en de kleine k
«O.K. with me!»
Isopoda en «Taking Root»:
Wim's Big Band
uit Beveren
viert eerste verjaardag
zei ook weer
dat jazz in Aalst
niet leefbaar was
Wie
Kunstkoncert als aperitief,
geserveerd door Buggenhoutse muziekschool
In december van vorig jaar had ik het geluk een paar
songs uit de nieuwe LP van Isopoda, «Taking Root», te
beluisteren: toen was het reeds duidelijk dat Isopoda,
zonder zijn heel specifieke sound te verloochenen, een
andere richting was ingeslagen. De nummers waren
korter, commerciëler ook geworden, terwijl het symfoni
sche element toch aanwezig bleef. Zaterdag 30 januari
trad Isopoda dan op in de Keizers hallenwaarover u
elders in dit blad meer kunt lezen, en kreeg het publiek de
kans de songs van «Taking Root» te beluisteren.
over het schijnleventje van
een artiest en de pijn die
een scheiding teweeg kan
brengen.
De A-kant sluit af met een
zacht dromerig, mijmerend
instrumentaal stuk, «Sun
set Alley»
De B-kant opent met een
tweede instrumentaaltje en
Band van Wim viert feest. Rik Loyens, Karei Kindt en Paul Roelens, (wvdv)
De jonge harmonie «Wim's Big Showband»,
die een jaar geleden het levenslicht zag, is
jintussen uitgegroeid tot een orkest met liefst
18 muzikanten. Ter gelegenheid van de Sint-
Maartensviering vorig jaar toerden zij Beve-
ren rond op een rollend podium en stortten
zich op die manier volop in de openbaarheid.
Voorzitter Fons Vermeyen, van geen kleintje
vervaard, kent geen rust vooraleer zijn har-
le monie is uitgebouwd tot een volwaardig ge
heel. Ter gelegenheid van de eerste verjaar-
dag kondigde hij de oprichting aan van een
te j&zz-afdeling: alvast een primeur voor Groot-
Be veren.
uur in zaal de Café Sint-
Elisabeth, Grote Baan 181,
te Melsele. De bandleader
zal partituren ronddelen.
Alle benodigdheden zijn ter
plaatse, piano, muziek-
staanders enz.
Met Wim's Big show-jazz
band waait dus een nieuw
geluid in het Wase muziek-
wereldje. Ook de «ever
green-afdeling» aanvaardt
nog steeds muzikanten:
vooral saxen en trombones
worden nog gemist. Wan
neer we enkele maanden
verder zijn kunnen we
Muziek
ie duidelijk luchtiger opge
vat dan de A-kant. «Girls
Will Be Girls» lonkt bijwij
len naar de funk (zoals alle
nummers op deze LP in fei
te een smeltkroes zijn van
de meest verschillende rich
tingen) en is een grappige
song, net als «The Fall»
het enige liedje op deze
plaat dat ik niet echt prui
men kan. Synthesizers en
vocoder drukken sterk hun
stempel op dit liedje, maar
het mist naar mijn gevoel
coherentie en is te lang, te
wijdlopend het euvel van
hun eerste LP, «Acrosti
chon» dus. Ook «OK With
Me» gaat verder op de
luchthartige toer, maar be
zit weer het sterke refrein
en de prachtige samenzang
die het handelsmark van
«Taking Root» vormen.
«Join With The Stream» ten
slotte is een aardige song
met een lichtjes poëtische
tekst.
De plaat werd zondermeer
vakkundig geproduced
door Luc Ardijn8. die de
songs tot een méér dan en
kel nationaal niveau heeft
weten op te tillen. (Het
woordje «internationaal»
blijft koppig in mijn pen
steken). De kinderschoenen
waarin Isopoda met «Acros
tichon» nog stond, zijn te
klein geworden: dit is een
volwassen groep die weet
wat ze wil. Arnold De
Schepper die (soms samen
met broer Dirk) voor de mu
ziek en teksten zorgde,
blijkt bovendien een dege
lijk songschrijver te zijn.
Kortom: wanneer Isopoda
de wijdlopende passages
weet te vermijden die af en
toe soms nog komen bin
nenglippen, moet er een
kans bestaan voor deze
groep om het nog een stuk
je verder te schoppen. Met
een single, bijvoorbeeld.
Hitpotentieel (wat ik niet
beschouw als een garantie
voor goede muziek, maar
kóm) is in ieder geval wél
op deze LP aanwezig. Stap,
ren, vlieg dus naar de pla
tenwinkel, of om het met de
woorden van Arnold De
Schepper te zeggen: «O.K.
With me, even if you dont
like me at all,/Just play me
once more, I may not be so
dull as you thougth./Don't
throw me away, you'd re
gret all the time that you
spent,/Keep me in mind and
you'll sing me again and
again!»
Mark Van der Schueren gaf een knap staaltje drumwerk ten beste (CDJ)
,e' Oe Band van Wim jubileert. Denise Stevens, Griet Weyn en Linda Wittock. (wvdv)
Toen was de LP pas op de
markt in dit nummer
van De Voorpost zorgen wij
meteen ook voor de bespre
king ervan.
Wat meteen opvalt aan deze
tweede LP van Isopoda is de
smaakvolle cover van Geert
Callebaut. Maar Isopoda
maakt dus muziek, en daar
dienen we het in deze recen
sie over te hebben. Smaak
volle muziek ook die onte
gensprekelijk getuigt van
virtuositeit: de nadrukke
lijk aanwezige, inventieve
en soms keiharde ritmesec
tie (Mare Van Der Schue
ren; drums; Arnold De
Schepper: bas), het uitgeba
lanceerde gebruik van de
keyboards (Luc Vanhove)
en de vaak meerstemmige
en dus moeilijke zangpar
tijen (Dirk De Schepper).
Arnold De Schepper nam
ook het gitaarwerk voor
zijn rekening, ditmaal: tij
dens de opnamesessies ver
liet Walter De Berlangeer
de groep in een vriend
schappelijke sfeer weltever
staan, Hij werd ondertus
sen vervangen door Bert
Van Calenbergh.
Mijn persoonlijke voorkeur
gaat naar de A-kant van de
plaat, die opent met het ti
telnummer «Taking Root»,
dat niet verwijst naar de
plusminus vernieuwde Iso
poda, maar een jachttafe
reel beschrijft en een flink
uit de kluiten gewassen
rocker is. «The Usual Start»
is net als «Endless Streets»
een gepolijste song die
drijft op een prachtige, har
monieuze melodie. Hier ligt
meteen ook de sterkte van
Isopoda; zij kunnen nog
melodiëen schrijven, wat
vele Belgische groepen
blijkbaar niet onder de knie
kunnen krijgen of mis
schien uit muzikale impo
tentie? afschrijven als ou
derwets of voorbijge
streefd. Beide nummers
worden ook gekenmerkt
UjT l^ste^SenhS1Sln Dirk De Mepper verzorgde hel vokale gedeelte (CDJ)
De Voorpost - 5.2.1982 - 21
let gaat Wim's Big Band
lus voor de wind. De weke-
ijkse repetities in Sint-Eli-
abethzaal, Grote Baan 181
e Melsele kennen méér en
néér belangstelling. Trom-
>etten, klarinetten, gitaris-
en, drummers en saxofo-
ïisten, het wemelt er van
nuzikaliteit Ondertussen
lijn Griet Weyn, Denise Ste-
rens en Linda Wittock bij
let gezelschap gekomen als
angeressen.
'ons Vermeyen zelf, duivel-
loet-al, technicus, bass-gi-
ari8t - trombonist en orga-
ïisator, verschafte zich de
liensten van Etienne Ca-
hoir als ondervoorzitter.
Het is deze man die de lei
ding van de piepjonge jazz
band op zich neemt.
Saxen en trombones
Etienne Cathoir doorliep de
muziekakademie van Tem-
se en Sint-Niklaas en be
haalde de hogere graad
saxofoon. Hij was muzi
kant in verschillende har
monies en big-bands overal
te lande. Ook radio en tele
visie zijn geen onbekenden
voor hem. Goed nieuws dus
voor de echte jazz-liefheb-
bers in het Waasland. Wie
zin heeft om mee te doen
wordt verwacht op maan
dagavond 22 februari te 19
reeds hoogstaande uitvoer
ingen verwachten van de
dynamische band. Wij ge
ven hen in elk geval rendez
vous op het eerste jaarskon-
cert, dat zij organiseren op
zaterdag 20 maart Plaats
en uur zullen in dit blad
aangekondigd worden. Wij
wensen Wim's Big Show
Jazzband veel sukses en
vermelden graag de kon-
taktadressen: voorzitter
Fons Vermeyen, Gent-
seweg 344 te Beveren, tel.
75.41.16 en ondervoorzit
ter (leider jazzband) Etien
ne Cathoir. O. Van Dorme-
laan 8 te Temse.
(wvdr)
Binnenkort gaat er vanuit het gemeentelijk muziekon
derwijs te Buggenhout een experiment van start. Het ligt
immers in de bedoeling om een aantal kunstkoncerten te
laten plaatsvinden op zondagmiddag. Deze aperitiefkon-
certen hebben telkens plaats in de polyvalente zaal van de
sporthal. Een zestal koncerten werden voorzien, moge
lijks zal het aantal tijdens het volgende werkjaar ver
hoogd worden', maar dit hangt af van de belangstelling
die nu wordt betoond.
De gemeentelijke mu
ziekschool uit Buggenhout
heeft het initiatief genomen
om tijdens de komende
maanden op enkele zonda
gen een aperitiefkoncert te
organiseren. Telkens komt
een bepaalde discipline aan
bod. Onder meer omwille
van financiële redenen
werd de medewerking ge
vraagd van eigen perso
neelsleden Deze gingen
graag op de vraag in. Ze
krijgen immers niet veel de
kans om een solo-optreden
te mogen verwezenlijken
voor een Buggenhouts pu
bliek. Rond de verschillen
de disciplines zijn er vanuit
het lerarenkorps verschil
lende teams gevormd waar
binnen de koncerten wor
den voorbereid.
Bewust zal de muziek
keuze beperkt blijven tot
het populair-klassieke gen
re. Hierdoor zullen de echte
muziekliefhebbers zeker
aangetrokken worden en
ixniucuug, muziUK orengen
voor iedereen. De kwaliteit
mogelijks komen er ook
wel mensen op af die niet
volledig muziek-minded
zijn. Want dat is immers de
van het gebodene ligt voor
de hand. Alle muzikanten
hebben een lange scholing
achter de rug in de ver
schillende Vlaamse konser-
vatoria en geven nu les in
hun eigen discipline.
Het eerste aperitiefkon
cert wordt verzorgd door
woordkunstenaars. Zij
brengen een voordracht
rond het thema «De Vrouw»
op zondag 7 februari. Op
zondag 28 februari komen
de gitaar en de luit aan bod.
De houten instrumenten
(saxofoon, dwarsfluit, kla
rinet en hobo) worden voor
gesteld op zondag 7 maart.
Een pianorecital werd ge
programmeerd op zondag
21 maart.
De strijkers (viool, cello
en contrabas) worden ge
presenteerd op zondag 28
maart. Ook de koperen in
strumenten (trompet, tuba,
trombone) zullen tijdens
een koncert de aandacht
krijgen, maar hiervoor
werd voorlopig nog geen
datum bepaald.
Alle aperitiefkoncerten
gaan door in één der kleine
re polyvalente zaaltjes van
het Buggenhouts sport-
komplex aan de Vierhui-
zenstraat. Ze vangen aan te
11 uur, na het koncert
wordt een aperitiefdrankje
aangeboden. De toegang is
gratis.
U samenwerking met Netwerk bracht de Crazy Bol Jazz
inïafé op zondag 24 januari '82 voor de tweede maal het
Idöïarry Strutters Hot Rhythme Orchestra naar Aalst. Dit
ras alvast voor de tweede maal een schot in de roos. Zelfs
it het walenland waren mensen afgezakt naar Aalst om
it optreden bij te toonen.
teze Engelse zevenmans
in 1968 opgericht ter
nagedachtenis van de over-
eden Harry Strutters en
Jeataande uit top muzikan-
fin van de engelse jazzwe-
rid wisten al direct van bij
iet begin een goedgevulde
aal mee te slepen. On-
anks de stijve «smooking»
akje8 die zij aanvankelijk
roegen sommigen zelfs
iet de traditionele slop-
ousen, konden zij het niet
den het publiek aan het
nchen te brengen door bij
fit voorstellen van de band
ichzelf uiterst beleefd en
litgebreid aan elkaar voor
e stellén. Na het nummer
Da Da Train» als opwar-
letje volgde Missisipi» ge-
uhreven door Bing Orosby
n vocaal gebracht door
Dussafoonspeler Jim
feath, Eerste klasse show
met zijn stem uit de
Ven twintig k la Passade-
hettoan
na doch zonder speciale
micro's. In dit nummer
bracht Collin Briant het
nieuwe lid van de band een
eerste staaltje van zijn kun
nen. Deze leraar klarinet
bracht een solo die de zaal
al direct een spontaan ap
plaus deed brengen. Met
«Crying for The Carolines
kwam een sweet» nummer
aan de beurt, John Muxlow
als zanger, een zeer goede
Michael Blakesley op trom
bone en met in de climax
een zeer goed samengaan
van de blazers. Duke Ellin
gton kwam aan de beurt in
«Blues with a Freeling»
Zeer goed gebracht door Ca-
vin Russel aan de piano,
gesteund door Morris Den
nis op banjo, een opmerke
lijke Dave Davis dp gestopte
trompet en weer ee zeer
goede klarinetsolo. Het
daaropvolgend zeer snelle
nummer Nagasakizette
de zaal op stelten, zeer goed
samengaan van de ganse
band en opmerkelijke so
lo's, in een woord af. Het
nummer «Charleston» met
John Muxlow in een woord-
blocksolo en weer een su
perbe voorlinie maakte het
publiek reel hot» zodat
«Avalon» een beetje moest
afkoelen. Weer een num
mer van Duke Ellington
«The Mooche» direct ge
volgd door «Buddy's Hab-
bit» konden ons alleen
maar overtuigen van de su
perbe klasse dezer muzi
kanten. Een gevoelig «Pen-
nies From Haven» door vo
calist Jim Heath, kompleet
met regenscherm, werd di
rect gevolgd door een fan
tastisch «Christopher Co-
lombus» met ditmaal Collin
Briant op de tenorsax en
een aan Armstrong herin
nerend Dave Davis luidde
de pauze in. Tijdens de pau
ze hoor ik de meest fantasti
sche vergelijkingen met be
roemde orkesten en muzi
kanten, doch eerlijk gezegd
niet helemaal ten onrechte.
Bij het terug verschijnen
van de band galmt een
schaterlach door de zaal,
men zou zweren dat karna
val vervroegd werd. De
pakjes voor de Comedy
Show zijn wel van de meest
diverse soort. De pianist
verschijnt in een tropenu-
niform van het engelse le
ger dat waarschijnlijk nog
stamt van voor wereldoor
log I. Klarinetist Collin als
welgedane «Bobby» De
drummer komt zo van het
voetbalveld, terwijl Blakes
ley wel een woestijnrover
lijkt.
«Mountainiou8» Morris
lijkt nog enormer in een
gestreepte pull en een uit
grote ruiten bestaande
broek opgehouden met
vooroorlogse bretellen
Jim Heath geeft met zijn
enoerme soussafoon de
start voor een wervelende
spetterende show bestaan
de uit «goochelnummers»
gebracht door professor
AmazoDennis met Jim
als assistent. De ene gekke
situatie volgt op de andere,
terwijl zij het klaarspelen
het geheel te onderlijnen
met goed aangepaste plezie
rige muziek. Een nummer
met dames uit het publiek
was echter nogal op het
kantje af. Een bijzonder sa
distisch poppenspel van Ga
vin Russel deed de zaal let
terlijk daveren van de lach.
Alles opsommen is onmoge
lijk doch een geweldige Ti
ger Rag met verschikkelij-
ke growlgeluiden van de
soussafoon is wel iedereen
bijgebleven. Na de kelen ge
smeerd te hebben zijn we
weer paraat voor een '-defti
ge» en laatste muzikale set.
Deze begint weer met een
nummer van Ellington ge
volgd door Rhythme King
met andermaal de mooie
stem van Jim Heath. Het
nummer van Don Rit man
genaamd Gee Baby ditmaal
vocaal gebracht door John
Muxlow, met trombonesolo
en de splijtende uithalen
van trompetist Davis
brengt ons weer in de echte
jazzsfeer Echte goeie jazz!
Dat bewezen zij direct daar
op met een After you've go
ne, en een Sqeeze my van
Fats Waller, gevolgd door
Sunday waarin een vocaal
duo met Jim en Gavin Rus
sel. Op trombonist Blakeley
is moeilijk een etiket te
plakken. Deze, iets minder
dan in de eerste set, heeft
naast een zeer eigen stijl
bevliegingen die me ener
zijds doen danken aan J.J.
Johnson, anderzijds, dan
speciaal met gestopte trom
bone aan een jonge Al Grey
soms doorspekt met Tea-
garden sounds. In «1 found
a new baby» brengt Briant
alweer een spetterende so
lo. Dit is werkelijk een van
de beste klarinetten die ik
in lange tijd gehoord heb.
Dave Davis krijgen we op
zijn best in «Sleepy Time»
en Doodlin Blue». Steeds
verder gaat het met een
steeds enthousiaster pub
hek dat onmogelijk stil kan
blijven zitten op deze fan
tastische tonen. Met een
rijkdom bezit dit orkest dat
bovendien nog vier vocalis-
Harry Strutter Rhythm Orchestra, niet alleen knappe
jazz maar ook kolder van de bovenste plank. (CDJ)
ten van formaat telt. Don't
mean a thing» zou het laat
ste nummer worden, doch
het publiek applaudiseerde
en schreeuwde zolang om
«Ice Creamdat ook dat nog
volgde op de eerde originele
tonen van een walstempo
doch al vlug overging in
het bekende daverende rit
me, uit volle borst begeleid
door het pubhek.
Voor de tweede maal bracht
het Harry Strutters Hot
Rhythme Orchestra te
Aalst voor meer dan twee
honderd mensen een onver
getelijke avond. Wie zei ook
weer dat JAZZ in Aalst niet
leefbaar was?.
