Maurice De Schrijver:
«Ik werd 'toevallig'
ontdekt»
Peter Van Wambeke (Eendracht Zele):
«Reserves genoeg voor goede terugronde»
S - 8.1.1982 - De Voorpost
VOETBAL
Met hun beidjes kijken ze naar Maurice op (vw)
«Er ooit echt mee stoppen? Ik geloof niet dat ik dat zou kunnen. Het
kan misschien goedkoop klinken, maar voetbal is mijn leven.»
Zo'n acht jaar geleden werd Maurice De Schrijver bij Eendracht Aalst
weggehaald door de fusieklub Sporting Lokeren: «Ik had al eerder
weggewild uit de ajuinenstad. Niet dat ik er me niet thuis voelde.
Maar als je ambitie hebt, en je weet dat je geen meeloper bent, mik je
naar de top. Aalst heeft in lengte van jaren veel talent laten vertrek
ken. Internationalen zelfs, kijk maar naar Maurice Martens. De
«grote kans» wilde ook ik grijpen».
Larsen, Lubanski, Gud-
johnson, Lato om het bij
de belangrijkste buiten
landers te houden.
Maar er is ook nuttig
geïnvesteerd in inheems
talent, je mag er de na
men zelf opplakken.
Niet vergeten dat ook
aan ernstige jeugdpoli-
tiek wordt gedaan. Een
must, want voor een
klasbak wordt op de bin
nenlandse markt met ve
le miljoenen gegoo
cheld. Als je jongens uit
je eigen «school» kunt
oppikken voor je kern,
zit je goed. De aflossing
mag echter niet te
bruusk gebeuren. Er
moet een wisselwerking
ontstaan: alle «oudjes»
tegelijk laten afvloeien
of noodgedwongen ver
vangen, loopt nefast uit.
Er zijn voorbeelden ge
noeg om die stelling te
bewijzen. Kijk maar
naar Klub Brugge.»
De Schrijver is nu der
tig. Of ongeveer: «Je
weet nooit waar je voor
staat. Een tik met kwa
lijke gevolgen, en je hebt
het gehad. In de afgelo
pen jaren moest ik ver-
%%J!
Fanions uitwisselen na de aftrap van een Uefa-wedstrijd. Het komt er allemaal bij kijken
is (arch.)
Weggaan bleek niet zo
simpel. Een Maurice De
Schrijver vervangen
bleek geen doordeweeks
klusje. Er kwam verzet,
zodat de affaire bleef
slenteren: «Toen ik 22
was, bleek het de hoog
ste tijd voor een trans
fer. Je mag niet te oud
zijn vooraleer je in een
grote klub belandt.
Er wordt op het hoogste
niveau anders gevoet
bald. Sneller ook. Er zijn
aanpassingsproblemen
Ik geloof dat ik daar in
de kortste keren over
heen was».
Maurice De Schrijver is
een echte Aalstenaar.
Hij bleef dat. Het is niet
omdat hij naar Masse-
park. Een paradijs voor
jonge snaken. Voetbal
len was één van de
«vrijetijdsbestedingen»
Ik deed graag mee, maar
aansluiten bij een klub?
Ik had zoiets nooit over
wogen. Scouts van «Een
dracht» hadden me be
zig gezien en oordeelden
dat ik misschien wel
mijn mannetje zou staan
in de echte kompetitie.
Van de «Osbroek» naar
het Pierre Cornelissta-
dion was geen onover
brugbare afstand. Het
liep lekker: provinciale
scholieren, provinciale
juniores, invallers, fa-
nionteam. Nederlagen,
suksessen. Al eens een
duwtje geven. Maar ook
«IK ZAL ER NOOIT ECHT MEE STOPPEN»
wegkan en zelfs niet
weg wil, heb ik een zaak
van sportartikelen opge
zet. Je moet zo'n zaak
natuurlijk in een ruime
re context zien. Voetbal
is niet de enige en alles-
zaligmakende discipli
ne. Het spreekt bijna
voor zichzelf dat je ook
hoopt tennissers, atle
ten, volleyballers, bas
ketters en noem maar op
over de drempel te krij
gen. Vandaar dat ik bij
het opzetten van mijn
als men kapitein vartiaa
emi
unn
zaak? wa
«Absoluut niet?3'2
veeleer een
om er met overtuj
blijven tegenaj
Ik denk nog niefl
afbouw. Je
aanvoelen waar J
Ik heb voor
konklusie
dat ik me
«pijn» moet doenj
op het bereikte r
handhaven. Als
moest komen,
misschien hard
weliswaar tanende Puis, scheidene keren onder
de ouwe vos Jurion, en het mes. Voetbal aan de
Jan zonder Vrees De top is bikkelhard. Je
Vrindt. De verdiensten schenen, je benen, je rib-
van dat trio kan je niet bekast en zelfs je kop
«Ik zal er nooit echt mee stoppen(arch.)
men verhuisde en voor schoppen en stampen in-
Lokeren voetbalt dat hij kasseren».
de «Keizerlijke Stede» de
rug toekeerde: «Het was
in Aalst dat ik voor het Lokeren was geen avon-
eerst tegen een bal tuur, veeleer een door-
schopte, We woonden in stroming. De klub trok
de buurt van het stads- zich een poosje op aan de
wegdenken. Maar de af
lossing drong zich op.
«Ik ben ervan overtuigd
dat de klub steeds «be
dachtzaam» heeft ge
kocht. Geen zotte trans
fers. Geen miskopen
ook. Kijk maar naar
worden niet ontzien. Ie
dereen vecht voor zijn
plaatsje in het team, en
wie mag meedoen speelt
om te winnen en voor de
poen. Het klinkt cru,
maar zo is het. Ik weet
niet hoe de tegenstander
over me denkt, maar ik
veronderstel geen slech
te reputatie te hebben
opgebouwd. Hard? Ja
wel, we zijn geen spin
nende poesjes. Maar
niettegenstaande alles
sta je in een match oog
in oog met «mensen»,
niet met tot de tanden
gewapende vijanden. Er
moet respekt voor de
«ander» bij. Als ik dat
niet kon opbrengen,
kapte ik ermee. Ander
half uur bikkelhard
maar fair in de clinch,
zodat je na afloop de
tegenstander de hand
mag drukken zonder
nadien van jezelf te moe
ten zeggen dat je een
Farizeër bent».
Als hij niet «gekraakt»
wordt, wil De Schrijver
nog enkele jaren mee
draaien; «Als laatste
man lijken er geen pro
blemen op dat stuk. Je
sleutelt dag na dag aan
je konditie. aan je weer
baarheid, Tevens elke
match een bron van
nieuwe ervaringei Je
gaat soms in de ut,
iedereen trouv is.
Maar daaruit trek je de
nodige konklusies. Een
ezel stoot nooit twee
keer tegen dezelfde
steen. Routine, spelin
zicht, automatismen,
nooit aan jezelf denken
doch steeds aan het be
lang van de ploeg: het
komt er allemaal bij kij
ken. Je bekaf lopen ook.
Je wordt er niet alleen
voor betaald, het is ook
nog je verdomde plicht».
Terugval
Wat als een speler op een
bepaalde dag naast de
ploeg staat?
«Het zit er allemaal in.
Je mag vandaag sterker
spelen dan gisteren,
maar als een trainer
meent dat je niet meer
op «zijn» schaakbord
past, kan het afgelopen
zijn. Je moet daar niet
wakker van liggen,
maar je mag die moge
lijkheid nooit als absurd
wegwuiven. De wet van
komen en gaan is zo oud
als de mensheid zelf,
niemand ontkomt
eraan».
Als laatste man heb je op
dertigjarige leeftijd nog
een hele toekomst. Ht,t
belet niet dat je niet aan
morgen mag denken:
«Je moet zelfs vooruit
blikken, als je dat niet
doet, heb je niet de min
ste zin voor realisme. Ik
zegde je al: voetbal is
mijn leven. Ik zal er
steeds mee bezig zijn.
Nu in Lokeren. Over en
kele jaren moet ik mis
schien gas terugnemen,
maar dan ben ik nog
goed voor een bescheide
ner rol. Trainer worden?
Kan ook. Ik heb daar al
over nagedacht. Omdat
ik niet uit het «milieu»
Maurice heeft een bloeiende
voetbalschoenen een speciale
zaak in de Wetterse deel
gemeente Massemen ge
zocht heb naar een vorm
van polyvalentie, zowel
op het stuk van de ver
scheidene sporten, als
wat de merken betreft».
Geen voorbode van een
retraite dus, die sport-
sportzaak, waar natcta
plaats hebben gekrept
se
jl"
men, maar verbit%a
ik daar niet onfeg,
Zelfs Matthews fPi
Stefano zijn niet &ro
meegegaan. En dksl
ren de allergrootstkr
Ka
Van Hauwer\br
Nu de winterstop zo goed als ten einde loopt
begint de voetbalkoorts opnieuw te stijgen in het
Eendrachtkamp. Na deze vrijwel onverwachte maar
suksesrijke heenronde kijken de Eendrachtspelers
met belangstelling uit naar wat de terugronde hen
bieden zal. De eer en glorie na het treffen met
topfavoriet Sint-Niklaas heeft de Zeienaars weinig
baten bijgebracht. De kloof werd immers tot vier
punten vergroot terwijl de reuze-recette integraal ten
goede kwam van de Klaaskenskassier. In het duel
van beide spelmakers kwam de 18-jarige Peter Van
Wambeke ais overwinnaar te voorschijn ten over
staan van zijn routinerijke opponent Swat Janssens.
Dit jeugdtalent van eigen
bodem debuteerde twee
seizoenen geleden als eer
stejaars junior in het
fanionelftal van Eendracht.
Ondertussen kreeg Van
Wambeke naam en faam
door zijn selekties in de
Oostvlaamse scholieren-
ploeg en éénmaal ontving
hij zelfs een uitnodiging
voor een nationale training
op de Heizel. De voorziene
wedstrijd tegen Frankrijk
werd verdaagd en langs
die kant bleef het verder
windstil. De Zeienaar kreeg
van bij de jeugdreeksen de
rol van spelverdeler toebe
deeld zodat hij op 16-jarige
leeftijd de grote stap waag
de. Hoewel de uitslagen
van de ploeg weinig posi
tiefs inhielden, liet de jonge
Van Wambeke zijn aanleg
en talent bewonderen en
scoorde in de tweede helft
van het seizoen drie knap
pe goals, onder het oog
van trainer Ceuleers als
vervanger van Willy De
Wilde.
Vorig seizoen speelde
Peter een weinig opvallend
seizoen, een malaise
waaraan gans de ploeg on
derhevig was. Het werd
een gevecht tegen de de
gradatie en het voetbalta
lent van de Zeelse midden
velder kwam nauwelijks
van de grond. De komst
van Hervé Van Lerberghe
bracht verandering in het
spelbeeld en meteen groei
de het vertrouwen van de
jonge Van Wambeke, de
grote konditie was niet ver
meer af. «Het verschil met
vorig seizoen is oneindig
groot, beklemtoont een
moreel opgevijzelde Van
Wambeke. Vorig seizoen
onderging ons middenveld
bestendig wijzigingen, zo
dat niemand op zijn ver
trouwde plaats kon voet
ballen. Het was steeds een
taktisch spelletje om de no
dige puntjes mee te sprok
kelen. In die periode kreeg
ik zelfs opdrachten mee in
de vuurlinie. Omdat ik voor
dergelijke opdrachten de
nodige snelheid ontbeerde,
liep het helemaal mis. Ik
raakte de motivatie en de
vreugde in het voetbalspel
kwijt. Dit jaar startte de
ploeg met een andere
mentaliteit en kreeg ik op
nieuw de post van spelma
ker toebedeeld. Het ver
trouwen groeide met de
week en ook met de kondi
tie van de andere midden
velders Cooreman en De
Brabander ging het in stij
gende lijn. Het is me nu
opnieuw mogelijk werk te
maken van mijn offensieve
en defensieve rol als mid
denmoter.»
De terugronde wenkt en
Peter Van Wambeke heeft
juist geteld één doelpuntje
op zijn aktief. Beduidend
laag voor een speler met
een knap afstandsschot in
de benen. «Het is voorlopig
bij die ene goal gebleven
op Izegem. Akkoord, ik ga
In het klubhuis van Eendracht Zele verzamelde voorzitter
bvw
zeker te weinig mijn kans ken, maar ik denk er nu
om het vanop een afstand eens mijn werk van te ma
te proberen. Vraag me niet ken. Als we geen gekwet-
hoe dit komt. Ik heb daar sten krijgen kunnen wij be-
ook geen uitleg voor, wel- slist op onze élan door
licht zit het hem in mijn gaan. Vorig jaar hadden wij
drang om het teveel al ook een uitstekende janua-
voetballend te klaren. Ook ri- en februarimaand, wan-
mijn medemaats hebben neer het nu opnieuw lukt zit
me reeds meermaals toe- een tweede plaats er dik in
geroepen om af te druk- voor Eendracht. Het is ze-
Jean Van Kerckhove zijn jeugd voor een gezellig
ta
ker geen toeval dat wij zo nende hand blijven,^
goed geklasseerd staan, genoeg. «Motivatie^
de ploeg beschikt nog over Zeienaars is er b[ai
voldoende reserves om voldoende aanwezin
ook een geslaagde terug- blijft uitkijken of deite
ronde af te werken. Het is tionele piek door dfe
enkel af te wachten wat riode van inaktivitt)el
Sint-Niklaas presteert, zij werd afgezwakt.
blijven superfavoriet omdat
ze ook in hun mindere
wedstrijden aan de win- Joost—
