H
ET MIRAKELDORP VAN
«WILLEN IS KUNNEN
«De Vrek» van Molière
Lust naar Kunst met
Temsenaar
Willy Hornikx
wint prijs
op festival
van Knokke-Heist
Hulde aan Clement
Glorie:
buitenbeentje op Dendermondse planken
De Voorpost - 23.4.1982 - 21
hebben
rling overleg
sld Het stuk
ïkend.
De toneelgroep «Lust naar Kunst» van Lokeren mikt hoog en met reden. Voor het einde goud. Dit juweel, uitge-
van het seizoen heeft men zich gewaagd aan het alombekende werk uit de wereldlitera- loofd door Koning Boude-
tuur: «De Vrek» van Molière. Voor de zoveelste keer is het buitengewoon goed wijn, herinnert aan de tra
meegevallen. Dat hebben we wel gezien en gehoord in de twee stampvolle zalen die het ditie van de rederij kerska-
stuk reeds getrokken heeft. Over de inhoud van het spel hoeven we niet veel meer te mers en de landjuwelen van
zeggen. Dat is ruim gekend.
symboliseert is een zilveren
schaal van 70 cm diameter,
die 8 kg weegt. De lauwer-
vlecht en de kroon zijn van
Harpagon, de gierigaard, André Vervaet. Zijn we nu vember, 4, 11 en 18 decem-
de vrek, heeft bij wijze van misschien nog namen ver- ber, 15 en 22 januari '83.
spreken van de gierigheid geten? dan moeten die men- De proklamatie zal plaats
een godsdienst gemaakt, sen ons excuseren. Maar hebben op zaterdag 29 ja-
Hij is bereid alles op te offe- een feit is het dat er nie- nuari 1983. Het juweel dat
ren als zulks zijn geldbeu- mand van die hele grote het Koninklijk Landjuweel
gel kan spijzen. Die knul bezetting uit de toon is ge-
wordt zelfs verliefd op een vallen. Een groot deel van
jong meisje. En dan is er dit sukses is wel te wijten
nog het konflikt met zijn aan de stem van «de
kinderen. Hij is van plan ze meester». Want het was Luc
uit te huwelijken terwille Philips zelf die de regie op
van de poen. Het onbarm- zich heeft genomen en er
hartig ridikuliseren van de zijn stempel heeft op ge-
schraapzucht wekt mis- drukt. Ten andere: hij zelf
schien de indruk dat de au- heeft meermalen de rol van
teur wil moraliseren. Maar Harpagon gespeeld.
Luc Philips, die het stuk Het dekor kwam deze keer
geregisseerd heeft, meent van het Reizend Volkstea-
het anders. Hij gelooft niet ter, maar de uitvoering er-
dat het teater met sukses van berustte alweer bij de
morele lessen kan verko- uitstekende technische
pen. Hij heeft al lang de ploeg, onder leiding van
nutteloosheid van die po- Marcel Raemdonck. De
ging ingezien. In «De knap uitgevoerde grime
Vrek» maakt Molière zich was van de hand van Paul
vrolijk om de geldzucht. Haemelinck. En wij mogen
Maar zou hij één vrek gene- bij die hulde wel al de ande
zen hebben??? re stille medewerkers be-
Terwijl wij naar het stuk trekken. Op het emde van
zaten te kijken en te luiste- de eerste voorstelling wer-
ren, zijn ons nog beelden den dan twee jubilarissen
voor de geest gekomen, van gevierd: Robert Van Daele,
figuren uit onze kindertijd, die reeds 50 jaar aktief is bij
uit onze jeugd, uit onze Lust naar Kunst. Hij is nu
naaste omgeving zelfs, die juist een van die stille me-
voor Harpagon stellig niet dewerkers, die bij ons we-
moesten onderdoen. Keren ten nooit op de planken is
we nu naar het stuk zelf geweest, maar die toch een
terug. Harpagon wordt ver- steen, en zelfs een zware
tolkt door André Haen- steen heeft bijgedragen om
tjens, een oud-gediende. Hij Lust naar Kunst groot te
heeft zijn rol gespeeld op maken. Hij helpt bij de de-
een wijze, waardig aan een kor bouw, hij gaat leden be-
beroepsakteurDaarmee zoeken, hij is altijd de eer-
bedoelen wij nu niet dat de ste en de laatste,
andere rollen minder zou- En de tweede feesteling was
den zijn geweest, in tegen- dan André Haentjens zelf.
deel. Bij de dames waren Meester Haentjens staat nu
het Lily Van Hecke als Eli- al 25 jaar op de planken. En
se, Dilia De Bondt als Frosi- op zijn palmares vinden we
ne, en Anniek Rombaut als niet minder dan 32 stukken
Claudine. Een kleinere rol waarin hij een rol of soms
maar eveneens zeer ver- ook eens een rolletje ver
dienstelijk viel te beurt aan tolkte. Wij gaan ze hier nu
Magda Van de Vijver als niet allemaal opnoemen.
Marianne. Bij de heren had- In verband met Lust naar
den wij ook jongere krach- Kunst nu nog iets anders:
ten, maar die toch al het Dit jaar in 82-83 wordt het
klappen van de zweep ken- 48* Koninklijk Landjuweel
nen: Jan De Rijck, Koert georganiseerd in het Cultu-
Impens en Paul Jacobs. En reel Centrum te Lokeren.
wat ook opviel: dat is dat als hulde aan de Vlaamse
vroegere toneelgoden die toneelauteur Cyriel Buysse
eertijds volle zalen trokken, (f 1932). Er kunnen ten
het niet te min vonden om minste zes verenigingen tot
ook kleinere rollen met dit tornooi worden toegela-
evenveel brio te vertolken, ten. Deze vertoningen zul-
Wij bedoelen Aimé Dros- len gegeven worden op vol-
sens. Jan Van Driessche, gende zaterdagen: 27 no-
vijf eeuwen geleden.
En tot slot: «De Vrek» van
Molière wordt nog twee
keer opgevoerd: op 24 en 25
april, telkens om 20 uur in
de zaal van het Sint-Lode-
wijk8kollege. Wie er nog
niet is naartoe gegaan,
moet dat zeker op een van
die dagen nog doen.
(jvl)
«Zjef en Zjozefien», een leuke en technisch opmer
kelijk verzorgde 8mm kortfilm van Willy Hornikx
over de liefdesperikelen van een stel sprinkhanen
kaapte vorig weekend de publiekprijs weg op het
eerste «Super 8 lacht»-festival van Knokke-Heist.
Het festival is een nieuwe speelden...
organisatie van de aktieve De vier uitzonderingen wa-
humori8t Eric Parez, die ren «De super 8 man» van
ook al instaat voor de we- Johnny Erlich, een zowel
reldberoemde kartoenale en technisch als inhoudelijk
de humorfotowedstrijd. En vindingrijke parodie op
als Parez iets doet, doet hij 8mm-film en zijn beoefe-
het goed: in het selektieko- naars, «Weekend» van Jan
mi té zetelden Nic Bal, Em- Termont, een pittige satire
manuel Desutter (lokaal po- op het ambtenaarsleven,
liticus), Paul Krellstein het reeds eerder vermelde
(producent van o.a. «Le car- «Zjef en Zjozefien» van
rousel aux images), Patrick Temsenaar Willy Hornikx
Duynslaegher (filmrecen- en «Pourquoi Pas?», een
sent), Jo Röpcke, Dimitri soort gemanipuleerde re-
Balachoff en Eric Pgrez portage over het al Hon nipt,
zelf. Het peil van de meeste toelaten van vrouwelijk
uizendingen lag echter naakt op de Belgische
adembenemend zodat zij stranden. De jury (bestaan-
zich moesten beperken tot de uit Bob Bouma, Nic Bal,
het selekteren van «het Brian Baxter, Guido Bout,
minst slechte» (dixit één Rene De Borger, Claudie
van de komitéleden).
Nellens en Stephane Ru-
Op amper vier uitzonderin- bay) verkoos uiteindelijk
gen na waren alle films «Pourquoi pas» vóór
technisch van een bijzonder
teleurstellend gehalte (slor-
Super 8 man», «Weekend»
en «Zjef en Zhozefien». Deze
dige montage, onderbe- laatste ging wel met de
licht, bibberende fotografie, prijs van het overigens wei-
afgrijselijke sonorisatie) en nig talrijke publiek lopen,
bovendien ook inhoudelijk Gezien het aanhoudende
zeer povertjes; bij de meeste sukses van «Zjef en Zjoze-
was de humor met een ver- fien» zit een vervolg er wel
grootglas te zoeken. Ty- in....
pisch was wel dat maar («De terugkeer van Zjef en
liefst vier kompetitiefilms Zjozefien») T:
een toilet
10ND EEN ZILVEREN JUBILEUM
Bet sympathieke zaaltje van 't Antiekens, jarenlang reeds de thuisha-
ren van toneelkring «Willen is Kunnen» is deze vrijdag niet stampvol
relopen. Dat gebeurde echter wél op zaterdag en maandag. Ook
londerdag was er nog een voorstelling van het «Dorp der mirakelen»,
iet overbekende stuk van Gaston Martens. Vrijdag was echter
oorbehouden aan de genodigden, zij die op een of andere manier iets
e maken hadden met het zilveren toneeljubileum van de onvervangba-
sfe Clement Leybaert.
achter de schermen. De pastoor en de vrouw van de smid, samen aan de
(v)
van onze vorige edi-
we reeds be-
hoe regisseur
Detremmerie de za-
eeft aangepakt, hoe
Leybaert zelf het
>ft mogen kiezen en
ien de rollen in on-
zijn ver-
zelf is bij
mensen door en door
De historie van de
die ruzie heeft met de
omdat hij een kerk
op zijn eigen wijk om-
die geregeld afgesne-
wordt van het dorp
overstromingen of
hard winterweer, hebben
we allemaal gezien tijdens
de tv-uitzendingen van «Pa
radijsvogels», een amal
gaam van Martens' werken.
Uiteindelijk komt de kerk
er dan toch na een waar
toneelmirakel, waarin ech
ter ook een échte genezing
gebeurt. De bisschop, ont
roerd door zoveel geloof, be
looft dan de kerk te zullen
inwijden.
Het gezelschap van «Willen
is Kunnen» kan dit stuk
best aan, ook in de huidige
bezetting. Gelukkig voor de
Dendermondse toneellief
hebbers is de inzinking die
de toneelkring vorig jaar
doorstond nu volledig voor
bij en wordt er met nieuwe
ijver en veel moed gewerkt
aan de terugkeer, een co
me-back die niet gemakke
lijk is want nu moet men
opnieuw zijn plaats verove
ren naast de Leeuwercke-
naers en de Roeiers, rede
rijkerskamers die op een
lange traditie kunnen
bogen.
Met dit stuk wil «Willen is
Kunnen» deelnemen «an
het provinciale schiftings-
tornooi van het A.K.V.T. en
wij menen wel dat er enige
kans op sukses is. De rol
verdeling is goed, de regie
zeer los gelaten zodat men
vlot evolueert en de toneel
bezetting van het nochtans
kleine podium, is georgani
seerd.
Clement Leybaert speelt
uiteraard een glansrol. Met
hart en ziel speelt hij de
smid, pikt zeer goed in bij
de replieken en geeft blijk
van veel toneelervaring. Hij
is niet alleen de dragende
figuur van het stuk, maar
houdt als assistent-regis
seur ook de anderen een
beetje in het oog.
Zijn stem is klaar en duide
lijk en nu er zo'n beetje
gekuist Dendermonds mag
gesproken worden, hoeft
hij niet na te denken over
zijn uitspraak. Clement te
kent de forse smid wonder
wel. Hij doet het niet hele
maal zoals de tv-lui in Para
dijsvogels. Zijn taal en hou
ding zijn minder autoritair,
meer genuanceerd en dus
natuurlijker. Zeentje, de
schoenlapper en dorpsdich-
ter, die met zijn karamel-
lenverzen ook de tekst
schrijver van de plaatselij
ke kamer van Rhetorijke is,
wordt gespeeld door Rik
Van Gucht. Rik heeft zich
tijdens zijn jarenlange
loopbaan een degelijke re
putatie opgebouwd en hij
vormt hier het perfekte
tegengewicht voor de soms
ontstuimige Clement. Rik
Van Gucht is een routinier
die de anderen rustig
maakt. Ook deze rol speelt
hij blijkbaar weer met een
echt genoegen. Marie-Paul
Glorie laat ons een bazige
en zeurderige Philomene,
vrouw van de smid, bewon
deren. Hoewel tenger van
gestalte moet zij het soms
tegen de reus van een smid
opnemen, maar Marie-Paul
speelt met zoveel élan dat
haar rol geloofwaardig
wordt. Zij heeft wel de gave
om op het juiste moment in
te pikken, een kleine geste
te doen die veel wil zeggen
en in dit stuk was elke ver-
wmm.fa
Jan Willems: met hart en ziel aan «Willen is Kunnen»
verkocht, (v)
schijning van haar een dra
matisch moment, voorwaar
geen gemakkelijke opgave.
Rozeke en Thuur, het jonge
koppel dat moet wachten
om te trouwen tot de kerk
af is, wordt vertolkt door
Tan ia Fierens en Dirk Mer-
tens. Deze jonge mensen
staan er nog wat be
schroomd bij, maar in dit
geval kan dat zeker geen
kwaad. Zij zijn alvast wis
sels op de toekomst van
Willen is Kunnen. Staf
Burssens is een statige
pastoor die met de nodige
wijding zijn rol speelt. Toch
was het eerder gestrenge
uiterlijk van bisschop Ar
thur Neefs meer geschikt
geweest voor deze rol, ter
wijl Staf gemakkelijker de
goedmoedige monseigneur
had kunnen spelen. Enfin,
de rolverdeling is van zo
veel faktoren afhankelijk
dat hierover moeilijk kan
gediskuteerd worden.
Pastoor en bisschop deden
het in elk geval zeer goed.
Een speciale vermelding in
elk geval voor Jean Van
Houteghem die een gran
dioze Brozie evokeerde.
Jean is eigenlijk al een beet
je de vedette geworden van
Willen is Kunnen. Hij
krijgt steeds rollen die hem
goed liggen. In vele Vlaam
se tonelen vindt men trou
wens de figuur terug van
de sjampetter of de bede
laar, de man die dikwijls
het vuur aan de lont moet
steken opdat de aktie vlot
zou kunnen verder gaan.
Ook in dit geval is Brosie
dikwijls diegene die de ak
tie .verder brengt, hoewel
hij moeilijk tot de hoofdrol
len kan gerekend worden.
Van Houteghem dirigeert
echter zijn sektie bedelaars
en straatzangers op een
vlotte manier over het po
dium. Hij heeft bovendien
veel présence en een goede
stem. Jean «Brosie» van
Houteghem is werkelijk
een vaste waarde geworden
in het «Willen is Kunnen»-
geheel. Mare Wauters en
André Pauwels als boer
Lambrecht en Toten Ver-
meersch doen het, zoals het
van hen te verwachten is,
uitstekend. Mireille Neefs,
Els Van De Wiele, Carine
Verlee en Rita Stassijns, als
de bedelende volgelingen
van Brosie, hebben mis
schien een tekstueel ge
makkelijke rol, ze moeten
toch goed opletten hoe ze op
de kleine scène van het
Antiekens evolueren. De
Die eerste vrijdagavond was dus vooral bedoeld als een
hulde aan Clement Leybaert die reeds 25 jaar bij «Willen
is Kunnen» op de planken staat. Eigenlijk 26 jaar, maar
perikelen binnen de kring hebben dit jubileum een jaartje
uitgesteld. Clement is een veelzijdig kunstenaar die niet
alleen toneel speelt maar een zeer verdienstelijk kunst
schilder is. Hij exposeerde reeds verschillende malen en
maakt van dat talent ook gebruik om de dekorontwerpen
te maken. Dat was trouwens zijn eerste funktie binnen de
vereniging. Al veel langer dan 25 jaar is Clement er aktief
maar dan als man van het dekor, als duivel-doet-al, samen
met Jan Willems, een professioneel dekorbouwer die ook
in Dendermonde graag hulp biedt. Jan is er trouwens nog
steeds niet weg te slaan.
«De Dames met de Groene Hoedjes» werd Clements
maiden-stuk en hij noteerde toen 1957. Enkele jaren later
vroeg men hem de hoofdrol te spelen in «Het Blauwe
Paradijs». Dat was eigenlijk het begin van zijn carrière.
We hebben Clement zo dikwijls over de scène zien lopen
dat het onmogelijk zou worden om al deze stukken op te
geven. De ene keer was het beter dan de andere, maar
Clement hield vooral van die écht menselijke rollen,
karakters uitbeelden uit het volks leven, natuurmensen
zoals hij er zelf in feite een is, recht voor de vuist, maar
toch steeds vol takt.
Dendermonde heeft nu al verschillende jubilarissen in het
toneelwezen: Alex De Decker, René Legat, Arthur
Block, Celina De Dijn. De solidariteit tussen deze vereni
gingen kwam dan ook tot uiting tijdens de huldiging die
Clement te beurt viel na deze galavertoning. Niet alleen
waren er naast vele politici en prominenten W.i.K.-
voorzitter Hubert Maes, afgevaardigden van het
A.K.T.V., ook alle hoofdmannen en voorzitters van de
plaatselijke toneelgroepen en zelfs van daarbuiten. Op die
manier werd het uiteindelijk één lange hulde die nog veel
langer zou uitlopen tijdens een gezellige receptie die in het
zaaltje zelf werd gehouden. Toen de toneelmuzikanten de
instrumenten nog eens bovenhaalden en de spelers en
sympathisanten in een grote kring geschaard de Vlaamse
liederenschat begonnen te etaleren zijn we stillekes naar
huis gegaan. Op dergelijke gewijde momenten mag men
niet meer storen.
(mdb)
stomme, de blinde, de man
ke en de verminkte pasten
volledig in het kader. Een
goede grime heeft boven
dien hun rollen zeer geloof
waardig gemaakt. De
straatmuzikanten mogen
ook geloofd worden, waar
bij een speciale vermelding
voor Jan Janssens die de
arrangementen van de mu
ziek verzorgde. Eric Car-
don en Guido Goossens
zorgden voor de verdere
omlijsting.
De grime was bijzonder ge
slaagd en daarvoor teken
den zowel Carlos Detrem
merie als Clement Leybaert
verantwoordelijk. René
Schreyen hebben we alleen
maar tijdens de repetities
gehoord, zodat Detremme-
ries systeem om de teksten
zo snel mogelijk van buiten
te leren vruchten heeft af
geworpen. René helpt zo
wat als script-girl zodat zij
bijna de vaste hulp van de
regisseur is geworden. Be
lichting werd er verzorgd
door Regnier Verdonck en
Danny Stassijns, terwijl het
dekor ontworpen werd door
Clement Leybaert zelf en
uitgevoerd door Jacky Staa.
sijns, de man die van alle
fronten thuis is, en zijn vol
tallige ploeg.
(mdb)
TONEEL TE LOKEREN
voltallige akteursteam van Willen is Kunnen samen met de regisseur en de mensen van de technische ploeg, (v)
Marie-Paul is écht van Dendermonde. Zij groeide op
«achter de kerk van Sint-Gillis-Binnen» en stamt uit een
bekende familie. Reeds lang speelt zij bij Willen is
Kunnen en het speciale is dat zij er wel bijzonder veel
moeite voor doet. Marie-Paul woont immers in de buurt
van Mechelen en haar vergen de repetities veel meer
inspanningen dan aan iemand die in de stad zelf woont.
Wij gingen haar dan ook bezoeken terwijl ze in de eerder
«sobere» kleedkamer bezig was de dikke lagen «schmink»
weg te werken om uit het vel van Philomene te kruipen en
gewoon terug Marie-Paul te worden.
Het vergt nogal wat arbeid zo'n waspartij en de grime lijkt
een hardnekkig goedje. Staf Burssens, wijlen een pastoor,
staat aan haar zijde en doet zichzelf dezelfde behandeling
ondergaan. Jan Willems komt even kijken of alles vlot
verloopt en ondertussen vertelt Marie-Paul over de moei
lijkheden die ze ondervindt om op de Oude Vest toneel te
komen spelen. «Tijdens de laatste weken moet ik dikwijls
over en weer tussen Dendermonde en Mechelen. Meestal
doe ik dat met de wagen, maar soms moet ik ook de trein
op. Dat zijn lange avonden na een dag werken. Ik kan het
echter gewoon niet missen. Ik speel dolgraag toneel en
eens men zijn tegenspelers gewoon is, wordt het moeilijk
om van gezelschap te veranderen. Daar zou ik trouwens
helemaal moeten herbeginnen en hier heb ik al heel wat
ervaring. Kwikzilveren Marie-Paul is voor elke voorstel
ling nerveus en trilt dan als een espenblad, maar eens op
de planken is dat gevoel weg. Zij geeft hier in «Het Dorp
der Mirakelen» trouwens een zeer gave vertoning weg.
Iedereen van het gezelschap hoopt en wenst dat zij Marie-
Paul nog lang in 't Antiekens mogen begroeten.
(mdb)
