n
r
Hoge verwachtingen door
catharinisten ingelost
La commedia e stupenda (La Bohème)
of kan ik mijn ogen nog geloven?
Aalstenaar
Jos Bikkems
te gast
in hoofdstad
O
AVONDJE KULTURELE HUMOR
BIJ WILLEMSFONDS
Filmjournaal
r
b
«Het huis van Bernarda Alba»:
harde dobber voor regisseur,
spelers en publiek
it
16-13.11.1981 - De Voorpost
John Boormcms exuberante visiefilm over de Koning
Arthurlegende is de betere voorloper van een reeks
genrefilms die hun tema vinden in de duistere mid
deleeuwen. Het toeval wil nu dat er komende week
twee films worden uitgebracht weliswaar van een
vroegere jaargang die him verhaal opvissen in
hetzelfde tijdperk als Excalibur. Filmklub Antrakt
brengt een net niet getrouwe versie van de jeugdheld
Robin Hood en de bioskoopzaal Feestpaleis vergast
ons op een getrouwe kopij van Koning Arthur, maar
dan gezien door de cynisch koldereske ogen van de
Monty Pytongroep.
ROBIN AND MARION
Het verhaal
Robin heeft zich de banbliksems van Richard Leeu
wenhart (1157 1199) op de hals gehaald, wanneer hij
weigert een kasteel aan te vallen waar alleen nog
vrouwen en kinderen verblijven. Om die reden be
sluit hij naar Engeland terug te keren en er zijn oude
liefde Marion op te zoeken. Tot zijn verbazing ontdekt
hij dat zij de abdis is geworden van een nabijgelegen
klooster tijdens zijn afwezigheid, en dat zij spoedig
door de plaatselijke sheriff zal worden aangehouden.
Hierop ontvoert Robin zijn oude liefde en trachten zij
aarzelend en onwennig iets van hun vroegere liefde
terug te winnen. In een gevecht op leven en dood
slaagt Robin erin de sheriff te doden, maar wordt zelf
zwaargewond. Als Marion begrijpt dat Robin, die
reeds uit zijn laatste krachten geput heeft, toch de
strijd wil voortzetten, drinkt zij het vergif dat ze hem
daarna als medicijn doet slikken. Wanneer hij beseft
wat zij gedaan heeft, vindt Robin het goed dat zij
samen van de aardkorst verdwijnen.
De film
Het meest opvallende in deze Robin and Manon is dat
deze film gerealiseerd door R. Lester geen nieuwe
versie is van de Robin Hood legende, maar de
geschiedenis van Robin and Marion twintig jaar later
opneemt. De symboliek van de film zit vervat in de
epiloog. Na een laatste blik op Marion schiet Robin
een pijl door het venster de blauwe hemel in. En, de
pijl valt niet: hij zal ook niet vallen want Robin and
Marion zijn nooit gestorven. Zij leven verder in de
harten van ontelbare mensen die nog steeds geloven
in de legendarische rebel. In de inleiding van zijn
scenario wijst James Goldman erop dat in onze tija
geen helden meer worden gemaakt door het volk en
hij haalt het voorbeeld aan van de eerste man op de
maan, wiens naam niemand zich nog herinnert en
vergelijkt hem met de legendarische geworden Char
les Lindbergh, die toch alleen 'maar' een oceaan
overgevlogen is.
MONTHY PYTON AND THE HOLY GRALE
Dit zevenman sterke team, verbonden voor de film
eeuwigheid, schijnt de smaak te pakken te hebben
van het doorlichten van beroemde historische figu
ren. In hun laatste produktie hebben zij op een
ontnuchterende manier Jezus van Nazareth doorge
licht en in deze gaat het hem over het demistificieren
van Koning Arthur en zijn ridders van de tafelronde,
precies hetzelfde onderwerp als de film van John
Boorman. Maar. tussen beiden ligt er wel een hemels
breed verschil. Bij de Monthy Pytons is het hun enige
bedoeling om met Arthur de gek te houden, hem in
zijn hemd te zetten, doorkruid met bijtende en zeer
droge Engelse humor. U weze gewaarschuwd.
EXCALIBUR
John Boorman was bij het maken van zijn Arthurver-
sie minder geïnteresseerd in een historische rekon-
struktie (omdat we die zonder zijn film ook wel
kunnen voorstellen) maar des te meer in een visionai
re terugblik naar de bron van een legende waar een
blijvende aantrekkingskracht vanuit gaat.
Merlijn de tovenaar is de centrale figuur in de film
omdat hij zich in allerlei vormen doorheen de film
transponeert. Precies door deze figuur sluist Boorman
zijn inbreng in de film over wat hij denkt en meent te
moeten overbrengen naar de kijker toe.
Voor de kineast is Merlijn de alienatie naar de
Messias van het kollektief onbewuste, Karl Gustav
Jung. Deze leerling en latere tegenstander van Freud
beweerde immers dat zijn speurtochten naar het
onbewustzijn een voortzetting waren van het werk
van Merlijn en zijn middeleeuwse collega's alchemis
ten. «Mijn verhaal» zegt Boorman «gaat over de komst
van de kristenmens en het verdwijnen van oude
religies waar Merlijn de verpersoonlijking van is».
Een redenering waar we tot op zekere hoogte wel
kunnen op inkomen maar waar de toeschouwer niet
zo direkt mee geholpen is, omdat die gedachten
x niet uit de film zijn af te leiden. Het is u,
kijker, alsdusdanig aangeraden met deze ideeén-
gang rekening te houden als u de film wenst te gaan
bekijken.
Excalibur werd niet het meesterwerk dat we van deze
regisseur stilaan mogen verwachten, maar als extra-
vagente reis in een legendarische verleden vol myto-
logische motieven is het een film waar u niet bedro
gen van uitkomt.
FOR YOUR EYES ONLY
De 12e Bondproduktie in de rij en voorlopig nog niet
de laatste (in 1983 mogen we Octopussy verwachten)
is helemaal gebaseerd op het stramien van de vorige
007 realisaties. Met de opbouw van de film hebben
de producenten wel een stap achteruitgezet. Na
Moonraker die helemaal was geborduurd op de ruim
terage vonden zij dat Bond uit zijn ruimtepak moest
om terug 'alledaagse' karweien te gaan oplossen. De
producers meenden op die manier de hete konkurren-
tieadem van Steven Spielberghs onvoorstelbaar fan
tastische avonturenfilm «Raiders of the Lost Ark« te
slim af te kunnen zijn. De bioskoopganger die een
tiket koopt voor een Bondfilm weet in feite reeds op
voorhand wat hij gaat te verwerken krijgen zonder
daarom het verhaal te kennen. Precies die idee zal
zich in de toekomst tegen de Bondprodukties keren. In
«For Your Eyes Only» zijn alleen de eindbeelden echt
origineel wanneer Mevrouw Thatcher op een satiri
sche manier de scène wordt opgezet. Een echte
meevaller is de laatste Bond in feite niet geworden en
is meer een aanrader voor de genreliefhebbers, waar
van er in het Aalsters heelwat moeten zijn, gezien het
grote sukses van deze film.
CAVEMAN
Zeer, zeer lang geleden toen vuur muziek en gereed
schappen nog grote onbekenden waren voor onze
voorouders leefden er eens Ringo Starr Senior en
Barabara Bach Senior. Als u de mannelijke helft van
dit duo per sé in zijn hemd of beter tijgervellètje wil
zien rondhuppelen is deze film best leuk.
THIS IS AMERICA
Onzindelijke blik in het marginale Amerika. Excen
trieke tot ronduit wansmakelijke feiten passeren in
een poging om alles van dit bijna in zijn geheel
geënsceneerde geval als realiteit op tafel te zetten!
en ik zijn het eens dat dit Amerika niet is.
DE ONZEDELIJKEN
Onbelangrijk en zeer waardeloos.
Programmatic Aalsterse filmzalen
Feestpaleis
De vind: 0 onbelangrijk X matig XX goed en XXX ze
goed XXXX niet te missen.
Zaal 1: For Your Eyes Only, 5e week; kwotatie: X
W.: 18 - 20.30
Z.: 13.45- 16.15- 18.45-21.15
Zaal 2: Monthy Python and The Holy Grale; kwoti
XX
W.: 18 - 20.30 - 21
Z.: 15 - 16.30 - 18.00 - 19.30
Zaal 3: De Onzedelijken, kwotatie: 0
W.: 18 - 19.30 - 21
Z.: 15 - 16.30 - 18.00 - 19.30
Palace
Zaal 1: This is America, kwotatie: 0
W.: 18 - 20.30
Z.: 14 - 16.10 - 18.20 - 20.30
OM
Studio: Excalibur, kwotatie: XXX
W.: 18 - 20.30
Z.: 13.45 - 16.15 - 18.45 - 21.15
Club: Caveman; kwotatie: X
W.: 18.30 - 20.45
Z.: 14.15- 16.15 - 18.30 - 20.45
Filmklub Antrakt Stadsschouwburg zondag 15 I
vember 20 uur: Robin and Marion, kwotatie: XXX
Filmjournaal extra
Van 13 tot 22 november heeft er te Gent het]
internationaal filmgebeuren plaats. Voor mi
tingen en programma op het volgend telefoon]
mer te verkrijgen: 091-24.18.08.
baetens bj
«Het huis van Bemarda Al ba» van de Spaanse auteur
Federico Garcia Lorca is een schitterende prestatie gewor
den van de Catharinisten, een onbetwistbaar hoogtepunt
van dit seizoen '81-'82.
Het talent en de theaterervaring van regisseur Herman
Slagmulder, de kracht van de akteursploeg en zeker ook
een voortreffelijke technische ploeg stonden borg voor een
knappe voorstelling; zij bereikten in alle eenvoud en
soberheid diep ontroerende momenten en dat is dan ook de
sterkte van dit drama.
gen positieve waarden, zij
zijn begerenswaardig, hun
leven is écht leven, en het
mannelijke wordt bijna uit
sluitend als viriliteit gezien.
In het tweede deel worden
de dochters krachtig en raak
getypeerd; zij leven alle
maal vol verwachting, vol
met een zekere afschuw
voor charge en pathetiek. In
een sober maar toch funktio-
neel en raak dekor wist hij
de juiste toon te treffen, die
je onmogelijk onverschillig
kon laten.
De 16 vertolksters en de eni
ge vertolker Dries Bruy-
teld De Rauw (Martimo), Jet
De Koninck (meid). Elsie
Coppens (Prudencia), Ma
rie-Louise Mathieu (bedela
res), Edith Van Heddeghem
en Katrien De Bouck, en Si-
grid Frangois (3 buurvrou
wen), Annelies Hamie (kind
je), Katrien Van Nuffel
achtergrondscènes wat
mochten ingetoomd worden
en de zuiderse warmte nog
'n tikkeltje meer mocht
geaksentueerd worden. Let
op, dit zijn details en kom-
plimenten zijn wel beter op
hun plaats. Het was een
heerlijke samenwerking van
toegewijde mensen, die de
ruime belangstelling zeker
verdienden.
Zo liet het slotbeeld aan de
duidelijkheid trouwens
niets te wensen over en voor
wie wil verstaan, liggen
verwijzingen naar het toen
malige Spanje, net voor de
burgeroorlog, voor het
grijpen...
Tenslotte...
«Het huis van Bernarda Al-
ba». omgeschreven als
grandioze naakte toneel
kunst met meesterlijke ka
raktertekening en hetJ
pen van het eeuwige I
'de vrouw', werd
resscmte voorstelling,I
ook kwa struktuur
geving. maar voor
schouwers ook
boeiend.
Regisseur Herman Sl(i
der deed geen kon^
aan het publiek
zijn ploeg prima.
Wij zijn blij dat de G '»ar
nisten jaarlijks een k
toer uithalen (verleda )e
'Antigone') en durven I digt
dat de 2 volgende pi zegi
ties, het zelfde peil
halen, al zijn ze we wa(
totaal ander kaliber...
JoDe
aoti
Lena Siau in een opmerkelijke prestatie. (CDJ)
De auteur, Garcia Lorca
Federico Garcia Lorca werd
geboren op 5 juni 1898 nabij
Granada uit een welgestel
de boerenfamilie. Vanaf
1909 voelt hij zich bijzonder
aangetrokken tot de muziek
en volgt dan ook piano- en
gitaarlessen.
Tien jaar later gaat hij naar
Madrid waar hij onder de
invloed van o.a. Neruda,
Dali, De Falka, Turina en
Salazar komt. Uit deze pe
riode vallen vooral zijn
dichtwerken op. Deze kunst
draagt een merkwaardig
'cachet', ongetwijfeld door
zijn grote aandacht voor de
Spaanse folklore en de zi-
geuner-flamenco-muziek.
en tevens door zijn nogal
zwaarmoedige beschouwin
gen over het landschap.
Dali. De Falla. en Lorca zelf
zouden in deze tijdspanne
muziek en dekors kreëren
voor de vrij talrijke voorstel
lingen, die Lorca in zijn huis
zou organiseren. Al vlug
worden Lorca's kwaliteiten
duidelijk; zijn lyriek is ui
terst muzikaal en ekspres-
sief en in sterke mate be
paald door de kuituur en het
landschap van Andalusië.
Vermeldenswaardig in dit
opzicht is "Romancero Gita-
no (1928), een heerlijke po
ëtische evokatie van de zi
geunerwereld met haar wil
de hartstochten.
Tussen 1929 en '35 reisde hij
praktisch gans Amerika af
waar hij met zijn voordrach
ten over Spaanse muziek,
folklore en poëzie veel suk
ses oogstte.
In 1931 wordt hij minister-
direkteur van Ta Barraca',
een reizend studententhea
ter, waarvoor hij zelf teksten
en muziek schrijft.
Zijn definitieve terugkeer
leidt naar een ketting van
toneelwerken; Yerma, Don
Rosita, La casa de Bemarda
Alba. Zondermeer bracht
Garcia Lorca een vernieu
wing van het moderne
Spaanse toneel.
Talloze muzikale werken
(opera's, madrigalen, bal
letten) zijn gebaseerd op zijn
Tijdens de Spaanse Burger
oorlog werd hij in de nabij
heid van Granada door de
troepen van Franco gefusil
leerd. Aanklacht: «Zijn boe
ken doen meer kwaad dan
wapens...»
Met zijn dood op 37-jarige
leeftijd (1899-1936) verloor de
wereld een der meest talent
volle figuren uit de moderne
(Spaanse) literatuur.
Het stuk «Het huis van Ber
narda Alba»
Het stuk vangt aan net na de
uitvaart van Bemarda's
man. Zij is nu vast besloten
een periode van 8 jaar rouw
in te zetten. Ook haar kinde
ren (5 dochters) wil ze hierbij
tot het uiterste verknechten.
Vanzelfsprekend gaan haar
dochters hiermee niet ak
koord. Uitzondering hierop
is één dochter, die werkelijk
haar vader in haar hart
draagt, maar later een
zwakke figuur blijkt te zijn.
Wie immers uiting geeft aan
de minste vorm van ontroe
ring blijkt een sukkel te zijn.
Het (onjgeluk wil nu juist dat
Pepe el Romans, een mooie
en galante 25-jarige jonge
ling uit het dorp, zijn ogen
op één van de dochters
heeft laten vallen. Opval
lend hierbij is. dat alleen de
mannen in een goed dag
licht worden gesteld; zij krij-
vrees en vooral vol afgunst
en haat. Als eenzame en
ongelukkige vrouwen haten
zij niet alleen hun tyrannie-
ke moeder, maar ook elkaar.
Tussen moeder en dochters
beweegt zich Poncia, de
dienstbode, die oud en wijs
genoeg is om alles te door
zien. Zij kan aanzien worden
als de afspiegeling van het
Griekse koor, dat nuchter
kommentaar geeft bij de
ontwikkeling van dit drama.
Zij is zowat de spiegel van
het huis van Bemarda
Lorca.
Naar het einde van het stuk
toe wordt de sfeer steeds
meer en meer gespannen,
de ondertoon wordt bitsiger,
maar Lorca's typering
steeds even doordringender
en schrijnend.
Hierbij mogen we het ver
schijnen van de oude en se
niele oma, Maria Josefa niet
vergeten: zij heeft het voort
durend over het echte leven,
een leven waard om te le
ven, maar dit zullen zij nooit
bereiken.
Tenslotte gebeurt het onver
mijdelijke: Iedereen in het
huis van Bemarda Alba
heeft het door dat Pepe el
Romano een bedrieglijk spel
speelt. Ook de moeder Ber
narda, die hem wegjaagt,
met een geweer. Maar Ade-
la, in de mening dat haar
geliefde omvergeschoten
werd. pleegt zelfmoord. To
tale ontreddering bij haar
zusters, maar Bemarda Al
ba blijft overeind; zij spreekt
om te verwonden, ze ver
wondt om te heersen...
Regisseur en akteursploeg
De verscheidenheid aan ele
menten, de kontrasterende
perspektieven, de
meesterlijke karakterteke
ning. dit alles samenbren
gen in een veelzijdige har
monie, vereist een volwaar
dige regie.
Herman Slagmulder heeft
zich hiervoor ingezet met
een geestdrift en overgave,
typerend voor deze veelzijdi
ge Aalstenaar. In «Het huis
van Bemarda Alba» zijn er
niet alleen de geladen dia
logen van de 'eenzame'
vrouwen, niet alleen de
sfeer en de spanning, niet
alleen de hevige skenes en
de fijnzinnige stiltes... er is
vooral de mogelijkheid om
bestendig te spelen op het
randje door verkeerde of
overdreven aksenten te
leggen.
Van Herman weten we dat
hij een gevoelig regisseur is
ninckx. die echt geen ge
makkelijke klus aan de ver
schillende rollen hadden,
speelden op een zeer be
hoorlijk en homogeen peil.
Opvallend zijn beslist de
knappe prestaties van Go-
delieve Buyle, als de bitsi
ge, tyrannieke heersende
moeder. Nicole Gits als de
jonge en frisse Adela en Le
na Siau in de zware rol van
de oude dienares Poncia.
Deze drie aktrices werden
zeer sterk getypeerd en kwa
men naar ons gevoel ook het
best als karaktertekening
uit de verf.
Ook de rest van de akteurs
ploeg verraste ons aange
naam en we steken onze be
wondering voor Simone Van
Laethem (Maria Josefa), Rita
De Mulder (Angustias), Mia
Slagmulder (Amelia), Mach-
(meisje) en tenslotte de eni
ge man op het podium.
Dries Bruyninckx (Pepe) dan
ook niet onder stoelen of
banken.
Zij speelden vlot en beheerst
in het gespannen spelritme.
en lieten de koel- en sober
heid triomferen.
Het stuk ging er voortreffe
lijk in bij het talrijke pu
bliek; heel de avond door
was de aandacht prima en
het applaus tussenin en
achteraf was zeer nadrukke
lijk en dankbaar.
Toch enkele kleine beden
kingen, heel in het begin
(toch alleszins bij de pre
mière) akteerde de ploeg op
vallend minder aantrekke
lijk aanloop wat té lang?
en we menen ook dat de Een knappe produktie van
Uy I
in te
en
plaxs
De Catharinisten. (CDJ)
Aan de muur van 't oude
kerkhof hangen de Goden.
Maar de goden zien er
moe uit.
De woorden zijn benig,
de lach is van vroeger, wie
kijkt daar op om?
Het lijkt wel alsof ze zeg
gen willen, je ziet ons wel,
maar we zijn er niet.
Nee, ze zijn er niet.
De slogans en affiches toen de vaandels wap-
hangen scheef. perden.
Er is teveel lijm gebruikt, En nu.
daar ook al. Een drank zonder smaak.
Ze zijn teveel geprogram- een fles zonder ziel.
meerd, ze zijn teveel op hun De messen zijn bot, er
nummer gezet. valt niets meer te delen, er
Ach, vroeger, toen de valt niets meer te snijden,
champagne spoot, toen de
messen geslepen werden. II faut quitter la table,
toen de liederen schalden, zingt Aznavour.
De liederen schallen,
maar de kelen zijn droog,
zoveel hoge noten!
En toch bleven ze komen,
de auto's stapvoets, de mu
ziek uit het doosje
Hoe vreemd, bij 't voor
bijrijden klinkt het een
toontje lager.
De vaandels zijn K
paal gedraaid.
Een vinger me!
verband.
Aan de muur va
kerkhof hangen de
Wie zijn die men» f
met hun rug tegen d<
willen staan?
Hoofdbrok van het derde nummer van «De Ader», twee
maandelijks kultureel tijdschrift van de Aalsterse Willems
fondsafdeling is het merkwaardig historisch artikel van
haar voorzitter Mark De Jode «Van Capucienenklooster tot
gerechtelijk administratief centrum».
Klooster dat op aanbeveling
van de landvoogden Al-
brechten Isabella in 1616 in
de Kapellestraat verrees en
dat sindsdien tal van diverse
bestemmingen kreeg. Ge
sloten door de Franse Revo
lutie diende het achtereen
volgens als hooimagazijn en
bergplaats voor gestolen
klokken] arsenaal voor de
brandweer, vergaderplaats
voor de co srits, krijgsgevan
genis, pupillenschool, cibis-
tenkazerne en uiteindelijk
werd het een gerechtelijk en
administratief centrum
waarin zijn ondergebracht
diensten van het Ministerie
van Openbare Werken, van
Financiën (kadaster en be
lastingen), van Justitie
(rechtbank van eerste aan
leg, van Koophandel), ar
beidsrechtbank, vredege
recht en politierechtbank, en
het PMS-centrum van het
departement van nationale
opvoeding en kuituur.
Het flink gedokumenteerd
artikel brengt een beschrij
ving van de verschillende
onderdelen en nadere ver
klaring van woorden en be
grippen. Alleszins zeer le
zenswaard.
Na het pas voorbije piano-
en zangrecital brengt het
Willemsfonds nu op vrijdag
27 november te 20 u. in de
bovenzaal van de «Borse
van Amsterdam», Grote
Markt een avondje kulturele
humor met een bloemlezing
uit de voornaamste kortver
halen en kursiefjes van en
door Robert Venneman.
Toegang 60 fr. WF-leden 40
LH
Tij
hb
ersc
ore
Jos Bikkems, de Aalsterse juwelier met heel
pijlen op zijn boog die reeds zoveel prijzen, ook
internationaal niveau uit de wacht sleepte, expo"
nu te Brussel. Dit in samenwerking met het
Windsor Hotel», Duquesnoystraat 5-7.
De tentoonstelling «muurversieringen» loop!
donderdag 19 ovember tot en met vrijdag IB
cember.
Vernissage mei openingscocktail op woensdag
november van 20 tot 22 u. Inleider hierbij is prof.
Vroede.
Er is parkeergelegenheid in het hotel zelf.
edt
