üirv
o
Me tribune
SP
O
O
O
BURGERLIJKE
STAND
VOORTAAN IN
'T GOUDEN BLAD
VLAAMS BLOK
The Garret Band
in de Muzeval
BERICHT AAN ALLE POLITIEKE PARTIJEN
AGALEV
De Voorpost - 25.12.1981 - 7
is niet verantwoordelijk voor de inhoud en
heeft het recht de teksten in te korten.
opnieuw op zoek naar de ideale politieke democratie, naar de
principiële gelijkheid tussen gekozenen en kiezers. Waar de grote
partijen te zwaar de klemtoon hebben gelegd op de vorm, en zo
de demokratie tot een methode hebben herleid, leggen wij de
klemtoon op de inhoud.
Elke mens moet zijn eigen bestemming zelf in handen nemen. Wij
dromen van demokratie als van een proces van vergaande maat
schappelijke veranderingen, die beogen de vrijheid van de men
sen te verhogen en uiteindelijk misschien volledig te realiseren.
Democratie moet werken aan de zelfbestemming van de mens
heid, en slechts wanneer deze bestaat, bestaat de demokratie
zelf, nl. een maatschappij van mondige mensen in een betere
samenleving van vrijheid voor allen en sociale gerechtigheid.
Frans De Brul
smakelijke groenten gewoon worden verknoeid door er bij het
klaar maken niet de nodige zorg aan te besteden. En zo gaat de
waslijst van ontevredenheden verder. Er roert werkelijk en 't wat
en er zijn dingen die niet door de beugel kunnen. De brief van de
Vriendenkring 3de Leeftijd «De Eenheid», de knipoogjes van
Knipoogje en onze bijdrage hebben alleen als bedoeling de
bejaarde mensen van St.-Job, in d'rt konkreet geval, te helpen
verwoorden wat hen op de maag ligt. Er moeten mistoestanden
weggewerkt worden. Dat de verantwoordelijken ook hun verant
woordelijkheden nemen en daarbij nooit vergeten dat zij er zijn
om de ouderen te dienen en niet omgekeerd. Wij zullen hen daar
tegelegenertijd, zoals in het verleden, sterk aan herinneren.
Jos De Geyter
DE DOCTRINE VAN DOOMS
PW-fractieleider André Dooms is in de 'vrije tribune' van De
Voorpost fel uitgevaren tegen wat hij noemde «de destructieve
SP-politiek». Op enkele maanden van de legislatuurwissel in de
gemeenteraad is dit veelbetekenend maar het kan ook wel dat
Doorns, gedreven door de euforie van een verkiezingsoverwin
ning, zich beresterk voelt om een openbaar debat aan te gaan
met het risico deze bestuursmeerderheid in verlegenheid te
brengen. Of misschien was dit al wel de bedoeling van Doorns
maar dan raden wij hem aan met beide voeten op de grond na te
denken vooraleer te beslissen.
Een blinde euforie die wel zal koelen nodat de PW (nationaal)
een tijdje met de sterk verdeelde CVP is scheep gegaan.
Momenteel laten ze zich de omhelzing welgevallen maar of de
PW kloar is om de liefkozingen verder het hoofd te bieden als
stroks de achterban van ACV-ACW de gelegenheid krijgt zich te
manifesteren, dat is een ander paar mouwen.
Ondertussen gaat Doorns tekeer, in meervoudige versnelling,
tegen Mare Galle en diens visie op de provincies die onmachtige
overheden zijn en financieel gewurgd worden. Trapsgewijze zakt
Doorns dan af tot de gemeentebesturen.
Laten we klaar en duidelijk zijn, en het is een socialistische visie,
dat de gemeenten meer armslag moeten verwerven willen ze hun
autonome bestuursverantwoordelijkheden ten volle kunnen uit
voeren. Maar Doorns vergalopeerd zich toch wel sterk als hij het
heeft over «strenge en weinig genuanceerde begrotingsvoor
schriften».
Talrijk waren de tussenkomsten van de stad bij Minister Galle om
begrotings-, personeelsproblemen en vele andere facetten van
het gemeentelijk beleid te laten adviseren en goedkeuren. Zo was
het toch zeker de bestuursmeerderheid die besliste over aanwer
vingen en afdankingen van personeel, of durfde het bestuur daar
zijn autonomie niet waarmaken? Of was het misschien Doorns er
om te doen eerst de schaapjes op het droge te hebben, waar
onder zijn eigen zoon Jan Dooms die meteen naar een belangrij
ke post als feestelijkheden werd gepiloteerd als geen ander van
de nieuw aangeworvenen. Het is gemakkelijk alle verantwoorde
lijkheid toe te schuiven naar Mare Galle. Woar blijft de gemeen
telijke autonomie?
Doorns raakt niet uitgepraat over de SP. Insinuerend wat Mar<
Galle in een interview heeft gezegd dat de SP de wil koestert on-
met jonge krachten naar de gemeenteraod te gaan, bij dt
komende verkiezingen, en waarvan Doorns denkt dat Galk
zomoar zijn eigen huidige fractie afvalt kunnen wij hem meteer
geruststellen. Dat de PW blijkbaar voor hetere problemen staal
en zelfs in haar eigen fractie geen bekwame mensen heeft
gevonden om het schepenambt, dat Bourlon om welgekende
redenen liet vallen, in te nemen, dat is welbekend. Dat hij zich nu
ook al vastankert aan de kritiek welke door bepaalde milieus
wordt geleverd op het kerkhovenbeleid van schepen Hooghuys is
meer dan verrassend te noemen nadat Doorns steeds de begro
tingen heeft meegestemd die de financiële weerslag van dit
beleid bepalen.
Is deze kritiek soms niet ingegeven door de vaststelling dat er
inderdaad een nieuwe wind is gaan waaien rond dit beleid dat als
een voorbeeld mag worden beschouwd? Maar daarop komen wij
in de komende weken nog wel terug.
Dat de PW nu een ander beleid inzake financies zai voeren
zoals in het regeerakkoord is voorzien, dat zal wel, maar op
wiens kap? Zo is er de onwelriekende affaire van Eurton,
Gijzegem. Toen dit dossier in maart op de gemeenteraad
belandde noemde raadslid Uyttersprot het een «oplichting van
de gemeenschap» en samen met de twee SP-schepenen onthield
hij zich bij de goedkeuring door de raad van het dossier Ook op
dit dossier komen wij in de volgende weken nog uitgebreid terug
omdat we willen aantonen hoever de gemeentelijke autonomie
wel kan gaan als privé-belangen gediend worden. In elk geval, zo
stelde men in maart, werd de staatskas minstens 20 miljoen
lichter gemaakt.
Tot onze grote verwondering kwam in de begroting aan het licht
dat de stod moet opdraaien voor ca 7 miljoen BTW-lasten die
eigenlijk door het failliet gegane bedrijf Eurton moesten worden
betaald. Nergens in de begroting is een aanwijzing dat de stod
deze 7 miljoen kan recupereren.
Opvallend was raadslid Redont (PW) er als de kippen bij om in
de raad, waar deze affaire door onze fractie werd aangehaald, te
stellen dat we deze zaak liever laten voor wat ze is. De liberale
doctrine kwam daar meer dan behoorlijk uit de verf maar in elk
geval is dit een onderwerp dat we als socialisten niet koud zullen
laten worden.
D'Hondt Roger
Politiek Secrefaris
Vrede
In hoeveel Europese steden hebben hoeveel tienduizenden voor
de vrede betoogd?
Wie zal het bij benadering zeggen?
Het Vlaams Blok heeft tijdens de verkiezingskampagne te
duidelijk en te ondubbelzinnig ons standpunt terzake bepaald
om het vandaag niet meer te doen.
Vanzelfsprekend hoeft het geen betoog dat de hele wereld vrede
wil.
Vanzelfsprekend hoeft het geen betoog dat Europa vrede wil.
Vanzelfsprekend hoeft het geen betoog dat Vlaanderen vrede
wil.
Vlaanderen is een deel van Europa.
Vlaanderen is een deel van het (nog) vrije Europa aan deze kant
van het Ijzeren Gordijn.
Dit stuk Europa is vandaag nog vrij dank zij de Noord-
Atlantische Verdragsorganisatie.
Men kan het betreuren dat Europa zijn eenheid van vrije volkeren
nog niet bereikt heeft en nog in lengte von jaren vooralsnog niet
bereiken zal.
Het Vlaams Blok betreurt dit uiteraard.
Men moet dit vooral betreuren omdat een dergelijk Europa vrij
tegenover alle machtsblokken in staat zou zijn om de eigen
vrijheid zelf te verdedigen zonder machtsbindingen.
Vandaag evenwel is het zo dat wij niet zonder de NAVO kunnen.
Het Vlaams Blok zegt dit zonder vreugde en zonder geestdrift.
Maar het is een feit.
Vandaag is het zo dat wij niet zonder de wapens van de NAVO
kunnen.
Het Vlaams Blok zegt dit zonder enige zucht tot wapengekletter.
Men kan niet tegenover een militair en een ideologisch meedo
genloos machtsimperialisme en totalitarisme met ledige handen
staan.
Eenzijdige goede wil is goed indien het een goede wil in de kalme
sterkte is.
Eenzijdige ontwapening is daarvan het tegendeel.
Hoe zwoar het ons ook kost dit te schrijven, maar alleen een
sterk Europa, een sterk Westen is in stoat eerbied en ontzag af te
dwingen.
Alleen een sterk Europa, een sterk Westen is in staat de vrede te
waarborgen.
Reeds in de oudheid kende men de waarheid: indien ge vrede
wilt, bereid u ten oorlog.
Het is een waarheid welke schokkend klinkt.
Het is er niet minder een waarheid om.
Het is een harde waarheid.
Om die waarheid van de oudheid wat moderner te verwoorden:
Wellicht zijn wapens morgen de enige kans op ontwapening.
De Beul William
Vlaams Blok
EEN VONK HOOP
EN VERTROUWEN
In deze kersttijd leeft in het hart van velen een vonk hoop en
vertrouwen in de nieuwe politieke formatie die uiteindelijk de
onvoorstelbaar moeilijke opdracht op de schouder heeft geno
men dit arme landje uit het moeras van de economische en
sociale ondergang te tillen. Is die hoop gewettigd? Ik hoop het
van ganser harte! Dat is trouwens mijn nieuwjaarswens aan alle
Aalstenaars, aan wie ik nadrukkelijk zeg dat zij een gelukkig
nieuwjaar voor een stuk zelf maken, waaraan ik graag een harde
duw geef.
De opdracht van de regering lijkt me een «mission impossible»
waarbij we zoals in het gelijknamig TV-feuilleton, moeten
geloven dat het onmogelijke mogelijk is, omdat het gaat om de
laatste kans.
Het scenario van een diepgaande crisis begint met economische
aftakeling, diepe financiële putten, faillissementen, ellenlange
rijen werklozen, politieke crisissen, een sociale crisis en... een
oorlog. Al vijf jaar lang heb ik dan ook, in honderden voordrach
ten, een lans gebroken om dat gesjacher met onze toekomst te
doorbreken. Die idee werd oorspronkelijk hoef ik te zeggen
door wie? schouderophalend of knarsetandend onthaald,
maar stilaan werd ze gelukkig een gemeenplaats.
Vandaag is het zo laat: de vaste wil is er om de kastanjes uit het
vuur te halen en de crisis te doorbreken. De algemene mentaliteit
om daarin te slagen, moet er echter een zijn zoals tijdens de
oorlog waarin we nagenoeg allemaal aan één zeel trokken en alle
weerstanden wisten te trotseren.
Die weerstanden zijn er van de eerste dag. Vooral zij die het
economisch en het daaruit voortvloeiend sociaal leven dieper in
dat moeras hebben geduwd of ze in het beste geval aan een
baxter hebben gehangen, en vooral zij die de Staat groot en het
individu klein willen houden, schreeuwen vandaag hardst, of
schoon ze vele redenen hebben voor introspectie over hun falend
beleid, over hun sociale afbraak en over de crisis die ze enkel in
de hand hebben gewerkt.
Vooral de inspanningen die vandaag, op de kleine inkomens na,
van iedereen gevraagd moeten worden, zijn een gemakkelijk
mikpunt, alhoewel het duidelijk is dat die hardste schreeuwers
ervan aan de basis liggen, met verspillingen en immobilisme. Dat
soort inspanningen is overigens op lange na niet de essentie van
het nieuwe beleid. Neen, er wordt in eerste instantie geopteerd
voor een fundamentele gezondmaking van de overheidsfinan
ciën en onze economie, voor een grotere competitiviteit van onze
bedrijven waarin 1 op de 2 mensen werkt voor de uitvoer en voor
een economische groei die ons straks moet toelaten met een
blanke lei opties te nemen voor een andere, betere en menselijke
gemeenschap, mét een toekomst!
Aan dat toekomstperspectief heeft Aalst meegewerkt met een
beleid dat in mijn departement steunt op vijf peilers.
De economische en commerciële impulsen zijn te talrijk om op
duidelijk, leder heeft tot plicht hier iets aan te doen. Het
ekonomisch klimaat laat niet toe von de privésektor hog meer te
verwachten. Vele ondernemingen vechten voor hun tewerkstel
ling te behouden of op teruggeschroefde cijfers te kunnen
voortwerken. Alle noodzakelijke en rechtvaardige middelen moe
ten geboden worden die tot een grotere werkbezetting leiden.
Waar de privésektor geen oplossingen kan brengen moet het
openbaar bestuur tussenbeide komen. Dit wil zeggen dat ons
stadsbestuur moet helpen om de werkloosheid op te lossen. Een
krisis vergt ook een gemeentelijk krisisbeleid met een tewerkstel
lingsplan.
Principieel steunt dit op wat volgt:
«De gedwongen werkloze klaagt aan, omdat hij zich beschouwt
als slachtoffer van onrecht. Hij ziet dit onrecht in het feit dat hem
geen gelegenheid wordt geboden om mee te tillen aan de
arbeidsopdracht die gezamenlijk verricht moet worden ten bate
van de maatschappij. In de mate van zijn krachten en talenten
levert de mens arbeid die de samenleving mogelijk maakt, op
haar beurt levert de samenleving aan de mens voorzieningen en
inkomens die zijn leven mogelijk maken. Er is onrecht wanneer
iemand uit dit railsysteem uitgesloten wordt. De werkloze wordt
genoodzaakt anderen voor zijn bestaan te laten werken. Buiten
het geval van zware beroepsfouten is de betrokkene gerechtigd
dit als kwetsend en moreel beledigend te beschouwen... Zichzelf
realiseren en ontwikkelen door arbeid te verrichten en de vreugde
van de arbeid genieten behoren tot de primaire levenskondities
van elk burger... Met de meeste aandacht dient gedocht en
gewerkt te worden aan de herverdeling van de beschikbare
arbeid. Afbouw van cumuls, verkorting van de arbeidsduur, niet
kostenbezwarend en in het kader van internationale overeen
komsten, deeltijdse arbeid, derde arbeidscircuit... «Kristen en de
Krisis. Belg. Bisschoppen 6/81.»
Wie zich verantwoordelijk voelt of ze draagt moet hier iets aan
doen. Het ganse werkstellirtgsbeleid naar de hogere overheid
verwijzen is fout en het heeft gefaald, leder op zijn niveau moet
iets doen.
Het stadsbestuur heeft tot plicht, in een prioriteitenoverweging,
andere uitgaven te schrappen en een tewerkstellingsplan voor
rang te geven. Een gemeentebestuur moet meewerken aan de
herverdeling van de arbeid.
Wanneer de Aalsterse gemeenschap, via belastingen 855 mil
joen moet opbrengen aan personeelsuitgaven voor geen 1.000
personeelsleden, dan is 26 miljoen een peulschilletje voor 14,5%
van de beroepsbevolking die werkloos is. Of nog anders,
degenen die in het Aalsters stadsbestuur werken krijgen in totaal
om 25.200.000 fr. (vijfentwintigmiljoen, tweehonderdduizend)
aan verlofgeld en kindergeld en voor 5.207 die werkloos zijn
heeft men maar 26 miljoen over. Alle vergelijk loopt mank maar
dit stemt tot nadenken.
leder rechtgeaard burger weet wanneer men over tewerkstelling
van werklozen spreekt:
1dat het is om te werken en niets anders
2. dat men moet werken aan een konkreet plan of plannen (in de
oorlog, 1916, is ons mooi stadspark door werklozen aangelegd)
3. werken met een beurtrol, ieder moet een kans krijgen en niet
alleen vriendjes.
Een ernstig noodplan van het stadsbestuur is terecht een
verwachting van vele werklozen als kerst- en nieuwjaarsge
schenk.
Dit was de zin van mijn tussenkomst in de gemeenteraad van 15
december II.
Willy De Turck
raadslid C.V.P.
Vanaf 1982 krijgt het weekblad De Voorpost een
andere inhoudelijke vorm. We stappen ongeveer of
von de wekelijkse nieuwsgaring moor brengen een
totaal nieuw produkt op de markt: De Voorpost in
een magazinevorm.
Diverse problemen worden dieper uitgelicht en
verschijnen in een degelijke reportagevorm.
Wij zien ons dan ook verplicht om de «Vrije
tribune» niet meer te publiceren. Deze politieke
bijdragen worden niet meer opgenomen! Wel voor
zien we op regelmatige tijdstippen de partijen aan
het woord te laten i.v.m. een specifiek Aalsters,
Leeds en Erpe-Meers probleem, maar daarvoor
komen we persoonlijk met U in kontakt.
Ook de nieuwkomers als Agalev, Vlaams Blok en
anderen zullen gekontakteerd worden.
Prettige feestdagen en beste wensen voor '82
Roel Van de Plas
Democratie?...
«Democratie is iets woar politiekers over praten zoals een hoer
over de liefde» Femand Auwera.
Achter het masker van vrije verkiezingen gaan heel wat vuilighe
den schuil: het kiessysteem zelf, dat op een ergerlijke wijze de
grote partijen bevoordeligt, de samenstelling van de kieslijsten,
de bamumreklame rond de verkiezingen (door wie gefinan
cierd?), de oligarchische machtsopbouw van de traditionele
partijen, hun bindingen met de financiële en industriële wereld en
met de pers.
Samen met hun mantelorganisaties zijn de politieke partijen
alomtegenwoordig in ons politiek en maatschappelijk leven: in
het onderwijs, de gezondheidsinstellingen, de socio-professione-
le organisaties, enz.
In feite cumuleren de omvangrijke regeringen en met vol
machten nog meer de uitvoerende, de wetgevende en zelfs de
rechterlijke macht (ook de rechters worden door de politici
aangesteld). In het parlement beschikt de regering over een
meerderheid en kan zij haar wil zonder veel andere dan verbale
tegenstand doordrukken. Het doorsneeparlementslid, zowel van
de meerderheid als van de oppositie, is een weinig machtig
figuur. Daarom is het immobilisme een fundamenteel kenmerk
van ons huidig politiek systeem.
In onze liberale burgerlijke democratie liggen de term «democra
tie» en de inhoud «macht van het volk» mijlenver uiteen.
De politiek onverschilligheid van vele mensen is het logisch en
natuurlijk gevolg van de politieke bevoogding, die de traditionele
partijen en hun satelieten over hen uitoefenen.
«Jan met de pet» voelt zich binnen de groepen, die zijn belangen
vertegenwoordigen, mochteloos. Hij is nog von tel in manifesta
ties en mobilisaties allerhande die de macht von zijn drakkings-
groepering duidelijk moeten maken. De rest wordt uitgemoakt
door mensen die voor hem en zijn plaats denken Dit is de
werkelijke oorzaak van de afname van hun geloofwaardigheid.
In allerlei vormen van maatschappelijk opbouwwerk en sociaal-
cultureel werk orden dikwijls de werkelijke problemen zichtbaar
en wordt vastgesteld dat individuele problemen, die op brede
schaal vorkomen, in feite maatschappelijke problemen zijn. In
basisgroepen als buurtwerk, arbeidsgroep, ontspanningsvereni
ging, enz... kan de dialoog plaats vinden tussen aktieve minder
heid en passieve massa. Dit zijn de echte werkplaatsen voor
politiek beleid en vooral maatschappelijke kanalen, die naar
mensenmaat gesneden zijn en waarin de mens zichzelf kan zijn.
GALEV durft nog ideeën en akties ontwikkelen om de wereld te
eranderen, terwijl wij wel weten waar de politieke mosterd
gehaald wordt.
[AGALEV gelooft in de redelijkheid en de goedheid van de mens
in de mogelijkheid dat morele maatstaven en rationaliteit de
mens brengen tot een hoogst menswaardig bestaan.
[Afwezigheid van invloed van de publieke opinie hebben in het
[verleden en vandaag (zie El Salvador en Polen) niet geleid tot een
"ilzame politiek. De uiteindelijke grondslag waarop het beleid
jt steunen, is een geheel van waardeoorden, en niemand is
jetenter dan om het even wie anders om zich uit te spreken
over deze waardeoordelen. Een zich oriënteren op hoe deze
woordeoordelen leven in de samenleving en hoe zij zich ontwik
kelen, aanzien wij als de beste basis voor beleid. Wij gaan
BEGROTING!!!
Bij de bespreking van de stadsbegroting werd, naast zovele
andere zaken, de nadruk gelegd op de grote tekorten van het
OCMW. De taak van het OCMW bestaat erin zoveel mogelijk de
behoeftigen te steunen. Wie of wat die behoëftigen zijn is zeer
moeilijk te bepalen. De wetgever vertrekt van het standpunt dat
iedereen recht heeft op hulp wanneer hij deze nodig heeft. De
wetgever geeft echter geen welbepaalde normen welke aan
tonen waar behoeftigheid begint of eindigt.
Uit de natuur van de opdracht is het OCMW dus een hulpver-
strekkende organisatie. De middelen waarmede die hulp moet
verleend worden, lees betaald, zijn echter van dien aard dat ze
hoe dan ook steeds onvoldoende zijn om de kosten te dekken.
De voorziene betoelaging is ontoereikend. Het gevolg hiervan is
dat het OCMW steeds terug valt op de stadskas om de tekorten
aan te vullen.
Men kan zich de vraag stellen of er niet te gul en teveel materieel
hulp verleend wordt?
Men kan zich afvragen of de diensten zodanig werken dat er een
moximum von rendement is?
Men kan zich ook afvragen of het systeem van politieke
aanstellingen tot een goed management kan leiden?
Wat is nu een goed management?
Volgens mijn bescheiden mening: trachten van met de ter
beschikking gestelde mogelijkheden een zo groot mogelijke
dienstverlening geven.
Helpen is plicht, akkoord, maar dan alleen daar waar het echt
nodig is.
Verschillende diensten maken miljoenen verlies waar dit NIET
moet, We denken aan de bestaande wet op de onderhoudsplicht.
Waarom wordt deze niet toegepast? Waarom moet de gemeen
schap de kosten dragen die normaal door de kinderen zouden
moeten gedragen worden?
We denken er niet aan de MINDER BEGOEDEN te doen betalen,
wij willen en zullen rekening houden met de sociale toestand van
ieder gezin afzonderlijk. Maar het lijkt ons logisch dot de
begoeden niet onderhouden worden door de gemeenschap in
zijn geheel.
Piet Heymans
RESPEKT VOOR DE OUDERDOM
In het Aalsterse rusthuis voor de 3de leeftijd St. Job roert en 't
wat. Dat is trouwens niet de eerste keer en ook niet zo
verwonderlijk vermits in dat stedelijk rusthuis de zogenaamde
bejaarden nog fit genoeg zijn om niet alles te aanvaarden wat
men hen wil doen slikken. In het verleden hebben zij doar
klinkende bewijzen van gegeven, en nu weer zijn zij het beu te
blijven zwijgen, zij het dan dat hun protest tot op heden nog
streng ondergronds blijft. Wellicht zijn ook daar redenen voor.
Toch heeft Knipoogje in de plaatselijke streekkrant er lucht van
gekregen en schiet men gif, terecht. Wij ook hebben ons oor te
luisteren gelegd en zoveel vernomen dat onze vereniging 3de
Leeftijd «De Eenheid» steeds in de bres voor de belangen van
hun generatie, er prompt een brief aan de OCMW-voorzitter
heeft tegengegooid. De klachten van de St.-Jobinwonenden zijn
er duidelijk in verwoord: Wij zetten ze hier op een rijtje: het
reinigen van de kamers laat te wensen over, het gebeurt
trouwens onregelmatig en ook over het afstoffen en ruiten kuisen
zijn er klachten. Het bedienen van de eetmalen laat naar het
schijnt de mensen gewoon geen kans om rustig te eten en te
laten bezinken, en ook met hetgeen op tafel komt blijkt niet alles
te zijn zoals het hoort. Zo hoorden wij o.m. de klacht dat bepaald
te noemen en kunnen trouwens gevolgd worden in het tijdschrift
«IMPULS». De filosofie was eenvoudig: impulsen geven en een
sfeer scheppen die blijkbaar aanstekelijk werkte op de winkels, de
bedrijven, de landbouwers, de Handelskamer, de Jonge Kamer,
het Verbond der Dekenijen, de dekenijen, de Service-clubs en
noem maar op, die ik allen van ganser harte gelukwens. De vloed
van realisaties bereikt straks een hoogtepunt met een door
specialisten fel gewaardeerde gids «Export, ja? Export, neen?»,
waarmee ingespeeld wordt op de nationale exportgerichte poli
tiek. Er is straks weer een etalagewedstrijd voor heel Aalst,
waarmee het nog duidelijker zal zijn dat alle wegen leiden naar
de winkelstad van Vlaanderen. We beloofden onze volle mede
werking aan een arbeidsinfobeurs van de Jonge Kamer. En we
houden de blik op de toekomst gericht met een nieuwe «impuls»
die nieuwe mensvriendelijke dingen uit de marge haalt.
Wat de democratisering van het bestuur treft, is Aalst het
neusje van de zalm. Zoek trouwens maar eens een stad met een
even volledige informatiebrochure, met evenveel inspraakmoge
lijkheden, met publikaties en stadsberichten die verschijnen met
de regelmaat van een klok, waar de toehoorders in de raadszaal
een gratis abonnement kunnen nemen op «In de Raad», een
tijdschrift eveneens met de agenda en toelichting, waar de
ontwerpbeslissingen van de raad op voorhand ter inzage liggen,
waar spreekdagen worden gehouden in alle deelgemeenten,
waar informatiestands worden opgericht en waar de inwoners
terecht kunnen voor beleidsinformatie...
De aanpak van de fusieproblemen is nergens zo probleemloos
verlopen. Nergens werd de dienstverlening, steunend op een zo
raim geargumenteerde keuze, zo goed gedecentraliseerd dat de
inwoners er in toenemende mate beroep blijven op doen. De fusie
op zichzelf vind ik persoonlijk een spijtige zaak, zeker als
sommige bestuursmensen allergisch zijn aan rationalisaties,
controle en noem maar op. Maar zelf gaf ik het volle pond om er
in de gegeven omstandigheden het beste van te maken.
De organisatie van de stadsdiensten was een stokpaardje. Ik
zou trouwens niet erg rechtlijnig zijn, als ik niet zou geloven in
«minder stad, meer economie». Op mijn initiatief werd kort na de
fusie een analyse gestart van de. werking van de stadsdiensten,
meer bepaald van de prestaties van alle personeelsleden van
hoog tot laag. Alle personeelsleden werden gevraagd een
persoonlijke fiche in te vullen met de grondige werkomschrijving.
Dat reusachtig voorbereidend werk, een ware stapel documen
ten, die een veelbelovend uitzicht bood op een betere werking
van de stadsdiensten, ging echter de koelkast in toen in de
diensten een diepgaande functieanalyse werd gestart. De reden
was dat sommige leden van het college van burgemeester en
schepenen zonder meer weigerden hun departement te onder
werpen aan dat onderzoek, met alle nodelige gevolgen vandien.
Zonder die weigering zou de stad beschikt hebben over een
wetenschappelijk verantwoord personeelskader en een aan
zienlijk betere service aan de inwoners.
Van een preventief veiligheidsbeleid getuigen de actie voor
zwakke weggebruikers (bejaarden, jongeren en minder-validen),
de lawaaibestrijding, de fietsencontrole in de scholen, de actie
«lawoai aan banden», de jeugdverkeersbrigodes, de wijkagenten
die ook in de deelgemeenten preventief optreden en een levende
schakel zijn tussen de inwoners en het bestuur, preventieve
acties van de brandweer en noem maar op.
Er is nog veel meer te zeggen, maar volledig zijn is onmogelijk.
Mij volstaat het te beseffen dat de lezer weet dat ik aan zijn
inspanningen een harde duw gaf en nog zal geven om in het
komende jaar een kentering op dreef te helpen. Er daagt licht
aan het einde van de tunnel. Dat licht bereiken is mijn nieuw
jaarswens voor iedereen.
L. D'HAESELEER
Burgemeester
Vrijdag 18 december om
20.30 uur is in de Muzeval
«The Garret Band» te gast.
Deze band bestaat uit een
achttal jonge mensen die
eigen dixielandbewerkin-
gen naast originele vertol
kingen in New Orleansstijl
brengen.
In 1975 besloten een drietal
jonge musici uit de omge
ving van Geraardsbergen
een eigen oude stijl jazz
band op het getouw te zet
ten. Ze begonnen in hun
vrije uren te oefenen op
een oude zolderkamer.
Geen wonder dus dat de
nieuwe groep onder de
naam «The Garret Band»
zou scheep gaan. Garret
wil in het Nederlands im
mers zolderkamer zeggen.
Het duurde wel nog even
vooraleer de groep uit
groeide tot de achtkoppige
formatie die ze nu is. In
september 1977 werd een
tweede start genomen: met
acht dus. Een jaar later al,
op 10 september 1978, wer
den ze uitgeroepen tot lau
reaat van de Gulden Vlies
trofee te Oudenaarde, een
wedstrijd voor amateur-
jazzensembles, waaraan
niet minder dan 8 formaties
deelnemen. De hoofdprijs
betekende een plaatopna
me voor The Garret Band.
Intussen bleef de band niet
bij de pakken zitten. Hij
verzorgde koncerten voor
Jeugd en Muziek Sint-Ni-
klaas en Geraardsbergen,
musiceerde in Bierodrome
te Elsene, op de Savooi
feesten in Ninove, in de
Honky Tonk Jazzbunker te
Dendermonde, in de Lo-
kerse Jazzclub en op het
jazzfestival van Wetteren.
Steeds met zeer veel bijval.
Misschien was het meest
opgemerkt koncert van de
ze groep wel dit van 20
maart van dit jaar, toen
The Garret Band een van
de vele orkesten was die
deelnamen aan de tweede
kroegentocht van de Hon
ky Tonk. Qua repertoire
leggen ze zich vooral toe op
eigen Dixielandbewerkin-
gen, naast originele vertol
kingen in New Orleansstijl.
Wie luistert naar de lp van
The Garret Band zal vooral
getroffen worden door de
autenticiteit van de bewer
kingen en de homogeniteit
en juistheid van de uitvoe
ringen. De groep weet de
juiste intonaties te leggen
en heeft de juiste dynamiek
te pakken. Het orkestraal
koloriet komt net en lucide
over, wat natuurlijk te dan
ken is aan het feit dat alle
acht orkestleden stuk voor
stuk degelijke musici zijn.
The Garret Band is te be
luisteren op vrijdag 18 de
cember om- 20.30 uur in De
Muzeval, Ringlaan 2 te
Grembergen.
DRUPPELTELLER
Het jongste nummer van
«Weekberichten» van de Kre
dietbank geeft een overzicht
van de evolutie van de euro-
obligatiemarkt in 1981. In het
kort wordt ook ingegaan op de
andere deelmarkten van de in
ternationale kapitaalmarkt: de
zogenaamde buitenlandse obli-
gatiemarkten en de markt van
de eurokredieten.
Van 8 april tot en met 10
oktober wordt in Amsterdam
de internationale tuinbouwten
toonstelling Floriade gehou
den. De laatste Floriade vond
plaats tien jaar geleden en lok
te 4,2 miljoen lezers. Voor
meer inlichtingen: Nederland
se Dienst voor Toerisme, Ra-
vensteinstraat 68 te 1000-Brus-
sel (02/512.44.09).
Op 25, 26 en 27 december
wordt in de veilinghallen aan
de Reisse Hoevenstraat te Til
burg de jaarlijkse kerst-antiek
markt gehouden. Er zullen on
geveer 100 kramen staan.
PRIORITAIRE AANDACHT VOOR DE WERKLOZEN
We beleven een zware krisis. De werkloosheidscijfers tonen dit
Voor de lezers ven de burgerlijke stand hebben we ook
nieuws.
Vanaf 1982 wordt deze familiale bijdrage niet moor
gepubliceerd in het weekblad De Voorpost Plaatsge
brek is er de oorzaak van. Maar geen nood, vauf 1
januari 1982 kunnen de lezers deze berichtgeviag
terugvinden in hun «Het Gouden Blad». Het ad
blad bij uitstek dat van huis aan huis wordt
