Vrouwen vertellen:
«De politiek is geen plezierreis»
Heel Tielrooi ten prooi aan Elooi
- De visie van Nelly Maes, Annie Aelbrecht, Jeanine De Boever en Marjet Van Puymbroeck
Goudgesmede ommegang
De Voorpost - 9.4.1982 - 9
In de provincie Oost-Vlaanderen zijn twee van de in totaal 77 burgemeesters
vrouwen; 331 schepenen tellen wij nu: 21 daarvan zijn vrouwen. Op nationaal vlak
zijn slechts een kleine acht procent van de schepenen vrouwen. In de Oostvlaamse
gemeenteraden zetelen 1.422 mannen, 116 vrouwen.
Het Jaar van de Vrouw heeft misschien toch iets uitgehaald; voor dit bescheiden
percentage vrouwen in de politiek is het in elk geval deels verantwoordelijk. De
partijen gingen een vrouw op hun lijst plaatsen; het hoorde zo en waarom tenslotte
ook niet? Blijkt nu niet dat het niet meer dan een fashionable grilletje was, een pose
van noodzaak?
«Gaat een partij niet aan haar idealen voorbij als haar rangen geen spiegelbeeld
zijn van de gemeenschap; met jongeren en ouderen, mannen en vrouwen?», vraagt
Agalev-senator Marjet Van Puymbroeck zich af. Marjet was dinsdag 30 maart jl. te
gast in Sint-Niklaas op een debatavond georganiseerd door de Federatie voor
Vlaamse Vrouwen, een politiek geïnteresseerde, pluralistische vrouwengroepering
die enkel Vlaamse beschouwingen in haar banier voert. Ook de progressieve
linksezegt men wel) W-senator Nelly Maes zat in het panel die avond. En de
Aalsterse Annie Aelbrecht, binnen haar partij (de PW) toch ook aangeschreven
als een vooruitstrevende en doortastende kracht. In Aalst is zij schepen van
leefmilieu en woonbeleid, in Gent ook nog provincieraadslid. Jeanine De Boever,
in Sint-Niklaas schepen voor huisvesting en toerisme, maakte het kringetje dicht.
vrouwen. «Een grote taak is
daarom weggelegd voor onze
vrouwenorganisaties», stelt zij
overtuigd, «zij kunnen de
vrouw duidelijk maken dat
ook haar inbreng meer dan
noodzakelijk is». Onlangs was
zij nog op een vergadering met
een bouwmaatschappij. Niet
één vrouw heeft ze daar ge
zien, terwijl het bouwen van
nieuwe huizen, het wonen als
dusdanig haar sterk moet aan
belangen. Krijgt de vrouw de
kans niet om zich te mengen in
de beleidsvorming, neemt ze
de kans niet en heeft ze een
blind vertrouwen in de verko-
zenen des volks? De vraagstel
ling is de onze. Een open,
aktief informatiebeleid, zoals
dat ondertussen al vrij cli-
cheeérig genoemd wordt, vin
den wij in ieder geval dé stap
naar een sterkere betrokken-
alIk niet, maar laat dit een
tussen haakjes zijn.
Typische
bevoegdheden
Een laatste vraag die de dis-
kussie rond het tema «vrouw
en politiek» animeert, is die
naar de bevoegdheden. In hoe
verre krijgt de vrouw niet
steeds een 'zachte' bevoegd
heid opgedrongen? Kuituur
b.v. of huisvesting. En waarom
nog nooit financiën? Nelly
Maes kan dit wel verklaren.
Als onze vrouwen aan de uni
versiteiten voornamelijk de li
teraire richtingen bevolken,
tja, dat zijn allemaal potentiële
schepenen van kuituur. Heeft
men nog wat schrik voor de
positieve wetenschappen of is
het allemaal een kwestie van
aanleg en belangstelling? «De
bedrijfsfunkties mag je toch
ook niet vergeten,» meent Nel
ly, «daar zijn ook weinig vrou
wen en het is nochtans dèèr dat
de lakens uitgedeeld worden
waaruit later de politieke
hemdjes gemaakt worden».
Iedereen vindt bovendien
met Nelly dat de toewijzing
van bevoegdheden heel wat
met macht te zien heeft. Het is
niet noodzakelijk zo dat ie
mand omdat hij heel zijn leven
al ekonomie studeerde, voor
te beperkt zich tot die materie ontbreekt nogal wat vrouwen
die anderen vóór jou al goed- aan spreekdurf, ze vergaan bij
keurden». Vier jaar was ze de gedachte aan een persoon
schepen in Nieuwkerken; na lijke interpellatie. Toch zijn ze
de fusie ging het naar Sint- politiek erg bewust. Goed,
Niklaas. Een hele overgang, zegt Annie, maar je hoeft toch
Haar bevoegdheid: huisvesting niet in de gemeenteraad, de
en toerisme; en daar is ze best provincieraad of het parlement
blij mee. In het kollege is ze de te zetelen om je politiek nuttig
enige vrouw, maar ze is het te kunnen maken. Ze verwijst
gewoon tussen de mannen te naar het O.C.M.W., naar de
leven: zeven broers heeft ze en adviesraden, wijkraden. Het
haar kinderen zijn jongens, al- zijn zeer belangrijke, minstens
le vier. evenwaardige werkterreinen;
men beseft het te weinig, maar
Diskriminatie het is zo. Bovendien zouden de
Of je nu man of vrouw bent, mannen hier zwak staan,
het maakt weinig verschil in de «Veel vrouwen hebben kri-
politiek, meent Marjet Van tiek,» zegt ze nog, «dat weet
Puymbroeck. Ze heeft niet de ik, op de partijen, op de sa-
indruk dat je je als vrouw dub- menstelling van de lijst. Ik
bel moet laten gelden, dat je vind, als je kritiek hebt, moet
het dubbel zo goed moet doen je een alternatief kunnen
als een man. Nee, het zou stellen»,
eerder liggen in je kwaliteiten Jeanine De Boever onder-
als mens. Natuurlijk leven we kent een duidelijke teruggang heid. Wist u van die vergade-
wel in een mannenmaatschap- in het aantal geëngageerde ring met de bouwmaatschappij
pij; dat voelt zij ook wel in de
senaat, maar als je als vrouw
iets doet en goed doet, heeft
dat evenveel impakt. Ze zegt
het rustig, afgewogen, over
tuigd gebarend, als antwoord
op een vraag van Gaby De
Belie. Annie Aelbrecht vindt
wél dat de vrouw zich soms
dubbel moet bewijzen, maar
eens dat achter de rug zou ze
het makkelijker hebben.
Mevrouw De Coninck-De
Boever, want zo wil ze zich wel
laten noemen, stelt zich in de
politiek niet op als vrouw, wel
als mens, maar uit ervaring
weet zij dat men van de vrouw
prestaties verwacht. Een man
die maar een meeloper is, en
die zouden er genoeg zijn,
wordt zonder veel op- of aan
merkingen aanvaard; een
vrouw met minder kapacitei-
ten of werklust daarentegen
heeft het lang niet gemakke-
Vrouwen en politiek. V.l.n.r. Annie Aelbrecht (PW), Marjet Van Puymbroeck hjk. Eens vroeg Jeanine aan
(Agalev), Jeanine De Boever (CVP) en Nelly Maes (VU). Helemaal rechts moderator een )Yaas burgemeester waar- -„t
io Gaby De Belie (carine) om J geen vrouwen ,n zijn Voornamelijk vrouwelijke belangstelling voor de debatavond rond vrouwen en politiek,
partij had. «Ik had er ooit één georganiseerd door de FW in Sint-Niklaas (carine)
de
Hoe raakten zij in de poli- stemmen: «Het is mij nooit Bij de Europese verkiezin-
:rd kk verzeild? Wat zijn hun opnieuw gebeurd,» zegt Nelly, gen van '79 was Agalev van de
lici crvann8en? Worden zij wel au «het was de tijd dat men nog partij, vroeger nog kwamen zij
*rieux genomen? Hebben zij op een vrouw stemde omdat in Antwerpen op, vorig jaar
pt werkelijk dubbel zo moei- het een vrouw was». Een rela- een eerste keer voor de lande-
n( lijk als mannelijke politici? tief sukses dus, maar toch de lijke partij verkiezingen. Ook
Moderator Gaby De Belie baby naar de keuken, de tafels Marjet. En waarom? Ja: er
ïrocg het hen. Maar eerst nog vrijgemaakt om de propagan- moeten toch ook vrouwen op
even dit detail: op de debata- dawerkzaamheden alle ruimte de lijst staan, en zij zou dat
vond waren 23 vrouwelijke en te geven. Want: de regering toch zeer goed doen Marjet
zes en een halve (VU-er Leo Vanden Boeynants-De Qercq dacht: tot in de senaat raak ik
Van Hoeylandt was stukken te was gevallen. Tweede op de toch nooit en gaf dus maar toe.
lanwezig...
Jong Davidsfonds
en de U.D.B.
Haar vader was veehande
laar in Sinaai, ze was de oudste
van zes en zou later een mili
tante voorvechtster binnen de
VU-rijen worden: Nelly Maes.
Pnl al bij de Chiro, later bij
het Jong Davidsfonds: voor
het plezier en de kreativiteit in
latie reed ze van bakker naar De stap was tegelijk hard en
beenhouwer. Als ze naar de menselijk; hard omdat in de
markt ging, nam ze een voor- diskussies soms een menselijke
raad pamfletten mee. Niet appreciatie ontbreekt, mense-
iedereen vond dit zomaar lijk omdat zij nu en dan toch
Sinaai, voor de intellektuele goed. «Ik kreeg een beetje een een menselijkheid ondervindt
,:noegens en diskussies in slechte reputatie bij sommigen, die de partijtegenstellingen
iint-Niklaas. Bij de Lodewijk De mensen vonden dat ik een overstijgt: «Je krijgt dan het
li.j i..j gevoel van: ja, samen kunnen
we nog iéts doen»,
hoewel Nelly geen direkte ver- Annie Aelbrecht is niet echt
mannelijke toeschouwers lijst na haar grote voorbeeld.
«onze horizontverruimer»,
Maurits Coppieters, kwam ze
te staan. In '70 waren er ge
meenteraadsverkiezingen en
ze kreeg een derde plaats. Met
een klein groen autootje en
een indringende geluidsinstal-
Even naast de kiezer gere
kend. Ze zit niet in de senaat
nu als echte politieker, zegt ze,
«eerder vanuit de geest van de
oorspronkelijke beweging».
Agalev is natuurlijk wel een
partij maar dat 'partij' is voor
haar eerder een partij kiezen.
'e Raetstichting zette ze zich frank blad had». Dan v
mee in om op pluralistische parlementsverkiezingen en al-
basis onder de Vlaamsgezin- hoewel Nelly geen direkte ver
den een dialoog tot stand te wachtingen had, verklaarde uit hetzelfde hout gesneden,
brengen. Van het Jong Davids- binnenlandse zaken haar ver- Zij is altijd al strijdlustig ge-
fonds ging het naar het Groot kozen. «En dat was tijdens de weest, ze wou er altijd al bij
Davidsfonds. De Vlaamse Be
weging vernieuwen, de Vlaam-
'weldra De Vidts'-euforie», zijn als er iets te beslissen viel.
lacht ze. Maurits Coppieters is Vandaar dus. In '71 kwam er
te vofkskracht bundelen, het dan als gekoöpteerde naar de in Aalst een plaats vrij; men
boekje van Van Haegedooren: senaat getrokken, Nelly naar vroeg haar of zij niet... Ze
het waren de items toen. Nelly de kamer: «ze vonden het wel kende al zoveel mensen? «Een
prettige gedachte, een gaatje stoppen», noemt Annie
ttudeerde en werd regentes.
Maar het werk in de kulturele vrouw als verkozene.. De
kommissie bleek ook boeiend, laatste verkiezingen stuurden
Ze zat nog niet in de politiek, haar naar de senaat,
wel al gevaarlijk dicht. De golf
van de zestiger jaren, de brede Marjet, Annie
304 internationale kontekst intri-
:erdc haar: «we dachten dat
t de wereld konden verande-
n», zegt ze nu.
Vóór haar huwelijk kon ze
niet aan politiek denken:
het: «men wou er perse een
vrouw bij». Klein euvel was
wel dat haar man totaal apoli
tiek was. Maar hoe begrijpend
kunnen die mannen toch zijn,
hé: je doet maar, zei hij. als je
dit niet doet, doe je wel iets
anders.
Bij Jeanine De Boever thuis
was men al bijzonder politiek
geïnteresseerd. Geen reden
en Jeanine
Op het moment dat Marjet
Van Puymbroeck in het televi
sienieuws de nieuwe partijsta
tuten van Agalev toelicht, ver-
<wat telt ze ons in Sint-Niklaas een
»u mijn moeder wel gezegd en ander over zichzelf. Marjet vo°r haar om dat ook te zijn
hebben, de Volksunie, na de is niet gehuwd. Jarenlang had Integendeel. Na haar huwelijk
oorlog en zo: die zag de kas- ze een belangrijke bedrijfs- kwam ze naar de Wase ge
leien al door de ruiten vliegen funktie. Maar deze gegevens meente Nieuwkerken wonen
.in de August Nobelsstraat!» roepen waarschijnlijk een ver-
Maar Nelly trof een ware Jo- keerd beeld op van haar. Mar- Haar inzet in het verenigings
lef. lid van het VU-bestuur jet is niét die keiharde zaken- 'even cn het Jaar van de
zelfs. Waarom zou zij met zo'n vrouw: ze is een vriendelijke, Vrouw hebben haar toekomst
"olitieke interesse de stap niet geduldige, nuchtere, ja zelfs bepaald^ Geen enkele partij,
Men? Als klein meisje al sup- lichtjes timide volksvrouw,
porterde ze voor de U.D.B. Misschien denk ik wel in een
J Union Démocratique Beige, erg rigied politiek cliché, maar
de ra- je geeft het haar niet na dat ze
n.v.d.r.). Ze hingJW e
dio, volgde zeer nauwgezet de in de politiek zit. Hoe brengt
'an Verkiezingsuitslagen cn was ze het ervan af in de politieke
blij als er punten gedeeld wer- arena? Goed, zegt men, ze
J fden. De U.D.B. was ook zo'n staat haar vrouw wel. Het is
ontzaglijk klein partijtje. Van- wel een heel grote stap
ook de CVP niet, kon zich nog
permitteren met een volledig
mannelijke lijst naar buiten te
komen. Maar er waren in
Nieuwkerken geen spontane
kandidaten en men ging op
zoek. De aandacht gaat mak
kelijk uit naar vrouwen die een
stuwende rol spelen in het ver-
daar deels misschien toch haar weest voor Marjet. Vroeger enigingsleven. Zij hebben zo al
latere sympathie voor de VU: was ze zelfs niet erg politiek een zekere achterban. Jeanine
,r was aanvankelijk niet bijzon
der geïnteresseerd, maar ze
zwichtte voor zoveel argumen
ten. Nieuwkerken werd met
zijn vijfduizend inwoners een
een nieuwe partij die alles zou geïnteresseerd. «Ik kom uit de
.yeranderen, maar klein moest kajotstersbeweging», vertelt
01 beginnen. Toen Theo Lefèvre ze, «ik zat wel in de gemeen-
en Frantz Van Dorpe op een telijke en later ook in de lande-
debatavond van haar een seig-
jttnte vraag over de Vlaamse
J ^Beweging te slikken kregen,
'r.icn ze woedend, maar ble-
J lven het antwoord schuldig.
- zit stof voor verder enga-
n nt, vond Nelly, en ze stel-
ar kandidatuur voor een
5' -elijke bo 'uursfunktie bij
VU. Ze as de enige
«Wij leden, zijn geen opv mgen eigenlijk niet zon-
bijkomstige leden», kon je der een officiële spreekbuis
konden. Hoe wou men anders
in godsnaam iets realiseren?
lijke jeugdraad, maar toch
kwam ik slechts via via in kon-
takt met de politiek».
Haar hele leven heeft ze aan
sociaal werk gedaan Ontmoe
tingen met de priester Luk
Versteylen moeten beslist in
spirerend geweest zijn. De ge
dachte grocid-- <'at de groene
riendelijke
gemeenteraad,» repli
keerde hij wat smalend, «maar
die heeft hier geen geschiede
nis gemaakt» Tiens, tiens,
mort onze schepen van huis
vesting: hebben al die mannen
dan geschiedenis gemaakt
Nelly Maes heeft niet zoveel
last van diskriminatie, tenmin
ste niet op het strikt politieke
terrein. Zij heeft het wel met
begrepen op de onderhuidse
zetjes. I.p.v. taartjes te eten in
respcktabele huizen zoals ze
dat tijdens haar studententijd
gewoon was, wipte ze al eens
meer een café binnen. Daarop
hebben de mensen wel kom-
mentaar. «Men probeert je op
te zadelen met schuldgevoe
lens,» vindt ze, «het is echt
bedrukkend soms, ze pakken
je op je zwakke plekken. Dat
gaat van: ocharme, die arme
dotjes van kinderen met een
moeder die nooit thuis is. Een
meisje vertelde me eens dat ze
op het P.M.S.-centrum gezegd
had dat ze in de politiek wou
gaan. 'Wat?!' zei die man daar:
'wilt gij worden gelijk Nelly
Maes? Die zit daar nu met
haar drie kinderen!».
Wees tenminste
geïnteresseerd
Hoe komt het toch dat zo
weinig vrouwen politiek aktief
zijn? Zijn zij onvoldoende ge
ïnteresseerd? Worden zij kort
gehouden of afgeschrikt? Dat
laatste is er volgens Marjet van
Agalev wel bij. De vrouw
heeft schrik voor het harde in
de politiek. Toch doet zij een
oproep, het komt uit haar hart,
zegt ze: «Ik zou alle vrouwen
willen zeggen: wees asjeblief
toch geïnteresseerd in politiek,
in de mensen die zich plaatse
lijk inzetten. Het is nodig! Als
je al zelf de politiek niet inwil,
informeer je, da's het minste
wat je kan doen. Het feit al
leen al dat we moeten aandrin
gen op de aanwezigheid van
meer vrouwen in de politiek,
wijst erop dat er iets fout zit.
Als wij vrouwen niet aan poli
tiek doen, doet de politiek aan
«Ja, en vanachter de kook
pot of naaitafel gaat het sowie
so niet,» weet Nelly Maes.
«Hoeveel vrouwen gaan op ca
fé? Maar het is toch dèèr dat
de politiek begint hoor!» Nelly
stelt het af en toe graag nogal
cru. Om in de politiek te gaan,
moet men volgens haar ook
door een dubieus taalformalis-
me kunnen kijken. Een politi
cus bedoelt niet altijd wat hij
zegt en vice versa. Als hij
spreekt over een ideaal,
spreekt hij eigenlijk over
financiën opteert. Nee, deze
man of vrouw kan op gemeen
telijk vlak b.v. de wat moeilij
ke warboel van huisvesting en
grondregie rustig naast zich
neerleggen en kiezen voor
sport. Hij of zij laat een voet
balveld aanleggen en stelt zo
met één beleidsdaad een hele
massa tevreden, een massa po
tentiële kiezers. Huisvesting
en grondregie is niet zo'n een
voudige, zeker niet zo'n popu
laire bevoegdheid. Het is alle
maal niet zo mooi.
Help
Help, roepen ze eigenlijk,
Jeanine, Marjet, Nelly en An
nie. Een beetje gekamoe-
fleerd, maar: kom ons ter
hulp. Hoe komt het dat vrou
wen in een maatschappij waar
vrouwen op vrouwen kunnen
stemmen, dit niet doen? Het is
een wat overtrokken vraag. De
allereerste vrouwen in het par
lement werden niet verkozen
door vrouwen, die hadden
toen niet eens stemrecht.
«Ooit komt er wel een tijd dat
ik niet op een vrouw moet
stemmen omdat het een vrouw
is, maar omdat ik haar opvat
tingen onderschrijf,» hoopt
Nelly Maes, maar zoals de za
ken er nu nog altijd voorstaan,
is een goeie kampagne mooi
meegenomen. «Tien jaar heb
ben we geprobeerd om op een
normale manier aan dat one
venwicht te verhelpen; het
heeft niet veel uitgehaald.
Daarom vind ik het goed dat
de vrouw zich organiseert».
Vier vrouwen, drie moeders,
bewust, geëngageerd, strijdlus
tig, overtuigd van hun zaak.
Het is geen plezierreis, zeggen
ze, de politiek; je bent meer
ontgoocheld omdat er weer
eens niets van komt dan geluk
kig omdat je er iets van kon
maken. Ze zijn in de politiek
gegaan om de wereld te veran
deren, maar zware opdoffers
hebben hen ontnuchterd. Het is
slechts met kleine pasjes dat je
vooruit kan en het donkerste
van de nacht komt nét voor de
dageraad. Maar dat is tenslotte
politiek en je mag dan al je
reserves hebben: je gooit geen
bril weg alleen maar omdat het
glas gebroken is.
Leo De Bock
ontvoogde gemeente en er kon macht, als hij een uitgebreide
een nieuwe schepen bij
mannelijke kandidaten waren
kemphanen, rivalen, en men
koos voor de vrouw. Als twee
honden... «Ik was eigenlijk on
geïnteresseerd in het begin,»
meent Jeanine De Boever van
zichzelf: «de verantwoorde
lijkheid was niet zo groot, het
had allemaal zeer weinig te
zien met het uitbouwen van
een beleid De inbreng van een
schepen op een kleine gemeen-
motivering inroept, betekent
dit dat hij liever niet zijn ge
zicht verliest. Nog een reden
voor het tekort aan vrouwen:
ze zitten zo vaak in opslorpen
de beroepen. Als je verpleeg
ster bent. zal je naar alle waar
schijnlijkheid niet veel zin heb
ben om 's avonds nog politiek
aktief te zijn.
Annie Aelbrecht vindt dat
er nog wel een alternatief is
voor de barrikadepolitie. Het
«Na Thielrode wilt u met uw peerden spoeden.
Aenroept daer St.Eloy, I Zoo zal God u be
hoeden».
Elooi (maar je mag ook Eligius zeggen) is het
sakrale paradepaard van de Wase Durmegemeente
Tielrode. Ruiters reppen zich telkenjare bij de
vakantieaanhef naar de Sint-Jozefkerk en omge
ving, wie weet behoedt dat gebaar de beesten voor
ziekten. Maar ook de berijders van een stélen ros
zakken naar Tilroda af. Want Elooi beschermt
menig weggebruiker en ontfermt zich zelfs over
goud-, hoef- en edelsmeden, pachters, zadel- en
horlogemakers.
Eligius was een goudsmid die voor de Frankische
koningen Clotarius en Dagobcrt werkte en later
bisschop van Noyon werd. Hij leefde van 588 tot
660, dertien eeuwen geleden dus. Dat goud verloor
door de overlevering z'n glans, men memoreerde de
Sint vooral als hoefsmid nadien.
Het zilveren aambeeld
Hoe verzeilde de gedachtenis aan de royale smid
dan in Tielrode Tijlrodezeggen sommige Uilen
spiegels)? Volkskundige Robert Ruys weet er mis
schien meer van. Hij maakte een ommegang door
heel Oost-Vlaanderen en ontwaarde Elooien
(Eloois) in Tielrode en Kieldrecht, Aalst, Herder-
sem, Burst en nog een dozijn èndere plekken. Zo
rond 1500 moeten in Rijmenam en Zeveneken voor
het eerst konfreries van Sint-Elooi zijn opgedoemd.
Die van Tielrode is van jongere datum, ik meen te
weten dat de broederschap in 1724 opgericht werd,
opgeheven in 1807 en opnieuw opgericht in 1887.
Robert Ruys, wiens boek over 250 jaar Sint-Elooi-
konfrerie in Tielrode in druk is, mag me gerust
korrigeren mocht ik de nagel niét op de kop slaan.
Elooi hamerde er dus koninklijk op los, destijds.
Zijn relikwieën zijn vaak in een zilveren hamer
besloten en als de pastoor de zegen geeft hanteert
hij dat instrument zachtjes naar z'n gelovigen toe,
een bidplaats is géén oord waar je technisch knock
out wordt geklopt.
De jongelui van Tielrode schonken in 1729 een
zilveren aambeeld en/of een blaasbalg aan de kerk.
Sedert 1956 dragen twee knapen het paneel met
zilveren ex-voto's in de optocht die aan de grens
met Elversele rechtsomkeer maakt naar de Sint-
Jozefkerk. In het rechter zijaltaar van de kerk vind
je een houten Elooibeeld, het beeldje in de kapel
op de hoek van de Antwerpsesteenweg en de
Kapellestraat werd door de Sint-Niklase familie
Boëy in 1886 aan de kerkfabriek geschonken. In
Tielrode worden traditioneel bedevaartvaantjes
verkocht met Sint-Elooi.
Sint-Elooi eren ze in Tielrode al kermisvierend,
hoe kon het ook anders. Kermis van Sint-Pieter, op
29 juni (feest van Pieter en Paulus) of de zondag
nadien. 4 juli is dat dit jaar.
Parade met paarden
In Tielrode willen ze Elooi die dag eens uitge
breid onder de aandacht brengen. Want je mag een
gekregen paard niét in de bek kijken. Ruiterlijk
wordt de eerste julizondag geparadeerd door boere-
horsen en koerspaarden, Elooi trekt in ingetoomd
galop langs kerk en straten. Edelsmeedwerk, beeld
houwwerk, schlideriien, oude dokumenten en aller
hande artistieke objekten worden geëxposeerd in
een gelegenheidstentoonstelling. Een gelegenheids-
Tielrode
Confrérie van
Sint-Elooi
vaandel op doek kan je tegen vijftig frank verkrij
gen, een mooie Elooischaal kost vijfhonderd frank.
Robert Ruys, voorzitter van het provinciaal ver
bond voor heemkunde in Oost-Vlaanderenauteur
ook van een boek over veerboten en veerponten in
de provincie (het werd eerder in De Voorpost
voorgesteld), streek in het Durmedorp neer en
schreef vanuit lokale optiek de historie van de
Elooikonfraters neer. In een breder perspektief
wordt aandacht besteed aan de volksdevotie in het
algemeen, de paardenommegangen en de diverse
Elooivieringen in Oost-Vlaanderen. Ook in Kiel
drecht b.v. bestond een broederschap én een bede
vaart (eind juni telkens), ze werden afgeschaft.
Het boek over Elooi kost 350 frank (gewoon
exemplaar) of 500 frank (luxe-uitvoering). Het zal
zowat 120 pagina's dik zijn en veertig illustraties
bevatten. Begin juni verschijnt het, in een oplage
van duizend exemplaren. Bestellen kan door over
schrijving van die centen op rekening nr. 737-
6251141-19 van de Elooikonfrerie, Gentstraat 143
in 2698 Tielrode.
Robert Ruys houclt in die publikatie ook even
halt bij een handvol kapelletjes, heeft het over het
(verwoeste) kasteel Appelsvoorde en de vesting
Luysenbos, over het bezoek van de Hollanders en
de Fransen in de zeventiende eeuw aan Tielrode,
over enkele archeologische vondsten.
Een heleboel verenigingen werkten samen met
het oog op de realisatie van én het heemkundig-
historisch waardevolle boek, én de tentoonstelling,
én de kermis. Want er wordt die vierde juli ook
gegeten, tegen demokratische prijzen, in de ver
nieuwde Kring.
U hoort bijtijds nog wel van ons met méér
gegevens over de festiviteiten. Héél Tielrooi is
immers ten prooi aan Sint-Elooi, en het hoefgi p-
pei moet tot ver in de omtrek klinken.
W.V.
