Johan Coninx:
Dupe van de
voetbalsport
De weg terug
Ik km het ni«
landse ploeg, te kunnen
bewijzen dat ik nog iets
uitweg?
Ik ben nauwe
lijks achtentwintig en
slissi
de lo
moei
mini I
leg rat kan tOCh de he>G dag niet zinloos met de kaarten zitten spelen».
.VaTe ™°rtfrjipb^e V evel weef' zijn gr'3ze P^Uijnen maal heb doorworsteld
ten 1-w aan naar Beveren' Het troosteloze Maar je bent prof en ie
maln J. 1""; Mn °"ver"achte inleiding voor het wil je contract stipt nale-
>n r in^.verhaai van Johan Coninx. Coninx is achten- ven. Ik begon dus te
rrv Wlnf en Profvoetballer bij Beerschot. Zijn story vroeg te trainen en te
ra oopt evemnjdig met die van Beerschot: van kwaad spelen met als gevolg
terr ot erger. Toch doemt na het optrekken van de mist dat ik na een relatie®
,e' ?n dun spkkltje zon aan de horizon op. Met Johan korte periode opnieuw
r,i k SJhttén ™Toeter °P het Klelse middenveld, medisch behandeld dien-
red ik rachtten we door te dringen tot de kern van de te worden. Velen wis-
ig hs leerschots depressie tevens praatten we over het ten me te vertellen dat ik
nt t ,evaJ Coninx zelf. Want ook dat geeft voldoende beter kon stoppen met
,esch tof tot nadenken. voetballen. Van week W
fuuin 0,wn (~oninx: "Als kleine schien meer goed dan week voelde ik me dieper
t n 'akker maakte ik de vel- slecht gedaan, maar de ,m een put zakken' Waar
®jlen van SK Bree onvei- moeilijkheden moesten *n Godsnaam een
Ne ig. Ik voetbalde me eens aan de oppervlakte
J OP noeiteloos door de di- komen. Hadden we die mK<
nen E? JOI?&erencate&°- beker niet gepakt, dan zou mijn beroep" niet
ieen tot dc °P een be- ware dat enkel uitstel meer kunnen uitoefe
a" ^'de da® °"tdekt W8rd Xf1 exeoutie geweest. nen? Het klinkt bijna
oor een Anderlechts- Maar zoals je weet si- ongelooflijk, niet? Er
out' Ik ™erd n°S oen tueerden de problemen waren mneesheren Hi.
mst( ear wedstrijden be-
ieha pied door paarswit-ge-
gen anten tot me een con-
op (Tact werd aangeboden.
)vinck kon één jaar Uefa
ir z0 'orden bij de rijkste en
bior P dat ogenblik best
oetballende club van
n et land. Ik verhuisde
in irompt naar de hoofd
stad. Toen a1 hoopte ik
|oit als broodspeler aan
r-' bak te komen en ik
9 acht dat Anderlecht
en uitstekende wip-
!n,a' lank zou zijn. Maar bij
,e dit Anderlecht, waar ik
'wenrel voldoende aan mijn
oetbaltrekken kwam,
MAIrerd ik weggelokt door
leveren. Daar zag men
jast lijkbaar goud in mijn
lalfi nkervoet en men wilde
;h( ie opleiden om door te
toten tot de fanionelf
(j an de Wase klub. Zeven
iar bleef ik in Beveren.
Van Coninx naar Beer-
iets schot is een kleine stap.
kan. Ik wil zelfs nog met Beiden zitten in het suk-
Beerschot onderhande- keistraatje. Coninx is
len, maar ik denk niet een jongen die keihard
dat die lui daar mij nog de waarheid durft te
willen. Hoewel, er is nog zeggen, wars van over-
niet gepraat over de toe- drijving of stemming
komst. Misschien wil makerij. Maar de harde
een andere ploeg me een waarheid komt erdoor
kans geven, ik weet het ontbolsterd, en ontdaan
niet. Wat ik wel weet, is van enig franje door bo-
dat die aanslepende pech vendrijven. Veel mensen
me aardig de strot gaat slikken niet wat hij zegt
uithangen. Het vreet je en wensen Coninx naar
op. Je zou er een «harte- de haaien. Anderen, en
fretter» van worden, een zo zijn er vele, beseffen
ouwe zeurpees. dat in de knoeiboel toch
Ik voel me soms echt te nog een rode draad dui-
rot om op te staan. Mijn delijk te volgen is.
vrouw lijdt daar uiter
aard ook onder. In nor
male omstandigheden
help ik in de kranten
zaak, maar nu kan ik
daar onmogelijk iets
nuttigs verrichten. Ook
mijn familieleden krij
gen het hard te verdu- "Vk.
ren. Ze kunnen toch niet
elke dag met mij komen Het was van de ene dokter naar de andere pendelen, en bijna ging ik wanhopen,
kaarten? En als je dan doch vandaag geloof ik er opnieuw rotsvast in».
een voetbalwedstrijd op
een jota van voetbal en
toch wensen zij het hoge
woord te voeren. Neem
nou de aankooppolitiek.
Lozano en Sanon. de op
technisch gebied knapst
begaafde spelers, trap
pen het af en er wordt
niet eens naar vervan
gers uitgekeken. De spe
lers die wel worden aan
getrokken mogen am
per hun ingangsexamen
doen. En dan nog. Ik zie
enkel Soit Van Nerum
als een «goeie».
Als een Schouwenaar en
een Lubse de mist in
gaan, dan schort er toch
iets aan de opvang? Je
gaat me toch niet wijs
maken dat een gerouti
neerde PSV-knaap, die
jaren in de eerste ploeg
het mooie weer maakt,
plots voetbalt als een
kleuter? Anderzijds heb
ben de paarswitten goeie
reserven op de bank.
oor mij werd het een
'erzi lorietlJd- Ik was welis-
aar geen echte prof in
e strikte zin van het
oord, maar de vriend-
ihappelijkheid, de
te $eer onder de spelers en
e reacties van het pu-
iek waren in de prille
J\ren zeventig reeds
>fdtroef op de Free-
liel. Voor driejaar kon
dan bij Beerschot te-
pi icht. De voorwaarden
n M ken onovertrefbaar, ik
Ba >u honderd procent
rof zijn en de curve van
d0 Antwerpse ploeg was
jod ijgend. Met de ambitie
cht ie ik toen koesterde,
hton ik niet anders dan
ijn koffers pakken.
3ch moet ik eerlijk toe-
j. iven dat ik het Wase
ïbliek en de Beverense
eer miste. Ik bleef in
ïveren wonen,
TOI«£ w°rdt Je Johan Coninx: ,Ik meen
rl« h dat de moeilijkheden in
,..f ldee dat je er en rond Beerschot voor
?7'oer' het eerst opdoken in
schrikkelijk is het. Gru- Rijeka. In Rijeka wer-
h- den we in de allerlaatste
Mensen die me komen minuut door een spijtig
opzoeken troosten me doelpunt uit de beker-
WeZ hl11 h f woTdeh: oup gelicht. Veel spelers
bhJ dat je de af- slingerden de verwijten
Beerschot met naar eikaars hoofd. Se-
hoeft mee te maken», dertdien is het steeds
Maar persoonlijk heb ik meer bergaf beginnen
daar niks aan. Ik voig de gaan met de Kielse
wedstrijden van mijn ploeg. Dan had je nog
oe TW mister Knobel. EeS
fet bosnu 'r -5 klucht! Die kwam louter
het hospitaal hg ga ik naar Beerschot om de
zou ik Waarom poen op te strijken. De
zou ik de jongens waar- rest kon hem geen zier
mee ik zo lang samen- schelen. Wat er met de
speelde in tweede klasse spelersgroep gebeurde
=fsW^°mH?°U liet hem strekt koud!
racuneus rondlopen?
Nu verwijt ik mezelf Als je met zo iemand
soms dat ik niks kan
spelers zagen elkaar pas
terug voor de avondtrai
ning. Maar doordat
iedereen zijn gang ging,
slopen nijd en de achter- VCJ1 UF oana,
docht in de rangen. Boze gaan die een kans
tongen spaarden vriend krijgen? En kunnen die
noch vijand. Naar het ket "tme van de hoogste
schijnt betert het nu, deling al aan? Nee,
maar onder Knobel was heeft de spelers-
de chaos kompleet. Ik
heb verdomme nogal
wat respect voor Noliet.
verrichten om het zwal
pende schip te helpen
aan wal brengen. Maar
ik moet plooien.
Anderzijds vind ik het
wel vervelend dat het be
stuur me behandelt als
een hond. Als ik op za
terdag naar een match sie- een brok idealisme
durven ze zelfs niet insteken of het loopt ver
in mijn richting kijken.
Het bijna voltallige be
stuur veinst Coninx niet
te bemerken! De spelers
niet, hoor. Die wuiven of
knikken. Velen onder
hen vinden het zelfs ver
velend hoe hun op-
veiena noe nun op- ging na ae
drachtgevers gekwetste ochtendtraining op de
medemaats behandelen, elektrische biljart spe-
Ook voor mij is het een
trieste zaak Ik kan me
zelfs niet thuisvoelen bij
mijn eigen club! Ik ben
een vreemde in eigen
huis!»
ch
maar
De stemming bij
ligt
eerschot lag w
Sijel anders. Het publiek
i er ook al veel kriti-
ïher ingesteld. Wie op
e metropool slecht
peelt gedurende drie,
der wedstrijden, krijgt
eel wat te verduren.
S°ls de ploeg helemaal
iet draait, blijft het
^Dlk gewoon weg. Trou-
le ens, in Antwerpen is
zo'n ruim aanbod van
ntspanningsmogelijk-
eden dat je al een klas-
iteam zou moeten vor-
zich niet alleen binnen
de ploeg, ook persoon
lijk verging het me al
lesbehalve aardig».
De lange lijdensweg van
een beroepsvoetballer.
Hinkend van het ene
hospitaal naar het
andere?
«Ja zoiets. Ik werd ge
confronteerd met zowat
alle voetbalkwalen. Een
ernstige lieskwetsuur
me hoop gaven, tot ik stellen van Martens van
dokter Martens bezocht, zijn bureau. «Jij, Co-
Die heeft heel nauwkeu- ninx», zei ie «Jij bent
rig mijn linkergewricht Ik dacht begin dit voet-
onderzocht en die kwam baljaar wel even aan
stoppen hoor, maar ik
heb toch altijd doorgebe
ten. Maar als je drie sei*
zoenen lang sukkelt met
blessures, dan maak je
tot de slotsom dat ik vijf
ennegentig procent
kans had, weer te kun
nen tegen ballen trap
pen indien ik me liet
opereren. «Niks erger je wel een aantal beden-
dan een meniscus», ver- kingen. Je vraagt je af
zekerde de dokter me. Ik welke zin het allemaal
waar ik maarblêêf'mêt toJfliTJTiittan heeft. Of voetbal wel
sukkelen, daarna begaf duSe van Sl„l belanS«Jk Maar ik
de ene meniscus het ook w k geluk, ben met die jongen die
- de andere bood dc'dok- het v^tb^Het®8» °nmiddel!jjk het h°°fd
en om kijkers te lok- ters de gelegenheid het ndin lLl?f rt a 'ussen de schouders
V en. Neem daarbij dat mes te WjT li liep Sf Mart^nf w^ dm" T h06kje
voorts een zware snier- ier Martens wel dui- gaat zitten grienen om
blessure od om dmf he- z8ddl?aaJ omhelzen. Op- al die rotzooi
gin dit seizoen on de g !ïlpte lk ln m»n Maar kom. U? Uet stante
BosuU ondir^e v«t te de d°SSierS 6611 rechtzetting in
worden gelopen Van d? °nder de bi3na kranten opne-
het Metropooltornooi af van SsïJhotvoStter n™' "iï. 0r ®86n
sukkelde ik van dokter /"mMde» van
naar dokter, van raads- Sr is^lf dokte? dat-gaa' °P'eVeren
raadsmaf?- dus ik dacht dat die heer
Want de feiten waren ij- beSt zou weten wat dok-
zigwekkend koud. Mijn ter Martens me voor
kuitbeen was doorge- hield
trapt. Pijn! Je kan je niet Tot miin
voorstellen wat ik alip ontzetting Toch hoop ik ergens, al
voorstellen wat ik alle- veegde Moereels de voor- was het bij een buiten
'mj efst drie Antwerpse
ar iams in de hoogste
>etbalafdeling pleiste-
iaj Zo worden
bij rachten verspeeld,
e aar ik wil niet morren.
in ens lotte wonnen we dat
A'c 'rste jaar al de Beker
,-ev111 Belgdë. Beerschot
g on Europees uitpakken
e voor een voetballer is
an it een persoonlijk sue
it: te. Achteraf bekeken
o eeft die cup-winst mis-
Eenmaal gelezen dat Co
ninx out is, is het kwaad
geschied. Ik mag nog op
mijn hoofd gaan staan
van verontwaardiging.
groep verpest en het be
stuur zorgde voor de
rest. Mijnheer Noliet
T, mag de potten lijmen. Of
Ik ben er rotsvast van Beerschot zich redt?
overtuigd dat die man
nachten wakker ligt! Hij Ik verzekerde al dat ik
denkt in voetbaltermen, niks liever zou hebben
Ik ken niemand die zo dat Beerschot zijn kroon
gepassioneerd is door blijft dragen, maar het
die sport als Noliet. En wordt moeilijk. Theore-
hij is een doorgewinter- tisch blijft het mogelijk,
de Antwerpenaar op de maar... Luik en Berin
koop toe! Maar die heeft gen lopen uit en het is
pech bij de vleet. Per- lang niet zeker of de
soonlijk vind ik dat voorhoede plots zijn tor-
Beerschot knap kombi- instinct terugvindt. In
neert, maar niemand elk geval blijft Beerschot
kan een doelpunt ma- kandidaat-daler num-
ken. Hoe kan dan die mer één. De werkelijk-
eerste, die zo belangrij- heid valt niet te loo-
ke overwinning gestrikt chenen».
worden. Éénmaal de eer
ste volle buit binnen kan Doo,, PPT1 hin.
^erechot zijn tahouh
verzeke,fn: chende Johan Coninx
nithl ft resultaat worden we uitgewuifd,
^ht h n ?°P Even bedenken we dat
SkÏT™ Beerschot hij te de kaarten in
t k m ,m6t de hand neemt. Maar
M.»?, wie schudt ze en wie
ïin teeereim?®h 'J k°mt tr0efa^ U"? ^én
-- cv,, com. zijn in eerste te bin ven... Hinrr ic. n
De ene groep ging na de Maar om terug te komen le(tt ze niet
ochtendtraining oo de op Noliet. Ik meen dat j^el zomaar op
die man tussen bestuur
en spelers zwalpt. Hier
staan de spelers, en Nol-
let kan die handig mani
puleren, en aan de over
kant staat het bestuur.
Niet eens de helft snapt
moet werken... Akkoord
dat profmensen boter bij
de vis moeten krijgen,
maar daar mag niet in
overdreven worden. Ie
mand dit louter voor de
blauwe briefjes voetbalt,
kan niet presteren. Er
moet ook een stuk
keerd af. Daarbij moet je
nemen dat bepaalde spe
lers een soort clan gin
gen vormen. Sanon en
Lozano waren weg en de
rest van de groep split
ste zich als een zwam.
len, de anderen trokken
naar een hoekje in het
stadion om wat te ping
pongen of zo, en wat
overbleef trok huis
waarts om te eten. De
Tekst: Paul DE MOOR
Foto's: Paul VERBAERE
Aktueel
De Britten gaven het voorbeeld: geen «kaar
ten» meer voor stoute voetballers. Alleen nog
het boekje en de vermanende vinger. Van de
Engelsen mocht je dat verwachten: terug naar
het oude. Je bent konservatief ingesteld of ie
bent het niet.
Vandaag rommelt het ook in ons wereldje:
de profklubs willen ook hier de kartonnetjes
weg. De bonzen weten wel waarom. De échte
motieven worden door niemand geformuleerd,
doch we kunnen ze gissen.
Gezegd wordt dat bepaalde refs er een gele
en rode klucht van maken, dat de scheidsrech
ters te gewillig ingaan op de eisen van het
publiek dat in bepaalde omstandigheden om
geel schreeuwt voor belhamels van de «andere
ploeg». Allemaal mogelijk. Doch het op de
brandstapel gooien van de kaarten is veel
«gevaarlijker» dan ermee door te gaan Als een
ref een gele of rode kaart toont, kan hij dat
daarna niet meer loochenen. Er kan hoogstens
worden geknoeid met het toe te kennen aantal
gele strafpunten. Wanneer eens of morgen de
kleurkartonnetjes afgeschaft zijn, en vervan
gen door «boekingen», kan het opnieuw alle
richtingen uit. De scheidsrechter kan achteraf
beweren dat hij slechts «dreigde» de naam van
een «zondaar» neer te pennen doch het eigen
lijk NIET deed.
De man in het zwart kan een speler uitslui
ten. Als de «kaarten» afgeschaft zijn, zal hij
het hem met woorden en gebaren moeten diets
maken. Op het ogenblik dat het vonnis wordt
uitgesproken, zal zonder enige twijfel de re
bellie losbreken. Er zal gepoogd worden de ref
op zijn beslissing te doen terugkomen. Men
zal beginnen schermen met argumenten als
geldverlies en noem maar op. Een scheids
rechter die een rode kaart heeft getoond, kan
niet meer naar Canossa. Iedereen heeft duide
lijk gezien wat er aan de hand was. Het
gesproken woord kan steeds worden inge
slikt. En zelfs al kwam daar een handgebaar
bij te pas dat het «eruit» simbolizeert, toch kan
de man in het zwart nadien nog vertellen dat
hij de foute akteur alleen gezegd dat hij bij een
volgende overtreding de laan uit moest.
Spelverruwing zal niet worden gefnuikt
door het afschaffen van de kaarten. Integen
deel. En nu mogen bepaalde journalisten op de
kar van de profklubs springen om er dat
voorstel door te drukken: de toekomst zal de
verdedigers van de kartonnetjes in het gelijk
stellen.
Destijds werden de kaarten ingevoerd om de
taalkommunikr tiestoornissen bij internatio
nale matchen op te lossen. Waar het systeem
toegepast werd zoals het hoorde, schonk het
voldoening. Terug naar het oude, is een zeer
gevaarlijke stap waarvan de gevolgen niet te
overzien zijn. Marcel Van Hauwermeiren
De Voorpost - 27.2.1981
