Tan der Helst
eed een
litstekende
naraton
Iran de weg
Ztienne
)rd! hij de nieuwe «Monsieur Bordeaux-Paris»?
SAFIF
«Ik dacht reeds maanden stiekem
aan die koers, maar durfde er
met de bazen niet over spreken»
toeid? Ik weet het eigenlijk niet. Veel heb ik
gedaan na Bordeaux-Parijs. Wél een beetje
om na te gaan of ik na die maraton nog
fietsen. Voor de rest was het rusten en
a. Van morgen af ga ik er echter opnieuw
tegenaan.»
ie Van der Helst zit in een knusse zetel,
men. Blijkbaar rustig. Maar lang duurt die
liet: «Wat drinken jullie? Een biertje? Een
Liever koffie? Goed. Maar dan moet je daar
el van verwaohten, Doe ik nooit, koffie
>ffie is lekker.
bij het middag-
ior de start even-
segt Etienne, die
ecf allereerste keer
Bordeaux-Parij s
en> en daar prima
ringen aan over-
Vierde voor een
it.
k egoïstisch fiet-
ïishte ik waar-
K k voor Ferdi
W n
Haute. En die
eede. Maar als
oet niemand je
a wat je te doen
laten hebt: met
Van Springel
F ir de topfavoriet
pelotonnetje rit-
DjJle troef moest op
ler rooid.»
ïn I oe Van der Helst
aar belofte. Eén van
de re amateurs van
^P^eratie: «Intussen
3or waar ik sta.
De' dette. Geen kop-
e, i de ploeg. Want
lil dat anderen je
ivoorwaardelij ke
«zeggen, moetje
pakweg dertig
sterker te zijn
kollega's. Je
ovenop een zwa-
verantwoorde-
Veronderstel
het als kopman
ir maakt: dan be
jel de «vrienden» je
711 beetje terecht,
zelfs een su-
c niet voorspel-
hij topprestaties
op bestelling kan afle
veren.
Niet gepland
Een beetje tegen de
planning in werd Etien
ne Van der Helst aange
zocht om deel te nemen
aan de 78ste Bordeaux-
Parijs. André Dierickx
moest noodgedwongen
verstek laten gaan en
toen werd de Wanzele-
naar gepolst om zich in
het avontuur te storten.
«Een avontuur? Dat
mag je zeggen. Je weet
niet waar je voor staat.
Blijf je 600 kilometer
overeind? Fietsen de
konkurrenten je niet op
een beschamende ach
terstand? Ben je nadien
niet voor weken en
maanden 'gekraakt'? Al
lemaal vragen waarop je
pas achteraf een ant
woord krijgt.»
Een goeie tien dagen
vooraleer in Bordeaux
onder de pletsende re
gen de 8tartvlag naar be
neden góng-, wist Etien
ne dat hij meemocht.
Veel tijd voor gespeciali-
zeerde trainingen bleef
er niet: «Ik weet niet of
dat een voordeel of een
nadeel mag genoemd.
Als je er maanden op
voorhand mee bezig
bent, is het niet onmoge
lijk dat je kapot van de
zenuwen aan de start
komt. Alhoewel: ik
maak me zelden onno
dig druk over iets. Het
mag gezegd worden dat
de andere deelnemers
reeds aan het rekupere-
ren waren van de trai
ningen, toen ik nog met
de voorbereiding moest
beginnen. De langste oe
fenrace bedroeg 300 ki
lometer. Je ziet dat het
volstond om er wat van
terecht te brengen. Ik
ben er evenwel van over
tuigd dat ik, mits er
maanden naartoe te le
ven, beter kan dan wat
ik afgelopen weekeinde
toonde.»
Een oude
droom
«Ik was met die Bor
deaux-Parijs reeds lang
stiekem bezig. Graag
zou ik daar reeds vorig
jaar naartoe zijn ge
gaan. Maar ik durfde
daar niet ronduit met de
bazen over praten. Als je
zélf je diensten aanbiedt
en je brengt er nadien
niets van terecht, sta je
erbij voor piet snot. Al
kwam die selektie onver
wacht, toch moet ik grif
bekennen dat het met
mijn volle goesting was.
Ik voelde me kiplekker,
vond dat de konditie niet
slecht was en was vast
besloten het onderste uit
de kan te halen. Vanzelf
sprekend hield ik er re
kening mee dat ik in
dienst van Herman Van
Springel moest rijden en
dat was slechts logisch:
«Monsieur Bordeaux-
Paris» startte als de top
favoriet en het was mijn
vanzelfsprekende op
dracht de «ouwe taaie»
bij te staan.»
«Hoe zo'n Bordeaux-
Parijs verloopt? Donder
dag arriveerden we in de
buurt van Bordeaux. De
"bazen' hadden een uit
stekend hotel gezocht.
Het zal een frankske ge
kost hebben. We werden
er prima verzorgd. Zelfs
verwend. Er viel niets op
af te keuren. Herman en
ik hebben wat getraind,
de fietsen getest, gege
ten, geslapen. We leef
den ontspannen en toch
gekoncentreerd naar die
maraton toe, als je be
grijpt wat ik bedoel.
«Ik dacht stiekem aan Bordeaux-Parijs, doch durfde er niet over te praten met de bazen», (c)
bazen als mezelf om te
doen. Heimelijk hoopte
ik nog derde te worden.
Als niet bergop moest
gespurt worden, ge
beurt dat ook. Maar
kom: ik was niet onte
vreden over mijn eerste
Bordeaux-Parijs en weet
nu dat ik zo'n opdracht
«Even testen of ik nog per fiets kan rijden.» (c)
•eau [een goed kontrakt krijgt, is het beter ermee te stoppen.» c
Vrijdagmiddag kroop ik
na de lunch het bed in.
Een paar slaappillen ge
slikt en rond halfzeven
's avonds werd ik wak
ker. Opnieuw aan tafel.
Weer in bed. Rond half
twee 's morgens stonden
we klaar om de bijna 600
kilometer lange tocht
aan te vatten.
Er viel een miezerige
regen. Niemand vond
dat leuk. Iedereen trok
plastieken manteltjes en
beenbeschermers aan.
Na een kwartiertje fiet
sen moesten de renners
weer van de fiets voor
wat de «officiële start»
kon genoemd.
Die nachtelijke tocht
langs onverlichte wegen
had iets spookachtigs.
Vooral dan omdat lange
schaduwen van fietsen
de mannen zich op het
wegdek aftekenden on
der de schijnwerpers
van de volgwagens.
Publiek langs de weg?
Hier en daar een «bezete
ne» die er zijn nachtrust
voor opofferde. Ik heb er
zelfs in pyjama zien
staan onder een para
pluutje. Veel tijd om
naar links of rechts te
kijken had je niet, in het"
donker was het steeds
uitkijken om niet tegen
elkaar te botsen of van
de weg te geraken. In
Ruffec, na 150 km., was
het even uitblazen. Nou
ja, uitblazen. Je kreeg
twintig minuten. We
stapten een bouwvallig
schooltje binnen en
vooraleer je langs een
trapje de eerste verdie
ping bereikte, had je
nog een kwartiertje om
naar het toilet te gaan en
andere kleren aan te
trekken. Daarna reden
we nog zeventig kilome
ter en in Poitiers, dat we
rond negen uur 's mor
gens bereikten, werden
we door de gangmakers
opgewacht.
Etienne Van der Helst
reed vroeger nog achter
derny's. Hij betwistte
zelfs het nationaal kam
pioenschap voor ama
teurs op de piste in Ant
werpen. Hij werd er
evenwel «geflikt». Paul
Clinckart, een jongen
uit de buurt en destijds
een superbelofte, moest
in de trikolore trui en
daar zorgden de gang
makers wel voor. Etien
ne is die «gemiste kans»
waarschijnlijk reeds
lang vergeten, want hij
rept er met geen woord
over. Wat voorbij is,
komt nooit terug.
Ieder
zijn wagen
Er waren 18 deelne
mers aan Bordeaux-Pa
rijs. Iedere renner had
zijn eigen wagen waar
op hij tot in Poiiers op
elk ogenblik een beroep
kon doen. Eenmaal in
het spoor van de derny's
waren nog vijf bevoorra-
dingsposten voorzien.
Daar kon je dan wat eten
mee8prokkelen. «Eten?
Ja, zo mag je het noe
men. Geen chateau
briand met béarnaise of
een geflambeerde steak
met aardappelnootjes.
Wél pap: eten en drin
ken, maar we werden er
niet slechter van.»
Kunnen ploegmaats
ook in de derbyrace een
taktisch spelletje
«Absoluut. Je ziet 'ie
mand' aankomen en wat
doe je? Je gaat links of
rechts van de weg rij
den, naargelang van de
windrichting. Zo ben jij
zelf beschut en moet de
andere «in de wind»,
want al zit je achter de
brede rug van je gang
maker, alles 'opvangen'
gaat trouwens niet.
Wanneer je ploegmaat
er op zijn eentje vandoor
is, kun je vooraan het
tempo een beetje druk
ken, dat is dan allemaal
sekondenwinst voor je
eigen kopman.»
De laatste 80 kilome
ter was voor Etienne
Van der Helst het vet
van de soep. Niet dat hij
steendood op de fiets zat.
Nee: hij kreeg wat last
met de knie die een twee
tal jaren geleden ontsto
ken was. Ferdi Van den
Haute is slechts op een
tiental kilometer van het
spandoek in Fontenay
sur Bois van ons wegge
gaan. Doch op dat ogen
blik was het reeds beke
ken. Herman Van Sprin
gel kon toen niet meer
geklopt worden en daar
was het zowel de Safir-
Wordt Etienne Van
der Helst na het afhaken
van Van Springel de
nieuwe «Monieur Bor
deaux-Paris»?
«Zo ver staan we nog
niet. Je mag je zo lekker
voelen als enigszins
kan, toch is het mense
lijk gestel een wonder op
zichzelf: op voorhand
zeggen dat je een top
prestatie zal weggeven,
is waanzinnig. Het
kleinste detail kan alle
plannen in de war stu
ren. Wél zal ik niet neen
zeggen wanneer ik op
nieuw de kans krijg deel
te nemen. Ik meen dat
die wedstrijd me ligt.
Veel hangt in zo'n mara
ton van je eigen presta
ties af, maar je kan ook
niet naast de konkur-
rentie kijken.»
Volgend
seizoen
We lazen in een of an
dere krant dat Etienne
Van der Helst in 1982
naar Bordeaux-Parijs
wil terugkeren op voor
waarde dat hij nog...
renner is, want dat hij
niet van plan is voor een
hongerloon prof te
blijven.
«Zo scherp heb ik het
niet gesteld. Nooit heb
ik het woord "honger
loon' over de lippen laten
komen. Wél heb ik voor
mezelf uitgemaakt dat
ik niet bij de groep mar
ginalen in het peloton
wil verzeilen. Ik verdien
mijn boterham, en ik
maak me sterk dat tien
tallen beroepsrenners
een lager maandloon op
strijken dan ik. Maar de
dag dat ik her of der een
kontraktje moet onder
tekenen dat "beneden de
prijs' is, kap ik er onver
biddelijk mee. Ik heb
vrouw en kind, moet een
huis afbetalen en als
renner heb je kosten die
een andere werknemer
naast rich kan leggen.
Het dient lonend te rijn*
anders zoek je een ande
re bestaanszekerheid.»
Etienne Van der Helst
zegt van zichzelf dat hij
geen vedette is. De top is
smal: «Als een groep
renners door een dorp
lijdt, hoor je door het
publiek de namen van de
«stars» schreeuwen: heb
je De Vlaeminck gezien?
Kijk: daar is Van Sprin
gel! Daar Jan Raas... en
noem maar-op. We we
ten wie populair is en
wie de onbekende figu
ranten. Vandaar......
Montargis
De uitstekende presta
tie in B-P heeft Etienne
Van der Helst een kon
trakt opgeleverd voor
een 'herkansing' op de
wielerbaan van Montar
gis. «Vijf uren in de wa
gen. Maar het loont de
moeite. Wél heb ik wat
moeten sleutelen aan de
pistefietsen, want rond
toeren op het ovaal is
totaal anders dan over
de klimmende en dalen
de wegen tussen Bor
deaux en Parijs dob
beren.
Het verdere program
ma? «De Ronde van
Zwitserland is daar ze-
ker bij. Winnen? Nee, ik
ben geen klimmer, al is
het allemaal een kwestie
van konditie. Ik maak
me geen illuries: nooit
zal ik met een Van Impe
de top van een col berei
ken. Je hébt het, of je
hebt het niet. De Ronde
van Vlaanderen bijvoor
beeld mag geen 'vlakke
rit' genoemd worden. Je
moet er over verscheide
ne heuvels en die verteer
ik. Doch het verschil
tussen de "bergen' van de
Vlaamse Ardennen en
de hoge pieken in
Frankrijk, Italië en
Zwitserland is groot.»
Werken
Wat als Etienne Van
der Helst op een goeie
dag de fiets aan de wil
gen hangt?
«De situatie is duide
lijk. Er is een enorme
kloof tussen de financi
ële inkomsten van een
vedette en een prof die
niet aan de top staat.
Laatstgenoemde ver
dient zijn broodje, maar
rijk wordt hij er niet
van. Ik heb trouwens de
indruk dat voetballers
veel beter worden ver
goed dan renners, maar
je hebt een keuze ge
maakt en daar moet je
nadien niet over zani
ken. Als ik morgen stop
met koersen, kijk ik on
middellijk naar een job
uit. Maar ik hoop dat dit
de eerste jaren niet moet
gebeuren. Ik heb een di
ploma A2 boekhouden,
doch wat ik destijds op
school leerde, is intus
sen reeds vervaagd. Het
zal vanzelfsprekend een
enorme aanpassing ver
gen om als jan en alle
man in het leven te stap
pen. Maar dat heb ik er
voor over. Als renner
heb je leren vechten om u
iets te bereiken. Je moet
de lijn doortrekken.»
reportage:
Marcel
Van Hauwermeiren
foto's:
Cesar
Van der Biest
