Isopoda-evenement maakt '82
al voor de helft goed r Muziek
'X «I Fiamminghi»:
naamkaartje
verdiend
«Home sweet home»
met klokken gelapt in Belsele
Toneel
fin
«Hoera» Zele-Huivelde speelt goed toneel
24 -12.2.1982 - De Voorpost
Volle Keizershallen zoent indrukwekkende kombinatie
Het heeft allemaal enige voeten in de aarde gehad, maar
het is dan toch eindelijk gebeurd. Zaterdagavond 30
januari 1982, Keizershallen Aalst. De uitnodiging van
Isopoda en eveneens de uitdaging van en voor Isopoda.
Negen uur: Schepen Monsieur bestijgt het podium en legt
het allemaal nog eens haarfijn uit... Gelukkig geen
Msnummer. Ongeveer twee uur later is het allemaal al
voorbij. Het konsert is afgelopen, de indruk gemaakt en
de vele hoofden geteld. Bij het moeizaam naar buiten
schuiven, enkele meningen peilen, van 'geslaagd' en
'grandioos'. Wil je het zwart op wit: een vlekkeloze
bloemlezing uit het beste wat Isopoda, samen met het
Symfonisch Orkest van Aalst, de Aalsterse Big Band en
Hexaoord te bieden heeft. Kortom, de krisis is niet meer
wat hij geweest is sinds dit klasrijk en sfeervol Isopoda-
Isopoda knutselt al zo'n 7 aan gunstige kritieken heb-
jaar aan de bekende weg ben ze echter nooit ge
llaar erkenning, maar meer kregen.
Daarom ook zochten deze
sympathieke lui naar ver
nieuwing: zij wilden zich
zelf promoveren en zich in
een ander, totaal nieuwe
kombinatie aan het publiek
voorstellen. In vergelijking
met hun vorige elpee (A-
crostichon) zijn de nieuwe
nummers korter, terwijl
het rock en het symfonisch
element duidelijker geak-
sentueerd worden. De nieu
we schijf «Taking Root»
wordt over 't algemeen ge
kenmerkt door een meer
harmonische melodie, be
geleid door een stevige rit-
mesektie.
I Fiamminghi te Aalst: een knap concert. (CDJ)
Drummer Mark Van der Scheuren, een basiselement van Isopoda. (CDJ)
Over het konsert kunnen
we kort en duidelijk zijn:
het resultaat van de vak
kundige samenwerking
tussen Isopoda, het Symfo
nisch Orkest, de Big Band
en Hexacord was om te zoe
nen. De symfonische rock
kwam honderd procent tot
zijn recht. Octaaf Boone
heeft het allemaal heel fijn
zitten uitpluizen en heeft
uiteindelijk de winnende
kombinatie kunnen inte
greren.
Zo was bijvoorbeeld de kor
te introduktie, waarmee het
konsert aanving, een eigen
kompositie (speciaal voor
deze gelegenheid 'op papier'
gezet), een ongelooflijk
mooie parel.
Maar de overige nummers
getuigden eveneens van
diep respekt voor de stijl,
van grote kennis en opmer
kenswaardig vakman
schap.
De Isopoda-jongens, Hu-
bert Van Calenbergh, Luc
Vanhove, Dirk De Schep
per, Arnold De Schepper en
Mare Van Der Schueren,
speelden zoals gewoonlijk
gedisciplineerd en funktio-
neel en de eigen klank im
poneerde al vanaf het eerste Dc zanger van Isopoda.
nummer de prima gevulde (CDJ)
Keizershallen.
We hoeven er niet om heen Usual Start,
te draaien: dit optreden Streets, Sunset Alley, Har- 111 winterse straten door en een Engels feuilleton missen,
een ode aan het eerlijke binger. Girls Will Be Girls, ',;I Fiamminghi», ooit zo genoemd aan Italiaanse renais-
werkmanszweet was zo- The Fall, OK With Me, Join sancehoven om hun talent en hun kunde Willaert en
wel artistiek als technisch With the Stream) horen er LtuMms Rome> de Monte in Napels, Dufay, Ockeghem
uitstekend. zeker bij. Want Conseste en Josqifin al zwervend hebben hun nieuw etiket
Volgende week komen we volant, disci manent.. In gerechtvaardigd,
sowieso uitgebreid terug op ieder geval staat het als een
deze eerste levenstekenen paal boven water dat deze Er waren de ingrediënten ten. Acnteral liepen ze op
van Isopoda na hun kreatie- nieuweling op een niveau die elke gemiddelde con-
staat, dat verdient om tot certbezoeker als normaal
over onze grenzen te ko- vooropstelt: technische
men. Véél koren en een tik- gaafheid, homogeniteit,
keltje kaf, een ongewoon aanbrengen van nuances
Verandering van naam of etiket betekent niet altijd
verbetering van kwaliteit. Rudolf Werthens «I Fiamming
hi» vormen een uitzondering. Ek heb de solisten van het
Belgisch Kamerorkest nog gehoord. Georges Maes had
onbetwistbaar zijn verdiensten. De klank was mooi maar
miste een eigen idioom. Ik heb het ensemble nog gehoord
zowat een jaar geleden. Daar viel al iets te beluisteren van
een persoonlijke toon. Maar blijkbaar is er sindsdien een
Endless hele weF afgelegd. Voor wat ik maandagavond hoorde wil
ve ademnood.
Een interview en een be
spreking van hun nieuwe
LP «Taking Root» (met de 9
nummers Taking Root, The
goed gemiddelde dus.
puntige klippen en kwa
men terecht in de anonimi
teit. Uiteraard spelen hier
talent mee en doorzettings
vermogen maar daarnaast
en contrasten. Maar er was de factor toeval of speling
(jdb) meer. Werthen had het zon- van het lot die als een deus
dag in het radioprogramma ex machina roem kan bren-
«Kramiek» over het belang gen, echter ook wanhoop
van de boogvoering. Ik heb die vlakbij woont,
het resultaat gehoord: de Werthen bouwde zijn weg
klank van de strijkers was
sonoor en rijk. Werthen
had het over zijn persoonlij
geleidelijk uit en koos voor
meer dan één steunpunt:
als solist, concertmeester
Belsele. Zondag 7 februari 1982. Première
van «Home sweet home» van Romain
Deconinck door de KW B-toneelgroep De
Klokkenlappers.
18.30 u., en reeds een voor de helft gevulde
feestzaal. De eersten hebben immers de
grootste keuze. Een wat vreemde manier
van «voorbehouden» wordt in praktijk ge
bracht. Sjaals, anorakken, handschoenen,
mutsen, handtassen, zelfs viltstiften worden
op de zittingen gelegd als aanduiding voor
diegenen die in het «gedeponeerde voor
werp» de nodige uitnodiging herkennen tot
>n bezitname van de voor haar of hem
zorgvuldig vrij gehouden klapstoel. Aan de
achter in de zaal opgestelde cafétoog wordt
met bekwame hand de tapkunst gedemon
streerd. Decibelrijke muziekklanken, die
het midden houden tussen wat oudere disco
en een snerpend gitaar getokkel, dwingen
de aanwezigen tot een soort roeptaaltje
waarin het schreeuwende «wablief» het
makkelijkst is te herkennen. Na wat «licht
uit», «licht aan», verschijnt vanachter het
toneelgordijn een forse vuist met stoere
opwaartse duim. Dat moet dan het defini
tieve startsein betekenen. Het zal nu twee
bedrijven lang wat stiller worden in de zaal.
van de akterende auteur graag toe aan Jo Maes als
Romain Deconinck. Het is de «op het randje» geteken-
een toneelwerk met een de «agent-de-police». Ook
zeer sterk eerste bedrijf. Arnold Vandermeulen
Twee en drie brengen geen bleek met de appartements-
nieuwe elementen en moe- verkopende Balthazar in
ten het grotendeels hebben zijn nopjes. Een steengoede
van de ingebouwde «ver- prestatie Frankcy Vogels
ke kijk. Ik heb het resultaat en dirigent; in het domein
gehoord: er sprongen in van de kamermuziek en de
werken die ik al tientallen symfonische muziek; in de
keren heb gehoord details materie van de barok,
keerd en de «volkrijke» ta- uit de üjst die vroeger in romantiek en de twintigste
ferelen bleven rommelig. het notenbeeld verscholen eeuw.
Vooral in het derde bedrijf bleven en onopgemerkt. «Pro Arte» en «I Fiamming-
was het moeilijk een toneel- Werthen had het over muzi- hi» hadden niet de publieke
matig goeie opstelling te kaliteit. ik heb het resultaat belangstelling die ze ver-
herkennen. We menen zelfs gehoord: telkens weer was dienden, wel zoals trou-
dat het laatste bedrijf een de aanpak fris en dyna- wens altijd de positieve
sterk doorgevoerde schrap- misch, ontdaan van het stof instelling van him gehoor.
fris en kleurrijk was Els Te vaak werd
Vandermeulen als Jeromes
«Pauze na het tweede be- ^er staat op zeven en de dochter Katrien. De roman-
drijf» vermeldt het pro- buurvrouw zei dat het tische, sentimentele tafe-
grammaboekje. mocht! Enkele akteurs ko- reeltjes bleven eerder op-
Helaas! Na het eerste be- men via een zijtrapje de zaal pervlakkig.
drijf wordt het zaallicht binnengewandeld, groeten juUen Ghesquière (Kamiel)
weer aangeknipt. De dorsti- familie en bekenden, drin- en Qabriëlle Blommaert
gen verlaten hun zitplaats ^en 6011 pintje of eten rus- (Kolette), in feite het meest
om haastig drummend de -tig ©en broodje. Een toneel- klowneske paar uit het
bierschenkende helpers te voorstelling met ©en 8tuk, gingen nogal zwaar
bereiken. De eigenlijke «Vlaamse-kermis'-tintje». U jn de charge en bewogen
toog-bestorming komt er houdt het niet voor moge- derhalve op het randje van
pas bij de échte pauze. Mjk? Toch was het zo. «Het het aanvaardbare.
Chips en broodjes met i© nekeer iets anders», De eerder ondankbare rol
worst gaan vlug van de merkte een bezadigde toe- van Dees werd schitterend
hand. Een aantal kinderen schouwer op. vertolkt door Maurita De
houdt het bij hit «katje- Decker. Een prachtig de-
van-niet8» tussen de stoe- buut voor deze veelbeloven-
lenrijen en de loopgangen. „Home sweet home» draagt de akteur. De meest rake
Johan Verminnens verster- overduidelijk de stemDel typering schrijven we
sprekingen» en het hoog te nam, als Guy, een bijzonder ping nodig had om tot een di© de traditie er ongemerkt Waar moet ik de oorzaak
houden tempo. Het einde knappe start, maar hield J- iJ1-
van het stuk is zelfs wat zijn personage, naar het
langdradig. einde toe, minder goed in
Dekorbouwers Mark Kok- de hand. Een niet zo vlotte
lenberg, Werner Ongena, rolkennis zou wel aan de
René Vereecken, Willy Lau- basis kunnen liggen van dit
reys en Maurice Lambrecht afzwakken Bea De Boes
kunnen we alvast felicite- moest voor het eerst haar
ren. Het is moeilijk ak- plankenkoorts overwinnen
koord te gaan met de te in de partij van Barbara. Ze
brede uitbouw van het de- heeft het op een stijlvolle en
kor, (zowat één meter ach- rake manier klaargespeeld
ter voordoek) maar het to- om haar prestatie boven de
taalbeeld liet een zeer ver- middelmaat te laten uit-
zorgde indruk na. Belich- groeien,
tars Michel 8 tonne, Jef Ver- René Cornu Ak teerde wat
beien en Dirk Smet hebben hoekig en met ongekontro-
met (te) beperkte middelen leerde armbewegingen,
keurig werk geleverd. Het Hoewel soms onverstaan-
gebruik van neonlampen baar (artikulatie?) viel hij
leek ons toch wat storend als Medards vriend zeker
André Van Heze tekende op niet uit de toon. Regisseur
treffende zij het wat brave Johan Hessels heeft er naar
manier de gepensioneerde ons gevoel naar gestreefd
Medard. Yvonne Parijs was om de «taai-zetjes» zo goed
op haar best in de rol van de mogelijk te doen benadruk-
bazige ietwat dwaze Helene ken. Het bereikte samen-
terwijl Mare De Boom de spel was voorbeeldig,
partij van Jerome voortref- in de plaatsingen echter za-
felijk gestalte gaf. Speels, ten nogal wat «zondekens».
degelijk inslaand slottafe- achterlaat, en wat meer is, zoeken voor die lege plek-
reel te kunnen komen. °P de golflengte van compo- ken? In het feit dat de uit-
We kunnen stellen dat «Ho- mst ©n tijdssfeer voerders (maar) Vlamingen
me sweet home» voor «de Ook over het programma zijn? Omdat een of ander
Klokkenlappers» een suk- als dusdanig veel positiefs, bekend mecenaat ont-
sesrijk toneelgebeuren is Een paar voorbeelden Ik breekt? Vast staat, wie er
geworden. Vooral voor wat zou bijna zeggen dat we was, heeft genoten,
het presteren op de scène eindelijk eens Wolfs Ita- Goed, er waren de grote na-
betreft. We zijn ervan over- haan se serenade te beluiste- men die men altijd en over
tuigd dat de ganse cast er ren kregen En het was ©en al terugvindt. Maar hoe
minstens evenveel plezier schitterende inval de avond verrassend fris klonken ze
aan heeft beleefd als de tal- te laten uitdeinen door de onder de vingers en de
rijke (wel vierhonderd) toe- rust die spreekt uit het tik- strijkstok van «I Fiam-
schouwers. Jammer dat de ken van de regen en de minghi»! De instrumenten
omlijsting, het zaalgebeu- warmte van het haardvuur van Italiaanse herkomst
ren vóór en zelfs tijdens de hi Vivaldi's «Winter» uit de
voorstelling niet van aard
was om de te halen toneel
sfeer te steunen.
Hoe dan ook: proficiat, ningin Elisabeth-wedstrijd het Werthen voor~BRT-3
Klokkenlappers, en tot vol- hebben overleefd. Ook tussen de Engelse scherpte
gend jaar. Verleenden ook Jean-Claude Van den Eyn- van St. Martin-in-the-
hun gewaardeerde mede- den hoort daarbij. Velen Fields, de Duitse rondheid
werking achter de scher- slopen er weg met hun ham- en de Italiaanse spitsheid,
men: Karine De Beule (re- den vol diploma's, met hun De tekst op de binnenkant
kwisieten), Maria hart vol illusies, overladen van het clavecimbel kon als
Bocklandt (teksthulp) en met beloften als luchtapie- een programma worden be-
Erna De Jonghe (grime) en gelingen en verleid door de schouwd: «muziek, metge-
voor de administratie zorg- superlatieven in de kram- zei van de vreugde, genees-
de Maria Buysse.
Willy DE GREEF
«Vier
betekenden een bron Tan
warmte. De groep zocht en
Rudolf Werthen is een van vond een eigen stem, een
die witte raven die de ko- gulden middenweg zo zei
middel tegen de pijn»
Het ensemble musii
rechtstaande. De inzet vaif i
het hele lichaam kan mee: i
klank geven en meer ex
pressie Men kan dichtei
aaneensluiten, meer ei t
hechter groep vormen, ui t
één mond spreken
Corelli die het concerto
grosso vorm gaf blijkt eei S
toverdoos vol invallen ei i
speelse ideeën. Werthei j
stapt af van een zoete, ge po j
lijste klank en tekent hen
viriel en pittig.
Wolf8 Italiaanse serenade ia t
een verrassing. In nauwe i
lijks enkele minuten slaagt
hij erin hartstocht en wee
moed, zonneglans en dif
fuus licht te verenigen. Be
rlioz heeft daar een uitge
breid symfonisch orkest en
een lange tijdsspanne vooi
nodig.
Hier zit alles in een klein
ood.
In een kamerorkest zitter
ook altviolen Ik heb ze ein
delijk ontdekt. Werthei p
heeft hen in Bachs viool
concert in E scherp latei r
uitkomen Ze hebben hui
eigen identiteit, hun eigen
stem. Bach is een meeste®
in het laten openbloeien van
motieven, klaar geordenn
naar een bepaald punt to
Werthen heeft een eigen v
sie: hij streeft die orgi
sche bloei na.
Leclair en Rossini zijn geeifl
tijdgenoten. Maar ze heb!
ben met mekaar gemeen
dat ze ons op een subtiel®
manier weten te verstrooi!
en, de Fransman zelf een
groot violist door ziji|
technische verfijning
zijn charme, de Italii
door zijn overrompelend^
vaart. De herinnering aaiT
hun muziok lost zich sne f l
op maar de zorgen zijn ver
dreven.
Geen beter sluitstuk
Britten8 «Simple Sympho
ny», door zijn spirit en ziji
ironie nauw verwant me
Prokofiev8 klassieke sym
fonie en toch zo typisch En ai
gels: gekruid met flegme
bruisend in het pizzicato
gevoed door een pastoraa nt
natuurbeeld in de sa
bande.
De muziek brengt ons vaitog
een groenend dal naar d<( Jj
regen en het haardvuu f
van Vivaldi. De winter i
nog niet vergangen. Maai,0'
ook hij heeft zijn bekoring ,v'
W.D.Bfpt
Le
De toneelvereniging op de parochie Huivelde, ge- straeten. Marleen Van Ho- zich ingespannen om het (Yvonne), Dirk Van Hol fa'
groeid uit het oudercomité van de wijkschool, lewinckel, Frans Haentjens beste van zichzelf te geven: winckel (Gerrit), Jules I '*e
toonde zich weer bijzonder knap met de vertolking (voorzeggers) en regisseur Beule (Ronald), Jozef Vae 1
van «Hoera een drieling», een klucht in drie Alfons Van Holewinckel Gustaaf Van de Wielle (Dick Kerckhove (directeur), Ju e
bedrijven van Dick Van Maasland. De parochiale verantwoordelijk. Slinger) Marleen Van Mal- frouw Ramona (Alii
vaal was tiidens de vertoningen weer hnmvni o-éi« De spelersploeg vernoemen deren (Vrouw Louise), Jo- Baert). Juffrouw Liesbe srLc
nen D« h" we iTéén woord, want elk- zef De Man (Opa), Hedwig (Ann Baert), Frans kl
reputatie van de acteurs was daar heeft gedurende de Van Hecke (tante Sjaan), jens (Archibald Tikke
zeker niet vreemd aan. maanden voorbereiding Greta Van Holewinckel -
KWB-toneel in Belsele. Leute en vertier op de planken en aan de tapkast (Iv)
Een stuk vol aktie, door
spekt met de nodige humor
en de misverstanden en en
kele intriges, die het stuk
op de verrassende toer
brengt en uiteraard de
spanning er tot het einde
inblijft.
Huivelde vertolkte de
klucht op een vlotte en aan
gename wijze en het is hen
aan te zien, dat ze reeds
over een grote routine be
schikken, hetgeen hen vlot
over de planken laat bewe
gen en de dialoog soepel en
goed verloopt.
Zeer positief voor de Hui-
veldse toneelvereniging is
het ideaal samengaan van
spel, voorstelling en uit
spraak, zodat het voor de
toeschouwers gemakkelijk
om volgen was.
Technisch werd het een bij
zonder goed verzorgde
Wüly^De Rijck^^ndre^e toneelvereniging van de parochiale school van Huivelde voerde het stuk «Hoera, 't is een drieling» op. Naast h
Clercq, Godfried Verheir- wa' parochianen werd het stuk bijgewoond door heel wat mensen van de derde leeftijd uit Kruibeke, Hamme
Waasmunster, (gb)
