vragen en opmer
kingen.
Zo was een toehoorder van
mening dat in tegenstelling
V' Voorzitter Jos De Geyter leidde kamerlid Jan Caudron in. (Per)
wereldoorlog. Toen werden
de «naieve» Vlamingen door
Koning Albert aangespoord
om in het ijzerfront te strij
den voor het vaderland met
de woorden «Gedenk de
slag der Gulden Sporen»
Naar achteraf bleek warer
het vooral de Vlamingen die
in de vuurlinies gestuurd
werden. 85% van de gesneu
velden in de IJzervlakte wa
ren immers Vlamingen.
Daartegenover stond dat de
legerleiding bijna ééntalig
Frans was. Als reaktie hierop
groeide de Frontbeweging
die in feite de aanloop was
voor latere bewegingen als
VNV en Verdinaso.
Repressie
De spreker wees vervolgens
op de gevolgen van de rep
ressie na WO II. Naar zijn
mening was de volkswoede
die toen ontstond een slech
te raadgever.
Aan de hand van heel wat
cijfers trachtte hij de exces
sen van de Belgische repres
sie te bewijzen. Zo behan
delden de krijgsgerechten
tussen 1944 en 1949 405.000
epuratiedossiers. Hiervan
werden 58.000 dossiers van
vrijwilligers, die in Duitsland
gingen werken gerechtelijk
niet vervolgd. 346.000 dos
siers kregen wel één of an
dere vervolging, maar wel
dra bleek dat men zich ook
hier vergaloppeerd had ver
mits 230.000 dossiers zon
der gevolg geklasseerd
werden.
In feite bleven er in totaal
nog 57.000 dossiers over
van personen die een proces
kenden en die op één of
andere manier veroordeeld
werden. In totaal werden
trouwens na de oorlog 1.202
doodstraffen uitgesproken
en werden 1700 personen bij
verstek ter dood veroor
deeld. Daar waar in België
242 doodvonnissen uitge
voerd werden lagen de cij
fers in Nederland heel wat
lager, met name 123 dood
vonnissen, waarvan slechts
38 werkelijk uitgevoerd
werden.
Tot diegenen die in België
geëxecuteerd werden be-
■""i'Hon na I «n Vindevo-
die van Prof. Van Isacker
was zij in feite onschuldig
aan de haar toegeschreven
feiten.
Deze voorbeelden werden
aangehaald om te bewijzen
dat de repressie op overdre
ven wijze was tewerk ge
gaan. Volksvertegenwoordi
ger Caudron verwees hierbij
naar de talrijke oorlogsbur
gemeesters die soms in
moeilijke omstandigheden
er voor gezorgd hadden dat
het administratieve leven
verder ging. «Zij deden ge
woon hun plicht» aldus de
spreker, die benadrukte dat
velen zijn achting wegdroe
gen.
Oostfront
Meteen werd stilgestaan bij
een andere kategorie van
«kollaborateurs» met name
de Oost-frontstrijders die
met zowat 85.000 waren om
tegen het kommunïsme te
gaan vechten. Jan Caudron
herinnerde eraan dat velen
nog zeer jong waren toen zij
naar het Oostfront trokken.
Hiertoe werden zij opgehitst
door de toenmalige anti-
kommunistische propagan
da en door een deel van de
klerus. De spreker had het
hierbij over de «weinig
fraaie rol die de kerk toen
speelde». Aan de hand van
teksten van een zekere pater
Morlion wees hij erop dat in
die tijd ganse retorica's naar
het Oosten vertrokken.
In dit verband herinnerde hij
er ook aan dat de toenmali
ge kommunistische volks
vertegenwoordiger Bert Van
Hoorick reeds op 26.6.1949
een wetsvoorstel indiende
om amnestie te verlenen
aan alle minderjarige deli-
kwenten.
Vervolgens behandelde het
VU-kamerlid de verschillen
de vormen van kollaboratie.
Zo was er vooreerst de vrij
willige arbeidsdienst in
Duitsland waar volgens hem
een oplossing aan gegeven
werd Om elektorale rede
nen werden deze mensen
immers met rust gelaten.
Ten tweede was er de wa
pendracht, waarbij o.a. kan
verwezen worden naar de
Oostfronters.
De volaende reeks ziin de
De volgende reeks kollgbo- tot de frontbeweging de kol-
rateurs zijn de politieke. De- laboratiebeweging in de
ze heulden dikwijls met de tweede wereldoorlog niet
vijand omdat zij aldus dach- meer zo eerlijk was. Hij ver
ten hun politieke idealen zette zich aldus tegen een te
vlugger te zien verwezenlij- idealistiscch beeld van be
ken, vb. eigen Vlaamse paalde kollaborateurs zoals
staat. Naar de spreker ach- o.a. Borms, Verschaeve,
teraf stelde hebben zij zich Wies Moens, Ward Her-
hierbij wel enigszins vergist mans, Elias, enz. die dikwijls
want in een groot-germaans tot verraad aangespoord
rijk zou er ook geen plaats hadden. Hij vroeg zich ook af
geweest zijn voor een eigen of iedereen het in de Volksu-
Vlaamse staat. nie eens was met wat Jan
De laatste reeks zijn de ver- Caudron in zijn uiteenzetting
klikkers. Dezen lagen dik- aan bod gebracht had. Deze
wijls aan de basis van de persoon uitte dan ook zijn
deportaties en de dood van twijfels over de goede be-
heel wat mensen. Volgens doelingen van de amnestie-
VU-fraktieleider Caudron voorstellen van de VU.
werden velen vals van ver- Jan Caudron replikeerde da-
klikking beschuldigd. Het delijk dat dat zijn partij geen
aantal dossiers na de oorlog amnestie wenstte voor ver
bedroeg immers 32.845. raders en verklikkers, die
Soms werden de beschuldi- aan de basis lagen van fol-
gingen geuit wegens af- teringen en moorden. Vol-
gunst of om familiale gens hem waren sommige
redenen. van de geciteerden wel eer-
Alleszins bleef de spreker er- lijke idealisten geweest zoals
bij dat de repressie in België Servaes, Borms en Moens
niet steeds in verhouding die soms 36 jaar na de oor-
was met de gepleegde fei- log nog steeds lijden onder
ten. Hierbij haalde hij o.m. de repressie. Meteen verdui-
een uitspraak aan van de delijkte hij dat België nog het
toenmalige eerste-minister enige land was in de wereld
Folien die ooit sprak over waar nog geen amnestie
verleend was geworden.
KP-voorzitter Ray De Smet
wees er van zijn kant op dat
de kollaboratie volgens hem
anders geweest was in
Vlaanderen dan in Wallonië
en Brussel. Volgens hem
waren het allemaal geen
schooljongens geweest die
aan de leiding stonden van
de kollaboratiebeweging.
Velen dachten enkel aan de
voordelen voor Vlaanderen
binnen een fascistisch kader.
De heer De Smet was ook
van mening dat de ekonomi-
sche kollaboratie, die vóór
de oorlog reeds voorbereid
werd, de ergste geweest
was. Desondanks is zij onge
straft gebleven. De amnes
tieëist van de Volksunie
klopte volgens hem niet
steeds omdat men nooit af
stand genomen had van de
verschillende vormen van
kollaboratie. Met de slecht
ste vorm van kolleboratie
werd het volk volgens hem
niet geholpen. Aldus ver
weet de heer De Smet be
paalde eisers van amnestie
dat men niet steeds afstand
nam van het nazisme en het
fascisme. In de jaren '50
werden zelfs opnieuw de
kommunisten aangevallen.
«Is men daarvan genezen? Ik
geloof het niet» aldus Ray
De Smet die hierbij verwees
naar een artikel dat ver
scheen in De Voorpost van
26.9.1980 over een huldiging
van ex-kollaborateurs op het
kerkhof van Lede. Volgens
hem verdiende iemand, die
nu nog steeds de lof toe
zwaait aan de Zwarte Briga
de geen amnestie. Sommi
gen zitten blijkbaar opnieuw
te wachten op een diktato-
riaal regime. Hierbij citeerde
hij voorbeelden uit de ganse
wereld en verwees hij on
dermeer naar de huidige po
litieke toestand in België.
Verder was hij van mening
dat bepaalde mensen hun
weerwraakgevoelens niet in
hun zak steken. Aldus wil
men alle linksen het zwijgen
opleggen. Ray De Smet
meende dat de politieke kol
laborateurs eerst moesten
erkennen dat zij zich tijdens
de oorlog vergisten. Aldus
zouden de progressieven
«zich op hun gemak voelen»
wanneer amnestie zou ver
leend worden. Amnestie
mocht geen spons zijn over
het verleden, en niet leiden
tot een terugval van wat 30
jaar geleden gebeurde. Hij
vroeg de heer Caudron in
die zin te pleiten in zijn mid
den. De spreker zag wel ver
schillen in de Volksunie zelf.
In dit verband verwees hij
naar bedreigingen die hij ge
kregen had van de VMÓ en
naar bepaalde parlementai
ren die lid zijn van Protea,
een vereniging die sympa
thie betoont met het huidige
regime in Zuid-Afrika. «Wil
men splitsing tussen Vlaam
se en progressieve bewe
ging in eer houden?» vroeg
Ray De Smet zich af.
In een repliek gaf Jan Cau
dron toe dat de kollaboratie
beweging soms nogal naïef
geredeneerd had. Ook in
Pan-germaans rijk zou de
Vlaamse beweging opge
slokt geweest zijn. Ander
zijds meende hij dat de mili
tante bewegingen de am-
nestieëis niet in diskrediet
mochten brengen.
Hij bleef er echter bij dat de
Volksunie in se een demo-
kratische beweging was, die
tegen elk autoritair regime
gekant was. Wel bekende hij
dat er heel wat randver
schijnselen aanwezig waren.
«Ik ben tegenstander van
Protea» zo vervolgde de Vu-
volksvertegenwoordiger, die
erbij bleef dat de VU een
demokratische partij was
waarbij niet-demokraten
niet aanvaard werden.
Bij monde van Ray De Smet
werd toen nog begrip ge
vraagd voor de Oostfront
strijders, die volgens hem
een moediger houding aan
namen dan veel ekonomi-
sche kollaborateurs. 'Zij en
gageerden zich nog voor
een ideaal' aldus Ray De
Smet, want volgens hem
niet het geval was met leden
van de zwarte brigade die
zich dikwijls te buiten gingen
aan excessen tegenover het
volk.
Vervolgens was iedereen in
de zaal er het niet over eens
dat de mensen in België wis
ten wat er in Duitsland in de
koncentratiekampen ge
beurde. De enen meenden
van wel, de anderen van
niet. Ook werd nog gedisku-
tieerd over het feit of de
Volksunie al dan niet de am-
nestieëis in trapkes verdeel
de (goede en slechte vor
men van kollaboratie).
Jan Caudron was ook van
mening dat het onmenselijk
was dat bepaalde kinderen
van kollaborateurs op dit
ogenblik nog dienden te
boeten voor daden die onge
veer 40 jaar geleden gebeur
den. Aldus worden nog
steeds erfenissen aangesla-
>ndac
aar e
jwer\
dan
in op
;haas
itten
iorrer
o zag
3g oc
genti
p die
Dor d
ns m
5n v<
elovic
et klc
renm
Jngew
Heel wat belangstellenden voor de Imavo debatavond omtrent Amnestie. (Per)
repressie. Zijn vader heeft ■>°rV£
immers 6 maand in Lokeren Bt Kt
gezeten, en werd nadien ge- )aar
broodroofd. «Ik vraag en
geef amnestie» aldus Jan ]er e'
Caudron die stelde dat de ,aa*sl
oedzc
gen om de boeten te betalen
die tijdens de repressie uit
gesproken werden.
De kommunisten waren er
hiermee grotendeels eens,
maar zij bleven erbij dat de
amnestie per persoon moest
gebeuren en niet in het alge
meen. Geval per geval kon
aldus onderzocht worden.
Voorstellen terzake worden
dan weer door de nationale
partijen verworpen, aldus
Jan Caudron.
Handbewegingen
Op de vraag van één van de
toehoorden benadrukte het
Vu-raadslid dat zijn partij
zich distancieerde van vere
nigingen als VMO.
«VMO'ers ziin wandluizen
die aan uw lijf blijven plak
ken» aldus Jan Caudron.
TAK was volgens hem wel
iets anders.
Deze beweging trachtte met
bepaalde ludieke akties de
aandacht op sommige wan
toestanden te vestigen. Ook
met deze uitspraak was niet
iedereen het eens. Een wan
deling in de Voerstreek vond
men aldus geen «speelse»
aktie. Van bepaalde uitspra
ken van TAK-leden die ver
klaarden te willen starten
met een VMO afdeling
wenstte Jan Caudron zich
eveneens te distancieren.
Tot slot van de interessante
vormingavond herinnerde
de gastspreker eraan dat hij
zelf een kind was van de
eindvraag niet was of men
tijdens de oorlog zwart ofn e€
wit geweest was, maar wel DBk
de manier waarop het ge-Btf'°
beurde. !a de
Zoals gebruikelijk was het de e vo
gespreksleider Jos De Gey-Pn
ter die op gepaste wijze hetBn Tr
slotwoord uitsprak en die 'arJ9e
nogmaals wees op de open e?
wijze waarop iedereen deok
mogelijk kreeg om op de0n
Imavo avonden zijn mening Bur
te verkondigen.
VEHE n zor
pt er
inde
r ven
In de feestzaal van het Rijksinstituut voor Hoger Onderwijs
ging op zaterdag 13 december een BRT-show door. Een
aantal artiesten hadden hieraan hun medewerking ver
leend. Dit optreden werd immers door de BRT-ploeg
opgenomen om het tijdens de komende feestdagen als
radioprogramma naar voor te brengen.
lak t
festut
Ierse
ostgt
Echt veel volk kon de noch
tans rijkgevulde affiche niet
lokken. Het zaaltje was nau
welijks half gevuld, wat niet
wegneemt dat er wel dege
lijk sfeer in zat. Paul Codde,
die de presentatie verzorg
de, verzocht de mensen in
de zaal om de nieuwjaars
sfeer na te bootsen, aange
zien dit «showuurtje» op za
terdag 3 en 10 januari tel
kens na het nieuws van 12,
wordt uitgezonden. De me
dewerking van de radio-
ploeg was dan ook te mer
ken aan de her en der ver
spreide mikrofoons en de in
gewikkelde opnameinstal
latie.
een «gerecht van negers».
Amnestie was volgens Jan
Caudron zeker geen goed
praten van de kollaboratie.
Nog nodig?
Is amnestie nog nodig 36
jaar na de oorlog? zo vroeg
de spreker zich af. Volgens
hem wel vermits o.a. 4500
zogenaamde politieke kolla
borateurs nog steeds geen
kans kregen op eerherstel.
Anderzijds hebben ook ve
len nooit geen vergoeding
gekregen voor schade die zij
tijdens de oorlog geleden
hebben.
Hij wees eveneens op het
feit dat de periode waarin
men na de oorlog in de ge
vangenis verbleef niet mee
gerekend wordt voor het
pensioen zelfs wanneer men
vrijgesproken werd. Ook
werden heel wat ambtena
ren uit hun ambt ontzet na
de oorlog zodat zij nu nog
steeds moeilijkheden onder
vinden met hun pensioen.
Een andere onrechtvaardig
heid was volgens hem het
feit dat men soms ontzegd
wordt van het recht op een
frontstreeprente voor de pe
riode tijdens welke men in
de eerste wereldoorlog aan
het IJzerfront verbleef.
Jan Caudron weerlegde ook
de bewering dat het verle
nen van amnestie veel geld
zou kosten. Op dit ogenblik
zijn er aldus slechts 200
vuurkruisers in leven die ge
troffen werden door de re
pressie, en die na het verle
nen van amnestie nog recht
zouden hebben op de voor
ziene rente.
Dat Volksunie niet alleen
achter de amnestieëis staat,
werd volgens de volksverte
genwoordiger ook bewezen
door het citeren van enkele
namen zoals de oudstrijders
Hubertine Aretz, Alois Ver
bist, en Maurits Coppieters.
Ook Paul Martens, Aloïs Ger-
lo en Rik Boel spraken zich
reeds voor amnestie uit. An
derzijds wees de spreker ook
op een manifest van het
kommunistisch Masereel-
fonds waarbij men zich
voorstander toonde van het
opheffen van de sociale ge
volgen van de repressie en
Chris Joris nam ons tijdens de BRT show mee naar verafgelegen |n ko
oorden, waar het tamtamgeroffel het hart vult, (Per) ïl C
peur
de man nadien overschakel- rent^
de op politieke mopjes en jor(jt
bedenkingen, scheen hij uit-
eindelijk toch het publiek^
getwijfeld binnen enkele da- naar zich toe te halen. ,[len
gen de mensen hun nieuws- Ook de goeie ouwe tijd werdg sta
door Paul Roelandt met
«Mijn Dorpje» niet vergeten,'Slde
maar daarna gooide Wimr 9e
Nico Gomez en zijn Big Band
ontfermden zich over de mu
zikale omlijsting, en hun
sfeervolle stukjes zullen on-
jaarskater helpen vergeten.
Er werd onmiddellijk ingezet
met de parachutistenmars.
wat vooral bij het rijpere pu- Hogenkamp het over een an-
Kii^L incinor, rifirfi hnea. Hii bracht VOOr-f
De bouwafdeling van het Aalsters V.T.I., het VrijTechnisch
Instituut, heel het Vlaamse land door gekend, beleefde
verleden week weer eens hoogdagen van formaat. Dit in
het zicht van de nationale metseldemonstratie te Brussel.
Demonstratie die men vroeger betitelde met het epiteet
«wedstrijd
bliek insloeg.
Rita De Neve sloeg dezelfde
weg op als Nico Gomez met
het swingende «Plenty of
nothing» en waar ze zelf dui
delijk pret in had.
Voor de feestneuzen die zich
de eerste dagen van nieuw
jaar niet al te fit meer voelen,
had men een cursiefje inge
last.
Het viel vooral door zijn
langdradigheid en nietszeg-
gerij op. De mij onbekende
kerel, die het waagde voor te
dragen, trachtte enerzijds
het zielig-berustende stoïcis
me van een Carmiggelt, en
anderzijds de stem van een
Jos Ghijsen na te bootsen,
een tweevoudig opzet waar
bij slechts de verveling on
der het publiek opviel. Toen
dere boeg. Hij bracht voor
eerst een leuk en pretentie-r9er
loos nummertje, waarvan BPer
het refrein slechts uit het'kt'
woord «dom» bestond. OmP™"
het publiek hier konstant aan®nki
te herinneren, hield hij hen*na
op een bordje de «tekst» dan
ook voor. Alhoewel hij zich..
verwonderde waarom erf\ I
niet meer medewerking uit~l
de zaal kwam.
Een belangrijk deel van dit
showuurtje werd uiteraard »»1
door Nico Gomez en zijn Big
Band gerealiseerd. Dank zij
hun vakmanschap en erva-1
ring terzake slaagden ze er in
sierlijke stukjes naar voor te L
brengen, die in al hunT
nonchalance niets aan muzi- r
kale waarde verloren.. ir
GDN j,
andi
geteld kon direkteur L. Wou
ters, in aanwezigheid van de
juryleden, van studieprefekt
Coppens en van leraars,
overgaan tot de proklamatie.
Laureaten van de selektie-
proef werden Filip Lowie uit
Berlare en Hendrik Maes uit
Overmere. Alle deelnemers
e Ai
nvt
kregen vanwege de Centralep||ei
Hout en Bouw een passend^
geschenk.
In zijn slotwoord hamerdePn. 1
de heer Verzelen nogmaalsj°Je
op nauwere samenwerking,et
tussen school en nijverheid. °k
LHpr'ir
P vi:
tide
31 leerlingen van de lagere
en hogere sekundaire be-
roepsschool namen aan de
ze selektieproef deel.
De ganse dag werkten de
studenten in de pas opge
richte loods naast het
«oriëntatiejaar-kompleks».
Het barre weer slaagde er
niet in het laaiend enthou
siasme van leerlingen en le
raars in te tomen. Er werd in
dergelijk tempo gewerkt dat
zelfs de schafttijd werd over
geslagen. Vrijwillig.
Pas bij het einde van de dag
vonden de konkurrenten ge
legenheid hun eigen presta
tie met die van hun kollega's
te vergelijken.
De juryleden kwamen de
volgende dag dan ook voor
een zware taak te staan. De
heren Peynsaert en Van den
Eede, aannemers, vertegen
woordigers van het bedrijfs
leven, en Van der Donckt en
Calpin, afgevaardigden van
de Kristelijke Centrale Hout
en Bouw van het arrondisse
ment Aalst vormden de jury.
Alvorens hun taak aan te
vatten werden ze, na een
welkomstwoord door inge
nieur J. Lion, technisch di
rekteur, en een uiteenzetting
door leraar Van Herrewe-
ghe, naar de werkstukken
geleid om volgens een
konkreet schema alles eens
duchtig na te kijken.
Bij het middagmaal, aange
boden door de school, werd
van gedachten gewisseld
over «pedagogie en bedrijfs
leven».
Nadat in razend tempo dui
zenden punten werden op-
Pierre Duparc uit Joinville is de beminnelijke baas van een
gezellig restaurantje. Maar Pierre heeft een koekebroden
hart, en toen een paar grappenmakers dat door hadden,
vertrokken ze keer op keer met een vriendelijke glimlach
maar zonder te betalen. Dat duurde zolang tot Pierre het op
een keer vreselijk op de heupen kreeg.
De politie erbij halen was helemaal zijn stijl niet, in de
keuken laten helpen bij de vaat leek hem te riskant want de
arbeidsinspektie kon een toevallige «helper» als zwartwer
ker aanklagen.
De eerste klant die dus na een uitgebreid diner verklaarde
niet te kunnen betalen werd door Pierre even vriendelijk
naar zijn bureau gevraagd. Daar kreeg de man nog een
cognacje bovenop en de mededeling, dat als zijn rekening
in orde was, hij de vier banden van zijn auto terug kon
krijgen.
Irat
f b'
ives
in
Bid
il c
eau
jnei
6n
pst
jeel
