Ria Bollen en
Jozef De Beenhouwer:
korf vol liederen
ST.-JOZEFSKOLLEGE
START JUBELJAAR MET
GESLAAGDE EXPO
THE ORIGINAL
CRAZY BOL JAZZBAND;
BELOFTEVOLLE FORMATIE
L. P. Boon
tentoonstelling
20 - 27.2.1981 - De Voorpost
In de slotscène van zijn «Symposion», een dialoog over de
verrukking, laat de Griekse filosoof Plato Alcibiades een
lofrode houden op Socrates. Alcibiades was een talentvolle
jongeman, ambitieus maar immoreel. Socrates was zowat
zijn levend geweten, een rationeel ingesteld en konse-
kwent denker die de apathische Atheners tegen de schenen
schopte en trachtte hen bewust te doen leven. Die lofrede
bevat een zin die heel goed toepasselijk zou kunnen zijn op
het liedrecital dat de alt (of mezzo-sopraan?) Ria Bollen op
uitnodiging van 'Pro Arte' bracht in de feestzaal van het
tadhuis op dinsdag 17 februari.
Jozef De Beenhouwer (-)
«Wanneer ik Socrates bezig
hoor, zegt Alcibiades, dan
begint mijn hart te bonzen,
veel heviger dan dat van de
priesters in vervoering; on
der de indruk van zijn woor
den springen de tranen in
mijn ogen. En ik zie dat
meer anderen er net zo aan
toe zijn. Ik hoorde Pericles,
ik hoorde andere knappe re
denaars, en ik vond dat ze
voortreffelijk spraken. Maar
zo iets als bij hem ervoer ik
niet; mijn ziel werd niet
dooreen geschud.»
Veel hangt uiteraard af van
de instelling waarmee men
naar muziek luistert, naar
een schilderij kijkt, een
landschap in zich opneemt.
Sommigen verkiezen Mozart
die het oor streelt boven Bar-
tok die hen dooreen schudt.
Sommigen verkiezen de
speelse kleuren van bv. Du
ly boven de schok die uit
gaat van de spookgezichten
van Munch. Sommigen hou
den van een zacht glooiend
heuvellandschap, anderen
van het scherp wat beang
stigend profiel van de ruwe
dolomieten.
Ria Bollen heeft ons - uitste
kend begeleid door lozef De
Beenhouwer (maar daarover
straks meer) - zowel schoon
heid als ontroering meege
geven. En terwijl ik de pak
kende momenten had ver
wacht van Schubert, kwa
men ze van Mortelmans en
Wolf. Haar liedprogramma
was gevarieerd en niet ge
makkelijk, en het pleit voor
haar visie dat ze zich niet
hield bij de melodie die di
rect inslaat en waarmee
goedkoop succes voor het
rapen ligt. Wel integendeel!
Ria Bollen heeft een warme
koloriet in haar stem en
technische problemen zijn
haar vreemd. Ze kiest voor
een vertolking van binnen
uit. wars van effectjagerij.
Haar zegging is eerder ly
risch dan dramatisch. We
kijken uit naar de interpre
tatie en de verstandhouding
tussen mens en instrument.
Schubert kan bezwaarlijk
ontbreken. Hij is de liedkun
stenaar bij uitstek. Zange
righeid is hem ingeboren.
De pianopartij is geen bleke
omranding, maar een es
sentieel onderdeel van het
gegeven. Ria Bollen zet in
met «Ganymed» op tekst
van Goethe, Ganymedes,
het knaapje dat door zijn
schoonheid de Griekse op
pergod Zeus wist te betove
ren en te ontroeren. Het lied
klinkt met zachte aandrang.
Ria Bollen volgt de poëti
sche lijn, de pianopartij
vormt een ideale huwelijks
partner: aanwezig, niet op
dringerig Naïef en onbe
vangen is het «Minnelied»,
een en al klankschoonheid
de «Romanze aus Rosamun-
de», een brok frisheid «Hei-
denröslein», Schuberts be
kendste strofenlied, volks
bijna, waarin Ria Bollen
kinderlijke spontaneïteit en
scherp verweer van de
bloem mooi parafraseert
Toch blijft het gebeuren w®
afstandelijk. Ik voel me aan
gesproken, niet opgenomen.
We hebben in ons taalge
bied geen muzikaler dichtei
dan Gezelle. Zijn verzen zit
ten zo vol melodiëen dat toe
voeging van noten de poëzie
kan schaden. De raaklijn
tussen de dichter en Lode-
wijk Mortelmans. de compo
nist. ligt in het vlak van het
beschouwelijke. Nergens
wordt het beeld in felle kleu
ren gezet, alles blijft vol
zachte glans, vol pas
telkleuren, een en al initimi-
teit. Stem en instrument zin
gen gevoelig maar be
heerst. Het uitsterven van
de avond in de nacht, het
ontluiken van de morgen,
het luisteren van de ziel zit
vol subtiele klanken. Ria
Bollen brengt deze stem
mingsbeelden over in dienst
van woord en klank, zichzelf
bijna wegcijferend, medite
rend en precies daardoor
ontroerend.
Populair zijn de liederen
van Hugo Wolf niet. Vooral
eer hij de muziek gaat
schrijven, dringt hij zo diep
mogelijk door in de geest
van het woord. Zo komt het
dat noch melodie, noch
schoonheid zijn streefdoel is
maar het trefzeker uitbeel
den van het woord. Boven
dien heeft het klavier een
eigen leven waarbij Wolf
Wagneriaanse principes
toepast, vooral in het ge
bruik van harmonische
spanningen. Zoekend en
tastend vindt Wolf nieuwe
klankmogelijkheden die
door het vermijden van pa
thos in de buurt van Debus
sy zitten of door hun tragiek
Ria Bollen (-)
het expressionisme aankon
digen. Beklemming en
angst zijn hier vergelijkbaar
met de in-droeve gezichten
die Egon Schiele in zijn
wanhoop tekende. Vooral in
het slotvers «Seine Wonne,
seine Pein» uit Mörikes
-.Verborgenheit» en het
«Nimm tausend füreine.
nimm alle dafür» uit zijn
«Der Gartner» laat Ria Bol
len Wolf een taal spreken
die eerder de twintigste
eeuw aankondigt dan de ro
mantiek afsluit.
Om van Brahms' symfonisch
werk te houden moet men
bereid zijn er meer dan eens
naar te luisteren. Direct in
slaan doet het niet. Zo ook
zijn liederen. Ze zijn gevoe
lig maar bedachtzaam. Met
Schubert stapt men onge
dwongen, bijna zingend
mee. Brahms' weemoedige
warmte moet worden ver
overd. Schubert is een bron,
Brahms een rustige vliet.
Toch klopt hier een hart,
niet uitbundig, maar zinde
rend. Het meest treft mij
«Meinacht»; de begeleiding
is fijnziunig-arpeggio als
een bundel licht door het
woud, de stem spreekt met
spaarzame middelen een in-
niq natuurgevoel uit.
Ria Bollen rondt de kring
loop af met Dvoraks «Zigeu-
nermelodiëen». Klavier en
stem laten zich gaan in zin
nen die de zwierigheid heb
ben van de Slavische dan
sen. nu eens breed ade
mend zoals in «Mein Lied
ertónt», dan weer zwaar-
moedig-melancholisch
zoals in «Als die alte Mut
ter», dan weer idyllisch
zoals in «Darf der Falken
Schwingen».
Ria Bollen bracht geen he
melbestorming maar schiep
een intimiteit waarin poëzie
de boventoon hield. Dat Jo
zef De Beenhouwer in volko
men harmonie met de men
selijke stem deze stemming
mee hielp bouwen, maakt
van hem een begenadigd
begeleider.
Het St.-Jozefskollege jubileert. 360 jaar bestaan. 200 jaar Van den Borre zich op haar
internaat en anderhalve eeuw sinds de heroprichting, leeftijd reeds een gedegen
Redenen te over om een gans jaar feestjes te bouwen. instrumentist en bracht het
Een lange rij aktiviteiten
werd dan ook voorzien, akti
viteiten waarbij diverse fa
cetten van het «groot kolle
ge» zouden aan bod komen.
Begonnen werd verleden
week-end met de kleinsten.
Met de basisschool.
Op de vernissage van wer
ken van een hele pleiade
liefhebbers-kunstenaars,
ouders van leerlingen en le
raar Marcel De Backer
mocht direkteur Jos Van de
Maele dan ook zeer veel be
langstellenden in de eigen
tijdse gebouwen aan de
Pontstraat, «langs de over
kant», verwelkomen en het
feest situeren in de algeme
ne viering. Keurige muzika
le omlijsting door het Kolle
ge-Knapenkoor o.l.v. Jan
Van den Borre met frisse
Vlaamse liederen en ka
nons, opgedragen aan ou
ders en exposanten.
Lie. klass. fil. Gaston De
Cock nam dan welwillend
de tentoongestelde werken Kunst bekijken
onder de loupe met een kor
te levensschets van de vele
n ouders en leerkracht. (Per)
artiesten en bespreking van
een paar werken. Zoals hij
zelf zegde uiteraard alles
zins noodzakelijkerwijze
subjektief.
Een keurige tentoonstelling Chapeau.
publiek in spanning me!|r
haar optreden als Hoboïiste.lp
Een lang niet makkelijk inl
strument dat hier alleszins
keurig werd bespeeld.^
Bij dergelijk schoolévenement hoort een koor (Per)
JAZZ Stafe
alleszins in een modern ka
der en voldoende ruimte om
de vele gegadigden er van
te laten genieten. Konden
de moderne kreaties van
Marcel De Backer ons per
soonlijk minder bekoren,
zijn wazige akwarellen in
zachtovergaande kleuren
fascineerden ons des te
meer.
Ook de prachtig afgewerkte
bloemstukken en land
schappen van Lieve Capiau
hadden veel bekijks. Een
terecht. Blikvangers waren
alleszins de werken van Mo
nique Kieckens met glas zo
in lood als in beton. Ge
waagd maar naar ons ge
voelen zeer geslaagd. Aan
de Hekelgemse Kluiskapel
heeft de familie Kieckens
trouwens reeds getoond wat
ze in haar mars heeft. De
foto's van Marc Van de Putte
getuigden van ware kunst
zin door, naar hij zelf
schreef, toch reliëf te tonen
bij de reduktie van driedi
mensionale voorwerpen tot
een plat vlak. Karl Heere
mans bracht hedendaags
werk maar bleef alleszins
figuratief terwijl Louis Van
der Hulst met zijn al dan niet
streekgebonden landschap
pen zo als schilderij als wel
als pentekening mooie per-
spektieven opent. Het ge
heel werd opgefleurd door
beelden van Hugo Klinck,
prachtig keramiekwerk van
Emiel Van de Voorde en im
ponerende bronsskulpturen
van Agnes Van Ransbeeck.
Het specifiek vrouwelijk ak
sent werd dan gelegd met
weefwerk door Katrien Ver-
meersch.
Bij de opening toonde de
dochter van koordirigent
Op zaterdagnamiddag, ter
wijl de expo verder alle aan
dacht kreeg en ouders bij
een natje en een droogji
hun rondgang maakten dooi
de ruime en klare lokalei
van de basisschool kwamei
de leerlingen aan bod. Niel
alleen op de speelplaat:
waar ze in ongewone om
standigheden zich een na
middag en avond ten volli
uitleefden doch vooral dooi
hun werk. Alle klassen, ooi
die van de Kapucijnenlaan.
kwamen er aan bod. Eei
bonte waaier van aktivitei
ten en tentoonstellingen al
lerhande waarbij kreativi-
teit en verbeelding vrije teu
gel kregen. Onder meer koi
men er kennismaken mei
het dagelijks leven in d«
school via een diamontagi
of gewoon meetrekken
skischool naar besneeuwdi
regionen. Ook een blik oj
de Aalsterse missionaris!
sen. Aalst dan ruim gezien
kon men erwerpen en vai
de afdeling Kapucijnenlaai
kon men ontstaan, groei ei
bloei de visu meemaken. Bij
een reuk van warme wafel:
en andere kulinaire geneug
ten konden Breugheliaan:
zegswijzen en spreekwoori
den evenmin ontbreken.
Alleszins een zeer geslaagj
de inzet van een veelbeh
vend jubeljaar; geslaagd z<
naar inhoud als naar pr<
sentatie en opkomst.
Volgende aktiviteit wordj
dan de reeks vertoningei
van «Baas Ganzendonck^
van 13 tot 22 maart met aanj
sluitend een tijdsbeeldten
toonstelling «Hendrik Consj
ciense».
Met pet, de fenomenale Patrik Mortier; naast hem 2C trompet Oscar Abbeloos De frontlijn van de originele Crazy Bol Jazzband in volle overgave
De Crazy Bol Jazz Cafe was zondagavond 22 februari
jongstleden, afgeladen vol met de fans van het eerste uur
opgekomen om mee de eerste verjaardag te vieren van
«hun» klub en om de première mee te maken van het
nieuwe huisorkest: The Original Crazy Bol Jazzband. Hoog
gespannen verwachtingen werden volledig ingelost door
deze op zijn minst «originele» formatie, getuige het laaiend
enthoesiasme van de meerderheid der aanwezigen.
Zoals verwacht kwamen er mers; Walt kweet zich overi-
in de uiteindelijke bezetting gens voortreffelijk van zijn
van de band nog enkele wij- taak. Voor de rest was de
zigingen van het laatste uur bezetting zoals aanvanke-
voor, zo moest ondermeer lijk aangekondigd; Patrik
klarinettist Jan Van Herzele Mortier en Oscar Abbeloos
verstek geven wegens ziek- tpts, Dave Senior trb, Stan
te, hij werd vanaf de tweede Peeters as ss, Ralf Corbey
set vervangen door een ou- pno. Pol Renders bss. Ar
de bekende in de Crazy Bol seen Devlieger bjo en Walt
nl. Roger Bird, drummer De- dms.
Vereecken was de af- Zoals reeds vroeger gemeld
spraak «vergeten» en werd
wij, na het bijwonen
op de laatste sekonde ver- van ongeveer alle repetities
vangen door Walt Windey mét hindemissen, zeer
van de Crescent City Drea- skeptisch in de eerste plaats
tegenover de topzware be
zetting in deze frontlijn en in
de tweede plaats in het ver
mogen van deze formatie
om tot een homogeen sa
menspel te komen in de eks-
posities van de tema's én in
het besluiten van de num
mers. Dit vermoeden werd
dan ook gedeeltelijk be
waarheid, de meeste num
mers kregen een ietwat rom
melige start, in jam-session
stijl, waarbij duidelijk werd
dat er een minimum aan
afspraken gemaakt was om
niet te spreken van arrange
menten; zij werden dan ook
op dezelfde wijze «afge
werkt».
Alleen de uitzonderlijke
technisch-muzikale kwali
teiten van de meeste dezer
muzikanten gekoppeld aan
hun improvisatietalent
maakten dat het uiteindelijk
toch «klonk» en swingde als
bezeten.
Vermeldenswaard is onder
meer de fenomenale trom
pettechniek en het schier
onuitputtelijke improvisa
tievermogen van onze Aal
sterse Patrik Moertier duide
lijk geen oude stijl trompet-
-tist maar beïnvloed door de
«modernen» en alhoewel hij
tracht zich in deze kontekst
in te tomen i6 deze kant van
zijn persoonlijkheid gewoon
te sterk, zodoende liet hij af
en toe te weinig ruimte aan
zijn mede musici.
Opmerkelijk was ook de
wisselwerking, de samen
spraak tussen beide trom
pettisten, Oscar Abbeloos
zeker geen rasecht jazzmuzi
kant, zorgde steeds voor de
gepaste antwoorden op
Pat's lijnen.
Omdat de anderen de mees
te tema's onvoldoende be
heersten kreeg Dave Senior
de rol toebedeeld van lead-
instrument, wat voor hem
helemaal geen probleem
was. bovendien ontwikkelt
hij op zijn nieuwe King trom
bone een zeer mooie, warme
tonaliteit; technisch al een
oude rot en van swingen
thuis.
Ralf Corbey, klassiek ge
schoold pianist, ontbeert al
leen nog jazzroetine en was
op zijn best in boogie en
bluesnummers.
Roger Bird was gewoon
zichzelf en zonder franjes.
Zwakker broertje Stan Pee
ters komt er zeker als hij zich
blijft inzetten zoals tot nog
toe.
En dan was er nog een ta
lent uit eigen haard; bassist
Pol Renders, zijn instrument
technisch tot en met beheer
send, behept met improvisa
tietalent en op zijn best in
«walking-bass» stijl.
Deze Original Crazy Bol
Jazzband draagt beslist gro
te mogelijkheden in zich.
wat zij dringend nodig heb
ben is iemand di>- resoluut
de muzikale leiding op zich
neemt, om te komen tot een
koherent geheel met een ei
gen sound, een eigen identi
teit. Naar men ons gisteren
verzekerde wordt hiëraan
reeds gewerkt.
Wij houden u op de hoogte
van de verdere evolutie in
deze Aalsterse jazzband.
De directeur van de St.-Jozefs-basisschool aan het woord. (Per)
Op zaterdag 21 februari wordt er in de iebouwen
Zwarte Komedie. Leguit nr. 15-17, Antwerp n voor de
allereerste keer het gedeelte feminatiek an Louis
Paul Boon tentoongesteld.
Het wordt een première: deze tentoonsi ng - als
eerste uit een hopelijk lange reeks - kree Is thema
«oudste beroepen» mee. Onder deze 'bei. .pen' valt
ongetwijfeld ook prostitutie. Voor deze enige en unie
ke tentoonstelling heeft inrichter Frank Maieu een
keuze gemaakt uit 20.000 afbeeldingen, t heeft er
tenslotte ongeveer 380 weerhouden. Dit me: r ook nog
schilderijen, interessante teksten, voelor -kten en
een rekonstruktie van zo'n «beroepshuis» 1 je kun
nen bewonderen. De foto's zelf worden op 'n originele
en unieke wijze aangebracht, zodat het meer dan de ioi,
moeite loont eens een ommetje langs Antwerpen te
maken om het werk van onze voornaamste Vlaamse
romancier te bewonderen: zijn enigszins onzijdige
maar toch treffende uitbeelding van 'Ie lagere
volksklasse in zijn typische ruwe en dynan sche stijl
is 'n must.
«Schop de mensen een geweten
