Kursus struktuurplanning Sint-Niklaas:
vingers op wonden
Sutteriaans alfabet getoonzet in Sint-Niklaas
Antoinel
DE LOOSE
RIJSCHOOL WAASLAND
van 19 maart tot
1 april 1982
Rijbewijs C of D
nodig?
PEDILUX
KERKSTRAAtlf,6
AALST
Viering werd orgelpunt
I
Lebbeke wacht
op geld voor nieuw rusthuis
6 - 19.3.1982 - De Voorpost
Kunstgalerij PALET
Fr. Courtensstr. 33
9330 DENDERM
Tel. 052/21.46.10
UITNODIGING
Alle dagen open van 8.30 u. tot 19 u., op zon- en
feestdagen van 10 tot 12 u. en van 14 tot 19 u
De lezer herinnert zich nog dat wij in het nummer van
19 februari '82 de kursus struktuurplanning, waarop de
gelijknamige koördinatiegroep zo lang had aangedrongen,
■kvoerig hebben aangekondigd. Met de kursus willen de
initiatiefnemers de inwoners van Sint-Niklaas de kans
geven zich voldoende te dokumenteren over achtergron
den en geplogendheden van het struktuurplanningspro-
ces. De kursus werd gespreid over vier avonden, de eerste
üe zijn achter de rug, op de tweede waren wij als
JaegewUde kursist aanwezig.
Steven Roosen, begeleider van het Projekt Leefmilieu
hqde Stichting Lode wijk de Raet Volkshogeschool, schet
ste op een vlotte, bevattelijke manier de implikaties van de
«wet van '62», koncentreerde zich daarbij voornamelijk
nphet bijzonder plan van aanleg. Het b.p.a. is, summier
-geaegd, een procedure waarby de gemeenteraad initiatie-
vea neemt inzake sanering, uitbreiding en/of instandhou
ding van het bestaande stadsbeeld, met de onderliggende
'bedoeling de in het b.p.a. geformuleerde en uitgetekende
-voorschriften en verordeningen via de Bestendige Deputa-
-tiedoor een K.B. te laten bekrachtigen. Met het opstellen
toto b.p.a.'s kan een gemeente dus boeiend werk verrich
ten, een waardevol beleid uitbouwen.
Dit is des te meer zo nu vier
-recent uitgevaardigde K.B.'s
de bepalingen van '62 op een
.zeer gunstige manier hebben
.aangevuld. De K.B.'s aksen-
toeren de verwachting dat de
plannen bij de bevolking wor
den losgeweekt, profileren de
vereiste om diezelfde bevol
king verder te blijven raadple
pen en voorrierr in het optrek-
-Éea van de "staatstussenkomst
tot een optimale 60 procent.
Een hele mentaliteitswijziging,
een nieuwe trend, vindt Steven
Roosen.
Na de theorie zou men dis
cussiëren over konkrete situa
ties in Sint-Niklaas. Plusminus
negentig wakkere burgers had
den hoofden als vraagtekens.
■Het bleef bij een inversioneel -
staat u mij dit neologisme even
toe - gedoe: de replieken van
■het stadsbestuur beperkten
zich tot enkele weinig duidelij
ke, vluchtig geformuleerde fra
sen, bleven naar het einde toe
zelfs volledig achterwege...
Het stadsbestuur is niet als
zodanig vertegenwoordigd:
mevrouw De Boever, schepen
van toerisme en huisvesting,
en de heren Vergauwen, sche
pen van ruimtelijke ordening
en stedelijke inrichtingen,
stadssekretaris Elshout en po-
litiehoofdkommissaris Van
den Bulcke zijn slechts ten per
soonlijken titel aanwezig. Om
de algemeen inhoudelijke kur-
susinformatie konkreet op
Sint-Niklaas te betrekken,
neemt Roosen de reeds in '79
samengestelde, uitvoerige,
strukturele inventarisatie ter
hand.
Voor restauratie stonden op
de lijst: het Castrohof, de Ci-
perage, de Andreaskerk in
Bclscle, het Walburgkasteel.
Wat is ervan geworden? Voor
het Castrohof zouden de wer
ken binnen enkele weken wor
den aangevat, de Ciperage aan
de Grote Markt werd gerestau
reerd (maar hoe, vroegen som
migen zich af), het dossier
Walburg zou lopende zijn.
En de bescherming van de
dorpskernen? Sinaai werd uit
gewerkt, voor Nieuwkerken
bestaat een aanpassingsplan...
En verder? Werd de rijks
dienst gekontakteerd, waren
er al ruimere vergaderingen
met de kulturele raad? «Alle
maal in de schuif, ja!» laat
mijn gebuur zich ontvallen.
De woonuUbreidingsgebie-
den dan maar. Werd eraan
gedacht, de bestaande woon
zones prioritair te behandelen?
Wanneer zij volgebouwd zijn,
wil men dan uitbreidingsgebie
den aansnijden? M.a.w.: voert
Sint-Niklaas een politiek van
uitbreiding? Geen antwoord.
Of had men al niet officieel te
horen gekregen, dat Sint-Ni
klaas eigenlijk een sanerings-
politiek wil voeren? Dat kon
wel eens kloppen, ja. Niet lang
geleden heeft het stadsbestuur
drie saneringsprojekten aan
bouwmaatschappijen toegewe
zen. Van renovatie echter kan,
voor de Langhalsbeekstraat en
de Plezantstraat die onderwerp
van deze projekten zijn, geen
sprake zijn: de woningen ver
keren in een te slechte staat en
een tabula rasa is noodzake
lijk. De nieuwe woningen zou
men aan de oorspronkelijke
bewoners van de straat toewij
zen. Enkel in de Plezantstraat
zou men kunnen voorzien in
transitwoningen: men moet
daar toch meer achteruit
bouwen.
Steven Roosen vraagt of er
nog andere saneringsplannen
in voorbereiding zijn. «Daar
over is nog niet gepraat» zegt
schepen De Boever: «verkrot
ting is een proces van lange
jaren, sanering dus ook». Een
bewoner oppert dat het mis
schien eerder een aangelegen
heid van bouwondernemingen
dan van de tijd is. Een man
van Agalev vraagt zich af of de
stad Sint-Niklaas de verkrot
ting niet in de hand heeft ge
werkt met haar voortdurende
dreiging die straten te onteige
nen? Trouwens: tegelijk met
deze sanering ontmaagt men
nieuwe gebieden, alhoewel de
bestaande woonzones niet
eens zijn volgebouwd. En of
dat allemaal niet wat kontra-
diktorisch is? Antwoord: «Dat
kan zo lijken, ja». Wéér die
man van Agalev: hij ziet op de
opgehangen b.p.a.-kaart veel
mooie kleurtjes: rood, groen,
blauw, elke kleur netjes ge-
koncentreerd op een bepaalde
plaats. Het stadsbestuur plant
dus een aaneenschakeling van
monokuituren: een gebied
voor industrie, één voor admi
nistratie, één voor woonwij
ken,... De b.p.a.-voorschriften
blijken zelfs de woonwijken te
willen opsplitsen in arbeiders-
en villawijken. Homaar! De
Sint-Niklazenaar is zo wel op
zijn auto aangewezen. Om in
kopen te doen zal hij naar het
Koopcentrum moeten, voor
wat informatie over zijn belas
tingsaangifte moet hij dan
weer helemaal de andere kant
op. Is dat een beleid of heeft
men dat gedaan omwille van
het makkelijke inkleuren?
Zeer much to the point, zo'n
vraag; het antwoord heb ik
niet begrepen.
Volgende wakkereburgerin-
terpellatie: of de beleidsmen
sen Sint-Niklaas met hun
b.p.a. een nieuw, moderner
uitzicht willen geven of eerder
zoveel mogelijk die vertrouw
de negentiendeëeuwse indruk
willen bewaren? VU-senator
Nelly Maes brengt raad:
«Neenee, ze willen de stad een
niéuw uitzicht geven: deur ga
rage, deun garage, deur gara
ge, stratenlang». Haar stok
paardje, schijnt het.
Van binnen-
en buitenringen
Ik vang het woord 'ring' op
en in dit gezelschap denk ik
daarbij niet aan het eenvoudi
ge cirkeltje, geschenk mijner
geliefde, dat één van mijn vin
gers afboordt. Nee: 'ring'
weekt hier andere gevoelens
los, de simpele vermelding van
dit eenlettergrepige taalbouw
sel is bijna is een donderslag
bij heldere hemel. Iemand
fluistert voorzichtig: «nu komt
het». Jaja: of het niet wat
tegenstrijdig is een ring rond
Sint-Niklaas aan te leggen ter
wijl men tegelijkertijd via een
veel kortere as dwars door
heen het centrum kan? De ring
moet toch het centrumverkeer
ontlasten? Nu snijdt men Sint-
Niklaas middendoor, wat voor
gevolg heeft dat heel wat men
sen de ring zullen moeten krui
sen, verkeerslichten zullen on
vermijdelijk blijken en het
ringverkeer een hortend en
stotend verloop geven. En
heeft men er wel aan gedacht
of de ring geschikt zal zijn voor
zwaarder vervoer? Vrachtwa
genchauffeurs zouden beden
kingen hebben bij het haakse
oprijden van de ring met een
opligger
«Men is eigenlijk totèèl ver
keerd begonnen», meent ie
mand van Wesp: «we zitten
verveeld met die noord-zuidas.
met die tunnel die het verkeer
het centrum inspuwt. De bin
nenring is noch mossel noch vis
dus. Waarom blijft hij trou
wens onvoltooid, moeten wij
aan Scheerders-Van Kerck-
hove denken? En de buiten
ring: was die niet een kind van
de vroegere snelwegeneuforie
waarover men nu liever wijse
lijk zwijgt?» Peer Van der
Kreeft van Maatschappelijk
Opbouwwerk Waasland vraagt
waarom men rond die zaken
eigenlijk het stilzwijgen blijft
bewaren. De heren van het
stadsbestuur horen het plots in
Keulen donderen. Senator
Maes, binnen het stadsbestuur
ook oppositielid, meent te mo
gen spreken over een histori
sche stommiteit: «Niemand is
gelukkig met wat Frantz Van
Dorpe indertijd als een onver
zettelijke heeft willen realise
ren. Hij had een groots Sint-
Niklaas in gedachten, maar
zijn plannen waren weinig rea
listisch; de toekomst die Van
Dorpe zich gedacht heeft, is er
niet gekomen. Nu staan er op
het gewestplan twee tracés.
Van het goede teveel, vindt
iedereen, maar het is zo moei
lijk om te beslissen. Men
wacht dus maar.»
Het wordt laat en Roosen
wil afsluiten. Hij wijst nog een
laatste vinger aan: de juffrouw
is niet tevreden, ze meent dat
het weinig bemoedigende re
sultaat van deze avond onmo
gelijk uitgangspunt kan zijn
voor een volgende diskussie.
Die vragen stellen kan iede
réén wel. Op de oplossingen
komt het aan. En wat iedereen
wel denkt, maar niemand zegt:
het stilzwijgen lijkt wel afge
sproken. De geloofwaardig
heid van de struktuurplanning
in Sint-Niklaas zal bijgevolg
afhangen van de manier waar
op men deze hangijzers verder
aanpakt. Het was niet de be
doeling van de kursus om op
lossingen te formuleren, wel
om met de drie gesprekspart
ners (stadsbestuur, deskundi
gen en bevolking) te praten
óver mogelijke oplossingen.
Glazen Huis
De eerste les van de kursus
struktuurplanning werd op
twee maart jl. ingeleid door
Paul De Vidts. burgemeester
van Sint-Niklaas. Hij om
schreef de gegevenheid struk
tuurplanning als: «doodge
woon, een inzicht in wat wij,
wensen, kunnen en vermogen.
Dit houdt in: een streven naar,
een inzicht in mogelijkheden
en uiteindelijk de verwezenlij
king, om tot besluitvorming te
komen». I.v.m. de drie bij
struktuurplanning betrokken
onderhandelingspartners raad
de hij de aanwezigen aan nooit
te vergeten: «dat de bevolking
en de verkozenen in feite één
zijn».
In de titel van één van onze
artikels over struktuurplanning
in Sint-Niklaas, citeerden we
de woorden van Peer Van der
Kreeft, projektwerker bij
M.O.W.: «Die mist rond het
stadhuis moet weg». De burge
meester vergeleek het stadhuis
met een Glazen Huis. Hij wees
erop dat het stadsbestuur het
rond struktuurplanning mak
kelijk rustig had kunnen hou
den, maar dit bewust niét heeft
gedaan: «De spontaneïteit
waarmee de sensibiliserings-
en informatiekampagne door
het stadsbestuur werd opgezet,
weze een bewijs van het Gla
zen Huis dat het stadhuis
wenst te zijn en ook is». Wij
vragen de lezer gewoon deze
woorden even te toetsen aan
het hoger beschreven verloop
van de one-waydiskussie die
pas een week nadien tussen de
onderhandelingspartners tot
stand kwam.
Steven Roosen is van me
ning dat het relatief grote aan
tal belangstellenden, de aan
wezigheid van zowel mandata
rissen, bedienden, deskundi
gen, direkteurs als gewone be
woners, duidelijk wijst op de
explosiviteit van de materie.
Vroeger al meende hij dat
rond het hele struktuurplan-
ningsproces een heel pak wan
trouwen heerste. Wantrouwen
bij de deskundigen en stads
ambtenaren die zich wat be
dreigd voelen, die vrezen dat
aan hun werk getwijfeld
wordt. Wantrouwen ook bij de
bewoners en aktiegroepen,
want die vragen zich af of dit
nu eigenlijk struktuurplanning
is, en tenslotte bij de mandata
rissen die een beetje defensief
gaan replikeren van: «wij zijn
toch verkozenen, wij dragen
toch de verantwoorde
lijkheid» «Het struktuurplan-
ningsproces moet over dit wan
trouwen heen», stelde Roosen,
«en dat is deels ook de bedoe
ling van de studiecyclus».
Ik meen dat tijdens de voor
bije twee vormingsavonden de
ze doelstellingen nauwelijks
werden gerealiseerd. Hopelijk
mogen de belangstellenden zich
de volgende keren verheugen in
een meer sympatieke input van
wege het stadsbestuur. Je bent
nog welkom op de laatste
avond, dinsdag 23 maart a.s
om kwart voor acht in de Kon-
ferentiezaal, twee hoog in de
stadsbibliotheek...
Leo DE BOCK
dat behaal je in enkele weken bij
Parklaan 15, SINT-NIKLAAS Tel. 031 -76.55.51
44 0248DC
GEEFT MEER KOMFORT tffiCf
AAN UW VOETEN T~ -
—I
Schoenen in verschillende
breedten 4
Voetverzorging I
Steunzolen V.
Orthopedisch maatwerk
Spataderkousen
Erkend door alle Mutualiteiten 1 6 32 25
Telefoon 053-21.59.23
Toen ik professor De Sutter eind december van vorig
jaar naar de zijns inziens meest vreugdevolle gebeurtenis
van datzelfde jaar vroeg, antwoordde hij lachend en
zonder nadenken: «het einde van al die vieringen». Male
had hem al met een waterval van lof bedacht; de viering in
de Sint-Niklase stadsbiblioteek was ook al een recital van
huldigende elokwentie. De argeloze professor vermoedde
niet dat de Wase Persklub hem nog geen maand later tot
«figuur van het jaar 1981» zou kiezen. Hij versloeg toen
Freddy Willockx met ruime punten en in een laatste ronde
kreeg zelfs Willem Melis het nakijken. De uitverkiezing
ontlokte bij een persmedewerker de wat giftige vraag of
we voor de volgende jaren niet beter over «de pastoor van
het jaar» zouden spreken. Geen gebaal: De Sutter werd,
zoals in het verleden ook priesters Daniël Evrard, Leo
Vercruyssen, Karei Aubroeck en Anton van Wilderode, in
alle demokratie en zonder enige manipulatie uitgeroepen
tot de number one van de lokale pers. Een verdiende
nominatie die toch respekt afdwingt en veelal hand in
hand gaat met een luisterrijke viering ten stadhuize.
Zaterdag 13 maart jl. was dat: iedereen was reeds
gezeten toen een voorste deur wijds open dreef en iedereen
ging staan om de kleurig omgorde stadsmagistraten te
begroeten. Tussen hen in peddelde de professor, klein en
nauwelijks opgemerkt, maar hij was er en zou de volgende
twee uur kunnen genieten van een mozaïek aan amikaal-
deugdelijke schetsen die hem, om Paul Snoek te zinssnij-
den, «een beetje bijna» portretteerden. Schetsen van zijn
volgeling Paul Schollaert b.v., van bondgenoot Anton van
Wilderode ook.
Een akademische zitting
voorwaar, opgeluisterd door
het duo Paul en Dominique
Van Egghen-Faveere Zij spe
len cello en klavecimbel en.
Bach natuurlijk. Dat behoeft
geen verdere kommentaar
Burgemeester Paul De Vidts
kon niet nalaten de aanwezi
gen te verwelkomen. Hij ziet -
en alweer moeten wij Ignace
De Sutter zo noemen - de
feesteling als een luimig man
met een enorme diepte, een
rechtlijnige trouw, een formi
dabele inzet en, zoals dat voor
zovele groten kenschetsend is,
met een juist inzicht in de
relativiteit der dingen. Felicita
ties, bedankingen en de uit
drukking van zijn trots dan
Trots vooral om het formida
bele driemanschap waarop zijn
stad zich al zovele jaren mag
verheugen, om de drie muske
tiers van het «Lied van mijn
Land» dat bovenaan vermeldt:
muziek: Ignace De Sutter,
tekst: Anton Van Wilderode
en 'voor den vriend Jef
Sterck'.
Voorzitter van de Wase
Persklub - Wim Persoon, vindt
deze vijfde persuitroeping een
vijfde bevestiging van de waar
de ervan. De Wase pers weer
hield uit de veelheid van de
aktualiteit andermaal een rijke
persoonlijkheid, een man, die
de titel waardig is. Men kan de
verkiezing van de «figuur van
het jaar» bezwaarlijk zien, al
dus Persoon, als een prettige
vrijetijdsbesteding van de
persklub: «het is een in waar
dering omgezette zin voor ver
antwoordelijkheid».
Jaloezie en nijd
Muziekpedagoog Paul
Schollaert zet een ernstig ge
zicht op en begint over een
Vlaanderen waarin zich de
laatste jaren een vorm van
kristeüjke jaloezie ontwikkel
de tussen de mensen die uit
hobby of beroep bezig zijn met
liederen, met muzickpedago-
gie. Hij onderkent afgunst,
een zich miskend voelen tot en
met, traumatiserende situaties.
Ik denk: waar heeft die man
het in godsnaam over, echter
maar zolang tot hij zijn erva
ringen van onlust wil toelich
ten. Schollaert duwt zijn zware
bril wat verder op de neus en
rangschikt bondig zijn drie
preokkupaties: één: wanneer
zal ik eens spreker zijn op een
viering van Ignace De Sutter,
twee: waarom vraagt hij al
weer iemand anders, en drie:
ik dacht dat hij een betere
vriend van me was. Nu toch.
eindelijk, is hij de uitverkoze-
ne en poneert, geheel bevrijd
van de vroegere, persevereren
de gedachten: «Voor u staat
een verlost muziekminnaar,
een eindelijk erkende Sutter-
iaan: vriend van mijn hart, 'k
zal u altijd horen».
Schollaert wou zijn grote
vriend en alle aanwezigen met
een uitnodigen naar een op
voering in de Sint-Niklase On-
ze-Lieve-Vrouwkerk. Op één
april a.s. zullen koor en orkest
van het Lemmensinstituut daar
onder zijn leiding kantates als
«Wie schön leuchtet der Mor
genstern» van de «kantor van
de kantors» vertolken.
Het andante quasi lento uit
de eerste sonate in G voor
cello en klavecimbel van die
zelfde 'kantor van de kantors',
uitgevoerd door het duo Van
Eeghen, wordt langdurig in
zijn quasi lento aangetast door
van buiten aanwaaiende, vuile
karnavalklanken. Ook de Ma-
riakantorij, die welwillend
mee de viering opluistert,
wordt tijdelijk geramd door
opdringerige, eklatante troms
lagen. Al te gortig eigenlijk,
zulke zaken.
Daniël De Smet, superior
van het kollege en voorzitter
van de kultuurraad, wacht wij
selijk tot de botte amusie is
weggeëbt alvorens de tweede
gastspreker, Anton Van Wil
derode, in te leiden en hem
vanwege de kultuurraad een
prachtige ets aan te bieden.
Van Wilderode had eerder al
twee spreekbeurten afgezegd
wegens stemproblemen, maar
affirmeert op de viering van
zijn vriend en generatiegenoot
nog maar eens zijn reputatie
van onvergetelijk redenaar.
Hij vindt het toch moeilijk,
zoniet onmogelijk en In ieder
geval zeer vermetel om na dr.
Sterck in Male en pater Marcel
Weemaes in Sint-Niklaas en nu
Paul Schollaert, zich nog te
wagen aan een portret van Ig
nace De Sutter. Enige verkla
ring voor het feit dat hij toch
inging op het verzoek van zijn
superior die, nog eens ver
momd als voorzitter van de
kultuurraad. een beroep deed
op zijn hiërarchische zin en
wees op de vanzelfsprekend
heid van de opdracht, die
«zonder schijnbare druk al in
druk was verschenen», vindt
Van Wilderode vrij overbodig.
In Male had hij al de kans om
een en ander te zeggen, ge
voelde zich in de sakrale ruim
te aldaar wat beperkt. In Sint-
Niklaas zou dit niet het geval
zijn, maar toch konden enkele
aanduidingen op de uitnodi
ging aanleiding geven tot
spraakverwarring. Stadhuis en
Sutteriaans alfabet
Wie Ignace De Sutter voor
de buitenwereld is. blijkt vol
gens de feestredenaar uit zijn
veelvuldige prestaties, vormen
van voorkomen en gedaante
veranderingen. Zo veelzijdig is
hij dat Van Wilderode licht
een heel alfabet op hem kan
toepassen. Hier gaan wc: A
kan staan voor zowel artiest,
auteur als A.K.V.S.'er, B voor
persprijswinnaar en, wat ge
dacht wordt, maar zelden ge
zegd, voor protestant, R voor
Reinaertgezel en redenaar. S
voor Salzburger en Sutter, T
voor toonkunstenaar en theo
loog - «hel eerste wel, het
tweede niet in de technische
zin» - U voor uitgekookte Ui
lenspiegel, V voor vriend van
zovelen en voorstander, W
voor Westvlaming, Waaslan-
der en de wereldverbeteraar
de meent het relaas van de
feiten dat hij uit deze inter
views begreep, eerder epische
dan geschiedkundige waarde
te moeten nageven. De profes
sor zou altijd wel wat meer
vertellen dan werkelijk ge
beurde. Maar nooit steekt hij
zijn mening onder kerkstoe-
len; wierook met peper als het
moet, zonder te kwetsen
evenwel.
Afsluitende dank dus om
liefde en trouw aan de Roomse
Moederkerk, om het Vlaamse
volkslied, het Vlaamse land.
De feestredenaar vreest te
recht dat zijn gevierde genera
tiegenoot alweer het laatste
woord zal hebben.
Goedbedoeld
Professor De Sutter staat
met gemengde gevoelens voor
die grote zaal, zegt hij. Hij
kreunt wat: «Al die vieringen
waartoe een mens gevraagd
ia! H
ikcH
sch^
cki
mi
wordt zich te lenen en
achteraf nog toe leent oc
Ach ja: het is ook allemaal
goedbedoeld, het is telkel
diezelfde, brede vriendschf
die inspireert». De pcrsbcki
ning vindt hij, na de hulde e
hem in Male en Sint-Niklaas
te beurt viel, een orgclpui
«Dat de keuze op mij is gev;
len, heeft mij verwonderd: 'I
heb er het figuur niet voor. t a|
het vele waaraan men mij hit
heeft herinnerd, is dit toch e< Iet
afwerking van alles waarvo Lab
ik dankbaar moet zijn. Mijuiri
idealen, mijn pricstcrscha en
mijn meeleven met de strkaen
van het eigen volk, mijn oek
memsche verlangen: je he
het allemaal zo goed begi
pen..».
En kon men beter besluit! en
dan met een staande oval
aan professor De Sutter en zi
«Lied van mijn Land»?
Leo DE BOC )0j
ïtti
Sint-Niklaas. Een overzicht van de aanwezigen tijdens de huldiging van Ignace De Sutter
in Sint-Niklaas (carine)
stadhuiswoorden zijn twee be
grippen die niet zo ver van
elkaar staan en het laatste ver
wijst naar ongebruikelijke, wat
bombastische taal. 'Akade-
misch' is nog zoiets, meent
Van Wilderode; het woord
heeft een pak pejoratieve bete
kenissen zoals schools, niet ge
ïnspireerd, plechtstatig, naar
een vast voorbeeld, en al deze
verklaringen zijn toch onaan
vaardbaar in een viering van
iemand als Ignace De Sutter.
Klinken ook nogal vreemd in
de nabijheid van zijn naam, de
woorden pedagoog en figuur.
Hij is niet wat Van Dale laat
volgen naast het woord peda
goog, eerder is hij een ge
wiekst pedagoog en bij diezelf
de Van Dale moet men voor
het woord 'figuur' afdalen tot
de tiende betekenis om juist te
zijn, nl.: een persoonlijkheid
die een betekenisvolle rol
speelt voor zijn omgeving.
broer en oomhardonspeler, C
voor componist en conferen
cier - alhoewel wij dat in onze
krant doorgaans wel met ka
spellen -, D voor dirigent en
docent, E voor eersteling en
eerwaarde, F voor flamingant
en «alhoewel hij altijd meer
een publiek dan een instru
ment bespeelde», fluitist, G
voor Gent en Gregoriaans, H
voor hymnoloog en humorist,
waarbij men het woord humo
rist volgens de redenaar wél
moet losdenken van wat er
soms onder wordt verstaan
(«denk aan de BRT, maar
denk er niet te lang aan; waar
om doet die afkorting mij al
tijd denken aan Bruto Register
Ton?»), I voor improvisator, L
voor leraar en een in eigen
matrijs gevormde liturgist, M
voor alle variaties met het
woord muziek, N voor de Nor
maalschoolbewoner, O voor
oekumeen, P voor Professor,
en Z voor zeventigjarige.
Van Wilderode heeft het
nog over de havens van Ignace
De Sutter, waarbij hem sedert
lang een voorliefde voor kaste
len is opgevallen. De kasteel
straat for one, waar hij zeer
gelukkig leeft, «gepensioneerd
door zijn eigen verleden» en
een kamer betrekt die «straks
nog alleen met een gids en op
lijfgevaar te betreden is». In
het grafelijke slot van Male
kreeg de erudiete muzicoloog
de kans zijn eigentijdse, soms
wel eigenzinnige liturgeia te
realiseren. In Salzburg laaft hij
zich jaar na jaar nog aan de
machtige muziek der wereld.
Dat o.m. is Ignace De Sut
ter, een man met een immens
vermogen tot verbeelding ook,
vindt zijn vriend: «N.a.v. zijn
vieringen heeft hij een aantal
vraaggesprekken ondergaan of
liever: geleid, waarin vaak ook
mijn naam viel». Van Wildero-
Na de administratieve lijdens
weg die loopt door schepencol
lege, provinciale diensten, ste-
debouwkundige diensten, mi
nisteriële diensten, de obsta
kels van ringlaan, de verleg
ging van een waterloop en bij
komende onteigeningen is het
dossier tot bouw van een
nieuw O.C.M.W. rusthuis in
Lebbeke uiteindelijk bij de
voogdijminister beland. Wan
neer deze laatste nu geld ter
beschikking stelt, kan de aan
besteding gebeuren. Dan zal
uiteindelijk, na vijf jaar zwoe
gen, een aangepast rustoord
voor bejaarden ter beschikking
komen. Het zal negentig bed
den omvatten.
Het huidige rusthuis, gebouwd
in 1903 en sedertdien in ge
bruik voor huisvesting en ver
zorging van bejaarden is nooit
erkend geweest door de voog
dijoverheid. De nodige aan-
passingswerken, vooral op ge
bied van brandveiligheid zijn
nu definitief uitgevoerd. Na
kontrole werd nu alles in on ref,
bevonden. De erkenning v s 0
het bestaande rusthuis zal k lan
mende maand worden bel je|
kend. Dat is bijna tachtig ja;oir
na de oprichting. ppp,
In Lebbeke blijkt de wan
maaltijdendienst, die door I en
O.C.M.W. werd ingericht e
sukses te zijn. Deze dienst Kt
bedoeld is om de bejaard y
zoveel mogelijk in hun w
trouwd leefmilieu te laten, 1
reikt nu honderdveertig ml hl
tijden per dag. Erkend do chi
het ministerie wordt dc it
dienst nu ook betoelaagd, oil
Nog dit. Op geregelde tijd ?ee
kunnen de bejaarden van ru fut
oord en flat hun wensen, sniert
gesties en klachten red aar
streeks overmaken aan egi
voorzitter, bijgestaan door eurcl
maatschappelijk werkster. lifcng
bejaardenbeleid wordt bov< 181
dien regelmatig geevaluet we
door de bonden van gepens s
neerden. et
E.D.I est
dvi
