«'T LAND VAN RIEM»
BOOD BEHOORLIJK VERMAAK MET
«HE, KRIJG IK MIJN ECHTGENOTE TERUG?»
VEEL BIJVAL IN H.R.I.T.O.
«VEUR DE GOEI ZAAK»
hit AÜCkinU
UIiAöillPJI
16 -15.5.1981 - De Voorpost
De tweede produktie van het toneelseizoen 1980-81 niet weten dat het niet zo wordt de sofa omgewis- komt ook langs. Naar het en vlotte regie van dit
werd voor het Koninklijk Zang-, Toneel- en Letter- goed botert tussen Ba- seld voor een tweeper- einde toe krijgt het blijspel een charmant
kundig Gezelschap «'t Land van Riem» een goeie rend en Vera, en zeker soonsbed. En tante Min- dankbare publiek nog blijspel heeft gemaakt.
prestatie. «Hé, krijg ik mijn echtgenote terug», een niet dat beiden op punt nie eist per se dat ze
pretentieloos blijspel bood vermaak van een dege- staan te hertrouwen. samen zoals een model-
Üik peil in de Stadsschouwburg. Maar toch is dit Intussen komt ook Vera kopnel de nacht door-
leutig brokje toneel geen produktie waar je echt Hinderman en haar ver- brengen. Er zit niets an-
wakker van wordt. Maar de zaal liep wel kwasi loofde Freek Ruysman op ders op dan het spel mee
eivol, er werd dankbaar en veelvuldig gelachen en de planken, zodat ver- te spelen: de nacht wordt
de open doekjes waren legio. Voor wie van het genre warring troef is. gevuld met een vermoei-
houdt. terecht. In deze grootse en end heen en weer geloop meegespeeld en het re-
De titel «Hé, krijg ik besluiten ze te scheiden. g^PPig® verwarring vol verrassende wendin- sultaat is er ook naar;
mijn echtgenote terug?» Het doek gaat open wan- wo ,j ^y®man 9en die soms een tikkel- Barend en Vera hebben
zegt al (heel) veel over de neer Dolly (de tweede voorg®steld alsDe Boer, tje naar het burleske nei- het best weer naar hun
komedie dat in de Aal- vrouw van de psychiater) vriend des huizes, en gen. Voor ons persoonlijk zin met hun beiden en
sterse Stadsschouwburg Barend de koffers pakt Dolly als zijn vrouw. Te- iets van het goede te veel alle relatieproblemen
te zien was. om er samen op uit te ^en z*n moe\®n deze of een alte vriendelijke zijn van de baan. Ook het
Het draait allemaal trekken. Tuurlijk komt de |wf° ^oppels bijgevolg toegeving van het lach- tweede koppel, Dolly en
rond een koppeltje, Ba- tante Minnie roet in het z^n tegenover el- grage Aalsterse publiek. Freek, willen samen ver-
rend en Vera Hinderman, eten strooien, want zij ar' attentievol
die niet zo best kunnen komt even langs
opschieten met elkaar, drie dagen.
Na een lange reeks moei- Paniek want tante Min- brengen. (de échte) belt op en zelfs nard-Luc en J.P. Conty is
lijkheden en problemen nie mag in ieder geval In het tweede bedrijf baar echtgenoot De Boer de moeite waard, vooral
door de familiaire, sym-
een (verwacht) happy- De vertolking is dege-
end. Tante Minnie had in lijk maar toch niet homo-
feite vanaf de eerste g^en te noemen. Johnny
ogenblikken al alles door Bosman als darend Hin-
en wist dat het één
groots opgezet spel was.
Toch heeft zij de «farce»
16 mei betekent Topdag in Aalst. Een
programma boordevol aangename aktiviteil
zorgde ervoor dat dit weekend nauwelijks erf
le kulturele aktiviteiten vallen te noteren. -
tjes uitblazen of de Topdag een bez<
brengen...
Nog tot 17 mei in zaal Netwerk, de Ridderstri
28, Aalst: Poolse filmaffiches.
Nog tot 17 mei in het Kultureel Centrum
Affligem: werken van Jan Hutsebaut.
el-
In het derde bedrijf is der door het leven gaan.
voor vnendelijk en zelfs sa- de verwarring pas kom- Eind goed, al goed dus...
men de nacht door- pleet: mevrouw De Boer Dit blijspel van J. Ber-
Soms vriendetijk.. (KDC)
Maar ook agressief. (KDC)
blijspelpatroon: lief
desscènetjes, zenuwach
tig heen- en weergeloop,
en een reeks misverstan
den allerhande, naar een
happy end.
Regisseur Jaak Ver-
helst hielp het geheel
voor het voetlicht, maar
toch zonder dat fijne toe
tsje door dit genre ver
eist. Nochtans kan je met
dit stramien wonderen
doen en amusement
brengen van de bovenste
plank. Jaak Verhelst ech
ter maakte er vaak een
gewone klucht van in
plaats van een fijne ko
medie. Heel de Stads
schouwburg heeft wel
flink gelachen, en dat is
een verdienste. Toch
moeten we zeker onder
strepen dat zijn speelse
patiserende toon die ge
zelligheid uitstraalt. Ook
het tempo is behoorlijk
en in het laatste bedrijf
loopt «Hé, krijg ik mijn
echtgenote terug?» lek-
na' vele Veovikkelingen Persona9es uit krii9 'k mijn echtgenote terug?» (KDC)
volgens het klassieke
derman, de vlotte psy
chiater die heel nuchter
en braaf zijn tegenspe
lers repliek gaf, leverde
een gave prestatie. Hij
kroop volledig in de huid
van de psychiater, die
houdt van vrouwen en
ook meesterlijk overweg
kan met droge ironie.
Ook zijn bewegingen op
het podium waren vlot en
kende figuur op de plan- Tenslotte
ken te zetten, een waar- Freddy Lespire all
devol iets wat we bij de Boer, die te beperkt
rest van de bezetting niet in zijn optreden
onmiddellijk kunnen een waardeoordeel
aanstippen. Toen hij het uit te spreken. Toch
podium opkwam, had hij hij in zijn beste doe
meteen het publiek op leefde zich volledi
zijn handen door zijn vro- zijn rol in als ve
lijke verschijning: bruine waardigde «vriend»,
bottines, lange kousen Dus omdat de helft fan
en een kniebroek. Het- de bezetting ergensn
De leerkrachten van het H.R.I.T.O. (Hoger Rijksin- diploma bezitten, en om- stige maar niet zwaar der, die steeds tracht
stituut voor Technisch Onderwijs) hebben alvast de dat wij allemaal sociale °P de hand liggende naar de pijpen van zijn
galant, dus keurig in de zelfde wanneer hij in zijn teerde rond de
grappige pyjama ak- middelmaat, niet
teerde. overtuigend, kunnen^ 1*
Myriame Bockstael (of niet spreken vcm eei 5
tante Minnie) heeft waar- mogene vertolking.
schijnlijk hard gewerkt Het dekor was
aan deze belangrijke rol. zorgd en schonk eei
akteerde op (iets) lager Zij kweet zich van haar zellige indruk; niet
niveau. Meer dan eens moeilijke taak op een be- laden, maar toch in
kan ze haar tegenspeler wonderenswaardige wij- Hetzelfde voor de b<
Johnny niet snedig van ze, maar miste toch dat ting en het geluid,
repliek zijn. Toch zat er tikkeltje meer présence Als slotkonkluzie:
meer in haar rol als de om haar vertolking dat neelvereniging
duwtje mee te geven, van Riem» nam ons
verf gezet zonder over
drijving.
Mieke Comand in de
rol van Vera Hinderman,
of de zeurende en matte
dame van de psychiater,
jke
roll
recht naar een formida- naar het Land vaa,et
eigenwijze, gierige
ongeduldige Vera.
Adi Van Eeckhoorn bele prestatie. Ze begon Glimlach. Vermaak
nam de rol van Dolly, de zeer sterk te akteren, met er alleszins, maar
vlotte maitresse van de zorg voor heel wat de- een hoogvlieger ncx j w
U:~* 1tails, maar naar het ein- is toch overdreven
Get
psychiater voor haar re
kening. Zij was een pret-
de toe verzwakte haar bezetting was niet s ezi
tei
ondertoon, heerlijk voor
wie wat verder wil kijken
dan naar het voor de
hand liggende...
De lachsalvo's waren
niet uit de lucht want re
viering van 25 jaar H.R.I.T.O. een mooi kleurtje gevallen zijn.
meegegeven. Zij zijn er bewonderenswaardig goed De verontwaardiging
in geslaagd de kwasi volle feestzaal drie dagen scheert pas echt hoge
achtereenvolgens te boeien, want geen sinekure is. toppen wanneer de baas
als leerkracht ga je immers voor je leerlingen onver- op het einde van het to-
mijdelijk door de mand als je op het podium staat te neel «Veur de goei zaak»
klungelen. Geen ahoe-geroep maar naar het einde een nieuwe werkkracht gisseur Brigitte Michiels
een dankbaar applaus van een aandachtig publiek, binnenhaalt, Achmed, of heeft het vertoonde een
dat zijn tevredenheid (en verrassing) niet onder een gastarbeider,
stoelen of banken stak. Auteur van dit brokje
Het stuk is zeer ak- beslist een mouw aan degelijk volksteater is
tueel: het gaat om een passen. Hij begint al met Eddy D'Haese, een jonge
klein fabriekje dat in een Miel te schorsen, omdat Gentenaar die zich sinds
moeilijke krisistijd is ter- deze jongeman enkele enkele jaren aktief bezig-
echtgekomen en alles minuutjes van zijn dag- houdt met zijn teater:
probeert om weerstand taak wilde afsnoepen. G.A.T. (Gents Amateur
te bieden aan een reeks Verontwaardiging bij de Teater). Eddy is geboren
problemen en hindernis- overige werkmakkers, temidden in een wrang
sen zoals werkonzeker- maar daar blijft het ook arbeidersmilieu en dat
heid, afdankingen enzo- bij want... zij willen hun kunnen we duidelijk
voort. werk behouden. 's merken in zijn werken.
We maken kennis met Avonds vraagt de baas Zij handelen immers
enkele fabrieksarbeiders om over te werken, want meestal over gewone
en -arbeidsters met hun de klant is koning. mensen met hun typi-
dagelijkse problemen en Naar het einde toe sche hoedanigheden. De
voorvalletjes. Zij grap- komt de klap op de vuur- kwaliteit van «Veur de
jassen en plagen elkaar pijl: het bedrijfje «Car- goei zaak» is ongetwij-
voortdurend, maar toch tonnerie Du Croix» wordt feld de rake en vrij gron-
heerst er een gespannen een dochteronderne- dige typering van de per
sfeer. Ze willen immers ming, wat pijnlijke ver- sonages, de vlotte en le-
hun werk behouden, ze anderingen teweeg vendige dialogen in een
deinzen terug voor af- brengt. gezwind dialekt en de
danking, vrezen voor uit- Frans wordt op straat humor, de leuke situaties
buiting. Ook de baas van gezet. Hierop komt en leutige voorvalletjes,
het fabriekje (ergens tus- vooral Maurice in op- die de dramatische span-
sen Gent en Aalst) is niet stand en zet de baas ning net op het hoogte-
meer dezelfde. Hij voelt eens goed in zijn hemd. punt afbreken. «Veur de
de druk van andere on- «Jij perst iedereen volle- goei zaak» is dus een
dememingen en wil daar dig leeg, omdat wij geen vrolijk spel met een ern-
En ijsberen maar... (KDC)
dynamische vaart mee
gegeven, waarin de sap
pige woordspelingen en
komische sausjes flit
send over en weer schie
ten, humoristische situa
ties elkaar snel op
volgen.
In deze krachtige regie
van Brigitte Michiels
hebben de akteurs en ak-
trices goede prestaties
geleverd, de kwaliteit
van het stuk waardig.
Toch zal haar regie de
akteursploeg soms wat
te strak om het lijf zitten,
omdat zij kost wat kost
de spanning trachtte op
te voeren.
En ten tweede heeft zij
door een al te realisti
sche aanpak de gelegen
heid laten voorbijgaan
om dit knap stuk op te
tillen naar een grandioos
niveau. Alles bij elkaar
is zij er toch in geslaagd
de bedoeling van de au
teur d.m.v. een een
voudige situatie een he
leboel levensechte (en
prangende) thema's tot
een brok sterke drama
tiek te verwerken, geluk
kig wel ondergedompeld
in een badje vol humor
in werkelijkheid om te
zetten.
Ook de bezetting lever
de behoorlijk werk: al
leen al de gepaste men
sen vinden voor 'n derge
lijke karwei moet al een
hele heksetoer zijn. Wer
ner Beirinckx als arbei
der Gilbert met muts zag
het probleemvolle leven
graag aan de vrolijke
kant.
André Van den Abbee-
le kroop in de huid van
Gerard, een brave ar bei-
wou stoven en zich voor
stelde als de echtgenote
van De Boer.
Luc Noel in de huid
baas te dansen. André
wist een genuanceerde
figuur op de planken te
zetten, een domme, naïe
ve arbeider, ook akteer
de hij vlot en evenwich
tig, zodat hij een gave
prestatie ten beste gaf.
Luc Verlinden als Frans
kon ons wel meer over
tuigen. Deze gebrilde ar
beider met baard bezat
in ieder geval meer po-
diumprésence. Ook toon
de hij meer dan behoor
lijk zijn aftakeling wan
neer hij brutaal afge
dankt werd. Luc De Fey-
ter nam de rol van Mauri
ce voor zijn rekening, en
dit deed hij voortreffelijk.
Blijkbaar was deze
dankbare maar moeilijke
rol voor hem op maat ge
knipt: een blonde jonge
arbeider, die voortdu
rend grapjast en fratsen
uithaalt, maar die ook
ernstig kan zijn. Hij was
immers de revolutionair,
de opstandeling die
spontaan heel wat kri
tiek en verwijten uitte
tegenover hun bedrieglij
ke baas.
Johan Van de Casteele
als direkteur Ducroix
heeft zijn best gedaan al» Miele. de )°n9e arbei-
om zijn personage iets der, die het eerste slacht-
meer mee te geven, meer effer werd. Toch viel het
dan een uiterlijke teke- op dat hij nogal stil sprak
ning maar deed dit te en weinig levendig ak
stroef. Als baas wou hij teerde. Ook zijn ontred-
vriendelijk doen en be- dering wanneer hij gedu-
nadrukte steeds de ka- rende 14 dagen geschorst
meraadschap onder de werd, kwam weinig over-
werknemers. Pas later tuigend over.
zal het publiek inzien dat Dirk Roelandt als de
hij alleen maar zijn werk- gastarbeider was te kort
volk wilde uitknijpen. Hij optreden om een
debiteerde dit allemaal waarde-oordeel uit te
te luid en een tikkeltje te spreken,
nadrukkelijk. Verder is Verder maakte Carine
het ons een raadsel Van Holsbeke als Fanny
waarom hij steeds naar deel uit van de bezetting,
het publiek gericht Z1t was het frisse, vlotte
stond, terwijl hij dialo- en vriendelijke type, fri
seerde met Maurice bij- v001 getekend, dat graag
voorbeeld. eens lachte maar zich
Joris Boman had verder weinig bekom-
slechts een klein rolletje - merci® om het leven op
tige verschijning en ak- aandacht en miste de no- terend, maar toch
teerde gezwind. Nu en dige trefkracht in haar genoeg voor teater
dan een paar slordighe- woorden. Zo kwam de der enige echte i j e
den zoals een slordige dialóog met de dienst- gang al beweei]
artikulatie bijwijlen, meid geforceerd over, en programmabrochure
maar alles bij elkaar ook haar lachbuien wa- tegendeel: «Veel vai
toch een meer dan be- ren gekunsteld.
ze problemen kunni 3j;
hoorlijke prestatie. Zij Myriam De Vleeschau- feite gemakkelijk m,
wist hilariteit in de zaal wer knoopte het schortje wat gevoel voor hi)r
te verwekken toen zij aan en speelde de rol opgelost worden.» e
haar psychiater een peer van Titia, het naïeve De regie brak geen a n
dienstmeisje. Te stereo- ten en verraadde
tiep in haar tussenkom-^ dan enkele doorgest
sten. Ze liep er in sommi- kaarten. Alles bij el n
ge ogenblikken maar een brok behoorlijk
van de zielige Freek voor spek en bonen bij. spanningstoneel,
Ruysman akteerde naar En waarom ze per se zo wie niet houdt vai
ons gevoel iets te toneel- nieuwsgierig en dom spanningen tijdens
matig. Toch wist Luc een moest getekend worden, bekijken ervan,
psychologisch goed gete- blijft ons een raadsel. JQ DE BB
:artohnebie du ctc
Tc
Een klein meningsverschil. (KDC)
IE
volta maar het toe
opnam voor Miel ^ai
Frans, wanneer z 'lc'
rechtvaardig beha 11
werden door
Ducroix.
Wat ons bijzonder
was de vlotheid vi T,
optreden... het gesi"65
in elkaar lopen en
en van de ondersch
situaties en de gez
dialogen. Maar wi
ons niet konden mi
zoenen, dat was d«
«charge» die het
kenmerkte, de
strakke regie, het
nadrukkelijk
zijn, of het te luid
ren van de tekst<
e *"tra druk doen, hi<
boette het stuk «V« ied
goeie zaak» in acn
zinnigheid
het kartonbedrijfje. Zij
was een prettige ver
schijning en akteerde ga
lant. Sigrid Vergouwen
als de oudere Juliette viel
ons wat tegen: als ar
beidster van de oude
stempel wou ze alleen
haar plaats veilig stellen
in het fabriekje en verde
digde deze dan ook met
overtuiging. Verder werd
ze getekend als vrouw
zonder persoonlijkheid of
«kletsen is onze regel».
Tenslotte is er nog Mar
leen De Smet als Magda,
die een sterke indruk na
liet als agressieve, maar
meevoelende
meedenkende
kracht-kollega. Zij was men, maar toch
een moderne meid, die meer
dweepte met John Tra- jQ de j|
few
Als eindkonkluzi hte
leerkrachten van
H.R.I.T.O. mogen
zijn op hun prestat L
hebben Aalst drie hve
na elkaar vrolijk a üël
ment aangeboden i dt.
leutige verpal led
maar ook met een
(je) diepgang. Zij a Je
den vlot zelfs
tijdens de première
stelling de elektl jlJ
uitviel en ze na
soms ogenblikken de
werk- opnieuw moesten
koi
tker
nog
kbt
mp
QOt
