an Bogaert:
Knokken voor Fons»
MET VIJF
NAAR HET
WERELD
KAMPIOEN
SCHAP
Jenny
De Smet:
«Beter
dan in Sal
lanches»
Erie De Wilde:
'Volie gas geven
-)irk Heirweg:
der één hoedje met Stan»
Michel Vaarten:
«Optornen tegen het gele gevaar»
De Voorpost - 21.8.1981 - 23
iuw - Si
lerleeuï
"SS? 8tonn van kritiek barstte niet los, toen bekend
1 Baa;Jan Bo?aert °P bet lijstje voor Praag
item ï- Een rechtstaand applaus kregen de vroede
idixveldn evenmin. Sommigen kommentarieerden de
B idder [tie nochtans hoofdschuddend; «Sterke Jan»,
3 2-1, f de revelatie van een toekomstronde, had een
Maria Jte Tour de France achter de rug. Alle dagen
en om er niet uitgebonjoerd te worden. En ten
lp e toch moeten opkramen.
>Dhai5» Bo^aert "St33*" er volk op de been brengen,
ïelddtó werd UnkB er Voor de «Ollandse»
*C Wet Maar broodrijders zich in de
Borsbe ers wisten beter. De gunst van de duizenden
Ouden lenaar kreeg even fans fietsen. En voor Jan
i-2, SK jd om uit te blazen Bogaert de konditie op-
'gem z laama zou hij wel vijzelen: «Of ik nu zeven-
frw* de konditie sleute- de of achtenzestigste
[n de ronde van Ne- eindigde, kan me geen
1 tnd, een rittenkoers barst schelen. Veel be-
Ier hoge cols maar langrijker is, te weten
min een zachtge- dat de motor niet meer
t eitje, konden de sputtert. Hij draait zelfs
rijen opgeladen. geolied. Mijn spurt is
er al had Jan bin- weer vlijmscherp, ik heb
de eigen landsgren- «fond» en vooral zelfver
een en ander ge- trouwen. De Tour is ver-
ld. In Hamme bie- geten.
endïl1)6610 WOn zon" Jan niet als kop-
•laag ,eel P31^011 de spnrt man op avontuur achter
m. in de tweede prijs. En het ijzeren gordijn. Van
Lebbei na3x bet land hem wordt zelfs niet
van Li ie oranjen trok, dof- geëist dat hij de opgeleg-
i had I jj zich op voor een de kilometers rondfietst:
ist ms knallers. hij kent zijn taak.
Baasnert slaagde er in «Knokken voor Fons»,
de bi 01 de aktualiteit te want die man moet be
door I n Eerst 318 tijdrij- schermd en, als het
is het daarna als snelle enigszins kan, ifi goeie
I dat positie naar de finale ge
won. had uitzicht op een loodst. Het gevecht om
ïtte zii tsje in de eerste tien. de regenboogtrui moet
op de op die zevende De Wolf dan maar in zijn
alopan kon hij zich niet voordeel pogen te be-
Tlhaven. In de chro- slechten. Een klasbak
S' ni P61- team vee&den van De Wolfs kaliber
Me 'oetboy8 en de Dafs kan altijd nog wat meer
fel bf *lred Bruyne de dan het dooraneeman-
thuj aan met hun kon- netje,
oeipui enten. Vandaar... Jan Bogaert? Een werk-
innen >rof uit Temse tilt paard. Een kerel die, in
R. w< zwaar aan het «klas- de schaduw van de su-
jrinni int», alhoewel hij perstars wellicht, de ra-
ueree ummer dertien toch ce om de wereldtitel in
irkon Bel£ i8' ^b- een beslissende plooi
vasse wonderbare «ou- kan helpen leggen. En
e sco)eet>, Herman Van wie weet, bij het falen
e toe van de vedetten, mis-
het pxioeling van die schien een verrassing
tour»? Voor de or- uit de mouw schudt,
luktèatoren een massa MVH
1
Voor Jenny De Smet is 1981 geen suksesseizoen
geworden. Al heel vroeg werd ze op non-aktief
gesteld. Een sleutelbeenbreuk die meer narigheid
met zich bracht dan goed was.
Het is een langzame en eerder moeizame strijd voor
de herwaardering geworden.
De jongste weken liep nieling. Bij de vrouwtjes
het vlotter. Er kwam al heten onze trikoloortjes
een zege, en de dikke zich eveneens wegdu-
prijzen zijn niet meer te wen zonder dat ze een
tellen. Het briljante, het vuist hadden kunnen
soms kat en muisspelle- maken. Jenny deelde in
tje met de konkurrentie, de algemene malaise. Ze
was er evenwel nog niet pletste daarenboven een
bij. Een rotseizoen voor- paar keren tegen een
alsnog, maar dat in de streepje aardbol, wat
nazomer nog wat kan haar al niet zo aangebla-
opgekalefaterd worden, zen moreel nog meer
Want de konditie stijgt, neerhaalde. Het werd
Dat bleek in Belsele een flop. Maar daarmee
waar Jenny als nummer was de wereld niet ver-
twee finishte. Achter gaan. Er was een
Maria Herrijgers, de ge- pasklare uitleg voor het
wezen kampioene van falen van onze fietsende
België. vrouwtjes: die moeten
Geen tweede Sallanches
Vong jaar in Sallanches een heuvel in de Arden-
werd het een dikke nul nen. Doch meestal rij-
voor de «Belskes». Ze den ze over vlakke bil-
kwamen er op dat moor- jartbanen en toeren
dend parkoers gewoon rond de frietkramen en
niet aan de bak. Bij de de kermis barakkenIn-
mannen voerde Nanard teraationaal kontakt is
Hinault «zijn» num- er nauwelijks. Geen
mertje op en fietste de «Tour de France» met
konkurrenten in de ver- hoge cols, zelfs geen
ronde van Zwitserland
of Spanje waar hoedan-
ook zou moeten geklom
men worden... Vandaar
dat niemand opgewas
sen bleek voor een taak
die zich als veel te lastig
aandiende.
«Ik heb vernomen dat
het «ginds» geen tweede
Sallanches wordt», zegt
Jenny, «al moeten ze nu
ook niet denken dat het
parkoers een makiHo B.
Het wordt letterlijk en
figuurlijk adembene
mend. Belangrijk wordt
het ploegwerk. Allen
voor één, één voor allen.
Wie als troefaas wordt
uitgespeeld, is voorals
nog niet duidelijk. Dat
moet de wedstrijdevolu
tie uitwijzen.»
Heimelijk hoopt Jenny
De Smet dat ze een twee
de 1979 beleeft.
Toen pakte ze in Neder
land net naast de gou
den medaille.
MVH
Vijf streekrenners zijn aangewezen voor de nakende wereldkampioen
schappen. Vertolken ze er een figurantenrol, of lonken ze naar een
regenboogshirt? Een open vraag.
Al verwachten we geen mirakels van onze vier mannen en die éné
vrouw, toch kijken we met zeer veel belangstelling uit naar hun
prestaties.
Jammer genoeg moet Lucien Van Impe in burgerkleren blijven. Want
het ziet er naar uit dat de bondsbonzen bij hun standpunt blijven en de
bergkoning uit de jongste Tour de France op het invallersbankje
houden. MVH
Als Erio Vanderaerden wint, dan is dat het gevolg
van talent, karakter en aangeboren spurtsnelheid.
De klasbak uit Limburg heeft alles mee om een
vedette te worden.
Anderen moeten vechten voor een plaatsje in de
zon. Niet doordat ze ondermaatse fietsertjes zijn,
maar ze zitten met een of andere beperktheid
opgezadeld.
g| JU beloond.
Eric De Wilde moet je
zien, wanneer je een
amateur8koers volgt.
Stilzitten, zich laten
meedrijven met de mas
sa, is niets voor hem.
Soms slaat De Wilde op
het verkeerde moment
toe. Maar dat moet je
erbij nemen. Er komt
ooit of later een dag
waarop hij beter aan
voelt wanneer het «goeie
moment» aangebroken
zag het een beetje somber in: een
u—- voorseizoen. Maar daar had hij geen
lr00TÜd aan. Niemand trouwens. Er m«g niets fout
de gezondheid of je hebt er nin topsporter
De Zeienaar kwam er echter weer boven
do jongste weken van de ene overwin -
r de andere en pakte tussendoor ook de
titel in het puntenrijden.
vriend, men: «Het is niet omdat
Stan de bondsbonzen Lucien
«jbic hij de kon- Van Impe uit de selektie
enten voor schut.
voor het wereldkam
pioenschap op de weg
houden, dat ik Heirweg
en Tourné daarvoor
moet straffen. De jon
gens hebben er geen en
kele schuld aan, dus
kunnen ze mee.
Dirk Heirweg weet dat
het «ginds» geen la
chertje wordt: de tegen
strevers weten allengs
'oest Dirk eigenlijk
uit zijn pijp ko-
cadeautjes worden
gegeven. Vooral
wanneer een triko-
truitje mee te graai-
alt.
!n met Stan Tourné
de «bond» Dirk
lu ffeg voor het we-
j, kampioenschap aan
een. Een beetje lo-
k eigenlijk, want
dat duo blijven de
tansen «achter het
en gordijn» reëel,
even zag het er
uit dat Stan en
zouden kunnen
blijven Na de «af-
Van Impe» was
i tor De Boe zo boos,
ei dj met boycot dreig-
Maar de fabrikant
Yinove is een man
ep een genomen be
ing kan terugko-
welk vlees ze in de kuip
hebben, en het zal moei
lijk optomen zijn tegen
andere koalities. Toch
blijft optimisme troef:
«Alleen tegen allen kan
je niets bereiken. Daar
om moeten Stan en ik
noodgedwongen onder
één hoedje spelen. Wie
van de twee het haalt,
heeft weinig belang, al
moet ik Stan de beste
kansen toemeten. Al
weet je nooit hoe een
dubbeltje rolt.»
Dirk Heirweg is aan zijn
beste profjaar toe, on
danks de aanloop in mi
neur. Als hij nu ook nog
wat glitter uitstraalt in
Brao, kan Dirk met zeer
veel vertrouwen de toe
komst tegemoetgaan.
Zoals de Wichelenaar
Eric De Wilde. Die kan
de anderen doen «af
zien», rukt en sleurt aan
een peloton tot het aan
flarden scheurt, is
steeds één van de aktief-
sten in een ontsnapping.
Maar moet onder het
spandoek snelle kerel
tjes laten voorgaan. Niet
altijd, want na een kei
harde wedstrijd, of wan
neer de konkurrenten
murw zijn, gebeurt het
al eens een keertje dat de
lange, pezige doodwroe-
ter met een zege wordt
is, zodat het niet langer
vechten tegen windmo
lens blijft. Goed ge
coacht, is Eric een kraan
van een koereur.
Teamwork
Eric De Wilde is geen
individualist. Hij kan
zich naar de door een
«baas» opgelegde ploeg-
tucht plooien. Vandaar
dat nu reeds wordt ge
hengeld naar de dien
sten van «lokomotief»
De Wilde als «het» werk
paard van een profteam.
De kwaliteiten van Eric
bleven niet onder de ko
renmaat verborgen zit
ten: Ferdi Bracke, de
«grijze eminentie» van
het veloke, ontdekte de
Michel Vaarten neemt in Brno aan de «vitesse
pure» deel: «Het wordt daar optomen tegen het gele
gevaar. Die Japanners zijn moeilijk te pakken. Bij
ons is de «snelheid» op sterven na dood. In het land
van de rijzende zon willen alle jongeren rond het
ovaal flitsen en de «beste» zijn».
Vandaar dat de konkurrentie scherp is en de
«toppers»» cracks zijn in hun vak. Toen de «gele
spleetogen» destijds in onze oontreien neerstreken,
werd meesmuilend gelachen. Wat kwamen die rare
ventjes hier uitspoken?
Vandaag weten de insi- dere specialiteit. Een ei
ders beter: de gele hege- gen uitvinding: de kei-
monie kan nog jaaaaa- rin. Ook daarin zijn ze
ren duren. De Japan- de onbetwiste meesters,
nero hebben nog een an- Ze hebben bovendien in
dat «speciaal nummer
tje» steeds een verras
sing in petto voor tegen
standers die «gevaar
lijk» zijn: trekken en du
wen, «kwakken» uit
delen.
Michel Vaarten maakt
zich geen begoochelin
gen: «Er is in ons landje
te weinig belangstelling
voor de «vitesse pure».
De tijd van Poeske Sche-
rens ligt ver achter de
mg, en ik zie het niet zo
snel weer veranderen.
Zelfs Patrick Sercu, een
mannetje dat een
rekordaantal regen
boogshirts in deze disci
pline had kunnen vero
veren, ging een andere
weg op.»
Michel Vaarten moet het
vooral van de wielerba
nen hebben. Ploegkoer-
sen. Zesdaagsen. Om
zijn waarde op te krik
ken, vindt hij het be
langrijk genoeg met een
knaller uit te pakken tij
dens de komende we
reldkampioenschappen.
Het talent heeft hij. Hij
werkt tevens keihard
om de konditie aan te
blazen. Starten als ie
mand die bij voorbaat
«meneer» zegt tot de
konkurrenten en ze zon
der slag laat voorgaan,
is Michel niet van plan.
Hij zal tot de laatste snik
vechten. Al weet hij dat
het verdomd moeilijk
wordt: «Maar moeilijk
betekent niet: onmoge
lijk».
Om zijn weerstand te
verhogen, nam Michel
Vaarten aan verscheide
ne kermiskoeraen deel.
Zonder hoge ogen te
gooien. Maar dat laatste
lag niet in zijn bedoe
ling. Als hij er pp tijd
«staat» en een goed fi
guur slaat tegen de
«heersers van de we
reld», is dat een stap in
de goede richting.
MVH
Wichelenaar en nam
hem op in zijn selektie
voor het wereldkam
pioenschap. Niet om de
trikolore kleuren te ver
dedigen in de wegrit,
maar als lid van de vier
koppige tijdrijdersfor-
matie die ginds op de
golvende wegen in de
buurt van Praag moet
pogen een behoorlijke
chrono neer te zetten.
«Volle gas geven, tot de
laatste meter. Niet om
kijken, niet opzij loe
ren», zegt Eric. Met vier
De Wildes in het blauwe
shirt, zouden er geen
problemen zijn. Alhoe
wel: de andere geselek-
teerden kunnen even
eens de pedalen rond-
malen.
Voor Eric De Wilde is
dat wereldkampioen
schap zowel een eksperi-
ment als een erkenning:
als je uit honderden
amateurs wordt uitge
pikt om 's lands kleuren
te verdedigen tegen de
besten van de wereld,
heeft dat wat te bete
kenen.
Eric De Wilde is een
plichtbewuste jongen:
hij leeft als niet één voor
zijn sport. Hij doet
voorts wat van hem
wordt gevraagd. Zonder
morren, omdat hij beter
dan wie ook beseft dat de
eigentijdse wielrennerij
niet langer een gevecht
van man tegen man is,
doch op teamwork
stoelt.
Dat hij zichzelf kan weg
cijferen, bewees de Wi
chelenaar in de afgelo
pen rond van West-He-
negouwen waarvoor de
bondsbazen hem aanwe-
zen. Kansloos in de
spurt, loodste hij de an
deren naar ophefmaken
de suksessen tegen de
ongenaakbaar gewaan
de Russen. Vanderaer
den won twee ritten, Ni
co Emonds kreeg de «ge
le trui» aan het eind van
de «kleine Tour» in het
drukke Templeuve. Eric
De Wilde, de bescheiden
wroeter, zegde het on
danks alles met een ne
gende plaats in de eind
afrekening. Het loopt
dus prima en de vooruit
zichten zijn positief.
MVH
