VASTELAUVED LEGGEN ZE TOCH NOOIT AAN BANDEN!
MOORD
Circa 1500
verkeersongevallen
BEESTACHTIGE
IN STADSPARK
Waarom dit debat?
GEEN OLIE
OP HET VUUR!
UITVAARTPLECHTIGHEID
ALBERT DE CUYPER
SIMON D'HONDT:
j.C PfCUYPEE,
4 - 27.2.1981 - De Voorpost
Simon D'hondt was één van de grote afwezigen op de
debatavond van C.S.C. De Rank.
Waarom bleef Simon-de-welbespraakte weg?
We belden hem even op en hij vertelde ons het
waarom: «Ik werd uitgenodigd om aan het debat deel
te nemen en vroeg om mij schriftelijk mee te delen
over wat daar moest worden gezegd. Acht dagen voor
het debat kreeg ik het bericht, dat ik tegenover Frans
Wauters zou komen te staan en zoiets achtte ik niet
wenselijk. We zitten samen in het Feestkomitee en
Frans heeft het als voorzitter al moeilijk genoeg in de
huidige omstandigheden. Acht dagen voor karnaval
vond ik het volstrekt ongepast om olie op het vuur te
gaan gooien. Daarom ben ik thuis gebleven. Met spijt
in het hart...»
Tot zover de animator van de Prinsencaemere die ook
het afgelopen weekend niet stilzat en in alle hoeken
van het land wat wil opsteken om het Aalsters karna
val met nieuwe ideëen te verrijken.
Misschien was je maandag toch beter even langs
gekomen, Simon...
Wie weet, was er ook in Aalst niet iets te leren?
Tot volgende keer misschien!
Cyriel Temmerman
Zaterdagvoormiddag had te Dendermonde de plechtige uitvaart plaats van
de heer Albert De Cuyper, verantwoordelijk uitgever van «De Voorpost» en
stichter van «Groep De Cuyper».
De plechtigheid werd bijgewoond door talrijke vooraanstaanden.
Nadat uit naam van het personeel van «Groep De Cuyper» een afscheidsre
de was uitgesproken, had in de dekanale Onze-Lieve-Vrouwkerk te Dender
monde de uitvaartliturgié plaats. In zijn homilie onderstreepte celebrant
Van Vossole hoezeer de heer Albert De Cuyper er zich van bewust was dat
hij in deze maatschappij een grote verantwoordelijkheid droeg en dat hij
zich steeds naar best vermogen heeft ingezet om zijn ideaal te benaderen:
ijveren voor een betere en mooiere samenleving.
Paradoks
Joernalist Johan Velghe
wijst dan op wat volgens
hem de dualiteit is in het
huidige Aalsterse karnaval:
aan de ene ként wil men het
volks houden, anderzijds
tracht men door middel van
baanaffiches duizenden
mensen naar Aalst te lokken.
«Waarom lokt men door een
barnumreklame zoveel men
sen naar Aalst, terwijl men
het allemaal volks en Aal
sters wil houden?»
Het is Frans Wauters die ant
woordt: «Het is een feest
met honderd en één facet
ten; de stoet is een middel
om aan de vreemde bezoe
kers onze eigen Aalsterse
spirit te tonen, de andere
dagen beleven de Aalste-
naars dan nog eens het ple
zier om karnaval op hun ei
gen manier te beleven. Onze
reklame voeren wij natio
naal, zelfs internationaal,
omdat wij gerust met onze
stoet kunnen wedijveren
met Keulen bijvoorbeeld.
Onze stoet mag door ieder
een gezien worden.
Johan Velghe replikeert: «Je
wilt dus géén pluimen, wél
de centen?»
Frans Wauters: «We willen
geen pluimen lokken, maar
de gewone man, de
eendagstoerist!»
Jean-Paul De Boitselier:
«Als je het volk wilt, moet je
en gekommercialiseerd kar
naval. Wij hebben in de loop
der jaren geïmporteerd:
prinsen, ajuinworp, we heb
ben nu een Prins van Oost-
Vlaanderen en een Europap
rins: is dat nog Olsjters?»
Kamiel brengt dan een ruwe
schets van de Aalsterse kar-
navalgeschiedenis: «In 1435
werd reeds een eerste be
wijs gevonden, dat rond vas
tenavond in Aalst werd ge
vierd, het was een geschrift,
een rekening, gericht aan
een Rederijkerskamer. Eeu-
Vervolg van pag. 1
toevoegt, dat hij hier in zijn
persoonlijke naam spreekt,
en hij besluit: «We moeten
onze karnaval safe stellen
voor de toekomst en onze
eigen, volkse straatkarnaval
blijven brengen!»
«Is dat nog mogelijk?»
vraagt Anthierens zich af.
«Ja» antwoordt Frans Wau
ters «maar wij moeten de
toon aangeven!»
Kamiel Sergant komt aan de
beurt: «Olsjt is uniek», be
weert Kamiel, die toegeeft
dat hij chauvinist is. Maar
daar is alle reden toe.
«Vroeger was alles hier vrij,
dat vrijgevochtene ligt in on
ze aard, spot was altijd al
ons sterkste wapen. Nu on
dergaan wij invloeden uit
Zuid-Limburg en het Rijn
land: dingen als uur elf, mi
nuut elf, dat is niets voor
Aalst, wij moeten het. niet
hebben van georaaniseerd
komstige dingen gepraat en
dan krijgt het publiek de
kans om aan de bak te
komen.
Piet Louies is de eerste die
daar gebruik van maakt. Hij
vertelt wat «Noig» in 1978
overkwam, met hun uitbeel
ding van «De onkoise koi-
sers van den Tettentoeren»:
zij kregen van de jury de
aanbeveling om de volgen
de jaren aan zelfcensuur te
doen, omdat er heel wat te
zien was geweest, dat niet
geschikt was voor kinder
ogen!
«Zoals geweren en kanon
nen?» vraagt Anthierens en
hij krijgt applaus.
Sindsdien schrijft «Noig»
een prijs uit voor de geraffi
neerdste erotische uitbeel
ding in de stoet...
Kamiel besluit: «Niemand
kan hier censureren», en
met een veelzeggende blik
in de richting van Mare Gal-
le: «ook een minister niet!»
wenlang bleef dat ongeorga
niseerd gebeuren. In 1923
ging dan voor het eerst een
georganiseerde stoet uit, die
uitgegroeid is tot wat we nu
kennen. Tot rond 1963-64
hadden we import uit
Merchtem en noem maar
op, dan kwamen de Neder
landse groepen en tenslotte
de Aalsterse. Eerst een vijf
tal, nu zijn er reeds meer dan
vijftig...»
Censuur kan Aalst niet
bommen!
Vanop zijn ongemakkelijk
zitje wipt de moerator dan
over naar het hoofdstuk cen
suur. Hij ziet Frans Wauters
opleven: «Wat op een ander
niet door de beugel kan, kan
dat in Aalst wel, doch er doet
zich een gevaarlijke mentali
teitsverandering voor...»
«Wie kan hier censureren?»
vraagt Johan aan William,
maar die valt uit de lucht.
«De schepen van Finan
ciën I» antwoordt Antoine in
zijn plaats. «Dergelijke cen
suur is ongehoord, het is
een regelrechte aanslag op
onze volkse spot, die men op
die manier de grond induwt!
Gelukkig lapt een Aalstenaar
dat ferm aan zijn laars!»»
Kamiel valt Antoine bij:
«Censuur, dat kan hier niet.
Hoe meer op dergelijke
maatregelen zal worden
aangestuurd, hoe meer ze in
Aalst gaan tegenwringen.
Wat dit jaar gebeurt is een
onbetaalbare publiciteit
voor de Matotten en een
aansporing voor alle andere
groepen om het volgend
jaar ook zo aan boord te
leggen!». Anthierens werpt
dan op, dat de schepen mo
gelijk bij de promotie van de
Matotten zit...
Kamiel schetst nu ook de
historiek van de Matotten en
besluit: «Ik denk niet, dat er
averechte bij zijn, behalve
Polle dan!»
Er wordt nog wat over bij-
ook de pluimen aanvéar- langt: in hetdagelijkse leven
den!» zichzelf mogen zijn en met
Vastelauved iemand anders.
Het hoofdstuk pluimen l.jkt Méér jg het njet en Vastelau-
hiermee afgesloten. Johan vecj benadert men niet op
Anthierens trekt een eerste
gevat besluit: «Er bestaat
een zekere paradoks: je wil
graag je eigenheid laten
zien, maar je bent bang om
de vreemde mentaliteit hier
te laten insijpelen...».
Komisch
Er is dan nog een tussen
komst van de ajuinboer in
het Zuid-senegalees en dan
is Jan Louies weer aan het
woord: «Nieuwe tijden bren
gen nieuwe gewoonten met
zich mee. Er zijn nog even
veel Voil Jeanetten als vroe
ger, doch de maskers wer
den vervangen door
schmink, en voor het overi
ge zijn ze nog even sexy als
vroeger!»
Een onbekende interpellant
zegt terecht, dat alles heel
wat minder komisch is ge
worden: «Er zijn wagens van
dertig meter lang en ontzet
tend hoog. Zij krijgen de prij
zen en de kleinere, komische
groepen hebben gewoon
geen kans meer!»
Kamiel Sergant is het daar
mee eens: «De individualis
ten laten zich opslorpen
door de praal en glitter van
de huidige groepen. De
overblijvende individualis
ten moeten worden ge
steund, want zij zorgen voor
het plezier, ze moeten er niks
aan verdienen, maar wij
hebben de plicht om te be
letten, dat ze allemaèl in de
massa verzinken!»
Vanuit de zaal wordt nog
geopperd, dat de pracht en
praal integendeel nog wor
den gestimuleerd. Er ge
beurt dus niets voor de spiri
tuele individuëlen, wat kan
daar worden aan gedaan?
Frans Wauters belooft: «Wij
doen ons best!».
Zichzelf mogen zijn
Dezelfde mijnheer, die leraar
blijkt te zijn, is verontwaar
digd vanwege de over-kom-
mercialisering: de pinten op
de Markt bijvoorbeeld zijn
een kil-klinische manier, niet
via een vlijmscherpe chirur
gische Ingreep, doch emo
tioneel, gevoelsgeladen,
met tranen in de ogen om
wat teloor gaat.
Er lopen hier in Aalst ontel
bare mensen van goede wil,
die leven voor hun karnaval,
elk op zijn eigen manier,
maar ze zitten op het ver
keerde spoor.
Een debat als dat van maan
dag is nuttig, het was ook
boeiend, maar eigenlijk zou
het volstrekt overbodig
moeten zijn: wat valt er nu te
diskussiëren over Vaste
lauved?
Evenwicht
Een man die twaalf jaar in
Aalst woont, vraagt zich af
waarom men vreemde men
sen naar Aalst zou lokken
voor een stoet, die enkel
plaatselijke toestanden uit
beeldt. Die buitenstaanders
begrijpen dat niet, zegt de
man met de mooie, verzorg
de grijze baard. We moeten
in Aalst naar evenwicht
zoeken!
Tegenwoordig moet alles
begrijpelijk zijn, voorge
kauwd, met duidelijk leesba
re onderschriften: dan is het
goed! 't Zal ons een zorg zijn
dat ze niet begrijpen wat wij
willen zeggen...
Dat ze godverdomme zelf
eens in de huid van een an
der kruipen en ons eens
goed verwijten, dan zullen
ze misschien begrijpen wat
Vastelauved is!
En evenwicht, ja, na drie da
gen en nachten vieren zoek
je vaak tevergeefs naar je
evenwicht...
Liedjes zingen
Jefken-men-hoeiken zit ook
in de zaal, één van de weini
ge autentieke volksmensen
die deze stad nog telt. Oud
van jaren, jong van hart, hel
der van geest. Hij betreurt
het, dat nog zo weinig lied
jes worden gemaakt en ge-
Op het grondgebid n Groot-Aalst, de deelgemeenten
dus begrepen, gebeurden het voorbije jaar 1471 verkeer
songevallen. 7 ervawaren met dodelijke afloop, 47 met
zwaar gekwetsten, 430 met licht gekwetsten en 98 met
louter stoffelijke schade.
11 Bizonderste oorzaken van
deze ongevallen waren over
dreven snelheid (258), niet
verlenen van oorrang (206),
niet rechts houden (58), ge
vaarlijk inhalen (21), oplet
tendheid van voetgangers
(25), dronken sturen (68),
defekt aan voertuig (4) en
772 met andere oorzaken.
Oorzaken die oor de lezer
automobilist stille weken
zijn. Bij de verkecsongeval-
len waren 47 voetgangers
betrokke 5 van hen werden
zwaar en 33 licht gekwetst.
Dodelijke ongevallen met
voetgangers kwamen niet
voor.
Wat betreft fietsers en
bromfietsers waren er 312
gevallen waarvan 2 met do-
delijkeafloop, 26 met zwaar
gekwetsten en 225 met licht
gekwetsten.
1045 ongevallen hadden
plaats stadswege en 426 op
rijkswegen. Het grootste
aantal ongevallen, namelijk
137, vond plaats op rijksweg
10 (Aalst-Gent) op rijksweg
719 (Ring Aalst), nl. 126.
olgen dan rijksweg 11
(baan Vilvoorde) met 59 on
gevallen, rijkswezg 50 naar
Dendermonde) met 58 on
gevallen) en rijksweg 55
naar Ninove met 30 onge
vallen, rijksweg 60 (naar Ge-
raardsbergen) met 16 onge
vallen.
Meest ongevallen waren
er in oktober (176) en minst
in juli (89). De overige maan
den totalizerden weua on
gevallen 126 in januari, 117
in februari, 110 in maart, 109
in april, 141 in mei, 131 in
juni, 123 in augustus, 117 in
septembe 113 in novembe
en 119 in december.
Er uit leren kan me wat
volgt: beperk uw snelheid,
erleen steeds voorrang,
houdt voldoende rechts en
bij «glaasje op, laat je
rijden».
veel te duur. Kan daar door zongen door het volk en
middel van een ludieke aktie v00r ^et vo'k-
Daarover lopen de menin
gen uiteen, maar het komt er
in feite op neer, dat het la
waai in de kafees het zingen
van volksliedjes onmogelijk
maakt, doch dat er ook geen
stad is die over zo'n schat
van eigen karnavalliedjes
beschikt als juist Aalst. Het
Corum Alostum Imperiale
brengt ten gepasten tijde die
liedjes in de Aalsterse hore
cabedrijven ten gehore,
meent raadslid Gracienne
Van Nieuwenborgh.
ment in het nieuws wordt
geprojekteerd. Bedankt!»
Antoine mag ook de debata
vond afronden en wij zou
den het nooit beter hebben
gekund: «We moeten terug
naaf het eenvoudige, waar
om het zo moeilijk maken?
Het karnavalfeest moet zoals
vroeger de voorbereiding
zijn op de vasten. Maar die
praal gaat er vanzelf wel af
door de krisis...»
Nagels met koppen. De mas
sa schijnt echter nog niet te
beseffen, dat ze de wel
vaartskraantjes, die in de
zestiger jaren zo zorgeloos
werden opengedraaid door
op winst beluste producen
ten van massa-kitsch en
kwatsj en overbodigheden,
nu zoetjesaan zelf moet
dichtdraaien. Nu zitten we
met de gebakken peren en
mogen we een stuk van onze
armoe inleveren.
De mastodonten van mor
gen zullen wel weer ver
schrompelen tot armtierige
karretjes, de glans van het
satijn zal weldra verbleken,
'e klatergouden gevel zal
niet tegen ingegaan
worden?
Antoine doet al een tijdje het
centrum niet meer aan en
zoekt het vertier erbuiten.
Kamiel meent dat zelfs een
geplande boycot niet helpt,
omdat men er gewoon niets
zou van voelen. Onze straat
karnaval wordt gecentrali
seerd, de omloop bewust
beperkt om te verrfiijden dat
er straten zouden tussen lig
gen zonder enige ambiance.
Wij trekken daaruit ons be
sluit, dat het centrum zijn
prijzen zelf mag blijven be
palen, dat ze in ruil daarvoor
een half glas bier presente
ren in een niet altijd zo erg
proper glas...
Wij hadden nog andere be
sluiten getrokken uit onze
maandenlange tocht door
heen het Aalsters karnaval-
leven, nadat we moeizaam
de situatie hadden gepeild
en met veel moeite ontleed,
doch een kollega is ons in
«Editoriaal» al voor
geweest!
Enfin, dus trachten wij hier
uit dit debat enkele interes
sante gegevens te puren, die
de Aalsterse karnavalvierder
anno 1981 misschien nuttig
kunnen zijn.
Veel lust om het verdere kar-
navalgebeuren kritisch te
Losse ideeën
Uit de zaal borrelen enkele
opmerkingen op, die het no
teren waard zijn:
Piet Louies: «Die baanaffi
ches overal in het land, zijn
die er om de Aalstenaar aan
de kust en in de Ardennen
aan te herinneren, dat er met
karnaval iets te doen is in
Aalst?»
Frans Wauters: «We beleven
een hoogkonjunktuur: kar
naval wordt gebruikt als te-
ma voor alles wat in Aalst
wordt georganiseerd, het
uiteindelijk crescendo wordt
er danig door afgezwakt».
Antoine Van der Heyden: «In
Holland waren we vedetten
geweest. Kijk ook eens naar
de Duitse televisiezenders
ARD en ZDF: zij maken op
blijven volgen hebben we namen van de karnavalstoe-
niet, hoewel wij met hart en
ziel aan Aalst en aan Vaste-
lauvend verknocht zijn en
wij dit hele volkse drama
intens hebben meegeleefd.
ten in Mainz, Düsseldorf en
Köln, maken een montage
van het beste wat er te zien
is geweest en schotelen dit
kleur aan de verrukte TV-
Want een menselijk drama is kijkers voor. De BRT volstaat
het, een drama van ver- met wat stuntelig recht-
scheurdheid, terwijl ieder- streeks opnamewerk, waar
een in feite hetzelfde ver- van dan 's avonds een frag-
Vervolg van pag. 1
hetzij van een prentje, en
dezelfde kalkoen alleen ken
nen in zijn blootje, knappend
bruin gebakken op een berg
van patatjes. Kinderogen die
oplichten bij het zien van het
frele reegeitje. Hun fantasie
zit dan al bij Bambi en ze
beleven nog eens een
sprookje. Of dat van de wolf
en zijn geitjes, en die bende
dwerggeitjes van het park
beantwoordt dan volledig
aan hun verbeelding. Ze be
leven er hun sprookjes in 't
echt En tussen al dit mek
kerend gedoe, een trotse
pauw die, zich bewust van
zijn keizerlijke waardigheid,
hoogmoedig en fier de
staart openspreidt in onge
kende kleurenpracht. Hij is
de heer en meester van zijn
gevederde onderdanen. Een
brutale aap moest op wrede
en kil-gevoelloze wijze dit
quasi perfekte beeld van rust
verstoren. Eerst dacht men
ook aan een of andere hon
gerige straathond met roof
dierencapaciteiten. Maar
over de schutting kan derge
lijke hond niet geraken, laat
staan dat ie er eerst zijn
slachtoffer naar de andere
wereld - de pauwenhemel -
helpt, zijn kadaver dan zwie
rig over deze hoge schutting
deponeert. Dit nadien van
zijn pronkstaart ontdoet om
deze laatste netjes op het
belt achter te laten. Onmo-
het krakend begeven... maar
wees gerust, er zal weer ge
lachen worden, want het
gouden juk, dat opgehouden
werd door leningen, krediet
en hipotheken, die ondraag
lijke schuldenlast zal van ons
afvallen en we zullen weer
mensen zijn, arm, maar ge
lukkig...
Een toemaatje...
Vroeger placht Marc Galle in
zijn radiopraatje met toe
maatjes te zwaaien.
Daar werd maandag niet van
afgeweken: William Here
man bedacht Johan Anthie
rens met een geschenk, een
levende fezant, die heel even
de vrijheid verkoos, doch
snel weer in de kartonnen
doos belandde. Tiperend
voor ons huidig demokra-
tisch stelsel...
Tenslotte bracht het Corum
een vijfdelig ekstraatje, een
gevarieerd nagerecht: 't
Derp van Deiremonne», «De
leste Voil Jeanette» erg
aktueel «De keininklekke
pot» ongecensureerd!
«De Doktoers» en tenslotte
Odilon Mortiers's voor iede
re Aalstenaar aangrijpend"
«Men ieneg Olsjt».
In de trouwzaal durfden
niet meezingen, want uit
varing weten wij, dat de ifcht
nen langs onze sentiment
wangen biggelen als wij
toch durven doen.
We hebben het thuis
eens geprobeerd, en
lukte^
Als je over een paar ma
den op vreemde stran*
ligt, in bossen of bergen,
hier vandaan, zing het c jaa
eens. De laatste twee ree "'I
van het refrein zijn dan ,rt£
toepaselijk: !'*e
«En op de vremd'n, Ir"6
schoein da't oeik mag zèr
Voel ek mé bloi omda'k
echten Olsjt'neer ben».
We begrijpen de Aalstena'®P
niet, die van de vaste j! e
vondpauze gebruik ma "et
om hun stad te ontvlucht
Ze moeten ons geen kaa
schrijven vanuit hun m
daine vluchtoorden, wan a^a
zullen ongelezen blij'
liggen...
Cyriel Temmern 11
gelijk uit te voeren, of het
moest de hond van Super
Man geweest zijn met diens
superkracht!
Neen, dus toch een tweepo-
tig vandaal. Je zou er nog in
kunnen komen moest de
drijfveer honger geweest
zijnl Een knagende honger
van dagen her. Maar dan,
dan is er keuze genoeg: een
den bij de vleet, een niet te
schatten snaterende bende
die je her en der voor de
voeten loopt. Of een paar
hennen die er ook in mas-
derzon verdween. Een duo
dwerggeitjes moest er ook al
aan geloven. Een ongekend
aantal barberies vond de
weg naar oven en kookpot
samen met een paar mang-
laaneenden, en dat zijn niet
zo maar ordinaire snateraars
maar uitgelezen siereenden,
zoals ook het koppeltje krie
len die in hun soort kam
pioen waren. Nu ja, knappe
rige «canard l'orange» is
nu eenmaal een schoteltje
waar niemand de neus voor
ophaalt. Intussen gaan de
verdwijningen toch maar
crescendo! Parkwachters lo
pen er nerveus bij. Ze weten
niet meer waar ze het heb
ben. Is het hun schuld?
Waarschijnlijk niet, want er
wordt met reden veronder
steld dat die diefstallen en
vandalenstreken overwe
gend buiten de diensturen
gebeuren. Toch voelen ze
zich ergens nog verantwoor-
bkti
(eds
akt
delijk: het zijn toch hun dfzak
ren, aan hun zorgen toev^g t
trouwd! 't Is godgeklaaible
dat men zo weinig respsrde
kan opbrengen voor andfukti
mans eigendom! De pai pre
van deze story werd daar* zaa
boven aangekocht met I sta
eigen geld van de parkwaohei
ters. Ze telden er het ronalite
sommetje van 3.500 frank hei
voor neer. Foetsjie, weg! Hite
meerdere glorie van w den
Liefhebbers en de bos en
kinderen die zich anda c
rond hun zoo verdring* u's.
zullen het nu een poo tw
zonder deze dieren moet rijf:
stellen. Of een versche de
politietoezicht hier kan ajrdi
verhelpen? Misschien n>rjj
een serie onverwachte gen
niet voorziene kontroles tiing
durende de periode na ken
diensturen van itati
parkwachters? Misschie gee
Mogelijk met een kwalitatgt n
ve verbetering van I ft e
parkwachtersbestand. N egg
mensen die hun kontrolrag
rondes werkelijk uitvoer rr
en geen genoegen nem en,
met daar uren achter en in
snorrend kacheltje zitten veil
dommelen. Zaak is: er mc j||ei
duidelijk iets veranderd w jen
den wil men deze nooit af ijk
tende stroom van onreg jktu
matigheden indijken, h de i
woord is nu aan hen die h nak
enige zeggenschap hebb* ba
Niet alleen het woord: hoj het
lijk ook de daad! itati
R. SCHOLLAE one
Hier liep hij tot donderdag nog te pronken. (Per)
