Salvador
Mam in aii a
«In een grote
klub zou ik reeds lang
bewast vergeten zijn»
m
U
3
«Aan Eendracht Aalst
heb ik veel te danken»
over eei
sing werd ik oof
geplaatst met c
lende en lusteloz
«In Aalst wordt je menselijk benadeibl
De stad Aalst ligt er midweeks bij, de oude frivole Zuidamerikaans letten, in Zuid-Amerika
gebouwen rijzen hoog de lucht in. Watertandend levensritme en de Wes- verlangt het publiek
ïchten ze hun moeë daken naar een voorlopig terse beredeneerdheid? meer individuele hoog-
jngnjpbare zon. In dit Aalst balde Louis-Paul Boon Of verliep de overgangs- standjes. Het spel is
zijn krachtige pen, verzamelde vol weemoed zijn periode zonder opzien- daar een afspiegeling
anarchistische dromen en bleef tenslotte wezen- barende problemen? van, traag in de opbouw
toos-levenlTCS dromen bij een half voltooide pagina. vooral het eerste jaar maar een voorlijn die op
Oh Aalst, de stad ligt nog steeds te baden in de stuitten we op vele moei- alle momenten kan ont-
negentiende-eeuwse vergankelijkheid. lijkheden. Ik kon amper ploffen.. Dat gemis aan
In dit Aalst zou je nooit verwachten dat een FraaBt Engels ging be- snelheid moet evenwel
argeloze Brazihaan het hoekje zou omdraaien om ter omdat in mijn vader- gemeten worden aan de
pepers te gaan kopen. En toch. In één der straten in de Angelsaksische temperatuur waarin in
het volle centrum betrekt Salvador Mammana Neto taal zowat de voertaal het Zuiden dient ge-
een flatje samen met zijn vrouw Maria Ines en het worden is, en speeld. Bij dertig graden
achtjarig dochtertje Marcia. Nederlands ging al hele- Celcius moet je je krach-
,,n maal niet. Ik kende hier ten wel doseren. Een Eu-
li ring opdoen. Tevens wil- ^mand ropese ploeg kan in die
J de ik mijn toekomst vei- om eens mee te kletsen... streken veel minder met
lig steüen na de yoetbal- jaar werd atletische krachten
fff fff10, f ,k°n hel. Ik ging wel stude- uitpakken, kijk maar
k™' F i ff o m hontakt ren, Frans !n ekonomie naar de Mundialito waar
k" f°U k°men ff "ff"*' en dankziJ mijn sport Duitsland en Nederland
Sn ?leen 6n TOen kon ik de vriendenkring de grond werden inge-
J t TC mana8eL:T"°°T' stelselmatig uitbreiden boord.
stelde een overtocht over het températuurs- Maar terzake nu. bij
de deur Na de f0" de Plas te waSren, ver8chil speelde wel eens Crossing kreeg ik de rol
Steeds in de frontlinie voor een goaltje vechten is geen simpele opgave, (lp)
ële knoop was ondoor-
hakbaar. Liefst zes mil
joen wilde Crossing uit
een transfer puren en
dat lag iets boven het
kunnen van de haven-
ploeg. Nog enkele ande
re klubs hengelden naar
een kontrakt, maar de
Brusselaars bleven op
hun standpunt staan:
«Zes miljoen en geen sou
minder!». Geen enkele
klub kon, of wilde, met
zo'n som naar Brussel
komen en ik had dus
niet te kiezen. Tot Een
dracht Aalst dan op de
proppen kwam. Die
ploeg wilde wel geen
harde banknoten ontbol
steren, maar kon toch
tot een akkoord komen
met de Brusselaars. En
met een ploeg als Aalst
zat uiteraard al veel
snor. De klub klom van
derde naar tweede natio
nale, was wel niet het
rijkste elftal van de Li
ga, maar wilde zich toch
inspannen om hoger te
mikken.
Je kwam hierheen met
de bedoeling een spette
rende loopbaan te vol
tooien, is tweede klasse
dan niet om het oneer
biedig te zeggen «on
waardig» voor jou? Of til
je daar niet aan?
In het leven moet je
realist blijven en voet
ballen met de shoes die
beschikbaar zijn. Toen
ik hier met een jumbo
neerstreek wilde ik zo
hoog mogelijk mikken.
Het kan best zijn dat ik
in Brazilië alle mogelijk
heden had om door te
stoten. Ik heb echter
voor het buitenland ge
kozen wat een risiko in
hield. In België liet ik
me inschrijven bij Cros
sing. Had ik bij Gent ge
tekend zou het nu mis
schien een totaal andere
situatie voor mij zijn.
Ondertussen weet ik dat
ik me geen illuzies hoef
te maken
transfer n
grote klul
Anderzi
al moeten
kwetsuren
plannetje
Het allere
Aalst verliep
schitterend,
hier bijzonder j
het publiek droc,
de handen. Het 1
of ik me in i
Westerse droom 11
woog, namelijk j
bordenwasser
tenmagn
Als de kans zich voordoet
to's ontwikkelt zich een
gesprek dat start bij het
voetbal en eindigt in
Brazilië.
Een Braziliaan in Bel-
hoe kan dat nou?
Het klinkt misschien
el een beetje gek dat ik
«n echt voetballand de
rug toekeer om in Euro
pa een loopbaan uit te
bouwen, toch is het een
bewuste keuze geweest.
Als negentienjarige
scheen het voetbalsuk-
ses al in dikke porties
voorgesneden te liggen.
Ik kwam toen aan mijn
trekken met Juventus-
Sao Paulo, een topklub
uit eerste nationale. Ik
had het daar best naar
mijn zin, zowel op finan
cieel gebied als op mo
reel vlak voelde ik me
prima in mijn sas. In mij
zit echter een soort
avonturiersduiveltje ge
bakken. Voetballen was
niet mijn enige doel, ik
wou ook wel eens iets
van de wereld zien, erva-
moet je naar doel knallen.
heb ik geen moment
geaarzeld. Welk land het
zou worden, lag evenwel
niet helemaal vast. Italië
viel af omdat daar toen
geen buitenlanders bin
nen mochten, Frankrijk
betaalde minder goed zo
dat alleen België nog
overbleef. Als twintigja
rige verscheen ik dan op
Belgische grond. De taal
leek een hokuspokus-
spelletje, het was koud
en ik stond er een beetje
bedremmeld als een
kleuter bij te kijken. Zo
wel Crossing Schaar
beek als Gantoise wilden
me inlijven, ik koos in
samenspraak met mijn
manager voor Crossing.
Ik kon een Engelse zin
nogal vlot op zijn poten
zetten net als de trai
ner van de Brusselse
ploeg en wat belang
rijker was: Crossing
kwam met «cash» over
tafel.
Er ligt toch wel een
grote leemte tussen het
(lp)
parten. Het kan hier zo
akeüg koud en mistig
zijn, brrrr. Hoewel je dat
allemaal wel gewoon
wordt. Na acht jaar on
onderbroken Europeaan
te zijn, speel je veel mak
kelijker die rol, het
wordt een vanzelfspre
kendheid. Indien ik nu
terug zou gaan naar de
heimat zou ik ook in
spanningen moeten le
veren om de mentaliteit
en de veranderingen die
ginder plaats hadden
over te nemen. In acht
jaar heb ik een stuk Bel
gië zien evolueren, in
Brazilië schijnt die
stroomversnelling nog
ingrijpender te zijn.
Het verschil in de ma
nier van eten, leven,
drinken én denken heeft
ook zijn invloed, en dit is
zeker niet te onderschat
ten, op de manier van
spelen. In België, zoals
in heel Europa, zoeken
de trainers naar allerlei
middeltjes om de tegen
stander het spelen te be-
van spits opgedrongen
zoals dat de bedoeling
was, doch het spelkon-
cept lag helemaal an
ders. Technisch stond ik
op hoog peil, fysisch
diende een en ander bij
geschaafd te worden.
Het eerste seizoen ver
liep toch nog goed en ik
kon verscheidene malen
de netten bol shotten. Na
drie jaar groenwit te
hebben gezien, liet ik de
kousen zakken. De klub
verkeerde allesbehalve
in een riante uitgangs
positie, gezakt van ere
divisie naar derde klas
se, de kas was praktisch
leeg en de sportieve
hoogkonjunktuur leek
definitief voorbij. Wat
kon ik daar nog verrich
ten? De Noordfranse
klub Duinkerke nam
dan een optie van één
jaar op mij en ik was wat
blij te kunnen verhuizen
naar de hoogste Franse
ladder. Na één jaar
moesten die mensen be
slissen, doch de financi-
A
(Over een vijftal jaartjes keren we terug naar Brazilië»
