s ik naar
azilië
ragkeer, ga ik
mijn tuintje
perken,
r van de
ukke stadions
an een
iljoentransfer
■oom ik niet meer»
TVSNGIJSEGEM
De Voorpost - 22.5.1981 - 19
wijl Aalst bol
van ambitie,
par de suppor-
zijn dus. Ik
lier prima stel
let de makkers
opperbest op.
en rose» met
uorden?
ad. Maar je
bloemen ver
roos was maar
b, de blaadjes
de fijnste na-
en de doornen
kleurloos als
aal. Eerst werd
oijn knie ver
pijn was zo
ik weken niet
ballen. Artsen
fa verplicht het
an te ren. Bijna
seizoen hinkte
zetel naar de
versa. Mijn
kreeg grote
ik dacht al
Zo erg had
m. Naar het
het seizoen toe
n toch de gras-
op. De pijn was
maar alsof
bij de zaak be
tte rdij spieren.
ik maan-
et stadion weg.
mijn vrouw en
rerwittigd defi-
koffers vanon-
te halen. Ik
kotsbeu om
dan één dag
in België te büjven. Ik
wilde naar huis en de
hele voetbalstory verge
ten... Ik wou iets anders
doen.
Maar zowel de trainer
als het bestuur namen
me onder de arm en be
zwoeren me op mijn be
sluit terug te komen.
Trainer Heylens heeft
me voortdurend aange
moedigd net als zijn
voorganger en voor
zitter Daeleman Het her-
haaldehjk zijn steun
bhjken. Op geen enkel
moment gaf iemand van
Aalst de indruk van me
af te willen. Want ten
slotte moeten die men
sen hun geld stoppen in
een inaktief speler en
Aalst is duideUjk niet
rijk. En nu komen we
terug bij jouw opmer
king. In een grote klub
zou men Salvador al
lang bewust vergeten
zijn. Ik kan me voorstel
len dat ik naar Brazüië
zou zijn uitgeweken en
dat voetbal ergens een
vaag spoor in mijn be
wustzijn zou gegrift
hebben... Eigenlijk heb
ik aan Aalst heel veel te
danken en daarom ben
ik bijzonder blij er te
spelen. Bij Eendracht
tellen niet alleen de voet
baller én het sukses, de
Eendrachters hebben
ook oog en oor voor de
mens. Dat is een les die
je niet gauw vergeet.
Het ergste leed is nu
geleden. Kan men bewe
ren dat de Aalsterse
nummer tien terug de
oude is?
Als ik speel voel ik
geen pijn meer, da's ge
lukkig voorbij. Toch
voel ik me nog niet hele
maal in mijn nopjes op
het terrein. Had ik me
tijdens de herstelperio
des wat kunnen bedwin
gen dan zouden de let
sels waarschij nlij k veel
vlugger zijn genezen, en
beter ook. Nu speel ik op
amper zestig procent
van mijn kunnen. In het
begin van het seizoen
was ik bang opnieuw
uitgeschakeld te worden
en daarom durfde ik niet
te vechten. Bij elke
tackle veerde ik hoog op
en duels meed ik als de
zwarte pest. Ook moest
ik me integreren in het
gloednieuwe spelkon-
cept. Tot voor mijn
kwetsuren Hep ik op het
terrein als een echte
spits, nu word ik echter
een voorspeler die iets
meer naar het midden
veld leunt. Die opdracht
was bijna vanzelfspre
kend te noemen. Gedu
rende die twee jaar inak-
tiviteit werd mijn snel
heid gekortwiekt en had
de ploeg naar een nieu
we aanvalsformule ge
zocht. Ferrera kwam in
de ploeg, sainen met Lm-
bert, Limpens en Stal-
laert, en noem maar op,
zodat ik me als een nieu
weling voelde die alles
moest herbeginnen. De
techniek had ik niet in
de hospitalen achterge
laten, maar het schortte
me duideHjk aan snel
heid en aan automatis
me. EerHjk, ik ben van
ver moeten terugkomen,
met een moreel dat op
nul stond. Misschien is
het een beetje een zui
derse karaktertrek,
maar ik ben vliegens
vlug het zelfvertrouwen
kwijt. Drie-vier slechte
ballen, een morrend pu
bliek en hop... ik zie het
niet meer zitten. Ik moet
evenwel zeggen dat het
Aalsterse pubHek me al
tijd gesteund heeft in die
donkere dagen. Die
steun heeft me enorm
opgekikkerd en daar
voel ik me honderd pro
cent gelukkig mee...
Misschien heeft Aalst
de oude Salva nog niet
gezien, volgend jaar wil
ik er echter terug staan.
Als een rots in de bran
ding.
Dit jaar zie ik steeds
als een nieuwe inlooppe
riode, daarna moet de
ronde der overtuiging
volgen.
Ondanks het feit dat je
jezelf hoger aanslaat
dan wat je dit jaar hebt
laten zien, sta je toch
maar mooi op de hoogste
ladder der topscorers in
tweede. Zoiets is geen
toeval en pleit toch voor
jouw opportunisme en
trefkracht?
In de ziekenhuizen
werd meer dan één pees
doorgeknipt, mijn doel-
Studeren, de radio beluisteren en televisiekijken: daarmee vul je heel wat van je vrije tijd» <vw)
Als Salva opsringt om te koppen is het oppassen geblazen, (lp)
moet steeds op de loer liggen, (lp)
punteninstinkt hebben
ze me niet kunnen ont
nemen. Dat opportunis
me blijft als een virus in
je Ujf hangen, geen
mens kan je daar van
loskoppelen. Enkel ik
zelf twijfel daar even aan
en dat heeft zijn weer
slag. Soms scoor ik met
de ogen dicht, ik voel
gewoon dat die bal de
kooi zal indraaien... Ik
blaak van vertrouwen op
zo'n momenten. Vaak
gaat het zo goed dat faal
angst je begint te beslui
pen. Vreemd is zoiets. Je
weet dat je het kan en
dan plots volgt een om
mezwaai. Niks lukt nog,
je kan zelfs geen pass
naar je makker geven
die een meter van jou
staat.
Dit seizoen heb ik er
inderdaad veel ingelapt,
dat ik topscorer in de
reeks werd, getuigt van
het feit dat ik nog alle
kwahteiten in mij heb
om van mijn huidig ren
dement een toprende-
ment te bakken.
Mensen die me een
beetje jaloers nastaren
beweren dat ik een pe
nalty-topschutter ben,
dat vind ik echter onzin.
Iemand moet toch de
verantwoordelij kheid
opnemen? Tot dusver
miste ik er ene, op Jet, al
de andere waren prijs.
Ik koncentreer me op
het plein als weinig an
deren en steeds tracht ik
zo goed mogehjk te akte-
ren, hierin word ik ten
voUe ondersteund door
mijn opportunisme.
Doelpuntenjagers heb
ben dat aUemaal. Die
gaan naar een bepaalde
plaats lopen omdat ze
aanvoelen dat de bal
daar terecht zal komen
en dat uitgerekend op
die vierkante meter een
goaltje Hgt te lachen. En
dat willen de mensen
toch zien? Doelpunten
én spektakel. Eén ploeg
die scoort trekt volk, een
andere verUest suppor
ters.
Volgend jaar zullen
we opnieuw een fonke
lende Zuidamerikaan te
zien krijgen met die
fluwelen Ferrera naast
zich. Maar wat als je
voetballoopbaan op haar
eind loopt? BHjft Salva
dor in crisis-België? Of
trek je samen met de vo
gels naar warmere
streken?
Ik ga terug naar mijn
vaderland, zoveel is ze
ker. Wanneer is nog een
en al vraagteken. Ik
hoop hier nog een vijftal
jaren voetbalrozen te
kunnen telen, daarna
zie ik wel. Ik meen dat ik
mijn vrije tijd hier heel
goed heb aangewend. Ik
studeer wat elektronika,
Engels ook en ekono-
mie. Als ik naar het Zui
den fladder zal ik vol
doende bagage hebben
om flink geld te verdie
nen en ik heb nu al een
leuke spaarpot die me
moet toelaten ginder een
huis te bouwen in een
schitterende omgeving.
Zo zal ik me kunnen op
werken tot een gewaar
deerd iemand. Ik ben
rustig van aard, bekijk
een probleem altijd
langs twee kanten en sta
het nooit uit te schreeu
wen. Ik ben een gewone
jongen, green superstar
en dat zal wel zo bUjven,
ook in Brazilië. Ik ben
naar hier gekomen om
bepaalde zaken finan
cieel veilig te stellen. Als
ik mijn valies pak zal ik
vele vrienden missen
die kan je niet kopen
maar ik zal de familie in
Sao Paulo terugvinden.
Mijn kind zal school
kunnen lopen en de ba
sis kunnen leggen van
een veilige toekomst.
En jij?
Ik zal in de tuin wer
ken, ver weg van sup
porterstribunes en wat
ik hier allemaal heb op
gestoken zal ik aanwen
den om een nieuw, res-
pektabel beroep te graan
uitoefenen want voor
wie gestudeerd heeft,
heeft Brazüië nog heel
veel te bieden...
tekst: Paul DE MOOR
foto's: Paul VERBAERE
en LP
«En nu maar hopen dat het nummer 10 wat geluk aanbrengt» (vw)
