Paula D'Hondt - Van Opdenbosch
Staatssekretaris
iint-Niklase Terekenwijk krijgt gestalte
Hardst werkend vrouwelijk senator nu grootste werkgever van 't land
euvelen over kavels
(tel. 064/44.49.18)
De Voorpost - 22.1.1982 - 9
no|<ssekretaris Paula D'Hondt.
door groen omgeven landelijke woning op de wijk
n» in de schaduw van de 16' eeuwse Gotische paro-
van Kerksken, «kerksken»verwijst naar de kleine
van de vroegere parochie Haaltert vinden we na heel wat
t- en vliegwerk de o zo druk bezette Staatssekretaris Paula
lt - Van Opdenbosch uiteindelijk thuis. Dit uitgerekend op
Ier laat uur op zondagavond na haar bezoek aan de
«In de week is daar nu geen tijd meer voor». Met voor
moeder van vijf kinderen die ook reeds oma is houden we
i liefst langs de menselijke kant. Zware politieke
krijgt U reeds voldoende te verorberen. Uit haar
nsverhaal distilleert U dan wel van zelf naast haar sociale
■Cgtnheid ook haar totaal engagement en voortdurende onge
leide inzet.
3ID
rouw de Minister, stelt U
even voor?
;r, een eenvoudig spoor-
:r bij de «ijzerenweg»,
oorspronkelijk uit
Risken doch werd te Haal-
t si opgevoed- Eigenlijk komt
milie Van Opdenbosch uit
tf rbeke en uit de streek van
,n enaarde De familie had
r]e tolitiek bloed in de aderen
p en. Paul Van Opden-
h, die na Pieter Daens
wam», was de voogd van
r. Diens broer was de ge-
st( e Aalsterse drukker Van
jn enbosch, ook politiek ge-
>n geerd. Ook de Erembode-
'n jezuïet Van Opden-
-0! behoorde tot de familie
1C[ r zelf was een tijdlang
s enteraadslid te Kerksken
cn oeder was. zoals heel wat
wen uit de streek, naast
aa noeder kantwerkster.
e«l ons eens wat over uw
orfën
iel lager onderwijs kreeg ik
st. Kerksken zelf en daarna
g ik voor het middelbaar
va Burst. Dan kwam echter
:ge >orlog en trok ik naar
ue t, naar de «Dames van
eo a» waar ik mijn humanio-
id ed.
«fteg ik het zelf nogal goede
o intc wilde mijn moeder
nd ik verder studeerde. In
)r een hele karwei die voor
en ezin heel wat impliceerde,
int s vroegere pastoor, die
een paar maand als eeu-
il» ng overleed, steunde me
re in volledig.
:fsl >elandde ik, per fiets tot
e »ve en dan met de tram lot
ov< sel in de Poststraat in de
ialc School». Opleiding
matschappelijk assistent
toen nog een weinig ge-
fenomeen waar ik na drie
fstudeerde.
J U ook aktief in de jeugd-
«ing?
jfens mijn studiën militeer-
reeds in de V.K.A.J. en
de oorlog was er hier een
afdeling. Paul
D'Hondt, waarmede ik later
zou huwen, was toen de voor
zitter van de K.A.J. waarvan
hij arrondissementele voorzit
ter werd en een jeugdvriend
was van Jef De Schuyffeleer.
Marcel Van de Wiele, Jef
Houthuys, Wim Mesotten,
Wim Verleysen, allemaal man
nen waarmede ik achteraf in
mijn loopbaan heel wat kon
takten had.
De jeugdbeweging heeft me in
die vier oorlogsjaren zeker
heel wat geleerd, getekend, in
zet, engagement, organisatie
geest, optreden bijgebracht.
Een ware vorming naast de
eigenlijke studie
En toen U het diploma in de
hand had?
Tijdens het laatste stagejaar
werkte ik lang bij senator juf
frouw Baers en was ook aktief
in een internationale sociale
organisatie waar ik uiteraard,
alhoewel op eerder laag ni
veau. internationale kontakten
legde. Als maatschappelijk as
sistente geraakte ik nationaal
op K.A.V. bij Philippine Van
de Putte doch vader, man van
de spoorweg tot en met, zag
me liever bij de N.M.B.S.
werkzaam. Om hem te plezie
ren deed ik mee aan een exa
men waarin ik als eerste slaag
de en kwam dan in 1948, op
22-jarige leeftijd ("Kerksken
1926), aan de spoorweg. Iets
wat me vanzelfsprekend fasci
neerde want ik had vader daar
over steeds horen spreken,
deed korte treinreisjes met
hem als kind en was gelukkig
in hetzelfde «spoor» ais vader
te zijn beland.
Mijn eerste standplaats was
Kortrijk. Daarvoor vertrok ik
elke dag te Haaltert reeds te
4.50 u. met de trein na een
fietstocht vanuit Kerksken. In
Zottegem wachten, 25 minu
ten, «changeren» en even na 8
belandde ik dan te Kortrijk.
Daar begon dan mijn taak,
vooral bestaande uit bezoek en
hulp aan gezinnen van
NMBS-personeelsleden
Met de vele slachtoffers van de
oorlog waaronder heel wat
spoorwegmannen en dit ge
koppeld aan de naoorlogse ge
boorteboom waren er heel wat
families in moeilijkheden en
was ik elke dag van 's morgens
tot 's avonds op bezoek bij
families. Ook vaak met «kinds-
korven» waarvoor de
N.M.B.S. het nodige in grote
hoeveelheden aankocht. Trein
op, trein af doch een zeer
boeiende, dankbare taak. Men
zag me overal graag komen.
De hele problematiek van oor
logsslachtoffers kreeg ik daar
voorgeschoteld. Wel een
boeiende taak.
Naar Geraardsbergen en Aalst
Van Kortrijk werd ik in 1949
overgeplaatst tot in 1962 naar
Geraardsbergen van waaruit ik
heel Zuid-Oost-Vlaanderen
bestreek met zelfde opdracht
als in Kortrijk: heel de streek
Aalst, Geraardsbergen, Nino-
ve, Zottegem, Oudenaarde.
Zowat heel de streek die later
mijn kiesarrondissement zou
worden. Streek "die ik dag in
dag uit als het ware doorploeg
de en waarvan ik elke bocht in
de weg en elke wijk de visu
kende Zowel bvb de «Neder-
wijk» in Nederename als «Pij-
perzele» in St.-Maria-Ouden-
hove.
Met over dezelfde streek de
zelfde bevoegdheden kwam ik
na een reorganisatie te Aalst
wat uiteraard mijn taak heel
wat vergemakkelijkte. Dit
bleef ik toen ik in 1974 senator
werd. Het was immers niet
kumuleerbaar en had mijn
echtgenoot toen geweten dat
een senator gedurende de eer
ste vijf jaar totaal onverzekerd
is dan ware ik nooit senator
geworden. Recht op pensioen
zit er voor een senator niet in
tenzij hij vijf jaar in de senaat
zetelde en dat blijft toch steeds
een risiko. Nog een overblijf
sel van de vroegere senatoriale
status waarbij de senator des
tijds een onbezoldigd quasi
ere-ambt uitoefende Senato
ren behoren nu nog steeds tot
de kategorie van dc «niet-be-
schermde personen». Naar de
senaat gaan voor een weddet-
rekkende blijft dan ook een
riskante zaak.
Mevrouw de Minister, vertel
ons eens wat over uw echtge
noot
In 1951 huwde ik Paul
D'Hondt, hier onderwijzer die
vrij vlug hoofdonderwijzer
werd. Geboren opvoeder wei
gerde hij interessante aanbie
dingen bij K.A.J. of A.C.M.
Nationaal aan te nemen en
wijdde zich totaal aan zijn
school die tot zeven klassen
uitgroeide met eigentijdse ak-
komodatic. Met beide voeten
bleef hij steeds in de sociale
organisaties, regisseerde to
neelstukken en operettes, was
zowat de duivel-doet-al op de
gemeente en had nog tijd ge
vonden om te Gent het diplo
ma van Hoger Opvoedkundige
Studiën te gaan behalen. Met
de fiets.
Ik had ondertussen de K.A.V.
opgericht waarvan ik 21 jaar
voorzitster bleef. Ondertussen
kregen we vijf kinderen en
toen vader in 1952 van zijn
kandidatuur van gemeente-
raadslid afzag werd ik als een
beloftevolle pion naar voor ge
schoven. Eigenlijk naar achter
want ik kwam op de laatste
plaats van de lijst wat me niet
belette meest stemmen te be
halen. Het was nog steeds de
periode van de dorpspolitiek
alhoewel mijn echtgenoot sa
men met Wim Verleysen en
Kamiel Walgraef hier in 1946
de C.V.P. reeds hadden ge
sticht, stichting waar ik even
eens bij was. Paul trachtte
twee katolieke partijen met el
kaar te verzoenen. Een moei
lijke taak die echter kans had
op slagen. Standpunt was: bei
de kopmannen er op of geen
enkele. Op het laatste ogen
blik kwam er echter een kink
in de kabel. Twaalf jaar bleef
ik in de gemeenteraad doch
Paul stelde steeds dienstbaar
zijn boven te trachten een
mandaat te bemachtigen. Toen
hij in '77 voorzitter werd van
het O.C.M.W. liet hij, nadat
alles was georganiseerd en uit
de grond gestampt, de taak
dan ook aan anderen over.
En de emancipatie van de
vrouw?
Paul gaf maar altijd overal toe
en spitste zich alleen toe op
helpen waar hij kon. Toen de
idee van de vrouwenemancipa
tie echter doorbrak werd ik-
voorgesteld als tweede sche
pen, belast met openbare wer
ken. De volgende keer werd ik
eerste schepen doch bleef ver
der met openbare werken
doende. Daar was ondertussen
ruimtelijke ordening bijge
komen.
In 1976 wilde ik echter in de
gemeentepolitiek niet meer
meedoen. Ik had me immers in
de senaat tegen de kumul uit
gesproken en wilde dan ook de
daad bij het woord voegen.
Paul is dan opgekomen doch
die werd ondertussen dioce
saan inspekteur over het on
derwijs in een zeer uitgestrekt
gebied van de provincie en
vond dat een mandaat in de
gemeenteraad best niet ge-
kombineerd werd met zijn in-
spektiefunktie waarbij hij dan
naar het O.C.M.W. overscha
kelde.
Wanneer startte eigenlijk uw
parlementaire bedrijvigheid?
Via de K.A.V. kwam ik in het
arrondissementeel hoofdbe
stuur A.C.W werd eerste on
dervoorzitster van het Dage
lijks Bureau, en knoopte aldus
nauwe vriendschapsbanden
aan met deze die het in het
Groen Kruis voor het zeggen
hadden. Ik ben er niet gedropt
doch heb de hele groei, de hele
werking meegemaakt, meebe
leefd. Ik ken het «Groen
Kruis» met alle mogelijke
moeilijkheden en perikelen
van in de oorlog.
Ik kwam dan in het nationaal
K.A.V.-bestuur en in 1972
werd ik gevraagd als eerste
opvolger wat ik aanvaardde en
waarvoor ik 4.400 stemmen
kreeg voor de eerste keer.
Toch werd ik geen provinciaal
senator wegens een gesplitste
stemming waarbij Aalst een
mandaat kwijtspeelde. Voor
mezelf had ik, gezien allerlei
omstandigheden reeds uitge
maakt dat ik geen kandidaat
was doch Aalst deed er een
slechte zaak aan. Na de dood
van mijn broer kreeg ik een
zware inzinking en leefde ge
durende twee jaar rustiger
aan, als in bezinning met al
leen het schepenschap, het ge
zin en de K.A.V.
Terug aangezocht in 1974 om
de plaats van eerste opvolger
te bekleden had ik er echt, na
al dat getwist, geen zin meer
in. Allerlei instanties oefenden
echter op mij dusdanige druk
uit dat ik maar weer aanvaard
de in het belang van de bewe
ging. Mijn stemmenaantal was
dan opgelopen tot 8.800. Ver
dubbeld!
Toen stond heel C.V.P.-Aalst
als één man rond mij om me
provinciaal senator te «ma
ken». Een zo schrikkelijk ding
dat mijn man me vroeg hoe het
mogelijk was dat ik dat wilde
zijn. Bij moeilijkheden wegens
standentwisten werd het te
Gent een opstand der horden,
de rebellie van de buitenarron
dissementen tegen Gent waar
bij Aalst met Dendermonde en
St.-Niklaas het haalde en ik
provinciaal senator werd.
Door mijn aanwezigheid kreeg
de C.V.P. dan binnen de se-
naatsfraktie de meerderheid
wat de koöptatie mogelijk
maakte van Nora Staels.
Vanaf de eerste minuut bege
leidde Wim Verleysen, zonder
me te beleren, op ideale wijze.
Opmerkingen van partijgeno
ten als «ze moe! het nu maar
waar maken» of «ze kan dat
niet» sneden diep in mijn vlees
doch motiveerden mij om mijn
taak optimaal te vervullen,
zonder enige traumatisatie.
Wat kon U in de senaat zoal
waarmaken?
Voor vestiging van een pen
sioen voor gemeentemandata
rissen door afhoudingen op
hun wedde(ken) liet Paula in
de wet het principe inschrijven
dat niet alleen de man voor
zijn vrouw en kinderen een
pensioen zou kunnen vormen
doch ook de vrouw voor haar
man. Een belangrijk principe
dat in geen enkele wetgeving
figureerde en dat in een proces
door vrouwelijke ambtenaren
tegen de Belgische Staat werd
gehanteerd. Een belangrijke
overwinning voor de vrouw.
Dit principe werd dan ook in
de wetgeving over de sociale
zekerheid door Luc D'Hoore
overgenomen. In de kieswet
geving streed ik tegen de af
schaffing van de eerste opvol
ger. Geen pleiten voor eigen
kapel want ook met het nieuwe
sisteem zou ze hetzelfde resul
taat hebben behaald. Het ging
wel over het principe waarbij
in de CVP werd gesteld dat de
strijdplaats of de eerste opvol
ging aan een vrouw moest toe
komen. Ook dit haalde Paula
Van Opdenbosch er door na
een homerisch gevecht.
Verder werd een wetsvoorstel
van mij overgenomen door mi
nister Michel waarbij geadop-
Stralende Staatssekretaris
munikatie met kleinkind.
teerde kinderen kunnen wor
den aangezien als broeder-
dienst na 5 jaar adoptie.
Qua gelijke behandeling van
mannen en vrouwen en gelijke
toegang tot het beroep diende
ik een wetsvoorstel in waarbij
de beroepsopleiding voor de
vrouw centraal werd gesteld.
Daar dit niet lukte behaalde ik
toch via amendementen, met
de steun van Irène Pétry, het
zelfde resultaat, resultaat dat
in sommige kringen dan maar
aan Pétry wordt toege
schreven.
Veel genoegen beleefde ik aan
het probleem van standplaat
sen voor zigeuners waaraan ik
vier jaar lang werkte doch dat
werd gekelderd en misschien is
het nog best zo want men
dreigde er een soort ghetto
mee te bereiken. Er moest een
volledige concensus zijn met
de betrokken mensen.
Anekdote hierbij: Op weg
naar de senaat met zijn wets
voorstel waar ik de twee ko
ningen van de zigeuners zou
ontmoeten overhandigde ik
hen alle twee een exemplaar
ervan doch moest vaststellen
dat ze het zo maar zonder
meer aannamen. Blijkbaar
zonder enige belangstelling.
Achteraf bleken het analfabe
ten te zijn...
Ook i.v.m. de onverwachte en
door de betrokkenen onge
vraagde verhoging van het per
centage van notarissen trad ik
op. 20% geven in een periode
waarin de meeste mensen het
zo al moeilijk genoeg hebben
vond ik wel al te bar. Mijn
wetsvoorstel stelde in de toe
komst dergelijke verhogingen
afhankelijk van heel wat goed
keuringen van allerlei bevoeg
de instanties.
Verder had ik een voorstel
over het verplicht invoeren van
quata bij gemeenteraadsver
kiezingen. Bij lijsten van 4 en
meer kandidaten mogen niet
meer dan 75% van de kandida-
Paula D'Hondt - Van Opdenbosch in nauwe kom-
ten behoren tot hetzelfde ge
slacht. Wat dus impliceert dat
er 25% vrouwen zouden zijn.
Negatief geadviseerd door de
Raad van State was ik nu bezig
aan een nieuwe repliek gehol
pen dóór grondwetspecia-
listen.
Nog ander werk
Buiten de senaat was ik nog
druk doende in de voorlopige
gewestraad van Mechelen met
vooral tussenkomsten op ge
bied van ruimtelijke ordening
en huisvesting. Ook voor de
verlaging van de kleuter-
normen.
Van de begrotingen van Bin
nenlandse Zaken en van die
van Verkeerswezen ben ik ver
slaggever geweest, de eerste
maal dat een vrouw zulks
deed. Maanden heb ik eraan
gewerkt en ik werd dat jaar
dan uitgeroepen tot de hardst
werkende vrouw van 't parle
ment.
Naast staatssekretaris voor
Posterijen, Telegrafie en Tele
fonie zetel ik ook in het minis
terieel komitee voor sociale en
ekonomische problemen en
ook nog lid van het ministerko-
mitee voor begroting.
En nu staatssekretaris
Bij de laatste verkiezingen
kreeg ik, bij een dalende trend
voor de CVP, ruim 20.000
stemmen. Ontegensprekelijk
een sukses.
Dat na het CVP-Kongres op
de Heizei waar quasi niemand
op mij tipte voor een porte
feuille die ik zelf allerminst
had gevraagd, ik de volgende
middag aan de kookpot stond,
we kregen bezoek er me
door Wilfricd Martens ge
vraagd werd of ik deel wilde
nemen aan de regering was
voor mij een volledige verras
sing waarbij ik eerst aan een
misplaatste grap dacht. Na
aandringen ook van Leo Tin-
demans moest ze de kookpot
maar laten voor wat hij was.
binnen het halfuur te Brussel
zijn en even later te Laken bij
de Koning.
PTT werd het dan. Bijna Ver
keerswezen waarmede ik dan
andermaal in vaders spoor zou
zijn beland.
Een zeer technisch departe
ment maar met de 82.000
werknemers, ik ben nu zo
wat de grootste patroon van
België ook een zeer mense
lijk departement. Kommuni-
katic heeft me altijd aange
sproken en de vele jaren in de
Kommissie hebben me er heel
wat bijgebracht. De menselij
ke kant van de dingen, de
sociale taak van de kommuni-
katie, het vermenselijken van
de media, de personeelsprob-
lematiek, de tewerkstelling
van gehandikapten en minder-
validen liggen me nauw'aan 't
hart en worden momenteel uit
gekiend. Ook alles wat de
technische kant is van radio en
televisie horen bij mijn be
voegdheid. Over publiciteit,
wet op post en RTT heb ik ten
andere reeds klare inzichten.
Ook qua technische kanten eis
kabel-tv, lokale radio's en an
dere heb ik uitstekende mede
werking.
Met de voorbije RTT-perike-
len waarvan de wonden nog
bloeden en waarbij, notoire na
men werden genoemd is er
alleszins meer dan genoeg
werk op de plank na al te veel
politisering.
Voor openbare diensten ben ik
steeds geweest zo hij op het
niveau van de mens goed funk-
tioneert, vlug en efficiënt is en
zonder al te veel paperasserij.
Een vriendelijke, adekwate
dienstverlening met een mini
mum aan kosten in een perio
de van versobering die we nu
toch beleven.
Mevrouw de Minister, beste
dank, veel sukses en, als het U
past, tot over een jaar voor een
eerste evaluatie.
LH
«boerestraatje» van weleer heeft al een hele
een «ordentelijk» aanschijn gekregen. De Smis-
it in Sint-Niklaas: langerekt, landelijk en toch
an eigenlijk, afgezoomd met villa's en meer
heiden optrekjes. Vlakbij, loodrecht erop, de
islandstraat, je moet van Sint-Niklaas zijn om te
inen verklaren waarom die superb-stilie steeg
irekend niét in de Baenslandwijk ligt. En dan is
Ie Charlottelaan, prinselijk, een hortende snelweg
dra, gefazeerd, met een voetpad wordt bedacht
""br de stadsbestuurders. Tussen die «grote baan»
Jde Smisstraat, tussen het Baenslandstraatje en
veggebulldozerde huizenrijen van Tereken wordt
l nieuwe woonwijk aangemaakt.
het ambachtelijke verleden van Waas en Sint-
tlaas wordt hier in namen van straten uitgefilterd:
is een kaarsen- en een mandenmaker bij, een
iwverver en een kamslager, kuiper en strodek-
bloempelder en zeeldraaier, zeepzieder en
aapherder, pottenbakker, gareelmaker en zelfs
sigarenmaakster. Een genoeglijk ghetto van
ocharme? Ach nee, de Sint-Niklase naamgevers
•gen rubrieksgewijs te werk te gaan in dat soort
en, nu eens de verzusteringstoer op, dan weer
"aderend als vogeltjes of geurend naar bloemen.
r0*eR£N
i
helft verkocht, bijna
j (ambachtelijke) Tereken-
dus. Vol te stouwen met
:d a|e woningen Maar noch
t Iepen Ward Vergauwen van
ujflitelijke ordening noch zijn
_-n ®9a Rik Mertens (laatste
ijl ïtstermijn, openbare wer-
hebben het op dat wat
Jratief klinkende predikaat
ciaal» begrepen, 't Wordt
Situering van de Terekenwijk in Sint-Niklaas. De pij
verwijst naar de modelwoning. Niet alle straten staan
aangeduid, maar je krijgt toch een idee van waar je
ongeveer bent
daar een woongemeenschap
als een andere, géén winge-
westje van één maatschappe
lijke «klasse»" of bevolkings
laag. Minder luxueus of breed
voerig uitgesmeerd als de
Baenslandswijk b.v. met haar
gulgroene long in 't stadshart.
Maar toch.
Er is één hektare voorzien voor
de aanleg van een buurtpark
met speelplein. En de wonin
gen die hun voltooiing nade
ren mogen gezien worden, het
stratenpatroon doet tegelijk
rechtlijnig en kronkelend aan.
Géén bombastische buildings
komen er, hooguit een paar
appartementsgebouwen van
maximaal vier hoog. Open,
half-open en ook gesloten be
bouwing. Variatie in de hoogte
van de kleinere panden, soms
met plat, vaak met hellend
dak
198 kavels alles samen, daar
van zijn er 84 percelen ver
kocht. Moeizame verkoop?
Krisis heerst alom. En je kan zo
nu en dan wel wat kwaad zeg
gen van de stedelijke beleids
makers, maar beslist niet dat
men met de grondprijs op Te
reken zou gewoekerd hebben.
Men wilde bouwgronden ter
beschikking stellen, tegen een
schappelijke, «sociale» prijs.
Duizend frank per vierkante
meter, met aanvankelijk voor
rang voor de minder gefortu-
neerden.
Om die nieuwe wijk te kunnen
realiseren moesten 212 perce
len onteigend worden. De
bocht aan het kapelletje van
O.L.Vrouw-varï Halte zal wor
den verfraaid. Tereken, de
«gesaneerde» straat tussen de
rijksweg 14 en de Dender-
mondse steenweg, wordt een
verbindingsweg met een rij
vak van zes meter breed,
tweeënhalve meter parkeer-
strook, tweemaal anderhalve
meter fietspad en nog eens
twee keer anderhalve meter
voetpad. Opgeteld moet dat
veertien-en-een-halve meter
zijn.
Het aanleggen van dat zowat
één kilometer lange stuk Tere
ken kost aan de stad 23
miljoen.
Infrastruktuur
Een jaar of zes, zeven geleden
kon men met de infrastruk-
tuurwerken voor de bijna
tweehonderd kavels op Tere
ken starten (27 juni 1975). Het
definitief ontwerp voor die
omvangrijke karwei werd op
17 maart 1978 op 31 miljoen
bepaald. Op 4 april 1978 ver
wierf men zekerheid omtrent
de rijkstoelage van 65 procent.
En op 17 mei 1978 had men 23
offertes binnen voor de aanbe
steding der werken. De onder
neming De Schelde uit Kallo
kreeg op 26 mei 1978 de aan
besteding toegewezen. De
Schelde werkte snel. Zou op 1
december '78 gestart zijn,
maar vanwege de vorst kon
het bedrijf pas op 1 april 1979
van wal steken. Men bleef
zelfs zeven dagen onder de
gestelde limiet van tweehon
derd dagen.
In totaal moest de stad een
oppervlakte van 151.707 vier
kante meter onteigenen. Zulks
vergde een uitgave van bijna
198 miljoen waarvan 123 mil
joen voor de gronden zelf.
Kijk, een woning
Aan de Pottenbakkerstraat 1 in
deze Terekenwijk heeft de
Kempense bouwonderneming
Zagers, die haar hoofdkwartier
zowel in Zandhoven ais aan
het Rooseveltplein in Antwer
pen heeft, een modalwoning
opgezet. Fraai bouwsel overi
gens, voor zover een journalist
daar zicht op kan hebben niet
eens duur, want ruim onder de
twee miljoen. In dat toffe type
huis vond de perskonferentie
plaats waarop toelichting ver
strekt werd rond het stedelijk
beleid inzake de Terekenwijk.
Zaterdag 30 en zondag 31 ja
nuari, zaterdag 6 en zondag 7
februari wordt van 14 tot 19 u
een «open-deur-dag» gehou
den in deze Zagers-woning.
Wie vooraf telefonisch kontakt
wenst op te nemen telefoneert
naar die kijkwoning via
(031)77.46.37. Hoe het .met de
overheidstussenkomst bij het
bouwen van een huis zit kan je
daar vernemen, er is een dia
montage voorzien voor de be
zoekers en Sint-Niklazenaar
Frans Lyssens stelt zijn schil
derijen tentoon. Het bedrijf Za
gers heeft modelwoningen
staan in Sint-Niklaas, Kortrijk,
Nossegem, Zoersel, Geel, Has
selt, Brugge, Blankenberge,
Nederland. «4 stijlen, 4 pro
gramma's» luidt de leus van
deze systeembouwers.
Een firma die mikt op een pu
bliek dat uitkijkt naar nog be
taalbare woningen en een stad
die de mensen in staat wil
stellen, op een gunstiggelegen
plek tegen voordelige voor
waarden te bouwen; de sa
menwerking verloopt soepel,
daar op de Terekenwijk.
Wouter VLOEBERGH
Zeer belangrijk bedrijf gespecializeerd in
dameskleding dat ook een produktie in
maatwerk kan opzetten, staat tot uw
dienst voor de verkoop van jurken in alle
kwaliteitsgamma's en modellen.
