1
Eerste tentoonstelling in
't Apostelken: eenvoud primeert
HANS RADLOFF
WAS IN AALST
DE SCHAKEL KIETELDE
DE LACHSPIEREN
RITA PIRON ZINGT MOZART
MMRM
Herman Kamiel: Vlaamse natuur troef
«Daar gaat de bruid»
een zorgeloze komedie
16 - 30 10.1981 - De Voorpost
roor
te ï1
:htsk
Zoals het de laatste tijd steeds meer en meer voorkomt
heeft 't Apostelken deze week ook weer haar beschikbare
ruimte opengesteld voor een schilder van ons eigen Aalst,
nl. Herman Kamiel. Herman Kamiel doet het zonder veel
franjes, zodat hij in feite nog een onbekende is.
Beweren dat Herman Kamiel een 24 karaattalent is, hoeft
zelfs voor hem niet... maar anderzijds stralen zijn werken
toch een zekere bekoring en rust uit. Dus een kennismaking
loont wel de moeite en dit kan nog op vrijdag 30, zaterdag
31 oktober en zondag 1 november tussen 10 en 12 uur en 's
namiddags tussen 14 en 20 uur.
Schilder Herman Kamiel,
een joviale zestiger, vertelt
zelf wat over zichzelf: «Schil
deren is een pure hobby
voor mij, een hobby die me
veel voldoening schenkt. Op
het einde van de jaren 30,
meer bepaald vanaf 1938
kreeg ik de mikrobe te pak
ken. Ik volgde een twee-tal
riaar de Aalsterse kunstaka-
demie en dit werd dan ook
de periode van mijn eerste
«werkjes». Ik droomde ervan
het steeds beter te doen, en
tijdens mijn vrije tijd, zocht
ik mijn genoegen in het han
teren van verf en borstel.
Gelukkig werd ik steeds ge
stimuleerd door mijn omge
ving zodat ik nu al een vrij
talrijk oeuvre bezit, waar
van hier zo'n vijftig doeken
getoond worden. Schilderen
neemt uiteraard een groot
deel van mijn vrije tijd in
beslag en verder houd ik mij
bezig met het maken van
smima-tapijten, die ik zelf
teken en uitwerk. Een uitge
breide erelijst bezit ik niet,
en voor mij hoeft dat ook
niet; een enkele prijs be
haalde ik op «de Pikfeesten»
van de Faluintjes dit jaar en
dit, hoe bescheiden mijn 3e
prijs in deze wedstrijd ook
was, betekende een gewel
dige stimulans...»
De schilderijen van Herman
Kamiel behoren tot de vol
gende genres: landschap
pen. sneeuwlandschappen,
bloemen, enz. Dat zijn na
tuurlijk traditionele, maar
(wellicht) onuitputtelijke te-
ma's. Voor de aandachtige
kijker wordt het al snel dui
delijk dat hij geïnterpreteer
de landschappen schildert.
Ook de andere genres dra
gen een persoonlijke toets.
Kunstschilder Herman Ka
miel houdt enorm veel van
kleuren. Zo maakt hij de
kleurenrijkdom tot één van
zijn voornaamste eigen
schappen. En hoewel deze
schilder op de eerste plaats
koloristiek aangelegd is,
verwaarloost hij de vorm he
lemaal niet. Hij kan kon-
strueren met kleuren.
Ik denk dat Herman Kamiel
iemand is die zijn vrije tijd
degelijk weet door te bren
gen op een rustige manier.
Het is opvallend dat hij
graag landschappen schil
dert; herinneringen aan fij
ne momenten die op hem
wellicht een grote indrukt
maakten tijdens een kalm
verblijf in een mooi hoekje
van ons eigen land: «Sche
mering aan de Noordzee»,
«Windmolen te Koksijde»,
«Watermolen te Grimber
gen», «Begijnhof te Brugge»
of een rustig dagje uit in
eigen omgeving: «Sneeuw
rond Lebbeke», «Kasteel Ter
Linden Aalst», «Neerhof te
Wieze» enz.
Ook bloemen zoals «Stro-
bloemen». «Bloemencorso»,
«Asters», «Fresias», weet hij
kleurrijk en subtiel vast te
leggen op het doek.
Vooral de sneeuwland
schappen zijn verdienste
lijk. maar iedereen weet
ook de schilder dat de
natuur op zichzelf niet te
verbeteren is.
Het mag opvallend heten
dat de tematiek van Herman
Kamiel zo intens betrokken
is bij de natuur. Hij is er in
hoge mate van overtuigd
wat de natuur waard is.
Kleine schilderachtige we
gen, hier en daar een stukje
bos, de schemering van de
zon... zijn slechts enkele
vertrouwde beelden, die
men er aantreft.
Wat hij ons aanbiedt als een
Br
Hans Radloff en aan het slagwerk Karl-August Beese. (cdj)
en om 11
Maandagavond gaf Hans Radloff van het «National Theater Weimar» DDR ifmlandei
feestzaal van het Stadhuis op de Grote Markt het beste van zichzelf weg.
bleek heel veel te zijn!
Muziek van Wule, Kahlau. Dessau, Eisler zat boordevol geneveuze melodn
vaak een erg opwindende instrumentale virtuositeit. En die virtuositeit kre
begeleiding (Manfred Schmitz aan het klavier Karl August Beese slagwei
Manfred Haucke bas) het volle pond in heerlijke vertolkingen. Aderdaa
Hans Radloff beschikte over een natuurgeluid dat geen pen kan beschnj
stralend en slank, een bijna onuitputtelijk kleurenpalet en meesterlijk gehanti „0Bo]
Elke Aalstenaar die deze Brecht-Chanson avond heeft verzuimd mag zich onti
dia op de borst kloppen. Het is te laat. En je mag wenen van spijt, want je heb
Een oud zeilschip, werk van Hermans in 't Apostelken. (cdj)
Een landschap van Herman (cdj)
kunstschilder is een brok
natuur, waaraan de mense
lijke samenleving onderge
schikt is.
Verder schildert hij ook
landschappen uit Vlaande
ren. Uiteraard kent hij deze
streek door en door. Hij weet
er telkens het typische van
weer te geven en de indruk
ken op zijn manier te ver
werken. In vrij vlotte schil
derijen slaagt hij erin de
typische aspekten van de
Vlaamse natuur open te leg
gen. En veel heeft hij daar
voor niet nodig...
Door zijn werken bewijst
Herman Kamiel dat het door
sommige zo sterk verguisde
landschap nog een heleboel
mensen kan aanspreken.
Problemen moet men in zijn
kunst niet zoeken het le
ven biedt die reeds genoeg,
zoals hij zelf beweert j
maar wel eerlijkheid en
eenvoud.
Het eerste weekend van zijn
dig op de borst kloppen.
hoogtepunt gemist....
Degenen die er wel bijwaren en dat viel nog mee zullen het initiatie! va
Humanistisch Vormingswerk - Humanistisch Verbond Aalst, in samenwerkinc
ABW (Culturele centrale); CSC Vormingswerk Gewest Aalst, CSC Aalst. Mas-
fonds, oudervereniging voor de Moraal. Vrienden van de WB Denderstreek
Willemfonds wel een dankbaar hart toedragen.
Volgende week komen wij beslist wat uitvoeriger terug op deze fijne ervaring.
We zi
wedsti
allereerste tentoonstelling
in 't Apostelken werd alvast
een meevaller. Veel mensen
vonden het de moeite even
tjes binnen te wippen en tot
rust te komen. Tevens kon
den ze er kennis maken met
Herman Kamiel, een gezel
lig en boeiend verteller.
Het werd dus een belevenis
voor Herman zelf, voor zijn
familie en vrienden, en ook
voor de andere kijkers. Wij
zelf hopen dat Herman Ka
miel de mogelijkheden
waarover hij beschikt in de
toekomst optimaal zal aan
wenden en dat hij zich met
volle overgave in de verf zal
onderdompelen tot eigen
voldoening en tot genot van
de medemens.
Konklusie: geen unieke ten
toonstelling voor dé kunst
liefhebber, maar wel een
stevige aanrader voor al wie
van de natuur houdt I
Jo De Bruyn
Geen zinnig
zwaar hebben tegen deze
komedie «Daar gaat de
bruid» van het duo Ray
Cooney en John Chapman.
borgen bood. In deze tijd (en
trouwens in alle tijden) is de
taal van het theater als ont
spanningsmiddel allesbe
halve te versmaden. Dus...
De inhoud van «Daar gaat
de bruid»
Verleden zaterdag, 24 oktober, had in de Stadsschouwburg reklamekampagne over bh's
(Vredeplein - Aalst) de première van «Daar gaat de bruid» hem bezig, en zo heeft hij in
plaats. Deze opvoering betekende voor de,.toneelkring De feite meer aandacht en tijd
Schakel, aangesloten bij het A.K.V.T., meteen de eerste over voor een sprankelende
opvoering van het nieuwe seizoen '81 en '82. De bezetting, slagzin bij zijn reklamepop
acht man sterk, liet zich op de première met een in het te ontdekken, dan voor zijn
genre goed geïntegreerd spel, van een gunstige kant nerveuze dochter...
kennen. De komedie, in het begin ietsje onzeker en stijf. De poppen beginnen maar
rolde na de pauze heel wat beter en kon de kwasi volle zaal écht te dansen, nadat Timo-
laten lachen. thy een stevige tik van de
Dijenkietserij hoorde er echter niet bij... deur op zijn arme hoofd
kan be- En net die ochtend dreigt heeft gekregen en zijn rekla-
alles in het honderd te lopen mepop begint te leven. En
want haar vader, Timothy dan beginnen de lol en mis-
heeft nog honderd en één verstanden pas voor goed.
,I4 zaken te regelen... want het gekke van de to-
omdat ze als komedie geluk- Ook bij de andere gezinsle- taal onverwachte situatie is
kia aenoea kwaliteitswaar- den is zenuwachtigheid en dat hij alleen zijn reklame-
y M gejaagdheid troef. bijv. pop ziet leven en dus de
oma. Daphne Drimmond, andere familieleden hele-
heeft de grootste moeite van maal niets zien. Hoeft het
de wereld om haar corset nog gezegd dat deze leuke
dicht te knopen. Opa, Ge- situatie aanleiding geeft tot
raid Drimmond, weet even- de meest onwaarschijnlijke,
eens geen uitweg meer met maar toch plezierige situa-
zijn vervelend boordknoop- ties... Iedereen denkt na-
Het is een drukte van jewel- je. Judy zelf moet nog enkele tuurlijk dat Timothy totaal
ste, die ochtend bij de fami- draadjes knippen van haar overwerkt is en daar nu de
lie Westerby. Geen gezelli- huwelijksjapon enz. Timo- harde weerslag van onder-
ge drukte, maar wel zenuw- thy echter is bijna door het vindt.
achtig over en weer geloop dolle heen. Bijna voortdu- Wanneer Timothy en zijn
want dochter Judy trouwt, rend houdt een dringende reklamepop Polly dan goed
met elkaar kunnen opschie
ten, wordt het voor de fami
lie allemaal wat te veel.
Daarenboven krijgt Charles
Babcock. de vader van Ju
dy's verloofde, het lange
wachten op zijn heupen en
laat duidelijk zijn veront
waardiging merken.
Een verdere inhoud schet
sen van «Daat gaat de
bruid» is verdraaid moeilijk.
Om alle situaties te belich
ten zou men over vele ko
lommen moeten be-
I schikken...
I Maar één ding was wel dui-
delijk. «Daar gaat de bruid»
werd een fijne komedie, iets
luchtig en modem dat ont
spande zonder de geforceer-
4 wm de lach.
w J Het spreekt voor zichzelf dat
Ray Cooney en John Chap-
iHt Vj man met dit stramien alle
K. kanten uitkonden...
Vooral na de pauze werden
de lachspieren gekieteld, en
T'/Jy waren de misverstanden
'ÏSÊÊKjpZ - troef. Timothy zat
•gaK steeds op een andere golf
lengte (hij zweefde voortdu-
-buc De Blieck, Rose-Marie Doelman en Paul Seghers in «Daar rend, want zijn reklamepop
gaat de bruid»'(cdj) kon schitterend zoenen.
en de rest van de familie
begreep natuurlijk geen
snars van zijn lieve en zoete
woordjes, bedoeld voor zijn
fris liefje Polly...
Regisseur en bezetting
Voor de jonge Jo Van Den
Brulle werd dit ongetwijfeld
een zware opdracht. Alhoe
wel deze komedie geen al te
hoge eisen stelde aan ak-
teurs en aktrices zal hij toch
wel zijn handen vol hebben
gehad, want zo eenvoudig
was de regie nu ook weer
niet.. Akteurs en aktrices
moesten immers degelijk re
kening houden met Polly,
die alleen maar door Timo
thy mocht 'gezien' worden.
Jo heeft in ieder geval zijn
bezetting degelijk ge
ïnstrueerd en praktisch
vlekkeloos geleid. Dus be
slist een geslaagde regie.
De bezetting heeft ook dege
lijk werk geleverd; de ganse
vertoning waaide als een
trein over de skène. Allen
deden hun werk met enthou
siasme en met komisch ta
lent, dat dit stuk vergde.
Wij kunnen dus over een vrij
homogene bezetting
spreken.
Timothy Westerby, ge
speeld door Luc De Blieck,
was in deze komische rol
prima. Nogmaals een be
wijs dat hij in stukken met
een lichtere inslag ook zijn
mannetje kan staan. Hij
kroop degelijk in de huid
van Timothy, de overwerkte
vader, die bijna zijn volledi
ge energie in zijn beroeps
bezigheid stopte. Ook zijn
speelse dansnummertjes
mochten er zijn.
Samen met Timothy (Luc De
Blieck) stal ook Rose-Mary
Daelman de show; ook zij
liet zich gelden als aktrice.
Alsof het haar nauwelijks
een inspanning kostte, ver
tolkte zij op een uiterst frisse
en vlotte wijze haar moeilij
ke rol van de onzichtbare
Polly (onzichtbaar behalve
voor Timothy natuurlijk...).
Ze beheerste haar rol won-
dergoed; een fout bij haar
optreden kon immers het
ganse stuk kelderen. Geluk
kig gebeurde dit niet
Paul Seghers in de rol van
Gerald Drimmong, opa
de bruid, was zowat de lie
veling van het publiek. Met
zijn leuke tussenkomsten
zorgde hij ervoor dat hij
langzamerhand het publiek
op zijn handen kreeg.
Ook de andere akteurs en
aktrices speelden op ni
veau; de 'ongewilde' woord
spelingen en kwinkslagen
verpakt in misverstanden,
rolden hen uit de mond alsof
zij de hele dag niets anders
deden...
Toch moeten wij zeggen dat
zij op iets lager niveau ak
teerden dan bovenvermelde
akteurs.
Ella Looman in de rol van de
nerveuze Ursula Westerby
deed het goed, evenals de
bruid, Judy Westerby, op de
planken gezet door Mireille
De Swaef, die haar ontred
dering en 'wisselende' ge
moedstoestanden netjes ak-
teerde.
Chris Verhoeven als Daph
ne Drimmond of de altijd
mopperende oma heeft ook
haar dankbare rol optimaal
benut. Koel. maar toch raak
en welkom was het optreden
Bn
Aan het klavier Manfred Schmitz en bas Manfred Haucke. (cdj)
tgra
het
Coui
rpog
Denc
e-kai
André Hendrickx, die de Verder verdient ook de tech
rol van Bill Shorter voor zijn
rekening nam. Deze rol van
sympathieke jongen, die al
le scherven steeds opnieuw
diplomatisch probeerde aan
elkaar te lijmen, was in feite
een kolfje naar zijn hand.
Tenslotte mogen we Tuur
Van Den Brulle niet verge
ten; het publiek wachtte
blijkbaar op zijn optreden.
Alhoewel dit vrij kort was,
akteerde hij opnieuw prima
in deze komische rol van
verontwaardigde schoonva
der Charles Babcock.
nische ploeg «De Schakel»
en Bert Jansens een pluim
voor dekor en belichting die
wel sober maar toch dege
lijk weren.
Een ding begrepen we niet
goed en vonden we daarom
totaal overbodig: Waarom
hoefde onmiddellijk na de
pauze dat bandje met die
rits vragen erbij?
Konklusie
«Daar komt de bruid» werd
goed op de planken gezet
door toneelkring «De Scha-
Pl
ortei
In
kei» en daar zal de di
sche regie van Jo Vo
Brulle wel voor een
deel tussen zitten. I ieën
teursploeg leverde
rige prestatie; vooral
pauze kreeg ze de lacl
hun hand. Het talrij
bliek kreeg een lucl
haaltje voorge£"l7itt
waaraan men achtei
met de glimlach terug orps
maar veel stof tot nap tas,
nagenieten bood h latio:
niet. ook
J° D* pani
de
de
dat
uit
ion
No
Wie door beloften en slogans overweldigd op de
avond van de verkiezingen wat adempauze zoekt,
kan terecht in onze Sint-Martinuskerk. Daar concer
teert, op 8 november dus te 20 uur, het Reichenbrun-
ner Kamerorkest onder leiding van Hiroshi Gibe met
als solisten Antoine Pfister, viool, en Rita Piron,
sopraan, en met medewerking van Kristiaan van
Ingelgem, organist aan onze hoofdkerk.
Het Reichenbrunner Kamerorkest resideert te Saar-
braken en bestaat uit musici van niveau uit het
Theaterorkest, het Rundfunkorkest en de Musikhoch-
schule van Saarbrücken.
Hiroshi Gibe deed eerst vioolstudies en studeerde
dan orkestdirectie o.m. bij Otmar Suitner. Hij werd in
1977 bekroond door de Oostenrijkse radio en televisie.
Rita Piron hoeft eigenlijk niet meer te worden voorge
steld. Zij is een stadsgenote die zich momenteel
vervolmaakt onder leiding van Rita Streich en Roland
Bufkens. Zij werd laureate van de «Pro Civitate»
wedstrijd en won in 1978 de Servais-prijs.
Antoine Pfister studeerde o.m. bij Tibor Var ga. be
haalde de Ysayemedaille en concerteerde als solu arat
in nagenoeg alle Westeuropese landen. tb
Kristiaan Van Ingelgem is een veelzijdig man. Orgel is
beiaard en clavecimbel zijn hem vertrouwd. Maar oc
de compositie ligt hem nauw aan het hart.
Op het aanlokkelijk programma:
Handels concerto grosso op 6 nr. 4: gestilleerc in
dansmuziek, eenvoudig, maar met een overvloed aai
verrukkelijke thema's.
Vivaldi's vioolconcert in e moll op 4 nr. 2, zoa
alle werken van de Italiaan een bron van dartel
blijdschap en zuiderse zangerigheid.
Mozarts beroemdste motet «Exsultate. jubilate
waarvan het stralende Alleluja alleen al een
stappen naar de Sint-Martinuskerk verdient.
Tenslotte Janaceks suite voor strijkorkest, we
van een man die, zoals Bartok, ging putten uit
folklore van zijn geboortestreek en die inspiratiebro
heel persoonlijk verwerkt.
Rita Piron en de mensen rondom haar hebben ie
aangedurfd. Laten we de durvers waarderen doe 3tei
aanwezig te zijn.
W.D.
Vo
eg te
ars
