Dirk Van der Putten
KAV Dendermonde
Petrus Van Royen: bijna 30 jaar lang scheidsrechter
In een flits
Als het weer meezit, trek ik vaak de tuin in.» (dw)
was een witte merel on^.er
32 - 5.6.1981 - De Voorpost
De zaak Pfaff
Een zaterdagmiddag. De zon prikt af en toe schuchter doorheen een
wolkenlucht. Zon en schaduw over Temse dus. Ik laat het geraas en
het gedaver van de auto's op de Krijgsbaan achter me en stap de
gezellige woning van Petrus Van Royen binnen.
Petrus (69), je mag ook Stien zeggen, was 27 jaar lang scheidsrech
ter. Hij leidde verschillende matchen met een internationaal karakter.
Mét een paar jaar als speler én een lange loopbaan als scheidsrechter,
was Petrus maar liefst drie decennia lang aktief op onze voetbalvel
den. In zijn huis heeft dan ook veel met z'n geliefkoosde sport te
maken. Foto's, een mooie karikatuur van de gewezen referee, een
uitpuilende trofeeënkast, dit alles behoort tot de stille getuigen van
een unieke sportieve loopbaan.
Een gemoedelijk man, ronduit over een sport, gehouden. Langs het ar-
die Petrus Van Royen. die hem gedurende zove- bitreren vroeger en nu,
Hij praat rustig, maar le jaren in de ban heeft de verruwing in het
vallen juist, raakt de
kritiek die het publiek
spuit dikwijls kant noch
wal.»
Petrus Van Royen
mocht beslist een witte
merel onder de nationale
scheidsrechters ge
noemd worden. Hij was
immers de enige ééntali-
ge. Ik citeer een kran
tenartikel anno 1960:
«Het blijkt dat Van
Royen niet voldoende de
Franse taal machtig is
om alle wedstrijden in
de topklasse te leiden.
als eerste bij om de kar
tonnetjes in te voeren.
Volgend seizoen zullen
ook bij ons de kaarten
zijn afgevoerd. De me
ningen omtrent het af
schaffen lopen uiteraard
nogal uiteen.
Vóór de kaarten hun
weg naar het voetbalveld
gevonden hadden, kreeg
een speler die zwaar
in de fout ging een
openbare verwittiging
en z'n naam ging in het
boekje. Gebeurde dit een
tweede keer, dan diende
hij het veld te verlaten.
Nochtans kon je aan be
paalde situaties een
mouw passen. Je kon
bijvoorbeeld tijdens de
rust na een gesprek
met de bewuste speler
zo'n openbare verwitti
ging teniet doen. Mét
kaarten ligt het natuur
lijk anders. Eens een
kaart getrokken, kim je
niet meer op je stappen
terugkeren. Bovendien
is de vraag, wat moet
een speler die r eds
een gele kaart te lien
kreeg uithalen om
van het veld te worden
gestuurd? Welke crite
ria moeten hierbij wor
den gehanteerd? Ak
koord, je kan stellen dat
bij de openbare verwitti
gingen dit probleem
zich ook opwerpt. Toch
vind ik en dat is m'n
persoonlijke mening
dat je soepeler kan wer
ken zonder dan mét
kaarten.
(dw)
Petrus Van Royen
heeft de sport nooit los
gelaten. Na zijn loop
baan als scheidsrechter
zetelde hij in meerdere
sportieve organisaties.
Thans is hij nog lid van
de Sportraad in Temse.
Petrus verklapt me
ook dat hij graag wel een paar u
tuiniert. Achter zijn wo- intrekt. En
ning, in de uitgestrekte hij!
tuin, heeft hij overigens
plaats en gelegenheid te
over om z'n hobby ten Renaat Vtl<
volle te beleven. Ik heb
zo'n vermoeden dat Pe- Gerard
trus na ons gesprek nog
Petrus Van Royen (midden) als scheidsrechter bij een kompetitiematch in het seizoen 1907-'58. (archief)
l Reeds verscheidene jaren was Petrus Van
Royen vaste grensrechter bij de F.C. Temsica.
Omdat er een grote vraag was naar scheids
rechters in de provincie Oost-Vlaanderen, be
sloot hij, voor deze funktie, een kursus te gaan
vólgen. Met sukses overigens, na een geslaagd
eindexamen (in 1935) werd hij benoemd.
Zijn opgang in de arbitrage verliep evenwel
traag en was dus weinig bemoedigend. Tot
1938 floot hij enkel wedstrijden bij de kadet-
ten. Van dan af mocht hij belangrijkere
matchen fluiten. In 1939 zou hij door een
komiteelid worden opgemerkt. Pas jaren later
(in het seizoen 1947-1948) werd hem de kans
geboden in de hogere afdelingen wedstrijden
te gaan leiden. Hij arbitreerde vier matchen
die hem de poort ontsloten naar tweede afde
ling.
Toen hem tijdens het seizoen 1957-'58 werd
aangeboden in eerste nationale te debuteren,
greep hij die kans met beide handen. Hij wist
3 n één match zoveel te bewijzen dat zijn opna-
3 .ae in 's lands hoogste afdeling meteen verze-
xcerd was. Van Royen was niet alleen vaste
referee in ere-afdeling, ook leidde de Temse-
naar verscheidene wedstrijden met een inter
nationaal karakter.
Een overzicht: seizoen 1950-'51: België-Ne-
derland (junioren); 1951-'52: grensrechter
voor Rode Duivels-Zwaluwen; 1956-'57: Bel
gië-Argentinië (juniorentornooi); 1958-'59:
j Beerschot-Duisburg; West Ham United-Torpe-
i do Moskou, grensrechter bij België B-Frank-
rijk B, Nederland-Schotland en Je unease
Esch-Stade Reims; 1960-'61: grensrechter bij
Karl Marxstadt-Rapid Wien, Nederland B-Bel-
gië B, Hamburg-Barcelona, Odenae-Real Mad
rid en Sheffield Wednesday-AS Roma. Bij het
einde van het voetbalseizoen 1961-'62 diende
Petrus Van Royen zich uit de (aktieve) sport be
weging terug te trekken. De leeftijdsgrens
noodzaakte hem een punt te zetten achter een
méér dan verdienstelijke loopbaan als scheids
rechter. Niet zonder een passend slot evenwel,
want het Komitee der XV» wees hem (in
1962) aan als laureaat voor de «Prijs der
Sport inspanning». Daarmee sloten zij zich aan
hij de vele sympatiebetuigingen die Petrus
IVan Royen reeds in diverse middens te beurt
waren gevallen.
R.V.
voetbal, de bevoegdheid
van een scheidsrechter
ook, rode en gele kaar
ten, voert het gesprek
ons naar een onderwerp
dat je dezer dagen (toch
nog) moeilijk kan ver
mijden: de zaak Pfaff.
Alles bij mekaar een
openhartige babbel, met
een man die weet waar
over hij het heeft, als hij
over voetbal praat.
Vroeger
en nu
Bij het begin van het
gesprek stopt Petrus
Van Royen me een vijf
tal oude, vergeelde
kran te knipsels in de
hand. Titels als «Lof
voor scheidsrechter Van
Royen» prijken daarop.
Het moet gezegd dat
persmensen nochtans
niet vaak een «flui te-
nier» lof toezwaaien en
ook vroeger was dit het
geval. Was Petrus dan
zo'n uitzonderlijk goed
kampleider?
«Ik was een strenge
scheidsrechter, maar
een mét een hart. Er was
in mijn tijd veel meer
kontakt tussen referee
en spelers. Het ging er
vriendschappelijker aan
toe. Ik schrok er overi
gens niet voor terug een
verkeerd genomen be
slissing te herroepen.»
Een referee, dat is be
kend, krijgt nogal wat
kritiek te slikken tijdens
een match. «Veelal komt
die van onbevoegden,»
meent Van Royen, «er
komt geen enkele sup
porter voor de scheids
rechter, da's duidelijk.
Hoewel in sommige ge-
Dit kan beslist jammer
heten, want deze
scheidsrechter laat al
leszins een gunstige in
druk na.
«Ik kende geen jota
Frans. Maar het is ook
niet zo, dat men bij een
wedstrijd uitgebreide
gesprekken dient te voe
ren met de spelers. Ge
baren zeggen meestal
voldoende.
Dat het ééntalig zijn
inderdaad geen hinder
paal betekende voor de
geboren en getogen
Temsenaar, illustreert
het lijstje van de inter
nationale wedstrijden
die hij mocht leiden.
Voetbal is immer po
pulair, hoewel harder,
ruwer geworden. Het
gaat Van Royen soms
wel wat té ver. «Heb je
laatst RWDM-Ander-
lecht gezien? Onvoor
stelbaar. Zoiets kun je
toch geen voetbal'*meer
noemen. Twee klasse rij
ke ploegen die zo'n
schoppartij opvoeren.
Vroeger zouden bij zulk
een wanvertoning min,
stens drie, vier spelers
hebben kunnen opstap
pen. Daar waren wij
strenger in. Dat zulk
een anti-voetbalmatch in
deze tijd zomaar kan is
onbeschrijfelijk jam
mer. Het is een uitzon
dering, dat wel. Geluk
kig maar!».
Rode en gele
kaarten
In Groot-Brittannië
waren de (rode en gele)
kaarten het voorbije sei
zoen al «out». Men was
er ginder indertijd ook
Als je met een gewe
zen scheidsrechter praat
kan je er moeilijk om
heen. De zaak Pfaff, die
nu het seizoen afgelopen
is, definitief achter ons
ligt, heeft hij natuurlijk
op de voet gevolgd. «Een
vervolgverhaal was het
in feite. De pers besteed
de er enorm veel aan
dacht aan. Een beetje
jammer, als jé weet hoe
het geval Leo De Smedt
niet of nauwelijks de
kranten haalde. Het
gaat daarbij toch ook om
een profspeler.
Wat nu de zaak Pfaff
zelf aangaat, ik ken
Jean-Marie erg goedi. De
Beverse doelman stond
al een paar matchen vrij
onzeker te keepen. Te
gen Cyprus onder meer.
Vroeger kon je aan bepaalde situaties een mouw passen.» (dw)
toen hij een paar flaters IflOKT
beging die we beslist vajn
hem niet gewoon zijn.
Volgens mij stond hij in
de bewuste match tegen
Lokeren nogal nerveus
in het veld. Komt daarbij Dirk Van der Putten, dan zijn streng trekken voor
dat het tweede doelpunt een produkt van Vierde op het «groene gras», centen
van Lokeren waar- Provincialer SK Wiche- schakelde nadien over van
schijnlijk uit buitenspel- len, voetbalt volgend sei- op de arbitrage en pro- toegewijde
Positie werd gescoord, zoen voor KAV Dender- moveerde naar Eerste ingeschreven.
Jean-Marie Pfaff was monde. Provinciale. Hij liet sch
een ontgoocheld man. Van der Putten is 18, teraf het scheidsrechter- Dirk Van dert^^M
begrijpelijk. heeft de humaniora af, splunje voor wat het atletisch gebow
en blijft voortstuderen, waard was, en maakte een prima teel de
Ik geloof persoonlijk Dat laatste is eigenlijk zich vooral als jeugd- huis en kan vt1 de
niet dat er iets in de zin geen handicap, want de- trainer verdienstelijk, harde en preci mPo
van een tik of een trap 26 j°nge, begaafde voet- Victor Van der Putten schoppen aflev I var
tegen Thirion geweest óaller heeft boeken en was trouwens de basis- Wichelen werd J
is. Wel vind ik dat Pfaff voetbal steeds oordeel- legger van het huidige bero ingezet, ee ,|tjf
onverstandig handelde, kundig gekombineerd. Sportkring Wichelen te taak die hij l |a.
Hij had bij dat scheids- zodat dit ook nu geen dat enkele jaren geleden vervulde. |rd(
rechterstrio niets verlo- bezwaar wordt. uit de as verrees en van f
ren. Als hij gewoon de arir kon eigenlijk het nulpunt moest ver- De transfer 1< jkt
tunnel was ingestapt, weinig anders dan met- trekken. Als zwartwit één seizoen, mi
was er geen vuiltje aan tertijd tegen een balletje vandaag in Vierde Pro- Dendermonde 1
de lucht. De kapitein trappen: pa Victor deed vinciale een hoofdrol een optie op dez J
had reeds z'n plicht ge- destijds ook veel meer vertolkt, dan mag dat van
daan, door de drie de m
hand te schudden.
