Masereelfonds Sint-Niklaas
met «Dichters in verdrukking»
a
Tuiltje
Antarctische
rozen
van Aalstenaar
Patrick Bernauw
Leraren-studenten
aardewerk en frieten
Anita Daldini: «Er hoeft echt geen bloed aan te hangen»
Ginette Willaerts en
Dirk Vermeir hielden
Muzevalbezoekers in de ban!
Expo
Kunst in Waas
Muziek
22 - 19.3.1982 - De Voorpost
Poëzie
«Vladimir Majakovski stond niet meer op. Paul
van Ostaijen dook onder. Bertholt Brecht kon
vluchten. Nazim Hikmet werd gevat. Pablo
Neruda kon nog net op tijd doodgaan aan kan
ker,» schrijft Stefaan Van den Bremt in zijn in '80
uitgegeven bundel «Andere gedichten». «Le bon-
heur n'a pas d'histoire», zegt de Sint-Niklase lera
res voordracht Anita Daldini met een wat wrange,
verklarende glimlach. Inderdaad: dichters hebben
altijd wel geschreven vanuit een zekere misnoegd
heid, vanuit een moeilijk nog aankunnen van de
situatie. Was dat een romantisch-esthetiserende
worsteling met hyperindividuele sentimenten of
een weeklagende of agressieve vuist of vinger naar
^de machthebbers, de bezorgde drijfveer is vrijwel
identiek. En alhoewel wij allemaal wel enige onte
vredenheid, een niet gestilde behoefte gevoelen, de
poëet maakt er" een therapie van: hij is bewust
bovenal en gevoelig en scherpzinnig, hij nuanceert
als geen ander de verdrukking. Hij is zijn woorden.
Het Duitse weekblad Der Stern publiceerde in de
herfstmaanden van het voorbije jaar al een reeks
rond dichters in de verdrukking. In Sint-Niklaas
krijgen liefhebbers binnenkort van hetzelfde laken
een broek. Masereeljongen Julien Verellen en dich
ter Johan De Belie (of noem ik hem «inktkoelie ten
staxihuize» Mare De decker) besloten hun krachten
te verenigen om uiteindelijk een heuse poëziemani
festatie rond het thema «dichters in verdrukking»
te realiseren. Voor research en nabespreking nam
het duo Ludo Albicht, Stefaan Van den Bremt en
Anita Daldini onder de arm. De uiteindelijke poë-
ziekeuze berustte bij een trits aan voordrachtkun
stenaars.
Dat zijn de Chileen Pablo
Nehuda, de destijds nog zó
rkontroversiële, zelfs verbo
den Nederlandse Anna Bla-
man, de Pool Czeslaw Mi-
losz, de Turk Nazim Hik
met, de Catalaan Salvador
Espriu, de Cubaan Nicolas
Guillen, de Vlaming Mark
Insingel Mensen van zo
wat overal ter wereld, onbe
kende namen soms, maar
een boeket aan echte poëzie:
fijnzinnig luikend, vigou-
reus soms, weemoedig,
stokkend hopeloos, verwij
tend, niet begrijpend. «Poë
zie van minderheden, van
homofielen, kleurlingen,
vrouwen, gewoon van men
sen die hun mening zeggen
en daardoor aan de kant
worden gezet», zegt Anita
Daldini: «Er hoeft echt niet
altijd bloed aan te hangen».
Verdrukt
Verdrukt zijn we alle
maal Wel in meerdere of
mindere mate, menen de in
itiatiefnemers. De werkge
ver, het systeem, de politici,
de media, de konditioneren-
de reklame: ze specialize ren
zich allemaal bewust of on
bewust in het onvrij maken
van mensen. Deze dagen
zijn er ook de welig bloeien
de neuroosjes: de mens die
met zichzelf in de knoei
ligt, die zichzelf verdrukt
Verdrukt in meerdere mate
zijn de talloze burgers die
volgens Amnesty Interna
tional in meer dan honderd
landen omwille van hun po
litieke overtuiging de mond
worden gesnoerd, de ge
vangenis ingaan. De dich
ters zullen vanuit hun bij
zondere menselijke sensibi
liteit makkelijk de tolk zijn
van het, zelfs subtiele, on
recht en juist daarom ook
als eersten slachtoffer wor
den van een kruiperige re
pressie: «De kunstenaar is
immers gevaarlijker, zijn
stem reikt ver, hij vormt
een bedreiging omdat zijn
kunstuiting, naar inhoud
en vorm, een direkte aan
klacht kan zijn, ze kan on
middellijk tot inzicht bren
gen, verzet oproepen, het
gëweten wakker schud
den», meent Johan De
Beüe.
Verzetspoëzie, barrikade-
poëzie is akute poëzie: ze is
volksverbonden, kompro-
misloos vaak-, direkt, klaar
soms om geskandeerd te
worden, pamflettair, zon
der daarom aan poëtische
waarde te verliezen
Een trieste wereld
Tahar Ben Jelloum is een
in het Frans schrijvende,
Marokkaanse dichter. Hij
is één van de namen uit het
«Dichters in verdrukking»-
dossier. Ik had nog nooit
van hem gehoord. Noch
tans gaf het Masereelfonds
in een vertaling van Joris
Iven al zijn bpndel «De
amandelbomen zijn aan
hun verwondingen bezwe
ken» uit. Ben Jelloum heeft
het, zeer cynisch, over de
diaspora van zijn landgeno
ten, hun pijnlijke lot van
ontworteling en aliënatie,
over racisme en reisfolders:
«Pas op voor de MAKAK-
KEN het zijn stinkende
dieven ze kunnen je her
sens uitrukken ze verkal
ken en ze bieden je aan op
bordjes van stomme aarde
(luister liever naar een An
dere stem): de club médi-
terramnée is je heil Franse
ambiance verzekerd, ver
eist, terugbetaald Klim op
de dromedarissen
drink 's morgens een beetje
arabisch bloed net genoeg
om je racisme décaféiné te
maken»
De Westafrikaan se Wole
Soyinka Nigeria lacht in
het gedicht «Telefoonge
sprek» haar grauwe glim
lach om enggeestige, bela
chelijke, maar bepalende
vooroordelen. Ze infor
meert naar een flatje: de
eigenares is bijzonder at
tent, tot de protagonist stelt
dat ze Afrikaanse is. «Bent
u licht of heel donker,
zwart of eerder brum, pure
of melkchokolade?», vraagt
de hoorn, en haakt niet
lang daarna in. Geen open
baring voor ons, maar een
nog gemanierde neus op de
feiten.
De black man is ver
vreemd van zijn roots hij
werd geïmporteerd, hij
kreeg een nieopye wereld
die hem «nikker» ndemt De
adjektieven, de strieménde
ranselingen zijn de herin
neringen aan de enige we
reld die hij kent. Leslie M
Collins geeft met zijn «Mo
noloog» een schrijnend ge
tuigenis hiervan. Zijn
woorden zijn een antipode
voor de Back To Africa Mo
vement. Hij is Amerikaan
met de Amerikanen en er is
geen weg terug. Hij kan
enkel hopen op een beetje
respekt, misschien zelfs op
wat liefde: «Ik ben een Ame
rikaan. Ik zweer trouw aan
de vlag. En ik zing:/ «AME
RICA FOREVER». Jazeker.
Geloof me. En hou van me.
En ik zal vergeten dat
jullie riepen: «NIKKER».
Nog een minderheid die
door blanke agressie be
roofd werd van kuituur, re
ligie en identiteit, zijn de
Indianen. Mike Crying-
wood Moore schikt zijn
angst voor het blanke leef
patroon in een religieuze
akklamatie: Vader/ hoor
mijn roep, laat mij niet
begraven worden in een
pak als de blanke en in de
grond gestopt Vader,
laat het gebeuren op de wij
ze van mijn voorvaders zo
dat de wind mijn lichaam
kan afkoelen en de regens
mijn dorst kunnen lessen.»
Eerlijk gezegd geen over
tuigende poëzie: vermoede
lijk zijn er wel betere au
tochtone produkten.
In het «Dichters in ver-
drukking»-bestek ont
breekt ook de homopoézie
niet. In zoverre we deze op
splitsing mogen maken na
tuurlijk, want homo- en he
te ropoezie zijn veelal nau
welijks van elkaar te onder
scheiden. Bij «Achttien»
van Sylvester Owen is het
wél duidelijk, kras zelfs:
«Wat is het achttien te zijn
en een prins? Het zijn de
vrouwen. Het is de drank.
Die kutschool. En
niet: die jongen naast je in
de klas naar wiens kruis je
werkelijk verlangt onee, /o,
krank rank riet»
Als je het thema verdruk
king poëtisch benadert, zo
had ik al gedacht, zal je wel
moeilijk om het gedicht «De
Trein» van de verder niet
erg bekende Nederlander
Bert Voeten heen kunnen.
En zo is het ook: «De Trein»
werd geselekteerd voor het
programma, een poëtische
voltreffer, een historisch
dokument en een gruwelij
ke bezinner Voeten besluit
met een scherp persevere
ren van zijn aanhef «Ze
hadden ze allemaal in de
gaskamer moeten stoppen»
heeft onlangs iemand ge
zegd in een trein in dit
platte land. t Een koopman
was het, hij zat in een 2°
klas rookcoupé met een al
te hete verwarming-/ het
raampje moest er bij open.
Er reed een andere trein
door/mijn hoofd toen ik dit
las, een trein vol joden
Wat de poëzie uit de Oost
bloklanden betreft hebben
de samenstellers blijkbaar,
zowel in de keuze van de
vnl. Volker Braun als in de
keuze van het dichtwerk,
aktueel willen zijn. Nobel
prijswinnaar Czeslaw Mi-
losz is ook van de partij.
Milosz zette zich eerst over
tuigend in voor de Poolse
KP, maar met zijn groeiend
inzicht in de diskrepantie
tussen de bureaukratische
doelstellingen en le bien du
peuple, verzwakte zijn en
gagement en hij vertrok
naar de V.S. In het gedicht
«Campo di Fiori» (Bloemen
kamp) schetst hij het sterk
momentane, het bijzonder
vluchtige van allerlei gru
welen; men hoeft er niet
eens lang bij te blijven stil
staan: morgen is alles weer
voorbijHet is een absurdis-
Ludo Abicht (I.) en Stefaan Van den Bremt (r.) te gast bij
het Masereelfonds in Sint-Niklaas.
sociale en maatschappelijke
engagement een konstante.
Van den Bremt is boven
dien de man die het Sint-
Niklase talent, de arbeider-
dichter Tjen Pauwels, heeft
gevormd en gestimuleerd.
Een primeur voor deze
poëziezondagmorgen zal de
aanwezigheid van de Chi
leense groep Machi Tun
zijn. De groep bestond in
oorsprong uit drie Chileen
se ballingen die him eigen
tisch getinte reflektie: «Ik volkse traditie en de invloed
dacht aan Campo di Fiori hierop van de Westeuropese
in Warschau op een draai- kuituren, de eruit voort-
molen tijdens een mooie vloeiende problematiek
lenteavond vol levendige ook, in muziek wilden om-
muziek De salvo's achter zetten «Een schok tussen
de gettomuur verdronken twee kuituren, een evolutie
in de vrolijke muziek en de naar nieuwe vormen», zeg-
rook steeg vrij omhoog in gen zij zelf. Machi Tun is
de kalme lucht». Indiaans-Chiieens voor een
Spreekbuis helende ritus en misschien
«Dichters in verdruk- *s da^ we^ therapeuti-
king» wil, volgens Johan sc^ie doel van hun muziek:
De Belie, een spreekbuis ëfnezeD van de vervreem-
zijn, «een konfrontatie met di*J?/
maatschappijen waar de belangstellenden
mens onvrij is, met syste- n elkaar dus op zon-
men waar minderheden be- da£ 21 maart om halfelf s
staan en monddood ge- mor(?6ris in de foyer van de
maakt worden». Zoals ik Sint-Niklase stadsschouw-
reeds schreef, zullen Ste- burg De toegangsprijs be-
faan Van den Bremt en Lu- draagt 100 frank (80 frank
do Albicht, die wij omwille }n voorverkoop bij J. Verel-
van het knappe research- len- Verbindingsstraat 12
en vertaalwerk alvast een m Sint-Niklaas en voor de
bewonderende duim toeste- 60-pluskaarthou-
ken, de nabespreking ver- ders)- Voor die prijs heb
zorgen.
tevens recht op een brochu-
Abicht is 46 en behaalde re me* toelichting en alle
aan de universiteit van Cin- Aksten. Na de nabespre-
cinatti (V.S.) het doktoraat kan je rustig nablij-
Germaanse talen met een ven en bet tafelgesprek
studie over de Duitse en over 6011 eenvoudige brood-
Joodse literatuur, «Der Pra- maaltijd met bezinnende,
ger Kreiz». Hij doceerde bewustmakende of relative-
Germaanse beschaving en J"e"de woorden bespren-
- kelen.
Leo DE BOCK
Van Patrick Bernauw (Aalst 1962) verscheen bij
Vers een tweede dichtbundel: «Een tuiltje Antarcti
sche rozen» liefdesgedichten waarin «alle rozen
van doornen voorzien blijken te zijn, maar waarin
hopen ten slotte huiveren overwint». Dit alles in een
context van tragiek, op tijd en stond door humor
gerelativeerd, van «even vrolijk en dan weer ernstig
zijn» of omgekeerd, zodat de grenzen tussen realis
me en neo-romantiek voortdurend vervagen.
Van dezelfde auteur verscheen reeds eerder poëzie
(Ir-realis, 1980) hij behaalde ook een paar vermel
dingen in poëzieprijzen. Momenteel houdt hij zich
vooral bezig met SF en fantastiek: verhalen werden
o.m. opgenomen in «Ganymedes» (Bruna) en ver
schillende literaire tijdschriften. Met «De ongelovi
ge Thomas» behaalde hij een eerste prijs in een
wedstrijd voor kortverhalen (Harelbeke, 1981).
Voor de Nederlandse striptekenaar Bauke Muntz,
met wie hij ook aan een SF-stripreeks werkt, maakte
hij het scenario van «Deborah o Deborah waar ben
je?». Ook heeft hij een paar toneelstukjes geschre
ven (vermelding voor «Dit is het huis...» in een
wedstrijd voor mini-d.ama van het VVT, 1981)
Totnutoe werden ten slotte twee mini-luisterspelen
door de BRT aangekocht: «De Leurder» (1980) en
«De soldaatjes van Sam» (1981).
«Een tuiltje Antarctische rozen» telt 22 gedichten en
kost 100 fr. (+10 fr. verzendingskosten). Men kan
de bundel bestellen door storting op rekeningnum
mer 000-1042668-15 t.a.v. P. Bernauw, Roomshof-
straat 17, Erembodegem. De bundel wordt een eer
ste maal aan pers en publiek voorgesteld op 2 april
te Sint-Niklaas (Normaalschool) ter gelegenheid van
de uitreiking van de Vers Poëzieprijs '82, en later
op het jaar in Aalst zelf
Fijr
Doe
ver
voo
Pie:
hor
Der
tocl
zee
ren
eer
doe
Cot
literatuur aan de universi
teiten van Ohio en Berkeley
en literatuur en sociologie
in Canada en Cincinatti.
Ter plekke is Abicht redak-
teur van het geëngageerde
tijdschrift- «Kreatief» en
verbonden aan het Insti
tuut voor Marxistische Vor
ming. Speciaal voor de poë
ziemanifestatie vertaalde
hij werk van Neruda en
Milosz. Vrijdag 12 maart was weer een hoogdag voor de Grembergse Muzeval. Op di<
Abicht was al vijf toen avond brachten vokaliste Ginette Willaerts uit Hamme-Zogge en pianist Dirk
Van den Bremt geboren Vermeir uit Sint-Gillis-Dendermonde, er een muzikaal programma van d<
werd. Laatstgenoemde bovenste plank. Het zag er naar uit dat, ondanks de jazz-kroegentocht ii
heeft al een aantal poëzie- Dendermondede muziekliefhebbers naar Grembergen waren afgezakt, wan
bundels naast zijn naam -
staan Ook bii hem is het Muzeval zat stampvol.
Het geheel was getiteld: «Van Bach tot de Beatles», een programma om van ti
snoepen!
In de Bank Brussel Lambert in Sint-Niklaas tonen U
leraren uit de akademie voor schone kunsten wer
ken uit hun studententijd: V. Neels, M. Pyl, H. De
Volder, D. DHaen, A. Heye, K. Mechiels. M. Mut-
saerts, J. Neve, G. Pyl, A. Roelant en G. Staes Dit is
al de tweede tentoonstelling in dit genre. Een tiental
jaren geleden werden vooral schilderijen, beeld
houwwerk en grafiek tentoongesteld. Deze keer zijn
het tekeningen, gaande van schetsjes met enkele
lijnen, tot goed uitgewerkte portretten. Sommige
ervan zijn meer dan dertig jaar oud, andere merke
lijk jonger.
Werk van H. De Volder uit 1956: Jongeling
De inleiding werd verzorgd door Gilbert Van Hooi,
graficus en leraar aan de akademie in Mechelen.
Automatisch kwam de herinnering aan de eigen
studententijd naar boven. Hoe de leraren toen wa
ren, de leermethodes, de resultaten Nu zijn vele
van die studentjes zelf leraar, die jonge mensen
begeleiden op hun lange weg naar de schoonheid.
Het verschil tussen de oudste en de jongste deelne
mer aan deze tentoonstelling is ongeveer 25 jaar. Er
is ook het verschil in vorming, het verschil van de
diverse akademies waar deze exposanten les hebben
gevolgd, tenslotte is ook een verschil in persoonlijk
heid. Al deze faktoren maken deze tentoonstelling
boeiend en interessant.
Gilbert Van Hooi durfde het niet aan, een definitie
van jeugd en jeugdwerk, te geven: een Evenepoel
bijvoorbeeld, stierf op 28-jarige leeftijd, en het toch
een zeer belangrijk oeuvre na, dat dus in de strikte
zin van het woord alleen uit «jeugdwerk» bestond.
Een picasso daarentegen werd heel oud, maar wie
zal zeggen wanneer hij niet meer jeugdig geworden
was, wanneer zijn werk de rijpheid verkregen heeft?
Ensor werd ook oud, maar presteerde al zijn beste
werk in zijn jeugd, vóór hij dertig werd.
Ontegenzeglijk heeft een jeugdwerk soms meer
élan, misschien door de spontaneïniteit die het
uitstraalt, dan een werk dat de tekenen van rijpheid
vertoont.
't Is dus gewoon een kwestie van kwaliteit, en niet
van leeftijd.
Toch is het interessant te zien hoe deze studenten
van toen geëvolueerd zijn. Burgemeester De Vidts
verzorgde de officiële opening. Bij het doorbladeren
van de ka tal oog, waar ook data in staan, krijgt men
een mooi beeld van het kunstonderwijs tussen 1950
en 1975.
Deze tentoonstelling is toegankelijk tot 28 maart, in
de week van 9 tot 12u30 en van 14 tot 16ul5, 's
zondags van 10 tot 12u30. Zaterdag gesloten.
Kunsthandel Danthe, Grote Markt 64, Sint-Niklaas,
toont tot en met 4 april Ikat-weefsels en keramiek.
De aardewerken potten zijn afkomstig van Ban
Chiang, een dorp in het noordoosten van Thailand
waar sinds 1972 belangrijke archeologische opgra
vingen plaatsvinden. Er zijn potten (met gewelfde
bodem) die niet beschilderd zijn, doch bekrast met
een scherp voorwerp, en die tot ongeveer zevendui
zend jaar oud zouden zijn. De latere periode toont
lichtroze, en bruin-rood beschilderde vazen, met een
elegantere vorm en een platte bodem. Ze werden
versierd op een geheel aparte manier, en helemaal
anders dan bij ons in het westen. Er zijn prachtige
motieven, en dan steeds die subtiele kleuren. Deze
potten werden niet gebruikt om in te koken, maar
alleen voor rituele begrafenissen.
Gezien de tamelijk recente ontdekking en het trage
op gang komen van de opzoekingen, zijn er nog
maar weinig wetenschappelijke gegevens bekend
over de Ban Chiang-kultuur, maar nu reeds mag
men aannemen dat deze vondsten de oudste in het
oosten zijn. Uit wat men tot nog toe heeft gevonden
kan opgemaakt worden dat het hier om een hoogbe
schaafd volk ging. Dat echter nog vóór onze jaartel
ling spoorloos verdwenen is.
De Ikat-weefsels komen uit Indonesië. De techniek is
een soort batik, maar oneindig veel ingewikkelder,
De draden worden namelijk gekleurd tijdens het
weven, met een vreemd en prachtig effekt. Aan deze
Ikat-weefsels werkt men zeer lang, en zij behoren
dan ook tot het kostbaarste familiebezit. Zij worden
gedragen als korte sarongs tijdens grote feesten en
religieuze plechtigheden.
Verder kan u in galerij Danthe nog scheepjesdoeken
zien, afkomstig uit Zuid-Sumatra (waarschijnlijk),
die hun naam verwierven doordat er dikwijls voor
stellingen van schepen op voorkomen. Ook hier
weer ingewikkelde technieken die getuigen van een
eindeloos geduld. Sinds het midden van de vorige
eeuw worden deze doeken, bij gebrek aan goedkope
werkkrachten voor deze tijdrovende bezigheid, niet
meer gemaakt. Ook zijn de oudheidkundigen het er
niet over eens waarom en waarvoor zij gemaakt
werden.
Al deze produkten van menselijk geduld en artistici
teit uit ver vervlogen tijden, en verre landen, kan u
dus nog enkele weken in galerij Danthe zien.
Frieten bakken is de nogal eigenaardige titel van
een tentoonstelling die op 2 april van start gaat in de
galerij van de akademie in Waasmunster. Misschien
is het toch niet zo verwonderlijk dat men onze
natioanle friet als onderwerp van een grafische
tentoonstelling gekozen heeft, want er zijn veel
pittoreske as pekten mee gemoeid.
De Belgische stichting voor Kunstpromotie heeft
zich afgevraagd waarom frietkramen zo weinig ter'
sprake komen in onze literatuur, en zo weinig te
zien zijn in de plastische kunst.
Dat is nu dus veranderd, want vele artiesten waren
bereid hun medewerking te verlenen aan dit pro-
j8kt. De eerste maal werd deze tentoonstelling ver
toond in Amsterdam vorig jaar in november, en nu
dus tot 12 april in de GA.
Alleen in het weekeinde: zaterdag van 14 tot 17 uur
en zondag en paasmaandag van 10 tot 17 u. Het
adres: Kerkstraat 9, Waasmunster. Op 8 april om 20
u worden de historische, volkse en artistieke as pek
ten van het frietkot belicht, en zal er «friet-dicht
kunst» worden voorgelezen.
E.D.
H(
nist Mozart bracht Ginett*
een tweede aria uit Figaro
«Guinse al fin il momento>
waarmee ze alle Muzeval be
zoekers aan haar voetei
zong!
Van Schubert zong ze twa
Beide artiesten werden aan liederen: «Die Forelle»
het publiek voorgesteld en «An die Musik», om daarm
ingeleid door Marcel De te vervolgen met het mee
Bruyne, bezieler en uitbater slepende «Du solist der Kai
van de Muzeval. Voor de ser meiner Seele sein>
inleiding van de gebrachte Robert Stolz.
werken, nam Dirk Vermeir Na het romantisch meesle
zelf het woord, die op voor- pende even de fricole toe
treffelijke wijze elk werk op met het pittige «lm saloi
situeerde en het karakter zur blau'n Pagode», uit Het
ervan schetste. De 17-jarige Land van de Glimlach van
Ginette Willaerts zette het Franz Léhar. Hierbij gaf ze
koncert in met het wonder- een stukje mime en enkele
mooie «Bist du bei mir», danspasjes ten beste die het
van Bach. Vervolgens zong publiek in vervoering i"
zij een aria uit Figaro: «Voi brachten. Uit «La Bohème»
che sapete», van Wolfgang van Puccini vertolkte Gi-
Amadeus Mozart. nette vervolgens het mooie
De aanwezigen waren fel «Si mi chiamono Mimi'
onder de indruk van de uit- Ontegensprekelijk is pia-
zonder lijk mooie stem van nist Vermeir ook meester in
Ginette. Van de ene blijde de jazzritmen en door de
verwondering ging het artistieke uitvoering van
naar de andere, want nu die preludes van Gershwin,
was alle aandacht gericht schoot hij raak bij het pu-'
op pianist Dirk Vermeir, bliek. Van deze Amerikaan
die zijn solo-optreden inzet- se componist zong Ginette
te met een werk van Mortel- talentvol «Summertime» uit
mans: «Impromptu» in mib, Porgy and Bess,
dat hij op meesterlijke wijze De titel van het koncert ge
bracht. Van dezelfde com- trouw, eindigde deze unie-
ponist zong Ginette het ke avond met een werk van
frisse: «Mijn lieveken, open de Beatles: «Let it be», vol
je deurken en lach». Vervol-, overtuiging door Ginette
gens zorgde Dirk Vermeir gezongen, steeds op de pia-
voor een hoogtepunt op pia- no begeleid door Dirk.
nistiek gebied, door de uit- Een staande ovatie viel deze
voering van «Images», van twee jonge artiesten
de impressionistische com- beurt, die op dit koncert het
ponist Claude Debussy. beste van zichzelf gaven
Na dit prachtig beschrij- het pubhek een énige avond
vend werk, was het pubhek bezorgden, die nog lang het
weer één en al oog en oor onderwerp van de gesprek-
voor Ginette's mooie vertol-, ken zal zijn.
king van een hed uit Jezus Van Ginette Willaerts, met
Christ superstar, het ge- haar prachtige stem, die
kende «I don't know how to veel doorwinterde artiesten
love him», dat het eerste in de schaduw stelt, en pia-
gedeelte van dit uitzonder- nist Dirk Vermeir, die een
lijk muzikaal gebeuren af- rasechte virtuoos is, zullen
sloot. Het tweede gedeelte we nog horen! Let it be!
werd terug door Ginette in- (F.)
gezet met «Come again»,
van John Dow land Hiema
vervolgde Dirk op de piano
met «Prelude», van Johan
Sebastiaan Bach uit de En
gelse suite n° 6, in re klein.,
Van haar hevelingscompo-
hi
