Ook voor
Michel Vaarten
gaat de zon
in het Oosten op
dans D'Haese:
«Tunesië was één brok miserie»
Na een toernee in Japan
7.8.1981 - De Voorpost
lans D'Haese is terug van weggeweest. Samen met
mkele andere amateurs uit den lande en een team
ait Joegoslavië, nam hij deel aan de «Ronde van
Tunesië».
«Een dol avontuur», zegt Hans, die zonder schram
men, doch fel vermagerd en een beetje bruiner in
«zijn Lede» neerstreek.
Het is geen onverdeeld sukses geworden. Hans
kwam twee keer armenzwaaiend door de finiqh, en
Filip Wittouck, de andere Oostvlaming uit de
oloeg, deed hem dit na.
"oor de «eindafreke-
ing» kwamen de «Bel-
kes» niet in aanmer
ing; de «officiëlen»
adden er wat op gevon-
en om de «trikoloren»
iitenspel te zetten. Ze
^sloten doodgemoederd
die mannetjes uit het
oorden te schrappen
it de algemene rang-
hikking, omdat ze he-
shutting zouden ge-
echt hebben achter.
;eps.
>rinken
Die diskwalificatie was
en lachertje. We namen
-en paar busjes drank
mee. Maar toen we een
slokje wilden nemen
was het brouwsel zo
lauw dat je het beter kon
weggieten. We deden
een ontdekking: een
bron langs de weg. Daar
vulden we onze «bidon
netjes», dronken een
slok en reden toen weer
het peloton achterna.
Vanzelfsprekend moes
ten we de jeeps van de
volgers voorbijsteken,
maar dat bleek voor de
inheemse wedstrijdlei
ders al ruim voldoende
om ons voor alle klasse
ringen off-side te zetten.
Protesteren had geen
zin: de «officiëlen» had
den daar geen oren
naar. Wél mochten we
blijven meerijden en
naar één of andere etap
pezege dingen. Daar wa
ren we echt niet goed
van: bijna al het te ver
dienen geld ging naar
de «klassementen», de
dagprijzen mocht je ge
woon aalmoezen noe
men».
Organisatorisch stelde
die Ronde van Tunesië
niks voor. Een hutsepot.
«De verantwoordelijken
wisten waarschijnlijk
nauwelijks waar we aan
het eind van een rit zou
den terechtkomen. Soms
kreeg je een schema dat
je liet veronderstellen
dat er 100 kilometers te
fietsen waren, maar ach
teraf bleek dat je daar
minstens 50 kilometer
tjes moest bijtellen. An
dere keren was je stom
verbaasd dat de finish
reeds na een drietal
uurtjes fietsen bereikt
werd».
In de hond gelogeerd
Als een «vreemdeling»
lek reed, dan werd dat
zelden of nooit door «Ra
dio Tour» (hm, hm) ge
meld. Wanneer een Tu
nesiër van de fiets
moest, stond de kara
vaan in rep en roer. De
knaap werd als de blik
sem uit de nood gehol
pen en in een mum van
tijd had die zijn plaatsje
in het peloton weer inge
nomen.
Naast Tunesiërs, Joe-
goslaven en Belgen, na
men ook Marokkanen
en Algerijnen aan die fa
meuze en nog niet in de
internationale kalender
opgenomen tiendaagse
deel. Al die buitenlan
ders waren er blijkbaar
slechts om de bezetting
wat bij te kleuren. De
«thui8renners» werden
langs alle kanten be
voordeeld. Wanneer een
Tunesiër achterop ge
raakte, zag je die op een
bepaald moment weer in
je buurt opdagen: die
werd dan in het zog van
een of andere motorrij
der en langs een kortere
weg weer bijgebracht.
Het logies? «Stel je daar
maar niet te veel van
voor. Geen eersterangs
hotels uit een of andere
mooie folder. Eén brok
miserie. Primitief tot en
met. Voor voeding en
verzorging was het «self
service» in de breedst
mogelijke betekenis van
het woord. Eten? Nou ja:
kreperen zou je niet.
Maar met zo'n honger-
maaltijden bleef je niet
overeind. De derde dag
zaten de meesten er to
taal door en verscheide
ne deelnemers kregen
buikloop. Gelukkig
maar dat we een flinke
voorraad eten uit eigen
land hadden laten aan
rukken of het had mooi
kunnen worden».
Aanpassing
Hans D'Haese en zijn lot
genoten kwamen in een
totaal andere wereld te
recht. De aanpassing
liep niet zo vlot. Opbok
sen tegen de «regiona
len» bleek in die «aan
loop» een bijna onmoge
lijke opdracht. Nadat de
Belgen (Hans en Filip
waren met een ploeg uit
Wallonië als gastren-
ners mee op de Tunesi
sche toer) zich een beetje
aan die speciale omstan
digheden hadden kun
nen wennen, draaide het
plots veel vlotter. Mede
door de onbegrijpelijke
uitsluiting en het feit
dat de bij ons onbekende
Marokkaan Najari een
hele baas bleek, werd het
vechten tegen de bier
kaai. Toch werd het
geen komplete ramp:
twee overwinningen
voor D'Haese en twee
voor Wittouck bewezen
dat de Europeanen niet
als toeristen de trip naar
Afrika hadden gemaakt.
Frans D'Haese heeft een
onvervalst avontuur be
leefd: «Toen ik weer
thuis arriveerde, was
het alsof ik uit een
droom ontwaakte. Ik
was verdomd blij dat het
allemaal achter de rug
lag. En toch. Als je het
op een rijtje zet, ben ik
er niet kwaad om dat ik
er geweest ben. Vooral
omdat ik de levensvoor
waarden van mensen
«uit een andere wereld»
met de onze heb kunnen
vergelijken. Mens toch,
wat zijn wij gelukkige
tappen. Voor niets ter
wereld zou ik met die
«anderen» willen rui
len».
Vlees
Het eerste wat Hans
D'Haese na zijn «blijde
terugkeer» deed, was
een grote lap rundsvlees
in de braadpan gooien.
Het werd een feestmaal,
als je het vergelijkt met
wat «ginds» op tafel
komt.
Intussen was het heel
even bekomen van de
emoties. Lang mijmeren
deed Hans echter niet:
aan de «Ronde van Tu
nesië» deelnemen was
allesbehalve het einde.
Gewoon een toch wat
verbijsterend intermez
zo. Nu wordt het weer
knokken in eigen land.
Nagaan of de konditie
niet wegebde. Keihard
trainen. Koersen ook,
maar dan liefst in wed
strijden die het best bij
zijn kwaliteiten passen.
Vooral op de golvende
wegen in de «Walen-
pays». D'Haese is im
mers eerder een taai ke
reltje die beter aan zijn
trekken komt wanneer
het lastig is, dan in rit
jes rond frietkramen en
ker mistouters V andaar
ook dat hij zijn beste re
sultaten niet in de on
middellijke buurt bijeen-
fietst.
Marcel
Van Hauwermeiren
ATLETIEK
Francois Willems: ou(
Frangois Willems, de Lebbekenaar dlM
5.000 meter regelmatig uitblonk, zit in zii
Een viertal weken geleden ging hij
aktief, als gevolg van een spierverrekw
genezing sleept aan, zodat Willems
wongen verstek moet laten gaan voor|$
van het pisteseizoen. Hij wil de JrwelsulTl
helen en mikt op het veldlopen.
Erwin Van \icunonhi'
kampioen
In Helchtel is Erwin Van NieuwenhoA
dracht Aalst) nationaal junioreskampiom
kamp geworden. Zijn persoonlijk re komt j
punten) evenaarde hij niet. Wel liep, sm
gooide hij 6.931 punten bij mekaar. Het'
Decottignies bleek zijn felste tegenstankorr
een achterstand van 29 punten en was diLin
in het hoogspringen en het verspringen.
Leo Brusselmans:
halve maraton
De Lebbekenaar Leo Brusselmans woi\
Brabantse Gooik een halve maratonM
vrouwen werd het een dubbel suArsesl
atletes van Eendrecht Aalst: Suzy et^
Verheirstraeten finishten respektievi
nummer één en twee. Angela Mertensl*
ke) was derde, Greta Vijlders (Zele) vierói
Muylaert na
disk waiiiika tie
De Vlierzele-atleet Muylaert kreeg na af
de 3.000 meter in Bosvoorde de zege w
zen. Miel Puttemans vyas als eerste i
streep gelopen, doch de Leuvenaam
prompt gediskwalificeerd omdat hij g
diensten van een haas had verzekerd.
reglementair, niet mag.
mst
tht
heeft en de leerlingen diende vorig jaar meer
worden tot in de détails dan 17.OCX).000 fr.! Dit
getraind. De sportscho- jaar zit hij al boven de
len zijn een 'schoolvoor- 8.000.000 fr....
beeld' van professiona- Geen lachertje niet-
lisme. Men wordt echter waar?
tot spurter opgeleid. De De organisatoren heb-
resultaten zijn dan ook den het goed bekeken
verbazingwekkendEn ook. Een volledige wed-
als je Han het amateuris
me van onze profsport
vergelijkt met ginds
Enfin, er is geen verge
lijk mogelijk.»
strijd gaat dus over drie
dagen. Elke dag wordt
door een deelnemer één
reeks afgewerkt. Met
andere woorden: elke
dag rijdt één renner am
is er veel geld met het per 2.000 meter. Per dag
te verdienen? worden 10 reeksen ver
reden en op elke reeks
Door het feit dat de
renners slechts zes
sprinten per maand mo
gen afwerken heeft
iedereen de gelegenheid
geld te pakken. Wie
wint, verdient meestal
een slordige
driehonderdduizend
frank per reeks.
keirin
Worden die renners ge
sponsord en hoe zit dat kan gewed worden.
met die weddingschap
pen? Is bedrog dan geen
koud kunstje?
Bedrog of het vormen
van combines is uitge
sloten. De renners wor
den gedurende een kei
rin wedstrijd, die over
drie dagen gespreid
wordt in een soort qua
rantaine gehouden. Ze
zitten allen in een blok
en ieder heeft zijn ka
mertje. Er staan televi
sie, radio en alle andere
luxueuze spullen ter be
schikking maar de at
leet kan niet afspreken
met buitenstaanders om
een koers te vervalsen.
Daarom dat de eilandbe
woners zo bang zijn om
de grenzen open te stel- 1
len en ook buitenlanders
in de wedstrijd te laten
deelnemen. De organiza-
tie moet helemaal of toch I
grotendeels worden her
zien en zoiets gebeurt
niet op twee dagen tijd.o -
Tenslotte heeft het kei
rin al een dertigjarige
traditie achter de rug.
De Chinezen staan naar
het schijnt te trappelen
om te kunnen meegok-
ken, maar de Japanners
zijn daar vreselijk bang
voor. De Chinese kolonie
heeft naar het schijnt
een nogal vieze reputatie
in de gokwereld.
Voor een 0pj
zoals jij zit er
geld in het lapker
rijzende zon ater
Ga je er ooit bf, ter
Veel zal natje18
hangen van
ners zelf. Als t? en
van het lan5ev0'
draaid worded w<
tenlandse
dan trek ik fj"
heen. Waaromp
kans niet tri111016
vatten? Nu Mme:
financiële
leggen voor i
zou er niet
ven België eenl
te verlaten,
als ik weet g
bak te kunneT
We zijn eveiri
kastelen aan i
wen. Het is i
ver en het
een tijdje veiL
rens Michel V»
rinspurter wol
«Wanneer ook buitenlanders worden i
wordt ik keirinspurter in Japan», (vw)
Even uitblazen tussen twee spurten door (vw)
«Bij ons moet je alles meepikken, ook zesdaagsen». Japanners kunnen zich specializeren in het keirin (vw)
Niet alleen voor de hardrijders op de weg zijn het drukke tijden, ook eens.
voor de pistiers, die zich voornamelijk in de winter onledig trachten te «Keirin is dus een ty-
houden, rekken de klimaksen zich tot diep in de welige lente, pische Japanse aangele
Alvorens op fluwelen sloffen de nationale trui mee te graaien te genheid en is uniek t<
Langerbrugge, trok sprintkoning Michel Vaarten naar het verre noemen. Alleen al in De
Japan. Samen met Patrick Sercu, Jos Fabri (UCI-afgevaardigde en nemarken wordt die
BWB-topman) en de Italiaan Caponcelli, stapte Michel de airbus in, sP°rttalf bedreven naasi
richting Tokio. andere vormen var
«We vertrokken met
bedoeling iets meer te
eten te komen over de
.panse sprintkunst
eirin. Naar verluidt
uden de Japanners er
el oor naar hebben die
edstrijden open te
xeien voor buitenlan-
rs en in Europa zou
en best wel het Keirin
llen toelaten op de we-
t dkampioenschappen
ch zijn de technische
rwikkelingen moeilijk
ontkluwen. Het is een
ij gevaarlijke sport en
er valt veel geld mee te
verdienen zodat de ver
zekering zou moeten
aangepast worden, in
Europa zouden de
sprintvereisten moeten
aangeleerd worden en
wat niet in het minst
valt te onderschatten is
dat de mentaliteit van de
mensen zou moeten wor
den aangepast. Keirin is
iets onbekend hier en ik
vrees dat die vorm van
sprinten in Europa nooit
echt zal aanslaan. Het
zal op een publicitaire
manier moeten ingepast
worden omdat hier geen
traditie bestaat en dat is
niet zo eenvoudig door
te voeren.»
Over Keirin doen hier
honderd en één verhalen
de ronde. Veel mensen
praten er over maar wei
nigen zijn echt op de
hoogte. Nog anderen be
weren dat met die sport
een smak geld te verdie
nen valt maar dat de
sport zelf weinig inhoud
heeft. Doe jij je verhaal
hardracen. In Japan is
het al Keirin wat de klok
slaat, wegwedstrijden
zijn er totaal onbekend
net zoals bijvoorbeeld
dernywedstrijden en zo.
Het opzet van die sport
valt best te vergelijken
met de paardenwedstrij-
den. In principe gaat het
niet zozeer om de sport
op zichzelf, maar wel om
het gokken. Japanners
zijn gek op wedding
schappen en bij het kei
rin worden dan ook
soms fabelachtige som
men ingezet. Keirin zelf
is een soort verlengde
spurt op open wielerba
nen. De renners staan in
een starthokje, zoals de
paarden, en op een afge
sproken ogenblik wor
den de klemmen gelost.
De negen renners, meer
mogen er niet starten,
nestelen zich dan in het
wiel van iemand die op
een bromfiets of zelfs
per fiets de snelheid
langzaam opdrijft. Een
wedstrijd bedraagt on
geveer een 2.000 meter,
waarvan iets minder in
groep wordt gereden.
Daarna kan de spurt alle
kanten uit. Het is voor
iemand die niet met het
keirin vertrouwd is een
geweldig spektakulair
gebeuren. De renners
gebruiken allerlei kne
pen, geoorloofde en niet-
geoorloofde, om in de
beste positie te komen,
en de waarde van elk
sprinter ligt ongeveer
even hoog. Op de eind
streep wordt pas beslist
wie met de pot gaat lo
pen. Vroeger deden zich
zware ongevallen voor
gedurende de wedstrij
den, een paar zelfs met
dodelijke afloop! Nu dra
gen de renners een zwa
re helm die evengoed
door een motorbestuur
der zou kunnen gedra
gen worden. Die helmen
hebben als gevolg dat
zware risiko's uitgeslo
ten zijn.
Ik kan je verzekeren
dat de renners scherp
staan. Ik durf te wedden
heb ik in Japan ge
leerd dat geen enkele
vastelandbewoner een
schijn van kans maakt
tegen die atleten. Die
zijn getraind op de snel
heid als geen ander Een
keirinspurter heeft twee
jaar school achter zich
alvorens hij zich kan
meten met de volwaardi
ge renners. In die school
wordt alles onderwezen
wat met keirin te maken
